Governance structures and managemen

Governance structures and management traditions in public
higher education institutions in transition countries are characterised
by a lack of regulatory oversight. Academic freedom is frequently
mistaken for managerial independence, which, in turn, leads to a lack
of accountability for the use of resources and institutional performance,
and often, to corruption. In both sectors, with no boards of
trustees and limited external oversight, most faculty and administrators
believe that they control and direct the institution. Reliance
on performance indicators as management indicators and planning
tools is not common practice in such countries.
Governments should ensure that each institution declare its
nature and purpose and, in concert with an effective accreditation
system, ensure that institutions are meeting their purposes
and goals. Institutional differentiation is a logical response to the
increased specialisation and importance of knowledge. Both new
and reformed institutions in both sectors can best serve the public
interest by focusing on a well-defined set of goals for students. The
government has a role to provide information about educational
alternatives to help consumers make informed decisions, and to hold
providers accountable for their performance relative to educational
outcomes.
The executive director of the Center for Quality Assurance in
International Education, recently noted that people in all parts of the
world need to prepare for a global marketplace through higher
education and professional development (Lenn 2002). Linking higher
education with regional economic development means closer ties
between higher education and business and industry, and movements
in that direction occurred prior to the collapse of the Soviet Union
(Savalyev 1989).
Although private institutions do not face the same accountability
pressures as public institutions, there are common elements.
Governments ultimately are concerned about the degree to which
institutions contribute to public interests. The extent to which private
institutions contribute to access, educational quality, and productivity
are appropriate questions that the State should ask private
institutions. All institutions have an accountability role to assure that
the state is getting value for its public investment in the public
institutions, and that quality and equity standards are being met in
both sectors. Across both developed and developing countries,
quality is not determined by whether an institution is either public or
private, but on whether or not it adheres to standards established by voluntary accrediting agencies or appropriate governmental agencies
(Johnstone 2001).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

โครงสร้างการกำกับดูแลและจัดการประเพณีในที่สาธารณะสถาบันอุดมศึกษาในประเทศเปลี่ยนแปลงจะดำเนินโดยขาดการกำกับดูแลกฎระเบียบ นักวิชาการอิสระเป็นบ่อยดาวตามปกติสำหรับจัดการความเป็นอิสระ ซึ่ง จะ นำไปสู่การขาดของความรับผิดชอบในการใช้ทรัพยากรและประสิทธิภาพของสถาบันและมักจะ ความเสียหาย ในทั้งสองภาค กับไม่กระดานของมูลนิธิฯ และกำกับดูแลภายนอกจำกัด ส่วนใหญ่คณาจารย์ และผู้ดูแลเชื่อว่า พวกเขาควบคุม และสถาบันโดยตรง ความเชื่อมั่นในตัวบ่งชี้ประสิทธิภาพเป็นการวางแผนและการจัดการตัวบ่งชี้เครื่องมือไม่ปฏิบัติทั่วไปในประเทศดังกล่าวรัฐบาลควรให้แน่ใจว่า แต่ละสถาบันประกาศของลักษณะและวัตถุประสงค์และ ในคอนเสิร์ตมีการรับรองผลระบบ มั่นใจว่า สถาบันจะประชุมเพื่อวัตถุประสงค์ของพวกเขาและเป้าหมาย สร้างความแตกต่างสถาบันเป็นการตอบสนองตรรกะได้เพิ่มขึ้นและความสำคัญของความรู้ ทั้งสองใหม่และปฏิรูปสถาบันในภาคทั้งสองส่วนสามารถให้บริการประชาชนสนใจ โดยเน้นชุดห้องกำหนดเป้าหมายสำหรับนักเรียน ที่รัฐบาลมีบทบาทในการให้ข้อมูลเกี่ยวกับการศึกษาทางเลือก เพื่อช่วยให้ผู้บริโภคตัดสินใจ และกดค้างไว้ผู้รับผิดชอบต่อผลการปฏิบัติงานความสัมพันธ์กับการศึกษาผลลัพธ์ที่กรรมการบริหารของศูนย์การประกันคุณภาพในการศึกษานานาชาติ เพิ่งสังเกตว่า คนในทุกส่วนของการโลกต้องการเตรียมตัวสำหรับตลาดโลกผ่านสูงศึกษาและพัฒนาอาชีพ (Lenn 2002) เชื่อมโยงสูงการศึกษากับการพัฒนาเศรษฐกิจภูมิภาคหมายถึง ความสัมพันธ์ใกล้ชิดระหว่างศึกษา และธุรกิจอุตสาหกรรม และความเคลื่อนไหวทิศทางที่เกิดก่อนการล่มสลายของสหภาพโซเวียต(Savalyev 1989)แม้ว่าสถาบันส่วนหน้าความรับผิดชอบเดียวกันความดันเป็นสถาบันสาธารณะ มีองค์ประกอบทั่วไปรัฐบาลในที่สุดมีความกังวลเกี่ยวกับระดับที่สถาบันมีส่วนร่วมเพื่อประโยชน์สาธารณะ ขอบเขตการที่ส่วนตัวสถาบันนำเข้า คุณภาพการศึกษา และผลผลิตมีคำถามที่เหมาะสมที่รัฐควรถามส่วนตัวบ้างสถาบัน ทุกสถาบันมีบทบาทความรับผิดชอบความมั่นรัฐจะได้รับมูลค่าการลงทุนของภาครัฐในสถาบัน และมาตรฐานคุณภาพและหุ้นที่จะมีได้ในทั้งสองภาค ประเทศที่พัฒนาแล้ว และกำลังพัฒนาคุณภาพไม่ได้ถูกกำหนด ด้วยว่าสถาบันที่เป็นสาธารณะ หรือแต่ส่วนตัว ในหรือไม่ก็สอดคล้องกับมาตรฐานที่จัดตั้งขึ้น โดยความสมัครใจหน่วยงาน accrediting หรือหน่วยงานของรัฐที่เหมาะสม(Johnstone 2001)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

โครงสร้างการกำกับดูแลและประเพณีการจัดการในที่สาธารณะ
สถาบันอุดมศึกษาในประเทศที่มีลักษณะการเปลี่ยนแปลง
โดยขาดการกำกับดูแลกฎระเบียบ เสรีภาพทางวิชาการมัก
เข้าใจผิดว่าเป็นอิสระในการบริหารจัดการซึ่งในที่สุดก็จะนำไปสู่การขาด
ความรับผิดชอบสำหรับการใช้งานของทรัพยากรและผลการดำเนินงานของสถาบัน,
และมักจะเสียหาย ทั้งในภาคกับบอร์ดไม่มี
กรรมาธิการและ จำกัด การกำกับดูแลภายนอกคณะผู้บริหารมากที่สุดและ
เชื่อว่าพวกเขาควบคุมและสถาบันการศึกษาโดยตรง ความเชื่อมั่น
ในตัวชี้วัดประสิทธิภาพการทำงานที่เป็นตัวชี้วัดการบริหารจัดการและการวางแผน
เครื่องมือที่ไม่ได้ปฏิบัติร่วมกันในประเทศเช่น.
รัฐบาลควรให้แน่ใจว่าแต่ละสถาบันการศึกษาประกาศของ
ธรรมชาติและวัตถุประสงค์และในคอนเสิร์ตกับที่มีประสิทธิภาพได้รับการรับรอง
ระบบการตรวจสอบให้แน่ใจว่าสถาบันมีการประชุมวัตถุประสงค์
และเป้าหมาย ความแตกต่างของสถาบันคือการตอบสนองตรรกะที่จะ
เชี่ยวชาญที่เพิ่มขึ้นและความสำคัญของความรู้ ทั้งใหม่
และสถาบันการปฏิรูปในภาคที่ดีที่สุดทั้งสามารถให้บริการประชาชน
ที่สนใจโดยมุ่งเน้นไปที่ดีที่กำหนดชุดของเป้าหมายสำหรับนักเรียน
รัฐบาลมีบทบาทในการให้ข้อมูลเกี่ยวกับการศึกษา
ทางเลือกในการช่วยให้ผู้บริโภคตัดสินใจอย่างชาญฉลาดและจะถือ
รับผิดชอบในการให้บริการเมื่อเทียบผลการดำเนินงานของพวกเขาเพื่อการศึกษา
ผล.
ผู้อำนวยการบริหารของศูนย์การประกันคุณภาพใน
การศึกษานานาชาติเมื่อเร็ว ๆ นี้ตั้งข้อสังเกตว่าคนที่อยู่ในทุก บางส่วนของ
โลกจำเป็นต้องเตรียมความพร้อมสำหรับตลาดโลกที่สูงขึ้นผ่าน
การศึกษาและการพัฒนาอาชีพ (Lenn 2002) การเชื่อมโยงที่สูงขึ้น
การศึกษากับการพัฒนาทางเศรษฐกิจในภูมิภาคหมายถึงความสัมพันธ์ใกล้ชิด
ระหว่างการศึกษาที่สูงขึ้นและธุรกิจและอุตสาหกรรมและการเคลื่อนไหว
ในทิศทางที่เกิดขึ้นก่อนที่จะมีการล่มสลายของสหภาพโซเวียต
(Savalyev 1989).
แม้ว่าสถาบันเอกชนไม่ต้องเผชิญกับความรับผิดชอบเดียวกัน
แรงกดดันเป็นสถาบันของรัฐ มีองค์ประกอบทั่วไป.
รัฐบาลในท้ายที่สุดความกังวลเกี่ยวกับระดับที่
สถาบันการศึกษามีส่วนร่วมเพื่อประโยชน์สาธารณะ ขอบเขตที่ภาคเอกชน
สถาบันการศึกษามีส่วนร่วมในการเข้าถึงการศึกษาที่มีคุณภาพและการผลิต
เป็นคำถามที่เหมาะสมที่รัฐควรถามเอกชน
สถาบันการศึกษา ทุกสถาบันมีบทบาทความรับผิดชอบเพื่อให้มั่นใจว่า
รัฐจะได้รับความคุ้มค่าต่อการลงทุนของประชาชนในที่สาธารณะ
สถาบันการศึกษาและมีคุณภาพและมาตรฐานที่ผู้ถือหุ้นจะได้รับการพบกันใน
ทั้งสองภาค ทั้งในประเทศที่พัฒนาแล้วและกำลังพัฒนา
ที่มีคุณภาพไม่ได้กำหนดโดยไม่ว่าจะเป็นทั้งสถาบันการศึกษาของรัฐหรือ
เอกชน แต่ในหรือไม่ก็เป็นไปตามมาตรฐานที่จัดตั้งขึ้นโดยหน่วยงานรับรองวิทยฐานะโดยสมัครใจหรือหน่วยงานของรัฐที่เหมาะสม
(Johnstone 2001)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การบริหารจัดการโครงสร้างและประเพณีในที่สาธารณะ
สถาบันอุดมศึกษาในประเทศเปลี่ยนเป็นลักษณะ
โดยขาดกฎระเบียบกำกับดูแล . เสรีภาพทางวิชาการเป็นบ่อย
เข้าใจผิดว่าความเป็นอิสระในการจัดการซึ่งในที่สุดนำไปสู่การขาด
ของความรับผิดชอบสำหรับการใช้ทรัพยากร และการปฏิบัติงานของสถาบัน
และบ่อยครั้ง การคอรัปชั่น ทั้งในภาคไม่มีบอร์ด
ติดไม้ติดมือกับภายนอก จำกัด และคณะผู้บริหารส่วนใหญ่
เชื่อว่าพวกเขาควบคุมโดยตรงและสถาบัน อ้างอิง
บนตัวชี้วัดประสิทธิภาพเป็นตัวชี้วัดการจัดการและการวางแผน
เครื่องมือไม่ได้เป็นปฏิบัติทั่วไปในประเทศ รัฐบาลควรให้แน่ใจว่า แต่ละสถาบัน

ประกาศของธรรมชาติและวัตถุประสงค์และในคอนเสิร์ตกับ
รับรองที่มีประสิทธิภาพระบบ มั่นใจว่า สถาบันได้มีการประชุมของพวกเขา
วัตถุประสงค์และเป้าหมาย ความแตกต่างของสถาบันคือการตอบสนองทางตรรกะ
เพิ่มความเชี่ยวชาญและความสำคัญของความรู้ ทั้งใหม่ และการปฏิรูปสถาบันทั้งภาค

สนใจที่ดีที่สุดสามารถให้บริการประชาชน โดยเน้นการตั้งค่าที่ชัดเจนของเป้าหมายสำหรับนักเรียน รัฐบาลมีบทบาท

เพื่อให้ข้อมูลเกี่ยวกับการศึกษาทางเลือกเพื่อช่วยให้ผู้บริโภคในการตัดสินใจ และรับผิดชอบต่อการปฏิบัติงานของผู้ให้บริการถือ
เทียบกับผลลัพธ์ทางการศึกษา
.
ผู้อำนวยการบริหารของศูนย์เพื่อการประกันคุณภาพ
การศึกษานานาชาติ เมื่อเร็วๆนี้ ระบุว่า ประชาชนในส่วนต่างๆของโลกต้องเตรียมตัว

ตลาดทั่วโลกผ่านการศึกษาและการพัฒนาอาชีพ ( เลนน์ 2002 )เชื่อมโยงการศึกษากับการพัฒนาเศรษฐกิจในภูมิภาคที่สูง

หมายถึง ความสัมพันธ์ใกล้ชิดระหว่างอุดมศึกษาและภาคธุรกิจอุตสาหกรรม และความเคลื่อนไหวในทิศทางนั้นเกิดขึ้น
ก่อนการล่มสลายของสหภาพโซเวียต
( savalyev 1989 ) .
ถึงแม้ว่าสถาบันเอกชนไม่ได้เผชิญแรงกดดันความรับผิดชอบ
เดียวกันเป็นสถาบันของรัฐ มีองค์ประกอบทั่วไป .
ในที่สุดรัฐบาลมีความกังวลเกี่ยวกับการที่
สถาบันมีส่วนร่วมเพื่อประโยชน์สาธารณะ ขอบเขตที่สถาบันเอกชน
มีส่วนร่วมเข้าถึง คุณภาพการศึกษา และการเพิ่มผลผลิต
เป็นคำถามที่เหมาะสม รัฐควรถามสถาบันส่วนตัว

ทุกสถาบันมีบทบาทความรับผิดชอบเพื่อให้มั่นใจว่า
รัฐจะได้รับค่าของการลงทุนภาครัฐในที่สาธารณะ
สถาบัน และคุณภาพ และความเสมอภาคมาตรฐานถูกพบใน
ทั้งสองภาค ทั้งการพัฒนาและการพัฒนาประเทศ
คุณภาพไม่ได้ถูกกำหนดโดยว่า สถาบันการศึกษาทั้งของรัฐและเอกชน
,แต่ไม่ว่าหรือไม่ปฏิบัติตามมาตรฐานที่จัดตั้งขึ้นโดยความสมัครใจ หรือแต่งตั้งหน่วยงานที่เหมาะสมของหน่วยงาน
( Johnstone 2001 )