Abstract art uses a visual language

Abstract art uses a visual language of shape, form, color and line to create a composition which may exist with a degree of independence from visual references in the world.[1] Western art had been, from the Renaissance up to the middle of the 19th century, underpinned by the logic of perspective and an attempt to reproduce an illusion of visible reality. The arts of cultures other than the European had become accessible and showed alternative ways of describing visual experience to the artist. By the end of the 19th century many artists felt a need to create a new kind of art which would encompass the fundamental changes taking place in technology, science and philosophy. The sources from which individual artists drew their theoretical arguments were diverse, and reflected the social and intellectual preoccupations in all areas of Western culture at that time.[2]

Abstract art, nonfigurative art, nonobjective art, and nonrepresentational art are loosely related terms. They are similar, but perhaps not of identical meaning.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ศิลปะนามธรรมใช้ภาษาภาพของรูปร่าง แบบฟอร์ม สี และเส้นในการสร้างองค์ประกอบซึ่งอาจมีอยู่กับระดับของความเป็นอิสระจากภาพอ้างอิงในโลก [1] ศิลปะตะวันตกได้ จากเรเนสซองถึงกลางศตวรรษที่ 19 รับการค้ำจุนจากตรรกะของมุมมองและความพยายามที่จะสร้างเป็นภาพลวงตาของความเป็นจริงที่มองเห็น ศิลปะวัฒนธรรมอื่น ๆ ในยุโรปได้กลายเป็นที่สามารถเข้าถึงได้ และแสดงให้เห็นวิธีอื่นอธิบายประสบการณ์ภาพศิลปิน ช่วงปลายศตวรรษที่ 19 ศิลปินมากมายรู้สึกว่าจำเป็นต้องสร้างแบบใหม่ของศิลปะซึ่งจะรอบเปลี่ยนแปลงพื้นฐานที่ใช้ในปรัชญา วิทยาศาสตร์ และเทคโนโลยี แหล่งมาซึ่งแต่ละศิลปินวาดอาร์กิวเมนต์ของทฤษฎีได้หลากหลาย และผล preoccupations ทางปัญญา และทางสังคมในพื้นที่ทั้งหมดของวัฒนธรรมตะวันตกในเวลานั้น [2]ศิลปะนามธรรม ศิลปะ nonfigurative, nonobjective ศิลปะ ศิลปะ nonrepresentational และมีเงื่อนไขที่เกี่ยวข้องซึ่ง พวกเขาจะคล้าย กัน แต่อาจจะไม่ความหมายเหมือนกัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ศิลปะนามธรรมใช้ภาษาภาพของรูปร่างรูปแบบสีและเส้นเพื่อสร้างองค์ประกอบที่อาจมีอยู่กับระดับของความเป็นอิสระจากการอ้างอิงภาพในโลกได้. [1] ศิลปะตะวันตกได้รับจากเรเนสซองขึ้นไปตรงกลางของ ศตวรรษที่ 19 สนับสนุนโดยตรรกะของมุมมองและความพยายามในการทำซ้ำภาพลวงตาของความเป็นจริงมองเห็น ศิลปะของวัฒนธรรมอื่นที่ไม่ใช่ยุโรปได้กลายเป็นที่ที่สามารถเข้าถึงและแสดงให้เห็นว่าทางเลือกในการอธิบายประสบการณ์ภาพกับศิลปิน ในตอนท้ายของศตวรรษที่ 19 ศิลปินหลายคนรู้สึกว่าจำเป็นต้องสร้างเป็นชนิดใหม่ของศิลปะซึ่งจะครอบคลุมการเปลี่ยนแปลงขั้นพื้นฐานที่เกิดขึ้นในด้านเทคโนโลยีวิทยาศาสตร์และปรัชญา แหล่งที่มาจากการที่ศิลปินแต่ละดึงข้อโต้แย้งทางทฤษฎีของพวกเขาที่มีความหลากหลายและสะท้อนให้เห็นถึงเพ้อพกสังคมและทางปัญญาในทุกพื้นที่ของวัฒนธรรมตะวันตกในเวลานั้น. [2] ศิลปะนามธรรมศิลปะ nonfigurative ศิลปะ nonobjective และศิลปะ nonrepresentational มีคำที่เกี่ยวข้องอย่างอิสระ พวกเขาจะคล้ายกัน แต่อาจจะไม่เหมือนกันของความหมาย

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ศิลปะนามธรรมใช้ภาษาภาพรูปร่าง รูปทรง สี และเส้นเพื่อสร้างองค์ประกอบที่อาจมีอยู่กับระดับของความเป็นอิสระจากภาพอ้างอิงในโลก [ 1 ] ศิลปะตะวันตกที่ได้รับจากเรเนสซองถึงกลางศตวรรษที่ 19 , การสนับสนุนโดยตรรกะของมุมมองและความพยายามที่จะทำซ้ำภาพลวงตาของความเป็นจริงที่สามารถมองเห็นได้ศิลปะของวัฒนธรรมอื่นที่ไม่ใช่ยุโรปได้กลายเป็นเข้าถึงได้ และแสดงวิธีทางเลือกของการอธิบายประสบการณ์ภาพกับศิลปิน ในตอนท้ายของศตวรรษที่ 19 ศิลปินหลายคนรู้สึกว่าต้องสร้างชนิดใหม่ของศิลปะซึ่งจะครอบคลุมพื้นฐานการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นในเทคโนโลยี วิทยาศาสตร์ และปรัชญาแหล่งที่มา ซึ่งแต่ละศิลปินวาดทางทฤษฎีขัดแย้งมีได้หลากหลาย และสะท้อนสังคม และสติปัญญา preoccupations ในทุกพื้นที่ของวัฒนธรรมตะวันตกในเวลานั้น [ 2 ]

nonfigurative นามธรรมศิลปะ ศิลปะ ศิลปะ ศิลปะ และ nonobjective , nonrepresentational มีเงื่อนไขอย่างหลวม ๆที่เกี่ยวข้อง พวกเขาจะคล้ายกัน แต่อาจไม่ใช่ความหมายเหมือนกัน
.