The concept of rice–fish farming wa

The concept of rice–fish farming was employed to evaluate five species of fish for biological control of golden apple snail in rice. Aquaria trials were initially used to observe the predation potential of the individual fish species, followed by replicated field trials. In the aquaria studies all the fish species preyed upon the hatchlings of the golden apple snail, but at the field level only common carp and African catfish consumed snails significantly more than the other species. Common carp, which attained a recovery rate of 90% was the only fish species suitable for biological control of snail in rice. African catfish was not adaptable to the rice field conditions; the fish suffered a low recovery rate of 17% even when the plots were covered with nets to protect the fish from natural predators. The density of common carp recommended for biological control of snail in rice was 2041 fish/ha. However, it was essential to set up a pond refuge to improve survival rate and to enhance fish production. The study revealed that under direct seeding planting method, the increase in plant density restricted the foraging activities of the fish. Consequently, the number of snail sampled in direct seeded plots was significantly greater than in transplanted plots. Throughout the studies, the fish neither caused a significant increase in rice yields nor a reduction in stem borer, case worm and stink bug infestations. Common carp was however, an effective predator of the golden apple snail in rice.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

แนวคิดของนา rice–fish ถูกจ้างไปพันธุ์ปลาสำหรับควบคุมของหอยทากแอปเปิ้ลทองคำข้าวห้า อควาเรียทดลองเริ่มใช้สังเกต predation ที่ศักยภาพของสายพันธุ์ปลาแต่ละตัว ตามฟิลด์ทดลองที่จำลองแบบ อควาเรียการศึกษาพันธุ์ปลาทั้งหมด preyed เมื่อ hatchlings ของหอยทากแอปเปิ้ลทองคำ แต่ ณระดับเฉพาะปลาไนและปลาดุกแอฟริกาใช้หอยอย่างมีนัยสำคัญมากกว่าสายพันธุ์อื่น ๆ ไน ซึ่งบรรลุอัตรากู้ 90% ได้เฉพาะปลาสายพันธุ์เหมาะสำหรับการควบคุมทางชีวภาพของหอยทากในข้าว ปลาดุกแอฟริกาไม่สามารถปรับเปลี่ยนเงื่อนไขฟิลด์ข้าว ปลารับความเดือดร้อนกู้ต่ำอัตรา 17% แม้ว่าผืนถูกปกคลุม ด้วยตาข่ายเพื่อป้องกันปลาจากธรรมชาติล่า ความหนาแน่นของการควบคุมของหอยทากในข้าวปลาไนได้ 2041 ปลา/ฮา อย่างไรก็ตาม มันเป็นสิ่งสำคัญที่ตั้งกำบังบ่อ เพื่อเพิ่มอัตราการอยู่รอด และ เพื่อเพิ่มประสิทธิภาพการผลิตปลา เปิดเผยการศึกษาที่ใต้โดยตรงปลูกปลูกวิธี เพิ่มความหนาแน่นของพืชถูกจำกัดกิจกรรมที่อกของปลา ดังนั้น จำนวนตัวอย่างในผืน seeded ตรงหอยทากมีมากมากกว่าในผืน transplanted ตลอดทั้งศึกษา ปลาที่ไม่ทำให้เกิดการเพิ่มผลผลิตข้าวไม่ลดเกิด borer กรณี infestations แมลงหนอนและกลิ่นเหม็น ปลาไนเป็นอย่างไรก็ตาม พรีเดเตอร์มีประสิทธิภาพของหอยทากแอปเปิ้ลทองคำในข้าว

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

แนวคิดของการเลี้ยงปลาและข้าวที่ใช้ประเมินห้าชนิดของปลาเพื่อการควบคุมทางชีวภาพของหอยเชอรี่ในข้าว นุกูลเริ่มการทดลองใช้เพื่อสังเกตการศักยภาพของปลาแต่ละชนิด ตามด้วยการทดลองแบบภาคสนาม ในสัตว์น้ำการศึกษาสายพันธุ์ปลาเหยื่อของหมู่ hatchlings ของหอยเชอรี่ ,แต่ที่สนามเพียงระดับทั่วไปปลาคาร์พและปลาดุกกินหอยทากแอฟริกันมากขึ้นกว่าชนิดอื่น ๆ ปลาไน ซึ่งมีอัตราการกู้คืน 90% เท่านั้น เป็นปลาชนิดที่เหมาะสมสำหรับการควบคุมทางชีวภาพของหอยทากในข้าวสาร ปลาดุกแอฟริกันไม่ปรับตัวกับสภาพข้าวที่ทุ่งนาปลาที่ได้รับอัตราคืนต่ำ 17 % เมื่อดินถูกปกคลุมด้วยตาข่ายเพื่อป้องกันไม่ให้ปลานักล่าตามธรรมชาติ ความหนาแน่นของปลาไนที่แนะนำสำหรับการควบคุมทางชีวภาพของหอยทากในข้าว 2041 ปลา / ฮา อย่างไรก็ตาม มันจึงจำเป็นที่จะตั้งค่าบ่อลี้ภัยเพื่อปรับปรุงอัตราการรอดตาย และเพิ่มประสิทธิภาพการผลิตปลา ผลการศึกษาพบว่าภายใต้วิธีการปลูกเมล็ดโดยตรง ,เพิ่มความหนาแน่นพืช จำกัด กิจกรรมการหาอาหารของปลา ดังนั้นจำนวนของหอยทากในแปลงตัวอย่างโดยตรง มีเมล็ดสูงกว่าในการแปลง ตลอดการศึกษา ปลาก็เหมือนกัน ทำให้ผลผลิตข้าวเพิ่มขึ้นในหรือการลดลงของหนอนเจาะลำต้น หนอน และกลิ่นเหม็น infestations Bug ปลาไนมันอย่างไรก็ตามเป็นนักล่าที่มีประสิทธิภาพของหอยเชอรี่ในนาข้าว .