Second, links with ICSOs can in fact be one of the means by which international unions relate their first- and third-world memberships (and potential memberships) as campaigns aimed at customers and governments in the richer countries to react to bad working conditions in developing economies are starting to build relationships between these two different kinds of society.
Third, while collective bargaining is the form of action preferred by unions, it can be very difficult to construct at the transnational level. Other forms of action, such as those pioneered by ICSOs, can therefore be used as important steps towards its construction. In turn, if bargaining relationships can be constructed, they can also be used to advance the causes of other campaigns.
Clearly, these kinds of activity, whether they involve campaigns alongside ICSOs or just trying to shame TNCs in relation to their own proclaimed CSR strategies, are not the same as collective bargaining. They are, as the idea of the “power of the powerless” shows, expressions of weakness in terms of power relations. We see this very clearly in the continuing debate over international framework agreements (IFAs) and corporate codes of conduct (see Papadakis, 2008, especially Gallin, 2008). IFAs have been the main expression of moves towards true transnational collective bargaining, usually across countries with similar levels of labour market and institutional development. Codes of conduct are an aspect of CSR, controlled entirely by managements and with no union involvement. Increasingly firms are showing a preference for the latter, which marks a step away from the establishment of international labour rights or labour citizenship, towards a new kind of paternalism. The trend is encouraged by the free-trade bias of the World Trade Organization and, in recent years, the European Court: while these are suspicious of formal trans-corporate agreements, they can say nothing about firms’ unilateral declaration of policy preferences (Bercusson, 2008).
Within the advanced countries where industrial relations institutions today are strong, campaigning for labour rights through moral appeals to employers and general public and through links with social cause organizations was characteristic of early years of trade union weakness. Real success was achieved by organized labour when it was able to move beyond such action to mustering a balance of forces at the bargaining table – though we should never lose sight of the fact that capital nearly always maintains a superior power position in such confrontations. But the reality of the situation within the global economy is that labour is weak; an analogy with the early days of national unionism may not hold at every point, but many features are similar. Early unions faced a hostile alliance of political and managerial forces, as is the case in today’s global economy; workers had no citizenship rights, as is the case at the global level; workers experienced organizational and cultural difficulties in getting beyond local and district levels, as today similar obstacles inhibit transnational action.
In examining the scope for joint action with ICSOs, or exploitation of CSR, one is therefore not pointing the way to a bright and optimistic future for organized labour, or seeing early prospects for transnational bargaining. The comparison is with a situation in which labour can achieve almost nothing without these strategies. They are likely to be most effective where workers’ labour market weakness and social distress are apparent and striking, which mainly refers to the case of supply chains. ICSOs are not likely to become involved if, say, French and German unions are unable to deal with their organizational rivalries in order to bring a TNC to the bargaining table. There are also deep ambiguities in the response of public opinion if, say, a firm is playing off well paid workers in its Dutch plant against lower paid workers in its Polish one. In the supply chain one typically finds workers with different levels of living engaged on different parts of the production chain. There is little competition among groups of workers in countries with different standards of living, and even if there might be problems of inter-union cooperation along the chain, these are considerably less important than differences in labour supply, political regime and corporate strategy. In these situations the strategy of moral appeal has potentiality, not because it is so powerful, but because it is all that there is
สอง เชื่อมโยงกับ ICSOs ในความเป็นจริงได้หนึ่งหมายถึงการที่สหภาพแรงงานระหว่างประเทศเกี่ยวข้องของสมาชิกก่อน และสามโลก (และเป็นสมาชิก) เป็นการส่งเสริมการมุ่งเน้นที่ลูกค้า และรัฐบาลในประเทศยิ่งขึ้นเพื่อตอบสนองกับสภาพการทำงานไม่ถูกต้องในการพัฒนาเศรษฐกิจจะเริ่มสร้างความสัมพันธ์ระหว่างเหล่านี้สองชนิดที่แตกต่างกันของสังคม ที่สาม ในขณะเจรจาเป็นแบบต้องการสหภาพการดำเนินการ มันได้ยากมากที่จะสร้างในระดับข้ามชาติ ดังนั้นสามารถใช้รูปแบบอื่น ๆ ของการดำเนินการ เช่นเป็นผู้บุกเบิก โดย ICSOs เป็นขั้นตอนที่สำคัญต่อการก่อสร้าง ใช้ ถ้าสามารถสร้างความสัมพันธ์เท่านั้น พวกเขายังสามารถใช้ล่วงหน้าสาเหตุของการส่งเสริมการขายอื่น ๆ ชัดเจน กิจกรรม ต่าง ๆ เหล่านี้ว่าพวกเขาเกี่ยวข้องกับการส่งเสริมการขายควบคู่ไปกับการ ICSOs หรือการพยายามให้อับอาย TNCs เกี่ยวกับกลยุทธ์ CSR ของตนเองที่ประกาศ ไม่เหมือนกันเป็นเจรจา พวกเขาเป็น ความคิด การแสดง "พลังงานของการใช้" นิพจน์ของความอ่อนแอในด้านความสัมพันธ์ของพลังงาน เราได้เห็นอย่างชัดเจนในการอภิปรายต่อเนื่องนานาชาติกรอบข้อตกลง (IFAs) และรหัสองค์กรจรรยาบรรณ (ดู 2008, Papadakis โดยเฉพาะอย่างยิ่ง Gallin, 2008) IFAs ได้นิพจน์หลักย้ายไปทางจริงข้ามชาติเจรจา ปกติทั่วประเทศระดับคล้ายของตลาดแรงงานและการพัฒนาสถาบัน รหัสของข้อมูลด้าน CSR ควบคุม โดยทีมงานบริหารทั้งหมด และไม่มีส่วนร่วมร่วมกัน มากขึ้นบริษัทจะแสดงความสนใจทัน การก้าวก่อตั้งสิทธิแรงงานนานาชาติหรือสัญชาติแรงงาน ต่อแบบใหม่ paternalism แนวโน้มเป็นแรงกระตุ้นจากอคติฟรีค้า ของ องค์การการค้าโลก และ ใน ปี ศาลยุโรป: ขณะนี้ข้อตกลงของบริษัททรานส์เป็นที่น่าสงสัย พวกเขาสามารถพูดอะไรเกี่ยวกับประกาศของบริษัทฝ่ายนโยบายกำหนดลักษณะ (Bercusson, 2008) Within the advanced countries where industrial relations institutions today are strong, campaigning for labour rights through moral appeals to employers and general public and through links with social cause organizations was characteristic of early years of trade union weakness. Real success was achieved by organized labour when it was able to move beyond such action to mustering a balance of forces at the bargaining table – though we should never lose sight of the fact that capital nearly always maintains a superior power position in such confrontations. But the reality of the situation within the global economy is that labour is weak; an analogy with the early days of national unionism may not hold at every point, but many features are similar. Early unions faced a hostile alliance of political and managerial forces, as is the case in today’s global economy; workers had no citizenship rights, as is the case at the global level; workers experienced organizational and cultural difficulties in getting beyond local and district levels, as today similar obstacles inhibit transnational action. In examining the scope for joint action with ICSOs, or exploitation of CSR, one is therefore not pointing the way to a bright and optimistic future for organized labour, or seeing early prospects for transnational bargaining. The comparison is with a situation in which labour can achieve almost nothing without these strategies. They are likely to be most effective where workers’ labour market weakness and social distress are apparent and striking, which mainly refers to the case of supply chains. ICSOs are not likely to become involved if, say, French and German unions are unable to deal with their organizational rivalries in order to bring a TNC to the bargaining table. There are also deep ambiguities in the response of public opinion if, say, a firm is playing off well paid workers in its Dutch plant against lower paid workers in its Polish one. In the supply chain one typically finds workers with different levels of living engaged on different parts of the production chain. There is little competition among groups of workers in countries with different standards of living, and even if there might be problems of inter-union cooperation along the chain, these are considerably less important than differences in labour supply, political regime and corporate strategy. In these situations the strategy of moral appeal has potentiality, not because it is so powerful, but because it is all that there is
การแปล กรุณารอสักครู่..