Pathogenic characteristics like Kan

Pathogenic characteristics like Kanagawa phenomenon,
protease and toxR were used as validating factors of
V. parahaemolyticus. Totally 17 protease and 13  –haemolyic
strains were characterized. In that four strains
were isolated from infected shrimp with 2  -haemolysis
and 3 protease production. Moreover, different Vibrio
extracellular products (ECP) have been identified and
proposed as putative virulence factors that are pathogenic
to shrimp (Harris and Owens, 1999). Ten (10) BG
strains showed positive for both protease and  –haemolysis
and considered to be pathogens. However, Sudheesh
and Xu (2001) reported that extracellular products of V.
parahaemolyticus were toxic to Penaeus orientalis and it
was found to be a poor producer of hemolysins. Environmental
strains of V. parahaemolyticus are typically not
human pathogens; therefore, it is important to have data
which states that the occurrence of virulent strains like V.parahaemolyticus and V. cholerae infection through consumption
of cultured shrimp. Due to the marine environmental
conditions, identification of marine vibrios is difficult.
However, BG colonies also produced by V. vulnificus
could not easily identify the causative agent whether V.
parahaemolyticus or V. vulnificus. Moreover, V. vulnificus
is also an important Vibrio spe-cies which can cause
wound infections and septicemia with a high mortality
rate and also associated with disease outbreaks, either
with ingestion of contaminated seafood or infectious
wounds by contaminated sea water (Nascimento et al.,
2001).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ลักษณะที่ทำให้เกิดโรคเช่นปรากฏการณ์คานางาวะโปรติเอสและ toxR ถูกใช้เป็นการตรวจสอบปัจจัยของV. parahaemolyticus ทั้งหมด 17 โปรติเอสและ 13  – haemolyicสายพันธุ์ที่มีลักษณะ ที่สี่สายพันธุ์ที่แยกได้จากกุ้งที่ติดเชื้อกับ 2 -haemolysisและผลิตโปรติเอส 3 นอกจากนี้ เค็มแตกต่างกันสารผลิตภัณฑ์ (ECP) ได้รับการระบุ และเสนอเป็น putative ความรุนแรงปัจจัยที่ทำให้เกิดโรคกับกุ้ง (Harris และบร็อก 1999) สิบ (10) BGสายพันธุ์พบว่าเป็นบวกสำหรับโปรติเอสและ-haemolysisและให้เป็นเชื้อโรค อย่างไรก็ตาม Sudheeshและซู (2001) รายงานว่า สารผลิตภัณฑ์ของ Vparahaemolyticus ถูกพิษ orientalis กุ้งกุลาและมันพบว่ามีผู้ผลิตที่ไม่ดีของ hemolysins สิ่งแวดล้อมสายพันธุ์ของ V. parahaemolyticus โดยทั่วไปจะไม่มนุษย์เชื้อโรค จึง มันเป็นสิ่งสำคัญต้องมีข้อมูลที่ระบุว่า การเกิดขึ้นของสายพันธุ์ virulent ชอบ V.parahaemolyticus และ V. cholerae เชื้อปริมาณการใช้ล้างกุ้ง เนื่องจากสิ่งแวดล้อมทางทะเลเงื่อนไข รหัสของ vibrios ทะเลทำได้ยากอย่างไรก็ตาม BG อาณานิคมยังผลิตโดย V. vulnificusไม่สามารถได้อย่างง่ายดายตรวจสอบสิ่งแปลกปลอมว่า Vparahaemolyticus หรือ V. vulnificus นอกจากนี้ V. vulnificusยังเป็นสำคัญเค็มตร-cies ซึ่งสามารถทำให้เกิดแผลติดเชื้อและบริการกับการตายที่สูงอัตรา และยัง เกี่ยวข้องกับโรคระบาด อย่างใดอย่างหนึ่งด้วยการบริโภคอาหารทะเลที่ปนเปื้อน หรือติดเชื้อบาดแผล โดยน้ำทะเลปนเปื้อน (Nascimento et al.,2001)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ลักษณะที่ทำให้เกิดโรคเช่นคานากาว่าปรากฏการณ์
น้ำย่อยและ toxR ถูกนำมาใช้เป็นปัจจัยการตรวจสอบความถูก
โวลต์ parahaemolyticus ทั้งหมด 17 น้ำย่อยและ 13  -haemolyic
สายพันธุ์ที่มีลักษณะ ในการที่สี่สายพันธุ์ที่
แยกได้จากกุ้งที่ติดเชื้อมี 2  -haemolysis
และการผลิตเอนไซม์โปรติเอ 3 นอกจากนี้ที่แตกต่างกัน Vibrio
ผลิตภัณฑ์ extracellular (ECP) ได้รับการระบุและ
การเสนอชื่อเป็นปัจจัยความรุนแรงสมมุติที่ทำให้เกิดโรค
กุ้ง (แฮร์ริสและ Owens, 1999) สิบ (10) BG
สายพันธุ์ที่แสดงให้เห็นในเชิงบวกสำหรับทั้งโปรติเอสและ -haemolysis
และถือว่าเป็นเชื้อโรค อย่างไรก็ตาม SuDhEeSh
และเสี่ยว (2001) รายงานว่าผลิตภัณฑ์ extracellular ของ V.
parahaemolyticus เป็นพิษต่อ orientalis กุ้งและมัน
ถูกพบว่าเป็นผู้ผลิตที่ดีของ hemolysins สิ่งแวดล้อม
สายพันธุ์ของ V. parahaemolyticus มักจะไม่
จุลชีพก่อโรคของมนุษย์ จึงเป็นสิ่งสำคัญที่จะมีข้อมูล
ที่ระบุว่าการเกิดขึ้นของสายพันธุ์ที่รุนแรงเช่นการติดเชื้อ V.parahaemolyticus และ V. cholerae ผ่านการบริโภค
ของการเพาะเลี้ยงกุ้ง เนื่องจากการด้านสิ่งแวดล้อมทางทะเล
เงื่อนไขบัตรประจำตัวของวิบิโอทางทะเลเป็นเรื่องยาก.
อย่างไรก็ตามอาณานิคม BG ยังผลิตโดย V. vulnificus
ไม่สามารถระบุสาเหตุว่า V.
parahaemolyticus หรือ V. vulnificus นอกจากนี้ V. vulnificus
ยังเป็นเชื้อ Vibrio สำคัญ SPE-Cies ซึ่งอาจทำให้เกิด
แผลติดเชื้อและภาวะโลหิตเป็นพิษที่มีอัตราการตายสูง
อัตราและยังเกี่ยวข้องกับการระบาดของโรคอย่างใดอย่างหนึ่ง
กับการบริโภคของอาหารทะเลที่ปนเปื้อนหรือติดเชื้อ
แผลด้วยน้ำทะเลที่ปนเปื้อน (กานตาร่า, et al ,
2001)