These words were an exact fit to Ma

These words were an exact fit to Madam Su’s intentions, one could only see her nod her head and hurriedly say: “You can be at ease and leave, this place still has me.”

Su Luo’s foot that was about to step over the doorstep paused slightly. She turned her eyes around and took a glance at Madam Su. At this moment, Madam Su’s eyes were also looking at Su Luo.

Su Luo neither dodged nor avoided her gaze. The corner of her indistinct and bottomless eyes, were raised into an enigmatic smiling expression.

Madam Su was distracted momentarily by her smile.

However, she could not understand the meaning in Su Luo’s eyes. She only knew that Su Luo was pretending to be a model while causing mischief behind the scenes.

The pitiful Madam Su, now, if she could give it more thought, maybe the tragedy after this would not have occurred.

Speaking of which, after Apothecary Leng and the others had left. There were only two people, Madam Su and Su Jingyu, left inside the room.

Madam Su sat at the bedside, tenderly wiping away the sweat on Su Jingyu’s forehead. With a soft tone, she slowly said: “Jingyu, I have let you suffer hardship. Please do not blame your mother, your mother was also left with no choice.”

Su Jingyu lay there motionless, both eyes closed tightly, having sank into a deep coma.

Madam Su still wanted to say something, but a slight sound came from outside the window.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

คำเหล่านี้ถูกพอดีเป็นที่แน่นอนเพื่อความตั้งใจม่าย Su หนึ่งสามารถเห็นเธอพยักหน้าหัวของเธอ และรีบบอกว่า: "คุณสามารถได้อย่างง่ายดายและลา ยังคงมีฉัน"Su Luo เท้าที่กำลังจะก้าวผ่านประตูการหยุดเล็กน้อย เธอหันดวงตาของเธอ และเอาคร่าว ๆ ม่าย Su ขณะนี้ ตาม่าย Su ยังมองหา Su LuoSu Luo dodged ไม่หลีกเลี่ยงสายตาของเธอ มุมของใช้ และลึกดวงตาของเธอ ถูกยกขึ้นลงในนิพจน์ยิ้มลึกลับSu ม่ายถูกฟุ้งซ่านชั่วขณะ โดยรอยยิ้มของเธออย่างไรก็ตาม เธออาจไม่เข้าใจความหมายในสายตาของ Su Luo เธอเท่านั้นรู้ว่า Su Luo ถูกแอบอ้างว่าเป็นรูปแบบในขณะที่ก่อให้เกิดความเสียหายเบื้องSu ม่ายน่าสงสาร ขณะนี้ ถ้าเธอสามารถให้ความคิดเพิ่มเติม บางทีโศกนาฏกรรมหลังจากนี้จะไม่มีเกิดขึ้นการพูดที่ หลังเล้งเภสัชกรและอื่น ๆ ได้ มีเพียงสองคน ม่าย Su Su Jingyu ซ้ายภายในห้องม่าย Su เสาร์ที่ข้างเตียง ซอสหวานแปลเหงื่อบนหน้าผาก Su Jingyu ด้วยโทนสีนุ่มนวล เธอค่อย ๆ บอก: "Jingyu ฉันจะให้คุณประสบความลำบาก โปรดตำหนิคุณแม่ คุณแม่ยังเหลือไม่เลือก"Su Jingyu มีวางนิ่ง ทั้งดวงตาที่ปิดสนิท มีจมลงไปในหมดสติลึกม่าย Su ยังอยากจะบอกอะไร แต่เสียงเล็กน้อยมาจากนอกหน้าต่าง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

คำพูดเหล่านี้เป็นแบบที่ตรงกับความตั้งใจของมาดามซูหนึ่งเท่านั้นที่จะเห็นเธอพยักหน้าหัวของเธอและรีบบอกว่า: "คุณจะสบายใจและปล่อยให้สถานที่แห่งนี้ยังคงมีฉัน."

เท้าซู Luo ที่กำลังจะก้าวข้ามบันไดหน้าประตู หยุดชั่วคราวเล็กน้อย เธอหันไปรอบ ๆ ดวงตาของเธอและเอาทันทีที่มาดามซู ตอนนี้ตามาดามซูก็ยังมองหาที่ซู Luo.

ซู Luo ค่ามิได้หลบหลีกเลี่ยงการจ้องมองเธอ มุมของดวงตาไม่ชัดและลึกของเธอถูกยกให้เป็นแสดงออกยิ้มลึกลับ.

มาดามซูสมาธิชั่วขณะจากรอยยิ้มของเธอ.

แต่เธอไม่สามารถเข้าใจความหมายในสายตาของซู Luo เธอรู้ว่าซู Luo ถูกแกล้งทำเป็นรูปแบบในขณะที่ก่อให้เกิดความเสียหายอยู่เบื้องหลัง.

น่าสงสารมาดามซูตอนนี้ถ้าเธอจะให้มันคิดได้มากขึ้นอาจจะโศกนาฏกรรมหลังจากนี้จะไม่เกิดขึ้น.

การพูดของซึ่งหลังจาก Apothecary เล้งและคนอื่น ๆ ได้ทิ้ง มีเพียงคนสองคนมาดามซูและซู Jingyu ซ้ายภายในห้อง.

มาดามซูนั่งอยู่ที่ข้างเตียงละม่อมเช็ดเหงื่อบนหน้าผากซู Jingyu ของ ด้วยน้ำเสียงนุ่มเธอค่อย ๆ กล่าวว่า "Jingyu ผมได้ช่วยให้คุณประสบความยากลำบาก กรุณาอย่าตำหนิแม่ของคุณแม่ของคุณก็ยังไม่มีทางเลือก. "

ซู Jingyu มีวางนิ่งดวงตาทั้งสองข้างปิดให้สนิทมีจมลงไปในอาการโคม่าลึก.

มาดามซูยังคงอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เสียงเล็กน้อยมาจากข้างนอก หน้าต่าง.

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

คำเหล่านี้เป็นพอดีกับรถของมาดามซู เจตนา หนึ่งสามารถเห็นเธอผงกหัวของเธอ และรีบพูดว่า " คุณจะสบายใจไป ที่นี่ยังมีฉันซู Luo เท้าที่กำลังจะก้าวข้ามประตูชะงักเล็กน้อย เธอเปลี่ยนสายตาไปรอบ ๆและชำเลืองมองคุณนายซู ตอนนี้ มาดาม ซู ตาก็มองซูหลอ .ซู หลัวไม่หลบหรือเลี่ยงสายตาของเธอ มุมของตาและไม่ชัดลึกของเธอถูกยกเป็นลึกลับยิ้มสีหน้ามาดาม ซู คือสมาธิชั่วขณะด้วยรอยยิ้มของเธออย่างไรก็ตาม เธอไม่อาจเข้าใจความหมายของ ซู ลู ตา เขารู้เพียงว่า ซู ลู ปลอมเป็นรุ่นในขณะที่ก่อให้เกิดความเสียหายเบื้องหลังน่าสงสาร มาดาม ซู ตอนนี้ ถ้าเธอจะคิดให้มากขึ้น อาจจะเกิดโศกนาฏกรรมหลังนี้ก็จะไม่เกิดขึ้นซึ่งหลังจากตัวเภสัชกรและคนอื่นเหลืออยู่ มีแค่ 2 คน มาดาม ซู ซู จินยู อยู่ภายในห้องมาดามซูนั่งอยู่ที่ข้างเตียง อ่อนโยนเช็ดไปเหงื่อที่หน้าผากของซูจินยู . ด้วยน้ำเสียงนุ่ม เธอค่อยๆพูด : " จินยู ฉันได้ให้คุณประสบความยากลำบาก โปรดอย่าโทษแม่ แม่ยังเหลือไม่มีทางเลือก "ซู จินยูนั่งอยู่นิ่งดวงตาทั้งสองข้างที่ปิดมิดชิด มีจมเข้าไปในอาการโคม่าลึกมาดาม ซู ยังต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เสียงเล็กน้อยมาจากข้างนอกหน้าต่าง