Mother?"There was no reply. She had

Mother?"

There was no reply. She hadn't expected one. Her mother had been dead now for four days, and Kira could tell that the last of the spirit was drifting away.

"Mother." She said it again, quietly, to whatever was leaving. She thought that she could feel its leave-taking, the way one could feel a small whisper of breeze at night.

Now she was all alone. Kira felt the aloneness, the uncertainty, and a great sadness.

This had been her mother, the warm and vital woman whose name had been Katrina. Then after the brief and unexpected sickness, it had become the body of Katrina, still containing the lingering spirit. After four sunsets and sunrises, the spirit, too, was gone. It was simply a body. Diggers would come and sprinkle a layer of soil over the flesh, but even so it would be eaten by the clawing, hungry creatures that came at night. Then the bones would scatter, rot, and crumble to become part of the earth.

Kira wiped briefly at her eyes, which had filled suddenly with tears. She had loved her mother, and would miss her terribly. But it was time for her to go. She wedged her walking stick in the soft ground, leaned on it, and pulled herself up.

She looked around uncertainly. She was young still, and had not experienced death before, not in the small two-person family that she and her mother had been. Of course she had seen others go through the rituals. She could see some of them in the vast foul-smelling Field of Leaving, huddled beside the ones whose lingering spirits they tended. She knew that a woman named Helena was there, watching the spirit leave her infant, who had been born too soon. Helena had come to the Field only the day before. Infants did not require the four days of watching; the wisps of their spirits, barely arrived, drifted away quickly. So Helena would return to the village and her family soon.

As for Kira, she had no family, now. Nor any home. The cott she had shared with her mother had been burned. This was always done after sickness. The small structure, the only home Kira had ever known, was gone. She had seen the smoke in the distance as she sat with the body. As she watched the spirit of her mother drift away, she had seen the cindered fragments of her childhood life whirl into the sky as well.

She felt a small shudder of fear. Fear was always a part of life for the people. Because of fear, they made shelter and found food and grew things. For the same reason, weapons were stored, waiting. There was fear of cold, of sickness and hunger. There was fear of beasts.

And fear propelled her now as she stood, leaning on her stick. She looked down a last time at the lifeless body that had once contained her mother, and considered where to go.

Kira thought about rebuilding. If she could find help, though help was unlikely, it wouldn't take long to build a cott, especially not this time of year, summer-start, when tree limbs were supple and mud was thick and abundant beside the river. She had often watched others building, and Kira realized that she could probably construct some sort of shelter for herself. Its corners and chimney might not be straight. The roof would be difficult because her bad leg made it almost impossible for her to climb. But she would find a way. Somehow she would build a cott. Then she would find a way to make a life.

Her mother's brother had been near her in the Field for two days, not guarding Katrina, his sister, but sitting silently beside the body of his own woman, the short-tempered Solora, and that of their new infant who had been too young to have a name. They had nodded to each other, Kira and her mother's brother, in acknowledgment. But he had departed, his time in the Field of Leaving finished. He had tykes to tend; he and Solora had two others in addition to the one that had brought about her death. The others were still small, their names yet of one syllable: Dan and Mar. Perhaps I could care for them, Kira thought briefly, trying to find her own future within the village. But even as the thought flickered within her, she knew that it would not be permitted. Solora's tykes would be given away, distributed to those who had none. Healthy, strong tykes were valuable; properly trained, they could contribute to family needs and would be greatly desired.

No one would desire Kira. No one ever had, except her mother. Often Katrina had told Kira the story of her birth — the birth of a fatherless girl with a twisted leg — and how her mother had fought to keep her alive.

"They came to take you," Katrina said, whispering the story to her in the evening, in their cott, with the fire fed and glowing. "You were one day old, not yet named your one-syllable infant name —"

"Kir."

"Yes, that's right: Kir. They brought me food and were going to take you away to the Field —"

Kira shuddered. It was the way, the custom, and it was the merciful thing, to give an unnamed, imperfect infant back to the earth before its spirit had filled it and made it human.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

แม่"ตอบไม่ได้ เธอไม่ได้คาดหวังอย่างใดอย่างหนึ่ง แม่ของเธอได้ตายตอนนี้สี่วัน และคิระสามารถบอกว่า มีการลอยของจิตวิญญาณออกไป"แม่" เธอกล่าวว่า อีกครั้ง เงียบ ๆ การไม่ถูกออกจาก เธอคิดว่า เธอไม่รู้สึกตัว leave-taking วิธีหนึ่งอาจรู้สึกเล็กเสียงกระซิบของสายลมยามค่ำคืนตอนนี้เธออยู่คนเดียว คิระรู้สึกความอ้างว้าง ความไม่แน่นอน และเศร้ามากนี้ได้รับแม่ ผู้หญิงอบอุ่น และมีความสำคัญที่มีชื่อได้เบรคฟาสท์ แล้ว หลังจากเจ็บป่วยโดยย่อ และไม่คาดคิด มันได้กลายเป็นร่างกายของคารีน่า ยังคง ประกอบด้วยจิตวิญญาณตกค้าง เกินไป ก็หายไปหลังจากพระอาทิตย์ตกและอาทิตย์ขึ้นสี่ วิญญาณ มันเป็นเพียงแค่ร่างกาย มาขุด และโรยเป็นชั้นของดินบนเนื้อ แต่ก็ มันจะกิน โดยสิ่งมีชีวิต clawing หิวที่มาในเวลากลางคืน จาก นั้นกระดูกจะ กระจาย rot และพังทลายของดินคิระสั้น ๆ เช็ดที่ดวงตาของเธอ ซึ่งมีเต็มไป ด้วยน้ำตาก็ เธอมีรักแม่ของเธอ และจะพลาดของเธอชะมัด แต่เวลาที่เธอจะไป เธอ wedged เธอไม้ดินนุ่ม พิงมัน และดึงตัวเองขึ้นมาShe looked around uncertainly. She was young still, and had not experienced death before, not in the small two-person family that she and her mother had been. Of course she had seen others go through the rituals. She could see some of them in the vast foul-smelling Field of Leaving, huddled beside the ones whose lingering spirits they tended. She knew that a woman named Helena was there, watching the spirit leave her infant, who had been born too soon. Helena had come to the Field only the day before. Infants did not require the four days of watching; the wisps of their spirits, barely arrived, drifted away quickly. So Helena would return to the village and her family soon.As for Kira, she had no family, now. Nor any home. The cott she had shared with her mother had been burned. This was always done after sickness. The small structure, the only home Kira had ever known, was gone. She had seen the smoke in the distance as she sat with the body. As she watched the spirit of her mother drift away, she had seen the cindered fragments of her childhood life whirl into the sky as well.She felt a small shudder of fear. Fear was always a part of life for the people. Because of fear, they made shelter and found food and grew things. For the same reason, weapons were stored, waiting. There was fear of cold, of sickness and hunger. There was fear of beasts.And fear propelled her now as she stood, leaning on her stick. She looked down a last time at the lifeless body that had once contained her mother, and considered where to go.Kira thought about rebuilding. If she could find help, though help was unlikely, it wouldn't take long to build a cott, especially not this time of year, summer-start, when tree limbs were supple and mud was thick and abundant beside the river. She had often watched others building, and Kira realized that she could probably construct some sort of shelter for herself. Its corners and chimney might not be straight. The roof would be difficult because her bad leg made it almost impossible for her to climb. But she would find a way. Somehow she would build a cott. Then she would find a way to make a life.Her mother's brother had been near her in the Field for two days, not guarding Katrina, his sister, but sitting silently beside the body of his own woman, the short-tempered Solora, and that of their new infant who had been too young to have a name. They had nodded to each other, Kira and her mother's brother, in acknowledgment. But he had departed, his time in the Field of Leaving finished. He had tykes to tend; he and Solora had two others in addition to the one that had brought about her death. The others were still small, their names yet of one syllable: Dan and Mar. Perhaps I could care for them, Kira thought briefly, trying to find her own future within the village. But even as the thought flickered within her, she knew that it would not be permitted. Solora's tykes would be given away, distributed to those who had none. Healthy, strong tykes were valuable; properly trained, they could contribute to family needs and would be greatly desired.No one would desire Kira. No one ever had, except her mother. Often Katrina had told Kira the story of her birth — the birth of a fatherless girl with a twisted leg — and how her mother had fought to keep her alive."They came to take you," Katrina said, whispering the story to her in the evening, in their cott, with the fire fed and glowing. "You were one day old, not yet named your one-syllable infant name —""Kir.""Yes, that's right: Kir. They brought me food and were going to take you away to the Field —"Kira shuddered. It was the way, the custom, and it was the merciful thing, to give an unnamed, imperfect infant back to the earth before its spirit had filled it and made it human.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

แม่? " มีการตอบกลับไม่ได้. เธอไม่ได้คาดหวังหนึ่ง. แม่ของเธอตายไปแล้วในขณะนี้เป็นเวลาสี่วันและคิระบอกได้เลยว่าสุดท้ายของจิตวิญญาณก็ลอยออกไป. " แม่. "เธอบอกว่ามันอีกครั้งอย่างเงียบ ๆ กับสิ่งที่กำลังจะออกจาก. เธอคิดว่าเธอจะสามารถรู้สึกของลาสละวิธีหนึ่งที่จะรู้สึกกระซิบเล็ก ๆ ของสายลมในเวลากลางคืน. ตอนนี้เธอเป็นคนเดียวทั้งหมด. คิระรู้สึกโดดเดี่ยวความไม่แน่นอนและความโศกเศร้าที่ดี. นี้ได้ รับแม่ของเธอเป็นผู้หญิงคนที่อบอุ่นและที่สำคัญที่มีชื่อได้รับแคทรีนา. แล้วหลังจากที่สั้น ๆ และความเจ็บป่วยที่ไม่คาดคิดมันก็กลายเป็นร่างของแคทรีนาที่ยังคงมีจิตวิญญาณที่เอ้อระเหย. หลังจากสี่พระอาทิตย์ตกและพระอาทิตย์ขึ้นจิตวิญญาณที่มากเกินไปก็หายไป . มันเป็นเพียงแค่ร่างกาย. Diggers จะมาและโรยชั้นของดินเหนือเนื้อหนัง แต่แม้ดังนั้นมันจะกินโดย clawing ที่สิ่งมีชีวิตที่หิวที่มาในเวลากลางคืน. แล้วกระดูกจะกระจายเน่าและสลายจะกลายเป็น เป็นส่วนหนึ่งของแผ่นดิน. คิระเช็ดสั้นที่ดวงตาของเธอซึ่งเต็มไปด้วยน้ำตากึก. เธอเคยรักแม่ของเธอและจะคิดถึงเธอชะมัด แต่มันก็เป็นเวลาที่เธอต้องไป เธอ wedged ตะพดของเธอในพื้นดินนุ่มพิงกับมันและดึงตัวเองขึ้น. เธอมองไปรอบ ๆ ไม่แน่นอน เธอยังเป็นเด็กยังคงและไม่ได้มีประสบการณ์การเสียชีวิตก่อนที่จะไม่ได้อยู่ในครอบครัวเล็ก ๆ สองคนว่าเธอและแม่ของเธอได้รับ คนอื่น ๆ แน่นอนเธอได้เห็นผ่านพิธีกรรม เธอจะได้เห็นบางส่วนของพวกเขาในการที่กว้างใหญ่มีกลิ่นเหม็นสาขาออกซุกอยู่ข้างคนที่มีเอ้อระเหยวิญญาณพวกเขามีแนวโน้มที่ เธอรู้ว่าผู้หญิงคนหนึ่งชื่อเฮเลน่าก็อยู่ที่นั่นดูจิตวิญญาณออกจากทารกของเธอซึ่งเกิดมาเร็วเกินไป เฮเลนาได้มาถึงสนามเท่านั้นวันก่อน ทารกไม่จำเป็นต้องวันที่สี่ของการดู; ปอยวิญญาณของพวกเขามาถึงแทบลอยห่างออกไปได้อย่างรวดเร็ว ดังนั้นเฮเลน่าจะกลับไปยังหมู่บ้านและครอบครัวของเธอเร็ว ๆ นี้. ในฐานะที่เป็นคิระเธอไม่มีครอบครัวในขณะนี้ หรือบ้านใด Cott ที่เธอได้มีส่วนร่วมกับแม่ของเธอได้รับการเผาไหม้ นี้ถูกทำเสมอหลังจากเจ็บป่วย โครงสร้างขนาดเล็กบ้านเพียง Kira เคยรู้จักกันก็หายไป เธอได้เห็นควันในระยะทางที่เธอนั่งอยู่กับร่างกาย ขณะที่เธอเฝ้าดูจิตวิญญาณของแม่ของเธอลอยห่างออกไปเธอได้เห็นเศษ cindered วนในวัยเด็กของชีวิตของเธอขึ้นไปบนท้องฟ้าเช่นกัน. เธอรู้สึกสั่นเล็ก ๆ ของความกลัว ความกลัวก็มักจะเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตของผู้คน เพราะกลัวพวกเขาทำที่พักพิงและพบว่าอาหารและเติบโตสิ่ง ด้วยเหตุผลเดียวกันอาวุธที่เก็บไว้รอ มีความกลัวของเย็นเป็นของการเจ็บป่วยและความหิว มีความกลัวของสัตว์ที่เป็น. และความกลัวของเธอพับได้ในขณะนี้ขณะที่เธอยืนพิงติดของเธอ เธอมองลงครั้งสุดท้ายที่ร่างไร้ชีวิตที่เคยมีแม่ของเธอและคิดว่าจะไปที่ไหน. คิระคิดเกี่ยวกับการสร้างใหม่ ถ้าเธอสามารถหาคนมาช่วย แต่ไม่น่าเป็นความช่วยเหลือก็จะใช้เวลาไม่นานในการสร้าง Cott โดยเฉพาะอย่างยิ่งไม่ได้เวลาของปีในช่วงฤดูร้อนเริ่มต้นนี้เมื่อต้นขาเป็นนุ่มและโคลนหนาและอุดมสมบูรณ์ข้างแม่น้ำ เธอมักจะได้ดูอาคารอื่นและคิระรู้ว่าเธออาจจะสร้างการจัดเรียงของที่พักพิงบางอย่างสำหรับตัวเอง มุมและปล่องไฟอาจจะไม่ตรง หลังคาจะเป็นเรื่องยากเพราะขาไม่ดีของเธอทำให้มันเป็นไปไม่ได้เกือบสำหรับเธอที่จะปีนขึ้นไป แต่เธอจะหาทาง อย่างใดเธอจะสร้าง Cott จากนั้นเธอก็จะหาวิธีที่จะทำให้ชีวิตได้. พี่ชายของแม่ของเธอเคยอยู่ใกล้เธอในสนามเป็นเวลาสองวันไม่ได้ปกป้องแคทรีนาน้องสาวของเขา แต่นั่งเงียบ ๆ อยู่ข้างในร่างกายของผู้หญิงของตัวเองสะบัดสะบิ้ง Solora และ ของทารกใหม่ของพวกเขาที่ได้รับเด็กเกินไปที่จะมีชื่อ พวกเขาพยักหน้ากับแต่ละอื่น ๆ คิระและพี่ชายของแม่ของเธอในการรับรู้ แต่เขาก็ออกเดินทางเวลาของเขาในสนามของการออกจากที่เสร็จสมบูรณ์แล้ว เขามีทัศนียภาพที่จะมีแนวโน้มที่; เขาและ Solora มีสองอื่น ๆ นอกเหนือจากการหนึ่งที่ได้นำเกี่ยวกับการตายของเธอ คนอื่น ๆ ก็ยังคงมีขนาดเล็กชื่อของพวกเขายังมีหนึ่งพยางค์: แดนมีนาคมบางทีฉันจะดูแลพวกเขาคิดว่าคิระเวลาสั้น ๆ พยายามที่จะหาในอนาคตของเธอเองภายในหมู่บ้าน แต่ถึงแม้จะเป็นความคิด flickered ภายในของเธอเธอรู้ว่ามันจะไม่ได้รับอนุญาต Tykes Solora จะได้รับออกไปแจกจ่ายให้กับผู้ที่ไม่มีใคร สุขภาพ, ทัศนียภาพที่แข็งแกร่งเป็นที่มีคุณค่า; ได้รับการฝึกฝนอย่างถูกต้องพวกเขาอาจนำไปสู่ความต้องการของครอบครัวและเป็นที่ต้องการอย่างมาก. ไม่มีใครปรารถนาคิระ ไม่มีใครเคยยกเว้นแม่ของเธอ บ่อยครั้งที่แคทรีนาได้บอก Kira เรื่องราวเกิดของเธอ - เกิดของสาวกำพร้าพ่อกับขาบิด -. และวิธีการที่แม่ของเธอได้ต่อสู้เพื่อให้เธอมีชีวิตอยู่"เขาก็จะนำคุณ" แคทรีนากล่าวว่ากระซิบเรื่องราวของเธอใน ตอนเย็นใน Cott ของพวกเขาด้วยไฟที่เลี้ยงและแจ่ม "คุณอายุได้หนึ่งวันยังไม่ได้ตั้งชื่อชื่อของคุณหนึ่งพยางค์ทารก -" . "เคียร์" "ใช่ว่าเป็นขวา:. เคียร์ก็นำอาหารและกำลังจะนำคุณไปยังสนาม -" คิระสั่น มันเป็นวิธีการที่กำหนดเองและมันก็เป็นสิ่งที่เมตตาที่จะให้ชื่อทารกไม่สมบูรณ์กลับมาสู่โลกก่อนที่จะมีจิตวิญญาณที่เต็มไปด้วยมันและทำให้มันเป็นมนุษย์

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

แม่ ? "ไม่มีการตอบกลับ เธอไม่ได้คาดหวัง 1 แม่ของเธอได้ตายไปแล้ว ขณะนี้เป็นเวลาสี่วัน และคิระก็สามารถบอกได้ว่าสุดท้ายของวิญญาณล่องลอยไป" แม่ " เธอกล่าวอีกครั้ง เงียบ จะไม่ว่าแล้ว เธอคิดว่า เธออาจจะรู้สึกไปถ่าย ทางหนึ่งอาจรู้สึกเล็กกระซิบของสายลมในยามค่ำคืนตอนนี้เธออยู่คนเดียว คิระรู้สึกถึงความเปล่าเปลี่ยว ความไม่แน่นอน และความเศร้าดีนี้มีแม่ที่อบอุ่น และที่สําคัญมีผู้หญิงที่ชื่อแคทรีนา หลังจากที่สั้น ๆและไม่คาดคิดเจ็บป่วย มันก็กลายเป็นร่างของแคท ยังประกอบด้วยความรู้สึกจิตวิญญาณ หลังจากสี่พระอาทิตย์ขึ้นและตก วิญญาณก็หายไป มันเป็นเพียงร่างกาย ขุดมาโรยชั้นของดินมากกว่าเนื้อ แต่แม้ดังนั้นมันจะถูกกินโดยสัตว์มาปัด หิวตอนกลางคืน แล้วกระดูกจะกระจาย เน่า และสลายกลายเป็นส่วนหนึ่งของโลกคิระเช็ดสั้นตาของเธอซึ่งมีเต็มไป จู่ๆ น้ำตา เธอชอบแม่เธอ และคิดถึงเธอมาก . แต่มันถึงเวลาที่เธอต้องไป เธอเสียบไม้เท้าของเธอในพื้นดินนุ่ม พิง และดึงตัวเองขึ้นเธอมองไปรอบๆอย่างไม่แน่ใจ เธอยังเด็กอยู่ และไม่ได้ประสบความตายก่อน ไม่ใช่ในเล็ก 2 คน ครอบครัวที่เธอและแม่ของเธอได้ แน่นอน เธอได้เห็นคนอื่น ๆผ่านพิธีกรรม เธออาจจะเห็นบางส่วนของพวกเขาในด้านของเหม็นมาก กลิ่นออก huddled ข้างๆคนที่เอ้อระเหยวิญญาณพวกเขาแนวโน้ม เธอรู้ว่าผู้หญิงที่ชื่อเฮเลน่ามีดูวิญญาณทิ้งทารกของเธอ ที่เคยเกิดมาเร็วไป เฮเลนาได้สนามเท่านั้น เมื่อวันก่อน ทารกไม่ต้องสี่วันของการดู ; ที่สุดของวิญญาณของพวกเขาแทบจะมาถึงจากไปอย่างรวดเร็ว แล้วเฮเลน่าจะกลับไปที่หมู่บ้าน และ ครอบครัวของเธอแล้วส่วนคิระ เธอไม่มีครอบครัวแล้ว หรือบ้าน เสียงที่เธอใช้ร่วมกันกับแม่ของเธอได้ถูกเผา นี้มักจะทำเมื่อเจ็บป่วย โครงสร้างขนาดเล็ก คิระบ้านเท่านั้น เคยรู้จัก ก็หายไปแล้ว เธอได้เห็นควันในระยะที่เธอนั่งอยู่กับศพ เธอเห็นวิญญาณของแม่เธอล่องลอยไป เธอได้เห็นชิ้นส่วนของชีวิตในวัยเด็กของเธอ cindered หมุนคว้างท้องฟ้าเช่นกันเธอรู้สึกสั่นเล็กน้อยด้วยความกลัว ความกลัวเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตผู้คน เพราะความกลัว พวกเขาสร้างที่พักและพบอาหารและเติบโตอย่าง สำหรับเหตุผลเดียวกัน อาวุธถูกเก็บไว้รอ มีความกลัว ความเจ็บป่วย และความหิว มีความกลัวของสัตว์และความกลัวของการขับของเธอตอนนี้เป็นเธอยืนพิงไม้ของเธอ เธอมองลงไปเป็นครั้งสุดท้ายในชีวิต ร่างกายที่เคยมีแม่ของเธอ และพิจารณาว่าจะไปที่ไหนคิระคิดเกี่ยวกับการสร้างใหม่ ถ้าเธอหาช่วย แต่ช่วยได้ยาก มันไม่ใช้เวลานานเพื่อสร้างเสียง โดยเฉพาะในปีนี้ เริ่ม เมื่อ ช่วง แขนขาต้นไม้ได้นิ่มนวล และโคลนหนามากมาย ข้างแม่น้ำ เธอมักจะเห็นคนอื่นสร้าง และคิระก็ตระหนักได้ว่า เธออาจจะสร้างบางประเภทของที่พักอาศัยสำหรับตัวเอง ของมุมและปล่องไฟอาจไม่ตรง หลังคาคงจะยาก เพราะขาแย่ๆของเธอทำให้มันเกือบเป็นไปไม่ได้สำหรับเธอที่จะปีน แต่เธอจะพบหนทาง บางทีเธออาจจะสร้างเสียง . แล้วเธอจะหาวิธีที่จะทำให้ชีวิตพี่ชายของแม่เธอได้อยู่ใกล้เธอในเขต 2 วัน ไม่คุ้มกัน แคทรีน่า น้องสาวของเขา แต่นั่งอยู่เงียบๆ ข้างๆ ร่างของผู้หญิงเอง solora โมโหร้าย และของทารกใหม่ของพวกเขาที่ได้รับยังเด็กเกินไปที่จะมี ชื่อ เขาพยักหน้าให้กัน คิระ และพี่ชายของแม่ในการยอมรับ แต่เขาได้ออกเดินทาง เวลาของเขาในฟิลด์ของไปเรียบร้อยแล้ว เขามีตะไลมีแนวโน้ม ; เขาและ solora มีคนอื่นนอกจากสิ่งที่ได้นำเกี่ยวกับการตายของเธอ คนอื่น ๆยังเล็ก ชื่อของเขา แต่หนึ่งพยางค์ : แดน มาร์ บางที ผมอาจจะดูแลพวกเขา คิระคิดว่าสั้น ๆ , พยายามที่จะหาอนาคตของตัวเองภายในหมู่บ้าน แต่ถึงแม้จะเป็น flickered ในความคิดเธอ เธอรู้ว่ามันคงไม่อนุญาต solora เป็นตะไลจะได้รับไปแจกจ่ายให้กับผู้ที่ไม่มี สุขภาพ , Tykes แข็งแรงมีคุณค่า ; ผ่านการอบรมอย่างถูกต้อง พวกเขาสามารถสนับสนุนความต้องการของครอบครัว และจะเป็นอย่างที่ต้องการไม่มีใครต้องการคิระ ไม่มีใครเคยได้ ยกเว้นแม่ของเธอ บ่อยครั้งที่แคทบอกคิระเรื่องวันเกิดของเธอ - วันเกิดของเด็กหญิงกำพร้าพ่อกับบิดขา - และวิธีการที่แม่ของเธอต้องต่อสู้เพื่อรักษาชีวิตของเธอ" พวกเขานำคุณ " แคทพูดกระซิบเรื่องราวของเธอในตอนเย็น ในเสียงของพวกเขา กับไฟเลี้ยง และเกมส์ . คุณ หนึ่ง วัน เก่า ไม่ได้ชื่อพยางค์เดียว - " ชื่อทารกของคุณ" คีร์”" ใช่แล้ว : คีร์ . พวกเขานำอาหารมาให้ และจะพาคุณไปที่สนาม "คิระ ตัวสั่น มันเป็นวิธีการที่กำหนดเอง , และมันเป็นสิ่งที่เมตตา ต้องให้เจ้าหน้าที่ที่ไม่สมบูรณ์ของทารกที่จะกลับโลก ก่อนที่วิญญาณของเต็มมัน และทำให้มัน