After we finished eating, I helped

After we finished eating, I helped Red's mother with the dishes. She insisted that I didn't, but I did anyway. Secretly, I kind of just wanted to be alone with Red's mother so I could ask her questions about awkward things he did as a kid.

"And there was the time when he walked out butt naked with his underwear on his head and a cape on his back and he was 100% certain that his new name was Captain Underpants." She said, adding onto the long list I had mentally written down called "Things I can tease Red for later."

"Sounds adorable." I responded simply, smiling slightly as she handed me another dish to dry.

"It was. And then there was this one time--"

"(Y/n)." Red interrupted, peaking his head in through the door. "Can I talk to you outside for a sec?"

I raised an eyebrow in confusion, looking at him.

"Why?" I asked.

"Just c'mon, I have something to give you." He muttered, walking out of the room slowly. I looked up at his mom.

"Go ahead." She said sweetly. "I'll take care of the rest of the dishes."

"Alright."

~

I walked out into the living room and out of the front door. I stepped outside and closed the door quietly. It was already dark out and slightly freezing. I shivered as the cold air smacked me right in the face, wrapping my arms around myself. I felt like my arms were going to freeze solid. Red was sitting in the snow, and I had already learned not to question his body temperature. He had Pikachu sitting on his shoulder, and they were both staring into at the sky absently until I walked out, and then they both immediately looked up at me. Pikachu's ears perked up when he heard the door open and he turned his head to look at me, but Red didn't move his head. He just gestured his eyes towards me before looking back into the distance and exhaling softly.

"Oh, hey there, little guy." I spoke warmly, kneeling down and petting Pikachu under his ear.

"Pii, pika pi!" Pikachu chirped happily before jumping into my lap and smiling up at me. I giggled softly and continued to pet underneath his ear. He tilted his head upwards to make it easier for me, and that's when Red stood up. I looked up at him and raised an eyebrow. He didn't say anything, he just flicked his hand upwards as a method of telling me to stand. I cradled Pikachu as if he were a baby before standing up too. I looked into Red's eyes, and I read his expression carefully. He was nervous about something. He was scared and seemingly unsure of himself. I had no clue why, but I knew that no matter what the reason was, I could tell it was a big deal to him.

"(Y/n)..." He started, looking down at his shoes so that I couldn't look into his eyes. He knew just as well as I did that his eyes immediately gave way to his emotions, so he did his best to avoid eye contact. "I... I know that your charmander is your best friend."

I felt my heart sink. I didn't know where this conversation was going, but I had a strong feeling in my gut that it wasn't good. I also took note of the fact that he said 'is' instead of 'was.' Probably for my own psychological well being.

I swallowed, negative thoughts suddenly pounding inside of my skull. My first thought was that she had died, and I felt my heart stop at the very idea. How would Red have found out if she died before I did? Did he just find her laying on the ground somewhere and decided to wait until now to tell me? But if he never even leaves the mountain, how could he have found her? And how would he be able to recognize that she was mine? What if she--

His voice interrupted my train of thought.

"And I know that no matter what, that friendship could never be replaced or altered in any way, shape, or form." He looked up, looking into my eyes again. He was less nervous now. I wasn't. "And while I know that your love for him--"

"Her." I interrupted. He blinked. His expression changed. He was nervous again.

"W... what?" He stuttered, his voice cracking slightly. I looked in his eyes. He was confused.

"Char. She's a girl." I muttered. I was unsure as to why I thought this was an important fact, but nonetheless, I said it without thinking. I was probably just trying to avoid thinking about her death, to be honest.

"Uh... heh, oh." He mumbled, letting out a slight laugh. He scratched the back of his neck nervously, his face turning pink for the millionth time today. I looked down. It was silent again. The only sound I could hear was my own heartbeat, and it felt like it was coming from inside of my skull. I couldn't focus on anything else.

"Well?" I spoke, trying to get him to continue whatever it was that he was saying so that my mind could take a rest from making all of these assumptions. He blinked again. He was still confused. His clueless expression was kind of funny, and it made me feel a bit calmer. I raised an eyebrow before smirking slightly, waiting for him to speak.

"Oh!" He suddenly shook is head, reality clicking back together. He let out a huff before looking back down, fiddling with his hands anxiously as he continued. "Right. I... I was gonna say that... I was gonna say that I, um..." He lowered his head back down.

I tilted my head, crouching slightly so I could see his face. I continued to look at him, waiting patiently for him to continue. He averted his eyes away from the ground so that he could look at me. I smiled.

He blushed again, quickly looking back down at the ground. I rolled my eyes before standing up normally again, watching him as I put my hands in the pockets of my pullover, waiting. He reached into his belt and unclipped a pokeball. He gripped onto it tightly.

"Just... here." He stuck out the pokeball arms-length away from him. This time, I blinked. This time, my expression changed. This time, I was confused.

"I... what's this?" I mumbled, looking in his hands with my eyebrow raised.

"It's... it's your Christmas present. Just take it... please." He whispered nervously, still holding out the ball and refusing to make eye contact. So I took the ball in my hand, staring at it blankly. I looked up at him. He slowly put his arms to his sides before shoving them into his vest pockets. He was still staring at the ground, completely avoiding my stare. I slowly walked a couple of feet away.

He looked up at me as I was walking, probably already knowing exactly what I was doing. I tossed the pokeball in front of me... and a charizard appeared. I froze. It let out a happy growl, it's wings flapping in place even though it wasn't flying anywhere. The warmth from the fire on his tail made me remember how freezing it actually was now that I could compare the chill that I felt on the back of my body to the warmth that I felt towards my front. My body began to warm down slightly due to his closeness, but not enough to contain my shivering. I tried to ignore it.

"Red, what is--"

"He's yours." He interrupted me before I could even finish my sentence. He looked back down at the ground again before he continued. "I got 'im when I was 10. He wasn't my actual starter. Pikachu was. I don't remember getting him. That's how long it's been. But he's been on my team for as long as I can remember. Now I want you to keep him."

I sighed, not even having to think about it before I gave my response. "Red, I can't."

He froze and looked back up at me, his expression looking completely dumbfounded. "Why not?"

"You're his trainer. Not me. You've known him for a long time, and your probably very close with him. It wouldn't be right for me to--"

"I know that ever since your charmander disappeared you've been really depressed. And I know that nobody can replace your friendship with her, but I can at least try to help you start a new one. Just think of it as... you're just taking care of him for a while." He mumbled, looking back up at me with a slight smile. "Until Char comes back."

Until Char comes back.

I was crying now. And I didn't know why. And I didn't really care. I ran up to Red and threw my arms around him, hugging him tightly and sobbing into his shoulder. He wrapped his arms around my waist and held me close. He sniffled.

"It's okay." He mumbled with a gentle laugh towards the end. "It's okay."

I felt a warmth swell in my chest after coming to the realization that... yeah. Red was right. It was okay. Char would come back. And until then.... at least I knew I had him.

I leaned away from the hug and looked him in the eyes, smiling with my large, over-sized, big dorky smile. He smiled back and laughed.

That's when I did something really fucking stupid. Probably one of the stupidest things I've ever done in my life.

I kissed him.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

หลังจากที่เรากินเสร็จฉันช่วยแม่ของสีแดงกับอาหาร เธอยืนยันว่าผมไม่ได้ แต่ผมไม่ได้อยู่แล้ว แอบชนิดของฉันแค่อยากจะเป็นคนเดียวกับแม่ของสีแดงดังนั้นฉันสามารถถามคำถามของเธอเกี่ยวกับสิ่งที่น่าอึดอัดใจที่เขาได้เป็นเด็ก. "และมีเวลาเมื่อเขาเดินออกมาจากก้นเปลือยกับชุดชั้นในของเขาบนหัวของเขาและเคปบนที่ หลังของเขาและเขาก็เป็น 100% แน่ใจว่าชื่อใหม่ของเขาคือกัปตันกางเกง. " เธอกล่าวว่าการเพิ่มลงในรายการระยะเวลาที่ฉันได้เขียนลงจิตใจที่เรียกว่า "สิ่งที่ฉันสามารถหยอกล้อสีแดงในภายหลัง." "เสียงน่ารัก." ฉันตอบเพียงแค่ยิ้มเล็กน้อยขณะที่เธอมือฉันจานให้แห้งอีก. "มันเป็น. แล้วมีคนนี้ time--" "(ใช่ / n)." แดงขัดจังหวะจุดในหัวของเขาผ่านประตู "ผมสามารถพูดคุยกับคุณนอกวินาที?" ผมยกคิ้วในความสับสนที่มองเขา. "ทำไม?" ฉันถาม. "เพียงแค่ c'mon ผมมีบางสิ่งบางอย่างที่จะให้คุณ." เขาพึมพำเดินออกจากห้องไปอย่างช้าๆ ผมมองขึ้นไปที่แม่ของเขา. "ไปข้างหน้า." เธอบอกว่าหวาน "ฉันจะดูแลส่วนที่เหลือของอาหารที่." "เอาล่ะ." ~ ผมเดินออกไปที่ห้องนั่งเล่นและออกจากประตูด้านหน้า ฉันก้าวออกไปข้างนอกและปิดประตูอย่างเงียบ ๆ มันมืดแล้วออกและแช่แข็งเล็กน้อย ผมสั่นเป็นอากาศเย็นตีฉันขวาในหน้าตัดแขนของฉันรอบตัวเอง ฉันรู้สึกเหมือนแขนของฉันกำลังจะไปแช่แข็งที่เป็นของแข็ง สีแดงนั่งอยู่ในหิมะและฉันได้เรียนรู้แล้วว่าจะไม่ตั้งคำถามกับอุณหภูมิของร่างกายของเขา เขามี Pikachu นั่งอยู่บนไหล่ของเขาและพวกเขาทั้งสองคนจ้องมองเข้าไปในท้องฟ้า์อย่างเลื่อนลอยจนฉันเดินออกมาและจากนั้นพวกเขาทั้งสองมองขึ้นมาทันทีที่ผม หู Pikachu ของ perked ขึ้นเมื่อเขาได้ยินเสียงเปิดประตูและเขาหันหัวของเขาที่จะมองมาที่ฉัน แต่สีแดงไม่ได้ย้ายหัวของเขา เขาเพียง แต่ชี้ดวงตาของเขามาหาผมก่อนที่จะมองกลับเข้ามาในระยะทางและหายใจออกเบา ๆ . "โอ้เดี๋ยวก่อนมีผู้ชายน้อย." ผมพูดอย่างอบอุ่นคุกเข่าลงและลูบคลำ Pikachu ภายใต้หูของเขา. "Pii, ปิกะปี่!" Pikachu chirped อย่างมีความสุขก่อนที่จะกระโดดลงไปในตักของฉันและยิ้มมาที่ฉัน ผมหัวเราะเบา ๆ และยังคงอยู่ภายใต้สัตว์เลี้ยงหูของเขา เขาเอียงศีรษะของเขาขึ้นไปจะทำให้มันง่ายสำหรับฉันและเมื่อสีแดงลุกขึ้นยืน ผมมองขึ้นไปที่เขาและยกคิ้ว เขาไม่ได้พูดอะไรเขาก็สะบัดมือของเขาขึ้นเป็นวิธีการบอกให้ฉันยืน ผมประคอง Pikachu ราวกับว่าเขาเป็นลูกน้อยก่อนที่จะลุกขึ้นยืนเกินไป ผมมองเข้าไปในดวงตาสีแดงและผมอ่านการแสดงออกของเขาอย่างระมัดระวัง เขาเป็นกังวลเกี่ยวกับบางสิ่งบางอย่าง เขาเป็นคนที่กลัวและดูเหมือนจะไม่แน่ใจในตัวเอง ฉันมีเงื่อนงำทำไมไม่มี แต่ผมรู้ว่าไม่ว่าสิ่งที่เป็นเหตุผลที่ไม่มีผมบอกได้เลยว่ามันเป็นเรื่องใหญ่ให้กับเขา. "(ใช่ / n) ... " เขาเริ่มมองลงมาที่รองเท้าของเขาเพื่อที่ฉัน couldn 'เสื้อมองเข้าไปในดวงตาของเขา เขารู้เพียงเช่นเดียวกับผมว่าดวงตาของเขาทันทีวิธีที่จะทำให้อารมณ์ของเขาเพื่อให้เขาได้ดีที่สุดของเขาที่จะหลีกเลี่ยงการสัมผัสตา "ฉัน ... ฉันรู้ว่า Charmander ของคุณเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของคุณ." ผมรู้สึกจมหัวใจของฉัน ผมไม่ทราบว่าการสนทนานี้ได้ไป แต่ฉันมีความรู้สึกที่ดีในลำไส้ของฉันว่ามันไม่ดี ฉันยังรับทราบความจริงที่ว่าเขากล่าวว่า 'เป็น' แทน 'เป็น. อาจจะเป็นของตัวเองทางด้านจิตใจเป็นอย่างดี. ฉันกลืนกินความคิดเชิงลบอย่างกระทันหันห้ำหั่นภายในกะโหลกศีรษะของฉัน คิดแรกของฉันคือการที่เธอเสียชีวิตและผมก็รู้สึกว่าหัวใจของฉันหยุดที่คิด วิธีจะแดงได้พบว่าเธอเสียชีวิตก่อนที่ฉันไม่? เขาไม่เพียงพบเธอวางอยู่บนพื้นดินที่อื่นและตัดสินใจที่จะรอจนถึงขณะนี้ที่จะบอกผมได้ไหม แต่ถ้าเขาไม่เคยแม้แต่ใบภูเขา, วิธีการที่เขาจะได้พบเธอ? และวิธีการที่เขาจะสามารถที่จะรับรู้ว่าเธอเป็นของเรา? เกิดอะไรขึ้นถ้า she-- เสียงของเขาขัดจังหวะรถไฟของความคิดของฉัน. "และฉันรู้ว่าไม่ว่าสิ่งที่มิตรภาพที่ไม่เคยมีการเปลี่ยนหรือเปลี่ยนแปลงในทางใดทางรูปร่างหรือรูปแบบ." เขาเงยหน้าขึ้นมองเข้าไปในตาของฉันอีกครั้ง เขาเป็นประสาทน้อยในขณะนี้ ฉันไม่ได้ "และในขณะที่ฉันรู้ว่ารักของคุณสำหรับ him--" "เธอ." ผมขัดจังหวะ เขากระพริบตา การแสดงออกของเขาเปลี่ยนไป เขาเป็นประสาทอีกครั้ง. "W ... อะไร?" เขาพูดติดอ่างเสียงของเขาแตกเล็กน้อย ผมมองในสายตาของเขา เขาได้รับการสับสน. "Char. เธอเป็นหญิงสาวคนหนึ่ง." ฉันพึมพำ ผมก็ไม่แน่ใจว่าเป็นเหตุผลที่ผมคิดว่านี่คือความจริงที่สำคัญ แต่กระนั้นผมว่ามันโดยไม่ต้องคิด ผมก็อาจจะเพียงแค่พยายามที่จะหลีกเลี่ยงความคิดเกี่ยวกับการตายของเธอจะซื่อสัตย์. "เอ่อ ... หึโอ้." เขาพึมพำให้ออกหัวเราะเล็กน้อย เขามีรอยขีดข่วนด้านหลังของคอของเขาประหม่าใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นสีชมพูเป็นครั้งที่ล้านในวันนี้ ผมมองลง มันก็เงียบอีกครั้ง เสียงเดียวที่ฉันสามารถได้ยินเสียงเต้นของหัวใจเป็นของตัวเองและมันให้ความรู้สึกเหมือนว่ามันจะมาจากด้านในของกะโหลกศีรษะของฉัน ฉันไม่สามารถมุ่งเน้นไปที่สิ่งอื่น. "ดี?" ผมพูดพยายามที่จะรับเขาที่จะดำเนินการสิ่งที่มันเป็นที่ที่เขาพูดเพื่อให้ใจของฉันจะใช้เวลาที่เหลือจากการทำทั้งหมดของสมมติฐานเหล่านี้ เขากระพริบตาอีกครั้ง เขาเป็นคนที่ยังคงสับสน การแสดงออกของเขา clueless เป็นชนิดของตลกและมันทำให้ฉันรู้สึกบิตสงบ ผมยกคิ้วเล็กน้อยก่อนที่จะแสยะยิ้มที่มุมที่รอให้เขาพูด. "Oh!" เขาก็จะส่ายหัวในความเป็นจริงคลิ๊กที่กลับมารวมกัน เขาปล่อยให้อารมณ์โกรธออกมาก่อนที่จะมองกลับมาลงเล่นซอกับมือของเขาอย่างใจจดใจจ่อในขณะที่เขายังคง "ตอน. ฉัน ... ฉันจะบอกว่า ... ผมกำลังจะบอกว่าผมเอ่อ ... " เขาลดลงหัวของเขากลับลงมา. ฉันเอียงหัวของฉันคุกเข่าเล็กน้อยดังนั้นฉันจะได้เห็นใบหน้าของเขา ฉันยังคงมองไปที่เขารอคอยอย่างอดทนสำหรับเขาที่จะดำเนินการต่อไป เขาหันไปที่ดวงตาของเขาออกไปจากพื้นดินเพื่อที่เขาจะมองมาที่ฉัน ฉันยิ้ม. เขาเขินอีกครั้งได้อย่างรวดเร็วมองย้อนกลับไปลงที่พื้นดิน ฉันรีดตาของฉันก่อนที่จะลุกขึ้นยืนตามปกติอีกครั้งดูว่าเขาเป็นฉันใส่มือของฉันในกระเป๋าของเสื้อสวมหัวของฉันที่รอ เขาเอื้อมมือเข้าไปในเข็มขัดของเขาและ unclipped pokeball เขาจับลงบนมันแน่น. "เพียงแค่ ... ที่นี่." เขาติดอยู่ออก pokeball ความยาวแขนออกไปจากเขา เวลาที่ฉันกระพริบตานี้ เวลานี้การแสดงออกของฉันเปลี่ยน เวลานี้ผมสับสน. "ฉัน ... สิ่งนี้คืออะไร" ฉันพึมพำมองในมือของเขากับคิ้วของฉันยก. "มัน ... มันของขวัญวันคริสต์มาสของคุณ. เพียงแค่ใช้มัน ... โปรด." เขากระซิบประหม่ายังคงถือเอาลูกและปฏิเสธที่จะสบตา ดังนั้นผมจึงเอาลูกในมือของฉันจ้องมองที่มัน blankly ผมมองขึ้นไปที่เขา เขาค่อย ๆ วางแขนของเขาไปที่ด้านข้างของเขาก่อนที่พวกเขาผลักลงในกระเป๋าเสื้อของเขา เขายังคงจ้องมองที่พื้นดินที่สมบูรณ์หลีกเลี่ยงการจ้องมองของฉัน ฉันค่อยๆเดินไม่กี่ฟุตห่างออกไป. เขามองมาที่ฉันขณะที่ผมกำลังเดินอาจได้รู้ว่าสิ่งที่ผมทำ ผมโยน pokeball ในด้านหน้าของฉัน ... และ charizard ปรากฏ ผมแช่แข็ง มันให้ออกคำรามมีความสุขก็กระพือปีกในสถานที่แม้ว่ามันจะไม่ได้บินได้ทุกที่ ความอบอุ่นจากไฟไหม้บนหางของเขาทำให้ผมจำได้ว่าแช่แข็งก็จริงตอนนี้ที่ฉันสามารถเปรียบเทียบหนาวที่ฉันรู้สึกว่าด้านหลังของร่างกายของฉันเพื่อความอบอุ่นที่ฉันรู้สึกว่าไปทางด้านหน้าของฉัน ร่างกายของฉันเริ่มที่จะอุ่นลงเล็กน้อยเนื่องจากความใกล้ชิดของเขา แต่ไม่เพียงพอที่จะมีการสั่นของฉัน ผมพยายามที่จะไม่สนใจมัน. "สีแดงสิ่งที่ is--" "เขาเป็นของคุณ." เขาขัดจังหวะฉันก่อนที่ฉันจะสามารถจบประโยคของฉัน เขามองกลับลงมาที่พื้นอีกครั้งก่อนที่เขายังคง "ผมได้รับ 'im เมื่อฉันถูก 10. เขาไม่ได้เริ่มต้นที่เกิดขึ้นจริงของฉัน. Pikachu เป็น. ผมจำไม่ได้รับเขา. นั่นเป็นวิธีที่ยาวจะได้รับ. แต่ที่เขาได้รับในทีมของฉันให้นานที่สุดเท่าที่ผมจำได้. ตอนนี้ ฉันต้องการให้คุณที่จะทำให้เขา. "ผมถอนหายใจไม่ได้มีความคิดเกี่ยวกับมันก่อนที่ผมจะให้การตอบสนองของฉัน "สีแดงผมไม่สามารถ." เขาแช่แข็งและหันกลับไปมองมาที่ฉันแสดงออกของเขามองตะลึงสมบูรณ์ "ทำไมไม่?" "คุณผู้ฝึกสอนของเขา. ไม่ฉัน. คุณเคยรู้จักเขามาเป็นเวลานานและอาจจะของคุณอย่างใกล้ชิดกับเขา. มันจะไม่เหมาะสมสำหรับฉัน to--" "ผมรู้ว่าที่เคย ตั้งแต่ Charmander หายไปของคุณที่คุณได้รับความสุขจริงๆ. และฉันรู้ว่าไม่มีใครสามารถแทนที่มิตรภาพของคุณกับเธอ แต่ฉันสามารถอย่างน้อยพยายามที่จะช่วยให้คุณเริ่มต้นใหม่. เพียงแค่คิดว่ามันเป็น ... คุณเพียงแค่การ ดูแลของเขาในขณะที่. " เขาพึมพำมองกลับมาที่ฉันด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย "จนกระทั่งเจ้าชายกลับมา." จนกระทั่งเจ้าชายกลับมา. ฉันร้องไห้ในขณะนี้ และผมไม่ทราบว่าทำไม และฉันไม่ได้สนใจจริงๆ ฉันวิ่งขึ้นไปสีแดงและโยนแขนของฉันรอบ ๆ ตัวเขากอดเขาแน่นและร้องไห้เข้าไปในไหล่ของเขา เขาห่อแขนของเขารอบเอวของฉันและกอดฉันใกล้ เขา sniffled. "มันโอเค." เขาพึมพำพร้อมกับหัวเราะอ่อนโยนปลาย "มันโอเค." ผมรู้สึกอบอุ่นบวมที่หน้าอกของฉันหลังจากที่มาตระหนักว่า ... ใช่ สีแดงที่ถูกต้อง มันก็โอเค. เจ้าชายจะกลับมา และจนแล้ว .... อย่างน้อยฉันรู้ว่าฉันมีเขา. ฉันโน้มตัวออกจากอ้อมกอดและมองเขาในสายตารอยยิ้มที่มีขนาดใหญ่ของฉันมากกว่าขนาดรอยยิ้ม dorky ใหญ่ เขายิ้มกลับมาและหัวเราะ. นั่นคือเมื่อผมทำอะไรโง่จริงๆร่วมเพศ น่าจะเป็นหนึ่งในสิ่งที่โง่ที่สุดที่ฉันเคยทำในชีวิตของฉัน. ฉันจูบเขา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

หลังจากเรากินเสร็จ ฉันช่วยแม่แดงกับจาน เธอยืนยันว่า ผมไม่ได้ แต่ผมก็ทำอยู่ดี อย่างลับๆ ฉันแค่อยากอยู่คนเดียวกับแม่แดง ข้าจะถามคำถามเกี่ยวกับอึดอัดเรื่องเขาเป็นเด็ก

" มีเวลาเมื่อเขาเดินออกมาแก้ผ้ากับกางเกงในบนหัวของเขามีเสื้อคลุมบนหลังของเขาและเขาเป็น 100% บางอย่างที่ชื่อใหม่ของเขา กัปตันกางเกงใน” เธอกล่าวเพิ่มไปยังรายการยาวผมมีจิตใจที่เขียนลงเรียกว่า " สิ่งที่ฉันสามารถหยอกล้อสีแดงในภายหลัง . "

" เสียงน่ารัก " ฉันตอบเพียงแค่ยิ้มเล็กน้อยขณะที่เธอยื่นมาให้อีกจานให้แห้ง

" มันเป็นแล้วมีอยู่ครั้งนึง . . . "

" ( y / n ) " แดงขัดจังหวะ แฮ่ก หัวผ่านประตู . ผมขอคุยกับคุณข้างนอกสักแป๊บได้มั้ย ? "

ผมยกคิ้วสับสน ดูเขาสิ

" ทำไม ? " ฉันถาม

" นี่ ฉันมีอะไรจะให้คุณ " เขาพึมพำ เดินออกไปจากห้องอย่างช้าๆ ฉันมองไปที่แม่ของเขา . . . . . .

" ไปข้างหน้า . " เธอกล่าวว่า " หวาน ผมจะดูแลส่วนที่เหลือของอาหาร . "

" ไม่เป็นไร "

~

ฉันเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่น แล้วออกจากหน้าประตู ฉันเดินออกไปแล้วปิดประตูอย่างเงียบๆ มันมืดแล้ว และค่อนข้างหนาว ฉันตัวสั่นเมื่ออากาศเย็น ตบฉันในหน้า , ตัดแขนตัวเอง ผมรู้สึกเหมือนแขนกำลังจะหนาวตาย แดงนั่งอยู่ในหิมะและฉันก็เรียนรู้ที่จะถามอุณหภูมิในร่างกายของเขา เขาได้รับพิกะจูนั่งอยู่บนไหล่ของเขาและพวกเขาทั้งสองจ้องมองไปที่ท้องฟ้าเหม่อจนเดินออกมาแล้ว พวกเขาทั้งสองทันทีมองมาที่ฉัน หู Pikachu เป็น perked ขึ้นเมื่อเขาได้ยินเสียงประตูเปิดและเขาหันศีรษะของเขามองมาที่ฉัน แต่แดงไม่ขยับหัวเขาแค่ชี้นิ้วบอกว่าดวงตาของเขาที่มีต่อฉัน ก่อนจะมองกลับเข้าสู่ระยะห่างและถอนหายใจเบาๆ

" โอ้ เฮ้ ตัวเล็ก " ฉันพูดอย่างอบอุ่น คุกเข่าลงและลูบคลำ Pikachu ในหูของเขา . . . . . .

" พีอันดับปี่ " ปิกาจูร้องตอบอย่างมีความสุข ก่อนที่จะกระโดดเข้าไปในตักของฉันและยิ้มให้ฉัน ฉันหัวเราะคิกคักเบาๆ แล้วต่อสัตว์เลี้ยงใต้หู เขาเอียงหัวขึ้นเพื่อให้มันง่ายขึ้นสำหรับฉัน