Within the context of medical priva

Within the context of medical privacy, probably no group faces more pressure for disclosure than those who have an observable stigma. For example, complete strangers often ask intrusive questions of those who are paralyzed that they wouldn’t think of asking an able-bodied person. In a research study entitled “Just How Much Did That Wheelchair Cost?” University of Nebraska communication professor Dawn Braithwaite reports how the physically disabled manage
their privacy boundaries. She found that in most cases paraplegics will answer a question if they deem it appropriate to the discussion or if it’s posed by a kid. But if they think it comes out of sheer nosiness or morbid curiosity, they avoid answering or respond to the question with sarcasm. One respondent reported that there are “times that people come up to me and say point blank . . ., ’How did you get in that wheelchair?’ ‘Well,’ I’ll ask, ’Which story do you want? Do you want the real story, do you want my story of Vietnam, or do you want my story about my romantic endeavors?’” Another person confined to a wheelchair admitted, “I’m not beyond rolling over toes, really. I have been in situations where . . . there’s really no other alternative.”

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ภายในบริบทของความเป็นส่วนตัวทางการแพทย์ คงกลุ่มไม่บันทึกใบหน้ากดดันอย่างเปิดเผยมากกว่าผู้ที่มีสติกมาเป็น observable ตัวอย่าง คนแปลกหน้าสมบูรณ์มักถามรำคาญคนที่เป็นอัมพาตว่า พวกเขาจะไม่คิดขอให้เป็นคนที่ able-bodied ในการวิจัยการ ศึกษาได้รับ "เพียงเท่าใดไม่ว่า ข้างต้นทุน" มหาวิทยาลัยของรัฐเนแบรสกาสื่อสารอาจารย์รุ่งอรุณ Braithwaite รายงานวิธีจัดการร่างกายขอบเขตของความเป็นส่วนตัว เธอพบว่า ส่วนใหญ่ paraplegics จะตอบคำถาม ถ้าพวกเขาสมควรจะอยู่ในการสนทนา หรือ ถ้าเป็นเกิด โดยเด็ก แต่ถ้าพวกเขาคิดว่า มันมาจาก nosiness ที่แท้จริงหรืออยากรู้ morbid พวกเขาหลีกเลี่ยงการตอบ หรือตอบคำถามการประชดประชัน ตอบหนึ่งรายงานว่า มี "เวลาที่คนมาให้ฉัน และบอกจุด blank ... ., 'วิธีคุณได้รับในรถเข็นที่ ' ' ฉันจะถามด้วย, ' เรื่องราวที่คุณต้องการหรือไม่ คุณต้องเรื่องจริง คุณต้องการเรื่องราวของเวียดนาม หรือหาเรื่องราวเกี่ยวกับความพยายามของฉันโรแมนติก?'" ยอมรับบุคคลอื่นที่ถูกขังในรถเข็น "ฉันไม่เกินกลิ้งผ่านเท้า จริง ๆ ฉันได้รับในสถานการณ์...จริง ๆ มีทางเลือกอื่นไม่ "

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในบริบทของความเป็นส่วนตัวทางการแพทย์ที่อาจไม่มีกลุ่มใบหน้าแรงกดดันมากขึ้นสำหรับการเปิดเผยข้อมูลมากกว่าคนที่มีมลทินที่สังเกตได้ ตัวอย่างเช่นคนแปลกหน้าสมบูรณ์มักจะถามคำถามล่วงล้ำของผู้ที่เป็นอัมพาตว่าพวกเขาจะไม่คิดว่าขอให้คนฉกรรจ์ ในการศึกษาวิจัยเรื่อง "เพียงแค่ไม่เท่าไหร่ค่าใช้จ่ายที่รถเข็น?" มหาวิทยาลัยเนบราสก้าสื่อสารศาสตราจารย์อรุณ Braithwaite
รายงานว่าผู้พิการทางร่างกายจัดการขอบเขตความเป็นส่วนตัว เธอพบว่าในกรณีส่วนใหญ่ paraplegics จะตอบคำถามที่ว่าพวกเขาคิดว่ามันเหมาะสมที่จะอภิปรายหรือถ้ามันเกิดจากเด็ก แต่ถ้าพวกเขาคิดว่ามันออกมาจากความชอบเที่ยวรู้เห็นกิจของคนอื่นที่แท้จริงหรือความอยากรู้โรคพวกเขาหลีกเลี่ยงการตอบหรือตอบคำถามที่มีคำถากถาง หนึ่งในผู้ถูกกล่าวหามีรายงานว่ามี "ครั้งที่ผู้คนมาหาผมและบอกว่าจุดที่ว่างเปล่า . . 'วิธีคุณไม่ได้รับในรถเข็นที่?' 'ดี' ฉันจะถาม 'ซึ่งเรื่องราวที่คุณต้องการ? คุณต้องการที่เรื่องจริงที่คุณต้องการเรื่องราวของฉันของเวียดนามหรือคุณต้องการเรื่องราวของฉันเกี่ยวกับความพยายามที่โรแมนติกของฉันได้อย่างไร "" อีกคนหนึ่งถูกคุมขังในรถเข็นยอมรับว่า "ฉันไม่เกินพลิกเท้าจริงๆ ฉันได้รับในสถานการณ์ที่ . . มีจริงๆไม่มีทางเลือกอื่น ๆ . "

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในบริบทของความเป็นแพทย์ คงไม่มีกลุ่มใบหน้าได้ดีกว่าผู้ที่มีการตีตราที่สังเกตได้ ตัวอย่างเช่น คนแปลกหน้ามักถาม ซึ่งคำถามของผู้ที่เป็นอัมพาต พวกเขาคงไม่คิดถามคนที่แข็งแรง ในการศึกษาวิจัยเรื่อง " แค่รถเข็นราคาเท่าไหร่ ?" มหาวิทยาลัยการสื่อสารเนบราสก้าศาสตราจารย์อรุณ เบรทเวทรายงานว่าพิการทางร่างกายจัดการ
ขอบเขตความเป็นส่วนตัว เธอพบว่าในกรณีส่วนใหญ่คนเสียแข้งขาจะตอบคำถามหากพวกเขาเห็นว่ามันเหมาะสมกับการสนทนา หรือถ้ามันถูกวางโดยเด็ก แต่ถ้าพวกเขาคิดว่ามันมาจากการสอดรู้สอดเห็นอิดหรือ morbid curiosityพวกเขาหลีกเลี่ยงที่จะตอบ หรือตอบคำถามกับคำถากถาง หนึ่งผู้ตอบรายงานว่ามี " เวลาที่คนมาหาฉัน และบอกว่าจุดที่ว่างเปล่า . . . . . . . " วิธีที่คุณได้รับในรถเข็น ' ' อืม ' ' ฉันถาม ' เรื่องที่คุณต้องการ คุณต้องการ จริง เรื่องที่คุณต้องการฟังเรื่องราวของฉันของเวียดนาม หรือคุณต้องการให้เรื่องราวของฉันเกี่ยวกับ endeavors โรแมนติกของฉัน" บุคคลอื่นอยู่ในรถเข็น ยอมรับว่า " ไม่เกินกลิ้งเท้าจริงๆ ฉันได้รับในสถานการณ์ที่ . . . . . . . มีจริงๆไม่มีทางเลือกอื่น ๆ "
.