Ji Wu Jiu suddenly laughed. His lau

Ji Wu Jiu suddenly laughed. His laughter was quiet, and his face was cold and bitter, with a hint of mockery. He stood up and slowly walked up to Ye Zhen Zhen, looked down and smiled towards her, but in his eyes there was no hint of smile at all, only eyes that were filled anger and ruthlessness.

“As long as you please me comfortably, who you want me to release, I will release, how about that?”

Ye Zhen Zhen looked at him with widened eyes, her first reaction was uncertainty, then she understood, after that she got a little angry.

Ji Wu Jiu almost immediately regretted what he said. His remaining rationality told him, he should not have said that, and he should not hope for her answer as well.

Between him and her, it should not be this way.

But, his rationality did not remain for long… Ye Zhen Zhen stood up, her hands holding his shoulders, she tip toe-ed and kissed him.

The expression that Ji Wu Jiu was trying his best to withhold collapsed at this very moment. In his brain, it seems that there was a strong wind blowing, a wind that blew away all his sense, and was only left with a man’s most natural reaction. One of his hands locked her head’s position, and another hand has wrapped around her waist, forcing her to stick to his body.

Ye Zhen Zhen does not know how to kiss, so she only pressed her lips on this his, her thick and long eye lashes was shivering.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

จิวจิววูจิหัวเราะทันที เสียงหัวเราะของเขาเงียบ และหน้าของเขาถูกน้ำเย็น และ ขม กับ mockery เขาลุกขึ้นยืนช้าเดินขึ้นไปเยเจินเจิน มองลงไป และยิ้ม ไปเธอ แต่ ในสายตาของเขามีคำใบ้ไม่ยิ้มเลย ตาที่เต็มไปความโกรธและ ruthlessness"ตราบใดที่ใจฉันสบาย ที่คุณต้องการให้ฉันปล่อย ฉันจะปล่อย วิธีการเกี่ยวกับที่"เจินเจินเยมองเขา ด้วยสายตา widened ปฏิกิริยาแรกของเธอมีความไม่แน่นอน แล้วเธอ เข้าใจ หลังจากที่ เธอได้รับโกรธเล็กน้อยจิวจิววูจิเกือบทันที regretted สิ่งที่เขากล่าวว่า Rationality ของเขาที่เหลือบอกเขา เขาจะไม่ได้กล่าวไว้ว่า และเขาไม่ควรหวังสำหรับคำตอบของเธอเช่นกันระหว่างเขาและเธอ มันไม่ควรเป็นลักษณะนี้แต่ rationality ของเขาไม่ได้อยู่นาน... เจินเจินเยยืนขึ้น มือของเธอจับไหล่ของเขา เธอปลายเท้า-ed และรั้งเขานิพจน์ที่ Jiu วูจิพยายามสุดหัก ยุบขณะนี้ ในสมอง ดูเหมือนว่า มีความแข็งแรงลมพัด ลมที่ได้พัดเก็บความรู้สึกทั้งหมดของเขา และถูกซ้ายเท่ากับปฏิกิริยาธรรมชาติมากที่สุดของมนุษย์ มือหนึ่งล็อกตำแหน่งของศีรษะของเธอ และมืออื่นได้รอบ ๆ เอวของเธอ บังคับให้เธอติดร่างกายของเขาเย่เจินเจินไม่ทราบวิธีการจูบ เพื่อเธอเท่านั้นกดริมฝีปากของเธอนี้ ของเธอหนา และขนตายาวตาถูกสั่น

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

จีวู Jiu จู่ ๆ ก็หัวเราะ เสียงหัวเราะของเขาเป็นที่เงียบสงบและใบหน้าของเขาที่หนาวเย็นและขมกับคำใบ้ของการเยาะเย้ย เขาลุกขึ้นยืนและค่อยๆเดินขึ้นไปยังเจ้าเชนเชนมองลงไปและยิ้มที่มีต่อเธอ แต่ในสายตาของเขามีคำใบ้ของรอยยิ้มที่ทุกสายตาเดียวที่เต็มไปด้วยความโกรธและความเหี้ยมโหด. "ตราบใดที่คุณโปรดฉันสบาย คนที่คุณต้องการให้ฉันไปปล่อยฉันจะปล่อยวิธีการเกี่ยวกับที่? "เจ้าZhen Zhen มองไปที่เขาด้วยสายตากว้างปฏิกิริยาแรกของเธอคือความไม่แน่นอนจากนั้นเธอเข้าใจหลังจากที่เธอได้โกรธเล็กน้อย. จีวู Jiu เกือบเสียใจทันที เขาพูดอะไร. เหตุผลที่ยังเหลืออยู่ของเขาบอกเขาว่าเขาไม่ควรได้กล่าวว่าและเขาไม่ควรหวังว่าคำตอบของเธอเช่นกัน. ระหว่างเขาและเธอก็ไม่ควรเป็นแบบนี้. แต่เหตุผลของเขาไม่ได้อยู่นาน ... เจ้า Zhen Zhen ยืน ขึ้นมือถือของเธอไหล่ของเขาเธอปลายนิ้วเท้าเอ็ดและจูบเขา. นิพจน์ที่จีวู Jiu ที่ได้รับการพยายามที่ดีที่สุดของเขาจะระงับการทรุดตัวลงในขณะนี้ ในสมองของเขามันก็ดูเหมือนว่ามีการเป่าลมแรงลมที่พัดออกไปทุกความรู้สึกของเขาและถูกทิ้งไว้เฉพาะกับปฏิกิริยาธรรมชาติมากที่สุดของผู้ชายคนหนึ่ง หนึ่งในมือของเขาถูกขังอยู่ในตำแหน่งหัวของเธอและอีกมือได้พันรอบเอวของเธอบังคับให้เธอติดกับร่างกายของเขา. เจ้า Zhen Zhen ไม่ทราบวิธีที่จะจูบเธอจึงเพียงกดริมฝีปากของเธอเกี่ยวกับเรื่องนี้ของเขาเธอหนาและยาว ขนตาตาสั่น

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

จี วู ยู ก็หัวเราะ เสียงหัวเราะของเขาก็เงียบและใบหน้าเย็นชาและขมขื่นกับคำใบ้ของการเยาะเย้ย . เขาลุกขึ้นยืนช้าๆ เดินไปหาท่าน เจิน เจิน , มองลงและยิ้มให้กับเธอ แต่ในสายตาของเขาไม่มีคำใบ้ยิ้มเลย แค่สายตาที่เต็มไปด้วยความโกรธและจัด

" ตราบเท่าที่คุณโปรดฉันได้สบายๆ ที่คุณต้องการให้ฉันปล่อย ฉันก็ปล่อยแล้ว เกี่ยวกับเรื่องนั้น ?"

" เจิน เจิน มองเขาด้วยดวงตาเบิกกว้าง ปฏิกิริยาแรกของเธอคือความไม่แน่นอน แล้วเธอก็เข้าใจ หลังจากที่เธอได้รับโกรธนิดหน่อย

จีอู๋จิ่วเกือบทันที เสียใจในสิ่งที่เขาพูด สติที่เหลืออยู่ของเขาบอกเขาว่าเขาไม่ควรพูดอย่างนั้น และเขาก็ไม่ได้หวังคำตอบของเธอเช่นกัน

ระหว่างเขาและหล่อน มันไม่ควรเป็นแบบนี้

แต่ความมีเหตุผลของเขาไม่ได้อยู่นาน . . . . . . . เจ้าเจินเจินก็ลุกขึ้นยืน มือของเธอจับไหล่ของเขา เธอปลายเท้าเอ็ดและจูบเขา .

การแสดงออกที่จีอู๋จิ่วพยายามของเขาที่ดีที่สุดที่จะระงับลงในช่วงเวลานี้ ในสมองของเขา ดูเหมือนมีแรงลม สายลมที่พัดผ่านไป ความรู้สึกของเขาทั้งหมด และเหลือเพียงกับธรรมชาติมากที่สุดของผู้ชายหนึ่งในมือของเขาล็อคตำแหน่งที่หัว และมืออีกห่อรอบเอวของเธอ บังคับให้เธอติดกับร่างกายของเขา

" เจินเจินไม่ได้รู้วิธีการจูบ เลยกดริมฝีปากบนของเขา เธอหนาและยาวขนตาสั่นไปหมดเลย