Difference in aggression at the ind

Difference in aggression at the individual level was observed among differently ranked fish and crayfish, with dominants exhibiting the highest, and subordinates the lowest, rate of aggressive actions. In fish, this difference between individuals, as well as the longer time spent by dominant fish compared to the two other fish in the bottom food patch, were not influenced by the presence of crayfish, relative size or the number of patches (no significant interaction effect of rank with these factors). Apparently, interspecific competition in the bottom patch did not affect individual fish diferentially, by changing their relative competitive ability and aggression, thus the interspecific effect on fish could be revealed at the group level. The lack of crayfish influence on fish aggression does not conform the prediction of individual-based models that aggressiveness should increase with competitors density (Stillman et al., 1997, Stillman et al., 2002 and Sirot, 2000). It also does not correspond with studies on competition between fish species that did show interspecific effects on dominance relations within groups, including differential effects on behavioral strategies (Blanchet et al., 2007 and Harwood et al., 2002) as well as on brain gene transcription patterns of dominant and subordinate individuals (Roberge et al., 2008). In crayfish on the other hand, the reduction in foraging duration at the bottom patch in the presence of large fish, which was evident at the group level (Fig. 3A), was in fact due to an effect on the dominant individual (Fig. 4). Similarly, the presence of large fish altered the level of aggression of the dominant crayfish but not of the subordinates (Fig. 5A). It thus appears that the superiority of the dominant crayfish, but not of the dominant fish, over conspecifics in the context of food competition is diminished in the presence of superior heterospecifics.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ความแตกต่างในการรุกรานในแต่ละระดับสังเกตปลาต่างอันดับและเครย์ฟิช กับ dominants อย่างมีระดับที่สูงที่สุดจาก และ subordinates อัตราต่ำ การดำเนินการเชิงรุก ในปลา นี้ความแตกต่างระหว่างบุคคล เป็นเวลานานที่ใช้ โดยปลาที่โดดเด่นเมื่อเทียบกับสองปลาอื่น ๆ ในโปรแกรมปรับปรุงอาหารด้านล่าง ได้รับอิทธิพลจากของเครย์ฟิช ญาติขนาดหรือจำนวนของแพทช์ (ไม่ติดต่อที่สำคัญผลของอันดับด้วยปัจจัยเหล่านี้) ไม่ เห็นได้ชัด แข่งขัน interspecific ในโปรแกรมปรับปรุงด้านล่างได้ผลปลาแต่ละตัว diferentially โดยการเปลี่ยนความสัมพันธ์กับความสามารถในการแข่งขันและรุกราน จึง สามารถเห็นผล interspecific ปลาที่ระดับกลุ่ม ขาดของเครย์ฟิชอิทธิพลรุกรานปลาสอดคล้องคาดเดารูปตามแต่ละที่ควรเพิ่ม aggressiveness มีความหนาแน่นของคู่แข่ง (Stillman et al., 1997, Stillman et al., 2002 และ Sirot, 2000) มันยังไม่สอดคล้องกับการศึกษาการแข่งขันระหว่างสายพันธุ์ปลาที่ไม่ได้แสดงผล interspecific ครอบงำความสัมพันธ์ภายในกลุ่ม การรวมลักษณะพิเศษที่แตกต่าง ในพฤติกรรมกลยุทธ์ (Blanchet et al., 2007 และ Harwood et al., 2002) รวม ทั้ง ในรูปแบบ transcription ของยีนสมองของบุคคลหลัก และรอง (Roberge et al., 2008) ในเครย์ฟิช บนมืออื่น ๆ การลดในช่วงอกที่โปรแกรมปรับปรุงด้านล่างในต่อหน้าของปลาขนาดใหญ่ ซึ่งเห็นได้ชัดในระดับกลุ่ม (Fig. 3A), ได้ในความเป็นจริงเนื่องจากลักษณะพิเศษในแต่ละหลัก (Fig. 4) ในทำนองเดียวกัน สถานะของน้ำเปลี่ยนแปลงระดับของการรุกราน ของเครย์ฟิชหลัก แต่ไม่ ของผู้ใต้บังคับบัญชา (ของ 5A Fig.) ดังปรากฏที่ปมเครย์ฟิชหลัก แต่ไม่ ปลาหลัก ผ่าน conspecifics ในบริบทของการแข่งขันอาหารลดลงในต่อหน้าของ heterospecifics เหนือกว่า

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ความแตกต่างในการรุกรานในระดับบุคคลพบว่าในหมู่ปลาอันดับที่แตกต่างกันและกุ้งน้ำจืดที่มีการแสดง dominants สูงสุดและผู้ใต้บังคับบัญชาต่ำสุดที่อัตราของการกระทำที่ก้าวร้าว ในปลา, ความแตกต่างระหว่างบุคคลเช่นเดียวกับเวลานานใช้โดยปลาที่โดดเด่นเมื่อเทียบกับสองปลาอื่น ๆ ในแพทช์อาหารด้านล่างนี้ยังไม่ได้รับอิทธิพลจากการปรากฏตัวของกุ้งขนาดญาติหรือจำนวนของแพทช์ (ไม่มีปฏิสัมพันธ์อย่างมีนัยสำคัญ ผลของการจัดอันดับที่มีปัจจัยเหล่านี้) เห็นได้ชัดว่าการแข่งขัน interspecific ในแพทช์ด้านล่างไม่ได้ส่งผลกระทบต่อปลาแต่ละ diferentially โดยการเปลี่ยนความสามารถในการแข่งขันของพวกเขาและความก้าวร้าวทำให้ผล interspecific ปลาอาจจะมีการเปิดเผยในระดับกลุ่ม ขาดการมีอิทธิพลในการรุกรานกั้งปลาไม่เป็นไปตามคาดการณ์ของแต่ละรุ่นตามที่ควรจะเพิ่มความก้าวร้าวกับสินค้าความหนาแน่น (Stillman et al., 1997 Stillman et al., 2002 และศิ, 2000) นอกจากนี้ยังไม่สอดคล้องกับการศึกษาเกี่ยวกับการแข่งขันระหว่างสายพันธุ์ปลาที่ไม่แสดงผลกระทบ interspecific เกี่ยวกับความสัมพันธ์การปกครองภายในกลุ่มรวมทั้งผลกระทบที่แตกต่างกันเกี่ยวกับกลยุทธ์พฤติกรรม (Blanchet et al., 2007 และฮาร์วู้ด et al., 2002) เช่นเดียวกับยีนสมอง รูปแบบการถอดรหัสของบุคคลที่โดดเด่นและผู้ใต้บังคับบัญชา (Roberge et al., 2008) กั้งในมืออื่น ๆ ที่ลดลงในระยะเวลาหาอาหารที่แพทช์ด้านล่างในการปรากฏตัวของปลาขนาดใหญ่ที่เห็นได้ชัดในระดับกลุ่ม (รูป. 3A) ในความเป็นจริงเนื่องจากมีผลกระทบต่อบุคคลที่โดดเด่น (รูปที่ 4) ในทำนองเดียวกันการปรากฏตัวของปลาที่มีขนาดใหญ่มีการเปลี่ยนแปลงระดับของการรุกรานของกุ้งที่โดดเด่น แต่ไม่ได้ของผู้ใต้บังคับบัญชา (รูป. 5A) มันจึงปรากฏว่าเหนือกว่าของกุ้งที่โดดเด่น แต่ไม่ได้ของปลาที่โดดเด่นกว่า conspecifics ในบริบทของการแข่งขันอาหารจะลดน้อยลงในการปรากฏตัวของ heterospecifics ที่เหนือกว่า