IV.The Practice of LoveHAVING dealt

IV.
The Practice of Love
HAVING dealt with the theoretical aspect of the art of loving, we now are confronted
with a much more difficult problem, that of the practice of the art of loving. Can
anything be learned about the practice of an art, except by practicing it?
The difficulty of the problem is enhanced by the fact that most people today, hence
many readers of this book, expect to be given prescriptions of "how to do it yourself,"
and that means in our case to be taught how to love. I am afraid that anyone who
approaches this last chapter in this spirit will be gravely disappointed. To love is a
personal experience, which everyone can only have by, and for himself; in fact, there
is hardly anybody who has not had this experience in a rudimentary way, at least,
as a child, an adolescent, an adult. What the discussion of the practice of love can do
is to discuss the premises of the art of loving, the approaches to it as it were, and the
practice of these premises and approaches. The steps toward the goal can be practiced
only by oneself, and discussion ends before the decisive step is taken. Yet, I believe
that the discussion of the approaches may be helpful for the mastery of the art - for
those at least who have freed themselves from expecting "prescriptions."
THEART OF LOV1NG
The practice of any art has certain general requirements, quite regardless of whether
we deal with the art of carpentry, medicine, or the art of love. First of all, the
practice of an art requires discipline. I shall never be good at anything if I do not do
it in a disciplined way; anything I do only if "I am in the mood" may be a nice or
amusing hobby, .but I shall never become a master in that art. But the problem is not
only that of discipline in the practice of the particular art (say practicing every day
a certain amount of hours) but it is that of discipline in one's whole life. One might
think that nothing is easier to learn for modern man than discipline. Does he not
spend eight hours a day in a most disciplined way at a job which is strictly
routinized? The fact, however, is that modern man has exceedingly little selfdiscipline
outside of the sphere of work. When he does not work, he wants to be
lazy, to slouch or, to use a nicer word, to "relax." This very wish for laziness is
largely a reaction against the routinization of life. Just because man is forced for
eight hours a day to spend his energy for purposes not his own, in ways not his own,
but prescribed for him by the rhythm of the work, he rebels and his rebelliousness
takes the form of an infantile self-indulgence. In addition, in the battle against
authoritarianism he has become distrustful of all discipline, of that enforced by
irrational authority, as well as of rational discipline imposed by himself. Without
such discipline, however, life

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

IVการปฏิบัติของความรักมีรับการจัดการในส่วนของทฤษฎีศิลปะของรัก เราตอนนี้เผชิญมีปัญหายากมาก ที่ฝึกศิลปะของความรัก สามารถสิ่งที่เรียนรู้เกี่ยวกับการปฏิบัติของศิลปะ ยกเว้นโดยการฝึกมันเพิ่มความยากของปัญหาข้อเท็จจริงที่ส่วนใหญ่คนปัจจุบัน ดังนั้นจำนวนผู้อ่านเล่มนี้ คาดว่าจะได้รับใบสั่งยาของ "วิธีการทำงานและนั่นหมายความว่า ในกรณีของเรายังได้เรียนรู้ที่จะรัก ฉันกลัวว่าทุกคนที่วิธีสุดท้ายบทนี้ในจิตวิญญาณนี้จะไม่ผิดหวังเข้าใจ รักคือการประสบการณ์ส่วนบุคคล ซึ่งทุกคนสามารถมีด้วย และ สำหรับตัว เอง ในความเป็นจริง มีมีแทบทุกคนที่ไม่มีประสบการณ์ในวิธี rudimentary น้อยเด็ก เป็นวัยรุ่น ผู้ใหญ่ การอภิปรายการปฏิบัติความรักอย่างไรคือการ หารือเกี่ยวกับสถานที่ของศิลปะความรัก วิธีการมัน were และสถาน และวิธีการฝึกหัดเหล่านี้ สามารถปฏิบัติขั้นตอนไปสู่เป้าหมายโดยตัวเอง และสิ้นสุดการสนทนาก่อนดำเนินการขั้นตอนสำคัญเท่านั้น ยัง ผมเชื่อว่าว่าการสนทนาของวิธีอาจจะมีประโยชน์สำหรับการเรียนรู้ศิลปะ - สำหรับเหล่านั้นอย่างน้อย ที่ได้ลงตัวเองจากการคาดหวัง "ยา" คิดของ LOV1NGการปฏิบัติของศิลปะใด ๆ มีข้อทั่วไป ค่อนข้างเคร่งครัดเราจัดการกับศิลปะของช่างไม้ ยา หรือศิลปะของความรัก แรกของทั้งหมด การปฏิบัติของศิลปะต้องมีวินัย ฉันไม่เคยจะดีอะไรถ้าไม่ทำในทางสามัคคี สิ่งที่ฉันทำเท่านั้น "อารมณ์" อาจจะดี หรือสนุกงานอดิเรก ฉันไม่เคยจะกลายเป็นต้นแบบในงานศิลปะที่แต่ระบบแจ้ง แต่ปัญหาไม่ได้เฉพาะที่วินัยในการปฏิบัติของศิลปะเฉพาะ (พูดซ้ำ ๆ ทุกวันจำนวนชั่วโมง) แต่มันเป็นที่ของวินัยในชีวิตทั้งนี้ หนึ่งอาจคิดว่า อะไรคือการเรียนรู้สำหรับคนทันสมัยกว่าวินัย ไม่มีเขาใช้เวลา 8 วันในทางสามัคคีสุดที่งานที่เด็ดขาดroutinized ความจริง อย่างไรก็ตาม ที่มีคนทันสมัยมีเหลือเกินน้อย selfdisciplineนอกเรื่องการทำงาน เมื่อเขาไม่ทำงาน อยากได้ขี้เกียจ งอ หรือ ใช้คำที่ดีกว่า "ผ่อนคลาย" มีความปรารถนานี้มากเพื่อความขี้เกียจส่วนใหญ่มีปฏิกิริยากับ routinization ของชีวิต เพียง เพราะคนถูกบังคับสำหรับแปดชั่วโมงวันการใช้พลังงานของเขาเพื่อไม่เขาเอง ในวิธีไม่เขาเองแต่สำหรับเขาตามกำหนดจังหวะการทำงาน เขากบฏ และ rebelliousness ของเขาใช้แบบฟอร์มที่ self-indulgence infantile นอกจากนี้ ในการต่อสู้กับเขาได้กลายเป็น distrustful ของวินัยทั้งหมด ที่บังคับใช้อำนาจนิยมไม่มีเหตุผลอำนาจ เช่น ณวินัยเหตุผลที่กำหนดเอง โดยไม่ต้องเช่นวินัย อย่างไรก็ตาม ชีวิต

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

IV.
การปฏิบัติของความรัก
ที่มีความเกี่ยวข้องกับแง่มุมทางทฤษฎีของศิลปะของความรักตอนนี้เรากำลังเผชิญหน้า
กับปัญหาที่ยากลำบากมากขึ้นว่าการปฏิบัติของศิลปะของความรักที่ สามารถ
อะไรที่จะเรียนรู้เกี่ยวกับการปฏิบัติของศิลปะยกเว้นโดยการฝึกมันได้หรือไม่
ความยากลำบากของปัญหาจะเพิ่มขึ้นตามความเป็นจริงที่คนส่วนใหญ่ในวันนี้ด้วยเหตุนี้
จำนวนผู้อ่านของหนังสือเล่มนี้คาดว่าจะได้รับใบสั่งยาของ "วิธีการทำมันด้วยตัวคุณเอง "
และนั่นหมายความว่าในกรณีของเราได้รับการสอนวิธีที่จะรัก ฉันกลัวว่าทุกคนที่
เข้าใกล้นี้บทสุดท้ายในจิตวิญญาณนี้จะไม่ผิดหวังหนัก การได้รักเป็น
ประสบการณ์ส่วนตัวที่ทุกคนสามารถมีได้เพียงด้วยและสำหรับตัวเอง; ในความเป็นจริงมี
แทบจะไม่ใครที่ยังไม่เคยมีประสบการณ์นี้ในทางที่เป็นพื้นฐานอย่างน้อย
เป็นเด็กวัยรุ่นผู้ใหญ่ สิ่งที่การอภิปรายของการปฏิบัติของความรักที่สามารถทำที่
เป็นเพื่อหารือเกี่ยวกับสถานที่ของศิลปะของความรัก, วิธีการที่จะเป็นมันเป็นและ
การปฏิบัติของสถานที่เหล่านี้และวิธีการ ขั้นตอนไปสู่เป้าหมายที่สามารถฝึกฝน
เพียงด้วยตัวเองและการอภิปรายจบลงก่อนที่จะมีขั้นตอนที่จะนำมาเด็ดขาด แต่ผมเชื่อ
ว่าการอภิปรายของวิธีการที่อาจจะเป็นประโยชน์สำหรับการเรียนรู้ของศิลปะ - สำหรับ
". ใบสั่งยา" เหล่านั้นอย่างน้อยที่ได้ปลดปล่อยตัวเองจากการคาดหวังว่า
THEART ของ LOV1NG
การปฏิบัติของศิลปะใด ๆ มีความต้องการทั่วไปบางอย่างค่อนข้างไม่คำนึงถึง ไม่ว่า
เราจัดการกับศิลปะของช่างไม้, ยาหรือศิลปะแห่งความรัก ครั้งแรกของทุก
การปฏิบัติของศิลปะต้องมีวินัย ฉันไม่เคยจะเป็นสิ่งที่ดีที่อะไรถ้าฉันจะไม่ทำ
มันในทางที่มีระเบียบวินัย; อะไรที่ฉันไม่เฉพาะในกรณีที่ "ผมอยู่ในอารมณ์ที่" อาจจะเป็นที่ที่ดีหรือ
งานอดิเรกสนุก .but ฉันไม่เคยจะเป็นหลักในงานศิลปะว่า แต่ปัญหาคือไม่
เพียง แต่ที่ของการมีวินัยในการปฏิบัติของศิลปะโดยเฉพาะอย่างยิ่ง (บอกว่าการฝึกซ้อมทุกวัน
จำนวนหนึ่งชั่วโมง) แต่มันเป็นที่ของการมีวินัยในชีวิตทั้งชีวิตของคน ๆ หนึ่ง บางคนอาจ
คิดว่าไม่มีอะไรที่จะง่ายต่อการเรียนรู้สำหรับคนทันสมัยกว่าวินัย เขาไม่ได้
ใช้จ่ายวันละแปดชั่วโมงในทางที่มีระเบียบวินัยมากที่สุดในงานซึ่งเป็นอย่างเคร่งครัด
routinized? ความจริงก็คือว่าคนทันสมัยมี selfdiscipline น้อยเหลือเกิน
นอกของทรงกลมของการทำงาน เมื่อเขาไม่ได้ทำงานเขาอยากจะ
ขี้เกียจที่จะเหลวไหลหรือจะใช้คำที่ดีกว่าเพื่อ "ผ่อนคลาย". นี้ความปรารถนามากสำหรับความเกียจคร้านเป็น
ส่วนใหญ่ปฏิกิริยาต่อต้าน routinization ของชีวิต เพียงเพราะคนที่ถูกบังคับสำหรับ
แปดชั่วโมงต่อวันที่จะใช้จ่ายพลังงานของเขาเพื่อวัตถุประสงค์ไม่ได้ของตัวเองในรูปแบบที่ไม่ได้ของตัวเอง
แต่ที่กำหนดไว้สำหรับเขาโดยจังหวะของการทำงานของเขาและกบฏทรยศเขา
ใช้รูปแบบของตัวเองในวัยแรกเกิด การปล่อยตัว นอกจากนี้ในการต่อสู้กับ
อำนาจเขาได้กลายเป็นไม่ไว้วางใจของการมีวินัยทั้งหมดที่บังคับใช้โดย
ผู้มีอำนาจที่ไม่มีเหตุผลเช่นเดียวกับเหตุผลของการมีวินัยที่กำหนดโดยตัวเอง โดยไม่ต้อง
มีระเบียบวินัยดังกล่าว แต่ชีวิต

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

คุณหนาว ?