allogrooming than P. dives. It ther

allogrooming than P. dives. It therefore appears that disease
resistance in A. echinatior places a stronger emphasis on
group-level defence than P. dives which places more
emphasis on individual defence.
The gland blockage experiment provides evidence that
the secretion from the venom gland is a further mechanism
by which weaver ants resist parasites. Blocking the
metapleural gland of leaf-cutting ants with nail varnish
has previously been shown to substantially increase their
susceptibility to Metarhizium (Poulsen et al. 2002), and we
also found this to be the case in our study. Blocking the
acidopore of weaver ants had a similar effect by reducing
their survival when they were exposed to Metarhizium, but
not under control conditions. In both species, gland
blockage did not increase the mortality of ants exposed to
the control solution, so did not appear to result in any
general physiological stress. Weaver ants with a functioning
venom gland therefore are more resistant to Metarhizium,
suggesting that the secretion has antimycotic properties.
This was confirmed in vitro with the venom inhibiting the
germination of 100% of both Metarhizium and Aspergillus
spores to the same extent as >10% formic acid. The
secretion of formic acid by the venom gland is characteristic
of the Formicinae ant subfamily (Hölldobler and
Wilson 1990; Blum 1992), so the antimicrobial action of
venom would seem likely to be a common feature of
formicine ants that may make the metapleural gland of less
importance in this subfamily. It is notable in this regard that
the species in Experiment 1 with the greatest resistance to
Metarhizium was Formica fusca, a formicine ant which
both produces formic acid in its venom and which has a
metapleural gland. However, blocking the venom gland of
A. echinatior workers also reduced their resistance to
Metarhizium and, surprisingly, did so to a similar extent to
blockage of the metapleural gland. Venom of ants from
other subfamilies has been shown to have antimicrobial
properties (Storey et al. 1991; Orivel et al. 2001; Zelezetsky
et al. 2005), and it may therefore be the case that the venom
of ants in general is important in disease resistance. The
silken nests of P. dives are contaminated with many viable
spores of fungi (Fountain and Hughes 2011), so while the
venom may be used in directly defending the ants, it would
not appear to be used in sterilising the nest.
The results suggest that the while the metapleural gland
may be important in the disease resistance of some ant
species, it is not necessarily essential, at least for the
resistance of mature, adult ants. Weaver ants which lack the
metapleural gland are individually more resistant than some
ants which have the gland and this appears to be at least in
part due to higher frequencies of self-grooming behaviour.
Furthermore, the formic acid-containing venom of weaver
ants, and also the venom of leaf-cutting ants, appears to
have antimicrobial properties making it too important in
resistance to parasites. The results therefore emphasise the
multiple, complementary behavioural and chemical defence
mechanisms that ants use to resist disease. It will be very
interesting to see whether the disease resistance of other
species of weaver ants is similar to that of P. dives, and how
the evolutionary regaining of the metapleural gland by
some species of Camponotus has impacted their disease
resistance.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

allogrooming กว่าพีดำ ดังนั้นปรากฏว่าโรคความต้านทานใน A. echinatior เน้นความแข็งแกร่งในป้องกันระดับกลุ่มกว่าพีดำที่ทำเพิ่มเติมเน้นการป้องกันแต่ละการทดสอบการอุดตันของต่อมมีหลักฐานที่หลั่งจากต่อมพิษมีกลไกเพิ่มเติมมดนกจาบอกต่อต้านปรสิตที่ บล็อกต่อม metapleural ของมดใบไม้ตัดเล็บน้ำยาวานิชก่อนหน้านี้ได้รับการแสดงเพื่อเพิ่มความง่าย Metarhizium (Poulsen et al. 2002), และเรานอกจากนี้ยัง พบเป็น กรณีในการศึกษาของเรา บล็อกacidopore ของช่างทอผ้ามดมีลักษณะคล้ายกัน โดยการลดความอยู่รอดของพวกเขาเมื่อพวกเขาได้สัมผัส Metarhizium แต่ไม่อยู่ภายใต้สภาวะควบคุม ในทั้งสองชนิด ต่อมอุดตันได้เพิ่มการตายของมดที่สัมผัสกับโซลูชั่นควบคุม จึงไม่ปรากฏผลใด ๆความเครียดสรีรวิทยาทั่วไป มดนกจาบอก ด้วยการทำงานต่อมพิษจึงมีมากขึ้นทนต่อ Metarhiziumแนะนำว่า การหลั่งมีคุณสมบัติ antimycoticนี้ได้รับการยืนยันในการเพาะเลี้ยง ด้วย inhibiting พิษการงอกของ 100% Metarhizium และ Aspergillusเพาะเฟิร์นขอบเขตเดียวกันเป็น > 10% กรด ที่หลั่งกรดโดยต่อมพิษมีลักษณะของ subfamily มด Formicinae (Hölldobler และWilson 1990 สุ่ม 1992), ดังนั้นการดำเนินการยับยั้งจุลินทรีย์พิษจะดูเหมือนจะ เป็นคุณลักษณะทั่วไปของมด formicine ที่อาจทำให้ต่อม metapleural น้อยความสำคัญใน subfamily นี้ เป็นสำคัญและในการนี้ที่ชนิดในการทดลองที่ 1 มีความต้านทานมากที่สุดเพื่อMetarhizium ถูกไม fusca มด formicine ซึ่งทั้งก่อให้เกิดกรดฟอร์มิกและพิษของมันซึ่งมีความต่อม metapleural อย่างไรก็ตาม บล็อกต่อมพิษของA. echinatior แรงยังลดความต้านทานการMetarhizium และ น่าแปลก ใจไม่ให้ไปขอบเขตคล้ายกับการอุดตันของต่อม metapleural พิษของมดจากsubfamilies อื่น ๆ ที่ได้รับการแสดงเพื่อให้จุลินทรีย์คุณสมบัติ (ชั้น et al. 1991 Orivel et al. 2001 Zelezetskyร้อยเอ็ด al. 2005), และดังนั้นอาจมีกรณีที่พิษของมดโดยทั่วไปมีความสำคัญในการต้านทานโรค ที่ซิลค์เค่นรังของ P. dives จะปนเปื้อนจำนวนมากทำงานได้เพาะเฟิร์นของเชื้อรา (น้ำพุและสตีเฟ่น 2011), ขณะพิษอาจใช้ในการป้องกันโดยตรงมด ต้องไม่ปรากฏที่จะใช้ใน sterilising รังผลการแนะนำที่ในขณะที่ต่อม metapleuralอาจมีความสำคัญในการต้านทานโรคของมดบางพันธุ์ ไม่จำเป็น สำคัญน้อยในการความต้านทานของมดผู้ใหญ่ ผู้ใหญ่ มดช่างทอผ้าซึ่งขาดการต่อม metapleural จะแยกมากทนกว่าบางมดซึ่งมีต่อมนี้ดูเหมือนจะ เป็นน้อยในส่วนหนึ่งเนื่องจากความถี่สูงของการกรูมมิ่งพฤติกรรมตนเองนอกจากนี้ พิษประกอบด้วยกรดของช่างทอผ้ามด และพิษของมดตัดใบไม้ เหมือนมีคุณสมบัติต้านจุลชีพทำเกินไปที่สำคัญในความต้านทานให้กับ ดังนั้นย้ำผลการหลาย เสริมพฤติกรรม และสารเคมีป้องกันกลไกที่มดใช้เพื่อต้านทานโรค มันจะมากน่าสนใจเพื่อดูว่าความต้านทานโรคของอื่น ๆพันธุ์มดช่างทอผ้าจะคล้ายกับ P. dives และอย่างไรกลับคืนของต่อม metapleural โดยที่มีการวิวัฒนาการCamponotus บางพันธุ์มีผลกระทบต่อโรคนั้น ๆต้านทาน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

allogrooming กว่าการดำน้ำพี ดังนั้นจึงปรากฏว่าโรคต้านทานในเอ echinatior สถานที่เน้นที่แข็งแกร่งในการป้องกันระดับกลุ่มกว่าพีดำน้ำซึ่งเป็นสถานที่มากขึ้นให้ความสำคัญในการป้องกันของแต่ละบุคคล. การทดลองการอุดตันของต่อมมีหลักฐานที่หลั่งจากต่อมพิษที่เป็นกลไกต่อไปโดยที่มดผู้ประกอบต้านทานปรสิต การปิดกั้นต่อม metapleural ของมดใบตัดด้วยสารเคลือบเงาเล็บได้รับก่อนหน้านี้แสดงให้เห็นว่าพวกเขาอย่างมีนัยสำคัญเพิ่มความไวต่อการMetarhizium (โพลเซ่น et al. 2002) และเรายังพบนี้จะเป็นกรณีในการศึกษาของเรา การปิดกั้นacidopore ของมดทอผ้ามีผลที่คล้ายกันโดยการลดความอยู่รอดของพวกเขาเมื่อพวกเขาได้สัมผัสกับMetarhizium แต่ไม่อยู่ภายใต้เงื่อนไขการควบคุม ในทั้งสองชนิดต่อมอุดตันไม่ได้เพิ่มขึ้นอัตราการเสียชีวิตของมดสัมผัสกับโซลูชั่นการควบคุมจึงไม่ปรากฏว่ามีผลในการใดๆความเครียดทางสรีรวิทยาทั่วไป มดผู้ประกอบการที่มีการทำงานของต่อมพิษจึงทนต่อการ Metarhizium, ชี้ให้เห็นว่าการหลั่งมีคุณสมบัติฆ่าเชื้อรา. นี้ได้รับการยืนยันในหลอดทดลองที่มีพิษยับยั้งการงอกของ 100% ของทั้ง Metarhizium และ Aspergillus สปอร์ที่มีขอบเขตเช่นเดียวกับ> 10% กรด การหลั่งของกรดฟอร์มิโดยต่อมพิษเป็นลักษณะของอนุวงศ์มด Formicinae (Hölldoblerและวิลสัน1990; บลัม 1992) เพื่อให้การดำเนินการต้านจุลชีพของพิษจะดูเหมือนมีแนวโน้มที่จะเป็นลักษณะทั่วไปของมดformicine ที่อาจทำให้ต่อม metapleural ของ น้อยสำคัญในวงศ์นี้ มันเป็นเรื่องน่าทึ่งในเรื่องนี้ว่าสายพันธุ์ในการทดลองที่ 1 ที่มีความต้านทานที่ยิ่งใหญ่ที่สุดที่จะ Metarhizium เป็น Formica fusca, มด formicine ซึ่งทั้งผลิตกรดในพิษและที่มีต่อมmetapleural อย่างไรก็ตามการปิดกั้นต่อมพิษของเอ คนงาน echinatior ยังช่วยลดความต้านทานต่อMetarhizium และน่าแปลกใจที่ทำเช่นนั้นในระดับที่คล้ายกับการอุดตันของต่อมmetapleural พิษของมดจากครอบครัวอื่น ๆ ที่ได้รับการแสดงที่จะมียาต้านจุลชีพคุณสมบัติ(ชั้น et al, 1991;. Orivel et al, 2001;. Zelezetsky et al, 2005.) และมันจึงอาจเป็นกรณีที่พิษของมดโดยทั่วไปมีความสำคัญในความต้านทานโรค รังไหมของการดำน้ำพีมีการปนเปื้อนกับที่ทำงานได้หลายสปอร์ของเชื้อรา (น้ำพุและฮิวจ์ 2011) ดังนั้นในขณะที่พิษอาจจะใช้ในการปกป้องโดยตรงมดก็จะไม่ปรากฏที่จะใช้ในการฆ่าเชื้อรัง. ผลการวิจัยแนะนำ ว่าในขณะที่ต่อม metapleural อาจมีความสำคัญในการต่อต้านโรคมดบางชนิดก็ไม่จำเป็นจำเป็นต้องอย่างน้อยสำหรับความต้านทานของผู้ใหญ่มดผู้ใหญ่ มดผู้ประกอบการที่ขาดต่อม metapleural เป็นรายบุคคลมากขึ้นทนกว่าบางมดที่มีต่อมนี้และดูเหมือนจะเป็นอย่างน้อยในส่วนหนึ่งเนื่องจากความถี่ที่สูงขึ้นของพฤติกรรมตัวเองกรูมมิ่ง. นอกจากนี้พิษกรดที่มีส่วนผสมของฟอร์มิของผู้ประกอบมดและนอกจากนี้ยังมีพิษของมดใบตัดดูเหมือนจะมีคุณสมบัติในการต้านจุลชีพทำให้มันเป็นสิ่งสำคัญมากเกินไปในความต้านทานต่อเชื้อปรสิต ผลจึงเน้นหลายพฤติกรรมที่สมบูรณ์และการป้องกันสารเคมีกลไกที่มดใช้ในการต้านทานโรค มันจะเป็นอย่างที่น่าสนใจเพื่อดูว่าความต้านทานโรคของอื่น ๆ ชนิดของมดทอจะคล้ายกับที่ของการดำน้ำพีและวิธีกลับคืนวิวัฒนาการของต่อม metapleural โดยสายพันธุ์ของCamponotus บางส่วนได้รับผลกระทบโรคของพวกเขาต้านทาน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

allogrooming กว่าหน้า dives . มันจึงปรากฏโรค
ต้านทาน . echinatior สถานที่เน้นแข็งแกร่งในระดับกลุ่มป้องกันหน้าดิ่งกว่า

ซึ่งเน้นเพิ่มเติมในการป้องกันแต่ละต่อมอุดตัน

ทดลองให้หลักฐานที่หลั่งจากต่อมพิษเป็นอีกกลไก
ซึ่งวีเวอร์มดต้านปรสิต บล็อก
ต่อม metapleural ใบตัดมดด้วย
ทาเล็บได้ก่อนหน้านี้ได้รับการแสดงเพื่อช่วยเพิ่มความไวของพวกเขา
เพื่อเมตาไรเซียม ( โพลเซ่น et al . 2002 ) และเรา
ยังพบนี้เป็นกรณีในการศึกษาของเรา บล็อก
acidopore ของวีเวอร์ มดก็คล้ายกัน โดยลด
การอยู่รอดของพวกเขาเมื่อพวกเขาได้รับเมตตาไรเซียม แต่
ไม่ภายใต้เงื่อนไขที่ควบคุม ทั้ง 2 ชนิดอุดตันต่อม
ไม่ได้เพิ่มอัตราการตายของมดตาก
โซลูชั่นการควบคุม ดังนั้น ไม่ปรากฏผลความเครียดใด
สรีรวิทยาทั่วไป วีเวอร์ มด กับการทำงาน
พิษต่อมจึงทนต่อเชื้อรา Metarhizium
, แนะนำว่าการหลั่งได้ คุณสมบัติ antimycotic .
นี้ได้รับการยืนยันในหลอดทดลองด้วยพิษยับยั้ง
การงอกของ 100% ทั้งเมตตาไรเซียมและสปอร์เชื้อรา Aspergillus
ในขอบเขตเดียวกับ > 10% กรด .
การหลั่งกรด โดยต่อมพิษเป็นลักษณะ
ของ formicinae มด subfamily ( H ö lldobler และ
วิลสัน 1990 ; Blum 1992 ) ดังนั้นการต้านจุลชีพของ
พิษจะดูเหมือนมากเป็นคุณลักษณะทั่วไปของ
formicine มดที่อาจทำให้ต่อม metapleural
น้อยความสำคัญใน subfamily นี้ มันเป็นที่น่าทึ่งในเรื่องนี้ที่
ชนิดในการทดลองที่ 1 กับความต้านทานที่ยิ่งใหญ่ที่สุด

เมตาไรเซียมเป็นโฟเมก้า fallax เป็น formicine มดซึ่ง
ทั้งผลิตกรดในพิษของมันซึ่งมีต่อม metapleural
. อย่างไรก็ตาม , การปิดกั้นต่อมพิษของ
. echinatior แรงงานยังลดลง ความต้านทานของพวกเขาเพื่อ
เมตตาไรเซียม และ จู่ ๆทำดังนั้นในขอบเขตที่คล้ายกัน

การอุดตันของต่อม metapleural . พิษของมดจาก
วงศ์ย่อยอื่น ๆได้แสดงคุณสมบัติต้านจุลชีพ
( ชั้น et al . 1991 ; orivel et al . 2001 zelezetsky
et al . 2005 ) และดังนั้นจึงอาจเป็นกรณีที่พิษ
ของมดโดยทั่วไปเป็นสิ่งสำคัญในการต้านทานโรค
รังไหมของหน้าดิ่งปนเปื้อน
ได้มากมายสปอร์ของเชื้อรา ( น้ำพุและฮิวจ์ 2011 ) ดังนั้นในขณะที่
พิษอาจจะใช้โดยตรงป้องกันมด มันจะ
ไม่ปรากฏที่จะใช้ในการทำให้รัง พบว่าในขณะที่

ต่อม metapleural อาจจะสำคัญในการต้านทานโรคบางชนิดที่ไม่ใช่มด
, จําเป็นสําคัญ อย่างน้อยเพื่อ
ต่อต้านผู้ใหญ่ มดผู้ใหญ่ วีเวอร์มดซึ่งขาด
metapleural ต่อมเป็นรายบุคคลมากขึ้นทนกว่า
มดซึ่งมีต่อมและนี้จะปรากฏเป็นอย่างน้อยในส่วนหนึ่งเนื่องจากความถี่สูง

ดูแลตนเองพฤติกรรม นอกจากนี้ กรดที่มีพิษของวีเวอร์
มด และพิษของใบตัดมด ปรากฏมีการทำด้วย
คุณสมบัติ ที่สำคัญใน
ต้านปรสิตผลลัพธ์จึงเน้น
หลายเสริมพฤติกรรมและสารเคมีป้องกัน
กลไกว่ามดใช้ต้านโรค มันจะน่าสนใจเพื่อดูว่า มาก

ความต้านทานโรคชนิดอื่น ๆของวีเวอร์ มดจะคล้ายกับที่ของพี ดำน้ำ และวิธีการของต่อมกลับคืน

metapleural โดยในบางชนิดมีผลกระทบโรค
ต้านทาน