LEGAL ASPECT OF EUTHANASIA IN THAIL

LEGAL ASPECT OF EUTHANASIA IN THAILAND: PROBLEMS AND PROSPECTS
Assistant Professor Dr. Saratoon Santivasa**
I. INTRODUCTION

The right to death is a controversial subject in every society, guaranteed to generate heated debates whether an ill person has the right to end his life, particularly in cases whereby the patient falls into a state of irreversible coma or has long suffered from an incurable disease causing unbearable physical or mental pain. It so happens that very often, with sympathy of the family to the dying person or being influenced by medical decision, with or without the consent of the dying person, the doctors are forced to come to terms with a dilemma: whether or not to terminate the patient’s life before his natural time. Such an act is known as “euthanasia” which may either be accomplished through the suspension of life-sustaining equipment, food or the administration of high dose of lethal substance. No civilized countries, great or small, seems to be able to escape from the debate on the ethics of such a practice which provokes raging controversies owing to irreconcilable views among the general public as well as the medical professionals. Here are some of the questions that have caused major division.
Should society allow the doctor to end the life of an incurable patient even with the express consent of the latter? Must the Hippocrates’ oath, which obliges every doctor to do everything in his power to save life be respected in all circumstances or is there a threshold beyond which medical care actually turns into medical tenacity? Should patients be allowed to fix their own death? As we all know, each and every society somehow learns to find a way to accommodate conflicting opinions, taking into account its particular religious beliefs, history and social condition. Even those liberal countries which legalize euthanasia permit this practice only under extenuating circumstances.
In the case of Thailand, the subject of euthanasia has been discussed outside the academic circle because the media exposed how such a practice has been gaining current with alarming frequency. This has recently led to the introduction of a draft Act on Public Health addressing this issue for the first time. Under the current law, doctors caught practicing euthanasia will be subject to charges of murder and civil liabilities. Having said that, law and regulations relating to this subject remains quite nascent; many lacunae in the legal framework still need to be filled and more public forums to be organized and heard.

II. BUDDHISM AND EUTHANASIA

It is generally known that Thailand is a land where Buddhism thrives and people of different religious faiths coexist peacefully even though the majority of Thai people are Buddhist. As Buddhism is very influential in Thais’ thinking and way of life, it will be interesting to examine how the religion views death and euthanasia.
The themes of impermanence, decay and death are omnipresent in Buddhist teaching. In Thailand, as in many Asian countries, Buddhism is identified as the authority par excellence on matters relating to death, and is closely linked to the rites and ceremonies associated with the transition from this life to the next one. Buddhist teaching emphasizes the importance of meeting death mindfully since the last moment of one’s life can be particularly influential in determining the quality of the next rebirth. Yet, the Thai people do not necessarily have only negative views on death. Because death is not regarded as a permanent loss but is part of the cycle of existence and rebirths, Thai people seem to accept death more readily than westerners.
In Buddhism, the very first precept of admonition for good living is the abstention from destruction of life. This prohibition applies to life of all forms, human and animal. And the precept is equally binding on both monks and laypersons. In discussing the issue of euthanasia, we are essentially concerned with the death of human beings.
At a very basic level, death may be defined as the termination or cessation of life. It can come about through a number of causes. Failure of life-sustaining forces at any point of time in life brings about what we term death through natural causes. Here no agency of persons or processes is involved. On the contrary, we have death of persons through killing: suicide and murder or culpable homicide not amounting to murder, including euthanasia. Termination of life or unnaturally bringing about death, whether by oneself or another, is regarded as killing. In law, the intensity of the offense or crime, committed under serious provocation or in self-defense, may be judged differently. Yet, from Buddhist teaching’s point of view, killing, regardless of the motives, is prohibitive because it is a sin, even though that life is one's own.

III. DIFFERENT TYPES OF EUTHANASIA

The word euthanasia which means “good death” is derived from the Greek word eù signifying “good” and thanatos signifying “death”. From the beginning, the word associated dying with the art to die and the quality of the last instant of life. The second and contemporary meaning is introduced at the end of the 19th century. From then on, the word euthanasia has been commonly used in the sense of ending a patient’s life by a doctor in order to relieve him of the suffering. In the process, the intentional intervention to shorten the life of someone who has suffered a serious and incurable sickness has given rise to an ethical deliberation and come to acquire a criminal connotation. Those who support euthanasia contend that patients have the right to end life, rather than to continue it at all costs.
It is worth noting that euthanasia is always used with various adjectives which qualify different types of euthanasia: active, passive, voluntary and involuntary euthanasia.

-Active and passive euthanasia

The distinction between active and passive euthanasia is based on the nature of the involvement of the health professional or other person in control of the patient’s care. Therefore, the difference to be drawn is that between acting so as to cause death and omitting to act so that death is allowed to occur. Active euthanasia corresponds to the deliberate administration of lethal substance with the intention to provoke death, requested by the patient or decider by a relatives or a medical person in case where the patient can no longer give consent. As for passive euthanasia, it relates to the withdrawal of the necessary treatments to maintain life .
The distinction between these two terms gives rise to confusion. The question is what conduct, in the context of medical care, will be regarded in law as an omission (passive euthanasia) rather than an act (active euthanasia). According to some writers, passive euthanasia is a nonsensical term because it is actually a non therapeutic intervention which cannot be perceived as euthanasia in the sense that it provokes death. In such case, the disease is the principal cause of death whereas in the case of active euthanasia the doctor’s conduct is the primary cause of death . Moreover, this distinction in criminal law is relative. If the material element of voluntary homicide is subordinate to the existence of an act of commission, the qualification of an involuntary homicide does not depend on active or passive character of the fact generating the damage. In some cases, it is difficult to decide whether stopping the treatment is an omission or an act of commission. If it is an act of omission, it needs to be determined whether that omission was a failure to act, in which case it will be considered illegal. In the Bland Case Lord Goff points out that what the doctor did when he switches off a life support machine which “is in substance not an act but an omission to struggle”, and that “the omission is not a breach of duty by the doctor, because he is not obliged to continue in a hopeless case”. It is clear that health professionals have a duty to look after the patients. They risk being prosecuted for homicide if their patients die after a negligent failing to treat them. In other words, passive euthanasia by omission to act is equivalent to a breach of duty to take appropriate steps that are normally required by the responsible body of profession, and its legal consequence is not different from that of active euthanasia.

-Voluntary, non-voluntary and Involuntary Euthanasia

Since the distinction between active and passive euthanasia leads to confusion, it seems more judicious to opt for the classification of euthanasia which is based on the will of the patient. This may fall into one of three categories .
Firstly, voluntary euthanasia is described as the fact that the doctor puts an end to a patient’s life according to the will of competent patient or to the patient’s advance directive.
Secondly, non-voluntary euthanasia concerns cases whereby the doctor decides, with or without consultation with the patient’s family, on behalf of the patient who has not expressed the will on this matter because the patient is either incompetent or has ignored to do so. The doctor often decides whether certain patients should be required to be artificially resuscitated or not.
Thirdly, involuntary euthanasia means euthanasia which is administrated against the wish of the patient.

IV. SILENCE ON EUTHANASIA IN CURRENT THAI LAW

In many countries, including Thailand, the law does not provide any specific offense in the case of the euthanasia. Therefore, existing legislations can be applied to the conduct of euthanasia.

-Criminal Law
In Thailand, laws concerning this matter are yet to be developed. In fact, the Thai Criminal Code concerning medical activities ignores completely the word “euthanasia”. The laws provide neither specific offense nor reduction of punishment. The lack of specific law on euthanasia means that punishment will

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ทางด้านของการุณยฆาตในประเทศไทย: ปัญหาและ PROSPECTSผู้ช่วยศาสตราจารย์ดร. Saratoon Santivasa **I. บทนำสิทธิที่จะตายคือ เรื่องแย้งในทุกสังคม รับประกันการสร้างดำเนินอุ่นว่าให้ผู้ป่วยมีสิทธิที่จะจบชีวิตของเขา โดยเฉพาะอย่างยิ่งในกรณีโดยให้ผู้ป่วยอยู่ในอาการสาหัสให้ หรือยาวนานได้รับความเดือดร้อนจากโรคนี้เป็นสาเหตุของความเจ็บปวดทางร่างกาย หรือจิตใจ มันจึงเกิดขึ้นว่า บ่อย ด้วยเห็นใจครอบครัวคนตายหรือได้รับอิทธิพลจากแพทย์ตัดสินใจ มี หรือไม่ มีความยินยอมของบุคคลที่กำลังตาย แพทย์ที่ถูกบังคับให้เงื่อนไขลำบากใจ: สิ้นสุดชีวิตของผู้ป่วยก่อนเวลาตามธรรมชาติของเขาหรือไม่ การกระทำดังกล่าวเรียกว่า "การุณยฆาต" ซึ่งอาจจะบรรลุผลผ่านการระงับของอุปกรณ์เสริมชีวิต อาหาร หรือการจัดการพื้นที่ซึ่งมีทั้งสารยุทธภัณฑ์สูง ไม่มีอารยประเทศ เล็ก หรือดีดูเหมือนจะหนีการอภิปรายเกี่ยวกับมารยาทในการปฏิบัติการดังกล่าวซึ่งเรียก controversies โกรธ เพราะมุมมอง irreconcilable ในหมู่ประชาชนทั่วไปตลอดจนผู้ประกอบวิชาชีพแพทย์ นี่คือบางส่วนของคำถามที่มีส่วนสำคัญที่ทำให้เกิดสังคมควรให้แพทย์ที่จบชีวิตของผู้ป่วยนี้แม้จะ มีการยินยอมของหลัง ต้องสาบานของ Hippocrates ที่ obliges ทุกหมอทำทุกอย่างในอำนาจเพื่อบันทึกชีวิต ได้รับในสถานการณ์ทั้งหมด หรือมีจำกัดเกินกว่าที่แพทย์จริงกลายเป็นแพทย์ tenacity ผู้ป่วยควรได้รับอนุญาตให้แก้ไขชีวิตของตนเอง เรารู้ สังคมทุกอย่างใดเรียนรู้หาวิธีการรองรับความคิดเห็นขัดแย้งกัน คำนึงความเฉพาะความเชื่อในศาสนา ประวัติศาสตร์ และสภาพสังคม แต่กระนั้นบรรดาประเทศเสรีที่การุณยฆาตตามกฎหมายอนุญาตให้แบบฝึกหัดนี้เท่านั้นภายใต้สถานการณ์ extenuatingในกรณีของประเทศไทย ได้รับการกล่าวเรื่องการุณยฆาตนอกวงวิชาการเนื่องจากสื่อแสดงวิธีปฏิบัติได้รับปัจจุบัน ด้วยการเจริญความถี่ นี้ได้นำไปแนะนำแบบร่างพระราชบัญญัติล่าสุดเกี่ยวกับสาธารณสุขกำหนดปัญหานี้ครั้งแรก ภายใต้กฎหมายปัจจุบัน แพทย์จับฝึกการุณยฆาตจะขึ้นอยู่กับค่าธรรมเนียมของการฆาตกรรมและหนี้สินแพ่ง มี กล่าวว่า กฎหมายและระเบียบที่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ยังคงค่อนข้างก่อ พ.ศ.2550 ในกรอบกฎหมายจำเป็นต้อง เติม และสาธารณะมากขึ้นเวทีเพื่อจัดระเบียบ และการได้ยินยังII. พระพุทธศาสนาและการุณยฆาต โดยทั่วไปรู้จักกันว่า ประเทศไทยเป็นดินแดนที่พุทธศาสนาเจริญเติบโต และคนของ faiths ศาสนาต่าง ๆ เริ่มสงบแม้ว่าคนไทยส่วนใหญ่เป็นชาวพุทธ เป็นพระพุทธศาสนามีอิทธิพลมากในความคิดและวิถีชีวิตของชาวไทย มันจะน่าสนใจที่จะตรวจสอบว่าศาสนามองตายและการุณยฆาตรูปแบบของอนิจจัง ผุ และตายรตุในพระพุทธศาสนาได้ ในประเทศไทย ในเอเชียหลายประเทศ พระพุทธศาสนาเป็นหน่วยงานความเป็นเลิศที่ตราไว้หุ้นในเรื่องที่เกี่ยวข้องกับความตาย และเชื่อมโยงอย่างใกล้ชิดกับพิธีกรรมและพิธีกรรมที่เกี่ยวข้องกับการเปลี่ยนแปลงจากชีวิตนี้กับ พระพุทธศาสนาเน้นความสำคัญของการประชุม mindfully ตายตั้งแต่ช่วงเวลาสุดท้ายของชีวิตได้อย่างทรงอิทธิพลอย่างยิ่งในการกำหนดคุณภาพของเกิดใหม่ต่อไป ยัง คนไทยไม่จำเป็นต้องมีความตายเท่านั้นลบมุมมอง เพราะความตายไม่ถือเป็นการสูญเสียถาวร แต่เป็นส่วนหนึ่งของวงจรของการดำรงอยู่และ rebirths คนไทยดูเหมือนจะ ยอมรับความตายพร้อมกว่าชาวตะวันตก ในพระพุทธศาสนา precept แรกของ admonition สำหรับการใช้ชีวิตที่ดีเป็นแอ็บเซนชันจากทำลายชีวิต Prohibition นี้ใช้ชีวิตทุกรูปแบบ มนุษย์ และสัตว์ และเท่าเทียมกันมีการผูก precept ทั้งพระสงฆ์และ laypersons ในคุยเรื่องการุณยฆาต เราจะเป็นกังวลกับความตายของมนุษย์ในระดับพื้นฐานมาก อาจกำหนดความตายเป็นสิ้นสุดหรือยุติชีวิต มันสามารถมาเกี่ยวกับหมายเลขของสาเหตุ ความล้มเหลวของกองกำลังเสริมชีวิตตลอดเวลาในชีวิตนำเกี่ยวกับสิ่งที่เราระยะตาย โดยสาเหตุธรรมชาติ ที่นี่ไม่มีตัวแทนของคนหรือกระบวนมีส่วนร่วม ดอก เรามีความตายของบุคคลที่ผ่านการฆ่า: ฆ่าตัวตาย และฆ่าคน หรือฆาตกรรมอาชญากรไม่เกินฆ่าคน รวมถึงการุณยฆาต สิ้นชีวิตหรือ unnaturally นำเกี่ยวกับความตาย ว่า โดยตัว ถือเป็นการฆ่า กฎหมาย ความรุนแรงของการกระทำผิดหรืออาชญากรรม ความมุ่งมั่นภาย ใต้รุนแรง provocation หรือป้องกันตน เอง อาจตัดสินแตกต่างกัน ยัง จากพุทธ สอนของมุมมอง ฆ่า ไม่สนคำครหา ได้ห้ามปราม เพราะมันเป็นบาป แม้ว่าชีวิตที่เป็นหนึ่ง ของIII. แตกต่างกันของการุณยฆาตการุณยฆาตคำซึ่งหมายถึง "ตายดี" มาจากคำภาษากรีก eù บ่งบอก "ดี" และทอบ่งบอก "ความตาย" จากเริ่มต้น คำที่เกี่ยวข้องตาย ด้วยศิลปะตายและคุณภาพของทันทีสุดท้ายของชีวิต แนะนำความหมายที่สอง และร่วมสมัยในตอนท้ายของศตวรรษที่ 19 จากนั้น การุณยฆาตคำมักใช้ในแง่ของการสิ้นสุดชีวิตของผู้ป่วย โดยแพทย์เพื่อบรรเทาเขาของทุกข์ ในกระบวนการ แทรกแซงตกจู๋ชีวิตของคนที่ได้รับความเดือดร้อนเจ็บป่วยร้ายแรง และนี้มีขึ้นให้สุขุมมีจริยธรรม และมาซื้อทีมอาชญากรรม ผู้ที่สนับสนุนการการุณยฆาตขอยืนยันว่า ผู้ป่วยมีสิทธิที่ จะจบชีวิต แทนต่อค่าใช้จ่ายทั้งหมดเป็นเร็ว ๆ ว่า การุณยฆาตมักจะใช้กับคำคุณศัพท์ต่าง ๆ ซึ่งคุณสมบัติแตกต่างกันของการุณยฆาต: งาน แฝง ความสมัครใจ และทำการุณยฆาต-การุณยฆาต active และ passiveความแตกต่างระหว่างการุณยฆาตที่ใช้งานอยู่ และแฝงอยู่ในลักษณะของสุขภาพมืออาชีพ หรือผู้คนในการควบคุมดูแลของผู้ป่วยมีส่วนร่วม ดังนั้น ความแตกต่างที่จะใช้เป็นที่ทำหน้าที่เพื่อทำให้เกิดการตาย และละเว้นทำให้ตายได้เกิดขึ้น การุณยฆาตงานสอดคล้องกับการจัดการที่รอบคอบของสารยุทธภัณฑ์การกระตุ้นการตาย การร้องขอ โดยผู้ป่วยหรือ decider โดยญาติหรือบุคคลทางการแพทย์ในกรณีที่ผู้ป่วยไม่สามารถให้ความยินยอม สำหรับการุณยฆาตแฝง มันเกี่ยวข้องกับการถอนรักษาที่จำเป็นเพื่อรักษาชีวิตThe distinction between these two terms gives rise to confusion. The question is what conduct, in the context of medical care, will be regarded in law as an omission (passive euthanasia) rather than an act (active euthanasia). According to some writers, passive euthanasia is a nonsensical term because it is actually a non therapeutic intervention which cannot be perceived as euthanasia in the sense that it provokes death. In such case, the disease is the principal cause of death whereas in the case of active euthanasia the doctor’s conduct is the primary cause of death . Moreover, this distinction in criminal law is relative. If the material element of voluntary homicide is subordinate to the existence of an act of commission, the qualification of an involuntary homicide does not depend on active or passive character of the fact generating the damage. In some cases, it is difficult to decide whether stopping the treatment is an omission or an act of commission. If it is an act of omission, it needs to be determined whether that omission was a failure to act, in which case it will be considered illegal. In the Bland Case Lord Goff points out that what the doctor did when he switches off a life support machine which “is in substance not an act but an omission to struggle”, and that “the omission is not a breach of duty by the doctor, because he is not obliged to continue in a hopeless case”. It is clear that health professionals have a duty to look after the patients. They risk being prosecuted for homicide if their patients die after a negligent failing to treat them. In other words, passive euthanasia by omission to act is equivalent to a breach of duty to take appropriate steps that are normally required by the responsible body of profession, and its legal consequence is not different from that of active euthanasia. -ความสมัครใจ ไม่ใช่ความสมัครใจ และทำการุณยฆาตเนื่องจากความแตกต่างระหว่างการุณยฆาตที่ใช้งานอยู่ และแฝงที่นำไปสู่ความสับสน น่า judicious มากขึ้นเมื่อต้องการเลือกประเภทของการุณยฆาตที่อยู่ของผู้ป่วย นี้อาจแบ่งออกเป็นสามประเภทหนึ่งประการแรก การุณยฆาตอธิบายเป็นความจริงที่ว่า หมอทำให้สิ้นสุดชีวิตของผู้ป่วยตามของผู้ป่วยที่มีอำนาจ หรือคำสั่งของผู้ป่วยล่วงหน้า ประการที่สอง การุณยฆาตความสมัครใจไม่เกี่ยวข้องกับกรณีโดยแพทย์ตัดสินใจ มี หรือไม่ มีการให้คำปรึกษากับครอบครัวของผู้ป่วย ในนามของผู้ป่วยที่มีแสดงจะเกี่ยวกับเรื่องนี้เนื่องจากผู้ป่วยเป็นการไร้ความสามารถ หรือได้ละเว้นการทำงาน แพทย์มักจะตัดสินใจว่า ผู้ป่วยบางควรจะต้องสมยอมเป็น resuscitated หรือไม่ประการ ทำการุณยฆาตหมายความว่า การุณยฆาตซึ่งเป็น administrated กับต้องการของผู้ป่วยIV. เงียบในการุณยฆาตในกฎหมายไทยปัจจุบันกับหลายประเทศรวมทั้งประเทศไทย กฎหมายไม่ให้กระทำความผิดใด ๆ เฉพาะในกรณีของการการุณยฆาต ดังนั้น legislations ที่มีอยู่สามารถใช้กับการบริหารการุณยฆาต-กฎหมายอาญาในประเทศไทย กฎหมายที่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ได้ยังได้รับการพัฒนา ในความเป็นจริง การอาญาเกี่ยวกับกิจกรรมทางการแพทย์ละเว้นสมบูรณ์คำ "การุณยฆาต" กฎหมายให้ไม่มีการกระทำความผิดหรือลดโทษ ไม่มีกฎหมายเฉพาะในการุณยฆาตหมายถึง การที่ จะลงโทษ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ASPECT ทางกฎหมายของนาเซียในประเทศไทย: ปัญหาและPROSPECTS
ผู้ช่วยศาสตราจารย์ดร Saratoon Santivasa **
I. บทนำสิทธิที่จะตายเป็นเรื่องที่ถกเถียงกันในสังคมทุกคนรับประกันว่าจะสร้างการอภิปรายอุ่นว่าผู้ป่วยมีสิทธิที่จะจบชีวิตของเขาโดยเฉพาะอย่างยิ่งในกรณีของผู้ป่วยโดยตกอยู่ในสภาพของอาการโคม่ากลับไม่ได้หรือได้รับความเดือดร้อนมานานจากที่รักษาไม่หาย ทำให้เกิดอาการปวดโรคทางร่างกายหรือจิตใจเหลือทน มันจึงเกิดขึ้นว่ามากมักจะมีความเห็นอกเห็นใจของครอบครัวกับคนที่กำลังจะตายหรือได้รับอิทธิพลจากการตัดสินใจทางการแพทย์ที่มีหรือโดยปราศจากความยินยอมของบุคคลที่กำลังจะตายแพทย์ถูกบังคับให้มาถึงข้อตกลงกับภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก: ไม่ว่าจะเป็นหรือไม่ที่จะยกเลิก ชีวิตของผู้ป่วยก่อนที่เวลาธรรมชาติของเขา การกระทำเช่นนั้นเป็นที่รู้จักกันว่า "นาเซีย" ซึ่งอาจทำได้โดยการระงับการค้ำจุนชีวิตอุปกรณ์อาหารหรือการบริหารงานของปริมาณสูงของสารที่ทำให้ตาย ไม่มีประเทศอารยะที่ดีหรือเล็กดูเหมือนว่าจะสามารถที่จะหนีจากการอภิปรายเกี่ยวกับจริยธรรมของการปฏิบัติดังกล่าวซึ่งกระตุ้นให้เกิดการถกเถียงโกรธเนื่องจากมุมมองกันไม่ได้ในหมู่ประชาชนทั่วไปรวมทั้งผู้เชี่ยวชาญด้านการแพทย์ นี่คือบางส่วนของคำถามที่ว่าจะทำให้เกิดส่วนใหญ่. สังคมควรช่วยให้แพทย์ที่จะจบชีวิตของผู้ป่วยที่รักษาไม่หายแม้จะมีการรับความยินยอมของหลัง? ต้องสาบาน Hippocrates 'ซึ่งกำหนดให้แพทย์ทุกคนที่จะทำทุกอย่างในอำนาจของเขาเพื่อช่วยชีวิตได้รับการเคารพในทุกสถานการณ์หรือมีเกณฑ์เกินกว่าที่การดูแลทางการแพทย์จริงจะกลายเป็นความดื้อรั้นทางการแพทย์? ผู้ป่วยควรได้รับอนุญาตในการแก้ไขปัญหาการตายของตัวเอง? ในฐานะที่เราทุกคนรู้ว่าสังคมแต่ละคนและทุกอย่างใดเรียนรู้ที่จะหาวิธีที่จะรองรับความคิดเห็นที่ขัดแย้งกันโดยคำนึงถึงความเชื่อทางศาสนาของตนโดยเฉพาะอย่างยิ่งประวัติศาสตร์และสภาพทางสังคม แม้ประเทศเสรีนิยมผู้ที่มีใบอนุญาตถูกต้องตามกฎหมายเซียวิธีนี้เพียง แต่ภายใต้สถานการณ์ที่ลดโทษ. ในกรณีของประเทศไทยเรื่องของนาเซียได้รับการกล่าวถึงอยู่นอกวงวิชาการเพราะสื่อสัมผัสวิธีการปฏิบัติดังกล่าวได้รับการดึงดูดปัจจุบันมีความถี่น่ากลัว นี้ได้นำเมื่อเร็ว ๆ นี้จะมีการนำร่างพระราชบัญญัติสาธารณสุขในเรื่องนี้เป็นครั้งแรก ภายใต้กฎหมายปัจจุบันแพทย์จับฝึกนาเซียจะต้องมีการเสียค่าใช้จ่ายของการฆาตกรรมและหนี้สินทางแพ่ง ต้องบอกว่ากฎหมายและกฎระเบียบที่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ยังคงเป็นที่พึ่งมาก; lacunae จำนวนมากในกรอบของกฎหมายยังคงต้องถูกเติมเต็มและฟอรั่มของประชาชนมากขึ้นที่จะได้รับการจัดและได้ยิน. ครั้งที่สอง พุทธศาสนาและนาเซียเป็นที่รู้จักกันโดยทั่วไปว่าประเทศไทยเป็นดินแดนที่พระพุทธศาสนาเจริญเติบโตและผู้คนจากศาสนาศาสนาที่แตกต่างกันอยู่ร่วมกันอย่างสงบสุขแม้ว่าส่วนใหญ่ของคนไทยเป็นชาวพุทธ ในฐานะที่เป็นพุทธศาสนามีอิทธิพลมากในความคิดของคนไทยและวิถีชีวิตก็จะมีความน่าสนใจที่จะตรวจสอบวิธีการมองศาสนาความตายและนาเซีย. รูปแบบของความไม่เที่ยงการสลายตัวและการเสียชีวิตมีอยู่ทั่วไปทุกหนทุกแห่งในการเรียนการสอนทางพุทธศาสนา ประเทศไทยในฐานะที่หลายประเทศในเอเชีย, พุทธศาสนาถูกระบุว่าเป็นเลิศผู้มีอำนาจในเรื่องที่เกี่ยวกับความตายและมีการเชื่อมโยงอย่างใกล้ชิดกับพิธีกรรมและพิธีที่เกี่ยวข้องกับการเปลี่ยนแปลงจากชีวิตนี้ไปที่หน้าหนึ่ง การเรียนการสอนทางพุทธศาสนาที่เน้นความสำคัญของการประชุมตายสติตั้งแต่ช่วงเวลาสุดท้ายของชีวิตของคน ๆ หนึ่งที่สามารถมีอิทธิพลโดยเฉพาะอย่างยิ่งในการกำหนดคุณภาพของการเกิดใหม่ต่อไป แต่คนไทยไม่จำเป็นต้องมีมุมมองเชิงลบเท่านั้นในการตาย เพราะความตายไม่ได้รับการยกย่องว่าเป็นความสูญเสียอย่างถาวร แต่ก็เป็นส่วนหนึ่งของวงจรของการดำรงอยู่และเหม่อลอย, คนไทยดูเหมือนจะยอมรับความตายมากขึ้นอย่างรวดเร็วกว่าชาวตะวันตก. ในพุทธศาสนาศีลแรกของการตักเตือนสำหรับการใช้ชีวิตที่ดีคือเว้นจากการทำลายของชีวิต . ข้อห้ามนี้นำไปใช้กับชีวิตของทุกรูปแบบของมนุษย์และสัตว์ และศีลเป็นผลผูกพันอย่างเท่าเทียมกันทั้งพระสงฆ์และบุคคลทั่วไป ในการอภิปรายเรื่องปัญหาของนาเซียเราเป็นหลักที่เกี่ยวข้องกับการตายของมนุษย์. ในระดับพื้นฐานมากตายอาจจะกำหนดเป็นการยกเลิกหรือการหยุดชะงักของชีวิต มันสามารถผ่านมาเกี่ยวกับจำนวนของสาเหตุ ความล้มเหลวของกองกำลังค้ำจุนชีวิตที่จุดของเวลาในชีวิตใด ๆ ที่นำเกี่ยวกับสิ่งที่เราผ่านระยะการตายด้วยสาเหตุตามธรรมชาติ นี่คือหน่วยงานของบุคคลหรือไม่มีกระบวนการมีส่วนร่วม ในทางตรงกันข้ามเรามีการตายของบุคคลที่ผ่านการฆ่า: ฆ่าตัวตายและการฆาตกรรมหรือการฆาตกรรมน่าตำหนิไม่ได้จํานวนการฆาตกรรมรวมทั้งนาเซีย การสิ้นสุดของชีวิตหรือผิดธรรมชาตินำเกี่ยวกับความตายไม่ว่าจะโดยตนเองหรือผู้อื่นได้รับการยกย่องว่าเป็นฆ่า ในกฎหมายความรุนแรงของความผิดหรืออาชญากรรมภายใต้ความมุ่งมั่นในการยั่วยุที่รุนแรงหรือในการป้องกันตัวเองอาจจะได้รับการตัดสินที่แตกต่างกัน แต่จากจุดการเรียนการสอนทางพุทธศาสนาในมุมมองของการฆ่าโดยไม่คำนึงถึงแรงจูงใจที่เป็นที่ต้องห้ามเพราะมันเป็นบาปแม้ชีวิตที่เป็นตัวของตัวเอง. III แตกต่างกันของนาเซียนาเซียคำซึ่งหมายความว่า "ตายดี" มาจากภาษากรีกคำว่าสหภาพยุโรปหมาย "ดี" และ Thanatos หมาย "ความตาย" จากจุดเริ่มต้นของคำที่เกี่ยวข้องกับงานศิลปะที่กำลังจะตายจะตายและคุณภาพของทันทีสุดท้ายของชีวิต ความหมายที่สองและร่วมสมัยเป็นที่รู้จักในตอนท้ายของศตวรรษที่ 19 จากนั้นนาเซียคำว่าได้รับการใช้กันทั่วไปในแง่ของการจบชีวิตของผู้ป่วยโดยแพทย์เพื่อบรรเทาความทุกข์ทรมานของเขา ในกระบวนการแทรกแซงเจตนาที่จะร่นชีวิตของคนที่ได้รับความเดือดร้อนเจ็บป่วยร้ายแรงรักษาไม่หายและได้ก่อให้เกิดการพิจารณาจริยธรรมและมาได้รับความหมายทางอาญา บรรดาผู้ที่สนับสนุนนาเซียยืนยันว่าผู้ป่วยมีสิทธิที่จะจบชีวิตมากกว่าที่จะดำเนินการค่าใช้จ่ายทั้งหมด. มันเป็นมูลค่า noting ที่นาเซียถูกนำมาใช้เสมอกับคำคุณศัพท์ต่างๆที่มีคุณสมบัติแตกต่างกันของนาเซีย: ปราดเปรียว, นาเซียความสมัครใจและไม่สมัครใจ . นาเซีย -Active และ passive ความแตกต่างระหว่างนาเซียงานและ passive จะขึ้นอยู่กับลักษณะของการมีส่วนร่วมของสุขภาพของบุคคลมืออาชีพหรืออื่น ๆ ที่อยู่ในการควบคุมของการดูแลผู้ป่วย ดังนั้นความแตกต่างที่จะดึงเป็นว่าระหว่างการแสดงเพื่อที่จะทำให้เกิดการตายและถนัดที่จะทำหน้าที่เพื่อให้การเสียชีวิตที่ได้รับอนุญาตที่จะเกิดขึ้น นาเซียที่ใช้งานที่สอดคล้องกับการบริหารโดยเจตนาของสารที่ทำให้ตายด้วยความตั้งใจที่จะให้เกิดการตายการร้องขอจากผู้ป่วยหรือ decider โดยญาติหรือบุคคลที่ทางการแพทย์ในกรณีที่ผู้ป่วยไม่สามารถให้ความยินยอม สำหรับนาเซียเรื่อย ๆ ที่เกี่ยวกับการถอนตัวของการรักษาที่จำเป็นเพื่อรักษาชีวิต. ความแตกต่างระหว่างสองคำนี้ก่อให้เกิดความสับสน คำถามคือสิ่งที่ดำเนินการในบริบทของการดูแลทางการแพทย์ที่จะได้รับการยกย่องในกฎหมายเช่นการละเลย (นาเซียเรื่อย ๆ ) มากกว่าการกระทำ (นาเซียใช้งาน) ตามที่นักเขียนบางคน, นาเซียเรื่อย ๆ เป็นคำที่ไร้สาระเพราะมันเป็นเรื่องจริงไม่ใช่การแทรกแซงการรักษาที่ไม่สามารถถูกมองว่าเป็นนาเซียในแง่ที่ว่ามันกระตุ้นให้เกิดการเสียชีวิต ในกรณีเช่นโรคเป็นสาเหตุหลักของการเสียชีวิตในขณะที่ในกรณีของนาเซียที่ใช้งานการปฏิบัติของแพทย์เป็นสาเหตุหลักของการเสียชีวิต นอกจากนี้ความแตกต่างในกฎหมายอาญานี้เป็นญาติ ถ้าองค์ประกอบของวัสดุของการฆาตกรรมโดยสมัครใจเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาเพื่อการดำรงอยู่ของการกระทำของคณะกรรมการ, คุณสมบัติของการฆาตกรรมโดยไม่สมัครใจไม่ขึ้นอยู่กับตัวละครที่ใช้งานหรือ passive ของความเป็นจริงสร้างความเสียหาย ในบางกรณีมันเป็นเรื่องยากที่จะตัดสินใจว่าจะหยุดการรักษาคือการละเลยหรือการกระทำของคณะกรรมการ ถ้ามันคือการกระทำของการละเลยจะต้องได้รับการพิจารณาว่าการละเลยว่าเป็นความล้มเหลวที่จะทำหน้าที่ซึ่งในกรณีนี้ก็จะได้รับการพิจารณาที่ผิดกฎหมาย ในพระกรณีรสชาติกอฟฟ์ชี้ให้เห็นว่าสิ่งที่แพทย์ได้เมื่อเขาปิดเครื่องช่วยชีวิตที่ "อยู่ในสารที่ไม่ได้กระทำ แต่การละเลยที่จะต่อสู้" และว่า "การละเลยไม่ได้ละเมิดการปฏิบัติหน้าที่โดยแพทย์ เพราะเขาไม่จำเป็นต้องดำเนินการในกรณีที่สิ้นหวัง " เป็นที่ชัดเจนว่าผู้เชี่ยวชาญด้านสุขภาพมีหน้าที่ที่จะต้องดูแลผู้ป่วย พวกเขามีความเสี่ยงที่จะถูกดำเนินคดีในข้อหาฆาตกรรมถ้าผู้ป่วยของพวกเขาตายหลังจากล้มเหลวละเลยที่จะปฏิบัติต่อพวกเขา ในคำอื่น ๆ นาเซียเรื่อย ๆ โดยละเลยที่จะทำหน้าที่เทียบเท่ากับการละเมิดของหน้าที่ที่จะต้องทำตามขั้นตอนที่เหมาะสมที่จะต้องตามปกติโดยร่างกายรับผิดชอบของวิชาชีพและผลทางกฎหมายของมันไม่ได้แตกต่างจากที่นาเซียที่ใช้งาน. -Voluntary, ไม่ใช่ สมัครใจและไม่สมัครใจนาเซียเนื่องจากความแตกต่างระหว่างนาเซียงานและ passive นำไปสู่ความสับสนดูเหมือนรอบคอบมากขึ้นในการเลือกสำหรับการจัดหมวดหมู่ของนาเซียซึ่งจะขึ้นอยู่กับความประสงค์ของผู้ป่วย นี้อาจตกอยู่ในหนึ่งในสามประเภท. ประการแรกนาเซียความสมัครใจอธิบายว่าเป็นความจริงที่ว่าหมอทำให้สิ้นเพื่อชีวิตของผู้ป่วยเป็นไปตามความประสงค์ของผู้ป่วยที่มีอำนาจหรือสั่งล่วงหน้าของผู้ป่วย. ประการที่สองนาเซียที่ไม่สมัครใจที่เกี่ยวข้องกับกรณีที่ โดยแพทย์ตัดสินใจที่จะมีหรือไม่มีการปรึกษาหารือกับครอบครัวของผู้ป่วยในนามของผู้ป่วยที่ยังไม่ได้แสดงความประสงค์ในเรื่องนี้เพราะเป็นทั้งผู้ป่วยไร้ความสามารถหรือไม่สนใจที่จะทำเช่นนั้น แพทย์มักจะตัดสินใจว่าผู้ป่วยบางอย่างควรจะต้องได้รับการฟื้นคืนเทียมหรือไม่. ประการที่สามนาเซียโดยไม่สมัครใจหมายถึงนาเซียซึ่งมีการปกครองกับความปรารถนาของผู้ป่วย. IV เงียบนาเซียในกฎหมายไทยในปัจจุบันในหลายประเทศรวมทั้งประเทศไทยกฎหมายไม่ได้ให้การกระทำผิดกฎหมายใดโดยเฉพาะในกรณีของนาเซีย ดังนั้นกฎหมายที่มีอยู่สามารถนำไปใช้กับการดำเนินการของนาเซีย. อาญากฎหมายในประเทศไทยกฎหมายที่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ยังได้รับการพัฒนา ในความเป็นจริงประมวลกฎหมายอาญาของไทยเกี่ยวกับกิจกรรมทางการแพทย์อย่างสมบูรณ์ไม่สนใจคำว่า "นาเซีย" กฎหมายไม่ให้กระทำผิดกฎหมายที่เฉพาะเจาะจงหรือการลดลงของการลงโทษ ขาดการมีกฎหมายเฉพาะในนาเซียหมายความว่าการลงโทษจะ