Hand-arm vibration (HAV) level is o

Hand-arm vibration (HAV) level is one of the safety aspects which must be controlled to prevent long term health problems such as secondary Raynaud’s phenomena and carpal tunnel syndrome (Bovenzi, 1998, Fridén, 2001, Mansfield, 2005 and Stoyneva et al., 2003). Both syndromes are referred to as hand-arm vibration syndrome (HAVs). European Union (2005) has defined the exposure action value of 2.5 m/s2 and exposure limit value of 5.0 m/s2 for daily vibration exposure A(8). The design of machines for low vibration is therefore of interest. Common sources of vibration for these machines are the interaction of the machine with the material being worked on, the forces generated by internal combustion engines and the rotating unbalanced mass.

Various techniques are available for controlling vibration at the handle. These include mounting a dynamic vibration absorber on the source of vibration; isolate the hand from the vibrating handle with the use of anti-vibration gloves (Brown, 1990, Muralidhar et al., 1999 and Voss, 1996) and isolate the tool handle from the vibrating source by using isolators (Sam and Kathirvel, 2009 and Tewari and Dewangan, 2009).

The use of anti-vibration gloves as a mean of attenuation has been studied by researchers (Chang et al., 1999 and Dong et al., 2003). However, most of the commercially available anti-vibration gloves did not attenuate vibration below 100 Hz (Sampson and Van Niekerk, 2003) and only lessen high frequency vibration (Dong et al., 2009 and Smutz et al., 2002). It is important to note that the effectiveness of anti-vibration gloves depends on the spectrum of the tool handle, vibration transmissibility of the glove and frequency weighting (Griffin, 1998). Different vibration levels produced by various hand tools will influence the isolation performance of anti-vibration gloves since they are tool or excitation spectrum specific (Rakheja et al., 2002). Dong et al. (2005a) found a strong linear correlation between effectiveness of anti-vibration gloves with biodynamic characteristic of human hand-arm system in the frequency range of 40–200 Hz and the anti-vibration gloves were less effective in the middle frequency range (50–100 Hz) for people with larger hand size. Furthermore, the effectiveness of anti-vibration gloves is location specific since vibration perceptions at different locations on the hand-arm system could vary (Dong et al., 2010). It significantly reduces vibration level at the palm but not at the fingers (Dong et al., 2005b). The use of anti-vibration gloves may lead to reduce dexterity, restricted blood circulation and lowering of performance rate (Brown, 1990 and Muralidhar et al., 1999).

Another technique of vibration attenuation is by increasing the secondary mass or inertia (Golysheva et al., 2004), such as mounting a dynamic vibration absorber on the source or receiver. Strydom (2000) has designed a dynamic vibration absorber mounted on the handle of a rock drill tuned to the operating frequency of the rock drill which reduced the transmissibility of vibration by 20–40%. Cherian et al. (1996) used a 0.5 kg flow divider attached to a hand-arm model resulting in the decrease of the overall weighted acceleration of the hand by 22%, while the forearm and the hand acceleration increases by 13% and 10% respectively.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ระดับแขนมือสั่น (HAV) เป็นหนึ่งในด้านความปลอดภัยซึ่งต้องถูกควบคุมเพื่อป้องกันปัญหาสุขภาพระยะยาวเช่น raynaud ของ รองปรากฏการณ์และหงิก (Bovenzi, 1998, Fridén, 2001 แมนส์ฟิลด์ 2005 และ Stoyneva et al. 2003) โรคทั้งสองเรียกว่ากลุ่มอาการสั่นสะเทือนมือแขน (HAVs) สหภาพยุโรป (2005) ได้กำหนดค่าการดำเนินการเปิดรับแสงของ 2.5 m/s2 และค่าแสงของ 5.0 m/s2 สำหรับรับแสงการสั่นสะเทือนทุกวัน A(8) การออกแบบเครื่องจักรสำหรับการสั่นสะเทือนต่ำดังนั้นจึงน่าสนใจ แหล่งทั่วไปของการสั่นสะเทือนเครื่องจักรเหล่านี้มีการโต้ตอบของเครื่อง ด้วยวัสดุที่มีการทำงาน กองกำลังจากเครื่องยนต์สันดาปภายในและหมุนไม่สมดุลมวลมีเทคนิคต่าง ๆ สำหรับการควบคุมการสั่นสะเทือนที่ด้ามจับ เหล่านี้รวมถึงการติดตั้งตัวดูดซับการสั่นสะเทือนแบบไดนามิกบนแหล่งที่มาของการสั่นสะเทือน แยกมือจากจับการสั่นด้วยการใช้ถุงมือป้องกันการสั่นสะเทือน (น้ำตาล 1990, Muralidhar et al. 1999 และ Voss, 1996) และแยกจับเครื่องมือจากแหล่งสั่น โดยใช้อุปกรณ์ (Sam และ Kathirvel, 2009 และ Tewari และ Dewangan, 2009)การใช้ถุงมือป้องกันการสั่นสะเทือนเป็นหมายถึงการลดทอนสัญญาณได้รับการศึกษา โดยนักวิจัย (ช้าง et al. 1999 และ Dong et al. 2003) อย่างไรก็ตาม ส่วนใหญ่ของถุงมือป้องกันการสั่นสะเทือนจำหน่ายไม่ลดทอนการสั่นสะเทือนต่ำกว่า 100 Hz (Sampson และ Van Niekerk, 2003) และเพียง ลดการสั่นสะเทือนความถี่สูง (Dong et al. 2009 และ Smutz et al. 2002) โปรดทราบว่า ประสิทธิภาพของถุงมือป้องกันการสั่นสะเทือนขึ้นอยู่กับสเปกตรัมของจับเครื่องมือ การส่งผ่านของการสั่นสะเทือนของถุงมือและน้ำหนัก (กริฟฟอน 1998) ความถี่ได้ ระดับการสั่นสะเทือนต่าง ๆ ผลิต โดยเครื่องมือต่าง ๆ จะมีอิทธิพลต่อประสิทธิภาพการแยกของถุงมือป้องกันการสั่นสะเทือนเนื่องจากมีเครื่องมือหรือกระตุ้นสเปกตรัมเฉพาะ (Rakheja et al. 2002) Dong et al. (2005a) พบความสัมพันธ์เชิงเส้นที่แข็งแกร่งระหว่างประสิทธิภาพของถุงมือยางป้องกันการสั่นสะเทือนสถึงลักษณะของแขนมนุษย์มือระบบในช่วงความถี่ 40-200 Hz และถุงมือป้องกันการสั่นสะเทือนมีน้อยที่มีประสิทธิภาพในช่วงความถี่กลาง (50 – 100 Hz) สำหรับคนที่มีมือขนาดใหญ่ นอกจากนี้ ประสิทธิภาพของถุงมือป้องกันการสั่นสะเทือนเป็นตำแหน่งเฉพาะเนื่องจากแรงสั่นสะเทือนรับรู้สถานที่ต่าง ๆ กันบนระบบมือแขนอาจแตกต่างกันไป (Dong et al. 2010) มันลดระดับความสั่นสะเทือน ที่ปาล์ม แต่ไม่ได้อยู่ ที่นิ้วมือ (Dong et al. 2005b) การใช้ถุงมือป้องกันการสั่นสะเทือนอาจทำให้ลดความชำนาญ การไหลเวียนเลือดถูกจำกัด และลดอัตราประสิทธิภาพ (1990 น้ำตาลและ Muralidhar et al. 1999)อีกเทคนิคหนึ่งของการลดทอนการสั่นสะเทือน โดยการเพิ่มมวลรองหรือแรงเฉื่อย (Golysheva et al. 2004), เช่นตัวดูดซับการสั่นสะเทือนแบบไดนามิกบนแหล่งข้อมูลหรือตัวรับสัญญาณติดตั้งอยู่ Strydom (2000) ได้ทำการออกแบบเป็นตัวดูดซับการสั่นสะเทือนแบบไดนามิกยึดจับสว่านหินที่ปรับความถี่การทำงานของสว่านหินซึ่งลดการส่งผ่านของการสั่นสะเทือน โดย 20 – 40% เชน et al. (1996) ใช้กั้นกระแส 0.5 กิโลกรัมแนบกับแบบจำลองมือแขนที่เป็นผลในการลดความเร่งที่ถ่วงน้ำหนักโดยรวมของมือ โดย 22% ในขณะที่ปลายแขนและเร่งมือเพิ่ม 13% และ 10% ตามลำดับ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

มือแขนสั่นสะเทือน (HAV) ระดับหนึ่งในด้านความปลอดภัยซึ่งจะต้องมีการควบคุมเพื่อป้องกันปัญหาสุขภาพในระยะยาวเช่นปรากฏการณ์และโรค carpal อุโมงค์ (Bovenzi 1998 Friden 2001 แมนส์ปี 2005 และ Stoyneva et al, รอง Raynaud ของ , 2003) อาการทั้งสองจะเรียกว่ากลุ่มอาการของโรคมือแขนสั่นสะเทือน (Havs) สหภาพยุโรป (2005) ได้กำหนดค่าดำเนินการเปิดรับแสง 2.5 m / s2 และความเสี่ยงค่าขีด จำกัด ของ 5.0 m / s2 สำหรับชีวิตประจำวันการเปิดรับการสั่นสะเทือน (8) การออกแบบเครื่องมือสำหรับการสั่นสะเทือนต่ำดังนั้นจึงเป็นเรื่องที่น่าสนใจ แหล่งที่พบของการสั่นสะเทือนสำหรับเครื่องเหล่านี้จะทำงานร่วมกันของเครื่องด้วยวัสดุที่มีการทำงานในกองกำลังที่เกิดจากเครื่องยนต์สันดาปภายในและหมุนไม่สมดุลมวล.

เทคนิคต่างๆที่มีอยู่ในการควบคุมการสั่นสะเทือนที่จับ เหล่านี้รวมถึงการติดตั้งโช้คสั่นสะเทือนแบบไดนามิกในแหล่งที่มาของการสั่นสะเทือน; แยกมือจากที่จับการสั่นสะเทือนที่มีการใช้ถุงมือป้องกันการสั่นสะเทือน (บราวน์ปี 1990 Muralidhar et al., ปี 1999 และโว, 1996) และแยกจับเครื่องมือจากแหล่งสั่นโดยใช้แยก (แซมและ Kathirvel, 2009 และ Tewari และ Dewangan 2009).

การใช้ถุงมือป้องกันการสั่นสะเทือนเป็นความหมายของการลดทอนได้รับการศึกษาโดยนักวิจัย (ช้าง et al., 1999 และดง et al., 2003) แต่ส่วนใหญ่ของถุงมือป้องกันการสั่นสะเทือนใช้ได้ในเชิงพาณิชย์ไม่ได้ผอมสั่นสะเทือนต่ำกว่า 100 เฮิร์ตซ์ (จอห์นแวน Niekerk, 2003) และมีเพียงช่วยลดการสั่นสะเทือนความถี่สูง (ดง et al., 2009 และ Smutz et al., 2002) มันเป็นสิ่งสำคัญที่จะทราบว่าประสิทธิภาพของถุงมือป้องกันการสั่นสะเทือนขึ้นอยู่กับคลื่นความถี่ของการจัดการเครื่องมือการสั่นสะเทือน transmissibility ของถุงมือและน้ำหนักความถี่ (กริฟฟิ 1998) ระดับที่แตกต่างกันการสั่นสะเทือนที่ผลิตโดยเครื่องมือมือต่างๆจะมีผลต่อประสิทธิภาพการแยกของถุงมือป้องกันการสั่นสะเทือนเนื่องจากพวกเขามีเครื่องมือหรือกระตุ้นคลื่นความถี่เฉพาะ (Rakheja et al., 2002) ดง et al, (2005A) พบว่ามีความสัมพันธ์เชิงเส้นที่แข็งแกร่งระหว่างประสิทธิผลของถุงมือป้องกันการสั่นสะเทือนที่มีลักษณะ biodynamic ระบบมือแขนมนุษยชนในช่วงความถี่ของ 40-200 เฮิร์ตซ์และป้องกันการสั่นสะเทือนถุงมือมีประสิทธิภาพน้อยลงในช่วงความถี่กลาง (50- 100 Hz) สำหรับคนที่มีมือขนาดขนาดใหญ่ นอกจากนี้ประสิทธิภาพของถุงมือป้องกันการสั่นสะเทือนเป็นสถานที่เฉพาะตั้งแต่การรับรู้การสั่นสะเทือนในสถานที่ที่แตกต่างกันในระบบมือแขนอาจแตกต่างกัน (ดง et al., 2010) มันจะช่วยลดระดับการสั่นสะเทือนที่ฝ่ามือ แต่ไม่ได้อยู่ที่นิ้วมือ (ดง et al., 2005b) การใช้ถุงมือป้องกันการสั่นสะเทือนอาจนำไปสู่การลดความชำนาญการไหลเวียนโลหิตที่ จำกัด และลดอัตราการปฏิบัติงาน (สีน้ำตาลปี 1990 และ Muralidhar et al., 1999).

เทคนิคการลดทอนการสั่นสะเทือนก็คือโดยการเพิ่มมวลรองหรือความเฉื่อย (Golysheva et al., 2004) เช่นการติดตั้งโช้คสั่นสะเทือนแบบไดนามิกในแหล่งที่มาหรือรับ Strydom (2000) ได้รับการออกแบบโช้คสั่นสะเทือนแบบไดนามิกที่ติดตั้งอยู่บนด้ามเจาะหินปรับความถี่ในการดำเนินงานของการเจาะหินซึ่งช่วยลด transmissibility ของการสั่นสะเทือนโดย 20-40% Cherian et al, (1996) ที่ใช้กั้นการไหล 0.5 กก. ที่แนบมากับมือแบบแขนมีผลในการลดลงของอัตราเร่งถ่วงน้ำหนักโดยรวมของมือ 22% ในขณะที่แขนและการเพิ่มขึ้นของอัตราเร่งมือขึ้น 13% และ 10% ตามลำดับ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

มือแขนสั่น ( HAV ) ระดับเป็นหนึ่งในด้านความปลอดภัย ซึ่งต้องถูกควบคุม เพื่อป้องกันปัญหาสุขภาพในระยะยาว เช่น รอง เรโนลด์เป็นปรากฏการณ์และกลุ่มอาการหายใจเร็วกว่าปกติ ( bovenzi ฟริดé n 1998 , 2001 , Mansfield , 2005 และ stoyneva et al . , 2003 ) ทั้งสองอาการจะเรียกว่ามือแขนสั่น ซินโดรม ( havs ) สหภาพ ยุโรป ( 2005 ) ได้กำหนดเปิดรับการมูลค่า 2.5 m / S2 และค่าจำกัดของ 5.0 เมตร / S2 การสั่นสะเทือนทุกวัน ( 8 ) ออกแบบเครื่องจักรสำหรับการสั่นสะเทือนต่ำ จึงเป็นเรื่องที่น่าสนใจ พบแหล่งที่มาของการสั่นสะเทือนสำหรับเครื่องจักรเหล่านี้มีปฏิสัมพันธ์ของเครื่องกับวัสดุที่ทำ พลังที่เกิดจากเครื่องยนต์สันดาปภายในและการหมุนสมดุลมวลเทคนิคต่างๆที่ใช้ได้สำหรับการควบคุมการสั่นสะเทือนที่จัดการ เหล่านี้รวมถึงการเพิ่มสารดูดซับการสั่นสะเทือนแบบไดนามิกในแหล่งที่มาของการสั่นสะเทือน แยกมือสั่น จัดการกับการใช้ถุงมือป้องกันการสั่นสะเทือน ( สีน้ำตาล , 1990 , muralidhar et al . , 1999 , 1996 ) และแยกเครื่องมือที่จับจากแหล่งที่ใช้สั่น Isolators ( แซม และ kathirvel 2009 และ tewari และ dewangan , 2009 )การใช้ถุงมือป้องกันการสั่นสะเทือนเป็นค่าเฉลี่ยของการได้รับการศึกษาโดยนักวิจัย ( ชาง et al . , 1999 และดง et al . , 2003 ) อย่างไรก็ตาม , ส่วนใหญ่ของอาดป้องกันการสั่นสะเทือนถุงมือไม่ได้ลดการสั่นสะเทือนต่ำกว่า 100 Hz ( แซมพ์สัน และรถตู้ niekerk , 2003 ) และเพียง แต่ช่วยลดการสั่นสะเทือนที่ความถี่สูง ( ดง et al . , 2009 และ smutz et al . , 2002 ) มันเป็นสิ่งสำคัญที่จะทราบว่าประสิทธิภาพของถุงมือป้องกันการสั่นสะเทือนขึ้นอยู่กับสเปกตรัมของเครื่องมือจัดการ การสั่นสะเทือน การส่งผ่านของถุงมือและความถี่ ( กริฟฟิน ( 1998 ) ที่แตกต่างกันระดับการสั่นสะเทือนที่ผลิตโดยเครื่องมือมือต่างๆจะมีผลต่อประสิทธิภาพของถุงมือป้องกันการแยกการสั่นสะเทือนเนื่องจากพวกเขามีเครื่องมือหรือระบบคลื่นความถี่ที่เฉพาะเจาะจง ( rakheja et al . , 2002 ) ดง et al . ( 2005a ) พบแข็งแรงมีสหสัมพันธ์เชิงเส้นตรงระหว่างประสิทธิภาพของถุงมือป้องกันการสั่นสะเทือนที่มีลักษณะ biodynamic ของระบบแขนมือของมนุษย์ในช่วงความถี่ 40 – 200 Hz และป้องกันการสั่นสะเทือนถุงมือมีประสิทธิภาพน้อยกว่าในช่วงกลางความถี่ ( 50 – 100 Hz ) สำหรับผู้ที่มีมือขนาด นอกจากนี้ ประสิทธิภาพของถุงมือป้องกันการสั่นสะเทือนเป็นตำแหน่งเฉพาะเนื่องจากการสั่นสะเทือนการรับรู้ในสถานที่ที่แตกต่างกันในระบบแขน มือ จะแตกต่างกัน ( ดง et al . , 2010 ) มันช่วยลดการสั่นสะเทือนระดับปาล์มแต่ไม่ได้อยู่ที่นิ้ว ( ดง et al . , 2005b ) การใช้ถุงมือป้องกันการสั่นสะเทือนอาจนำไปสู่การลดความชํานาญ จำกัด การหมุนเวียนของเลือดและลดอัตราการทำงาน ( สีน้ำตาล , 2533 และ muralidhar et al . , 1999 )อีกเทคนิคของการลดทอนแรงสั่นสะเทือน โดยการเพิ่มมวลความเฉื่อย ( รองหรือ golysheva et al . , 2004 ) เช่น การติดตั้งโช้คการสั่นสะเทือนแบบไดนามิกในแหล่ง หรือผู้รับ strydom ( 2000 ) ได้ออกแบบดูดซับการสั่นสะเทือนแบบติดบนด้ามของค้อนสว่านสัญญาณกับความถี่ของหินเจาะ ซึ่งลดการส่งผ่านการสั่นสะเทือน 20 – 40 % เชอเรียน และอื่นๆ ( 1996 ) ที่ใช้ 0.5 กิโลกรัม แบ่งการไหลแนบกับมือแขน แบบที่เกิดในการลดลงของอัตราเร่งน้ำหนักโดยรวมของมือ โดย 22% ส่วนปลายแขนและมือเร่งความเร็วเพิ่มขึ้น 13% และ 10% ตามลำดับ