With the introduction of the Dougla

With the introduction of the Douglas DC-2 in 1934 and the DC-3 in 1936, air travel became much more comfortable and somewhat more commonplace. The DC-2 could fly coast-to-coast faster than any passenger plane before, and the DC-3 had both day and sleeper models, allowing passengers to travel cross-country in comfort. By 1939, at least 75 percent of all air travelers were flying on DC-3s. While the earlier trimotors had been plagued by engines that transmitted noise and vibration back to the passengers, Douglas planes added soundproofing to its cabins, ventilation ducts, and structure. Upholstered seats mounted on rubber and padded arm rests further reduced noise and vibration. The planes could also fly higher, around 20,000 feet, (6,100 meters), reducing, although not eliminating, turbulence, and the spar structure made the cabin roomier and easier to navigate than the contemporary Boeing 247, which had an internal spar that passengers had to step over.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ด้วยการแนะนำ DC-2 ดักลาสใน 1934 และ 3 DC ในค.ศ. 1936 ในอากาศกลายเป็นค่อนข้างมากเป็นธรรมดา และสะดวกสบายมากขึ้น DC-2 สามารถบิน coast-to-coast เร็วกว่าเครื่องบินโดยสารใด ๆ ก่อน และ DC-3 มีรูปแบบวันและนอนแอร์ อนุญาตให้ผู้โดยสารเดินทาง cross-country สบาย โดย 1939 น้อยร้อยละ 75 ของนักท่องเที่ยวทั้งหมดของเครื่องได้บินบน DC-3s ในขณะที่ trimotors ก่อนหน้านี้ได้ถูกเลือก โดยเครื่องยนต์ที่ส่งเสียงรบกวนและการสั่นสะเทือนกลับไปยังผู้โดยสาร เครื่องบินดักลาสเพิ่ม soundproofing การของเคบิน ท่อระบายอากาศ โครงสร้าง ที่นั่งหุ้มติดบนยาง และมีเบาะรองแขนอยู่เพิ่มเติมลดเสียงรบกวนและการสั่นสะเทือน เครื่องบินสามารถยังบิน ไป สูง ประมาณ 20000 ฟุต (6,100 เมตร), ลด แม้ว่าไม่ตัด ความวุ่นวาย spar โครงสร้างทำกระท่อม roomier และง่ายขึ้นกว่าในสมัยโบ 247 ซึ่งมีการ spar ภายในที่มีผู้โดยสารเพื่อข้าม ไปได้

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ด้วยการแนะนำของดักลาส DC-2 ในปี 1934 และ DC-3 ในปี 1936 การเดินทางทางอากาศกลายเป็นสะดวกสบายมากขึ้นและค่อนข้างเป็นเรื่องธรรมดามากขึ้น DC-2 สามารถบินชายฝั่งไปยังชายฝั่งเร็วกว่าเครื่องบินโดยสารใด ๆ มาก่อนและ DC-3 มีทั้งกลางวันและรูปแบบการนอนที่ช่วยให้ผู้โดยสารที่จะเดินทางข้ามประเทศในความสะดวกสบาย 1939 โดยอย่างน้อยร้อยละ 75 ของทั้งหมดเดินทางทางอากาศกำลังบินบน DC-3s ในขณะที่ก่อนหน้านี้ได้ trimotors ถูกรบกวนด้วยเครื่องยนต์ที่ส่งสัญญาณรบกวนและการสั่นสะเทือนกลับไปที่ผู้โดยสารเครื่องบินดักลาสเก็บเสียงเพิ่มไปที่กระท่อมของท่อระบายอากาศและโครงสร้าง หุ้มที่นั่งติดตั้งอยู่บนยางและแขนวางอยู่เบาะลดเสียงรบกวนและการสั่นสะเทือนต่อไป เครื่องบินยังสามารถบินได้สูงประมาณ 20,000 ฟุต (6,100 เมตร) ลดถึงแม้จะไม่กำจัดความวุ่นวายและโครงสร้างหมัดทำให้ห้องโดยสารกว้างขวางและง่ายที่จะนำทางกว่าโบอิ้ง 247 ในปัจจุบันซึ่งมีหมัดภายในที่มีผู้โดยสาร ที่จะก้าวข้าม