He wanted to promise Himchan he wou

He wanted to promise Himchan he wouldn't do anything, that it would be okay, that he would be okay but Youngjae knew he'd be lying. He didn't know how much longer he could handle things and he wouldn't lie to Himchan anymore. The thoughts were always there, how easy it would be to end things – he didn't know how much longer he could fight them. Youngjae had never felt so depressed, so ripped apart and worthless. He was trying, god, he was trying for Himchan and his family but he felt so lost. How much longer could he stand up to this?

“I want to go back home.” Youngjae quietly spoke, looking anywhere but at Himchan. He just couldn't right now, he couldn't handle seeing how much his best friend was hurting because of him. Himchan didn't say anything, instead simply nodding his head before letting the younger know he'd pay. Youngjae opened his mouth to protest but was quickly cut off as his friend shoved the keys to his car towards him before getting up from the table, leaving him alone. He hid his face in his hands, taking in a shaky breath before pushing back his chair.

The entire ride back to his apartment was silent and Youngjae hated this feeling. He hated feeling so awkward and uncomfortable with his best friend. The two continued to sit in silence for a while even when they were parked outside of Youngjae's apartment building until finally Youngjae reached out and covered Himchan's hand with his own. The older stared at their hands, unmoving and silent. “It will be okay, Himchan.” He breathed. “It will, I promise.”

Himchan swallowed hard, feeling as though Youngjae's words almost had an impending doom behind them and it terrified him. “It?” He repeated. Youngjae smiled weakly before leaning over to place a lingering kiss against his friend's cheek.

“I'll see you later.” The younger man murmured before opening the door and getting out. Himchan watched as his friend walked up the steps that led to his apartment, a breath he didn't even know he'd been holding passing his lips once Youngjae was safely inside.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

จะต้องสัญญาว่า Himchan เขาจะไม่ทำอะไร ที่มันจะไร ว่า เขาก็จะได้ แต่ Youngjae รู้ว่า เขาจะโกหก ไม่ทราบอีกว่าเขาไม่สามารถจัดการสิ่งต่าง ๆ และเขาจะไม่นอนกับ Himchan อีกต่อไป ความคิดก็มี ว่าง่ายมันจะสิ้นสุดกิจกรรม – ไม่ทราบอีกว่าเขาสามารถต่อสู้กับพวกเขา Youngjae ก็ไม่เคยรู้สึกหดหู่มาก เพื่อ คัดลอกออกจากกัน และสามหาว เขาพยายาม พระเจ้า เขาพยายาม Himchan และครอบครัวของเขา แต่เขารู้สึกสูญเสียดังนั้นการ จำนวนอีกต่อไปสามารถเขายืนนี้?

"อยากจะกลับบ้านได้" Youngjae เงียบ ๆ พูด มองที่ใดก็ได้ แต่ ที่ Himchan เขาเพียงแค่ไม่สามารถตอนนี้ เขาไม่จัดการเห็นว่าเพื่อนของเขามากมาย เพราะเขา Himchan ไม่ได้พูดอะไร แต่ เพียง nodding ศีรษะก่อนซักอายุน้อยกว่านั้นเขาจะต้องจ่าย Youngjae เปิดปากจะปฏิเสธ แต่ได้อย่างรวดเร็วตัดเป็นเพื่อนของเขา shoved แป้นเพื่อรถของเขาไปยังเขาก่อนการรับค่าจากตาราง ออกจากเขาคนเดียว เขาซ่อนใบหน้าของเขาในมือของเขา ถ่ายในลมเสียงสั่นก่อนที่จะผลักดันกลับของเขา

รถทั้งหมดกลับไปที่อพาร์ทเมนท์ของเขาเงียบ และ Youngjae เกลียดชังความรู้สึกนี้ เขาเกลียดชังความรู้สึกอึดอัด และไม่สวยงามดังนั้นกับเพื่อนของเขา ทั้งสองยังคงนั่งเงียบในขณะแม้เมื่อพวกเขาได้จอดภายนอกอาคารของ Youngjae จนในที่สุด Youngjae ถึงออก และครอบคลุมมือ Himchan ของเขา เอง เก่าจ้องไปที่มือของพวกเขา unmoving และเงียบ "มันจะได้เอาล่ะ Himchan" เขาหายใจ "จะ ฉันสัญญา"

Himchan กลืนกินยาก รู้สึกเหมือนของ Youngjae คำเกือบจะมีการลงโทษใกล้เบื้องหลัง และมันหมดเขา "ได้หรือไม่" เขาซ้ำ Youngjae ยิ้ม weakly ก่อนเอียงมากกว่าจูบลิงเกอร์ริงการ์กับแก้มของเพื่อนของเขาทำ

"เจอในภายหลัง"คนอา murmured ก่อนที่ จะเปิดประตูออกมา ดูเหมือนเพื่อนของเขาเดินขึ้นขั้นตอนที่นำไปสู่อพาร์ทเมนท์ของเขา Himchan ลมแม้เขาไม่รู้ว่า เขาจะถูกจับผ่านริมฝีปากของเขาเมื่อ Youngjae ได้อย่างปลอดภัยภายใน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เขาอยากจะสัญญาว่าฮิมชานเขาจะไม่ทำอะไรที่มันจะโอเคว่าเขาจะโอเค แต่ยองรู้ว่าเขาต้องการจะนอน เขาไม่รู้ว่านานเขาจะจัดการกับสิ่งที่เขาจะไม่อยู่กับฮิมชานอีกต่อไป คิดได้เสมอมีวิธีการที่มันจะง่ายที่จะยุติสิ่ง - เขาไม่รู้ว่านานเขาจะต่อสู้กับพวกเขา ยองไม่เคยรู้สึกหดหู่ดังนั้นฉีกออกจากกันและไร้ค่า เขากำลังพยายามพระเจ้าที่เขากำลังพยายามหาฮิมชานและครอบครัวของเขา แต่เขารู้สึกว่าหายไปดังนั้น อีกนานแค่ไหนที่เขาจะลุกขึ้นยืนนี้"ผมต้องการที่จะกลับบ้าน". ยองเงียบ ๆ พูดมองที่ใดก็ได้ แต่ที่ฮิมชาน เขาก็ไม่สามารถที่ตอนนี้เขาไม่สามารถจัดการได้เห็นเท่าไหร่เพื่อนที่ดีที่สุดของเขาถูกทำร้ายเพราะเขา ฮิมชานไม่ได้พูดอะไรแทนที่จะเพียงแค่พยักหน้าหัวของเขาก่อนที่จะให้ความรู้น้องเขาต้องการจ่าย ยองเปิดปากของเขาจะประท้วง แต่ถูกตัดได้อย่างรวดเร็วออกมาเป็นเพื่อนของเขาผลักกุญแจรถของเขาที่มีต่อเขาก่อนที่จะลุกขึ้นจากโต๊ะปล่อยให้เขาอยู่คนเดียว เขาซ่อนใบหน้าของเขาอยู่ในมือของเขาในการสั่นคลอนลมหายใจก่อนที่จะผลักดันกลับเก้าอี้ของเขานั่งทั้งหมดกลับไปที่อพาร์ตเมนต์ของเขาเงียบและยองเกลียดความรู้สึกนี้ เขาเกลียดรู้สึกอึดอัดและไม่สบายใจกับเพื่อนที่ดีที่สุดของเขา ทั้งสองยังคงนั่งอยู่ในความเงียบในขณะที่แม้ในขณะที่พวกเขากำลังจอดอยู่ด้านนอกของอาคารอพาร์ทเมนยองของจนในที่สุดยองเอื้อมมือออกและปกคลุมมือฮิมชานกับตัวเขาเอง เก่าจ้องที่มือของพวกเขาสามารถขยับได้และเงียบ "มันจะเป็นโอเคฮิมชาน." เขาสูดลมหายใจ "มันจะฉันสัญญา". ฮิมชานกลืนกินยากที่ความรู้สึกราวกับว่าคำยองเกือบมีการลงโทษที่กำลังจะมาอยู่ข้างหลังพวกเขาและมันกลัวเขา "มัน" เขาซ้ำแล้วซ้ำอีก ยองยิ้มนิดหน่อยก่อนที่จะพาดผ่านที่จะวางจูบอ้อยอิ่งกับแก้มของเพื่อนของเขา"ผมจะเห็นคุณในภายหลัง". ชายหนุ่มบ่นก่อนที่จะเปิดประตูและการออก ฮิมชานดูเป็นเพื่อนของเขาเดินขึ้นไปตามขั้นตอนที่นำไปสู่พาร์ทเมนท์ของเขาลมหายใจของเขาก็ไม่ได้รู้ว่าเขาได้รับการถือครองผ่านริมฝีปากของเขาครั้งเดียวยองเป็นอย่างปลอดภัยภายใน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เขาต้องการสัญญาฮิมชานเขาไม่ทำอะไรเลย มันก็คงจะดี เขาจะโอเค แต่ยองแจรู้ว่าเขาจะโกหก เค้าไม่รู้ว่าอีกนานแค่ไหนที่เขาจะจัดการกับสิ่งต่าง ๆ และเขาจะไม่โกหกกับฮิมชานอีกแล้ว ความคิดที่เคยมี มันง่ายแค่ไหนที่จะจบทุกอย่าง – เขาไม่รู้ว่าอีกนานแค่ไหนที่เขาจะต่อสู้กับพวกเขา ยองแจไม่เคยรู้สึกหดหู่แล้วฉีกเป็นชิ้นๆ และไร้ค่า เขาพยายาม พระเจ้า เขาพยายามให้ฮิมชาน และครอบครัวของเขา แต่เขารู้สึกสูญเสีย นานแค่ไหนที่เขาจะยืนอยู่อย่างนี้เหรอ

" ฉันอยากกลับบ้าน " ยองแจค่อยๆพูด ดูได้ทุกที่ แต่ที่ฮิมชาน . เขาแค่ไม่สามารถ ตอนนี้เขาไม่สามารถจัดการกับการดูเท่าใดเพื่อนรักของเขาต้องเจ็บปวดเพราะเขา ฮิมชานไม่ได้พูดอะไรเลยเพียงแต่พยักหน้าหัวของเขาก่อนที่จะปล่อยให้น้องเขาจะจ่าย ยองแจเอ่ยปากประท้วง แต่ได้อย่างรวดเร็วตัดเป็นเพื่อนของเขา ยัดกุญแจรถของเขาที่มีต่อเขา ก่อนจะลุกขึ้นจากโต๊ะ ปล่อยให้เขาอยู่คนเดียว เขาซ่อนใบหน้าของเขาในมือของเขา ถ่ายในลมหายใจสั่นก่อนที่จะผลักเก้าอี้ของเขา .

ทั้งขี่กลับไปที่อพาร์ตเมนต์ของเขาเงียบและยองแจเกลียดความรู้สึกนี้ เขาเกลียดที่รู้สึกอึดอัดและไม่สบายใจกับเพื่อนรักของเขา ทั้งสองยังคงนั่งเงียบไปพักหนึ่งเมื่อพวกเขาจอดนอกอาคาร ยองเจ จนกระทั่งในที่สุดยองแจเอื้อมมือของฮิมชาน และปกคลุมด้วยตัวของเขาเอง พี่จ้องมือของพวกเขาที่ไม่เคลื่อนไหว และความเงียบ" มันก็จะโอเค ฮิมชาน เขาหายใจ " ก็ ฉันสัญญา "

ฮิมชานกลืนลำบาก รู้สึกเหมือนว่าคำพูดของยองแจแทบ impending กาลที่อยู่เบื้องหลังพวกเขาและมันทำให้เขากลัว " เหรอ เขากล่าวซ้ำ ยองแจยิ้มอย่างอ่อน ก่อนจะพิงไปที่อืดอาด จูบกับแก้มเพื่อน

" ฉันจะเห็นคุณในภายหลัง" เด็กหนุ่มพึมพำก่อนจะเปิดประตูออกไป ฮิมชานเห็นเพื่อนเดินขึ้นบันไดที่นำพาไปที่ห้องของเขา ลมหายใจเขา ไม่รู้ว่าเขาจะถูกจับผ่านริมฝีปากของเขาเมื่อ ยองเจก็ปลอดภัยข้างใน . . . . . .