ถึงเเขวงนนท์ชลมารคตลาดขวัญ มีพ่วงเเพเเพรพรรณเขาค้าขาย พวกหญิงชายประชุมกันทุกวันคืน มาถึงบางธรณีทวีโศกยามวโยคยากใจให้สะอื้น โอ้สุธาหนาเเน่นเป็นเเผ่นพื้น ถึงสี่หมื่นสองเเสนทั้งเเดนไตร เมื่อเคราะห์ร้ายกายเราก็เท่านี้ ไม่มีที่พสุธาจะอาศัย ล้วนหนามเหน็บเจ็บเเสบคับเเคบใจ เหมือนนกไร้รังเร่อยู่เอกา