In the late 1950s Bangkok was still

In the late 1950s Bangkok was still a relatively compact city. In 1947 the Bangkok and Thonburi municipalities(formed in 1936) housed well under a million people in an area of between 60 to 67 square kilometres (Donner 1978: 792). By 1960, under the impact of population and settlement growth, Bangkok's built-up area had increased to some 90 square kilometres. By that year the population of Bangkok-Thonburi had reached over 2 million(Donner 1978: 791). As was typical of Western observations of Bangkok and other cities of Southeast Asia, Litchfield's report emphasised the lack of clear zonal organisation, with minimal separation of industrial, commercial and residential uses. The most noticeable departure from this predominantly pre-war configuration was the cluster of industries that had located close to the newly excavated river-port of Khlong Toei and a predominantly middle-class suburban strip which had developed along Sukhumvit Road. The Greater Bangkok Plan 2533 produced by the Litchfield team in 1960 was never implemented. In 1963 Cyrus Nims, the UsoM(United States overseas Mission) city planning adviser to the Thai govemment, noted that effective implementation of the plan required adequate enforce- ment powers and effective planning authority for a capital district encompassing Bangkok, Thonburi and surrounding Above all, the task required coordination between numerous agencies in national government. Nim's evaluation was pessimistic coordination among
agencies was not evident, a new city planning office languished as a minor section of the Ministry of the Interior, and the national government was choosing to ignore plan's recommendations 1963: 104) was also prophetic, because the Litchfield Plan was never implemented. By 1971 an amended master plan was produced by the Department of Town and Country Planning, which acknowledged the dramatic level of population growth by revising the population estimate for 1990 upward to 6.5 million. Two years earlier, a Greater Bangkok Plan BE 2543(CE 2000) was produced by the City Planning Division of the Municipality of Bangkok, despite the fact that this office was not official authorised to develop general plans. Neither of these plans had statutory force for a decade they floated in a bureaucratic limbo and were then virtually forgotten (Sternstein 1982: 111; Kammeier 1984: 20). Their failure illustrates much about the various power holders in the city, the inability of state agencies to coordinate and cooperate, and the dominance of property interests in the rapidly growing city.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ในช่วงปลายทศวรรษ 1950 กรุงเทพได้ยังคงเป็นเมืองขนาดเล็กค่อนข้าง ใน อำเภอกรุงเทพและธนบุรี (ก่อตั้งขึ้นในค.ศ. 1936) เอนดีต่ำกว่าล้านคนในพื้นที่ระหว่าง 60-67 ตารางกิโลเมตร (Donner 1978:792) โดย 1960 ภายใต้ผลกระทบของประชากรและการเจริญเติบโตของการชำระเงิน กรุงเทพฯ เนื้อที่ตั้งได้เพิ่มการกิโลเมตรบางขนาด 90 โดยปีที่ ประชากรของกรุงเทพฯ ธนบุรีมีถึงกว่า 2 ล้าน (Donner 1978:791) เป็นของสังเกตตะวันตกของกรุงเทพมหานครและเมืองอื่น ๆ ของเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ รายงานของอนไลน์ emphasised ขาดองค์กรยังชัดเจน แยกน้อยที่สุดของใช้อุตสาหกรรม พาณิชย์ และอยู่อาศัย ออกเห็นได้ชัดที่สุดจากค่านี้เป็นก่อนสงครามคลัสเตอร์ของอุตสาหกรรมที่มีห้องใหม่ขุดแม่น้ำท่าเรือคลองเตยและแถบชานเมืองชั้นกลางส่วนใหญ่ที่ได้พัฒนาขึ้นตามแนวถนนสุขุมวิท ไม่มีดำเนินการมากกว่ากรุงเทพแผน 2533 ผลิต โดยทีมงานอนไลน์ใน 1960 ใน 1963 Cyrus Nims เมือง UsoM (สหรัฐอเมริกาต่างประเทศภารกิจ) วางแผนปรึกษาการ govemment ไทย บันทึกงานที่มีประสิทธิภาพของแผนต้องพอบังคับติดขัดอำนาจและอำนาจวางแผนมีผลบังคับใช้ในเขตเมืองหลวงครอบคลุมกรุงเทพมหานคร ธนบุรี และรอบข้างทั้งหมด งานที่ต้องประสานงานระหว่างหน่วยงานต่าง ๆ ในรัฐบาลแห่งชาติ ประเมินของนิ่มได้ประสานงานในเชิงลบในหมู่หน่วยงานไม่ชัด languished เมืองใหม่สำนักงานวางแผนเป็นส่วนย่อยของกระทรวงมหาดไทย และรัฐบาลแห่งชาติถูกเลือกจะไม่สนใจคำแนะนำของแผน 1963:104) ยังเป็นนบี เนื่องจากไม่ได้ดำเนินการแผนอนไลน์ โดย 1971 แผนหลักการแก้ไขถูกผลิต โดยฝ่ายเมืองและประเทศการวางแผน การยอมรับระดับอัตราการเติบโตอย่างมาก โดยการแก้ไขการประเมินประชากรในปี 1990 ขึ้นไป 6.5 ล้าน สองปีก่อนหน้านี้ การ 2543(CE 2000) มากขึ้นกรุงเทพมหานครวางแผนจะถูกผลิต โดยฝ่ายการวางแผนเมืองของเทศบาลของกรุงเทพมหานคร แม้ว่า สำนักงานนี้ไม่ทางมาตรฐานในการพัฒนาแผนทั่วไป ไม่มีของมีตามกฎหมายบังคับสำหรับทศวรรษที่ผ่านมาพวกเขาลอยบ้านราชการ และถูก แล้วแทบลืม (Sternstein 1982:111 Kammeier 1984:20) ความล้มเหลวของพวกเขาแสดงมากเกี่ยวกับการใส่พลังงานต่าง ๆ ในเมือง ไม่หน่วยงานของรัฐในการประสานงาน และร่วมมือ และครอบงำคอยแห่งในเมืองเติบโตอย่างรวดเร็ว

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในช่วงปลายปี 1950 กรุงเทพฯยังเป็นเมืองที่มีขนาดกะทัดรัดที่ค่อนข้าง ในปี 1947 กรุงเทพและเทศบาลธนบุรี (ที่เกิดขึ้นในปี 1936) เป็นที่ตั้งดีกว่าหนึ่งล้านคนในพื้นที่ระหว่าง 60-67 ตารางกิโลเมตร (เนอร์ 1978: 792) โดยปี 1960 ภายใต้ผลกระทบของการเจริญเติบโตของประชากรและการตั้งถิ่นฐานของกรุงเทพฯพื้นที่ที่สร้างขึ้นได้เพิ่มขึ้นถึง 90 ตารางกิโลเมตร โดยในปีที่ประชากรของกรุงเทพธนบุรีได้ถึงกว่า 2 ล้าน (เนอร์ 1978: 791) ในฐานะที่เป็นแบบอย่างของการสังเกตตะวันตกของกรุงเทพมหานครและเมืองอื่น ๆ ของเอเชียตะวันออกเฉียงใต้รายงาน Litchfield เน้นการขาดขององค์กรที่ชัดเจนเป็นวงที่มีการแยกที่น้อยที่สุดของอุตสาหกรรมใช้ในเชิงพาณิชย์และที่อยู่อาศัย เดินทางเห็นได้ชัดที่สุดจากการกำหนดค่านี้ส่วนใหญ่ก่อนสงครามเป็นคลัสเตอร์ของอุตสาหกรรมที่ตั้งอยู่ใกล้กับที่ขุดขึ้นใหม่แม่น้ำท่าเรือคลองเตยและส่วนใหญ่เป็นชนชั้นกลางแถบชานเมืองที่มีการพัฒนาไปตามถนนสุขุมวิท แผนเขตกรุงเทพฯและปริมณฑล 2533 ผลิตโดยทีมลิชฟิลด์ในปี 1960 ก็ไม่เคยดำเนินการ ในปี 1963 ไซรัส Nims ที่ USOM (สหรัฐอเมริกาภารกิจในต่างประเทศ) ที่ปรึกษาผังเมืองกับ govemment ไทยตั้งข้อสังเกตว่าการดำเนินงานที่มีประสิทธิภาพของแผนต้องมีอำนาจเพียงพอการบังคับ ment และผู้มีอำนาจในการวางแผนที่มีประสิทธิภาพสำหรับเขตเมืองหลวงครอบคลุมกรุงเทพธนบุรีและบริเวณเหนือสิ่งอื่นใด งานที่ต้องใช้ในการประสานงานระหว่างหน่วยงานจำนวนมากในรัฐบาลแห่งชาติ การประเมินผลนิ่มก็คือการประสานงานในแง่ร้ายในหมู่หน่วยงานที่ไม่ได้เห็นได้ชัดสำนักงานเมืองใหม่วางแผนดองเป็นส่วนเล็ก ๆ น้อย ๆ ของกระทรวงมหาดไทยและรัฐบาลแห่งชาติได้รับการเลือกที่จะไม่สนใจคำแนะนำของแผน 1963: 104) ยังเป็นลางเพราะ Litchfield แผน ไม่เคยถูกนำมาใช้
1971 โดยการจัดทำแผนแม่บทการแก้ไขที่ถูกผลิตโดยกรมผังเมืองซึ่งได้รับการยอมรับในระดับที่น่าทึ่งของการเติบโตของประชากรโดยปรับประมาณการประชากร 1,990 ขึ้นไป 6500000 เมื่อสองปีก่อนแผนเขตกรุงเทพฯและปริมณฑล พ.ศ. 2543 (CE 2000) ที่ผลิตโดยกองแผนงานเมืองของเทศบาลเมืองของกรุงเทพฯแม้จะมีความจริงที่ว่าสำนักงานนี้ก็ไม่ได้รับอนุญาตอย่างเป็นทางการในการพัฒนาแผนทั่วไป ทั้งแผนเหล่านี้มีผลบังคับใช้ตามกฎหมายสำหรับทศวรรษที่ผ่านมาพวกเขาลอยในปรภพราชการและจากนั้นก็ลืมความจริง (Sternstein 1982: 111; Kammeier 1984: 20) แสดงให้เห็นถึงความล้มเหลวของพวกเขามากเกี่ยวกับผู้ถืออำนาจต่าง ๆ ในเมืองไร้ความสามารถของหน่วยงานของรัฐในการประสานงานและความร่วมมือและการปกครองของผลประโยชน์ทรัพย์สินในเมืองที่เติบโตอย่างรวดเร็ว

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในช่วงปลายยุค 50 กรุงเทพฯ ยังเป็นเมืองที่ค่อนข้างกะทัดรัด ใน พ.ศ. 2490 กรุงเทพและธนบุรี เทศบาล ( ก่อตั้งขึ้นในปี 1936 ) ตั้งอยู่ได้ดีภายใต้ล้านคนในพื้นที่ระหว่าง 60 - 67 ตารางกิโลเมตร ( ดอนเนอร์ 1978 : 792 ) โดย 1960 ภายใต้ผลกระทบของประชากรและการพัฒนาการตั้งถิ่นฐาน , กรุงเทพมหานครสร้างขึ้นบริเวณได้เพิ่มบาง 90 ตารางกิโลเมตรโดยในปีนั้นประชากรของกรุงเทพฯ ฝั่งธนบุรี มีถึงกว่า 2 ล้าน ( ดอนเนอร์ 1978 : 40 ) โดยทั่วไปสังเกตตะวันตกของกรุงเทพฯ และเมืองอื่น ๆของเอเชีย รายงานของ ลิชฟิลด์ โดยขาดองค์กรแบบชัดเจนด้วยการใช้น้อยที่สุดของอุตสาหกรรมการค้าและที่อยู่อาศัยการออกเดินทางที่เห็นได้ชัดที่สุดจากก่อนสงครามการตั้งค่าเป็นเด่นกลุ่มของอุตสาหกรรมที่เคยตั้งอยู่ใกล้กับแม่น้ำที่ขุดใหม่ท่าเรือ คลองเตย และ ส่วนใหญ่เป็นชนชั้นกลางชานเมืองแถบซึ่งมีการพัฒนาไปตามถนนสุขุมวิท กรุงเทพวางแผน 2533 ผลิตโดยทีมลิชฟีลด์ใน 2503 ไม่ใช้ ในปี 1963 เทียบไซรัส ,การ usom ( สหรัฐอเมริกาภารกิจต่างประเทศ ) เมืองวางแผนปรึกษากับ หนังสือไทย กล่าวว่า การใช้งานที่มีประสิทธิภาพของแผนต้องมีการบังคับใช้อำนาจ ment และอำนาจการวางแผนที่มีประสิทธิภาพสำหรับทุนครอบคลุมเขตกรุงเทพฯ ธนบุรี และบริเวณโดยรอบทั้งหมด งานที่ต้องประสานงานระหว่างหน่วยงานของรัฐบาลหลายประเทศการประเมินผลของนิมคือมองโลกในแง่ร้าย การประสานงานระหว่างหน่วยงาน
ไม่ได้เห็นใหม่ , ผังเมืองสำนักงาน languished เป็นส่วนเล็กน้อยของกระทรวงมหาดไทย และรัฐบาลก็เลือกที่จะเพิกเฉยต่อแผนการของข้อเสนอแนะ 1963 : 104 ) ยังพยากรณ์ เพราะแผนเขาได้ ไม่เคยใช้โดยการแก้ไขเพิ่มเติม 1971 แผนการผลิตโดยกรมผังเมือง ซึ่งได้รับการยอมรับในระดับที่น่าทึ่งของการเติบโตของประชากรโดยการทบทวนประมาณการประชากร 1990 ขึ้นถึง 6.5 ล้าน สองปีก่อนหน้านี้ แผนที่กรุงเทพมหานครและปริมณฑลเป็น 2543 CE ( 2000 ) ถูกผลิตโดยเมืองกองแผนงานของเทศบาล กรุงเทพมหานครแม้จะมีความจริงที่ว่าออฟฟิศนี้ไม่อนุญาตอย่างเป็นทางการเพื่อพัฒนาแผนทั่วไป หรือแผนเหล่านี้มีกฎหมายบังคับสำหรับทศวรรษพวกเขาลอยใน Limbo ระบบราชการและได้แทบลืม ( sternstein 1982 : 111 ; kammeier 1984 : 20 ) ความล้มเหลวของพวกเขาแสดงให้เห็นถึงมากเกี่ยวกับผู้ถืออำนาจต่างๆ ในตัวเมือง การไร้ความสามารถของหน่วยงานของรัฐในการประสานงานและความร่วมมือและการปกครองของทรัพย์สิน ผลประโยชน์ในการเติบโตอย่างรวดเร็วของเมือง