Beginning from the time of the Revo

Beginning from the time of the Revolution, it was believed that every government establishment or factory should have its own club. These clubs were built not only so that the workers could spend time there, relax, but also so that they could receive the necessary political education. The first post-revolutionary clubs were places where the Bolsheviks ‘enlightened’ the dark masses with the light of their ideas, where they organized lectures about their projects and plans, about the bright future waiting for everyone under the new government. Often hand-made slogans, posters, appeals were hung up to cover the walls of an old building or shack so as to remake it into such a club. Banners were hung up near the portraits of the leaders in the ‘red corner,’ benches were placed along the walls, brochures with the speeches of Lenin, Trotsky, and others were placed on hastily assembled tables.

Gradually these temporary clubs turned into permanent ‘chapels’ of the new religion. They became mandatory for each enterprise and wound up being subordinate to special ‘ideological’ departments of the Party Committee of the factory, collective farm, university. Gradually these clubs became more respectable, solid. Everything was decorated more and more splendidly, richer and richer. During the ‘30’s, ‘40’s, ‘50’s, this was a place for mandatory meetings for the entire collective (for Party members under the threat of being expelled from the Party), meetings with delegations, meetings between representatives of those in power and the people. Agitation and propaganda, even though it had lost its initial meaning (there was no one left to agitate and propagandize since the Bolsheviks had claimed complete victory), all of these ‘revolutionary’ attributes were preserved out of tradition, and they acquired a somewhat different appearance and significance. Now the entire layout of these clubs (they were sometimes called ‘red corners’) was reduced to the display of victories of the Socialist system ‘on all fronts’ in the USSR and in other (already after the war) countries of Socialism. Large structures were made in the constructivist style with enormous expenditures (money was disbursed for propaganda without counting). They consisted of combinations of photographs, slogans, documents, appeals, paintings. Entering such a place and passing by it from all sides, the visitor – according to the ideas of the workers of the ideological front – even though he knew everything already and rejoiced and admired it all, nonetheless, upon seeing this ‘aggregate of happiness,’ he would receive a new dose of optimism and confidence, since the entire cosmos of victories and the prosperity of his beloved Motherland were reflected in each photograph and painting, like in a little drop.

But in the 1960’s-70’s, life in the club-temples gradually began to be extinguished. The cult departed more and more despondently and mechanically. The propagandistic structures, stands and posters gradually began to decay (even though on the streets they were still erected out of steel and cement). And all of it together – the ritual, the design, and the paint – turned into some depressing, useless ceremony, supported with difficulty by the ideological departments and hired artist-professionals who drew joyful faces in the old cliché ways against the background of the blue sky.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เริ่มจากเวลาของการปฏิวัติ ก็เชื่อว่า ทุกรัฐบาลสถานประกอบการหรือโรงงานควรมีคลับของตัวเอง สโมสรเหล่านี้ถูกสร้างขึ้นไม่ เพียงเพื่อให้ผู้ปฏิบัติงานสามารถใช้ เวลาที่มี พัก ผ่อน แต่ยังเพื่อให้พวกเขาสามารถได้รับการศึกษาทางการเมืองที่จำเป็น ในสโมสรหลังปฏิวัติแรกก็ที่ Bolsheviks ที่ 'รู้แจ้ง' มวลมืดกับแสงของความคิด สถานที่พวกเขาจัดบรรยายเกี่ยวกับโครงการและแผน เกี่ยวกับรออนาคตสดใสสำหรับทุกคนภายใต้รัฐบาลใหม่ คำขวัญที่ทำด้วยมือมักจะ โปสเตอร์ อุทธรณ์ถูกแขวนขึ้นผนังของอาคารเก่าหรือเพิงเพื่อ remake ลงในคลับดังกล่าวครอบคลุม ถูกแขวนป้ายขึ้นใกล้กับภาพของผู้นำใน 'มุมแดง ม้านั่งวางอยู่ตามผนัง โบรชัวร์กับสุนทรพจน์ของเลนิน Trotsky และคนอื่น ๆ ที่อยู่บนตารางประกอบอื่น ๆค่อย ๆ สโมสรชั่วคราวเหล่านี้กลายเป็นถาวร 'สวด' ของศาสนาใหม่ พวกเขาเป็นภาคบังคับสำหรับแต่ละองค์กร และแผลการย่อยของแผนก 'อุดมการณ์' พิเศษคณะบุคคลโรงงาน ฟาร์มร่วม มหาวิทยาลัย สโมสรเหล่านี้ค่อย ๆ กลายเป็นเกียรติมากขึ้น ไม้ ทุกตกแต่งขึ้นเพียบ และสนุกสนานยิ่งขึ้น ในระหว่าง ' 30 ' s, ' 40 ของ, ' 50 นี้เป็นสถานที่สำหรับการประชุมข้อบังคับสำหรับทั้งกลุ่ม (สำหรับสมาชิกพรรคภายใต้ภัยคุกคามจากการถูกขับไล่ออกจากพรรค), ประชุมกับการมอบหมาย ประชุมระหว่างตัวแทนของผู้ที่อยู่ในอำนาจและประชาชน ความปั่นป่วนและโฆษณาชวนเชื่อ แม้ว่ามันได้สูญเสียความหมายแรก (ก็ไม่เหลือให้ปั่น และ propagandize ตั้งแต่ Bolsheviks ได้อ้างชัยชนะสมบูรณ์), แอตทริบิวต์ 'ปฏิวัติ' เหล่านี้ทั้งหมดถูกเก็บรักษาไว้จากประเพณี และเขาได้มาในลักษณะที่แตกต่างและความสำคัญ ตอนนี้แบบทั้งหมดของสโมสรเหล่านี้ (พวกเขาบางครั้งเรียกว่า 'สีแดงมุม') ลดลงการแสดงชัยชนะของระบบสังคมนิยม 'ในทุกด้าน' ในสหภาพโซเวียต และอื่น ๆ (แล้วหลังจากสงคราม) ประเทศสังคมนิยม โครงสร้างใหญ่ที่ทำในสไตล์เนมด้วยค่าใช้จ่ายมหาศาล (เงินถูกเบิกสำหรับโฆษณาชวนเชื่อโดยไม่ต้องนับ) พวกเขาประกอบด้วยชุดของเอกสาร คำขวัญ ภาพถ่าย ภาพวาด อุทธรณ์ ป้อนสถานดังกล่าว และเดินผ่านมันจากทุกฝ่าย ผู้เข้าชม – ตามความคิดของผู้ปฏิบัติงานด้านอุดมการณ์ – แม้ว่าเขารู้ทุกอย่างแล้ว และ rejoiced และชื่นชมทั้งหมด กระนั้น เมื่อเห็นนี้ 'รวมความสุข เขาจะได้รับยาใหม่มองในแง่ดีและความเชื่อมั่น ตั้งแต่จักรวาลทั้งชัยชนะและความเจริญรุ่งเรืองของพรรคเพื่อแผ่นดินอันเป็นที่รักของเขาถูกสะท้อนในภาพถ่ายและภาพวาดแต่ละ เหมือนในหยดเล็ก ๆแต่ในของ 1960-70 ของ ชีวิตในคลับวัดค่อย ๆ เริ่มจะดับ ลัทธิการออก despondently มากขึ้น และกลไก โครงสร้าง propagandistic ขาตั้ง และโปสเตอร์ค่อย ๆ เริ่มที่จะสลายตัว (แม้บนถนน ก็ยังคงสร้างจากเหล็กและซีเมนต์) และทั้งหมดของมันโดด –พิธีกรรม การออกแบบ และสี – กลายเป็นบางอย่างตกต่ำ ไร้ประโยชน์พิธี สนับสนุน ด้วยความยากลำบาก โดยแผนกอุดมการณ์ และจ้างมืออาชีพศิลปินที่วาดใบหน้าสุขในรูปแบบความคิดโบราณเก่ากับพื้นหลังของท้องฟ้า

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เริ่มต้นจากเวลาของการปฏิวัติก็เชื่อว่าทุกสถานประกอบการของรัฐบาลหรือโรงงานควรมีสโมสรของตัวเอง สโมสรเหล่านี้ถูกสร้างขึ้นไม่เพียง แต่เพื่อให้คนงานจะได้ใช้เวลาที่นั่นผ่อนคลาย แต่ยังเพื่อให้พวกเขาสามารถได้รับการศึกษาทางการเมืองที่จำเป็น ครั้งแรกที่สโมสรหลังการปฏิวัติเป็นสถานที่ที่บอลเชวิค 'พุทธะ' ฝูงมืดด้วยแสงของความคิดที่พวกเขาจัดบรรยายเกี่ยวกับโครงการและแผนการของพวกเขาเกี่ยวกับอนาคตที่สดใสรอให้ทุกคนอยู่ภายใต้รัฐบาลใหม่ มักจะคำขวัญที่ทำด้วยมือ, โปสเตอร์, อุทธรณ์ถูกแขวนขึ้นเพื่อให้ครอบคลุมผนังของอาคารเก่าหรือเพิงเพื่อให้เป็นไปรีเมคมันเป็นเช่นสโมสร ป้ายถูกแขวนอยู่ใกล้กับภาพของผู้นำใน 'มุมแดง' ม้านั่งถูกวางไว้ตามผนัง, โบรชัวร์ที่มีการกล่าวสุนทรพจน์ของเลนินรอทสกี้และคนอื่น ๆ ที่ถูกวางไว้บนโต๊ะประกอบเร่งรีบ.

ค่อยๆสโมสรชั่วคราวเหล่านี้กลายเป็นถาวร ' โบสถ์ของศาสนาใหม่ พวกเขากลายเป็นที่จำเป็นสำหรับแต่ละองค์กรและแผลขึ้นเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาหน่วยงานพิเศษ 'อุดมการณ์' ของคณะกรรมการพรรคของโรงงานฟาร์มรวมมหาวิทยาลัย ค่อยๆสโมสรเหล่านี้กลายเป็นที่ยอมรับมากขึ้นของแข็ง ทุกอย่างถูกตกแต่งมากขึ้นผงาดยิ่งขึ้นและยิ่งขึ้น ในช่วง '30', '40', '50 นี้เป็นสถานที่สำหรับการประชุมบังคับต่อทั้งกลุ่ม (สำหรับสมาชิกพรรคภายใต้การคุกคามของการถูกขับออกจากพรรค), การประชุมร่วมกับคณะผู้แทนการประชุมระหว่างผู้แทนของผู้ที่อยู่ในอำนาจและ คน. ความปั่นป่วนและการโฆษณาชวนเชื่อแม้ว่าจะต้องสูญเสียความหมายเริ่มต้น (ไม่มีใครซ้ายไปปั่นหัวและชวนเชื่อตั้งแต่บอลเชวิคได้อ้างชัยชนะสมบูรณ์) สิ่งเหล่านี้คุณลักษณะ 'ปฏิวัติ' ถูกเก็บรักษาจากประเพณีและพวกเขาได้มาแตกต่างกันบ้าง ลักษณะและความสำคัญ ตอนนี้รูปแบบทั้งหมดของสโมสรเหล่านี้ (พวกเขาบางครั้งก็เรียกว่า 'มุมแดง) ก็จะลดลงการแสดงผลของชัยชนะของระบบสังคมนิยมในทุกด้าน' ในสหภาพโซเวียตและประเทศอื่น ๆ (แล้วหลังสงคราม) ของสังคมนิยม โครงสร้างขนาดใหญ่ที่ถูกสร้างขึ้นในสไตล์คอนสตรัคติที่มีค่าใช้จ่ายมหาศาล (เงินเบิกจ่ายสำหรับการโฆษณาชวนเชื่อโดยไม่นับ) พวกเขาประกอบด้วยการรวมกันของภาพคำขวัญเอกสารอุทธรณ์ภาพวาด เข้าสู่สถานที่ดังกล่าวและผ่านมันจากทุกด้านผู้เข้าชม - ตามความคิดของคนงานของด้านหน้าอุดมการณ์ที่ - แม้เขาจะรู้ว่าทุกอย่างอยู่แล้วและปีติและชื่นชมมันทั้งหมดกระนั้นเมื่อเห็นนี้ 'รวมของความสุข 'เขาจะได้รับยาใหม่ของการมองในแง่ดีและความเชื่อมั่นตั้งแต่จักรวาลทั้งหมดของชัยชนะและความเจริญรุ่งเรืองของแผ่นดินที่รักของเขาที่ถูกสะท้อนให้เห็นในแต่ละภาพและการวาดภาพเหมือนในหยดเล็ก ๆ น้อย ๆ .

แต่ใน 1960's-70 ของการใช้ชีวิตในสโมสร ชมวัดค่อยๆเริ่มที่จะดับ ลัทธิออกมากขึ้น despondently และเครื่องเทศ propagandistic โครงสร้างยืนและโปสเตอร์ค่อยๆเริ่มสลายตัว (แม้ว่าบนถนนพวกเขายังคงสร้างขึ้นจากเหล็กและปูนซีเมนต์) และทั้งหมดของมันเข้าด้วยกัน - พิธีกรรมการออกแบบและสี - กลายเป็นบางตกต่ำพิธีไร้ประโยชน์ได้รับการสนับสนุนด้วยความยากลำบากโดยหน่วยอุดมการณ์และได้รับการว่าจ้างศิลปินมืออาชีพที่ดึงใบหน้ามีความสุขในรูปแบบเก่าโบราณกับพื้นหลังของ ท้องฟ้าสีคราม