A soap-like material found in clay

A soap-like material found in clay cylinders during the excavation of ancient Babylon is evidence that soapmaking was known as early as 2800 B.C. Inscriptions on the cylinders say that fats were boiled with ashes, a soap-making method.
Moses gave the Israelites detailed laws governing personal cleanliness. Biblical accounts suggest that the Israelites knew that mixing ashes and oil produced a kind of hair gel. Soap is mentioned twice in the Bible, but it is generally agreed that the Hebrew word “borith”, which has been translated as soap, is a generic term for any cleansing agent.

By the second century A.D., the Greek physician, Galen, recommended soap for both medicinal and cleansing purposes.
Bathing habits all over Europe rose and declined with Roman civilization. When Rome fell in 467 A.D., so did bathing. It’s said that the lack of cleanliness and poor living conditions contributed to the many plagues of the Middle Ages.
Not until the seventh century did soapmakers appear in Spain and Italy where soap was made with goat fat and Beech tree ashes. During the same period, the French started using olive oil to make soap. Eventually, fragrances were introduced and specialized soaps for bathing, shaving, shampooing, and laundry began to appear. King Louis XIV of France apparently guillotined three soapmakers for making a bar that irritated his very sensitive Royal skin.

The English began making soap during the 12th century. In 1633 King Charles I granted a 14 year monopoly to the Society of Soapmakers of Westminster. In the reign of Elizabeth I, soap consumption in England was greater than in any other European country. It seems that Queen Bess set the fashion herself, for it was reported that the Queen took a bath every four weeks "whether it was necessary or not." Just as the soap industry was gaining momentum in England, it became the subject of a series of restrictions and crippling taxation. It was not until 1853 that Gladstone abolished the tax on soap.
It wasn't until the 18th century that bathing came into fashion. In 1791, the French chemist Nicolas Leblanc discovered how to extract soda from common salt. Around the same time, Louis Pasteur proclaimed that good personal hygiene would reduce the spread of diseases.

By the beginning of the 19th century, soap making was one of the fastest growing industries in the U.S. Rural Americans made homemade soap using a process from the Colonial times. They would save ashes from their fires for months. When they had enough fat left over from butchering hogs they would make soap.
Old fashioned lye was made using hardwood ashes, a barrel or ash hopper, and rainwater. Holes were drilled in the bottom of a barrel. The barrel was placed on a grooved stone slab which rested on a pile of rocks. A layer of gravel was placed over the holes. Then a layer of straw, twigs, and sticks was placed on top of the gravel as a filter to prevent the ashes from getting in the solution. After filling a barrel with hardwood ashes, rainwater was pored through the ashes to leach out the brown lye liquid which would flow into the groove around the stone slab and drip down into a container.

Some soapmakers used an ash hopper for making lye instead of the barrel method. Using the same basic process, the lye dripped into a container located underneath the hopper.
The most difficult part of early soapmaking was determining if the lye was the correct strength. The “lye water” was considered the proper strength to make soap when an egg or small potato placed in the solution floated about halfway beneath the surface of the solution. If the egg or potato floated on top, the lye was too strong. If it sank quickly, the lye was too weak. Some early soapmakers used goose or chicken feathers to test their lye. If a feather inserted in the lye water began to dissolve in it, then the lye water was at the right strength.
During World War I, commercial soap, as we know it today, came into existence. The injuries of war brought an increased need for cleaning agents. However, at the same time, the ingredients needed to make soap were scarce. German scientists created a new form of "soap" made with various synthetic compounds and as a result detergents were born. Most commercial soaps available today are actually detergents, which are made with petroleum by-products. Since these "soaps" are detergents, by law cannot be called soap. Chances are that when you see a soap called a "body cleanser", it is not soap at all.
After the Great War and until the 1930's, soap was made by a method called batch kettle boiling. Commercial soap makers had huge three story kettles that produced thousands of pounds of soap over the course of about a week. Shortly thereafter, an invention called continuous process was introduced and refined by Procter & Gamble. This process decreased soap making production time to less than a day. Large commercial soap manufacturers still use continuous process.
Today there is a heightened awareness of the possible adverse effects of many of the synthetic additives and chemicals in commercial soap. Educated consumers are turning to all natural products like ours. Even large companies are starting to advertise "natural ingredients" in their products. BUT BEWARE! The addition of one or two natural ingredients does not make a product "all natural.” It is virtually impossible for large companies to create natural, handmade soaps.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

วัสดุสบู่เหมือนที่พบในถังดินระหว่างการเจาะแห่งบาบิโลนโบราณเป็นหลักฐานที่แสดงว่า soapmaking เป็นที่รู้จักกันเป็นช่วงต้น 2,800 BC จารึกในถังบอกว่าไขมันถูกต้มกับขี้เถ้าวิธีการทำสบู่.
โมเสสได้มอบอิสราเอลรายละเอียดกฎหมาย กำกับดูแลความสะอาดส่วนบุคคล บัญชีพระคัมภีร์ชี้ให้เห็นว่าชาวอิสราเอลรู้ว่าขี้เถ้าผสมและการผลิตน้ำมันชนิดของเจลผม สบู่ที่ถูกกล่าวถึงสองครั้งในพระคัมภีร์ แต่มันก็ตกลงกันโดยทั่วไปว่าคำภาษาฮิบรู "borith" ซึ่งได้รับการแปลเป็นสบู่เป็นคำทั่วไปสำหรับตัวแทนทำความสะอาดใด ๆ . โดยศตวรรษที่สองแพทย์ชาวกรีกเลนแนะนำ สบู่สำหรับทั้งเพื่อการรักษาโรคและการทำความสะอาด. นิสัยการอาบน้ำทั่วยุโรปเพิ่มขึ้นและลดลงด้วยอารยธรรมโรมัน เมื่อตกอยู่ในกรุงโรม 467 AD เพื่อให้ได้อาบน้ำ ก็กล่าวว่าการขาดของความสะอาดและสภาพความเป็นอยู่ที่ยากจนมีส่วนทำให้หลายภัยพิบัติของยุคกลาง. ไม่ได้เห็นจนกระทั่งศตวรรษที่สิบเจ็ดไม่ soapmakers ปรากฏในสเปนและอิตาลีที่ได้ทำสบู่ที่มีไขมันแพะและบีชขี้เถ้าต้นไม้ ในช่วงเวลาเดียวกันฝรั่งเศสเริ่มใช้น้ำมันมะกอกในการทำสบู่ ในที่สุดได้รับการแนะนำน้ำหอมและสบู่เฉพาะสำหรับการอาบน้ำ, แต่งหน้า, สระผมและสถานที่ซักรีดเริ่มปรากฏให้เห็น พระเจ้าหลุยส์ที่สิบสี่ของฝรั่งเศสเห็นได้ชัด guillotined สาม soapmakers สำหรับการทำบาร์ที่รอยัลหงุดหงิดผิวที่บอบบางมากของเขา. ภาษาอังกฤษเริ่มทำสบู่ในช่วงศตวรรษที่ 12 ใน 1633 กษัตริย์ชาร์ลได้รับการผูกขาด 14 ปีเพื่อสังคมของ Soapmakers of Westminster ในรัชสมัยของเอลิซาเบ I, สบู่บริโภคในอังกฤษสูงกว่าในประเทศอื่น ๆ ในยุโรป มันดูเหมือนว่าสมเด็จพระราชินีเบสตั้งแฟชั่นตัวเองเพราะมันมีรายงานว่าสมเด็จพระราชินีเอาอาบน้ำทุกสี่สัปดาห์ "ไม่ว่าจะเป็นความจำเป็นหรือไม่." เช่นเดียวกับอุตสาหกรรมสบู่ที่ถูกดึงดูดโมเมนตัมในอังกฤษมันก็กลายเป็นเรื่องของชุดของข้อ จำกัด และการจัดเก็บภาษีที่หมดอำนาจ มันไม่ได้จนกว่า 1853 ที่แกลดสโตนยกเลิกภาษีในสบู่. มันไม่ได้จนกว่าศตวรรษที่ 18 ที่ว่ายน้ำเข้ามาในแฟชั่น ในปี ค.ศ. 1791 นักเคมีชาวฝรั่งเศสนิโคลัสเลอบลังค้นพบวิธีการสกัดจากโซดาเกลือที่พบบ่อย ในช่วงเวลาเดียวกันหลุยส์ปาสเตอร์ประกาศว่าสุขอนามัยส่วนบุคคลที่ดีจะช่วยลดการแพร่กระจายของโรค. โดยจุดเริ่มต้นของศตวรรษที่ 19, การทำสบู่เป็นหนึ่งในอุตสาหกรรมที่เติบโตเร็วที่สุดในสหรัฐอเมริกันชนบททำสบู่โฮมเมดโดยใช้กระบวนการจากโคโลเนียล ครั้ง พวกเขาจะประหยัดขี้เถ้าจากไฟของพวกเขาเป็นเวลาหลายเดือน เมื่อพวกเขาได้ไขมันเพียงพอที่เหลือจากการแล่เนื้อหมูที่พวกเขาจะทำสบู่. น้ำด่าง fashioned เก่าได้รับการทำโดยใช้ขี้เถ้าไม้เนื้อแข็งบาร์เรลหรือเถ้ากระโดดและน้ำฝน หลุมเจาะในด้านล่างของถังที่ บาร์เรลถูกวางลงบนแผ่นหินร่องซึ่งวางอยู่บนกองหิน ชั้นของกรวดถูกวางอยู่เหนือหลุม แล้วชั้นของฟางกิ่งไม้และไม้ที่วางอยู่ด้านบนของกรวดเป็นตัวกรองเพื่อป้องกันขี้เถ้าจากการได้รับในการแก้ปัญหา หลังจากกรอกบาร์เรลด้วยเถ้าถ่านไม้เนื้อแข็ง, น้ำฝนถูก pored ผ่านขี้เถ้าไปโกรกออกของเหลวน้ำด่างสีน้ำตาลซึ่งจะไหลลงสู่ร่องรอบแผ่นหินและหยดลงไปในภาชนะ. soapmakers บางคนใช้กระโดดเถ้าสำหรับการทำน้ำด่างแทน วิธีบาร์เรล โดยใช้กระบวนการพื้นฐานที่เหมือนกันน้ำด่างหยดลงในภาชนะที่ตั้งอยู่ใต้ถัง. ส่วนที่ยากที่สุดของ soapmaking ต้นถูกกำหนดว่าน้ำด่างเป็นความแข็งแรงที่ถูกต้อง ว่า "น้ำด่าง" ได้รับการพิจารณาความแรงที่เหมาะสมในการทำสบู่เมื่อไข่หรือมันฝรั่งเล็ก ๆ วางไว้ในการแก้ปัญหาลอยประมาณครึ่งใต้พื้นผิวของการแก้ปัญหา หากไข่หรือมันฝรั่งลอยบนน้ำด่างเป็นแรงเกินไป ถ้ามันจมลงอย่างรวดเร็วน้ำด่างอ่อนแอเกินไป บาง soapmakers ต้นใช้ห่านหรือไก่ขนเพื่อทดสอบน้ำด่างของพวกเขา ถ้าขนที่แทรกอยู่ในน้ำด่างเริ่มละลายในมันแล้วน้ำด่างอยู่ที่ความแข็งแรงทางขวา. ระหว่างสงครามโลกครั้งที่สบู่ในเชิงพาณิชย์เช่นเรารู้ว่าวันนี้เข้ามาในชีวิต การบาดเจ็บของสงครามนำความต้องการที่เพิ่มขึ้นสำหรับการทำความสะอาดตัวแทน แต่ในเวลาเดียวกันส่วนผสมที่จำเป็นในการทำสบู่หายาก นักวิทยาศาสตร์ชาวเยอรมันสร้างรูปแบบใหม่ของ "สบู่" ทำด้วยสารสังเคราะห์ต่างๆและเป็นผลให้เกิดผงซักฟอก สบู่เชิงพาณิชย์มากที่สุดมีอยู่ในปัจจุบันเป็นจริงผงซักฟอกซึ่งจะทำด้วยปิโตรเลียมโดยผลิตภัณฑ์ ตั้งแต่เหล่านี้ "สบู่" เป็นผงซักฟอกตามกฎหมายไม่สามารถเรียกว่าสบู่ โอกาสที่ว่าเมื่อคุณเห็นสบู่ที่เรียกว่า "ทำความสะอาดผิวกาย" ก็ไม่ได้เป็นสบู่ที่ทุกคน. หลังจากสงครามโลกครั้งที่หนึ่งจนถึงปี 1930 สบู่ทำโดยวิธีการที่เรียกว่าชุดกาต้มน้ำเดือด ผลิตสบู่พาณิชย์ขนาดใหญ่มีกาต้มน้ำสามชั้นที่ผลิตพันปอนด์ของสบู่ในช่วงเวลาประมาณหนึ่งสัปดาห์ หลังจากนั้นไม่นานเป็นสิ่งประดิษฐ์ที่เรียกว่ากระบวนการที่ต่อเนื่องและได้รับการแนะนำกลั่นโดย Procter & Gamble กระบวนการนี้จะลดลงการทำสบู่เวลาในการผลิตจะน้อยกว่าวัน ผู้ผลิตสบู่เชิงพาณิชย์ขนาดใหญ่ยังคงใช้กระบวนการที่ต่อเนื่อง. วันนี้มีความตระหนักของผลกระทบที่เป็นไปได้ของหลายสารสังเคราะห์และสารเคมีในสบู่เชิงพาณิชย์ ผู้บริโภคมีการศึกษาจะเปลี่ยนไปทุกผลิตภัณฑ์ธรรมชาติเช่นเดียวกับเรา แม้ บริษัท ขนาดใหญ่จะเริ่มต้นในการโฆษณา "ส่วนผสมจากธรรมชาติ" ในผลิตภัณฑ์ของตน แต่ระวัง! นอกเหนือจากส่วนผสมหนึ่งหรือสองธรรมชาติไม่ได้ทำให้ผลิตภัณฑ์ "ธรรมชาติทั้งหมด." มันเป็นไปไม่ได้จริงสำหรับ บริษัท ขนาดใหญ่ในการสร้างธรรมชาติสบู่ทำมือ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

สบู่เหมือนวัสดุที่พบในดินในถังขุดโบราณบาบิโลนคือหลักฐานที่ soapmaking ถูกเรียกว่าต้น 2 , 800 ปีก่อนคริสตกาล จารึกบนถัง บอกว่า ไขมันถูกต้มกับขี้เถ้า , การทำสบู่ด้วยโมเสสให้อิสราเอลรายละเอียดกฎหมายที่ดูแลความสะอาดส่วนบุคคล บัญชีในพระคัมภีร์ไบเบิ้ลว่า ชาวอิสราเอลรู้ว่าผสมขี้เถ้าและน้ำมันที่ผลิตชนิดของเจลผม สบู่เป็นที่กล่าวถึงสองครั้งในคัมภีร์ไบเบิล แต่จะตกลงกันโดยทั่วไปว่า ภาษาฮิบรู คำว่า " บอริธ " ซึ่งได้รับการแปลเป็นสบู่ , เป็นคำทั่วไปสำหรับล้างหน้าแทนโดยสองศตวรรษ AD , แพทย์ , กรีกกาเลนแนะนำสบู่ล้างหน้า ทั้งยา และ วัตถุประสงค์อาบน้ำนิสัยทั่วยุโรปเพิ่มขึ้นและลดลงด้วยอารยธรรมโรมัน เมื่ออยู่ในกรุงโรมและ AD , แล้วอาบน้ำ มันบอกว่า ขาดการรักษาความสะอาดและสภาพความเป็นอยู่ที่ยากจน ส่วนภัยพิบัติต่างๆมากมายของยุคกลางไม่จนกว่าศตวรรษที่เจ็ดทำ soapmakers ปรากฏในสเปนและอิตาลีที่สบู่ทำจากไขมันแพะและขี้เถ้าต้นบีช ในช่วงระยะเวลาเดียวกัน ฝรั่งเศสเริ่มใช้น้ำมันมะกอกเพื่อทำสบู่ ในที่สุด น้ำหอมถูกแนะนำและสบู่พิเศษสำหรับการอาบน้ำ , การโกน , สระผมและบริการซักรีดที่เริ่มปรากฏ กษัตริย์พระเจ้าหลุยส์ที่ 14 แห่งฝรั่งเศส เห็นได้ชัดว่า guillotined สาม soapmakers ทำให้แถบที่ระคายเคืองผิวพระไวมากภาษาอังกฤษเริ่มต้นการทำสบู่ในศตวรรษที่ 12 ใน 1633 พระเจ้าชาร์ลส์ที่ฉันได้รับ 14 ปีผูกขาดกับสังคมของ soapmakers เวสต์มินสเตอร์ . ในรัชสมัยของสมเด็จพระราชินีนาถเอลิซาเบธที่ 1 ใช้สบู่ในอังกฤษมีมากกว่าในประเทศยุโรปอื่น ๆ ดูเหมือนว่าราชินีเบสชุดแฟชั่นตัวเอง เพราะมีรายงานว่าราชินีอาบน้ำทุกสัปดาห์ " ไม่ว่าจะเป็นหรือไม่ " เช่นเดียวกับอุตสาหกรรมสบู่ถูกดึงดูดโมเมนตัมในอังกฤษ มันกลายเป็นเรื่องของชุดของข้อ จำกัด และทำลายภาษีอากร มันไม่ได้จนกว่า 1853 ที่แกลดสโตน ยกเลิกภาษีสบู่มันไม่ได้จนกว่าศตวรรษที่ 18 ที่ว่ายน้ำเข้ามาในแฟชั่น 1791 นักเคมีฝรั่งเศส Nicolas เลอบล็องค้นพบวิธีสกัดโซดาจากเกลือทั่วไป รอบเวลาเดียวกัน หลุยส์ ปาสเตอร์ประกาศว่าสุขอนามัยส่วนบุคคลที่ดี จะช่วยลดการแพร่กระจายของโรคโดยจุดเริ่มต้นของศตวรรษที่ 19 , การทำสบู่เป็นหนึ่งในอุตสาหกรรมที่เติบโตเร็วที่สุดในสหรัฐอเมริกาชนบทอเมริกันทำสบู่โฮมเมด ใช้กระบวนการจากอาณานิคมครั้ง พวกเขาจะเก็บเถ้าถ่านจากไฟสำหรับเดือน เมื่อพวกเขามีเหลือพอที่ฆ่าไขมันจากหมู จะทำสบู่เก่า fashioned ด่าง ทำให้ใช้ขี้เถ้าไม้กระบอกหรือขี้เถ้ากรวยและน้ำฝน ถูกเจาะหลุมในด้านล่างของถัง ถังที่ถูกวางไว้บนแท่นหินร่องซึ่งวางอยู่บนกองหิน ชั้นกรวดมาวางไว้เหนือหลุม งั้นชั้นของฟาง กิ่งไม้ และไม้ถูกวางไว้บนด้านบนของกรวดเป็นตัวกรองเพื่อป้องกันเถ้าถ่านจากการในการแก้ปัญหา หลังจากกรอกถังด้วยขี้เถ้าไม้เนื้อแข็ง , น้ำฝนถูกเปิดผ่านขี้เถ้าเพื่อกรองออกสีน้ำตาลด่างของเหลวซึ่งจะไหลเข้าไปในร่องรอบๆ แท่นหิน และหยดลงในภาชนะบาง soapmakers ใช้ขี้เถ้ากรวยให้ด่างแทนถัง โดยวิธี ใช้พื้นฐานเดียวกัน สารละลายหยดลงในภาชนะ ตั้งอยู่ใต้กรวยส่วนที่ยากที่สุดของต้น soapmaking ถูกกำหนดถ้าด่าง เป็นพลังที่ถูกต้อง " ด่างน้ำ " ได้รับการพิจารณาแรงที่เหมาะสม เพื่อให้สบู่เมื่อไข่หรือมันฝรั่งขนาดเล็กอยู่ในโซลูชันลอยครึ่งทางใต้พื้นผิวของสารละลาย ถ้าไข่มันฝรั่งหรือลอยอยู่ด้านบน ด่างแรงเกินไป ถ้ามันจมอย่างรวดเร็ว ด่าง มันอ่อนเกินไป บางต้น soapmakers ใช้ห่านหรือขนไก่เพื่อทดสอบสารละลายของ ถ้าขนนกลงในสารละลายน้ำเริ่มละลายแล้ว ด่าง น้ำที่แรงที่เหมาะสมระหว่างสงครามโลกครั้งที่หนึ่งพาณิชย์ , สบู่ , ที่เรารู้ว่าวันนี้ มาเป็นชาติ การบาดเจ็บจากสงครามทำให้เพิ่มความต้องการสารทำความสะอาด อย่างไรก็ตาม ในเวลาเดียวกัน , ส่วนผสมที่จำเป็นเพื่อให้สบู่เป็นของหายาก นักวิทยาศาสตร์ชาวเยอรมันได้สร้างรูปแบบใหม่ของ " สบู่ " ทำด้วยสารสังเคราะห์ต่าง ๆและผลที่เกิด มากที่สุดในเชิงพาณิชย์ที่มีวันนี้จริง ๆสบู่ผงซักฟอก ซึ่งทำจากผลิตภัณฑ์ปิโตรเลียม ตั้งแต่เหล่านี้ " สบู่ " ผงซักฟอก ตามกฎหมายแล้ว ไม่เรียกว่าสบู่ แน่นอนว่า เมื่อคุณเห็นสบู่ เรียกว่า บอดี้ คลีนเซอร์ " มันไม่ได้เป็นสบู่ที่หลังจากสงครามและจนกว่า 1930 , สบู่ทำโดยวิธีการที่เรียกว่าชุดกาน้ำเดือด ผู้ผลิตสบู่เชิงพาณิชย์มีขนาดใหญ่สามเรื่องกาต้มน้ำที่ผลิตพันปอนด์สบู่มากกว่าหลักสูตรของหนึ่งสัปดาห์ หลังจากนั้นไม่นานสิ่งประดิษฐ์ที่เรียกว่ากระบวนการอย่างต่อเนื่องได้รับการแนะนำและการกลั่นโดยมิสเตอร์เคนเนดี . กระบวนการนี้ทำให้ผลิตลดลงสบู่เวลาไม่ถึงวัน ผู้ผลิตสบู่เชิงพาณิชย์ขนาดใหญ่ยังใช้กระบวนการแบบต่อเนื่องวันนี้มี