Pineapple (Ananas comosus (L.) Merr

Pineapple (Ananas comosus (L.) Merr) is a leading edible
member of the family Bromeliaceae. It is cultivated
predominantly for its fruits that can be consumed fresh or
as canned fruit and juice (Batholomew and Kadzimin,
1977). It dominates the world trade of tropical fruits,
accounting for 50.7% of the world global fruit market (FAO,
2008). The total production of pineapple was 14.2 million
tonnes in 2009 (FAO, 2010). The supply of pineapple juice
is concentrated mainly in Philippines and Thailand with
65% of the juice available (SAHR, 2004) while Indonesia
supplies 70% of the concentrate juice. However, canned
pineapple is the most important product in pineapple world
trade. Its consumption rises yearly due to Christmas salads
and a greater demand by fast food outlets (Swete-Kelly,
2003). Nevertheless, single strength and concentrated
juice have greater price per tonne. Thailand, Philippine and
Indonesia cover nearly 80% of the canned pineapple
supply in the world market while USA and Germany
acquire most of the available product. The demand of such
countries fluctuates continuously (Coveca, 2002).
Pineapple rank sixth in the list of fruit producers on
commercial scale globally (FAO, 2010) and it is grown in
an extensive area in the tropics. It is the only source of
bromelain, a proteolytic enzyme that digest protein and it is
commonly used in medicine (worldhealth, 2005), the
pharmaceutical industry and as a meat tenderizing agent(Fougue, 1981).
However, only 5% percent of the output is
exported by producing countries and for Nigeria, fruit are
not exported commercially (FAO, 2010).
The output of pineapple has increased globally due to
application of technology developed from extensive
research studies on yield enhancement (Maxwell, 1984).
Unfortunately, commercial pineapple planting that would
have benefited from such studies is in its infancy in Nigeria.
The policy of local resource-based industrialization should
have supported large-scale pineapple plantation and its
subsequent exploitation as an industrial raw material for
the food and beverages sector or export commodity to earn
foreign exchange. Unfortunately, there is no commitment to
the implementation of this policy as the relevant industries
rely on raw materials (concentrates) imported from
overseas.
Pineapple is gaining popularity and it demand is
increasing gradually in Nigeria as a result of ban on its fruit
juice importation. However, there are several constraints
to the expansion of its cultivation in Nigeria; one being the
non-availability of propagation materials in quantities
required for large scale cultivation due to low rate of
multiplication and lack of high quality propagule. The
multiplication rate through natural suckering can only
produce one or two sucker per plant per year (Heenkenda,
2003). The mother plants usually produce one or two
suckers after harvest between 8-10 months of growth.
However, there are different types of planting material for
plantlets preparation which includes: (i) sucker arising from
leaf axils (ii) slips arising from stock beneath the fruits. (iii)
crowns or top of the fruits (iv) ratoons from underground
parts of the stem. One such technologies that can be used
to produce plantlets is the in-vitro technique, plant tissue
culture (Thiémélé et al., 2013). Plants from these
techniques are usually healthy, vigorous and free from
diseases but this method requires skilled labour and it is
expensive. The inability to get the planting material for
establishment of new orchards is therefore, a major
challenge to farmers. Hence, the need for an alternative
technology that is cheap and easy to generate planting
materials and to make it grow uniformly in order to meet up
with the appropriate weight desirable for transplanting to
the field. Thus, this research effort sought to explore the
use of pineapple parts as planting materials to provide a
sustainable means of propagating pineapple plants for
large-scale production. Therefore, the objective of this
study was to evaluate the effects of types and weights of
propagule on the early growth of pineapple plantlet in the
nursery.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สับปะรด (Ananas comosus (L.) Merr) จะกินนำสมาชิกของตระกูล Bromeliaceae จึงปลูกส่วนใหญ่ในของผลไม้ที่สามารถบริโภคสด หรือผลไม้กระป๋องและน้ำผลไม้ (Batholomew และ Kadzimin1977) . มันกุมอำนาจการค้าโลกของผลไม้บัญชี 50.7% ของตลาดผลไม้สากลโลก (FAO2008) . การผลิตรวมของสับปะรดได้ 14.2 ล้านตันในปี 2552 (FAO, 2010) อุปทานของน้ำสับปะรดเข้มข้นส่วนใหญ่ในประเทศฟิลิปปินส์และประเทศไทยด้วย65% ของการน้ำว่าง (SAHR, 2004) ในขณะที่อินโดนีเซียเครื่อง 70% น้ำข้น อย่างไรก็ตาม กระป๋องผลิตภัณฑ์สำคัญที่สุดในโลกสับปะรดเป็นสับปะรดทางการค้า ของปริมาณการใช้เพิ่มขึ้นรายปีจากสลัดคริสต์มาสและความต้องการมากกว่าตามร้านฟาสต์ฟู้ด (Swete-เคลลี่2003) อย่างไรก็ตาม เดี่ยวความแข็งแรง และเข้มข้นน้ำมีมากกว่าราคาต่อ tonne ประเทศไทย ฟิลิปปินส์ และอินโดนีเซียครอบคลุมเกือบ 80% ของสับปะรดกระป๋องอุปทานในตลาดโลกในขณะที่สหรัฐอเมริกาและเยอรมนีได้รับส่วนใหญ่ของผลิตภัณฑ์พร้อมใช้งาน ความต้องการดังกล่าวประเทศแกว่งไปมาอย่างต่อเนื่อง (Coveca, 2002)สับปะรดจัดอันดับหกในรายชื่อของผู้ผลิตผลไม้ในพาณิชย์มาตราส่วนทั่วโลก (FAO, 2010) และมีการเติบโตในพื้นที่กว้างขวางในเขตร้อน เป็นเพียงรายเดียวบรอมีเลน เอนไซม์ proteolytic ที่ย่อยโปรตีนและเป็นใช้ในการแพทย์ (worldhealth, 2005), การอุตสาหกรรมยาและ เป็นตัวแทน tenderizing เนื้อ (Fougue, 1981) อย่างไรก็ตาม เป็นเพียง 5% เปอร์เซ็นต์ของผลผลิตส่งออกผลิตประเทศ และไนจีเรีย ผลไม้มีไม่ส่งออกในเชิงพาณิชย์ (FAO, 2010)ผลผลิตของสับปะรดได้เพิ่มขึ้นทั่วโลกเนื่องประยุกต์ใช้เทคโนโลยีที่พัฒนาจากมากมายศึกษาวิจัยการปรับปรุงผลผลิต (แมกซ์เวลล์ 1984)อับ สับปะรดพาณิชย์ปลูกที่จะได้รับประโยชน์จากการศึกษาดังกล่าวเป็นของตราสินค้าในไนจีเรียนโยบายของทวีความใช้ทรัพยากรท้องถิ่นรุนแรงมากควรมีสนับสนุนไร่สับปะรดขนาดใหญ่และเอารัดเอาเปรียบต่อมาเป็นวัตถุดิบอุตสาหกรรมสำหรับอาหารและเครื่องดื่มภาค หรือส่งออกสินค้าจะได้รับแลกเปลี่ยนเงินตรา อับ ไม่ผูกมัดใช้นโยบายนี้เป็นอุตสาหกรรมที่เกี่ยวข้องพึ่งพาวัตถุดิบ (สารสกัด) นำเข้าจากต่างประเทศสับปะรดได้รับความนิยมและเป็นความต้องการเพิ่มขึ้นทีละน้อยในไนจีเรียจากบ้านในของผลไม้นำเข้าน้ำ อย่างไรก็ตาม มีข้อจำกัดหลายการขยายตัวของการเพาะปลูกของประเทศไนจีเรีย การหนึ่งไม่ใช่-การเผยแพร่วัสดุในปริมาณจำเป็นสำหรับการเพาะปลูกขนาดใหญ่เนื่องจากอัตราต่ำสุดของคูณและขาดคุณภาพ propagule ที่อัตราคูณ suckering ธรรมชาติสามารถผลิตหนึ่ง หรือสองหางบ่วงต่อต้นต่อปี (Heenkenda2003) . พืชแม่มักผลิตหนึ่งหรือสองsuckers หลังการเก็บเกี่ยวระหว่าง 8-10 เดือนของการเจริญเติบโตอย่างไรก็ตาม มีชนิดต่าง ๆ ของวัสดุสำหรับการเพาะปลูกเตรียม plantlets ซึ่งประกอบด้วย: (i) ดูดเกิดจากจัด axils (ii) ใบที่เกิดจากหุ้นใต้ผลไม้ (iii)ครอบฟันหรือด้านบนของผลไม้ (iv) ratoons จากใต้ดินส่วนของก้าน เช่นเทคโนโลยีหนึ่งที่ใช้ได้การผลิต plantlets เป็นเทคนิคในหลอด เนื้อเยื่อพืชวัฒนธรรม (Thiémélé et al., 2013) พืชจากเหล่านี้เทคนิคมักมีสุขภาพดี คึกคัก และฟรีจากโรคแต่วิธีนี้ต้องใช้แรงงานมีฝีมือ และเป็นราคาแพง ไม่สามารถรับวัสดุปลูกสำหรับจัดสวนใหม่จึง หลักการท้าทายเพื่อเกษตรกร ดังนั้น ต้องการเทคโนโลยีที่ประหยัด และสะดวกในการปลูกสร้างวัสดุ และทำให้มันเติบโตสม่ำเสมอเมื่อเทียบเคียงเพื่อพบปะด้วยน้ำหนักที่เหมาะสมการ transplanting เพื่อฟิลด์ ดังนั้น พยายามวิจัยค้นหาเสาะการใช้ชิ้นสับปะรดเป็นการเพาะปลูกให้เป็นหมายความยั่งยืนของการกระจายสับปะรดพืชการผลิตขนาดใหญ่ ดังนั้น วัตถุประสงค์นี้การศึกษาเป็นการ ประเมินผลของชนิดและน้ำหนักของpropagule ในช่วงการเจริญเติบโตของสับปะรด plantlet ในการเรือนเพาะชำ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

สับปะรด (Ananas comosus (L. ) Merr) เป็นกินชั้นนำ
ในสมาชิกของครอบครัว Bromeliaceae มันเป็นที่ปลูก
ส่วนใหญ่เป็นผลไม้ที่สามารถนำมาบริโภคสดหรือ
ผลไม้กระป๋องและน้ำผลไม้ (Batholomew และ Kadzimin,
1977) มันครอบงำการค้าโลกของผลไม้เขตร้อน,
การบัญชีสำหรับ 50.7% ของตลาดผลไม้โลกโลก (FAO,
2008) การผลิตรวมของสับปะรดเป็น 14,200,000
ตันในปี 2009 (FAO, 2010) อุปทานของน้ำสับปะรด
เข้มข้นส่วนใหญ่ในฟิลิปปินส์และไทยที่มี
65% ของน้ำผลไม้ที่มีอยู่ (รถยนต์วอลโว่, 2004) ในขณะที่อินโดนีเซีย
วัสดุ 70% ของน้ำผลไม้เข้มข้น อย่างไรก็ตามกระป๋อง
สับปะรดเป็นผลิตภัณฑ์ที่สำคัญที่สุดในโลกสับปะรด
ค้า การบริโภคที่เพิ่มขึ้นทุกปีเนื่องจากสลัดคริสมาสต์
และความต้องการมากขึ้นโดยร้านอาหารจานด่วน (Swete-เคลลี่
2003) อย่างไรก็ตามความแข็งแรงเดียวและความเข้มข้น
น้ำผลไม้มีราคามากขึ้นต่อตัน ประเทศไทยฟิลิปปินส์และ
อินโดนีเซียครอบคลุมเกือบ 80% ของสับปะรดกระป๋อง
อุปทานในตลาดโลกในขณะที่สหรัฐอเมริกาและเยอรมนี
ได้รับส่วนใหญ่ของผลิตภัณฑ์ที่มีอยู่ ความต้องการดังกล่าวของ
ประเทศมีความผันผวนอย่างต่อเนื่อง (Coveca, 2002).
สับปะรดอันดับที่หกในรายการของผลไม้ผลิตใน
เชิงพาณิชย์ทั่วโลก (FAO, 2010) และจะมีการปลูกใน
พื้นที่ที่กว้างขวางในเขตร้อน มันเป็นแหล่งเดียวของ
Bromelain, เอนไซม์ที่ย่อยโปรตีนและเป็น
ที่นิยมใช้ในการแพทย์ (worldhealth 2005),
อุตสาหกรรมยาและเป็นตัวแทนเนื้อ tenderizing (Fougue, 1981).
แต่มีเพียงร้อยละ 5% ของ การส่งออกมีการ
ส่งออกโดยประเทศผู้ผลิตและไนจีเรียผลไม้จะ
ไม่ถูกส่งออกในเชิงพาณิชย์ (FAO, 2010).
การส่งออกของสับปะรดได้เพิ่มขึ้นทั่วโลกอันเนื่องมาจาก
การประยุกต์ใช้เทคโนโลยีที่พัฒนามาจากที่กว้างขวาง
การศึกษาวิจัยเกี่ยวกับการเพิ่มประสิทธิภาพของผลผลิต (แมกซ์เวล, 1984).
แต่น่าเสียดายที่ในเชิงพาณิชย์ การปลูกสับปะรดที่จะ
ได้รับประโยชน์จากการศึกษาดังกล่าวอยู่ในวัยเด็กในประเทศไนจีเรีย.
นโยบายของอุตสาหกรรมทรัพยากรตามท้องถิ่นควร
ได้รับการสนับสนุนการปลูกสับปะรดขนาดใหญ่และของ
การแสวงหาผลประโยชน์ที่ตามมาเป็นวัตถุดิบสำหรับอุตสาหกรรม
อาหารและเครื่องดื่มที่ภาคการส่งออกสินค้าโภคภัณฑ์หรือ ที่จะได้รับ
แลกเปลี่ยนเงินตราต่างประเทศ แต่น่าเสียดายที่มีความมุ่งมั่นที่จะไม่มี
การดำเนินการตามนโยบายนี้เป็นอุตสาหกรรมที่เกี่ยวข้อง
พึ่งพาวัตถุดิบ (เข้มข้น) นำเข้าจาก
ต่างประเทศ.
สับปะรดได้รับความนิยมและมีความต้องการจะ
เพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ ในประเทศไนจีเรียเป็นผลมาจากการห้ามผลไม้
น้ำผลไม้นำเข้า แต่มีข้อ จำกัด หลาย
การขยายตัวของการเพาะปลูกในประเทศไนจีเรีย; หนึ่งเป็น
ห้องว่างที่ไม่ใช่ของวัสดุขยายพันธุ์ในปริมาณที่
จำเป็นต้องใช้สำหรับการเพาะปลูกขนาดใหญ่เนื่องจากมีอัตราที่ต่ำของ
การคูณและการขาดการ propagule ที่มีคุณภาพสูง
อัตราการคูณผ่าน suckering ธรรมชาติเท่านั้นที่สามารถ
ผลิตหนึ่งหรือสองดูดต่อต้นต่อปี (Heenkenda,
2003) พืชแม่มักจะผลิตหนึ่งหรือสอง
หน่อหลังการเก็บเกี่ยวระหว่าง 8-10 เดือนของการเจริญเติบโต.
แต่มีความแตกต่างของวัสดุปลูกสำหรับ
การเตรียมต้นกล้าซึ่งรวมถึง: (i) ที่เกิดจากการดูด
axils ใบ (ii) บิลที่เกิดขึ้นจากสต็อกที่อยู่ด้านล่าง ผลไม้ (iii)
ครอบฟันหรือด้านบนของผลไม้ (iv) ratoons ใต้ดินจาก
ส่วนของลำต้น หนึ่งในเทคโนโลยีดังกล่าวที่สามารถนำมาใช้
ในการผลิตต้นกล้าเป็นเทคนิคในการเพาะเลี้ยงเนื้อเยื่อ, เนื้อเยื่อพืช
วัฒนธรรม (Thiémélé et al., 2013) พืชเหล่านี้จาก
เทคนิคนี้มักจะมีสุขภาพแข็งแรงและปราศจาก
โรค แต่วิธีนี้ต้องใช้แรงงานที่มีฝีมือและเป็นที่
มีราคาแพง ไม่สามารถที่จะได้รับวัสดุปลูกสำหรับ
สถานประกอบการของสวนผลไม้ใหม่ดังนั้นจึงเป็นเรื่องที่สำคัญ
ความท้าทายให้กับเกษตรกร ดังนั้นความจำเป็นในการหาทางเลือก
เทคโนโลยีที่มีราคาถูกและง่ายในการสร้างการปลูก
วัสดุและการที่จะทำให้มันเติบโตอย่างสม่ำเสมอเพื่อตอบสนองขึ้น
มีน้ำหนักที่เหมาะสมที่พึงประสงค์สำหรับการย้าย
สนาม ดังนั้นงานวิจัยนี้พยายามที่จะสำรวจ
การใช้ชิ้นส่วนสับปะรดเป็นวัสดุปลูกที่จะให้
วิธีการที่ยั่งยืนของการขยายพันธุ์พืชสับปะรดสำหรับ
การผลิตขนาดใหญ่ ดังนั้นวัตถุประสงค์ของการนี้
การศึกษาเพื่อประเมินผลกระทบของชนิดและน้ำหนักของ
propagule ต่อการเจริญเติบโตของต้นต้นสับปะรดใน
สถานรับเลี้ยงเด็ก

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

สับปะรด ( นานา 1 ( L . ) Merr ) เป็นผู้ผลิตอาหาร
สมาชิกโบรมีเลียซีอี้ครอบครัว มันเป็นที่ปลูก
เด่นสำหรับผลไม้ที่สามารถรับประทานสด หรือ เป็น ผลไม้และน้ำผลไม้กระป๋อง (

kadzimin และบาร์โทโลมิว , 1977 ) มันครอบงำโลกการค้าผลไม้เขตร้อน ,
/ 50.7 % ของโลก ( FAO
ตลาดผลไม้ , 2008 ) ผลผลิตของสับปะรดเป็น 14.2 ล้าน
ตันในปี 2009 ( FAO , 2010 ) อุปทานของ
น้ำสับปะรดเข้มข้นส่วนใหญ่ในฟิลิปปินส์และไทยกับ
65% ของน้ำที่ใช้ได้ ( sahr , 2004 ) ในขณะที่อินโดนีเซีย
วัสดุ 70% ของเข้มข้น น้ำผลไม้ อย่างไรก็ตาม สับปะรดกระป๋อง
เป็นผลิตภัณฑ์ที่สำคัญที่สุดในการค้าโลก
สับปะรด ของปริมาณการใช้เพิ่มขึ้นทุกปี เนื่องจากสลัดคริสต์มาส
และมากกว่าความต้องการโดยอาหารจานด่วนร้าน ( swete เคลลี่
2003 ) อย่างไรก็ตาม แรงเดียวและน้ำผลไม้เข้มข้น
มีมากกว่าราคาต่อตัน ประเทศไทย ฟิลิปปินส์ และอินโดนีเซีย ปก
เกือบ 80% ของอุปทานสับปะรด
กระป๋องในตลาดโลก ขณะที่สหรัฐอเมริกาและเยอรมนี
ได้รับส่วนใหญ่ของผลิตภัณฑ์ที่มีอยู่แล้ว ความต้องการดังกล่าว
ประเทศผันผวนอย่างต่อเนื่อง ( coveca , 2002 ) .
อันดับที่หกในรายการของผลไม้สับปะรดบน
ผู้ผลิตพาณิชย์ระดับทั่วโลก ( FAO , 2010 ) และมันเป็นที่ปลูกใน
พื้นที่กว้างขวางในเขตร้อน มันเป็นแหล่งเดียวของ
เอนไซม์ , เอนไซม์ที่ย่อยโปรตีนและเป็น
มักใช้ในการแพทย์ ( worldhealth , 2005 ) ,
อุตสาหกรรมเภสัชกรรมและเป็นเนื้อ tenderizing แทน ( fougue , 1981 )
แต่เพียง 5 เปอร์เซ็นต์ ของผลผลิตที่ส่งออก โดยประเทศที่ผลิต
และไนจีเรียผลไม้
ไม่ส่งออกในเชิงพาณิชย์ ( FAO , 2010 ) .
ผลผลิตของสับปะรดเพิ่มขึ้นทั่วโลกเนื่องจากการใช้เทคโนโลยีที่พัฒนามาจากอย่างละเอียด

งานวิจัยด้านเพิ่มผลผลิต ( Maxwell , 1984 ) .
แต่การค้าสับปะรดปลูกจะได้รับประโยชน์จากการศึกษาดังกล่าว
อยู่ในวัยเด็กของตน
ในไนจีเรีย นโยบายการพัฒนาอุตสาหกรรม ทรัพยากรท้องถิ่นควร
สนับสนุนขนาดใหญ่ปลูกสับปะรดและการใช้ประโยชน์ที่ตามมาของมัน

ใช้เป็นวัตถุดิบสำหรับอุตสาหกรรมอาหารและเครื่องดื่มภาคหรือสินค้าส่งออกที่จะได้รับ
แลกเปลี่ยนเงินตราต่างประเทศ แต่น่าเสียดายที่ไม่มีความมุ่งมั่น

ใช้นโยบายนี้เป็นอุตสาหกรรมที่เกี่ยวข้อง
พึ่งพาวัตถุดิบ ( เข้มข้น )

นำเข้าจากต่างประเทศสับปะรดที่ดึงดูดความนิยมและความต้องการที่เพิ่มขึ้นเรื่อย ๆในไนจีเรีย
เป็นผลของบ้านผลไม้
น้ำเข้า อย่างไรก็ตาม มีหลายปัญหา
การขยายตัวของการเพาะปลูกในไนจีเรีย ; หนึ่งเป็น
ไม่มีความพร้อมของวัสดุที่จำเป็นสำหรับการเพาะขยายพันธุ์ในปริมาณ
ขนาดใหญ่เนื่องจากอัตราที่ต่ำของ
การคูณและขาดส่วนขยายพันธุ์ที่มีคุณภาพสูง
การคูณคะแนนผ่านธรรมชาติ suckering เท่านั้น
ผลิตหนึ่งหรือสองหน่อต่อต้นต่อปี ( heenkenda
, 2003 ) แม่พืชมักจะผลิตหนึ่งหรือสอง
หน่อหลังการเก็บเกี่ยวระหว่าง 8-10 เดือนของการเจริญเติบโต .
อย่างไรก็ตาม มีชนิดที่แตกต่างกันของวัสดุปลูกสำหรับ
ต้นการเตรียมซึ่งรวมถึง : ( 1 ) ดูดที่เกิดจาก
axils ใบ ( 2 ) หลุดที่เกิดจากหุ้นอยู่ใต้ผลไม้ ( III )
ครอบฟันหรือด้านบนของผลไม้ ( 4 ) ratoons จากส่วนของลำต้นใต้ดิน
. หนึ่งเทคโนโลยีดังกล่าวที่สามารถใช้
ผลิตต้นเป็นเทคนิคในการเพาะเลี้ยงเนื้อเยื่อพืช
( Thi é M é l é et al . , 2013 ) พืชจากเทคนิคเหล่านี้
มักจะมีสุขภาพดี แข็งแรง และปลอดจาก
โรค แต่วิธีนี้ต้องใช้แรงงานที่มีฝีมือและเป็น
แพง ไม่สามารถที่จะได้รับวัสดุปลูกสำหรับการจัดตั้งสวนใหม่

เพราะฉะนั้น ความท้าทายที่สำคัญ ได้แก่ จึงต้องการทางเลือก
เทคโนโลยีที่ราคาถูกและง่ายต่อการสร้างและวัสดุปลูก
ให้เติบโตอย่าง ต่อเนื่องเพื่อให้ตรงกับขึ้น
ด้วยน้ำหนักที่เหมาะสมที่พึงปรารถนาและ
ฟิลด์ ดังนั้นงานวิจัยนี้พยายามแสวงหาการสํารวจ
ใช้ชิ้นส่วนสับปะรดเป็นวัสดุปลูก ให้ยั่งยืนหมายถึงการขยายพันธุ์พืช
-
การผลิตขนาดใหญ่ การศึกษานี้จึงมีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาผลของ

ชนิดและน้ำหนักของส่วนขยายพันธุ์ในการเจริญเติบโตของต้นที่ปลูกสับปะรดใน
สถานเลี้ยงเด็ก