When William Faulkner received the

When William Faulkner received the Nobel Prize for Literature in 1950, America was yet reeling from the horrors of two World Wars, one which killed thousands of men with gas, one which killed thousands with the atomic bomb. As a consequence, there was a disillusion and a great fear of man's ultimate destruction. Faulkner alludes to these feelings of Americans in the opening of his speech. At the same time, however, he abjures the "next writer" to remember the true mission of this artist. He must reteach himself, he must remind himself that the true mission of the writer is to tell universal truths; he cannot be afraid to write of "love and honor, pity and pride, and compassion and sacrifice."

Expressing his faith in the endurance of man, Faulkner exhorts the writer to not simply record the end of man, but to remind his fellow men "of the courage and honor and hope and pride and compassion and pity and sacrifice which have been the glory of his past." The voice of the writer, Faulkner contends, must be the "prop," the "pillar" that helps men "endure and prevail," the same goal which he himself has striven to achieve.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เมื่อวิลเลียมฟอล์คเนอร์ได้รับโนเบลสาขาวรรณกรรมในปี 1950 อเมริกาได้ reeling จากความน่ากลัวของสองโลกสงคราม หนึ่งซึ่งฆ่าพันคนกับก๊าซ ที่ฆ่าพันกับระเบิดปรมาณู ได้ ผล มี disillusion เป็นและกลัวมากทำลายคนที่ดีที่สุด ฟอล์คเนอร์ alludes กับความรู้สึกเหล่านี้ของชาวอเมริกันในการเปิดคำปราศรัยของเขา ในเวลาเดียวกัน อย่างไรก็ตาม เขา abjures "ผู้เขียนถัดไป" ภารกิจแท้จริงของศิลปินนี้จำ เขาต้อง reteach เอง เขาต้องเตือนตนเองที่ภารกิจแท้จริงของผู้เขียนจะบอกสัจธรรมสากล เขาไม่กลัวที่จะเขียน "รัก และเกียรติ สงสาร และความ ภาคภูมิใจ ความเมตตา และเสียสละ"

แสดงความเชื่อในความอดทนของมนุษย์ ฟอล์คเนอร์ exhorts ผู้เขียนไม่เพียงบันทึกการสิ้นสุดของมนุษย์ แต่ จะเตือนคนคน "ของความกล้าหาญ และเกียรติ และหวัง และความภาคภูมิใจ และความเมตตา และสงสาร และบูชาซึ่งได้รับเกียรติมา" เสียงของผู้เขียน ฟอล์คเนอร์ contends ต้องเป็น "ไม้ค้ำยัน "เสาหลัก"ที่ช่วยคน"ทน และเหนือ กว่า เป้าหมายเดียวกันซึ่งเขาเองได้ striven ให้

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เมื่อวิลเลียม Faulkner ได้รับรางวัลโนเบลสาขาวรรณกรรมในปี 1950 อเมริกายัง reeling จากความน่าสะพรึงกลัวของสงครามโลกครั้งที่สองคนหนึ่งซึ่งถูกฆ่าตายหลายพันคนที่มีก๊าซหนึ่งที่ถูกฆ่าตายหลายพันคนด้วยระเบิดปรมาณู เป็นผลให้มีความเข้าใจและความกลัวที่ยิ่งใหญ่ของการทำลายที่ดีที่สุดของมนุษย์ Faulkner alludes กับความรู้สึกเหล่านี้ของชาวอเมริกันในการเปิดของคำพูดของเขา ในเวลาเดียวกันอย่างไรเขา abjures "นักเขียนต่อไป" ที่จะจำภารกิจที่แท้จริงของศิลปินนี้ เขาจะต้อง reteach ตัวเองเขาจะต้องเตือนตัวเองว่าภารกิจที่แท้จริงของนักเขียนคือการบอกความจริงสากล เขาไม่สามารถจะกลัวที่จะเขียนของ "ความรักและการให้เกียรติสงสารและความภาคภูมิใจและความเมตตาและความเสียสละ." แสดงความเชื่อมั่นในความอดทนของคนที่ Faulkner ชักชวนนักเขียนที่จะไม่เพียง แต่บันทึกของคน แต่จะเตือนเพื่อนคนของเขา "ความกล้าหาญและการให้เกียรติและความหวังและความภาคภูมิใจและความเห็นอกเห็นใจและสงสารและความเสียสละที่ได้รับความรุ่งโรจน์ในอดีตของเขา." เสียงของนักเขียน, Faulkner เชื่อจะต้องเป็น "เสา" "เสาหลัก" ที่จะช่วยให้คนที่ "อดทนและเหนือกว่า" เป้าหมายเดียวกันซึ่งตัวเขาเองได้ทุ่มเทเพื่อให้บรรลุ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เมื่อวิลเลียม โฟล์คเนอร์ได้รับรางวัลโนเบลวรรณกรรมในปี 1950 อเมริกายัง reeling จากความน่ากลัวของสงครามโลกสอง หนึ่งที่ถูกฆ่าตายหลายพันคนด้วยแก๊ส ซึ่งถูกพันด้วยระเบิดปรมาณู ผลที่ตามมา มันไม่มีภาพลวงตาและความกลัวที่ยิ่งใหญ่ของการทำลายที่ดีที่สุดของมนุษย์ ฟอล์กเนอร์ลอกเลียนมาจากความรู้สึกของคนอเมริกันในการเปิดของคำพูดของเขาแต่ในขณะเดียวกัน เขา abjures " นักเขียน " ต่อไปจำภารกิจที่แท้จริงของศิลปินนี้ เขาต้อง reteach ตัวเขาเอง เขาต้องเตือนตัวเองว่า ภารกิจที่แท้จริงของผู้เขียนจะบอกความจริงสากล เขาไม่กลัวที่จะเขียนของ " ความรักและเกียรติยศ สงสาร และ ความภาคภูมิใจ และความเมตตา และเสียสละ . . . "

แสดงความเชื่อของเขาในความอดทนของคนฟอล์กเนอร์ตักเตือนนักเขียนไม่เพียงแค่บันทึกสุดท้ายของมนุษย์ แต่เตือนลูกน้องของเค้า " ของความกล้าหาญและให้เกียรติ และหวัง และความภาคภูมิใจ และความเมตตา และ ความสงสาร และเสียสละ ซึ่งได้รับเกียรติจากอดีตของเขา . . . . . . " เสียงของนักเขียน ฟอล์กเนอร์ระบุ ต้องเป็น " อุปกรณ์ " " เสา " ที่ช่วยให้ผู้ชาย " อดทนและชนะ " เป้าหมายเดียวกัน ซึ่งเขามี striven เพื่อให้บรรลุ