The Buddha didn't praise those who

The Buddha didn't praise those who merely believe others, he praised the person who knows within himself. Just as with that fruit, if we have tasted it already, we don't have to ask anyone else if it's sweet or sour. Our problems are over. Why are they over? Because we see according to the truth. One who has realized the Dhamma is like one who has realized the sweetness or sourness of the fruit. All doubts are ended right here.

When we talk about Dhamma, although we may say a lot, it can usually be brought down to four things. They are simply to know suffering, to know the cause of suffering, to know the end of suffering and to know the path of practice leading to the end of suffering. This is all there is. All that we have experienced on the path of practice so far comes down to these four things. When we know these things, our problems are over.

Where are these four things born? They are born just within the body and the mind, nowhere else. So why is the Dhamma of the Buddha so broad and expansive? This is so in order to explain these things in a more refined way, to help us to see them.


When Siddhattha Gotama was born into the world, before he saw the Dhamma, he was an ordinary person just like us. When he knew what he had to know, that is the truth of suffering, the cause, the end and the way leading to the end of suffering, he realized the Dhamma and became a perfectly Enlightened Buddha.

When we realize the Dhamma, wherever we sit we know Dhamma, wherever we are we hear the Buddha's teaching. When we understand Dhamma, the Buddha is within our mind, the Dhamma is within our mind, and the practice leading to wisdom is within our own mind. Having the Buddha, the Dhamma and the Sangha within our mind means that whether our actions are good or bad, we know clearly for ourselves their true nature. It was thus that the Buddha discarded worldly opinions, he discarded praise and criticism. When people praised or criticized him he just accepted it for what it was. These two things are simply worldly conditions so he wasn't shaken by them. Why not? Because he knew suffering. He knew that if he believed in that praise or criticism they would cause him to suffer.

When suffering arises it agitates us, we feel ill at ease. What is the cause of that suffering? It's because we don't know the Truth, this is the cause. When the cause is present, then suffering arises. Once arisen we don't know how to stop it. The more we try to stop it, the more it comes on. We say, "Don't criticize me," or "Don't blame me". Trying to stop it like this, suffering really comes on, it won't stop.
So the Buddha taught that the way leading to the end of suffering is to make the Dhamma arise as a reality within our own minds. We become one who witnesses the Dhamma for himself. If someone says we are good we don't get lost in it; they say we are no good we don't get lost in it; they say we are no good and we don't forget ourselves. This way we can be free. "Good" and "evil" are just worldly dhammas, they are just states of mind.

If we follow them our mind becomes the world, we just grope in the darkness and don't know the way out. If it's like this then we have not yet mastered ourselves. We try to defeat others, but in doing so we only defeat ourselves; but if we have mastery over ourselves then we have mastery over all — over all mental formations, sights, sounds, smells, tastes and bodily feelings.
Now I'm talking about externals, they're like that, but the outside is reflected inside also. Some people only know the outside, they don't know the inside. Like when we say to "see the body in the body." Having seen the outer body is not enough, we must know the body within the body. Then, having investigated the mind, we should know the mind within the mind.
Why should we investigate the body? What is this "body in the body"? When we say to know the mind, what is this "mind"? If we don't know the mind then we don't know the things within the mind. This is to be someone who doesn't know suffering, doesn't know the cause, doesn't know the end and doesn't know the way. The things which should help to extinguish suffering don't help, because we get distracted by the things which aggravate it. It's just as if we have an itch on our head and we scratch our leg! If it's our head that's itchy then we're obviously not going to get much relief. In the same way, when suffering arises we don't know how to handle it, we don't know the practice leading to the end of suffering.
For instance, take this body, this body that each of us has brought along to this meeting. If we just see the form of the body there's no way we can escape suffering. Why not? Because we still don't see the inside of the body, we only see the outside. We only see it as something beautiful, something substantial. The Buddha said that only this is not enough. We see the outside with our eyes; a child can see it, animals can see it, it's not difficult. The outside of the body is easily seen, but having seen it we stick to it, we don't know the truth of it. Having seen it we grab onto it and it bites us!
So we should investigate the body within the body. Whatever's in the body, go ahead and look at it. If we just see the outside it's not clear. We see hair, nails and so on and they are just pretty things which entice us, so the Buddha taught to see the inside of the body, to see the body within the body. What is in the body? Look closely within! We will see many things inside to surprise us, because even though they are within us, we've never seen them. Wherever we walk we carry them with us, sitting in a car we carry them with us, but we still don't know them at all!
It's as if we visit some relatives at their house and they give us a present. We take it and put it in our bag and then leave without opening it to see what is inside. When at last we open it — full of poisonous snakes! Our body is like this. If we just see the shell of it we say it's fine and beautiful. We forget ourselves. We forget impermanence, unsatisfactoriness and not-self. If we look within this body it's really repulsive. If we look according to reality, without trying to sugar things over, we'll see that it's really pitiful and wearisome. Dispassion will arise. This feeling of "disinterest" is not that we feel aversion for the world or anything; it's simply our mind clearing up, our mind letting go. We see things are naturally established just as they are. However we want them to be, they just go their own way regardless. Whether we laugh or cry, they simply are the way they are. Things which are unstable are unstable; things which are not beautiful are not beautiful.
So the Buddha said that when we experience sights, sounds, tastes, smells, bodily feelings or mental states, we should release them. When the ear hears sounds, let them go. When the nose smells an odor, let it go... just leave it at the nose! When the bodily feelings arise, let go of the like or dislike that follow, let them go back to their birth-place. The same for mental states. All these things, just let them go their way. This is knowing. Whether it's happiness or unhappiness, it's all the same. This is called meditation.
Meditation means to make the mind peaceful in order to let wisdom arise. This requires that we practice with body and mind in order to see and know the sense impressions of form, sound, taste, smell, touch and mental formations. To put it shortly, it's just a matter of happiness and unhappiness. Happiness is pleasant feeling in the mind, unhappiness is just unpleasant feeling. The Buddha taught to separate this happiness and unhappiness from the mind. The mind is that which knows. Feeling 10 is the characteristic of happiness or unhappiness, like or dislike. When the mind indulges in these things we say that it clings to or takes that happiness and unhappiness to be worthy of holding. That clinging is an action of mind, that happiness or unhappiness is feeling.
When we say the Buddha told us to separate the mind from the feeling, he didn't literally mean to throw them to different places. He meant that the mind must know happiness and know unhappiness. When sitting in samadhi, for example, and peace fills the mind, then happiness comes but it doesn't reach us, unhappiness comes but doesn't reach us. This is to separate the feeling from the mind. We can compare it to oil and water in a bottle. They don't combine. Even if you try to mix them, the oil remains oil and the water remains water. Why is this so? Because they are of different density.
The natural state of the mind is neither happiness nor unhappiness. When feeling enters the mind then happiness or unhappiness is born. If we have mindfulness then we know pleasant feeling as pleasant feeling. The mind which knows will not pick it up. Happiness is there but it's "outside" the mind, not buried within the mind. The mind simply knows it clearly.
If we separate unhappiness from the mind, does that mean there is no suffering, that we don't experience it? Yes, we experience it, but we know mind as mind, feeling as feeling. We don't cling to that feeling or carry it around. The Buddha separated these things through knowledge. Did he have suffering? He knew the state of suffering but he didn't cling to it, so we say that he cut suffering off. And there was happiness too, but he knew that happiness, if it's not known, is like a poison. He didn't hold it to be himself. Happiness was there through knowledge, but it didn't exist in his mind. Thus we say that he separated happiness and unhappiness

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

พระพุทธเจ้าไม่สรรเสริญคนที่เพียงแค่เชื่อคนอื่น เขายกย่องบุคคลที่รู้ภายในตนเอง ก็ มีผลไม้ ถ้าเราได้ลิ้มรสนั้นแล้ว เราไม่ได้ถามใครว่ามันหวาน หรือเปรี้ยว ปัญหาของเราไปได้ เหตุใดพวกเขามากกว่า เพราะเราเห็นตามความจริง ใครที่ได้รู้ธรรมเป็นอย่างหนึ่งซึ่งมีความหวานหอมหรือ sourness ของผลไม้ ข้อสงสัยทั้งหมดจะสิ้นสุดที่นี่เมื่อเราพูดถึงธรรม แม้ว่าเราอาจพูดมาก มันสามารถจะนำลงไปสี่ต่อไปนี้ พวกเขาจะเพียงแค่รู้ทุกข์ เพื่อทราบสาเหตุของความทุกข์ รู้จุดสิ้นสุดของทุกข์ และรู้เส้นทางของการปฏิบัติที่นำไปสู่การสิ้นสุดของทุกข์ นี่คือทั้งหมดไม่ ทั้งหมดที่เรามีประสบการณ์บนเส้นทางของการปฏิบัติจน ลงมาเพื่อสิ่งเหล่านี้ 4 เมื่อเรารู้ว่าสิ่งเหล่านี้ ปัญหาของเราได้มากกว่า ซึ่งสิ่งเหล่านี้สี่เกิดมา พวกเขาจะเกิดเพียงภายในร่างกายและจิตใจ ไม่มีที่ไหนอื่น ดังนั้น คือธรรมพระกว้าง และกว้างขวางดังนั้นทำไม ดังนั้นเพื่อที่จะอธิบายสิ่งเหล่านี้ในอื่น ๆ กลั่นไป ช่วยให้เราเห็นอยู่ เมื่อสิทธัตถะ Gotama เกิดในโลก ก่อนเขาเห็นพระ เขาเป็นคนธรรมดาเหมือนเรา เมื่อเขารู้ว่าเขาต้องรู้ ที่เป็นความจริงของทุกข์ สาเหตุ สิ้นสุด และวิธีนำไปสู่การสิ้นสุดของความทุกข์ เขารู้ธรรมนี้ และกลายเป็น สมบูรณ์ Enlightened พุทธ เมื่อเรารู้ธรรม ที่ใดก็ตามเรานั่งเรารู้ธรรม ที่ใดก็ ตามที่เรามีเราฟังการสอนของพระพุทธเจ้า เมื่อเราเข้าใจธรรมะ พระพุทธเจ้าอยู่ภายในจิตใจของเรา ธรรมอยู่ภายในจิตใจของเรา และการปฏิบัติที่นำไปสู่ปัญญาคือภายในจิตใจของเราเอง มีพระพุทธเจ้า พระและ Sangha ภายในจิตใจของเราหมายความ ว่า ไม่ว่าการกระทำของเราจะดี หรือไม่ดี เรารู้ชัดเจนในตนเองธรรมชาติที่แท้จริงของพวกเขา ได้ทำให้เห็นทางละทิ้งพระ เขาละทิ้งสรรเสริญและวิจารณ์ เมื่อคนได้รับการยกย่อง หรือวิพากษ์วิจารณ์เขา เขาเพียงยอมรับได้ในสิ่งที่มันเป็น ทั้งสองสิ่งเป็นเงื่อนไขทางเพียงเพื่อให้เขาไม่ได้เขย่า โดยพวกเขา ทำไมล่ะ เพราะเขารู้ทุกข์ เขารู้ว่า ถ้าเขาเชื่อว่าในสรรเสริญหรือวิจารณ์ พวกเขาจะทำให้เขาเจ็บช้ำน้ำใจ เมื่อเกิดทุกข์ มัน agitates เรา เรารู้สึกเก้อ อะไรเป็นสาเหตุให้ทุกข์ มันเป็น เพราะเราไม่รู้ความจริง เป็นสาเหตุ เมื่อสาเหตุอยู่ แล้ว ความทุกข์เกิดขึ้น เมื่อเกิดขึ้นเราไม่ทราบวิธีการหยุดมัน ยิ่งเราพยายามที่จะหยุดมัน มากขึ้นมาบน เรากล่าวว่า "อย่าวิพากษ์วิจารณ์ผม" หรือ "อย่าตำหนิฉัน" พยายามหยุดเช่นนี้ ทุกข์จริง ๆ มาใน มันจะไม่หยุดดังนั้น พระพุทธเจ้าสอนว่า วิธีที่นำไปสู่การสิ้นสุดของทุกข์คือการ ทำให้ธรรมะที่เกิดขึ้นเป็นความจริงภายในจิตใจของเราเอง เรากลายเป็นผู้สืบพยานธรรมที่ตน ถ้ามีคนกล่าวว่า เรามีดีเราไม่ได้หายไปในที่นั้น พวกเขากล่าวว่า เราจะไม่ดีที่เราไม่ได้หายไปในที่นั้น พวกเขากล่าวว่า เราจะไม่ดี และเราไม่ลืมตนเอง วิธีนี้เราได้ฟรี "ดี" และ "ความชั่ว" เป็นเพียงทางธรรม จะอเมริกาเพียงใจ ถ้าเราทำตาม ใจของเรากลายเป็น โลก เราเพียง grope ในความมืด และไม่รู้ว่าทางออก ถ้าเป็นเช่นนี้ แล้วเรามีไม่ได้เข้าใจตนเอง เราพยายามเอาชนะผู้อื่น แต่ทำเพื่อเราเพียงเอาชนะตนเอง แต่ ถ้าเรามีต้นแบบมากกว่าตนเอง แล้วเราได้เป็นครูทั้งหมดซึ่งผ่านทั้งหมดจิตก่อตัว แหล่ง เสียง กลิ่น รสชาติและความรู้สึกที่ร่างกายตอนนี้ฉันพูดคุยเกี่ยวกับ externals เป็นเช่นนั้น แต่ภายนอกจะสะท้อนอยู่ภายในยัง บางคนทราบภายนอกเท่านั้น พวกเขาไม่ทราบภายใน เช่นเมื่อเราพูดว่า "เห็นตัวในร่างกาย" ไม่เห็นร่างกายภายนอกไม่เพียงพอ เราต้องรู้ว่าร่างกายภายในร่างกาย แล้ว มีการตรวจสอบจิตใจ เราควรรู้จิตใจภายในจิตใจWhy should we investigate the body? What is this "body in the body"? When we say to know the mind, what is this "mind"? If we don't know the mind then we don't know the things within the mind. This is to be someone who doesn't know suffering, doesn't know the cause, doesn't know the end and doesn't know the way. The things which should help to extinguish suffering don't help, because we get distracted by the things which aggravate it. It's just as if we have an itch on our head and we scratch our leg! If it's our head that's itchy then we're obviously not going to get much relief. In the same way, when suffering arises we don't know how to handle it, we don't know the practice leading to the end of suffering.For instance, take this body, this body that each of us has brought along to this meeting. If we just see the form of the body there's no way we can escape suffering. Why not? Because we still don't see the inside of the body, we only see the outside. We only see it as something beautiful, something substantial. The Buddha said that only this is not enough. We see the outside with our eyes; a child can see it, animals can see it, it's not difficult. The outside of the body is easily seen, but having seen it we stick to it, we don't know the truth of it. Having seen it we grab onto it and it bites us!So we should investigate the body within the body. Whatever's in the body, go ahead and look at it. If we just see the outside it's not clear. We see hair, nails and so on and they are just pretty things which entice us, so the Buddha taught to see the inside of the body, to see the body within the body. What is in the body? Look closely within! We will see many things inside to surprise us, because even though they are within us, we've never seen them. Wherever we walk we carry them with us, sitting in a car we carry them with us, but we still don't know them at all!It's as if we visit some relatives at their house and they give us a present. We take it and put it in our bag and then leave without opening it to see what is inside. When at last we open it — full of poisonous snakes! Our body is like this. If we just see the shell of it we say it's fine and beautiful. We forget ourselves. We forget impermanence, unsatisfactoriness and not-self. If we look within this body it's really repulsive. If we look according to reality, without trying to sugar things over, we'll see that it's really pitiful and wearisome. Dispassion will arise. This feeling of "disinterest" is not that we feel aversion for the world or anything; it's simply our mind clearing up, our mind letting go. We see things are naturally established just as they are. However we want them to be, they just go their own way regardless. Whether we laugh or cry, they simply are the way they are. Things which are unstable are unstable; things which are not beautiful are not beautiful.So the Buddha said that when we experience sights, sounds, tastes, smells, bodily feelings or mental states, we should release them. When the ear hears sounds, let them go. When the nose smells an odor, let it go... just leave it at the nose! When the bodily feelings arise, let go of the like or dislike that follow, let them go back to their birth-place. The same for mental states. All these things, just let them go their way. This is knowing. Whether it's happiness or unhappiness, it's all the same. This is called meditation.Meditation means to make the mind peaceful in order to let wisdom arise. This requires that we practice with body and mind in order to see and know the sense impressions of form, sound, taste, smell, touch and mental formations. To put it shortly, it's just a matter of happiness and unhappiness. Happiness is pleasant feeling in the mind, unhappiness is just unpleasant feeling. The Buddha taught to separate this happiness and unhappiness from the mind. The mind is that which knows. Feeling 10 is the characteristic of happiness or unhappiness, like or dislike. When the mind indulges in these things we say that it clings to or takes that happiness and unhappiness to be worthy of holding. That clinging is an action of mind, that happiness or unhappiness is feeling.When we say the Buddha told us to separate the mind from the feeling, he didn't literally mean to throw them to different places. He meant that the mind must know happiness and know unhappiness. When sitting in samadhi, for example, and peace fills the mind, then happiness comes but it doesn't reach us, unhappiness comes but doesn't reach us. This is to separate the feeling from the mind. We can compare it to oil and water in a bottle. They don't combine. Even if you try to mix them, the oil remains oil and the water remains water. Why is this so? Because they are of different density.The natural state of the mind is neither happiness nor unhappiness. When feeling enters the mind then happiness or unhappiness is born. If we have mindfulness then we know pleasant feeling as pleasant feeling. The mind which knows will not pick it up. Happiness is there but it's "outside" the mind, not buried within the mind. The mind simply knows it clearly.If we separate unhappiness from the mind, does that mean there is no suffering, that we don't experience it? Yes, we experience it, but we know mind as mind, feeling as feeling. We don't cling to that feeling or carry it around. The Buddha separated these things through knowledge. Did he have suffering? He knew the state of suffering but he didn't cling to it, so we say that he cut suffering off. And there was happiness too, but he knew that happiness, if it's not known, is like a poison. He didn't hold it to be himself. Happiness was there through knowledge, but it didn't exist in his mind. Thus we say that he separated happiness and unhappiness

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

พระพุทธเจ้าไม่ได้รับการยกย่องผู้ที่เพียงแค่เชื่อว่าคนอื่น ๆ เขายกย่องคนที่รู้ภายในตัวเอง เช่นเดียวกับผลไม้ที่ถ้าเราได้ลิ้มรสมันแล้วเราไม่ต้องถามคนอื่นถ้ามันหวานหรือเปรี้ยว ปัญหาของเรามีมากกว่า พวกเขามากกว่าทำไม? เพราะเราเห็นตามความจริง เป็นผู้หนึ่งที่ได้ตระหนักถึงความเป็นธรรมอย่างหนึ่งที่ได้ตระหนักถึงความหวานหรือเปรี้ยวของผลไม้ ข้อสงสัยทั้งหมดจะจบลงที่นี่. เมื่อเราพูดคุยเกี่ยวกับธรรมถึงแม้ว่าเราอาจจะพูดมากก็มักจะสามารถนำลงไปสี่สิ่ง พวกเขาเป็นเพียงที่จะรู้ว่าความทุกข์ทรมานที่จะรู้ว่าสาเหตุของความทุกข์ที่จะรู้ว่าจุดสิ้นสุดของความทุกข์ทรมานและจะรู้ว่าเส้นทางของการปฏิบัติที่นำไปสู่การสิ้นสุดของความทุกข์ทรมานที่ นี่คือทั้งหมดที่มี ทั้งหมดที่เรามีประสบการณ์บนเส้นทางของการปฏิบัติเพื่อให้ห่างไกลลงมาสี่สิ่งเหล่านี้ เมื่อเรารู้ว่าสิ่งเหล่านี้ปัญหาของเรามีมากกว่า. อยู่ที่ไหนสี่สิ่งเหล่านี้เกิด? พวกเขาจะเกิดเพียงภายในร่างกายและจิตใจที่ไม่มีที่อื่น เหตุใดจึงต้องเป็นธรรมของพระพุทธเจ้าดังนั้นในวงกว้างและขยายตัว? เป็นเช่นนี้เพื่อที่จะอธิบายสิ่งเหล่านี้ในวิธีการกลั่นมากขึ้นเพื่อช่วยให้เราจะเห็นพวกเขา. เมื่อประพาสพระพุทธเจ้าเกิดมาในโลกก่อนที่เขาจะเห็นธรรมเขาเป็นคนธรรมดาเช่นเดียวกับเรา เมื่อเขารู้ว่าสิ่งที่เขาจะรู้ว่านั่นคือความจริงของความทุกข์ทรมานสาเหตุที่สิ้นสุดและวิธีการที่นำไปสู่การสิ้นสุดของความทุกข์ทรมานที่เขารู้ธรรมและกลายเป็นพระพุทธรูปพุทธะอย่างสมบูรณ์แบบ. เมื่อเราตระหนักถึงธรรมที่ใดก็ตามที่เรา นั่งเรารู้ธรรมใดก็ตามที่เรามีเราได้ยินการเรียนการสอนของพระพุทธเจ้า เมื่อเราเข้าใจธรรมะพระพุทธรูปอยู่ในใจของเรา, ธรรมอยู่ในใจของเราและการปฏิบัติที่นำไปสู่ปัญญาอยู่ในใจของเราเอง มีพระพุทธรูปธรรมและพระสงฆ์ที่อยู่ในใจของเราหมายความว่าไม่ว่าการกระทำของเราเป็นสิ่งที่ดีหรือไม่ดีเรารู้อย่างชัดเจนสำหรับตัวเองธรรมชาติที่แท้จริงของพวกเขา มันจึงเป็นที่พระพุทธเจ้าทิ้งความคิดเห็นที่โลกเขาทิ้งชมและวิจารณ์ เมื่อมีคนยกย่องหรือวิพากษ์วิจารณ์เขาเขาก็ยอมรับสิ่งที่มันเป็น สองสิ่งนี้เป็นเพียงเงื่อนไขทางโลกดังนั้นเขาจึงไม่ได้เขย่าโดยพวกเขา ทำไมไม่? เพราะเขารู้ว่าทุกข์ทรมาน เขารู้ว่าถ้าเขาเชื่อว่าในการที่สรรเสริญหรือติชมพวกเขาจะทำให้เขาต้องทนทุกข์ทรมาน. เมื่อความทุกข์ทรมานที่เกิดขึ้นมัน agitates เราเรารู้สึกไม่สบายใจ สาเหตุของความทุกข์ว่าคืออะไร? มันเป็นเพราะเราไม่ทราบความจริงนี้เป็นสาเหตุ เมื่อสาเหตุเป็นปัจจุบันแล้วความทุกข์ทรมานที่เกิดขึ้น เมื่อเกิดขึ้นเราไม่ทราบวิธีที่จะหยุดมัน ยิ่งเราพยายามที่จะหยุดมันมากขึ้นมันมาเกี่ยวกับ เราพูดว่า "อย่าวิพากษ์วิจารณ์ฉัน" หรือ "อย่าโทษฉัน" พยายามที่จะหยุดมันเช่นนี้ความทุกข์จริงๆมาบนก็จะไม่หยุด. ดังนั้นพระพุทธเจ้าสอนว่าวิธีที่นำไปสู่การสิ้นสุดของความทุกข์คือการทำให้ธรรมเกิดขึ้นเป็นความเป็นจริงที่อยู่ในใจของเราเอง และเราจะเป็นหนึ่งในผู้ที่เป็นพยานธรรมให้กับตัวเอง ถ้ามีคนบอกว่าเราเป็นสิ่งที่ดีที่เราไม่ได้หายไปในมัน พวกเขากล่าวว่าเราจะไม่ดีที่เราไม่ได้หายไปในเมืองนั้น พวกเขากล่าวว่าเราจะไม่ดีและเราไม่ลืมที่ตัวเอง วิธีที่เราสามารถเป็นอิสระ "ดี" และ "ความชั่วร้าย" เป็นเพียงธรรมทางโลกพวกเขาเป็นเพียงรัฐของจิตใจ. ถ้าเราปฏิบัติตามพวกเขาใจของเราจะกลายเป็นโลกเราก็ควานในความมืดและไม่ทราบวิธีการออก ถ้าเป็นเช่นนี้แล้วเรายังไม่เข้าใจตัวเองเลย เราพยายามที่จะกำจัดคนอื่น ๆ แต่ในการทำเช่นนั้นเราจะเอาชนะตัวเอง; แต่ถ้าเรามีความเชี่ยวชาญมากกว่าตัวเองแล้วเรามีความเชี่ยวชาญมากกว่าทั้งหมด - ในช่วงการก่อตัวทางจิตทุกสถานที่ท่องเที่ยว, เสียง, กลิ่นรสชาติและความรู้สึกของร่างกาย. ตอนนี้ผมกำลังพูดถึงภายนอกที่พวกเขากำลังเช่นนั้น แต่อยู่นอกจะสะท้อนให้เห็นภายใน นอกจากนี้ยังมี บางคนเพียงรู้นอกที่พวกเขาไม่ทราบว่าข้างใน เช่นเมื่อเราพูดว่า "เห็นร่างกายในร่างกาย." หลังจากเห็นภายนอกร่างกายไม่เพียงพอที่เราจะต้องรู้ว่าร่างกายภายในร่างกาย จากนั้นมีการตรวจสอบความคิดที่เราควรจะรู้ใจภายในจิตใจ. ทำไมเราควรจะตรวจสอบร่างกาย? นี่คืออะไร "ร่างกายในร่างกาย"? เมื่อเราพูดจะรู้ใจนี่คืออะไร "ใจ"? ถ้าเราไม่ได้รู้ใจแล้วเราไม่ทราบว่าสิ่งที่อยู่ในใจ นี่คือจะเป็นคนที่ไม่ทราบความทุกข์ทรมานไม่ทราบสาเหตุที่ไม่ทราบที่สิ้นสุดและไม่ทราบวิธีการ สิ่งที่จะช่วยดับความทุกข์ไม่ได้ช่วยเพราะเราได้รับฟุ้งซ่านโดยสิ่งที่ซ้ำเติมมัน มันเป็นเช่นเดียวกับถ้าเรามีอาการคันบนศีรษะของเราและเราเกาขาของเรา! ถ้ามันใหญ่ของเราที่คันแล้วเราจะเห็นได้ชัดว่าจะไม่ได้รับการบรรเทามาก ในทำนองเดียวกันเมื่อความทุกข์ทรมานที่เกิดขึ้นเราไม่ทราบวิธีการที่จะจัดการกับมันเราไม่ทราบว่าการปฏิบัติที่นำไปสู่การสิ้นสุดของความทุกข์ทรมานที่. ตัวอย่างเช่นใช้ร่างกายนี้ร่างกายนี้ว่าเราแต่ละคนได้มาพร้อมนี้ การประชุม ถ้าเราเพียงแค่เห็นรูปแบบของร่างกายมีวิธีที่เราสามารถหลบหนีความทุกข์ทรมาน ทำไมไม่? เพราะเรายังไม่เห็นภายในของร่างกายที่เราเห็นเพียงด้านนอก เราจะเห็นว่ามันเป็นสิ่งที่สวยงามบางสิ่งบางอย่างที่สำคัญ พระพุทธเจ้าบอกว่าเพียงแค่นี้ไม่พอ เราเห็นภายนอกด้วยตาของเรา เด็กสามารถเห็นมันสัตว์สามารถเห็นมันก็ไม่ยาก ด้านนอกของร่างกายจะมองเห็นได้ง่าย แต่ได้เห็นมันเราติดมันเราไม่ทราบความจริงของมัน ต้องเห็นมันเราคว้ามันและมันกัดเราดังนั้นเราจึงควรตรวจสอบร่างกายภายในร่างกาย ไม่ว่าในร่างกายไปข้างหน้าและมองไปที่มัน ถ้าเราเพียงแค่เห็นข้างนอกก็ไม่ชัดเจน เรามาดูกันผมเล็บและอื่น ๆ และพวกเขาเป็นเพียงสิ่งที่สวยที่ดึงดูดเราดังนั้นพระพุทธเจ้าสอนให้เห็นภายในของร่างกายเพื่อที่จะเห็นร่างกายภายในร่างกาย อยู่ในร่างกายคืออะไร? มองอย่างใกล้ชิดภายใน! เราจะได้เห็นหลายสิ่งหลายอย่างที่อยู่ภายในที่จะแปลกใจเราเพราะแม้ว่าพวกเขาจะอยู่ภายในตัวเราที่เราไม่เคยเห็นพวกเขา เมื่อใดก็ตามที่เราเดินเราดำเนินการให้กับเรานั่งอยู่ในรถที่เราดำเนินการให้กับเรา แต่เรายังไม่ทราบว่าพวกเขาทั้งหมด! มันเหมือนกับว่าเราไปเยี่ยมญาติบางคนที่บ้านของพวกเขาและพวกเขาให้เราเป็นของขวัญ เราจะใช้มันและใส่ไว้ในกระเป๋าของเราแล้วปล่อยโดยไม่ต้องเปิดเพื่อดูสิ่งที่อยู่ภายใน เมื่อในที่สุดเราเปิดมัน - เต็มรูปแบบของงูพิษ! ร่างกายของเราเป็นเช่นนี้ ถ้าเราเพียงแค่เห็นเปลือกของมันเราบอกว่ามันเป็นที่ดีและสวยงาม เราลืมตัวเอง เราลืมไม่เที่ยง, unsatisfactoriness และไม่ใช่ตัวเอง ถ้าเราดูภายในร่างกายนี้มันเป็นเรื่องที่น่ารังเกียจจริงๆ ถ้าเราดูตามความเป็นจริงโดยไม่ต้องพยายามที่จะสิ่งที่น้ำตาลไปเราจะเห็นว่ามันเป็นจริงที่น่าสงสารและน่าเบื่อ อคติที่จะเกิดขึ้น ความรู้สึกนี้ "เซ็ง" ไม่ได้ที่เรารู้สึกเกลียดชังสำหรับโลกหรืออะไร; มันเป็นเพียงแค่การล้างใจของเราขึ้นใจของเราให้ไป เราเห็นสิ่งที่มีการจัดตั้งขึ้นตามธรรมชาติเช่นเดียวกับที่พวกเขามี แต่เราต้องการให้พวกเขาเป็นพวกเขาก็ไปตามทางของตัวเองโดยไม่คำนึงถึง ไม่ว่าเราจะหัวเราะหรือร้องไห้พวกเขาก็เป็นวิธีที่พวกเขาเป็น สิ่งที่มีความไม่แน่นอนจะไม่แน่นอน; สิ่งที่ไม่สวยงามไม่สวยงาม. ดังนั้นพระพุทธเจ้ากล่าวว่าเมื่อเราได้สัมผัสสถานที่ท่องเที่ยว, เสียง, รสนิยม, กลิ่น, ความรู้สึกทางร่างกายหรือจิตเราควรจะปล่อยให้พวกเขา เมื่อหูได้ยินเสียงให้พวกเขาไป เมื่อจมูกกลิ่นกลิ่นปล่อยมันไป ... เพียงแค่ปล่อยให้มันเป็นจมูก! เมื่อความรู้สึกของร่างกายเกิดขึ้นปล่อยให้ไปของชอบหรือไม่ชอบที่เป็นไปตามปล่อยให้พวกเขากลับไปยังสถานที่เกิดของพวกเขา เหมือนกันสำหรับทางสหรัฐฯ ทุกสิ่งเหล่านี้เพียงแค่ให้พวกเขาไปทางของพวกเขา นี้คือการรู้ ไม่ว่าจะเป็นความสุขของมันหรือความทุกข์ก็เหมือนกันทั้งหมด นี้เรียกว่าการทำสมาธิ. การทำสมาธิหมายถึงการทำให้จิตใจสงบเพื่อให้เกิดปัญญา นี้ต้องการให้เราปฏิบัติกับร่างกายและจิตใจเพื่อที่จะได้เห็นและทราบความรู้สึกของการแสดงผลรูปแบบเสียงรสกลิ่นสัมผัสและการก่อตัวทางจิต ที่จะนำมันในไม่ช้าก็เป็นเพียงเรื่องของความสุขและความทุกข์ ความสุขคือรู้สึกที่น่าพอใจในใจทุกข์เป็นเพียงความรู้สึกที่ไม่พึงประสงค์ พระพุทธเจ้าสอนให้แยกความสุขและความทุกข์นี้จากใจ ใจคือสิ่งที่รู้ ความรู้สึกที่ 10 ลักษณะของความสุขความทุกข์หรือเหมือนหรือไม่ชอบ เมื่อใจ indulges ในสิ่งเหล่านี้เราบอกว่ามันยึดติดกับหรือใช้เวลาความสุขและความทุกข์ที่จะคุ้มค่าในการถือครอง ที่ยึดมั่นคือการกระทำของใจที่มีความสุขหรือความทุกข์เป็นความรู้สึก. เมื่อเราพูดพระพุทธเจ้าบอกให้เราแยกใจจากความรู้สึกที่เขาไม่ได้หมายถึงตัวอักษรที่จะโยนพวกเขาไปยังสถานที่ที่แตกต่างกัน เขาหมายความว่าใจจะต้องรู้ว่าความสุขและความทุกข์รู้ เมื่อนั่งอยู่ในสมาธิเช่นและความสงบสุขเติมใจแล้วก็มาถึงความสุข แต่ก็ไม่ถึงเราทุกข์มา แต่ไม่ได้ติดต่อเรา นี้คือการแยกความรู้สึกจากใจ เราสามารถเปรียบเทียบกับน้ำมันและน้ำในขวด พวกเขาไม่ได้รวม แม้ว่าคุณจะพยายามที่จะนำมาผสมน้ำมันยังคงอยู่ในน้ำมันและน้ำยังคงอยู่ในน้ำ นี่คือเหตุผลที่เพื่อ? เพราะพวกเขามีความหนาแน่นที่แตกต่างกันของ. รัฐธรรมชาติของจิตใจไม่เป็นความสุขหรือความทุกข์ เมื่อเข้ามาในความรู้สึกในใจแล้วมีความสุขหรือความทุกข์เกิด ถ้าเรามีสติเราก็จะรู้รู้สึกที่น่าพอใจเป็นรู้สึกที่น่าพอใจ ใจที่รู้ว่าจะไม่รับมันได้ ความสุขมี แต่จะ "นอก" ใจไม่ได้ถูกฝังอยู่ภายในใจ ใจก็รู้ว่ามันได้อย่างชัดเจน. ถ้าเราแยกความทุกข์จากใจหมายความว่ามีความทุกข์ไม่ว่าเราจะไม่ได้สัมผัสกับมันได้หรือไม่ ใช่เราได้สัมผัสกับมัน แต่เรารู้ใจในขณะที่จิตใจความรู้สึกความรู้สึก เราไม่ได้ยึดติดกับความรู้สึกที่ว่าหรือดำเนินไปรอบ ๆ พระพุทธเจ้าแยกสิ่งเหล่านี้ผ่านความรู้ เขาก็มีความทุกข์? เขารู้ว่ารัฐของความทุกข์ แต่เขาไม่ได้ยึดติดกับมันดังนั้นเราจึงบอกว่าเขาตัดออกจากความทุกข์ทรมาน และมีความสุขมากเกินไป แต่เขารู้ว่ามีความสุขถ้ามันไม่เป็นที่รู้จักเป็นเหมือนยาพิษ เขาไม่ได้ถือให้เป็นตัวเอง ความสุขอยู่ที่นั่นด้วยความรู้ แต่มันก็ไม่ได้อยู่ในใจของเขา ดังนั้นเราจึงบอกว่าเขาแยกความสุขและความทุกข์

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

พระพุทธเจ้าไม่สรรเสริญผู้ที่เพียงแค่เชื่อคนอื่น เขายกย่องคนที่รู้ภายในตัวเอง เช่นเดียวกับผลไม้ ถ้าเราได้ลิ้มรสมันแล้ว เราไม่ต้องไปถามใคร ถ้ามันหวานหรือเปรี้ยว ปัญหาของเราก็จบลง ทำไมพวกเขาอยู่ ? เพราะเราเห็นตามความจริง เป็นผู้หนึ่งที่ได้เข้าใจธรรมะก็เหมือนคนที่รู้ว่า มีความหวาน หรือความเปรี้ยวของผลไม้ข้อสงสัยทั้งหมดจะจบลงตรงนี้

เมื่อเราพูดถึงธรรมะ ถึงแม้ว่าเราอาจจะพูดเยอะ มันก็สามารถนำมาลงได้ถึงสี่เรื่อง พวกเขาเพียงแค่ให้รู้ทุกข์ รู้เหตุแห่งทุกข์ รู้ว่าจุดสิ้นสุดของทุกข์ และรู้จักเส้นทางของการปฏิบัติที่นำไปสู่การสิ้นสุดของทุกข์ ทั้งหมดนี้มีทั้งหมดที่เรามีประสบการณ์บนเส้นทางของการปฏิบัติเพื่อให้ห่างไกลลงมาสี่สิ่งนี้ . เมื่อเรารู้สิ่งต่าง ๆเหล่านี้ ปัญหาของเราคือไป

แล้วสี่สิ่งนี้เกิด พวกเขาจะเกิดแค่ภายในร่างกาย และจิตใจ ไม่มีที่ไหนอีก ดังนั้นทำไมธรรมะของพระพุทธเจ้าให้กว้างและไพศาล ? นี้เพื่อที่จะอธิบายสิ่งต่าง ๆเหล่านี้ในวิธีที่ละเอียดยิ่งขึ้น เพื่อช่วยให้เราเพื่อดูพวกเขา .

เมื่อ siddhattha 5 เกิดมาในโลก ก่อนที่เขาจะเห็นธรรม เขาเป็นคนธรรมดาเหมือนเรา เมื่อเขารู้ว่าเขาต้องรู้ ที่เป็นความจริงของทุกข์ เพราะ จบ และวิธีที่นำไปสู่จุดสิ้นสุดของทุกข์ เขาเข้าใจธรรมะและกลายเป็นพุทธะ พระพุทธเจ้าอย่างสมบูรณ์

เมื่อเราทราบธรรมที่เรานั่ง เรารู้จักธรรมะไม่ว่าเราจะอยู่ที่ไหน เราฟังพระพุทธเจ้าสอน เมื่อเราเข้าใจธรรมะ พระพุทธเจ้าอยู่ภายในจิตใจของเรา ธรรมะอยู่ในจิตใจของเรา และการปฏิบัติที่นำไปสู่ปัญญาภายในจิตใจของเราเอง มีพระพุทธเจ้า พระธรรม และพระสงฆ์ ภายในจิตใจของเรา ซึ่งหมายความว่าไม่ว่าการกระทำของเรา จะดีหรือเลว เรารู้ว่าตัวเราเองธรรมชาติที่แท้จริงของพวกเขามันจึงทรงละทิ้งทัศนะทางโลก เขาทิ้งชมและวิจารณ์ เมื่อคนสรรเสริญหรือติเตียนเขา เขาแค่ยอมรับในสิ่งที่เป็น สองสิ่งนี้เป็นเพียงเงื่อนไขทางโลก เขาไม่เคยหวั่นไหว โดยพวกเขา ทำไมจะไม่ล่ะ เพราะเขารู้ว่า ทุกข์ เขารู้ว่าถ้าเขาเชื่อในสรรเสริญ หรือวิจารณ์เขาจะทำให้เขาประสบ .

เมื่อทุกข์เกิดขึ้นมันปลุกเรา เรารู้สึกอึดอัด อะไรคือสาเหตุของทุกข์ เพราะเราไม่รู้ความจริง นี่คือสาเหตุที่ เมื่อสาเหตุที่เป็นปัจจุบันแล้ว ทุกข์ที่เกิดขึ้น ถ้าเกิดเราไม่รู้วิธีที่จะหยุดมัน ยิ่งเราพยายามที่จะหยุดมัน มันมา เราบอกว่า " อย่าว่าฉันเลย " หรือ " โทษผมไม่ได้นะ " พยายามที่จะหยุดมันได้แบบนี้ทุกข์จริง ๆ มา มันไม่ยอมหยุด
ดังนั้น พระพุทธเจ้าทรงสอนว่า หนทางที่นำไปสู่จุดสิ้นสุดของทุกข์ คือให้ธรรมะเกิดขึ้นเป็นจริงภายในจิตใจของเราเอง เราเป็นหนึ่งคนที่เป็นพยานในธรรมให้ตัวเอง ถ้าใครว่าเราไม่ดี เราไม่หลงทางแล้ว เขาบอกว่าเราไม่ดีเราไม่หลงทางแล้ว เขาบอกว่าเราไม่ดีและเราไม่ลืมตัวเองวิธีนี้เราสามารถได้รับฟรี " . ดี " และ " ความชั่ว " เป็นเพียงโลกียะเตียร์ เขาเป็นเพียงรัฐของจิตใจ

ถ้าเราทำตามความคิดของเรากลายเป็น โลกเราก็คลำไปในความมืดและไม่รู้ทางออก ถ้ามันเป็นแบบนี้เราก็ยังเข้าใจตัวเอง เราพยายามที่จะเอาชนะผู้อื่น แต่ในการทำเช่นนั้นเราเอาชนะตัวเราเอง ;แต่ถ้าเรามีความชำนาญมากกว่าตัวเราเองเราก็รอบรู้เหนือกว่าการก่อตัว จิตใจ ทั้งรูป เสียง กลิ่น รส และความรู้สึกของร่างกาย .
ตอนนี้ฉันกำลังพูดถึง externals พวกเขาเป็นแบบนั้น แต่ภายนอกสะท้อนอยู่ภายในด้วย บางคนรู้แต่ข้างนอก เค้าไม่รู้ภายใน เช่นเมื่อเราพูดว่า " เห็นกายในกาย เห็นกายภายนอก มีไม่เพียงพอเราต้องรู้ว่าร่างกายภายในร่างกาย เมื่อศึกษาจิตใจ เราควรรู้จิตใจภายในจิตใจ
ทำไมเราตรวจสอบร่างกาย อะไรคือร่างกายนี้ " ในร่างกาย " เมื่อเราพูดว่า รู้จิต อะไรคือ " จิตใจ " ถ้าเราไม่รู้จิตใจแล้ว เราไม่รู้ว่าสิ่งที่อยู่ภายในจิตใจ เป็นคนที่ไม่รู้จักทุกข์ ไม่รู้จักเหตุ