2. Evolution of the Meltdown For se

2. Evolution of the Meltdown
For several decades before the crisis, Thailand’s economic performance had been highly satisfactory. Average real gross domestic product (GDP) growth between 1960 and 1995 was about 7.7% per annum and the proportion of the population under the poverty line declined from about 60% to less than 15% during the same period. The country was regarded as an example of the so-called ‘’East Asian economic miracle’’ (World Bank, 1993). Yet, a couple of years later, the country got into a severe financial crisis and essentially became insolvent, in terms of not having enough usable foreign reserves left to meet its obligations. Assistance from the International Monetary Fund (IMF) was needed, and a painful adjustment process to recover from the crisis had to be carried out, leading to a lost half decade of development; the average growth rate between 1996 and 2001 was just about zero

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

2. วิวัฒนาการของการล่มสลาย สำหรับหลายทศวรรษก่อนวิกฤติ ประสิทธิภาพทางเศรษฐกิจของประเทศไทยได้มากพอ จริงของจีดีพี (GDP) เติบโตเฉลี่ยระหว่าง 1960 และ 1995 ประมาณ 7.7% ต่อปี และสัดส่วนประชากรใต้เส้นความยากจนลดลงจากประมาณ 60% น้อยกว่า 15% ในช่วงเวลาเดียวกัน ประเทศถือว่าเป็นตัวอย่างของสิ่งที่เรียกว่า ''เอเชียตะวันออกเศรษฐกิจมหัศจรรย์ '' (ธนาคารโลก 1993) ยัง สองปีต่อมา ประเทศมีเป็นวิกฤตรุนแรง และเป็นหลักกลายเป็นบุคคลล้มละลาย ในแง่ของไม่พอเงินสำรองต่างประเทศใช้ซ้ายตามภาระผูกพัน ต้องการความช่วยเหลือจากเงินกองทุน (ระหว่าง) และกระบวนการปรับปรุงเจ็บปวดเพื่อกู้คืนจากวิกฤตมีการดำเนินการ นำหายไปครึ่งทศวรรษที่ผ่านมาการพัฒนา อัตราเติบโตเฉลี่ยระหว่างปี 1996 และ 2001 มีเพียงศูนย์

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

2.
วิวัฒนาการของการล่มสลายเป็นเวลาหลายทศวรรษที่ผ่านมาก่อนที่จะวิกฤตเศรษฐกิจของประเทศไทยได้รับความพึงพอใจอย่างมาก ผลิตภัณฑ์ในประเทศเฉลี่ยที่แท้จริง (GDP) การเจริญเติบโตระหว่าง 1960 และ 1995 คือประมาณ 7.7% ต่อปีและสัดส่วนของประชากรที่อยู่ใต้เส้นความยากจนลดลงจากประมาณ 60% น้อยกว่า 15% ในช่วงเวลาเดียวกัน ประเทศที่ได้รับการยกย่องเป็นตัวอย่างของสิ่งที่เรียกว่า '' ความมหัศจรรย์ทางเศรษฐกิจเอเชียตะวันออก '' (World Bank, 1993) แต่สองสามปีต่อมาประเทศได้เป็นวิกฤตทางการเงินอย่างรุนแรงและเป็นหลักกลายเป็นหนี้สินล้นพ้นในแง่ของการที่ไม่ได้มีทุนสำรองเงินตราต่างประเทศที่ใช้งานได้เหลือพอที่จะตอบสนองภาระหน้าที่ของตน ความช่วยเหลือจากกองทุนการเงินระหว่างประเทศ (IMF) เป็นสิ่งที่จำเป็นและกระบวนการปรับความเจ็บปวดที่จะฟื้นตัวจากวิกฤติจะต้องมีการดำเนินการที่นำไปสู่ทศวรรษที่ผ่านมาหายไปครึ่งหนึ่งของการพัฒนา อัตราการเจริญเติบโตเฉลี่ยระหว่างปี 1996 และ 2001 เป็นเพียงเกี่ยวกับศูนย์