Yet as much as I love stories, rece

Yet as much as I love stories, recently, I've also begun to think that they lose their magic if and when a story is seen as more than a story. And this is a subject that I would love to think about together. When my first novel written in English came out in America, I heard an interesting remark from a literary critic. "I liked your book," he said, "but I wish you had written it differently." (Laughter) I asked him what he meant by that. He said, "Well, look at it. There's so many Spanish, American, Hispanic characters in it, but there's only one Turkish character and it's a man." Now the novel took place on a university campus in Boston, so to me, it was normal that there be more international characters in it than Turkish characters, but I understood what my critic was looking for. And I also understood that I would keep disappointing him. He wanted to see the manifestation of my identity. He was looking for a Turkish woman in the book because I happened to be one.
11:21
We often talk about how stories change the world, but we should also see how the world of identity politics affects the way stories are being circulated, read and reviewed. Many authors feel this pressure, but non-Western authors feel it more heavily. If you're a woman writer from the Muslim world, like me, then you are expected to write the stories of Muslim women and, preferably, the unhappy stories of unhappy Muslim women. You're expected to write informative, poignant and characteristic stories and leave the experimental and avant-garde to your Western colleagues. What I experienced as a child in that school in Madrid is happening in the literary world today. Writers are not seen as creative individuals on their own, but as the representatives of their respective cultures: a few authors from China, a few from Turkey, a few from Nigeria. We're all thought to have something very distinctive, if not peculiar.
12:21
The writer and commuter James Baldwin gave an interview in 1984 in which he was repeatedly asked about his homosexuality. When the interviewer tried to pigeonhole him as a gay writer, Baldwin stopped and said, "But don't you see? There's nothing in me that is not in everybody else, and nothing in everybody else that is not in me." When identity politics tries to put labels on us, it is our freedom of imagination that is in danger. There's a fuzzy category called multicultural literature in which all authors from outside the Western world are lumped together. I never forget my first multicultural reading, in Harvard Square about 10 years ago. We were three writers, one from the Philippines, one Turkish and one Indonesian -- like a joke, you know. (Laughter) And the reason why we were brought together was not because we shared an artistic style or a literary taste. It was only because of our passports. Multicultural writers are expected to tell real stories, not so much the imaginary. A function is attributed to fiction. In this way, not only the writers themselves, but also their fictional characters become the representatives of something larger.
13:35
But I must quickly add that this tendency to see a story as more than a story does not solely come from the West. It comes from everywhere. And I experienced this firsthand when I was put on trial in 2005 for the words my fictional characters uttered in a novel. I had intended to write a constructive, multi-layered novel about an Armenian and a Turkish family through the eyes of women. My micro story became a macro issue when I was prosecuted. Some people criticized, others praised me for writing about the Turkish-Armenian conflict. But there were times when I wanted to remind both sides that this was fiction. It was just a story. And when I say, "just a story," I'm not trying to belittle my work. I want to love and celebrate fiction for what it is, not as a means to an end.
14:29
Writers are entitled to their political opinions, and there are good political novels out there, but the language of fiction is not the language of daily politics. Chekhov said, "The solution to a problem and the correct way of posing the question are two completely separate things. And only the latter is an artist's responsibility." Identity politics divides us. Fiction connects. One is interested in sweeping generalizations. The other, in nuances. One draws boundaries. The other recognizes no frontiers. Identity politics is made of solid bricks. Fiction is flowing water.
15:09
In the Ottoman times, there were itinerant storytellers called "meddah." They would go to coffee houses, where they would tell a story in front of an audience, often improvising. With each new person in the story, the meddah would change his voice, impersonating that character. Everybody could go and listen, you know -- ordinary people, even the sultan, Muslims and non-Muslims. Stories cut across all boundaries, like "The Tales of Nasreddin Hodja," which were very popular throughout the Middle East, North Africa, the Balkans and Asia. Today, stories continue to transcend borders. When Palestinian and Israeli politicians talk, they usually don't listen to each other, but a Palestinian reader still reads a novel by a Jewish author, and vice versa, connecting and empathizing with the narrator. Literature has to take us beyond. If it cannot take us there, it is not good literature.
16:03
Books have saved the introverted, timid child that I was -- that I once was. But I'm also aware of the danger of fetishizing them. When the poet and mystic, Rumi, met his spiritual companion, Shams of Tabriz, one of the first things the latter did was to toss Rumi's books into water and watch the letters dissolve. The Sufis say, "Knowledge that takes you not beyond yourself is far worse than ignorance." The problem with today's cultural ghettos is not lack of knowledge -- we know a lot about each other, or so we think -- but knowledge that takes us not beyond ourselves: it makes us elitist, distant and disconnected. There's a metaphor which I love: living like a drawing compass. As you know, one leg of the compass is static, rooted in a place. Meanwhile, the other leg draws a wide circle, constantly moving. Like that, my fiction as well. One part of it is rooted in Istanbul, with strong Turkish roots, but the other part travels the world, connecting to different cultures. In that sense, I like to think of my fiction as both local and universal, both from here and everywhere.
17:13
Now those of you who have been to Istanbul have probably seen Topkapi Palace, which was the residence of Ottoman sultans for more than 400 years. In the palace, just outside the quarters of the favorite concubines, there's an area called The Gathering Place of the Djinn. It's between buildings. I'm intrigued by this concept. We usually distrust those areas that fall in between things. We see them as the domain of supernatural creatures like the djinn, who are made of smokeless fire and are the symbol of elusiveness. But my point is perhaps that elusive space is what writers and artists need most. When I write fiction I cherish elusiveness and changeability. I like not knowing what will happen 10 pages later. I like it when my characters surprise me. I might write about a Muslim woman in one novel, and perhaps it will be a very happy story, and in my next book, I might write about a handsome, gay professor in Norway. As long as it comes from our hearts, we can write about anything and everything.
18:17
Audre Lorde once said, "The white fathers taught us to say, 'I think, therefore I am.'" She suggested, "I feel, therefore I am free." I think it was a wonderful paradigm shift. And yet, why is it that, in creative writing courses today, the very first thing we teach students is "write what you know"? Perhaps that's not the right way to start at all. Imaginative literature is not necessarily about writing who we are or what we know or what our identity is about. We should teach young people and ourselves to expand our hearts and write what we can feel. We should get out of our cultural ghetto and go visit the next one and the next.
19:01
In the end, stories move like whirling dervishes, drawing circles beyond circles. They connect all humanity, regardless of identity politics, and that is the good news. And I would like to finish with an old Sufi poem: "Come, let us be friends for once; let us make life easy on us; let us be lovers and loved ones; the earth shall be left to no one."

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Yet as much as I love stories, recently, I've also begun to think that they lose their magic if and when a story is seen as more than a story. And this is a subject that I would love to think about together. When my first novel written in English came out in America, I heard an interesting remark from a literary critic. "I liked your book," he said, "but I wish you had written it differently." (Laughter) I asked him what he meant by that. He said, "Well, look at it. There's so many Spanish, American, Hispanic characters in it, but there's only one Turkish character and it's a man." Now the novel took place on a university campus in Boston, so to me, it was normal that there be more international characters in it than Turkish characters, but I understood what my critic was looking for. And I also understood that I would keep disappointing him. He wanted to see the manifestation of my identity. He was looking for a Turkish woman in the book because I happened to be one.11:21เรามักจะพูดว่าเรื่องราวที่เปลี่ยนแปลงโลก แต่เราจะเห็นว่าโลกของตัวเมืองมีผลต่อเรื่องราวทางจะถูกหมุนเวียนไป อ่าน และตรวจทาน หลายผู้เขียนรู้สึกความดันนี้ แต่ตะวันตกผู้เขียนรู้สึกว่ามันมากกว่า ถ้าคุณเป็นนักเขียนหญิงจากโลกมุสลิม เช่นฉัน แล้วคุณจะต้องเขียนเรื่องราวของผู้หญิงและ สด ๆ เรื่องเศร้าของผู้หญิงไม่มีความสุข คุณจะต้องเขียนเรื่องราวข้อมูล ประจำ และลักษณะ และให้ทดลอง และโอ่โถงกับเพื่อนร่วมงานของตะวันตก ที่พบเป็นเด็กที่โรงเรียนในกรุงมาดริดที่เกิดขึ้นในโลกวรรณกรรมปัจจุบัน เห็นเขียนไม่ เป็นบุคคลที่สร้างสรรค์ด้วยตนเอง แต่ เป็นตัวแทนของวัฒนธรรมที่เกี่ยวข้อง: ผู้เขียนกี่จากจีน บางจากตุรกี กี่จากไนจีเรีย เรากำลังทั้งหมดคิดว่า จะมีอะไรโดดเด่นมาก ถ้าไม่แปลก12:21The writer and commuter James Baldwin gave an interview in 1984 in which he was repeatedly asked about his homosexuality. When the interviewer tried to pigeonhole him as a gay writer, Baldwin stopped and said, "But don't you see? There's nothing in me that is not in everybody else, and nothing in everybody else that is not in me." When identity politics tries to put labels on us, it is our freedom of imagination that is in danger. There's a fuzzy category called multicultural literature in which all authors from outside the Western world are lumped together. I never forget my first multicultural reading, in Harvard Square about 10 years ago. We were three writers, one from the Philippines, one Turkish and one Indonesian -- like a joke, you know. (Laughter) And the reason why we were brought together was not because we shared an artistic style or a literary taste. It was only because of our passports. Multicultural writers are expected to tell real stories, not so much the imaginary. A function is attributed to fiction. In this way, not only the writers themselves, but also their fictional characters become the representatives of something larger.13:35But I must quickly add that this tendency to see a story as more than a story does not solely come from the West. It comes from everywhere. And I experienced this firsthand when I was put on trial in 2005 for the words my fictional characters uttered in a novel. I had intended to write a constructive, multi-layered novel about an Armenian and a Turkish family through the eyes of women. My micro story became a macro issue when I was prosecuted. Some people criticized, others praised me for writing about the Turkish-Armenian conflict. But there were times when I wanted to remind both sides that this was fiction. It was just a story. And when I say, "just a story," I'm not trying to belittle my work. I want to love and celebrate fiction for what it is, not as a means to an end.14:29Writers are entitled to their political opinions, and there are good political novels out there, but the language of fiction is not the language of daily politics. Chekhov said, "The solution to a problem and the correct way of posing the question are two completely separate things. And only the latter is an artist's responsibility." Identity politics divides us. Fiction connects. One is interested in sweeping generalizations. The other, in nuances. One draws boundaries. The other recognizes no frontiers. Identity politics is made of solid bricks. Fiction is flowing water.15:09In the Ottoman times, there were itinerant storytellers called "meddah." They would go to coffee houses, where they would tell a story in front of an audience, often improvising. With each new person in the story, the meddah would change his voice, impersonating that character. Everybody could go and listen, you know -- ordinary people, even the sultan, Muslims and non-Muslims. Stories cut across all boundaries, like "The Tales of Nasreddin Hodja," which were very popular throughout the Middle East, North Africa, the Balkans and Asia. Today, stories continue to transcend borders. When Palestinian and Israeli politicians talk, they usually don't listen to each other, but a Palestinian reader still reads a novel by a Jewish author, and vice versa, connecting and empathizing with the narrator. Literature has to take us beyond. If it cannot take us there, it is not good literature.16:03Books have saved the introverted, timid child that I was -- that I once was. But I'm also aware of the danger of fetishizing them. When the poet and mystic, Rumi, met his spiritual companion, Shams of Tabriz, one of the first things the latter did was to toss Rumi's books into water and watch the letters dissolve. The Sufis say, "Knowledge that takes you not beyond yourself is far worse than ignorance." The problem with today's cultural ghettos is not lack of knowledge -- we know a lot about each other, or so we think -- but knowledge that takes us not beyond ourselves: it makes us elitist, distant and disconnected. There's a metaphor which I love: living like a drawing compass. As you know, one leg of the compass is static, rooted in a place. Meanwhile, the other leg draws a wide circle, constantly moving. Like that, my fiction as well. One part of it is rooted in Istanbul, with strong Turkish roots, but the other part travels the world, connecting to different cultures. In that sense, I like to think of my fiction as both local and universal, both from here and everywhere.17:13
Now those of you who have been to Istanbul have probably seen Topkapi Palace, which was the residence of Ottoman sultans for more than 400 years. In the palace, just outside the quarters of the favorite concubines, there's an area called The Gathering Place of the Djinn. It's between buildings. I'm intrigued by this concept. We usually distrust those areas that fall in between things. We see them as the domain of supernatural creatures like the djinn, who are made of smokeless fire and are the symbol of elusiveness. But my point is perhaps that elusive space is what writers and artists need most. When I write fiction I cherish elusiveness and changeability. I like not knowing what will happen 10 pages later. I like it when my characters surprise me. I might write about a Muslim woman in one novel, and perhaps it will be a very happy story, and in my next book, I might write about a handsome, gay professor in Norway. As long as it comes from our hearts, we can write about anything and everything.
18:17
Audre Lorde once said, "The white fathers taught us to say, 'I think, therefore I am.'" She suggested, "I feel, therefore I am free." I think it was a wonderful paradigm shift. And yet, why is it that, in creative writing courses today, the very first thing we teach students is "write what you know"? Perhaps that's not the right way to start at all. Imaginative literature is not necessarily about writing who we are or what we know or what our identity is about. We should teach young people and ourselves to expand our hearts and write what we can feel. We should get out of our cultural ghetto and go visit the next one and the next.
19:01
In the end, stories move like whirling dervishes, drawing circles beyond circles. They connect all humanity, regardless of identity politics, and that is the good news. And I would like to finish with an old Sufi poem: "Come, let us be friends for once; let us make life easy on us; let us be lovers and loved ones; the earth shall be left to no one."

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

แต่เท่าที่ฉันรักเรื่องราวเมื่อเร็ว ๆ นี้ผมได้เริ่มที่จะคิดว่าพวกเขาสูญเสียความมหัศจรรย์ของพวกเขาและถ้าเรื่องที่ถูกมองว่าเป็นมากกว่าเรื่อง และนี่คือเรื่องที่ฉันจะรักที่จะคิดเกี่ยวกับการร่วมกัน เมื่อนวนิยายเรื่องแรกของฉันเขียนเป็นภาษาอังกฤษออกมาในอเมริกาผมได้ยินคำพูดที่น่าสนใจจากนักวิจารณ์วรรณกรรม "ฉันชอบหนังสือของคุณ" เขากล่าว "แต่ฉันหวังว่าคุณจะได้เขียนมันแตกต่างกัน." (หัวเราะ) ฉันถามเขาว่าสิ่งที่เขาหมายถึงว่า เขากล่าวว่า "ดีมองไปที่มัน. มีจำนวนมากดังนั้นสเปน, อเมริกันตัวละครในสเปน แต่มีเพียงตัวละครตัวหนึ่งตุรกีและก็มีชายคนหนึ่ง." ตอนนี้นิยายที่เกิดขึ้นในมหาวิทยาลัยในบอสตันเพื่อให้ฉันมันเป็นเรื่องปกติที่จะมีตัวละครในต่างประเทศมากขึ้นกว่าตัวละครตุรกี แต่ฉันเข้าใจสิ่งที่นักวิจารณ์ของฉันกำลังมองหา และฉันยังเข้าใจว่าผมจะทำให้เขาผิดหวัง เขาต้องการที่จะเห็นการแสดงออกของตัวตนของฉัน เขากำลังมองหาผู้หญิงตุรกีในหนังสือเล่มนี้เกิดขึ้นเพราะผมจะเป็นหนึ่ง.
11:21
เรามักจะพูดคุยเกี่ยวกับวิธีการเรื่องราวการเปลี่ยนแปลงของโลก แต่เรายังจะเห็นว่าโลกของการเมืองส่งผลกระทบต่อตัวตนของเรื่องราวทางที่มีการหมุนเวียนอ่าน และมีการทบทวน ผู้เขียนหลายคนรู้สึกกดดันนี้ แต่ผู้เขียนที่ไม่ใช่ตะวันตกรู้สึกว่ามันมากขึ้น ถ้าคุณเป็นนักเขียนที่ผู้หญิงคนหนึ่งจากโลกมุสลิมเช่นฉันแล้วคุณคาดว่าจะเขียนเรื่องราวของผู้หญิงมุสลิมและโดยเฉพาะอย่างยิ่งเรื่องความสุขของผู้หญิงมุสลิมที่ไม่มีความสุข คุณคาดว่าจะเขียนข้อมูลฉุนและเรื่องลักษณะและออกจากการทดลองและเปรี้ยวจี๊ดกับเพื่อนร่วมงานของคุณตะวันตก สิ่งที่ผมมีประสบการณ์เป็นเด็กที่อยู่ในโรงเรียนในกรุงมาดริดที่เกิดขึ้นในโลกวรรณกรรมในวันนี้ นักเขียนไม่ได้มองว่าเป็นบุคคลที่มีความคิดสร้างสรรค์ของตัวเอง แต่เป็นตัวแทนของวัฒนธรรมของตนนี้: ผู้เขียนไม่กี่จากประเทศจีนไม่กี่จากตุรกีไม่กี่จากไนจีเรีย เราคิดว่าทุกคนที่จะมีสิ่งที่โดดเด่นมากถ้าไม่ได้เป็นเฉพาะ.
00:21
นักเขียนและพร็อพเจมส์บอลด์วินให้สัมภาษณ์ในปี 1984 ซึ่งเขาถูกถามซ้ำ ๆ เกี่ยวกับรักร่วมเพศของเขา เมื่อสัมภาษณ์พยายามที่จะซุกเขาเป็นนักเขียนเกย์บอลด์วินหยุดและกล่าวว่า "แต่คุณไม่เห็น? ไม่มีอะไรในตัวผมที่ไม่อยู่ในที่คนอื่นเป็นและไม่มีอะไรในคนอื่น ๆ ที่ไม่อยู่ในฉัน." เมื่อเอกลักษณ์การเมืองพยายามที่จะใส่ป้ายชื่อให้กับพวกเรามันเป็นเสรีภาพในการจินตนาการของเราที่ตกอยู่ในอันตราย มีประเภทที่เรียกว่าวรรณกรรมเลือนความหลากหลายทางวัฒนธรรมในการที่ผู้เขียนจากนอกโลกตะวันตกจะล้างโลกด้วยกัน ฉันไม่เคยลืมความหลากหลายทางวัฒนธรรมการอ่านครั้งแรกของฉันในฮาร์วาร์สแควร์ประมาณ 10 ปีที่ผ่านมา เรามีสามนักเขียนคนหนึ่งจากฟิลิปปินส์ซึ่งเป็นหนึ่งในตุรกีและอินโดนีเซีย - ชอบเรื่องตลกที่คุณรู้ว่า (หัวเราะ) และเหตุผลที่เราได้นำมารวมกันไม่ได้เพราะเราใช้ร่วมกันรูปแบบศิลปะหรือวรรณกรรมรสชาติ มันเป็นเพียงเพราะพาสปอร์ตของเรา นักเขียนหลากหลายทางวัฒนธรรมที่คาดว่าจะบอกเรื่องจริงไม่มากจินตนาการ ฟังก์ชั่นมีสาเหตุมาจากนิยาย ด้วยวิธีนี้ไม่เพียง แต่นักเขียนตัวเอง แต่ยังตัวละครของพวกเขากลายเป็นตัวแทนของสิ่งที่ใหญ่.
13:35
แต่ผมได้อย่างรวดเร็วต้องเพิ่มว่าแนวโน้มนี้เพื่อดูเรื่องที่เป็นมากกว่าเป็นเรื่องที่ไม่ได้มา แต่เพียงผู้เดียวจากเวสต์ มันมาจากทุกที่ และผมมีประสบการณ์โดยตรงนี้เมื่อฉันถูกวางอยู่บนการพิจารณาคดีในปี 2005 สำหรับคำว่าตัวละครของฉันพูดในนวนิยาย ผมตั้งใจว่าจะเขียนสร้างสรรค์นวนิยายหลายชั้นเกี่ยวกับอาร์เมเนียและครอบครัวตุรกีผ่านสายตาของผู้หญิง เรื่องไมโครของฉันกลายเป็นประเด็นแมโครเมื่อฉันถูกดำเนินคดี บางคนวิพากษ์วิจารณ์คนอื่น ๆ ที่น่ายกย่องสำหรับผมเขียนเกี่ยวกับความขัดแย้งในตุรกีอาร์เมเนีย แต่มีบางครั้งที่ผมอยากจะเตือนให้ทั้งสองฝ่ายว่าเรื่องนี้เป็นนิยาย มันเป็นเพียงแค่เรื่อง และเมื่อฉันพูดว่า "เพียงแค่เรื่อง" ผมไม่ได้พยายามที่จะดูถูกการทำงานของฉัน ฉันต้องการที่จะรักและเฉลิมฉลองนิยายสำหรับสิ่งที่มันเป็นไม่ได้เป็นวิธีที่จะสิ้นสุด.
14:29
นักเขียนมีสิทธิที่จะแสดงความคิดเห็นทางการเมืองของพวกเขาและมีนิยายทางการเมืองที่ดีออกมี แต่ภาษาของนิยายไม่ได้เป็นภาษาของ การเมืองในชีวิตประจำวัน เช็กฮอกล่าวว่า "วิธีการแก้ปัญหาที่เกิดขึ้นและวิธีที่ถูกต้องของการวางตัวคำถามการให้เป็นสองสิ่งที่แยกกันอย่างสมบูรณ์. และมีเพียงหลังเป็นความรับผิดชอบของศิลปิน." เอกลักษณ์การเมืองแบ่งเรา นิยายเชื่อมต่อ หนึ่งคือความสนใจในการกวาด อื่น ๆ ในความแตกต่าง หนึ่งดึงขอบเขต อื่น ๆ ที่ตระหนักถึงความไม่มีพรมแดน เอกลักษณ์การเมืองที่ทำจากอิฐที่เป็นของแข็ง นิยายไหลน้ำ.
15:09
ในเวลาที่ออตโตมันมีนิทานท่องเที่ยวที่เรียกว่า "meddah." พวกเขาจะไปที่บ้านกาแฟที่พวกเขาจะบอกเล่าเรื่องราวในด้านหน้าของผู้ชมมักทันควัน ด้วยแต่ละคนใหม่ในเรื่อง meddah จะเปลี่ยนเสียงของเขาปลอมตัวเป็นตัวละครที่ ทุกคนสามารถไปและฟังคุณรู้ - คนธรรมดาแม้สุลต่านมุสลิมและไม่ใช่มุสลิม เรื่องที่ตัดข้ามเขตแดนทั้งหมดเช่น "นิทานของ Hodja Nasreddin" ซึ่งเป็นที่นิยมมากทั่วตะวันออกกลางแอฟริกาเหนือคาบสมุทรบอลข่านและเอเชีย วันนี้เรื่องราวยังคงที่จะก้าวข้ามพรมแดน เมื่อนักการเมืองชาวปาเลสไตน์และอิสราเอลพูดคุยพวกเขามักจะไม่ฟังกัน แต่อ่านปาเลสไตน์ยังคงอ่านนิยายจากนักเขียนชาวยิวและในทางกลับกันการเชื่อมต่อและ empathizing กับผู้บรรยาย วรรณคดีมีการใช้เกินกว่าเรา หากไม่สามารถพาเราไปที่นั่นมันไม่ได้เป็นวรรณกรรมที่ดี.
16:03
หนังสือได้บันทึกไว้เก็บตัวเด็กขี้อายที่ฉันเป็น - ที่ผมเคยได้รับ แต่ฉันยังตระหนักถึงอันตรายของ fetishizing พวกเขา เมื่อกวีและลึกลับ Rumi พบสหายจิตวิญญาณของเขา, ชามส์ของ Tabriz หนึ่งในสิ่งแรกที่หลังไม่เป็นที่จะโยนหนังสือของรุมิลงไปในน้ำและดูตัวอักษรที่ละลาย Sufis พูดว่า "ความรู้ที่จะพาคุณไม่ได้เกินกว่าตัวเองอยู่ไกลเลวร้ายยิ่งกว่าไม่รู้." ปัญหากับสลัมวัฒนธรรมวันนี้ไม่ได้ขาดความรู้ - เรารู้มากเกี่ยวกับแต่ละอื่น ๆ หรือเพื่อให้เราคิด - แต่ความรู้ที่จะพาเราไม่ได้เกินกว่าตัวเอง: มันทำให้เราชั้นนำที่ห่างไกลและตัดการเชื่อมต่อ มีอุปมาเป็นที่ฉันรัก: มีชีวิตอยู่เหมือนเข็มทิศการวาดภาพ ที่คุณรู้ว่าขาข้างหนึ่งของเข็มทิศเป็นแบบคงที่หยั่งรากลึกในสถานที่ ในขณะที่ขาอีกข้างดึงวงกว้างอย่างต่อเนื่องที่จะย้าย เช่นเดียวกับที่นิยายของฉันเช่นกัน ส่วนหนึ่งของมันเป็นรากฐานในอิสตันบูลตุรกีที่มีรากแข็งแรง แต่ส่วนอื่น ๆ เดินทางไปทั่วโลก, การเชื่อมต่อกับวัฒนธรรมที่แตกต่าง ในแง่ที่ว่าผมชอบที่จะคิดว่าฉันเป็นนิยายทั้งในระดับท้องถิ่นและสากลทั้งจากที่นี่และทุกที่.
17:13
ตอนนี้บรรดาผู้ที่ได้รับไปอิสตันบูลอาจจะได้เห็นพระราชวัง Topkapi ซึ่งเป็นถิ่นที่อยู่ของสุลต่านออตโตมันมานาน กว่า 400 ปี ในพระราชวังนอกในสี่ของนางสนมที่ชื่นชอบที่มีบริเวณที่เรียกว่าสถานที่ชุมนุมของจินน์ มันเป็นเรื่องระหว่างอาคาร ฉันทึ่งกับแนวคิดนี้ เรามักจะไม่ไว้วางใจพื้นที่เหล่านั้นที่ตกอยู่ในระหว่างสิ่งที่ เราเห็นพวกเขาเป็นโดเมนของสิ่งมีชีวิตเหนือธรรมชาติเช่นจินน์ที่ทำจากไฟไหม้ควันและเป็นสัญลักษณ์ของการหลบหลีก แต่จุดของฉันอาจจะเป็นพื้นที่ที่เข้าใจยากคือสิ่งที่นักเขียนและศิลปินต้องการมากที่สุด เมื่อผมเขียนนิยายฉันหวงแหนหลบหลีกและไม่แน่นอน ผมชอบไม่ทราบว่าสิ่งที่จะเกิดขึ้นในภายหลัง 10 หน้า ผมชอบมันเมื่อตัวละครของฉันแปลกใจเลย ผมอาจจะเขียนเกี่ยวกับผู้หญิงมุสลิมในนวนิยายและบางทีมันอาจจะเป็นเรื่องที่มีความสุขมากและในหนังสือเล่มต่อไปของฉันฉันอาจจะเขียนเกี่ยวกับรูปหล่ออาจารย์เกย์ในนอร์เวย์ ตราบใดที่มันมาจากหัวใจของเราเราสามารถเขียนเกี่ยวกับอะไรและทุกอย่าง.
18:17
Audre Lorde เคยกล่าวว่า "พ่อขาวสอนเราจะพูดว่า 'ผมคิดว่าเพราะฉะนั้นฉัน.'" เธอบอก "ฉันรู้สึก เพราะฉะนั้นฉันฟรี. " ฉันคิดว่ามันเป็นที่ยอดเยี่ยมปรับเปลี่ยนกระบวนทัศน์ และยังว่าทำไมมันเป็นว่าในหลักสูตรการเขียนเชิงสร้างสรรค์ในวันนี้สิ่งแรกที่เราสอนนักเรียนคือ "เขียนสิ่งที่คุณรู้"? บางทีนั่นอาจจะไม่ใช่วิธีการที่เหมาะสมในการเริ่มต้นที่ทุกคน วรรณคดีจินตนาการไม่จำเป็นต้องเกี่ยวกับการเขียนว่าเราเป็นใครหรือสิ่งที่เรารู้หรือสิ่งที่ตัวตนของเราเป็นเรื่องเกี่ยวกับ เราควรจะสอนคนหนุ่มสาวและตัวเราเองที่จะขยายหัวใจของเราและเขียนสิ่งที่เราสามารถรู้สึกได้ เราควรจะได้รับจากสลัมทางวัฒนธรรมของเราและไปเยี่ยมชมอย่างใดอย่างหนึ่งต่อไปและต่อไป.
19:01
ในท้ายที่สุดเรื่องย้ายเช่นการขว้าง Dervishes วาดวงกลมเกินวงการ พวกเขาเชื่อมต่อมนุษยชาติทั้งหมดโดยไม่คำนึงถึงเอกลักษณ์การเมืองและที่เป็นข่าวที่ดี และฉันต้องการที่จะจบด้วยบทกวี Sufi เก่า "มาเถิดให้เราเป็นเพื่อนเป็นครั้งแรกขอให้เราทำให้ชีวิตง่ายในเราให้เราเป็นคนที่รักและคนที่รัก; แผ่นดินโลกจะถูกทิ้งไว้ไม่มีใคร."

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

แต่เท่าที่ฉันรักเรื่องราว เมื่อเร็วๆนี้ ฉันก็เริ่มคิดว่า พวกเขาสูญเสียพลังของพวกเขาถ้าและเมื่อเรื่องราวที่เห็น เป็นมากกว่าเรื่อง และนี่คือเรื่องที่ฉันจะรักที่จะคิดถึงกัน เมื่อฉันแรกนวนิยายที่เขียนเป็นภาษาอังกฤษออกมาในอเมริกา ผมได้ยินเป็นข้อสังเกตที่น่าสนใจจากนักวิจารณ์วรรณกรรม” ฉันชอบหนังสือของคุณ " เขากล่าว " แต่ฉันหวังว่า คุณได้เขียนมัน" ( หัวเราะ ) ผมถามเค้าว่า เขาพูดถึงอะไร เขากล่าวว่า " ดี มองมัน มีตั้งหลายที่ สเปน อเมริกา ตัวละครต่างๆในเรื่องนี้ แต่ก็เป็นเพียงหนึ่งในตุรกีและตัวละครเป็นผู้ชาย ตอนนี้นิยายที่เกิดขึ้นในมหาวิทยาลัยในบอสตัน ดังนั้นสำหรับผม มันเป็นเรื่องปกติที่มีตัวอักษรต่างประเทศมากกว่าตัวอักษรตุรกีแต่ผมเข้าใจสิ่งที่นักวิจารณ์ของฉันถูกมองหา และฉันก็เข้าใจ ว่า ผมคงผิดหวัง เขาต้องการที่จะเห็นการแสดงออกของตัวตนของฉัน เขามองหาผู้หญิงตุรกีในหนังสือ เพราะผมเป็นหนึ่ง

11 : 20 เรามักจะพูดคุยเกี่ยวกับวิธีการที่เรื่องราวเปลี่ยนโลก แต่เราก็ควรดูว่าโลกของเอกลักษณ์การเมืองมีผลต่อวิธีการที่เรื่องราวจะถูกสร้างขึ้นอ่านและดู ผู้เขียนหลายคนรู้สึกกดดัน แต่ไม่ใช่ตะวันตกผู้เขียนรู้สึกมันมากขึ้นอย่างมาก ถ้าคุณเป็นนักเขียนหญิงจากโลกมุสลิม เช่นฉันแล้วคุณจะคาดว่าจะเขียนเรื่องราวของผู้หญิงมุสลิมและโดยเฉพาะอย่างยิ่ง , เรื่องราวความสุขของผู้หญิงมุสลิมไม่พอใจ คุณคาดว่าจะเขียนข้อมูลเรื่องราวสะเทือนอารมณ์ และลักษณะ และปล่อยให้ทดลองเปรี้ยวจี๊ดและเพื่อนร่วมงานตะวันตกของคุณ สิ่งที่ฉันพบเป็นเด็กในโรงเรียนในมาดริดเกิดขึ้นในโลกวรรณกรรม ในวันนี้ นักเขียนจะไม่มองว่าเป็นบุคคลที่สร้างสรรค์ของตัวเอง แต่เป็นผู้แทนของตนไม่กี่เขียนวัฒนธรรมจากจีน ไม่กี่ จาก ตุรกี ไม่กี่ จากไนจีเรีย