Jonathan Harker's Journal Continued

Jonathan Harker's Journal Continued

When I found that I was a prisoner a sort of wild feeling came over me. I rushed up and down the stairs, trying every door and peering out of every window I could find, but after a little the conviction of my helplessness overpowered all other feelings. When I look back after a few hours I think I must have been mad for the time, for I behaved much as a rat does in a trap. When, however, the conviction had come to me that I was helpless I sat down quietly, as quietly as I have ever done anything in my life, and began to think over what was best to be done. I am thinking still, and as yet have come to no definite conclusion. Of one thing only am I certain. That it is no use making my ideas known to the Count. He knows well that I am imprisoned, and as he has done it himself, and has doubtless his own motives for it, he would only deceive me if I trusted him fully with the facts. So far as I can see, my only plan will be to keep my knowledge and my fears to myself, and my eyes open. I am, I know, either being deceived, like a baby, by my own fears, or else I am in desperate straits, and if the latter be so, I need, and shall need, all my brains to get through.

I had hardly come to this conclusion when I heard the great door below shut, and knew that the Count had returned. He did not come at once into the library, so I went cautiously to my own room and found him making the bed. This was odd, but only confirmed what I had all along thought, that there are no servants in the house. When later I saw him through the chink of the hinges of the door laying the table in the dining room, I was assured of it. For if he does himself all these menial offices, surely it is proof that there is no one else in the castle, it must have been the Count himself who was the driver of the coach that brought me here. This is a terrible thought, for if so, what does it mean that he could control the wolves, as he did, by only holding up his hand for silence? How was it that all the people at Bistritz and on the coach had some terrible fear for me? What meant the giving of the crucifix, of the garlic, of the wild rose, of the mountain ash?

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สมุดรายวันของ Jonathan Harker อย่างต่อเนื่องเมื่อพบว่า ผมเป็นนักโทษ การเรียงลำดับของป่ามาข้า ฉันวิ่งขึ้นลงบันได พยายามทุกประตู และทุกทีหมดทุกหน้าต่างที่สามารถพบ แต่หลังจากนั้นเล็กน้อยความเชื่อมั่นของฉัน helplessness กำความรู้สึกอื่น ๆ ทั้งหมด เมื่อฉันมอง กลับมาหลังจากไม่กี่ชั่วโมงผมคิดว่า ผมต้องการ บ้าครั้ง หาทำงานมากกับหนูกับดัก เมื่อ อย่างไรก็ตาม เชื่อมั่นมาผม ว่า ผมกำพร้า ฉันนั่งลงอย่างเงียบ ๆ เป็นเงียบ ๆ เท่าที่ผมเคยทำอะไรในชีวิต และเริ่มใคร่ครวญสิ่งดีที่สุดที่จะทำ ฉันยังคงคิด และเป็นยังมาสรุปแน่นอนไม่ ของสิ่งหนึ่งผมบาง ใช้ไม่ทำให้ความคิดของฉันรู้จักกันนับได้ เขารู้ดีว่า ฉันกำลังจำคุกเป็นเวลา และเขาได้ทำมันเอง และมีไม่สนคำครหาของเขาเองอย่างไม่ต้องสงสัยเรื่อง เขาจะเท่าทีฉันถ้าฉันวางใจเขาเต็ม ด้วยข้อเท็จจริง ตราบใดที่ฉันสามารถดู แผนของฉันเท่านั้นจะให้ความรู้ของฉันและความกลัวของฉันเอง และเปิดตาของฉัน ฉัน ฉันรู้ การถูกหลอกลวง เช่นทารก โดยความกลัวของตัวเอง หรืออื่น ๆ ฉันในสเตรทหมดหวัง และถ้าหลังนั้น ฉันต้องการ และจะ ต้อง สมองของฉันทั้งหมดได้ผ่านการผมแทบไม่มีมาถึงบทสรุปนี้เมื่อยินดีประตูด้านล่างปิด และรู้ว่า จำนวนที่รับ เขาไม่ได้เกิดครั้งลงในไลบรารี ดังนั้นฉันเดินไปห้องของตัวเอง และพบเขาทำนอน นี้เป็นคี่ แต่เฉพาะ ยืนยันอะไรได้ตลอดคิด ที่มีข้าราชการไม่อยู่ในบ้าน เมื่อภายหลังผมเห็นเขาผ่าน chink ของ hinges ของประตูที่วางตารางในห้องรับประทานอาหาร ฉันไม่มั่นใจของมัน ถ้าเขาทำตัวเองสำนักงานทั้งหมดเหล่านี้ถู ย่อมเป็นหลักฐานว่ามีไม่มีใครในปราสาท มันต้องได้นับเองที่ไดรเวอร์ของโค้ชที่นำฉันนี่ นี่คือความคิดน่ากลัว สำหรับถ้าดังนั้น ไม่มีอะไร หมายความ ว่า เขาไม่สามารถควบคุมหมาป่า ได้ โดยเฉพาะ ถือขึ้นมือสำหรับเงียบ นั้นว่า ทุกคน ที่ Bistritz และโค้ชที่มีบางอย่างน่ากลัวฉันกลัวเป็นอย่างไร ความหมาย ให้ crucifix กระเทียม ของกุหลาบป่า ของเถ้าภูเขา

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

โจนาธานฮาร์เกอร์วารสารของอย่างต่อเนื่องเมื่อฉันพบว่าฉันเป็นนักโทษเรียงลำดับของความรู้สึกป่ามามากกว่าฉัน ฉันรีบวิ่งขึ้นและลงบันไดพยายามที่ประตูทุกบานและหันออกไปนอกหน้าต่างทุกครั้งที่ผมสามารถหา แต่หลังจากที่ความเชื่อมั่นของเล็ก ๆ น้อย ๆ ของฉันทำอะไรไม่ถูกครอบงำความรู้สึกอื่น ๆ เมื่อผมมองย้อนกลับไปไม่กี่ชั่วโมงหลังจากที่ฉันคิดว่าฉันจะต้องได้รับบ้าสำหรับเวลาเพราะเราประพฤติมากที่สุดเท่าที่หนูไม่อยู่ในกับดัก เมื่อ แต่ความเชื่อมั่นได้มาผมว่าผมทำอะไรไม่ถูกผมนั่งลงอย่างเงียบ ๆ เป็นอย่างเงียบที่สุดเท่าที่ฉันเคยทำอะไรในชีวิตของฉันและเริ่มที่จะคิดว่าสิ่งที่ดีที่สุดที่จะต้องทำ ผมคิดว่ายังคงและยังได้มาไม่มีข้อสรุปที่ชัดเจน ของสิ่งหนึ่งเท่านั้นผมบาง ว่ามันใช้ไม่ได้ทำให้ความคิดของฉันที่รู้กันว่าจำนวน เขารู้ดีว่าฉันกำลังถูกคุมขังและในขณะที่เขาได้ทำมันตัวเองและไม่ต้องสงสัยเลยมีแรงจูงใจของเขาเองมันเขาจะหลอกฉันว่าฉันไว้ใจเขาอย่างเต็มที่กับข้อเท็จจริง ดังนั้นเท่าที่ผมสามารถมองเห็นแผนของฉันเท่านั้นจะได้รับการให้ความรู้และความกลัวของฉันกับตัวเองและเปิดตาของฉัน ฉันฉันรู้ว่าไม่ว่าจะถูกหลอกเหมือนเด็กโดยความกลัวของตัวเองหรืออื่น ๆ ที่ผมอยู่ในช่องแคบหมดหวังและถ้าหลังจะเป็นอย่างนั้นฉันต้องและจะต้องสมองของฉันจะได้รับผ่าน. ฉันมี แทบจะไม่ได้มาสรุปนี้เมื่อฉันได้ยินประตูด้านล่างปิดและรู้ว่านับได้กลับ เขาไม่ได้มาในครั้งเดียวเป็นห้องสมุดดังนั้นฉันไปอย่างระมัดระวังไปที่ห้องของตัวเองและพบว่าเขาทำเตียง นี่คือความแปลก แต่ได้รับการยืนยันเพียง แต่สิ่งที่ผมมีมาตลอดคิดว่ามีคนรับใช้ในบ้านไม่มี ต่อมาเมื่อผมเห็นเขาผ่านร่องของบานพับของประตูวางโต๊ะในห้องรับประทานอาหารที่ผมมั่นใจได้ว่ามัน เพราะถ้าเขาทำกับตัวเองทั้งหมดเหล่านี้คนรับใช้สำนักงาน, แน่นอนมันเป็นข้อพิสูจน์ว่าไม่มีใครในปราสาทนั้นจะต้องได้รับการนับตัวเองซึ่งเป็นคนขับรถของโค้ชที่นำผมมาที่นี่ นี้เป็นความคิดที่น่ากลัวเพราะถ้าเป็นเช่นนั้นสิ่งที่ไม่ได้หมายความว่าเขาสามารถควบคุมหมาป่าขณะที่เขาทำโดยเฉพาะมือถือของเขาสำหรับความเงียบ? วิธีที่มันเป็นว่าทุกคนที่ Bistritz และโค้ชมีบางความกลัวที่น่ากลัวสำหรับฉันหรือไม่ สิ่งที่หมายถึงการให้ไม้กางเขน, กระเทียม, ป่าเพิ่มขึ้นของเถ้าภูเขา?

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

บันทึกของโจนาธาน ฮาร์เกอร์อย่างต่อเนื่อง

เมื่อฉันพบว่าฉันเป็นนักโทษเหมือนป่ารู้สึกมามากกว่าฉัน ผมรีบวิ่งขึ้นลงบันได พยายามทุกประตูและ peering ออกทุกหน้าต่างที่ฉันสามารถหา แต่หลังจากน้อยความเชื่อมั่นของ helplessness ฉันมีอำนาจเหนือความรู้สึกอื่น ๆทั้งหมด เมื่อฉันมองกลับไปหลังจากไม่กี่ชั่วโมงฉันคิดว่าฉันคงจะบ้าแล้วสำหรับผมทำตัวเป็นหนูในกรง เมื่อ อย่างไรก็ตาม ความเชื่อมั่นกลับมา ฉันช่วยเอง ฉันนั่งลงอย่างเงียบๆ เงียบที่สุดเท่าที่ผมเคยทำมาก่อนเลยในชีวิต และเริ่มที่จะคิดว่าสิ่งที่ดีที่จะทำ ฉันกำลังคิดอยู่ และยังต้องมาไม่แน่นอนบทสรุป ของสิ่งหนึ่งเท่านั้น ฉันแน่ใจ ที่ใช้ไม่ได้ ทำให้ความคิดของฉันรู้จักนับเขารู้ดีว่าผมถูกขัง และเหมือนที่เขาทำเอง และมีแรงจูงใจของเขาเองอย่างไม่ต้องสงสัยเลย เขาจะหลอกฉัน ถ้าฉันไว้ใจเขาอย่างเต็มที่กับข้อเท็จจริง เท่าที่ผมเห็น แผนของฉันเท่านั้นจะให้ความรู้และความกลัวของฉันกับตัวเองและตาของฉันเปิด ฉัน รู้ ทั้งโดนหลอก เหมือนทารก โดยความกลัวของตัวเอง ไม่งั้นผมในช่องแคบหมดหวังและถ้าหลังเป็นอย่างนั้น ฉันต้องการ จะต้อง สมองของฉันทั้งหมดได้รับผ่าน

ผมแทบจะมาสรุปตอนผมได้ยินดีประตูด้านล่างปิดและรู้ว่านับได้กลับมาแล้ว เขาไม่ได้มาพร้อมกัน ไปที่ห้องสมุด ผมจึงค่อยไปห้องของตัวเอง และพบว่าเขากำลังนอน นี้แปลก แต่ยืนยันสิ่งที่ผมได้ตลอดเลยที่ไม่มีคนรับใช้ในบ้าน เมื่อผมเห็นเขาผ่านรอยร้าวของบานพับของประตูวางโต๊ะในห้องอาหาร ผมก็มั่นใจแล้ว ถ้าเขาทำเอง สำนักงาน งานพวกนี้ มันก็พิสูจน์ได้ว่า ไม่มีใครในปราสาท มันต้องนับเองที่เป็นคนขับรถของโค้ชที่พาผมมาที่นี่ นี่เป็นความคิดที่แย่มากถ้าแล้วมันหมายถึงว่าเขาสามารถควบคุมหมาป่าอย่างเขาเหมือนกัน โดยเฉพาะการจับมือของเขาสำหรับความเงียบ ? มันเป็นว่าทุกคนที่ bistritz และโค้ช มี น่ากลัว กลัวฉันเหรอ อะไรหมายถึงการให้ของไม้กางเขนของกระเทียม ของกุหลาบป่าของภูเขาเถ้า ?