“I’ll be doing the same too.” [Ryou

“I’ll be doing the same too.” [Ryouma]
“Do your best!” [Elia & Ryouma]

As my words overlapped with Elia’s, we laughed. With the time of departure here, the escorts were the first to start moving as they led the convoy from the front.

Elia and the others waved towards me from the window as they left. And I too waved to the fleeting carriage as I sent them off, the carriage eventually turning into a silhouette, until finally I could see it no more. With the carriage gone, I too walked away, showed my face at the shop, and then headed to the mine.

From today on I won’t be living in the lodging but here, in the mine! Because of that I have to get started with the construction of my house!










“……………..Fuu…….”


Suddenly, I stop, and I look at the sky. I don’t have time to be sentimental. I know that. And yet, I can’t help but feel lonely. No, I’m not regretting my choice, but… at times like this, there’s nothing else to it except to work until I forget.

……Ahh, but then if I did that, then when I send my letter, it won’t have anything in it but work. She’ll probably get mad at me if I did that.

As I thought that, it would appear that I somehow lightened up as I could feel my face make a broad grin.

Somehow, I feel better. Well then, let’s continue like this.

“Fuu… Let me say that again, I’ll do my best!” [Ryouma]

I walk towards the mine again. But this time, with a cheerful mood, just like always. And so, like usual, my day also begins.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

"ผมจะทำเหมือนกันเกินไป" [Ryouma]"ทำดีสุด" [Elia & Ryouma]เป็นคำพูดของฉันเหลื่อมกับของ Elia เราหัวเราะ เวลาเดินทางนี่ พี่ได้ก่อนเริ่มต้นการย้าย ตามที่พวกเขานำขบวนด้านหน้าElia และอื่น ๆ โบกต่อผมจากหน้าต่างพวกเขาออก และฉันเกินไปโบกเพื่อการขนส่งเคลื่อนฉันส่งพวกเขาออก การขนส่งในที่สุดเปลี่ยนเป็นเงา จนในที่สุด ฉันจะได้เห็นมันไม่ กับการขนส่งที่หายไป ฉันเกินไปเดินไป พบใบหน้าของฉันที่ร้าน และจากนั้น มุ่งหน้าไปยังเหมืองจากในวันนี้ ผมจะไม่อยู่ในโรงแรมแต่นี่ ในเหมือง เพราะการที่ จะต้องเริ่มต้น ด้วยการก่อสร้างบ้านของฉัน“…………….. Fuu..."ทันใดนั้น ฉันหยุด และดูท้องฟ้า ฉันไม่มีเวลาที่จะอารมณ์ ฉันรู้แล้วน่า และยัง ฉันไม่สามารถช่วย แต่รู้สึกโดดเดี่ยว ไม่ ฉันไม่: regretting เลือกของฉัน แต่...ครั้งนี้ มีอะไรอย่างอื่นได้ยกเว้นการทำงานจนลืม…… ปรบมือ แต่แล้วถ้าผมทำที่ แล้วเมื่อฉันส่งจดหมายของฉัน มันไม่มีอะไรในนั้น แต่ทำงาน นอกจากนี้เธอคงจะได้บ้าที่ฉันถ้าฉันไม่ว่าขณะที่ผมคิดที่ มันจะปรากฏว่า ผมอย่างใดแต่ด้วยไฟประดับที่อาจรู้สึกว่าใบหน้าของฉันให้ยิ้มกว้างอย่างใด ฉันรู้สึกดีขึ้น ดี แล้ว ลองทำต่อไปนี้"Fuu ให้ฉันบอกว่า อีกครั้ง ฉันจะทำดีที่สุด!" [Ryouma]ผมเดินไปทางเหมืองอีกด้วย แต่เวลานี้ มีอารมณ์ร่าเริง เหมือนจะ และดังนั้น เช่นปกติ เริ่มวันของฉัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

"ฉันจะทำเหมือนกันมากเกินไป." [Ryouma]
"ทำดีที่สุดของคุณ!" [เอเลียและ Ryouma] ในฐานะที่เป็นคำพูดของฉันซ้อนทับกับ Elia เราหัวเราะ ด้วยเวลาของการเดินทางที่นี่คุ้มกันเป็นคนแรกที่จะเริ่มต้นการย้ายที่พวกเขานำขบวนจากด้านหน้า. ที่เอเลียและคนอื่น ๆ โบกมือต่อฉันจากหน้าต่างเป็นพวกซ้าย และฉันก็โบกมือให้สายการบินหายวับไปตามที่ผมส่งพวกเขาออกจากสายการบินในที่สุดก็กลายเป็นเงาจนในที่สุดผมก็เห็นว่ามันไม่มีอะไรมาก ด้วยสายการบินไปแล้วฉันก็เดินออกไปแสดงให้เห็นใบหน้าของฉันที่ร้านและจากนั้นมุ่งหน้าไปยังเหมือง. จากวันนี้ไปผมจะไม่ได้อาศัยอยู่ในที่พัก แต่ที่นี่ในเหมือง! เพราะการที่ผมจะต้องเริ่มต้นด้วยการก่อสร้างบ้านของฉัน! " ............... ..Fuu ...... ." ทันใดนั้นฉันจะหยุดและฉันมองไปที่ท้องฟ้า ผมไม่ได้มีเวลาที่จะซาบซึ้ง ฉันรู้แล้ว. และยังฉันไม่สามารถช่วย แต่รู้สึกเหงา ไม่ฉันไม่เสียใจเลือกของฉัน แต่ ... ในช่วงเวลาเช่นนี้มีอะไรอย่างอื่นยกเว้นในการทำงานจนฉันลืมเป็น. ...... อ่า แต่แล้วถ้าผมทำอย่างนั้นแล้วเมื่อผมส่งจดหมายของฉันจะได้รับรางวัล ' t มีอะไรอยู่ในนั้น แต่การทำงาน เธออาจจะได้รับบ้าที่ฉันถ้าฉันไม่ว่า. ขณะที่ผมคิดว่ามันจะปรากฏว่าฉันอย่างใดลดหย่อนขึ้นเป็นฉันรู้สึกว่าใบหน้าของฉันให้กับรอยยิ้มกว้าง. ยังไงก็เถอะผมรู้สึกดีขึ้น ถ้าอย่างนั้นเรามาอย่างต่อเนื่องเช่นนี้. "Fuu ... ให้ฉันบอกว่าอีกครั้งผมจะทำให้ดีที่สุดของฉัน!" [Ryouma] ผมเดินไปทางเหมืองอีกครั้ง แต่ครั้งนี้มีอารมณ์ร่าเริงเช่นเดียวเสมอ และอื่น ๆ เช่นปกติวันของฉันก็เริ่ม

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

" ฉันก็จะทำเหมือนกัน " [ เรียวมะ ฮาจิคาตะ ]" ทำให้ดีที่สุด ! " [ Elia & เรียวมะ ฮาจิคาตะ ]เป็นคำพูดของผมที่คาบเกี่ยวกันกับเลีย เราหัวเราะ กับเวลาที่ออกเดินทางมาคุ้มกันเป็นคนแรกที่เริ่มขยับเมื่อเขาพาขบวนจากหน้าเลียและคนอื่นๆโบกมือให้ผมจากหน้าต่างที่พวกเขาซ้าย และฉันก็โบกมือเรียกรถหายวับไป ฉันส่งพวกเขาออก รถม้าก็กลายเป็นเงา จนในที่สุดผมก็เจอมันอีก กับรถม้าจากไป ฉันก็เดินออกไปพบหน้าฉันที่ร้าน แล้วมุ่งหน้าไปที่เหมืองวันนี้ฉันก็ไม่ต้องอยู่ในที่พักแต่ที่นี่ ในของฉัน เนื่องจากว่าผมต้องเริ่มต้นด้วยการสร้างบ้านชั้น" ................. ฟู . . . . . . . "ทันใดนั้น ผมหยุด ผมมองที่ท้องฟ้า ฉันไม่ได้มีเวลาที่จะต้องเห็นใจ ผมรู้ แต่ฉันไม่สามารถช่วย แต่รู้สึกโดดเดี่ยว ไม่ ผมไม่ได้เสียใจที่เลือกฉัน แต่ . . . . . . . ในเวลาแบบนี้ ไม่มีอะไรให้ นอกจากจะทำงานจนลืม. . . . . . . อ่า . . . แต่ถ้าทำอย่างนั้น เมื่อฉันส่งจดหมายของฉัน มันไม่ได้มีอะไรเลย นอกจากงาน เธออาจจะโกรธผม ถ้าผมทำอย่างนั้นฉันคิดว่า มันจะปรากฏว่าฉันสว่างขึ้นอย่างรู้สึกได้ถึงใบหน้าของฉันทำให้รอยยิ้มกว้างบางที ฉันรู้สึกดีขึ้น งั้นก็ เป็นแบบนี้ต่อไปได้" ฟู . . . . . . . ให้ฉันพูดอีกครั้ง ผมจะทำให้ดีที่สุด ! " เรียวมะ ฮาจิคาตะ ]ผมเดินไปทางฉันอีกครั้ง แต่คราวนี้ ด้วยอารมณ์ร่าเริงเหมือนทุกครั้ง และเพื่อให้เหมือนปกติ วันนี้ก็เริ่มต้นขึ้น