causal agent of potato wart (Synchy

causal agent of potato wart (Synchytrium endobioticum) is an obligate parasitic chytrid fungus. It is included as a quarantine pathogen in 55 countries with losses in susceptible cultivars reaching 50–100%
The aim of our study was to characterize the resistance to S. endobioticum pathotype 1 in cultivated
potatoes from a well characterized subset of the Vavilov Institute of Plan Industry collection and to determine whether this resistance is associated with cultivated potato species taxonomy with ploidy, with geographic distance or with a molecular marker Nl25-1400 proposed for molecular screening for resistance pathotype 1 of S. endobioticum Within the diversity of 52 landrace genotypes our work shows a lack of such predictive association with wart resistance High intraspecific variation of wart diseases resistance allows the selection of extremely resistant and susceptible genotypes available for future genetic and breeding studies. Key words marker-assisted
selection — potato — potato wart — resistance — Synchytrium endobioticum — taxonomy Synchytrium endobioticum (Schilb.) Perc is an obligate parasitic chytrid fungus causing potato wart disease. Crop losses with susceptible varieties can reach 50–100% (Hampson 1993, Melnik 1998) The fungus produces a thick-walled winter sporangium, 25–75 lm in diameter, and contains 200–300 diploid resting spores (pro-sori) (Tarasova 1978, OEPP/EPPO2004) In the spring, sporangia germinate to zoospores that can infectrelease motile tubers sprouts stolons and leaves.In infected cells,sporangia develop during the summer and give rise to new zoospore infections. The infected plant cells swell,divide and form a wart (Laidlaw 1985, EPPO/CABI 1997) At the end of the nineteenth century, potato wart disease
spread from its original range in the Andean region of South America to parts of North America and Europe (Hampson and Proudfoot 1974, Hampson 1993, EPPO/CABI 1997; OEPP/EPPO 2004). More than 40 pathotypes of the fungus exist, but the most widely distributed is pathotype 1 (D1) (Hampson 1993,Baayen et al. 2006). Many varieties have been successfully bred for resistance to S. endobioticum pathotype 1 since the beginning of 20th century (Ross 1958a,b, Schick and Hopfe 1962)However, since the 1940s, new pathotypes have been reported which are more difficult to control (Baayen et al. 2006)

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ตัวแทนสาเหตุของมันฝรั่ง wart (Synchytrium endobioticum) เป็นการเชื้อรา chytrid obligate เสียงฟู่เหมือนกาฝาก จึงเป็นการศึกษาเฉพาะในประเทศ 55 กับพันธุ์ไวต่อถึง 50 – 100% ขาดทุนจากจุดมุ่งหมายของเราคือการ กำหนดลักษณะความต้านทานการ S. endobioticum pathotype 1 ในปลูกมันฝรั่งจากย่อยดี characterized ชุด Vavilov สถาบันวางแผนอุตสาหกรรม และกำหนดว่า ความต้านทานนี้จะเกี่ยวข้องกับ cultivated จำแนกประเภทพันธุ์มันฝรั่งกับพล็อยดี ระยะทางทางภูมิศาสตร์ หรือเครื่องหมายโมเลกุล Nl25 1400 เสนอคัดกรองระดับโมเลกุลสำหรับต้านทาน pathotype 1 ของ S. endobioticum ภายในความหลากหลายของ 52 แม่งานแสดงขาดการเชื่อมโยงดังกล่าวคาดการณ์กับ wart ความต้านทานเปลี่ยนแปลง intraspecific สูงของการต้านทานโรค wart ให้เลือกมาก ทน และไวต่อศึกษาจีโนไทป์พันธุกรรมในอนาคตและการศึกษาปรับปรุงพันธุ์ คำสำคัญเครื่องช่วยเลือก — มันฝรั่ง — wart มันฝรั่งซึ่งต้านทาน — Synchytrium endobioticum — endobioticum Synchytrium ระบบ (Schilb) Perc เป็นเชื้อรา chytrid obligate เสียงฟู่เหมือนกาฝากทำให้เกิดโรค wart มันฝรั่ง ตัดขาดกับพันธุ์ไวต่อสามารถไปถึง 50-100% (Hampson 1993, Melnik 1998) เชื้อราสร้างเป็นกำแพงหนาหนาว sporangium, 25 – 75 lm เส้นผ่านศูนย์กลาง และประกอบด้วย 200-300 diploid ห้องเพาะเฟิร์น (pro-sori) (Tarasova 1978, OEPP/EPPO2004) ในฤดูใบไม้ผลิ sporangia germinate เพื่อ zoospores ที่สามารถ infectrelease motile tubers งอก stolons และใบไม้ ในเซลล์ที่ติดเชื้อ sporangia พัฒนาในช่วงฤดูร้อน และก่อให้เกิดการติดเชื้อใหม่ zoospore ติดไวรัสพืชเซลล์บวม แบ่ง และฟอร์ม wart (Laidlaw 1985 สน พ./CABI 1997) เมื่อสิ้นสุดศตวรรษ โรค wart มันฝรั่งแพร่กระจายไปยังส่วนของอเมริกาเหนือและยุโรป (Hampson และ Proudfoot 1974, Hampson 1993 สน พ./CABI 1997 จากช่วงเริ่มต้นในภูมิภาค Andean ของอเมริกาใต้ OEPP/EPPO 2004) Pathotypes มากกว่า 40 ของเห็ดรามีอยู่ แต่กระจายกันอย่างแพร่หลายคือ pathotype 1 (ง 1) (Hampson 1993, Baayen et al. 2006) หลายสายพันธุ์มีการสำเร็จ bred สำหรับความต้านทานต่อ S. endobioticum pathotype 1 ตั้งแต่ต้นศตวรรษที่ 20 (Ross 1958a, b, Schick และ Hopfe 1962) อย่างไรก็ตาม ตั้งแต่ทศวรรษ 1940 โดย pathotypes ใหม่มีการรายงานซึ่งจะยากต่อการควบคุม (Baayen et al. 2006)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

สาเหตุของหูดมันฝรั่ง (Synchytrium endobioticum) เป็นเชื้อรา chytrid พยาธิหนี้บุญคุณ มันจะรวมเป็นเชื้อโรคกักกันใน 55 ประเทศที่มีการสูญเสียในสายพันธุ์ที่อ่อนแอต่อถึง 50-100%
โดยมีจุดมุ่งหมายของการศึกษาของเราคือการลักษณะความต้านทานต่อการเอส endobioticum pathotype ที่ 1
ในการเพาะปลูกมันฝรั่งจากการย่อยลักษณะเดียวกับสถาบันVavilov แผน คอลเลกชันอุตสาหกรรมและเพื่อตรวจสอบว่าต้านทานนี้มีความเกี่ยวข้องกับมันฝรั่งที่ปลูกอนุกรมวิธานสายพันธุ์ที่มี ploidy กับระยะทางภูมิศาสตร์หรือมีเครื่องหมายโมเลกุล Nl25-1400 เสนอสำหรับการคัดกรองโมเลกุลต้านทาน pathotype 1 เอส endobioticum ความหลากหลายภายใน 52 landrace ยีนการทำงานของเรา แสดงให้เห็นถึงการขาดการเชื่อมโยงการคาดการณ์ดังกล่าวมีความต้านทานต่อการเปลี่ยนแปลงหูดสำนวนสูงของความต้านทานโรคหูดช่วยให้การเลือกยีนทนมากและความเสี่ยงที่มีอยู่สำหรับอนาคตทางพันธุกรรมและการศึกษาการเพาะพันธุ์ คำสำคัญเครื่องหมายช่วยเลือก - มันฝรั่ง - หูดมันฝรั่ง - ต้านทาน - Synchytrium endobioticum - อนุกรมวิธาน Synchytrium endobioticum (. Schilb) Perc เป็นเชื้อรา chytrid ภาระปรสิตก่อให้เกิดโรคหูดมันฝรั่ง
สูญเสียพืชที่มีสายพันธุ์ที่อ่อนแอต่อสามารถเข้าถึง 50-100% (แฮมพ์ 1993 Melnik 1998) เชื้อราผลิตในช่วงฤดูหนาวผนังหนา sporangium, 25-75 ไมครอนในเส้นผ่าศูนย์กลางและมีสปอร์ 200-300 พักผ่อนซ้ำ (โปร Sori) (Tarasova 1978 OEPP / EPPO2004) ในฤดูใบไม้ผลิที่จะงอก sporangia zoospores ที่สามารถเคลื่อนที่ infectrelease หัวกะหล่ำ stolons leaves.In และเซลล์ที่ติดเชื้อ, sporangia พัฒนาในช่วงฤดูร้อนและก่อให้เกิดการติดเชื้อ zoospore ใหม่ เซลล์พืชที่ติดเชื้อบวมหารและรูปแบบหูด (เลดลอว์ปี 1985 สนพ / Cabi 1997)
ในตอนท้ายของศตวรรษที่สิบเก้าโรคหูดมันฝรั่งแพร่กระจายจากช่วงเดิมในภูมิภาคแอนเดียนของทวีปอเมริกาใต้ไปยังส่วนของทวีปอเมริกาเหนือและยุโรป(แฮมพ์และ Proudfoot 1974 แฮมพ์ปี 1993 สนพ / Cabi 1997; OEPP / สนพ 2004) มากกว่า 40 pathotypes ของเชื้อราอยู่ แต่กระจายอย่างกว้างขวางที่สุดคือ pathotype 1 (D1) (แฮมพ์ 1993 Baayen et al. 2006) พันธุ์หลายคนได้รับการอบรมประสบความสำเร็จในการต่อต้านการเอส endobioticum pathotype 1 ตั้งแต่จุดเริ่มต้นของศตวรรษที่ 20 (รอสส์ 1958a, B, Schick และ Hopfe 1962) อย่างไรก็ตามตั้งแต่ปี 1940 pathotypes ใหม่ได้รับการรายงานซึ่งเป็นเรื่องยากมากขึ้นในการควบคุม (Baayen et al. 2006)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

สาเหตุโรคหูดมันฝรั่ง ( synchytrium endobioticum ) เป็น พยาธิ หรือเชื้อราไคทริด . มันรวมเป็นเขตกักกันเชื้อโรคใน 55 ประเทศที่มีการสูญเสียในอ่อนแอพันธุ์ถึง 50 – 100 %
วัตถุประสงค์ของการศึกษาของเราคือลักษณะของความต้านทานในการปลูก endobioticum pathotype 1
Sมันฝรั่งจากดีลักษณะย่อยของ vavilov สถาบันรวบรวมอุตสาหกรรม วางแผน และตรวจสอบว่า ความต้านทานนี้จะเกี่ยวข้องกับการปลูกมันฝรั่งชนิดอนุกรมวิธานกับหลังกับภูมิศาสตร์ระยะทางหรือด้วยเครื่องหมายโมเลกุล nl25-1400 เสนอคัดกรองโมเลกุลเพื่อต้านทาน pathotype 1 S .endobioticum ภายในความหลากหลายของพันธุ์แลนด์เรซ 52 งานของเราแสดงให้เห็นถึงการขาดของความต้านทานสูงเช่นสมาคมกับหูดหูดเซ็นต์การต้านทานโรคให้เลือกมากและสามารถทนต่อพันธุ์ ในอนาคตทางพันธุกรรมและการปรับปรุงพันธุ์ ศึกษา เครื่องหมาย
คำสำคัญบทเรียนเลือก - มันฝรั่ง - หูด - มันฝรั่งต้านทาน - synchytrium endobioticum - อนุกรมวิธาน synchytrium endobioticum ( schilb ) PERC หรือเชื้อราไคทริดเป็นพยาธิที่ก่อให้เกิดโรคหูดมันฝรั่ง ผลผลิตจากแมลงพันธุ์ได้ถึง 50 - 100% ( แฮมป์สัน 1993 เมลนิค 1998 ) เชื้อราผลิตผนังหนาหนาวสปอแรนเจียม , 25 และ 75 LM ในเส้นผ่าศูนย์กลางและมี 200 – 300 Gold พักสปอร์ ( Pro โซริ ) ( tarasova 1978 oepp / eppo2004 ) ในฤดูใบไม้ผลิ สปอแรงเกียงอกเพื่อ zoospores ที่สามารถ infectrelease เคลื่อนที่ stolons หัวถั่วงอกและใบ ในเซลล์ที่ติดเชื้อ , สปอแรงเกียพัฒนาในระหว่างฤดูร้อน และก่อให้เกิดการติดเชื้อคณะใหม่ น้ำพืชที่ติดเชื้อและเซลล์ แบ่งรูปแบบหูด ( เลดลอว์ปี 1985พลังงาน / cabi 1997 ) ในตอนท้ายของศตวรรษที่สิบเก้า มันฝรั่ง หูด โรค
กระจายจากช่วงเดิมในภูมิภาคแอนเดียนของอเมริกาใต้ไปยังส่วนของทวีปอเมริกาเหนือและยุโรป ( แฮมป์สัน และ 1974 พราวด์ฟุตแฮมป์สัน 1993 , พลังงาน / cabi 1997 ; oepp / สนพ. 2004 ) กว่า 40 pathotypes ของเชื้อราอยู่ แต่การกระจายอย่างกว้างขวางเป็น pathotype 1 ( D1 ) ( แฮมป์สัน 1993 baayen et al . 2006 )หลายสายพันธุ์ได้รับเรียบร้อยแล้วพันธุ์ต้านทาน . endobioticum pathotype 1 ตั้งแต่จุดเริ่มต้นของศตวรรษที่ 20 ( รอส 1958a B และชิค hopfe 1962 ) อย่างไรก็ตาม ตั้งแต่ปี 1940 pathotypes ใหม่ได้รับการรายงานซึ่งมีมากขึ้นยากที่จะควบคุม ( baayen et al . 2006 )