Yun Canghai’s sudden roar scared Yu

Yun Canghai’s sudden roar scared Yun Che and caused him to jump. He immediately turned around, and surprisingly saw Yun Canghai’s whole face distort, his eyes were so excited that a frightening layer of crimson red covered it. His right hand clawed forward and his whole body desperately struggled, which brought about rushing sounds on the chain.

This exaggerated reaction caused Yun Che to suddenly ask: “You’ve seen this thing before?”

As he spoke, he hurriedly held up the pendent before Yun Canghai’s eyes. Then, he opened up the pendant, exposing the extremely ordinary small mirror within the pendant.

Yun Canghai’s eyes focused extremely hard on that mirror. Both eyeballs trembled, as if they were going to fall out from his eye sockets. After a brief moment of silence, his struggling body became more severe, as he fiercely roared: “Where did you get this thing!! Why would it be with you… speak! Why is it with you! Speak!!”

Yun Canghai’s reaction completely showed that he knew what the thing in his hand was. Not only did he recognize it, it seemed extremely important to him. His heart was excited due to this, and he took a step back, hung it around his neck, and used the calmest voice he could muster to answer: “When I was born, it was already with me. It was the only thing my birth parents, whom I’ve never seen, left for me… Since you recognize it, can you tell me what it actually is? Who is the original owner of this item? The two who put it on me… are most likely to be my birth parents!”

The air instantly coagulated.

The two were both excited, as both stared at the other with wide eyes… Yun Che longed for his answer. This pendant was the one and only hope of knowing his past, and was the key to finding his parents. Today, he finally found someone who recognized it, and in front of him, Yun Canghai’s gaze went from intense to dull… more and more dull…

“This is… what your parents… left for you?” He looked at Yun Che and asked with a slow, hoarse voice that had difficulty speaking.

“Yes!” Yun Che nodded, lifting up the pendant. Breathing in deeply, he said: “Not long after I was born, my parents were being hunted down, and an intimate friend of my birth parents, who was my adoptive father, secretly swapped his son with me to protect my life… After my parents left, there were no more messages, and the only thing they left with me was this pendant! Since I was young, I wore it with me, because it is the only proof that I have to find my parents! Since you recognize it, then, do you know who left it with me… Who my biological parents are?”

Yun Che, who urgently desired to know the answer said as much as he could possibly know. His eyes open wide open expectantly, waiting for the news he wanted from Yun Canghai’s mouth. As he narrated what he knew, the expression in Yun Canghai’s eyes trembled more and more violently. So much that… more and more tears flashed around.

Yun Canghai’s extended right hand was stiff in the air and he spasmed for a while without putting his hands down. Or maybe… under the extreme excitement, he forgot how to control his own body. He stared at Yun Che, not blinking for the whole while. After Yun Che finished speaking, his lips were agape, but he didn’t make a noise. It wasn’t until a long time later that his trembling voice said incomprehensibly: “Child… you… you… this year… how… how old are you?”

“Nineteen.” Yun Che replied. He just had his birthday this time last month. He was exiled from his family at sixteen, and it had nearly been three years since he’d been forced away from Grandfather and Little Aunt.

“Nineteen… Nineteen… Nineteen…” Yun Canghai murmured, and each time, the expression in his eyes became more and more uncertain. His stiff arm in the air moved, and his fingers becoming a relatively soft posture: “You… come here… show me your left hand… don’t be scared, I won’t hurt you, and won’t snatch your stuff… show me your left hand

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เสียงคำรามอย่างฉับพลันของยุน Canghai กลัวยุน Che และเกิดจากเขาไป เขาทันทีหันไปรอบ ๆ และจู่ ๆ เห็นบิดเบือน Yun Canghai ทั้งใบหน้า ดวงตาของเขาได้ตื่นเต้นมากว่า ชั้นกลัวสีแดงเข้มครอบคลุมมัน Clawed มือขวาไปข้างหน้า และร่างกายของเขาทั้งหมด ต่อสู้ ที่มาวิ่งเสียงบนสายโซ่ปฏิกิริยานี้ไปเกิดเทพเจ้าแชยุนก็ถาม: "คุณเคยเห็นสิ่งนี้ก่อน"เขาพูด เขารีบจัดขึ้นเพื่อตายุน Canghai จากนั้น เขาเปิดจี้ กระจกเล็กธรรมดามากในการจี้เปิดเผยตายุน Canghai เน้นที่กระจกที่หนักมาก หน้าที่มีดวงตาทั้งสอง trembled ว่าพวกเขาจะตกออกจากซ็อกเก็ตตาของเขา หลังจากช่วงเวลาสั้น ๆ ของความเงียบ ร่างกายของเขาดิ้นรนเป็นรุนแรงมากขึ้น เป็นแววคำราม: "คุณสามารถได้รับสิ่งนี้!! ทำไมต้องมันได้คุณ...พูด ทำไมอยู่กับคุณ พูด!!"ยุน Canghai ปฏิกิริยาสมบูรณ์แสดงให้เห็นว่า เขารู้ว่าสิ่งที่มือของเขาคืออะไร ไม่เพียง ไม่ได้เขารู้จัก มันดูเหมือนการเขา ตื่นเต้นหัวใจนี้ และเขาเอาขั้นตอนการกลับมา แขวนรอบคอของเขา และใช้เสียงใสที่เขาสามารถชุมนุมตอบ: "เมื่อผมเกิด ก็อยู่กับฉัน มันเป็นเพียงสิ่งที่เกิดพ่อ ที่ฉันเคยเห็น ปล่อยฉัน... เพราะคุณรู้จักมัน คุณสามารถบอกสิ่งที่เป็นจริง เจ้าของเดิมของสินค้านี้คือใคร 2 คนเลยฉัน... มักจะถูกพ่อเกิด"อากาศที่จับก้อนทันทีทั้งสองได้ทั้งตื่นเต้น เป็นทั้งจ้องไปที่อื่น ๆ ด้วยสายตาที่กว้าง... ยุน Che ปรารถนาสำหรับคำตอบของเขา จี้นี้หนึ่งและหวังเพียงว่าอดีตของเขา และ ปุ่มค้นหาพ่อแม่ของเขา วันนี้ เขาก็พบว่าคนที่รู้จักมัน และหน้าของเขา ยุน Canghai สายตาไปจากรุนแรงทู่...ทู่ขึ้น..."นี้เป็น... อะไรพ่อแม่...ซ้ายสำหรับคุณ? " เขามองที่ Che ยุน และถาม ด้วยเสียงที่มีปัญหาพูดช้า เครือ"ใช่" ยุน Che พยักหน้า ยกจี้ เขาหายใจในลึก กล่าวว่า: "ไม่นานหลังจากผมเกิด พ่อแม่ของฉันมีการล่าลง และเพื่อนใกล้ชิดของพ่อเกิด ผู้พ่อ adoptive แอบสลับบุตรกับฉันเพื่อปกป้องชีวิตของฉัน... หลังจากพ่อแม่ของฉัน มีไม่มีข้อความเพิ่มเติม และสิ่งเดียวที่พวกเขาซ้ายกับ จี้นี้ ตั้งแต่หนุ่ม ฉันสวมมันกับฉัน เพราะมันเป็นหลักฐานเท่าที่มีการค้นหาพ่อแม่ของฉัน เพราะคุณรู้จักมัน แล้ว คุณรู้ที่เหลือกับฉัน... พ่อชีวภาพคือใคร"Che ยุน ผู้ที่ต้องการจะทราบคำตอบด่วนมากที่สุดเท่าที่จะสามารถรู้กล่าว ตาของเขาเปิดกว้างตา รอข่าวเขาต้องจากปากยุน Canghai ตามที่เขาบรรยายสิ่งที่เขารู้ นิพจน์ในตายุน Canghai trembled ขึ้นอย่างรุนแรง มากว่า...น้ำตา มากประกายรอบยุน Canghai ขยายขวามือเป็นแข็งในอากาศและเขา spasmed ในขณะโดยไม่ทำให้เขามือลง หรือบางที...ภายใต้ความตื่นเต้นสุดขีด เขาลืมวิธีการควบคุมร่างกายของเขาเอง เขาจ้องไปที่ยุน Che ไม่กะพริบในขณะที่ทั้งหมด หลังจากที่ยุน Che พูดจบ ริมฝีปากของเขาถูกอากาเป้ แต่เขาไม่ได้เสียงดัง จนเวลานานภายหลังว่าเสียงของเขา trembling incomprehensibly: "เด็ก...คุณ...คุณ...ปีนี้...วิธี...อายุเท่าคุณ? ""เก้า" Che ยุนตอบ เขาเพิ่งมีวันเกิดของเขาเวลานี้เดือน เขาถูกเนรเทศจากครอบครัวของเขาที่สิบหก และเกือบได้สามปี เพราะว่าเขาปู่และป้าน้อย"เก้า... เก้า... เก้า... " Murmured Canghai ยุน และแต่ละครั้ง นิพจน์ในดวงตาของเขากลายเป็นไม่แน่นอนมากขึ้น แขนแข็งในอากาศย้าย และนิ้วมือของเขากลายเป็น ท่าค่อนข้างนุ่ม: "คุณ...มาที่นี่...แสดงมือซ้าย...อย่ากลัว ฉันจะไม่ทำร้ายคุณ และจะไม่ฉกสิ่งของ...แสดงมือซ้าย

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

Yun Canghai คำรามอย่างฉับพลันกลัว Yun Che และทำให้เขาต้องกระโดด ทันทีที่เขาหันไปรอบ ๆ และน่าแปลกใจที่เห็นใบหน้า Distort Yun Canghai ของทั้งดวงตาของเขามีความตื่นเต้นเพื่อให้เป็นชั้นที่น่ากลัวของสีแดงสีแดงเข้มปกคลุม มือขวาของเขาเล็บไปข้างหน้าและร่างกายทั้งหมดของเขาพยายามอย่างยิ่งที่ได้นำเกี่ยวกับการวิ่งเสียงในห่วงโซ่. ปฏิกิริยานี้เกิดจากการที่พูดเกินจริง Yun Che จู่ๆถาม: "คุณเคยเห็นสิ่งนี้มาก่อนหรือไม่" ขณะที่เขาพูดเขารีบจัดขึ้น จี้ต่อหน้าต่อตาของยุน Canghai จากนั้นเขาเปิดขึ้นจี้เผยให้เห็นกระจกเล็ก ๆ ธรรมดามากภายในจี้. ตายันต์ Canghai เน้นหนักมากในกระจกว่า ทั้งดวงตาสั่นราวกับว่าพวกเขากำลังจะหลุดออกจากเบ้าตาของเขา หลังจากช่วงเวลาสั้น ๆ ของความเงียบร่างกายดิ้นรนของเขากลายเป็นความรุนแรงมากขึ้นในขณะที่เขาอย่างรุนแรงคำราม: "คุณไม่ได้รับสิ่งนี้อยู่ที่ไหน !! ทำไมมันจะอยู่กับคุณ ... พูด! ทำไมมันจึงเป็นกับคุณ! พูด !! " ปฏิกิริยา Yun Canghai สมบูรณ์แสดงให้เห็นว่าเขารู้ว่าสิ่งสิ่งที่อยู่ในมือของเขาคือ ไม่เพียง แต่เขารับรู้มันก็ลำบากที่สำคัญอย่างยิ่งกับเขา หัวใจของเขารู้สึกตื่นเต้นเนื่องจากนี้และเขาก็เอาขั้นตอนหลังแขวนมันรอบคอของเขาและใช้เสียงสุขุมเขาสามารถรวบรวมเพื่อตอบ: "เมื่อผมเกิดมาก็มีอยู่แล้วกับฉัน มันเป็นสิ่งเดียวที่พ่อแม่ของฉันซึ่งฉันไม่เคยเห็นซ้ายสำหรับฉัน ... เมื่อคุณรับรู้ว่าคุณสามารถบอกฉันว่ามันเป็นจริง? ใครเป็นเจ้าของเดิมของรายการนี้หรือไม่? สองคนที่ใส่ไว้ในฉัน ... เป็นส่วนใหญ่มีแนวโน้มที่จะเป็นพ่อแม่ของฉัน! " อากาศจับตัวทันที. ทั้งสองได้ทั้งตื่นเต้นขณะที่ทั้งสองจ้องที่อื่น ๆ ที่มีดวงตาที่เบิกกว้าง ... ยุนเจ๊อยากให้คำตอบของเขา จี้ชิ้นนี้เป็นหนึ่งและความหวังเดียวของการรู้อดีตของเขาและเป็นกุญแจสำคัญในการหาพ่อแม่ของเขา วันนี้ในที่สุดเขาก็พบว่าคนที่ได้รับการยอมรับมันและในด้านหน้าของเขาจ้องมอง Yun Canghai ของเดินออกมาจากความรุนแรงที่จะน่าเบื่อ ... มากขึ้นและน่าเบื่อมากขึ้น ... "นี่คือ ... สิ่งที่พ่อแม่ของคุณ ... ที่เหลือสำหรับคุณ?" เขามองไปที่ยุน Che และถาม กับช้าเสียงแหบแห้งที่มีความยากลำบากพูด. "ใช่!" ยุนเจ๊พยักหน้ายกจี้ หายใจเข้าลึกเขากล่าวว่า "ไม่นานหลังจากที่ผมเกิดมาพ่อแม่ของฉันถูกตามล่าและเพื่อนที่ใกล้ชิดของพ่อแม่ของฉันที่เป็นพ่อบุญธรรมของฉันแอบสลับลูกชายของเขากับฉันเพื่อปกป้องชีวิตของฉัน ... หลังจากฉัน พ่อแม่ผู้ปกครองที่เหลือไม่มีข้อความเพิ่มเติมและสิ่งเดียวที่พวกเขาทิ้งให้อยู่กับฉันเป็นจี้นี้! ตั้งแต่ผมยังเป็นเด็กผมสวมมันกับฉันเพราะมันเป็นหลักฐานเดียวที่ฉันต้องไปหาพ่อแม่ของฉัน! ตั้งแต่คุณรู้จักมันแล้วคุณจะรู้ว่าใครทิ้งมันไว้กับฉัน ... ใครพ่อแม่ทางชีวภาพของฉัน? " ยุน Che ที่ต้องการเร่งด่วนที่จะรู้คำตอบดังกล่าวเท่าที่เขาอาจจะรู้ ดวงตาของเขาเปิดกว้างเปิดลุ้นรอข่าวที่เขาต้องการออกมาจากปากของยุน Canghai ในขณะที่เขาเล่าสิ่งที่เขารู้การแสดงออกในสายตาของยุน Canghai ก็ตัวสั่นมากขึ้นและรุนแรง มากว่า ... น้ำตามากขึ้นและประกายรอบ. ขยายทางด้านขวามือของยุน Canghai แข็งในอากาศและเขา spasmed ในขณะที่โดยไม่ต้องใส่มือของเขาลง หรือบางที ... ภายใต้ความตื่นเต้นมากเขาลืมวิธีการควบคุมร่างกายของเขาเอง เขาจ้องที่หยุนเจ๊ไม่กระพริบสำหรับในขณะที่ทั้ง หลังจากที่ยุนเจ๊พูดจบริมฝีปากของเขาก็อ้าปากค้าง แต่เขาไม่ได้ทำเสียงดัง มันไม่ได้จนกว่านานหลังจากนั้นเสียงสั่นของเขากล่าวว่าไม่มีขอบเขต "เด็ก ... คุณ ... คุณ ... ปีนี้ ... วิธีการ ... คุณอายุเท่าไหร่?" "เก้า" เจ๊ยุนตอบ. เขาก็มีวันเกิดของเขาในเวลานี้เมื่อเดือนที่แล้ว เขาถูกเนรเทศออกจากครอบครัวของเขาที่สิบหกและจะได้รับเกือบสามปีนับตั้งแต่ที่เขาถูกบังคับให้ออกไปจากคุณปู่และลิตเติ้ลป้า. "เก้า ... เก้าสิบเก้า ... ... " ยุน Canghai บ่นและในแต่ละครั้งการแสดงออกในสายตาของเขา เป็นมากขึ้นและมีความไม่แน่นอนมากขึ้น แขนแข็งของเขาในอากาศย้ายและนิ้วมือของเขากลายเป็นท่าที่ค่อนข้างอ่อน: "คุณ ... มาที่นี่ ... แสดงให้ฉันมือซ้ายของคุณ ... ไม่ต้องกลัวผมจะไม่ทำร้ายคุณและจะไม่ฉวยสิ่งที่คุณ ... แสดงให้ฉันมือซ้ายของคุณ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ยุนยุนเชก็กลัว canghai คำรามและทำให้เขากระโดด ทันทีที่เขาหันหลัง จู่ ๆเห็นของยุน canghai ทั้งใบหน้าบิดเบี้ยว ดวงตาของเขาอย่างตื่นเต้นว่าชั้นน่ากลัวสีแดงเข้มแดงปกคลุมมัน มือขวาของเขาๆ ไปข้างหน้า และเขาทั้งร่างหมด ต่อสู้ ซึ่งนำเรื่องเร่งเสียงในห่วงโซ่ปฏิกิริยานี้ทำให้ยุนเชก็พูดเกินจริงไปถาม : " คุณเคยเห็นสิ่งนี้มาก่อนไหม "อย่างที่เขาพูด เขารีบหยิบจี้ก่อน ยุน canghai ตา แล้วเขาเปิดจี้เผยกระจกขนาดเล็กมากสามัญภายในจี้ยุน canghai ตาโฟกัสยากมากในกระจกนั่น ทั้งดวงตาก็เป็นถ้าพวกเขาหลุดจากเบ้าตาของเขา หลังจากช่วงเวลาสั้น ๆของความเงียบ เขาดิ้นรนร่างกายกลายเป็นที่รุนแรงมากขึ้น ขณะที่เขาก็คำราม : " ที่คุณได้รับสิ่งนี้ ! ทำไมมันอยู่กับคุณ . . . . . . . พูด ! ทำไมมันอยู่ที่คุณ พูดสิ ! ! "ปฏิกิริยาของยุน canghai สมบูรณ์ พบว่าเขารู้ว่าสิ่งที่อยู่ในมือของเขา ไม่เพียง แต่เขาจำมัน ดูเหมือนจะสำคัญมากสำหรับเขา หัวใจของเขาตื่นเต้นเนื่องจากนี้และเขาย้อนกลับไป แขวนไว้รอบคอของเขาและใช้ calmest เสียงเขาสามารถรวบรวมตอบ : " เมื่อฉันเกิดมา มันก็มาด้วย มันเป็นสิ่งเดียวที่พ่อแม่ของฉันที่ฉันไม่เคยเห็น ซ้าย สำหรับฉัน . . . . . . . ในเมื่อคุณยอมรับมัน คุณสามารถบอกได้ว่าจริงๆ แล้วมันคือ ? ใครคือเจ้าของเดิมของรายการนี้ สองคนที่ใส่ผม . . . . . . . มักจะเป็นพ่อแม่ที่ให้กำเนิดฉัน "อากาศทันที จับกันเป็นก้อนสองคนนี้ ทั้งตื่นเต้น ทั้งจ้องอีกคนด้วยสายตา . . . . . . . กว้างยุนเช เฝ้ารอคำตอบของเขา จี้นี้เป็นหนึ่งและเพียงหวังว่ารู้อดีตของเขา และเป็นกุญแจสำคัญในการตามหาพ่อแม่ของเขา วันนี้ ในที่สุดเขาก็เจอคนที่รู้จักมัน และต่อหน้าเขา ยุน canghai สายตาไปจากเข้มทึบ และน่าเบื่อ . . . . . . . . . . . . ." นี่คือ . . . สิ่งที่พ่อแม่ของคุณ . . . . . . . ทิ้งไว้ให้นายเหรอ " เค้ามองยุนเช และถามด้วยเสียงที่แหบแห้งช้ามีปัญหาการพูด" ใช่ ! " ยุนเชพยักหน้า ยกจี้ หายใจเข้าลึกๆ เขากล่าวว่า : " ไม่นานหลังจากที่ฉันเกิด พ่อแม่ของฉันถูกตามล่าและสนิทเพื่อน พ่อแม่ของฉัน ที่พ่อบุญธรรม แอบสลับลูกกับผมเพื่อปกป้องชีวิต . . . หลังจากพ่อแม่ของฉันกลับ ไม่มีข้อความเพิ่มเติม และสิ่งเดียวที่พวกเขา แล้วฉันก็จี้นี้ ตั้งแต่ฉันยังเด็ก ฉันใส่มันมาด้วย เพราะมันเป็นสิ่งเดียวที่จะพิสูจน์ว่าผมต้องไปหาพ่อแม่ของฉัน ! คุณจำได้แล้ว คุณรู้ว่าใครทิ้งมันไว้ให้ฉัน . . . . . . . ที่พ่อแม่ที่แท้จริงของฉันคืออะไร ? "ยุนเช ที่เร่งด่วนที่ต้องการจะรู้คำตอบว่า เท่าที่เขาจะรู้ ดวงตาของเขาเปิดกว้าง หวังรอข่าวที่เขาต้องการจากปากยุน canghai . เขาเล่าว่าเขารู้ สายตาของยุน canghai ตาสั่นมากขึ้นอย่างรุนแรง มากว่า . . . . . . . มากขึ้นน้ำตาแว้บๆยุน canghai ขยายมือขวาแข็ง ในอากาศ และเขา spasmed สักพักโดยไม่ต้องใส่มือของเขาลง หรือบางที . . . . . . . ภายใต้ความตื่นเต้นสุดขีด เขาลืมวิธีการควบคุมร่างกายของเขาเอง เขาจ้องมองไปที่ยุนเช ไม่กระพริบ สำหรับในขณะที่ทั้งหมด หลังจากที่ยุนเชพูดจบ ริมฝีปากของเขากำลังอ้าปากค้างด้วยความตกใจ แต่เขาไม่ได้ส่งเสียง มันไม่ได้จนกว่านานมากที่เขาเสียงสั่นๆว่า " ลูกจะไป . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . ปีนี้ . . . . . . . . . . . . . คุณอายุเท่าไหร่ ? "" 19 " ยุนเช ตอบ เขาเพิ่งมีวันเกิดของเขาในครั้งนี้เมื่อเดือนที่แล้ว เขาถูกเนรเทศออกจากครอบครัวของเขาที่อายุ 16 และมันเกือบจะสามปีแล้วตั้งแต่ที่เขาถูกบังคับให้หนีจากปู่และป้า" สิบเก้าสิบเก้าสิบเก้า . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . " ยุน canghai พึมพำและแต่ละครั้ง สายตาของเขาก็ยิ่งมีความไม่แน่นอนมากขึ้น แขนแข็งของเขาในอากาศย้ายและนิ้วมือของเขาเป็นท่าที่ค่อนข้างนิ่ม : " คุณ . . . . . . . มา . . . . . . . ให้ฉันมือ . . . . . . . ซ้าย ไม่ต้องกลัวนะ ผมจะไม่ทำให้เธอเจ็บ และไม่แย่งของของเธอ . . เอามือซ้าย