Jonathan Harker's Journal Continued

Jonathan Harker's Journal Continued

When I found that I was a prisoner a sort of wild feeling came over me. I rushed up and down the stairs, trying every door and peering out of every window I could find, but after a little the conviction of my helplessness overpowered all other feelings. When I look back after a few hours I think I must have been mad for the time, for I behaved much as a rat does in a trap. When, however, the conviction had come to me that I was helpless I sat down quietly, as quietly as I have ever done anything in my life, and began to think over what was best to be done. I am thinking still, and as yet have come to no definite conclusion. Of one thing only am I certain. That it is no use making my ideas known to the Count. He knows well that I am imprisoned, and as he has done it himself, and has doubtless his own motives for it, he would only deceive me if I trusted him fully with the facts. So far as I can see, my only plan will be to keep my knowledge and my fears to myself, and my eyes open. I am, I know, either being deceived, like a baby, by my own fears, or else I am in desperate straits, and if the latter be so, I need, and shall need, all my brains to get through.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สมุดรายวันของ Jonathan Harker อย่างต่อเนื่องเมื่อพบว่า ผมเป็นนักโทษ การเรียงลำดับของป่ามาข้า ฉันวิ่งขึ้นลงบันได พยายามทุกประตู และทุกทีหมดทุกหน้าต่างที่สามารถพบ แต่หลังจากนั้นเล็กน้อยความเชื่อมั่นของฉัน helplessness กำความรู้สึกอื่น ๆ ทั้งหมด เมื่อฉันมอง กลับมาหลังจากไม่กี่ชั่วโมงผมคิดว่า ผมต้องการ บ้าครั้ง หาทำงานมากกับหนูกับดัก เมื่อ อย่างไรก็ตาม เชื่อมั่นมาผม ว่า ผมกำพร้า ฉันนั่งลงอย่างเงียบ ๆ เป็นเงียบ ๆ เท่าที่ผมเคยทำอะไรในชีวิต และเริ่มใคร่ครวญสิ่งดีที่สุดที่จะทำ ฉันยังคงคิด และเป็นยังมาสรุปแน่นอนไม่ ของสิ่งหนึ่งผมบาง ใช้ไม่ทำให้ความคิดของฉันรู้จักกันนับได้ เขารู้ดีว่า ฉันกำลังจำคุกเป็นเวลา และเขาได้ทำมันเอง และมีไม่สนคำครหาของเขาเองอย่างไม่ต้องสงสัยเรื่อง เขาจะเท่าทีฉันถ้าฉันวางใจเขาเต็ม ด้วยข้อเท็จจริง ตราบใดที่ฉันสามารถดู แผนของฉันเท่านั้นจะให้ความรู้ของฉันและความกลัวของฉันเอง และเปิดตาของฉัน ฉัน ฉันรู้ การถูกหลอกลวง เช่นทารก โดยความกลัวของตัวเอง หรืออื่น ๆ ฉันในสเตรทหมดหวัง และถ้าหลังนั้น ฉันต้องการ และจะ ต้อง สมองของฉันทั้งหมดได้ผ่านการ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

โจนาธานฮาร์เกอร์วารสารของอย่างต่อเนื่องเมื่อฉันพบว่าฉันเป็นนักโทษเรียงลำดับของความรู้สึกป่ามามากกว่าฉัน ฉันรีบวิ่งขึ้นและลงบันไดพยายามที่ประตูทุกบานและหันออกไปนอกหน้าต่างทุกครั้งที่ผมสามารถหา แต่หลังจากที่ความเชื่อมั่นของเล็ก ๆ น้อย ๆ ของฉันทำอะไรไม่ถูกครอบงำความรู้สึกอื่น ๆ เมื่อผมมองย้อนกลับไปไม่กี่ชั่วโมงหลังจากที่ฉันคิดว่าฉันจะต้องได้รับบ้าสำหรับเวลาเพราะเราประพฤติมากที่สุดเท่าที่หนูไม่อยู่ในกับดัก เมื่อ แต่ความเชื่อมั่นได้มาผมว่าผมทำอะไรไม่ถูกผมนั่งลงอย่างเงียบ ๆ เป็นอย่างเงียบที่สุดเท่าที่ฉันเคยทำอะไรในชีวิตของฉันและเริ่มที่จะคิดว่าสิ่งที่ดีที่สุดที่จะต้องทำ ผมคิดว่ายังคงและยังได้มาไม่มีข้อสรุปที่ชัดเจน ของสิ่งหนึ่งเท่านั้นผมบาง ว่ามันใช้ไม่ได้ทำให้ความคิดของฉันที่รู้กันว่าจำนวน เขารู้ดีว่าฉันกำลังถูกคุมขังและในขณะที่เขาได้ทำมันตัวเองและไม่ต้องสงสัยเลยมีแรงจูงใจของเขาเองมันเขาจะหลอกฉันว่าฉันไว้ใจเขาอย่างเต็มที่กับข้อเท็จจริง ดังนั้นเท่าที่ผมสามารถมองเห็นแผนของฉันเท่านั้นจะได้รับการให้ความรู้และความกลัวของฉันกับตัวเองและเปิดตาของฉัน ฉันฉันรู้ว่าไม่ว่าจะถูกหลอกเหมือนเด็กโดยความกลัวของตัวเองหรืออื่น ๆ ที่ผมอยู่ในช่องแคบหมดหวังและถ้าหลังจะเป็นอย่างนั้นฉันต้องและจะต้องสมองของฉันจะได้รับผ่าน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

บันทึกของโจนาธาน ฮาร์เกอร์อย่างต่อเนื่อง

เมื่อฉันพบว่าฉันเป็นนักโทษเหมือนป่ารู้สึกมามากกว่าฉัน ผมรีบวิ่งขึ้นลงบันได พยายามทุกประตูและ peering ออกทุกหน้าต่างที่ฉันสามารถหา แต่หลังจากน้อยความเชื่อมั่นของ helplessness ฉันมีอำนาจเหนือความรู้สึกอื่น ๆทั้งหมด เมื่อฉันมองกลับไปหลังจากไม่กี่ชั่วโมงฉันคิดว่าฉันคงจะบ้าแล้วสำหรับผมทำตัวเป็นหนูในกรง เมื่อ อย่างไรก็ตาม ความเชื่อมั่นกลับมา ฉันช่วยเอง ฉันนั่งลงอย่างเงียบๆ เงียบที่สุดเท่าที่ผมเคยทำมาก่อนเลยในชีวิต และเริ่มที่จะคิดว่าสิ่งที่ดีที่จะทำ ฉันกำลังคิดอยู่ และยังต้องมาไม่แน่นอนบทสรุป ของสิ่งหนึ่งเท่านั้น ฉันแน่ใจ ที่ใช้ไม่ได้ ทำให้ความคิดของฉันรู้จักนับเขารู้ดีว่าผมถูกขัง และเหมือนที่เขาทำเอง และมีแรงจูงใจของเขาเองอย่างไม่ต้องสงสัยเลย เขาจะหลอกฉัน ถ้าฉันไว้ใจเขาอย่างเต็มที่กับข้อเท็จจริง เท่าที่ผมเห็น แผนของฉันเท่านั้นจะให้ความรู้และความกลัวของฉันกับตัวเองและตาของฉันเปิด ฉัน รู้ ทั้งโดนหลอก เหมือนทารก โดยความกลัวของตัวเอง ไม่งั้นผมในช่องแคบหมดหวังและถ้าหลังเป็นอย่างนั้น ฉันต้องการ จะต้อง สมองของฉันจะได้รับผ่าน .