[.....Do you regret it?][~......No,

[.....Do you regret it?]
[~......No, at that time, I was resolute with Teio-san…..because I couldn’t overlook what the church was doing….to help you…..if that was left alone then the students would surely have had terrible experiences…..that’s why…..]

While Aiko was holding back a painful voice, she replied that she “Had no regrets”.

At that time, when she looked at Ishtar and them who had cornered Hajime, not just for Hajime but also for the sake of her students to not have to fight, her resolution to dirty her hands was real. Even now that was still unshaken. However, she was suffering while carrying the people who she’s killed on her back, it wasn’t something that reasoning could solve.

Hajime let out a small sigh that wouldn’t be noticed by Aiko as he glanced towards the side at Aiko who looked like she was suffering. Why did a teacher like Aiko reveal such heavy feelings to a student like me. Even though I only came here to kill some time…...he grieved in his mind.

And, suddenly, he recalled Aiko’s feelings that Yue and Shizuku pointed out earlier in the day and worried if that was the cause. It appears that Hajime was leaving Aiko’s student category in full-blast.

Hajime’s eyes were wandering around. He was completely looking for words.

[About Sensei, will you still be a Sensei from now on?]
[Eh?]

Towards Hajime’s abrupt question, Aiko’s expression unintentionally became blank. And she remembered that she was asked the same question once before. At that time, she should have answered with confidence, [Naturally!]

[..............]

Now she was unable to immediately answer. That was because she questioned herself if she should declare herself as a teacher after having killed people. Aiko was tightly clenching her teeth and her expression distorted. He understood that Aiko was having an extreme conflict whirling within her mind.

As if he expected it, on behalf of Aiko who couldn’t answer, Hajime began to talk.

[If, Sensei says that she’ll continue being our Sensei from now on…...will you listen to my selfishness as a student]
[Selfishness…..is it?]

Aiko who had a bad complexion and seemed to collapse at any moment, showed a perplexed expression from the words that came out of Hajime’s mouth.

[Yeah, my selfishness]

Hajime removed his sights from the monument while nodding and faced Aiko to match their eyes together. As she was being stared at Hajime, from somewhere within her, warmth was starting to well up and as if attracted by it Aiko also stared back.

After Hajime confirmed that he was firmly reflected in Aiko’s eyes, he slowly said his words. Exactly as Hajime said before, they were hopelessly selfish words.

[Sensei…..I want Sensei to feel guilty about it. I want you to shoulder it’s weight. Justly fighting, justly shouldering it, justly suffering, and justly complaining. To be human-like is slightly dazzling. I’m already unable to feel anything after all…...you’ll be a good example for me to not forget my “Humanity”. So that’s why, continue shouldering it from now on. I’ll properly watch such a human-like Sensei after all. If I do so then even after I return to Japan, I’ll be able to live humanely]
[Nagumo-kun……]

Aiko’s eyes opened up widely towards Hajime’s words. She would have never thought in her dreams that he’d not blame her nor cheer her, but instead tell her to continue suffering from now on. But, towards that selfishness, in a sense, made her remember the shock which came from killing as it formed ominous clouds within Aiko’s heart.

The results of her determination and actions were serious. All the more it was painful as well. She wanted to run away and almost became broken. Her natural character made it extra painful because she was determined and resolute.

But, when she looked at herself, she had people who were willing to help her. The important things that were lost, there’s a person who can’t feel but remember them.

Aiko thought.

------Ahh, how very selfish. What mercilessly gentle selfishness

A transparent drop ran down Aiko’s cheeks. Everything she’s endured up until now in order to not cry easily crumbled.

As Aiko was shedding tears, Hajime averted his glance and turned his back as he troubled conveyed the his last words.

[Ma~a, times when it’s so painful that it seems like you’d break, by all means…...since there’s no one here…..since there’s really~ no one here so it won’t be embarrassing…...I’ll lend you my back]
[~....Really…..people like you are…..]

I’ll pretend that I didn’t notice that Aiko was crying? is what Hajime seemed to say as he showed his back, Aiko approached while smiling and crying and buried her face into his back.

[Then, I’ll be borrowing it for a bit. …..Nagumo-kun]
[Alright, Sensei]

Aiko’s cheeks loosened up because of Hajime’s casual answer and she entrusted her body. While shedding tears as if they were everything she’s saved up, she once again vowed. In other words, she’ll continue being a teacher. And continue shouldering her sins. If a selfish student would be watching her then…..she felt like she’ll be able to do her best.

The shadow of the two people expanded towards the east. As the night fell, the sounds of sobs resounded for a while.




After this, Hajime returned to the royal palace along with Aiko after she had finished crying but, while blushing randomly and looking down shamefully, Aiko was gracefully walking besides Hajime, to be honest, this may have done it…...it goes without saying that he was breaking out in cold sweat.

And sure enough, Yue and them noticed and it’s needless to say what happened when he was taken into their room. About this case, Shia and them and i, Yue’s silent expressionless stare n particular was the most painful.

It should be noted, that they coincidentally met up with David and them of the temple knights as they returned to the royal palace but…...it appears that, in the end their love for Aiko won.

To begin with, the reason why they accompanied Aiko as guards was due to various senses of values but, after being forcefully pulled away from Aiko when they returned to the Kingdom and was forced to descend the mountain without being confirming her safety made them start harboring doubt for the people of the church. Although they were considerably shocked when the truth of the church and god was revealed, as expected they still came to the conclusion that they couldn’t hate Aiko.
Although they kinda had a feeling of complete desperation hanging around them…..from now on, while believing in the “Goddess of Fertility”, they decided to revive and serve to protect the Kingdom as knights. Thinking about it again, it felt as if they carried a strange sublime feeling of love for Aiko but…...surely they had lots of things to think about as well.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

[Enough already, really geez! Ok!]
[Hajime-kun…..please be a bit more cautious?]
[Fufufu, as expected of master, to deliver the final blow after we just looked away for a moment….]

In the dining room of the royal palace, while eating dinner, Shia’s and their voices resounded out as if blaming something. Hajime who it was being directed at was just enjoying the meal in front of him as if it was someone elses problem.

Although Yue who was sitting to his right wasn’t saying anything, her eyes looked at him as if she was looking at a troublesome person. When they heard of the circumstances, [Ma~a, guess It couldn’t be helped then] is what they thought, clearly the feelings that Aiko has for Hajime inside of her was complex due to the fact that he was her student.

Moreover, after hearing Hajime’s stance of “neglecting” Aiko’s treatment, they somewhat harbored feelings of sympathy for Aiko.

[......Hajime. Does it seem like Aiko will be able to endure?]

Because they heard of the contents from Hajime, Yue was slightly worried and asked. As opposed to it, Hajime stopped eating and seemed to be thinking a little.

[N~, it’s not alright? Worst case scenario, if it looks too dangerous I’ll have to create an artifact to stabilize her mind using Spirit magic. Ma~a, even if we don’t worry about it, with time, that person will be able to digest it in neatly]
[......I see, that’s good]

As Yue’s eyes loosened up, Hajime also smiled.

[As expected of…..Yue-san. With just one step, she gets ahead by two]
[Is this…..the difference between her and me? Ku, I won’t lose! I won’t lose!]
[Umu, should it be called naturally or something….it was a technique which touched masters heart as if completely natural…..If I had to say it, it’s a godly skill. Obediently allow me to praise you]
[......Unwillingly evaluated]

Shia who was looking at her with a terrified expression, Kaori who looked mortified, and Teio who was feeling admiration. Yue’s expression became bitter after being unexpectedly evaluated. Hajime smiled wryly as he stroke Yue’s hair.

Among Hajime and his companions, in a sense as their feelings of getting along was firing up, an unexpected group came into the dining room. It was Kouki and them as well as his classmates. It appears that everyone including Aiko had come.

When Hajime looked at them for a moment, he frowned slightly. Beforehand, he heard of the times when they would be eating, he had thought that he would be able to comfortably eat with his companions but…..it appears that that plan was thrown off.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

[..... ทำคุณเสียใจมัน][~...... ไม่ ครั้งที่ ผมเด็ดกับ Teio ซัง...เนื่องจากผมไม่สามารถมองเห็นสิ่งคริสตจักรทำ...ลง...ที่ถูกซ้ายเพียงอย่างเดียวแล้วนักเรียนจะย่อมมีกลัวประสบการณ์...ซึ่งเหตุผล...]ในขณะที่ Aiko ได้จับกลับเสียงเจ็บ เธอตอบว่า เธอ "มี regrets ไม่"ครั้งที่ เมื่อเธอมองอิชทาร์และพวกเขาก็จนมุม Hajime สำหรับ Hajime ไม่เพียง แต่ เพื่อนักเรียนของเธอจะไม่มีการต่อสู้ ความละเอียดของเธอสกปรกมือของเธอมีจริง ถึงตอนนี้ที่มียัง unshaken อย่างไรก็ตาม เธอถูกทรมานในขณะที่แบกคนที่เธอถูกฆ่าตายบนหลังของเธอ มันไม่ได้สิ่งที่เหตุผลสามารถแก้ปัญหาHajime ให้ออกแยกกันขนาดเล็กที่ไม่สังเกต โดย Aiko เป็นเขา glanced ไปทางด้านที่ Aiko ซึ่งดูเหมือนว่าเธอมีความทุกข์ ทำไมไม่เป็นครูเช่น Aiko เปิดเผยความรู้สึกหนักเช่นนักเรียนชอบฉัน แม้ว่าฉันเท่านั้นมาที่นี่เพื่อฆ่าเวลา...เขา grieved ในจิตใจของเขาก ทันที เขาเรียกคืนความรู้สึกของ Aiko ยิวและรับชี้ให้เห็นก่อนหน้านี้ในวัน และกังวลว่าที่มีสาเหตุ ปรากฏ Hajime ถูกออกของ Aiko นักเรียนประเภทระเบิดเต็มที่ตาของ Hajime เตร่ เขาถูกมองคำอย่างสมบูรณ์[เกี่ยวกับอาจารย์ คุณจะยังคงเป็นอาจารย์จาก][เอ๊ะ]ต่อคำถามอย่างทันทีทันใดของ Hajime นิพจน์ของ Aiko ตั้งใจกลายเป็นว่างเปล่า และเธอจำได้ว่า เธอถูกถามคำถามเดียวกันครั้งก่อน ในขณะนั้น เธอจะได้ตอบ ด้วยความมั่นใจ, [ธรรมชาติ][..............]ตอนนี้ เธอไม่สามารถตอบได้ทันที ที่ถูก เพราะเธอสอบสวนตัวเองถ้าเธอควรประกาศตัวเองเป็นครูหลังจากมีฆ่าคน Aiko ได้แน่นเด็กนอนกัดฟันของเธอและเธอนิพจน์ที่ผิดเพี้ยน เขาเข้าใจว่า Aiko มีการขัดแย้งมาก whirling ภายในใจของเธอถ้าเขาคาดหวัง Aiko ที่ไม่สามารถตอบแทน Hajime เริ่มพูดคุย[ถ้า อาจารย์กล่าวว่า เธอจะยังคงเป็นอาจารย์ของเราจากนี้...จะคุณฟังความเห็นแก่ตัวของฉันเป็นนักเรียน][ความเห็นแก่ตัว...มัน?]Aiko ที่มีผิวดี และดูเหมือนจะ ยุบตลอดเวลา แสดงนิพจน์งงจากคำที่มาจากปากของ Hajime[ใช่ ความเห็นแก่ตัวของฉัน]Hajime เอาแหล่งของเขาจากอนุสาวรีย์ในขณะที่ nodding และประสบ Aiko ให้ตรงกับตาของพวกเขากัน เธอกำลังจ้องไปที่ Hajime จากที่ใดที่หนึ่งภายในเธอ เริ่มต้นอบอุ่นคลอ และว่าดึงดูดโดย Aiko ยังจ้องไปกลับหลังจาก Hajime ยืนยันว่า เขาได้อย่างมั่นคงสะท้อนออกมาในตาของ Aiko เขาช้ากล่าวคำพูดของเขา ตรงตาม Hajime กล่าวก่อน พวกเห็นแก่ตัวมีคำ[อาจารย์... อยากให้อาจารย์รู้สึกผิดเกี่ยวกับเรื่อง ผมอยากให้ไหล่น้ำหนักของคุณ ศรีวิชัยต่อสู้ shouldering ศรีวิชัย ศรีวิชัยทุกข์ และศรีวิชัยบ่น จะเหมือนมนุษย์เป็นนี่เล็กน้อย ฉันแล้วไม่รู้สึกอะไรจาก...คุณจะเป็นตัวอย่างที่ดีสำหรับฉันจะไม่ลืมฉัน "มนุษย์" เพื่อ ที่ว่าทำไม shouldering จากนี้ต่อไป ผมอย่างจะดูอาจารย์เป็นเหมือนบุคคลเช่นจาก ถ้าผมทำเช่นนั้นแล้วแม้หลังจากที่กลับไปญี่ปุ่น ฉันจะอยู่ humanely][Nagumo-kun...]ตาของ Aiko เปิดอย่างกว้างขวางต่อคำของ Hajime เธอจะไม่เคยคิดในความฝันของเธอว่า เขาจะไม่โทษเธอและ ไม่ให้กำลังใจเธอ แต่แทน บอกเธอต้องทุกข์ทรมานจากการ แต่ ต่อว่าความเห็นแก่ตัว ความรู้สึก ทำเธอจำช็อตซึ่งมาจากการฆ่ามันเกิดเมฆดคิลภายในหัวใจของ Aikoผลลัพธ์ของการกำหนดและการดำเนินการของเธอได้อย่างจริงจัง ทั้งหมดมากกว่าก็เจ็บปวดเช่นกัน เธอต้องวิ่งหนี และเกือบจะกลายเป็นเสีย อักขระของธรรมชาติทำให้เพิ่มความเจ็บปวด เพราะเธอเด็ด และกำหนด ได้ เมื่อเธอมองตัวเอง เธอมีคนที่เต็มใจที่จะช่วยเธอ สิ่งสำคัญที่หายไป คนไม่รู้สึก แต่จำไม่คิดว่า Aiko---ตื่นเต้น วิธีมากเห็นแก่ตัว สิ่งอ่อนโยนความปรานีวางโปร่งใสวิ่งไปตามแก้มของ Aiko ทุกอย่างที่เธอจะทนจนถึงตอนนี้เพื่อที่จะไม่ร้องไห้ง่าย ๆ ได้ขยี้Aiko ถูกส่องน้ำตา Hajime averted อย่างรวดเร็วของเขา และเปิดเขาเป็นเขาปัญหา conveyed ในคำสุดท้ายของเขา[Ma ~ ครั้งเมื่อมันจะเจ็บปวดมากที่ดูเหมือนคุณจะทำลาย โดยทั้งหมด...เนื่องจากว่าไม่มีใครที่นี่...ตั้งแต่มี ~ หนึ่งที่นี่ไม่ได้เพื่อจะไม่อาย... ฉันจะให้เธอยืมหลัง][~.... จริง ๆ...คนเช่นคุณ...]ผมจะทำเป็นว่า ผมไม่ได้สังเกตว่า Aiko ร้องไห้ มี Hajime ที่ประจักษ์ว่าเขาพบเขา Aiko เวลายิ้ม และร้องไห้ และฝังใบหน้าของเธอเป็นเขา[แล้ว ฉันจะได้ยืมมันจะ... Nagumo-kun][Alright อาจารย์]แก้มของ Aiko หลวมเนื่องจากคำตอบสบาย ๆ ของ Hajime และเธอมอบหมายร่างกายของเธอ ในขณะที่ส่องน้ำตาประหนึ่งว่าพวกเขาทุกอย่าง เธอถูกบันทึก เธอ vowed ครั้ง ในคำอื่น ๆ เธอจะยังคงเป็นครู และต่อไป shouldering บาปของเธอ ถ้านักเรียนเห็นแก่ตัวจะได้ดูเธอแล้ว...เธอรู้สึกเหมือนเธอจะทำดีที่สุดของเธอเงาของคนสองคนที่ขยายไปทางตะวันออก เป็นคืนตก เสียงของ sobs resounded ในขณะหลังจากนี้ Hajime ที่ส่งกลับไปยังพระราชวังพร้อมกับ Aiko หลังจากเธอได้เสร็จสิ้นการร้องไห้ แต่ ขณะ blushing สุ่ม และมองลง shamefully, Aiko เว้าเดินนอก Hajime บ้าง นี้อาจได้ทำ it...it ไปโดยไม่พูดว่า เขาถูกตัดออกในกาฬและนั่นเอง ยิว และพวกเขาสังเกตเห็น และจำเป็นต้องพูด ว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อเขาถูกนำเข้าห้องพัก เกี่ยวกับกรณีนี้ ฮฺ และพวกเขา และ เฉพาะ n เงียบจ้อง expressionless ของยิวได้เจ็บปวดมากที่สุด ก็ควรจดบันทึก ที่ พวกเขาบังเอิญได้พบกับ David และเหล่าอัศวินวัดเขาเหล่านั้นกลับ ไปวังหลวง แต่...เห็นที่ สิ้นสุดความรักของพวกเขาสำหรับ Aiko ชนะจะเริ่มต้นด้วย เหตุผลที่ทำไมพวกเขาพร้อม Aiko เป็นยามเกิดอารมณ์ต่าง ๆ ค่า แต่ หลัง จากการประดึงจาก Aiko เมื่อพวกเขากลับไปราชอาณาจักร และถูกบังคับลงมาจากภูเขา โดยไม่มีการยืนยันความปลอดภัยของเธอทำให้พวกเขาเริ่ม harboring สงสัยคนของคริสตจักร ถึงแม้ว่าพวกเขาตกใจมากเมื่อถูกเปิดเผยความจริงของพระเจ้าและคริสตจักร เป็นที่คาดว่า จะยังคงมาถึงข้อสรุปที่ว่า พวกเขาไม่เกลียด Aikoแม้ว่าพวกเขามีความรู้สึกสิ้นหวังสมบูรณ์รอบ ๆ พวกเขา...จาก kinda ตอนนี้บน ขณะเชื่อในการ "เจ้าของความอุดมสมบูรณ์" พวกเขาตัดสินใจที่จะฟื้นฟู และให้บริการการป้องกันราชอาณาจักรให้เป็นอัศวิน คิดถึงอีก มันรู้สึกว่าพวกเขาทำความรู้สึกแปลก ๆ คลายความรัก Aiko แต่...ย่อม มีมากมายสิ่งที่คิดเช่นนั้น~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~[พอแล้ว geez จริง ๆ ตกลง][Hajime-kun...กรุณาให้ระมัดระวังเป็นบิตเพิ่มเติม?][Fufufu ตามที่คาดไว้ของหลัก ส่งระเบิดสุดท้ายหลังจากที่เราเพียงมองไปครู่...]In the dining room of the royal palace, while eating dinner, Shia’s and their voices resounded out as if blaming something. Hajime who it was being directed at was just enjoying the meal in front of him as if it was someone elses problem.Although Yue who was sitting to his right wasn’t saying anything, her eyes looked at him as if she was looking at a troublesome person. When they heard of the circumstances, [Ma~a, guess It couldn’t be helped then] is what they thought, clearly the feelings that Aiko has for Hajime inside of her was complex due to the fact that he was her student.Moreover, after hearing Hajime’s stance of “neglecting” Aiko’s treatment, they somewhat harbored feelings of sympathy for Aiko.[......Hajime. Does it seem like Aiko will be able to endure?]Because they heard of the contents from Hajime, Yue was slightly worried and asked. As opposed to it, Hajime stopped eating and seemed to be thinking a little.[N~, it’s not alright? Worst case scenario, if it looks too dangerous I’ll have to create an artifact to stabilize her mind using Spirit magic. Ma~a, even if we don’t worry about it, with time, that person will be able to digest it in neatly][......I see, that’s good]As Yue’s eyes loosened up, Hajime also smiled.[As expected of…..Yue-san. With just one step, she gets ahead by two][Is this…..the difference between her and me? Ku, I won’t lose! I won’t lose!][Umu, should it be called naturally or something….it was a technique which touched masters heart as if completely natural…..If I had to say it, it’s a godly skill. Obediently allow me to praise you][......Unwillingly evaluated]Shia who was looking at her with a terrified expression, Kaori who looked mortified, and Teio who was feeling admiration. Yue’s expression became bitter after being unexpectedly evaluated. Hajime smiled wryly as he stroke Yue’s hair.Among Hajime and his companions, in a sense as their feelings of getting along was firing up, an unexpected group came into the dining room. It was Kouki and them as well as his classmates. It appears that everyone including Aiko had come.When Hajime looked at them for a moment, he frowned slightly. Beforehand, he heard of the times when they would be eating, he had thought that he would be able to comfortably eat with his companions but…..it appears that that plan was thrown off.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

[..... คุณเสียใจมัน?]
[~ ...... ไม่มีในเวลานั้นผมก็เด็ดเดี่ยวกับ Teio ซัง ..because ... ฉันไม่สามารถมองเห็นสิ่งที่คริสตจักรได้ทำ ... .to ช่วยให้คุณ ... หากว่าที่เหลือคนเดียวแล้วนักเรียนก็จะมีประสบการณ์ที่น่ากลัว ... ..that เป็นเหตุผลที่ ... .. ] ในขณะที่ไอโกะถูกจับกลับมาเสียงเจ็บปวดเธอตอบว่า "มีไม่เสียใจ". ในเวลานั้น เมื่อเธอมองไปที่อิชตาร์และพวกเขาที่ได้มุมฮาจิเมะไม่เพียง แต่สำหรับฮาจิเมะ แต่ยังเพื่อประโยชน์ของนักเรียนของเธอที่ไม่ต้องต่อสู้กับความละเอียดของเธอที่จะสกปรกมือของเธอเป็นจริง แม้ตอนนี้ที่ยังคงไม่หวั่นไหว แต่เธอกำลังทุกข์ทรมานในขณะที่แบกคนที่เธอถูกฆ่าตายบนหลังของเธอมันเป็นสิ่งที่ไม่สามารถแก้ปัญหาการให้เหตุผล. ฮาจิเมะให้ออกถอนหายใจขนาดเล็กที่จะไม่ได้สังเกตเห็นโดยไอโกะในขณะที่เขามองไปทางด้านที่ไอโกะที่มอง เหมือนที่เธอกำลังทุกข์ทรมาน ครูเหมือนไอโกะทำไมเปิดเผยความรู้สึกหนักเช่นนักเรียนอย่างผม แม้ว่าฉันมาที่นี่เพื่อฆ่าเวลา ... ... เขาเสียใจบางอย่างในใจของเขา. และทันใดนั้นเขาจำความรู้สึกของไอโกะที่ยูชิสุกะและชี้ให้เห็นก่อนหน้านี้ในวันและกังวลว่าเป็นสาเหตุ ปรากฏว่าฮาจิเมะกำลังจะออกจากหมวดหมู่ของนักเรียนในไอโกะเต็มระเบิด. ตาฮาจิเมะกำลังเดินไปรอบ ๆ เขาเป็นคนที่สมบูรณ์มองหาคำ. [เกี่ยวกับอาจารย์คุณจะยังคงเป็นอาจารย์จากนี้?] [เอ๊ะ?] ต่อคำถามอย่างกระทันหันของฮาจิเมะแสดงออกไอโกะกลายเป็นว่างเปล่าโดยไม่ได้ตั้งใจ และเธอจำได้ว่าเธอถูกถามคำถามเดียวกันอีกครั้งก่อน ในขณะที่เธอควรจะมีคำตอบด้วยความมั่นใจ [ธรรมชาติ] [.............. ] ตอนนี้เธอก็ไม่สามารถที่จะตอบได้ทันที นั่นเป็นเพราะเธอถามตัวเองว่าเธอควรประกาศตัวเองเป็นครูหลังจากที่มีคนถูกฆ่าตาย ไอโกะถูกกำแน่นฟันของเธอและการแสดงออกของเธอบิดเบี้ยว เขาเข้าใจว่าไอโกะก็มีความขัดแย้งที่รุนแรงปั่นป่วนภายในใจของเธอ. ในฐานะที่เป็นถ้าเขาคาดหวังในนามของไอโกะที่ไม่สามารถตอบฮาจิเมะเริ่มที่จะพูดคุย. [ถ้าอาจารย์บอกว่าเธอจะยังคงเป็นอาจารย์ของเราจากนี้ เมื่อวันที่ ... ... คุณจะรับฟังความเห็นแก่ตัวของฉันเป็นนักเรียน] [เห็นแก่ตัว ... ..is มัน?] ไอโกะที่มีผิวที่ไม่ดีและดูเหมือนจะยุบในขณะใด ๆ ที่แสดงให้เห็นว่าการแสดงออกงงจากคำพูดที่ออกมาจากของฮาจิเมะ ปาก. [ใช่ความเห็นแก่ตัวของฉัน] ฮาจิเมะลบออกจากสถานที่ท่องเที่ยวของเขาในขณะที่อนุสาวรีย์พยักหน้าและเผชิญหน้ากับไอโกะเพื่อให้ตรงกับสายตาของพวกเขาด้วยกัน ขณะที่เธอกำลังถูกจ้องมองมาที่ฮาจิเมะจากที่ไหนสักแห่งภายในของเธอความอบอุ่นก็เริ่มที่จะดีขึ้นและเป็นถ้ามันดึงดูดโดยไอโกะยังจ้องกลับ. หลังจากที่ฮาจิเมะยืนยันว่าเขาได้สะท้อนให้เห็นได้อย่างมั่นคงในสายตาของไอโกะของเขาค่อย ๆ กล่าวว่าคำพูดของเขา ตรงตามที่ฮาจิเมะกล่าวว่าก่อนที่พวกเขาจะเป็นคำพูดที่เห็นแก่ตัวไร้ความหวัง. [... อาจารย์ ..I ต้องการอาจารย์รู้สึกผิดเกี่ยวกับมัน ฉันต้องการให้คุณแบกรับน้ำหนักของมัน ความยุติธรรมต่อสู้ยุติธรรม shouldering มันทุกข์ทรมานด้วยความยุติธรรมและบ่นด้วยความยุติธรรม ที่จะเป็นมนุษย์เหมือนเป็นพราวเล็กน้อย ฉันแล้วไม่สามารถที่จะรู้สึกอะไรหลังจากทั้งหมด ... ... คุณจะเป็นตัวอย่างที่ดีสำหรับผมที่จะไม่ลืมฉัน "มนุษยชาติ" เพื่อที่ว่าทำไมยังคงต้องแบกรับมันจากนี้ไป ผมจะดูอย่างถูกต้องเช่นอาจารย์เหมือนมนุษย์หลังจากทั้งหมด ถ้าผมทำอย่างนั้นแม้หลังจากที่ฉันกลับไปที่ญี่ปุ่นผมจะสามารถที่จะมีชีวิตอยู่อย่างมีมนุษยธรรม] [Nagumo คุง ...... ] ตาไอโกะเปิดขึ้นอย่างกว้างขวางต่อคำพูดของฮาจิเมะ เธอจะไม่เคยคิดในความฝันของเธอว่าเขาไม่ต้องการตำหนิเธอหรือเป็นกำลังใจให้เธอ แต่แทนที่จะบอกเธอจะยังคงทุกข์ทรมานจากนี้ แต่ความเห็นแก่ตัวต่อว่าในความรู้สึกที่ทำให้เธอจำช็อตซึ่งมาจากการฆ่าในขณะที่มันเกิดขึ้นเมฆเป็นลางไม่ดีที่อยู่ในหัวใจของไอโกะได้. ผลของการมุ่งมั่นของเธอและการกระทำที่ร้ายแรง ทั้งหมดที่เกิดขึ้นมันเป็นความเจ็บปวดเป็นอย่างดี เธออยากจะวิ่งหนีไปและเกือบจะกลายเป็นเสีย ตัวละครที่เป็นธรรมชาติของเธอทำให้มันเจ็บปวดเป็นพิเศษเพราะเธอก็ตัดสินใจที่เด็ดเดี่ยวและ. แต่เมื่อเธอมองตัวเองว่าเธอมีคนที่มีความเต็มใจที่จะช่วยให้เธอ สิ่งสำคัญที่หายไปมีคนที่ไม่สามารถรู้สึก แต่จำไว้พวกเขา. ไอโกะคิดว่า. ------ อ่าวิธีที่เห็นแก่ตัวมาก สิ่งที่ความเห็นแก่ตัวที่อ่อนโยนอย่างไร้ความปราณีลดลงโปร่งใสวิ่งลงแก้มของไอโกะ ทุกอย่างที่เธอทนจนถึงขณะนี้เพื่อที่จะไม่ร้องไห้ร่วงได้อย่างง่ายดาย. ในฐานะที่เป็นไอโกะได้รับการส่องน้ำตาฮาจิเมะหันไปอย่างรวดเร็วของเขาและหันกลับมาของเขาในขณะที่เขาทุกข์ถ่ายทอดคำพูดสุดท้ายของเขา. [Ma ~ เป็นครั้งเมื่อมันเจ็บปวดเพื่อให้ดูเหมือนว่า เหมือนที่คุณต้องการทำลายโดยวิธีการทั้งหมดตั้งแต่ ... ... ไม่มีใครที่นี่ ... ..since มีจริงๆ ~ ไม่มีใครที่นี่ดังนั้นมันจะไม่เป็นที่น่าอาย ... ... ฉันจะให้คุณกู้หลังของฉัน] [~ ... จริงเหรอ ... ..people เหมือนคุณอยู่ ... .. ] ฉันจะแกล้งทำเป็นว่าผมไม่ได้สังเกตเห็นว่าไอโกะร้องไห้? คือสิ่งที่ฮาจิเมะดูเหมือนจะบอกว่าในขณะที่เขาแสดงให้เห็นหลังของเขาไอโกะเดินเข้ามาใกล้ในขณะที่รอยยิ้มและร้องไห้และฝังใบหน้าของเธอเข้าด้านหลังของเขา. [จากนั้นผมจะยืมมันสำหรับบิต ... ..Nagumo คุง] [เอาล่ะอาจารย์] แก้มไอโกะหลวมขึ้นเนื่องจากคำตอบสบาย ๆ ฮาจิเมะและเธอได้รับมอบหมายร่างกายของเธอ ในขณะที่น้ำตาไหลราวกับว่าพวกเขาทุกอย่างที่เธอบันทึกไว้ขึ้นมาเธอสาบานอีกครั้ง ในคำอื่น ๆ ที่เธอจะยังคงเป็นครู และยังคงต้องแบกรับบาปของเธอ ถ้านักเรียนเห็นแก่ตัวจะได้รับการดูเธอแล้ว ... ..she รู้สึกเหมือนเธอจะสามารถที่จะทำดีที่สุดของเธอ. เงาของคนสองคนที่ขยายตัวไปทางทิศตะวันออก เป็นคืนลดลงเสียงสะอื้นดังก้องในขณะที่. หลังจากนี้ฮาจิเมะกลับไปยังพระราชวังพร้อมกับไอโกะหลังจากที่เธอได้เสร็จสิ้นการร้องไห้ แต่ในขณะที่แดงแบบสุ่มและมองลงมาประเจิดประเจ้อไอโกะได้อย่างสง่างามเดินนอกเหนือจากฮาจิเมะที่จะ ซื่อสัตย์นี้อาจได้ทำมัน ... ... มันไปโดยไม่บอกว่าเขาถูกทำลายออกในเหงื่อเย็น. และนั่นเองยูและพวกเขาสังเกตเห็นและก็ไม่มีความจำเป็นที่จะพูดในสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อเขาถูกนำตัวเข้ามาในห้องของพวกเขา เกี่ยวกับกรณีนี้ชิและพวกเขาและฉันยูของอารมณ์เงียบจ้อง n โดยเฉพาะอย่างยิ่งเป็นที่เจ็บปวดที่สุด. มันควรจะสังเกตว่าพวกเขาบังเอิญได้พบกับดาวิดและพวกเขาของอัศวินวัดที่พวกเขากลับไปยังพระราชวัง แต่ ... .. มันปรากฏว่าในที่สุดรักของพวกเขาสำหรับการได้รับรางวัลไอโกะ. เริ่มต้นด้วยเหตุผลที่พวกเขามาพร้อมกับไอโกะเป็นยามเป็นเพราะความรู้สึกที่แตกต่างของค่า แต่หลังจากที่ถูกดึงออกไปอย่างแข็งขันจากไอโกะเมื่อพวกเขากลับไปยังราชอาณาจักรและเป็น บังคับให้ลงมาจากภูเขาโดยไม่ต้องยืนยันความปลอดภัยของเธอทำให้พวกเขาเริ่มต้นเก็บงำข้อสงสัยสำหรับคนที่คริสตจักร แม้ว่าพวกเขาจะมากตกใจเมื่อความจริงของคริสตจักรและพระเจ้าที่ถูกเปิดเผยในขณะที่พวกเขายังคงคาดว่าจะมาถึงข้อสรุปที่ว่าพวกเขาไม่สามารถเกลียดไอโกะ. แม้ว่าพวกเขาจะค่อนข้างมีความรู้สึกของความสิ้นคิดสมบูรณ์แขวนอยู่รอบ ๆ พวกเขา ... ตอนนี้ ..from บน ในขณะที่ความเชื่อใน "เทพธิดาแห่งความอุดมสมบูรณ์" พวกเขาตัดสินใจที่จะฟื้นฟูและให้บริการเพื่อป้องกันราชอาณาจักรเป็นอัศวิน คิดเกี่ยวกับมันอีกครั้งก็รู้สึกราวกับว่าพวกเขาดำเนินการเป็นความรู้สึกที่แปลกประเสริฐของความรักสำหรับไอโกะ ... ... แต่แน่นอนพวกเขามีจำนวนมากของสิ่งที่จะคิดเกี่ยวกับการได้เป็นอย่างดี. ~~~~~~~~~~~~~~ ~~~~~~~~~~~~~~~~ [เพียงพอแล้วจริงๆ geez! ตกลง] [ฮาจิเมะคุง ... ..please เป็นบิตระมัดระวังมากขึ้น?] [Fufufu เป็นที่คาดหวังของต้นแบบในการส่งมอบครั้งสุดท้ายหลังจากที่เราเพียงแค่มองออกไปสักครู่ ... .] ในห้องอาหารของพระราชวัง ในขณะที่การรับประทานอาหารเย็นชิและเสียงของพวกเขาดังก้องออกมาเป็นบางสิ่งบางอย่างถ้าโทษ ฮาจิเมะที่มันถูกผู้กำกับที่ได้รับเพียงเพลิดเพลินกับอาหารในด้านหน้าของเขาราวกับว่ามันเป็นปัญหาของคน elses. แม้ว่ายูที่กำลังนั่งอยู่ทางด้านขวาของเขาไม่ได้พูดอะไรดวงตาของเธอมองไปที่เขาราวกับว่าเธอถูกมองที่ ตัวยุ่ง เมื่อพวกเขาได้ยินเสียงของสถานการณ์ [Ma ~ ที่คิดว่ามันไม่สามารถได้รับการช่วยเหลือแล้ว] คือสิ่งที่พวกเขาคิดว่าอย่างเห็นได้ชัดถึงความรู้สึกที่มีต่อไอโกะฮาจิเมะภายในของเธอที่ซับซ้อนเนื่องจากความจริงที่ว่าเขาเป็นนักเรียนของเธอ. นอกจากนี้ หลังจากที่ได้ยินจุดยืนของฮาจิเมะ "ละเลย" ไอโกะรักษาพวกเขาค่อนข้างเก็บงำความรู้สึกของความเห็นอกเห็นใจสำหรับไอโกะ. [...... ฮาจิเมะ มันดูเหมือนไอโกะจะสามารถที่จะทน?] เพราะพวกเขาได้ยินเสียงของเนื้อหาจากฮาจิเมะที่ยูเป็นห่วงเล็กน้อยและถาม เมื่อเทียบกับมันฮาจิเมะหยุดกินและดูเหมือนจะคิดเล็ก ๆ น้อย ๆ . [N ~ ก็ไม่เป็นไร? สถานการณ์กรณีที่เลวร้ายที่สุดถ้ามันดูอันตรายเกินไปที่ฉันจะต้องสร้างสิ่งประดิษฐ์ที่จะรักษาเสถียรภาพใจของเธอใช้เวทมนตร์วิญญาณ Ma ~ แม้ว่าเราไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้ด้วยเวลาคนที่จะสามารถที่จะแยกแยะในเรียบร้อย] [...... ผมเห็นว่าเป็นสิ่งที่ดี] ในขณะที่ตาของยูหลวมขึ้นฮาจิเมะยังยิ้ม . [เป็นที่คาดหวังของ ... ..Yue ซัง ที่มีเพียงหนึ่งขั้นตอนที่เธอได้รับข้างหน้าสอง] [นี่คือ ... ความแตกต่างระหว่างเธอและฉัน ..the? ku, ฉันจะไม่สูญเสีย! ฉันจะไม่สูญเสีย!] [Umu ก็ควรจะเรียกว่าธรรมชาติหรือสิ่งที่ ... มันเป็นเทคนิคที่สัมผัสหัวใจของโทราวกับว่าธรรมชาติที่สมบูรณ์ ... หากว่าผมต้องบอกว่ามันก็เป็นทักษะที่เคร่งศาสนา เชื่อฟังคำสั่งให้ฉันไปสรรเสริญคุณ] [...... ประเมินไม่เต็มใจ] ชิที่ถูกมองเธอด้วยสีหน้าหวาดกลัว, คาโอริที่ดูตกใจและ Teio ที่รู้สึกชื่นชม การแสดงออกยูกลายเป็นขมหลังจากที่ถูกประเมินโดยไม่คาดคิด ฮาจิเมะยิ้มถึงคราวที่เขาจังหวะผมยู. ในบรรดาฮาจิเมะและสหายของเขาในความรู้สึกความรู้สึกของพวกเขาได้รับพร้อมถูกยิงขึ้นเป็นกลุ่มที่ไม่คาดคิดเข้ามาในห้องรับประทานอาหาร มันเป็น Kouki และพวกเขาเช่นเดียวกับเพื่อนร่วมชั้นของเขา ปรากฏว่าทุกคนรวมทั้งไอโกะมา. เมื่อฮาจิเมะมองที่พวกเขาสำหรับช่วงเวลาที่เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนที่เขาได้ยินเวลาที่พวกเขาจะได้รับประทานอาหารที่เขาคิดว่าเขาจะสามารถที่จะสะดวกสบายกินกับเพื่อน ๆ ของเขา แต่ ... ..it ปรากฏว่าแผนการที่ถูกโยนออก

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

[ . . . . . เสียใจไหม ]
[ ~ . . . . . . . ไม่มี ตอนนั้นฉันยังเด็ดเดี่ยวกับ teio ซาน . . . . . เพราะผมไม่สามารถมองเห็นสิ่งที่คริสตจักรทำ . . . . . . . จะช่วยให้คุณ . . . . . ถ้าถูกทิ้งให้อยู่คนเดียว แล้วนักเรียนจะได้ประสบการณ์ . . . . . ว่าทำไม . . . . . น่ากลัว ]

ตอนที่ไอโกะถือกลับเจ็บปวด เสียง เธอบอกว่าเธอ " ไม่เสียใจ " .

ตอนนั้นเมื่อเธอมองอิชตาร์และพวกเขาที่จนมุม ฮาจิเมะ ไม่ใช่แค่ ฮาจิเมะ แต่ยังเพื่อประโยชน์ของนักเรียนที่จะต้องต่อสู้ เธอละเอียดมือสกปรกของเธอจริง แม้แต่ตอนนี้ก็ยังไม่ขยับตัว . อย่างไรก็ตาม เธอทุกข์ทรมานในขณะที่แบกคนที่หล่อนฆ่าบนหลังของเธอ มันไม่ใช่อะไรที่ใช้แก้ได้

ฮาจิเมะให้เล็กถอนหายใจที่ไม่สามารถสังเกตเห็นโดย ไอโกะ เขาชำเลืองมองไปทางด้านที่ไอโกะที่ดูเหมือนเธอเป็นทุกข์ ทำไมครูชอบไอโกะเปิดเผยความรู้สึกหนัก เช่น นักเรียนอย่างฉัน ถึงแม้ว่า ฉันมาที่นี่เพื่อฆ่าเวลา . . . . . . . เขาเสียใจ . . .

และ ทันใดนั้นเขาจำความรู้สึกของไอโกะที่ Yue และชิซุคุชี้ให้เห็นก่อนหน้านี้ในวันและกังวลถ้านั่นเป็นสาเหตุ ปรากฏว่า ฮาจิเมะ ปล่อยให้ประเภทนักเรียนของไอโกะในระเบิดเต็ม

ฮาจิเมะเป็นตาเดินอยู่รอบๆ เขาต้องมองหาคำ

[ เกี่ยวกับอาจารย์ คุณจะยังเป็นอาจารย์เลย ]
[ เอ๊ะ ? ]

กับฮาจิเมะเป็นผู้ถามสีหน้าของไอโกะ ตั้งใจก็ว่างเปล่า และเธอก็จำได้ว่าเธอเคยถามคำถามเดียวกันมาก่อน ตอนนั้น เธอควรจะตอบอย่างมั่นใจ [ ธรรมชาติ ]

[ ]

ตอนนี้ยกระดับ เธอไม่สามารถตอบทันที . นั่นเป็นเพราะ เธอถามตัวเองว่าเธอควรจะประกาศว่าตัวเองเป็นครู หลังจากฆ่าคนไอโกะอยู่แน่น เธอกัดฟันกระโดดของเธอ สีหน้าบิดเบี้ยว เขาเข้าใจแล้วว่า ไอโกะมีความขัดแย้งรุนแรงปั่นป่วนภายในจิตใจของเธอ . . . . .

ถ้าเขาคาดหวังไว้ ในนามของไอโกะที่ตอบไม่ได้ ฮาจิเมะเริ่มคุย

[ ถ้า อาจารย์บอกว่า จะยังคงเป็นอาจารย์ของเรา จากนี้ไป . . . . . . . คุณจะฟังฉัน ความเห็นแก่ตัว เป็นนักเรียน ]
[ ความเห็นแก่ตัว . . . . . นี่เหรอ ?

]ไอโกะ ซึ่งมีผิวที่ไม่ดีและดูเหมือนจะพังทลายได้ทุกเมื่อ แสดงสีหน้าสงสัยจากคำพูดที่ออกมาจากปาก ฮาจิเมะเป็น

[ ]

อ๋อความเห็นแก่ตัวของเขาสถานที่ฮาจิเมะลบออกจากอนุสาวรีย์ในขณะที่พยักหน้าและเผชิญหน้ากับไอโกะเพื่อให้ตรงกับสายตาด้วยกัน ขณะที่เธอกำลังถูกจ้อง ฮาจิเมะ จากที่ไหนสักแห่งภายในของเธอความอบอุ่นเริ่มดีขึ้น และถ้าชอบมัน ไอโกะก็จ้องกลับ

หลังจาก ฮาจิเมะ ยืนยันว่า เขาเห็น มั่นในสายตาของไอโกะ เขาค่อยๆพูดคำพูดของเขา ตามที่ฮาจิเมะพูดก่อนที่พวกเขาหมดท่า เห็นแก่ตัว คำ . . . .

[ อาจารย์ . . . . . ฉันต้องการหมอรู้สึกผิดเกี่ยวกับมัน ฉันต้องการให้คุณแบกมันก็หนัก การต่อสู้อย่างเป็นธรรมยุติธรรม , เป็นธรรม ทุกข์ แบกรับมัน