One drawback of the existing discus

One drawback of the existing discussions is that they have formulated a uniform image of the “middle class,” on the basis of a static data set, observed at a particular point in time, about wide wealth gaps between Bangkok and the rural areas. To be sure, in a comparative sense the Thai middle classes are much smaller in size than those of other East Asian countries (see the paper by Hattori and Funatsu in this spe- cial issue). Nonetheless, however, the number of the middle-class job holders within Thailand has increased steeply over several decades, so much so that the “middle class” is rapidly losing its character as a simple monolithic class. For example, between 1960 and 1995, when industrialization got under way, the number of people holding new middle class jobs (i.e., professional and technical, administrative and managerial, and nonroutine clerical jobs) increased from 2.6 per cent of the civilian labor force to 12.1 per cent; and in metropolitan Bangkok alone, the number of such people increased by a factor of 12.2.7 But existing studies have failed to answer the basic question of from what social strata and through what channels of occupational mobility the growing middle strata were recruited.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

คืนหนึ่งของการอภิปรายที่มีอยู่ก็คือพวกเขามีสูตรภาพชุดของ "ชนชั้นกลาง" บนพื้นฐานของชุดข้อมูลคงตั้งข้อสังเกตที่จุดโดยเฉพาะอย่างยิ่งในเวลาที่เกี่ยวกับช่องว่างความมั่งคั่งกว้างระหว่างกรุงเทพฯและพื้นที่ชนบท เพื่อให้แน่ใจในความรู้สึกเปรียบเทียบชนชั้นกลางไทยมีขนาดเล็กกว่าขนาดของประเทศอื่น ๆ ในเอเชียตะวันออก (ดูกระดาษโดยฮัตโตริและ Funatsu ในครั้งนี้เจาะจงปัญหาทางการ) อย่างไรก็ตาม แต่จำนวนของผู้ถืองานชั้นกลางในประเทศไทยได้เพิ่มขึ้นอย่างสูงลิ่วในช่วงหลายทศวรรษที่ผ่านมามากเพื่อให้ "คนชั้นกลาง" อย่างรวดเร็วสูญเสียตัวละครที่เป็นชั้นเสาหินที่เรียบง่าย ยกตัวอย่างเช่นระหว่างปี 1960 และปี 1995 เมื่ออุตสาหกรรมทางใต้จำนวนคนงานถือชั้นกลางใหม่ (เช่นงานมืออาชีพและเทคนิคการบริหารและการบริหารจัดการและพระ nonroutine) เพิ่มขึ้นจากร้อยละ 2.6 ของกำลังแรงงานพลเรือน ร้อยละ 12.1; และในเขตกรุงเทพมหานครเพียงอย่างเดียวจำนวนของคนดังกล่าวเพิ่มขึ้นจากปัจจัยที่ 12.2.7 แต่การศึกษาที่มีอยู่ยังไม่ได้ตอบคำถามพื้นฐานของจากสิ่งที่สังคมชั้นและผ่านช่องทางของการเคลื่อนไหวการประกอบอาชีพชั้นกลางที่กำลังเติบโตได้รับคัดเลือก

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ข้อเสียของการสนทนาที่มีอยู่ก็คือพวกเขามีสูตรเป็นภาพชุดของ " ชนชั้นกลาง " บนพื้นฐานของข้อมูลการตั้งค่าคงที่ สังเกตที่จุดใดในเวลา ประมาณ กว้าง ความมั่งคั่ง ช่องว่างระหว่างกรุงเทพและชนบท เพื่อให้แน่ใจในความรู้สึกเปรียบเทียบและชนชั้นกลางไทยมีขนาดเล็กมากในขนาดสูงกว่าประเทศอื่นในภูมิภาคเอเชียตะวันออก ( ดูกระดาษโดยฮัตโตริกับ funatsu ในเอสพี - เรื่องนี้่ ) อย่างไรก็ตาม อย่างไรก็ตาม หมายเลขของชั้นกลางภายในงานถือประเทศไทยได้เพิ่มขึ้นอย่างสูงลิ่วในช่วงหลายทศวรรษที่ผ่านมามากดังนั้น " คลาส " กลางอย่างรวดเร็วสูญเสียตัวเป็นชั้นแบบง่ายๆ ตัวอย่างเช่น ระหว่าง 1960 และในปี 1995 เมื่ออุตสาหกรรมได้ตามวิธีนี้ จำนวนคนที่จับงานระดับกลางใหม่ ( เช่น มืออาชีพและเทคนิค การบริหารและการจัดการงานบุคคล และ nonroutine ) เพิ่มขึ้นจาก 2.6 ร้อยละของแรงงานพลเรือนในระดับร้อยละและในเขตกรุงเทพมหานครเพียงอย่างเดียว จำนวนคนเพิ่มขึ้น โดยปัจจัย 12.2.7 แต่การศึกษาที่มีอยู่ไม่สามารถตอบคำถามพื้นฐานคำถามจากสิ่งที่สังคมผ่านช่องทางของการเปลี่ยนสีและอะไรที่เติบโตกลาง /
1 .