When Madame Loisel took back the ne

When Madame Loisel took back the necklace to Madame Forestier, the latter said to her in a chilly voice:

"You ought to have brought it back sooner; I might have needed it."

She did not, as her friend had feared, open the case. If she had noticed the substitution, what would she have thought? What would she have said? Would she not have taken her for a thief?

*

Madame Loisel came to know the ghastly life of abject poverty. From the very first she played her part heroically. This fearful debt must be paid off. She would pay it. The servant was dismissed. They changed their flat; they took a garret under the roof.

She came to know the heavy work of the house, the hateful duties of the kitchen. She washed the plates, wearing out her pink nails on the coarse pottery and the bottoms of pans. She washed the dirty linen, the shirts and dish-cloths, and hung them out to dry on a string; every morning she took the dustbin down into the street and carried up the water, stopping on each landing to get her breath. And, clad like a poor woman, she went to the fruiterer, to the grocer, to the butcher, a basket on her arm, haggling, insulted, fighting for every wretched halfpenny of her money.

Every month notes had to be paid off, others renewed, time gained.

Her husband worked in the evenings at putting straight a merchant's accounts, and often at night he did copying at twopence-halfpenny a page.

And this life lasted ten years.

At the end of ten years everything was paid off, everything, the usurer's charges and the accumulation of superimposed interest.

Madame Loisel looked old now. She had become like all the other strong, hard, coarse women of poor households. Her hair was badly done, her skirts were awry, her hands were red. She spoke in a shrill voice, and the water slopped all over the floor when she scrubbed it. But sometimes, when her husband was at the office, she sat down by the window and thought of that evening long ago, of the ball at which she had been so beautiful and so much admired.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เมื่อมาดาม Loisel เอากลับสร้อยคอกับมาดาม Forestier หลังว่า เธอเสียงหนาว: "คุณควรจะได้นำมันกลับมาเร็ว ฉันอาจมีต้องมัน" เธอไม่ได้ เป็นเพื่อนก็กลัว เปิดกรณี ถ้าเธอได้พบทดแทนที่ อะไรจะเธอคิดอย่างไร อะไรจะมีก็ได้หรือไม่ ต้องเธอไม่ได้เธอสำหรับขโมย*มาดาม Loisel มารู้จักชีวิตส่วนความยากจน abject จากที่แรกๆ เธอเล่นนาง heroically ต้องชำระหนี้นี้น่ากลัวออก เธอจะต้องจ่ายนั้น ข้าราชการถูกไล่ออก พวกเขาเปลี่ยนการแบน พวกเขาเอา garret ภายใต้หลังคา เธอมารู้จักการทำงานหนักของเฮาส์ หน้าที่สร้างความของครัว เธอล้างจาน สวมใส่ออกเล็บสีชมพูของเธอบนเครื่องปั้นดินเผาหยาบและบางของกระทะ เธอล้างผ้าสกปรก เสื้อ และ เสื้อจาน และแขวนออกให้แห้งบนสาย ทุกเช้าเธอเอาถังทิ้งขยะลงในถนน และทำค่าน้ำ การหยุดในแต่ละจอดรับลมหายใจของเธอ ก ห่มเช่นผู้หญิงยากจน เธอไป fruiterer การชำ การเขียง ตะกร้าบนแขน หลัง insulted ต่อสู้เพื่อทุก halfpenny wretched เงินของเธอ หมายเหตุมีการจ่ายออก อื่น ๆ ต่ออายุทุกเดือนเวลารับ สามีทำงานในที่วางตรงบัญชีของเมอร์แชนท์ และบ่อยในเวลากลางคืน เขาไม่ได้คัดลอกที่ twopence halfpenny หน้า และชีวิตนี้กินเวลา 10 ปี เมื่อสิ้นสุด 10 ปีจึงได้จ่ายเงินออก ทุกอย่าง ค่าธรรมเนียมของ usurer และสะสมของวางซ้อนอยู่สนใจ Loisel มาดามดูเก่าทันที เธอได้กลายเป็นเหมือนทั้งหมดอื่น ๆ แข็งแรง แข็ง หยาบผู้หญิงของครัวเรือนยากจน ไม่ทำผม กระโปรงของเธอไม่ผิด มือของเธอมีสีแดง เธอพูดเสียงใด ๆ และน้ำ slopped ทั่วพื้นเมื่อเธอ scrubbed แต่บางครั้ง เมื่อสามีของเธอที่สำนักงาน เธอนั่งลงโดยคิดว่าเย็นนาน หน้าต่างของลูกซึ่งเธอได้สวยและมากชื่นชม

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เมื่อมาดาม loisel เอาสร้อยกับมาดาม ฟอเรสเทียร์ หลังกล่าวกับเธอด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น :

" คุณควรจะได้นำมันกลับมาเร็วกว่านี้ ฉันอาจจะต้องการมัน . "

เธอไม่ได้เป็นเพื่อนของเธอกลัว เปิดเคส ถ้าเธอได้สังเกตเห็นทดแทน สิ่งที่เธอต้องคิด สิ่งที่เธอจะพูด เธอจะไม่พาเธอไปเป็นขโมย ?



มาดาม loisel มารู้ชีวิตที่น่ากลัวของความยากจนอย่าง . ตั้งแต่วันแรกที่เธอเล่นของเธอส่วนหนึ่งกล้าหาญ หนี้ที่น่ากลัวนี้จะต้องจ่ายออก เธอจะจ่าย คนรับใช้ที่ถูกไล่ออก พวกเขาเปลี่ยนแบนของเขา เขาเอาห้องเพดานใต้หลังคา

เธอถึงรู้ว่า งานหนักของบ้านหน้าที่น่ารังเกียจของห้องครัว เธอล้างจานใส่ออกจากเล็บสีชมพูของเธอบนเครื่องปั้นดินเผาเนื้อหยาบและพื้นของกระทะ เธอซักผ้าลินินสกปรก , เสื้อและผ้าจานและแขวนไว้ให้แห้งบนเชือก ทุกๆ เช้าเธอเอาถังทิ้งขยะลงถนนและอุ้มขึ้นน้ำ หยุดในแต่ละท่าให้ลมหายใจของเธอ และแต่งตัวเหมือนผู้หญิงที่น่าสงสาร เธอเดินไป fruiterer , คนขายของชำ , เขียง ,ตะกร้าบนแขนของเธอ , การทะเลาะ , การดูถูก , การต่อสู้เพื่อทุกตัวดีที่มีค่าน้อยมากเงินของเธอ

ทุกเดือน บันทึกก็จะถูกจ่ายออกไป คนอื่นต่อ เวลารับ

สามีทำงานในตอนเย็นที่ใส่บัญชีที่พ่อค้าตรงและมักจะในเวลากลางคืนเขาคัดลอกที่จำนวนสองเพนนีที่มีค่าน้อยมากหน้า

แล้วชีวิตนี้กินเวลา 10 ปี

เมื่อครบสิบปี ทุกอย่างที่จ่ายออกไปทุกอย่าง , ค่าใช้จ่ายของผู้ปล่อยกู้ และการสะสมของทับสนใจ

คุณนาย loisel ดูเก่าแล้ว เธอได้กลายเป็นเหมือนทั้งหมดอื่น ๆ แข็งแรง หนัก หยาบ หญิงของครัวเรือนยากจน ผมเลวแล้วกระโปรงของเธอบิดเบี้ยว มือของเธอยังแดงเลย เธอพูดด้วยเสียงโหยหวน และน้ำ slopped ทั่วพื้นเมื่อเธอขัดมัน แต่บางครั้งเมื่อสามีเธออยู่ที่ออฟฟิศ เธอนั่งริมหน้าต่าง และความคิดที่เย็นนาน ของลูก ซึ่งเธอได้รับแล้วสวยมากชื่นชม