Mean ruminal pH tended to begreater

Mean ruminal pH tended to be
greater (P = 0.071) for MOL (Table
2). The minimum ruminal pH was not
different across treatments; however,
the maximum ruminal pH was greatest
(P < 0.05) for MOL, explaining
the tendency toward greater mean
ruminal pH. The minimum ruminal
pH was greater than 6.4 for all
treatments, which has been shown
to be the optimal pH for cellulose
digestion (Hoover, 1986; Wales et al.,
2004). Supplementation levels in the
current study were low enough that
large variations in ruminal pH were
not seen, which would support the
lack of differences in nutrient digestibility.
The results of other researchers
support these findings; they have
reported that feeding molasses up to
12% of the total DMI did not affect
ruminal pH of dairy cows fed conserved
forages (Broderick and Radloff,
2004; Oelker et al., 2009).
Molar proportions of individual
and total VFA, as well as acetate-topropionate
ratio, were not affected
by treatments (Table 2). This lack of
response is in contrast to the reports
of others, who found increased
concentrations of ruminal butyrate
in experiments conducted with cattle

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

หมายถึง ค่า pH ruminal มีแนวโน้มที่จะมากขึ้น (P = 0.071) สำหรับโมล (ตาราง2) . ruminal pH ต่ำสุดไม่แตกต่างกันในการรักษา อย่างไรก็ตามpH ruminal สูงสุดได้มากที่สุด(P < 0.05) สำหรับโมล อธิบายแนวโน้มไปทางค่าเฉลี่ยมากกว่าruminal pH ต่ำสุด ruminalpH มากกว่า 6.4 สำหรับทั้งหมดรักษา ซึ่งได้รับการแสดงมี ค่า pH เหมาะสมที่สุดสำหรับเซลลูโลสย่อยอาหาร (ฮูเวอร์ 1986 เวลส์ et al.,2004) ระดับแห้งเสริมในการปัจจุบันศึกษาต่ำเพียงพอที่มีความแตกต่างใหญ่ในค่า pH ruminalไม่เห็น ซึ่งสนับสนุนการขาดความแตกต่างใน digestibility ธาตุอาหารผลการวิจัยอื่น ๆสนับสนุนการค้นพบเหล่านี้ พวกเขาได้รายงานว่า กากน้ำตาลอาหารถึง12% ของยอดรวม DMI ได้ไม่ส่งผลกระทบต่อpH ruminal นมเลี้ยงนำforages (บรอเดและ Radloff2004 Oelker et al., 2009)สบสัดส่วนของแต่ละบุคคลและรวม VFA ตลอดจน acetate topropionateอัตราส่วน ได้รับผลกระทบโดยรักษา (ตารางที่ 2) การขาดตอบจะตรงข้ามกับรายงานของผู้อื่น ที่พบเพิ่มขึ้นความเข้มข้นของ ruminal butyrateในการทดลองดำเนินการกับวัว

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

หมายถึงค่าความเป็นกรดในกระเพาะรูเมนมีแนวโน้มที่จะ
มากขึ้น (p = 0.071) สำหรับ MOL (ตารางที่
2) ค่าความเป็นกรดในกระเพาะรูเมนขั้นต่ำก็ไม่ได้
แตกต่างกันการรักษา; แต่
ค่าความเป็นกรดในกระเพาะรูเมนสูงสุดเป็นที่ยิ่งใหญ่ที่สุด
(p <0.05) สำหรับ MOL อธิบาย
โน้มเอียงไปสู่ค่าเฉลี่ยมากขึ้น
ค่า pH ในกระเพาะรูเมน ขั้นต่ำในกระเพาะรูเมน
ค่า pH สูงกว่า 6.4 สำหรับทุก
การรักษาที่ได้รับการแสดง
ที่จะมีค่า pH ที่เหมาะสมสำหรับเซลลูโลส
ย่อยอาหาร (ฮูเวอร์ 1986;. เวลส์, et al,
2004) ระดับการเสริมใน
การศึกษาในปัจจุบันอยู่ในระดับต่ำพอที่จะทำให้
การเปลี่ยนแปลงขนาดใหญ่ในค่า pH ในกระเพาะรูเมนถูก
ไม่เห็นที่จะสนับสนุน
การขาดความแตกต่างในการย่อยสารอาหาร.
ผลการวิจัยอื่น ๆ
สนับสนุนการค้นพบเหล่านี้ พวกเขาได้
รายงานว่าการให้อาหารกากน้ำตาลได้ถึง
12% ของทั้งหมด DMI ไม่ได้ส่งผลกระทบต่อ
ค่า pH ในกระเพาะรูเมนของโคนมที่เลี้ยงในป่าสงวน
จำนง (เดอริคและ RADLOFF,
2004;. Oelker et al, 2009).
สัดส่วนโมลของแต่ละบุคคล
และรวม VFA รวม เป็นอะซิเตท-topropionate
อัตราส่วนยังไม่ได้รับผลกระทบ
จากการรักษา (ตารางที่ 2) ขาดการนี้
การตอบสนองเป็นในทางตรงกันข้ามกับรายงาน
ของคนอื่น ๆ ที่พบเพิ่มขึ้น
ความเข้มข้นของ butyrate ในกระเพาะรูเมน
ในการทดลองดำเนินการกับวัว

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

หมายความว่าในช่วง pH มีแนวโน้ม
มากขึ้น ( P = 0.084 ) กระทรวงแรงงาน ( โต๊ะ
2 ) pH ในกระเพาะรูเมนแตกต่างกันในการรักษาอย่างน้อยไม่ได้

; แต่สูงสุดและ pH ที่ยิ่งใหญ่
( p < 0.05 ) ซึ่งอธิบาย
ต่อแนวโน้มมากขึ้นหมายถึงกระเพาะสุดและ

เมื่อ pH มากกว่า 6.4 ทั้งหมด

รักษาซึ่งได้ถูกแสดงเป็น pH ที่เหมาะสมการย่อยสลายเซลลูโลส
( ฮูเวอร์ , 1986 ;เวลส์ et al . ,
2004 ) ระดับการเสริมในการศึกษาในปัจจุบันต่ำพอที่

ขนาดใหญ่ในรูปแบบและ pH เท่ากับ
ไม่เจอ ซึ่งจะสนับสนุนการขาดความแตกต่างในการย่อยได้
.

สนับสนุนนักวิจัยผลอื่น ๆข้อมูลเหล่านี้ มีรายงานว่าอาหารกากน้ำตาลไป

12 % ของทั้งหมดไม่มีผลต่อดีในช่วง pH ของโคนมที่เลี้ยง

อนุรักษ์ค้นหา ( ที่ตั้ง และ radloff
, 2004 ; oelker et al . , 2009 ) และสัดส่วนของแต่ละคน

โดยรวมลดลง รวมทั้งอัตรา topropionate

acetate , ไม่ได้รับผลกระทบโดยการรักษา ( ตารางที่ 2 ) ขาด
การตอบสนองในทางตรงกันข้ามกับรายงาน
ของผู้อื่นที่พบเพิ่มขึ้นในช่วงความเข้มข้นของบิว

ในการทดลองกับสัตว์