The Devil Wears Prada,” Meryl Stree

The Devil Wears Prada,” Meryl Streep, as the invincible New York fashion editor Miranda Priestly, never raises her voice. To snarl or shout would imply that some resistance to her authority exists, and none does. In the most matter-of-fact way, Miranda has reduced her staff to a state of hyperventilating fear. At the offices of the thick fashion monthly Runway, the perpendicular girls in John Galliano and heels race through the corridors like cranes on point; one girl, running across the street on a meaningless errand, gets knocked down by a car. Despite these desperate efforts, Miranda insists that she’s a victim of universal lethargy. Day after day, she’s perplexed by the ineptitude of the staff. Lowering her chin slightly, Streep stares at the young women who work for her until their knees knock; she speaks in petulant fragments, leaving out the information that they need, then dismisses the baffled employees with a flutter of her wrists. Streep, a brilliant comedienne, pushes the terror tactics into satire, but the comedy moves in a shrewd direction: Streep’s every gesture says that fashion is a multibillion-dollar business in which civility (except when directed at the famous) has become a disposable luxury. Miranda is a calculating monster—she has excised any remaining trace of softness from her temperament—but she understands her role in fashion so acutely that you can’t make fun of her. In all, this has to be the most devastating boss-lady performance in the history of cinema. By comparison, Faye Dunaway’s hysterics in “Network” come off as amusing freak-outs, and Sigourney Weaver in “Working Girl” is a coarse, leather-lunged shouter.

“The Devil Wears Prada” tells a familiar story, and it never goes much below the surface of what it has to tell. Still, what a surface! Bright and crisp and funny, the movie turns dish into art—or, if not quite into art, then at least into the kind of dazzling commercial entertainment that Hollywood, in the days of George Cukor or Stanley Donen, used to turn out. The director, David Frankel, has made only one feature, the 1995 “Miami Rhapsody,” but he has directed multiple episodes of HBO’s “Entourage” and “Sex and the City,” and he demonstrates a smooth professionalism and knowingness that have virtually disappeared from American movies. For this material, Frankel has a perfect touch, strengthening the inconsequential with emotion, and teasing the self-important with satire. He is aided enormously by Aline Brosh McKenna’s screenplay, which greatly improves the 2003 novel, by Lauren Weisberger, that the movie is derived from. After laboring for less than a year as an assistant to Anna Wintour, the editor-in-chief of Vogue, Weisberger created a trivially self-dramatizing fiction based on her trials. Merely by shifting the narrative voice from Weisberger’s gabby heroine, Andy Sachs, to a silent third-person observer, the camera, the filmmakers have increased the material’s control and comic point. Anne Hathaway, who plays Andy, is a tall, beautiful actress with oversized features—a smile wider than the Brooklyn Bridge, harlequin eyes—and she suggests, with no more than a panicky sidelong glance, what Weisberger takes pages to describe. The movie sees people whole, including Andy, whose ignorance and unearned sense of superiority get slapped more than once.


McKenna has shaped Weisberger’s breathless iterations into a reliable plot—a primal Manhattan success story in the form of a fairy tale. Andy Sachs is the Cinderella figure. Instead of sleeping in ashes, she wears them: drab multi-blend sweaters and woollen skirts. Arriving at work as Miranda’s new assistant, she is ruthlessly examined by the boss and by the other young women in the office, who, like wicked stepsisters, make fun of her clothes and increase the exhausting labors that Miranda has already dumped on her. A high-minded college journalist who wants to do serious work, Andy hangs up Miranda’s coat and bag every morning after she flings them down on Andy’s desk; she runs and fetches, crisscrossing the city, tending to Miranda’s dog, her twin daughters, her dry cleaning. The rewards, initially, are low pay and no more than a distant touch of glamour. Andy won’t get to the ball. Miranda has a first assistant, Emily (Emily Blunt), a status-hungry Brit in awe of her boss, and she pointedly tells Andy that only she, Emily, will be at Miranda’s side during fashion week in Paris. In the last good high-fashion movie, Donen’s “Funny Face” (1957), Audrey Hepburn, as an ingénue who becomes a model, was surrounded by whimsically imperious couture types—including Kay Thompson’s tough, Diana Vreelandish editor—but that movie seems to have come out of a relatively gracious world. Hepburn wouldn’t have survived at Runway.

This movie races along with the latte-enhanced pulse of the world’s No. 1 power city. Frankel and his editor, Mark Livolsi, begin the picture with a perfectly calibrated montage of semi-starved beauties pulling on lingerie and clothes as they dress for work; it’s like the lock-and-load scenes of soldiers strapping on their weapons in war movies, and the girls hit the streets of the Lower East Side and the Meatpacking District ready for battle. The movie cuts back and forth between the stresses and mascara-dissolving snits at work and scenes of Andy relaxing with her Manhattan pals, including her gentle boyfriend, Nate (Adrian Grenier). Andy’s friends disapprove of the fashion world, but her scenes with them are a letdown—banal interludes. We’re eager, as she is, to get back to the wickedness at the magazine.


Runway is the engine of desire—not the desire for sex, which the movie regards as relatively unimportant, but for power and for very beautiful things. The severity of the movie’s good taste is awesome; Jess Gonchor’s production design features the chaste beiges and whites of impervious authority. The cars—silver or black Mercedes sports sedans—match the insolent panache of the clothes (Bill Blass, Dolce & Gabbana, Prada) assembled by the costume designer, Patricia Field. “The Devil Wears Prada” is bracingly candid about the role of money in fashion’s rituals. To outsiders, it is, after all, a strange business. A Chanel suit may be built to last, but the industrial side of fashion requires that many goods that seem perfect at a given moment look out of the question a few years later. Miranda Priestly is powerful because she makes definitive judgments that are meant to hold sway no longer than a season or two.

When Andy starts at Runway, she doesn’t care about any of this. Her indifference is an affront to the staff, and, early in the movie, McKenna gives Miranda a nasty but brilliant speech in which she explains the structural connection between a sample from a fashion house—a cerulean belt—that Andy laughs at and the frumpy sweater that Andy is wearing. It’s startling to hear the entire fashion world tied together as an economic unit—Adam Smith couldn’t have done better. Nigel (Stanley Tucci), Miranda’s second-in-command, completes Andy’s education. A superlative wit whose acid observations are infallibly correct, Nigel reaches into the magazine’s vast wardrobe room, where the samples are arrayed on racks, and dresses Andy in a Chanel jacket and boots and a Kristina Ti skirt. Narrowing his mouth and rolling his eyes, Tucci ventures into risky territory with this performance; his cackle and little dance when Nigel thinks that, at last, he has broken free of Miranda—whom he adores and loathes—is a classic moment. In scene after scene, Tucci brings out Hathaway’s confidence, both as actor and as character. Under Nigel’s guidance, and with the aid of Runway’s endless closet, Andy becomes a fashion princess. The rest of the movie asks whether she can assume this role without betraying herself.

It’s slightly hypocritical of the movie to warn us against the seductive allure of the very goods that it is, in fact, seducing us with, but, for the audience, glamour has sensuous rewards that elude moral judgment. This movie delivers an inordinate amount of pleasure, and, in the end, even Miranda escapes our censure. At a reception at the Metropolitan Museum, Streep wears a stunning off-the-shoulder black gown (by Valentino) that exposes a good deal of her beautiful pale flesh. As she turns her head sideways and points her sexy nose, she evokes John Singer Sargent’s most famous subject, the scandalous Madame X. At that moment, Miranda may still be a bitch, but she represents a distinct improvement: the haut-bourgeois ladies of the eighteen-eighties whom Sargent painted have been succeeded by professional women who look great and also run things.

The movie has everything but an adequate prince. As an opportunistic free-lance writer who pursues Andy, the Australian actor Simon Baker flaunts his golden-boy good looks, but he’s meant to be no more than a heavily facetious flirt. Instead of a prince, the movie offers Andy a commoner—Nate, who wants to be a chef, and who, in the person of mop-haired, spaniel-eyed Adrian Grenier, seems too slow for her. “The Devil Wears Prada” will create worldly wisdom in the younger part of the audience, but in one way it departs from worldliness. It presents the heroine’s career options as a simple choice between power and honor. It’s the same choice that “Wall Street” offered Charlie Sheen’s fledgling financier twenty years ago—either become vicious Gordon Gekko or hold on to your soul. “Working Girl” proposed that you can join the establishment without turning into a beast, but someday I’d like to see a film suggesting that you can be the boss without giving up your intellectual ideals, and that the alternative—rejecting power—has its corruptions, too.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

มารสวมปราด้า เมอรีล เป็นอยู่ยงคงกระพันนิวยอร์กแฟชั่นตัวแก้ไขมิรันดาพันธ์ เพิ่มเสียงของเธอไม่เคย การ snarl ตะโกนจะเป็นสิทธิ์แบบบางทนต่ออำนาจของเธออยู่ และไม่มีไม่ แบบสุด matter-of-fact มิรันดาได้ลดพนักงานของเธอเพื่อรัฐกลัว hyperventilating ที่สำนักงานของหาดป่าตองแฟชั่นรันเวย์รายเดือน หญิงตั้งฉาก Galliano จอห์นและแข่งส้นผ่านทางเดินเช่นเครนบนจุด หนึ่งสาว เรียกใช้ข้ามถนนในภาระต่าง ๆ ได้รับโบว์ลิ่งลงจากรถ แม้ มีความพยายามเหล่านี้หมดหวัง มิรันดารมย์ว่า เธอเป็นเหยื่อของสากลถูกกระตุ้น ตลอดวัน เธอเป็นงง ด้วยความไม่ถูกของพนักงาน ลดคางของเธอเล็กน้อย อรีล stares ที่หญิงสาวที่ทำงานเธอจนเข่าของพวกเขาเคาะ เธอพูดในบางส่วนของขี้งอน ออกจากข้อมูลที่พวกเขาต้องการ แล้ว dismisses พนักงาน baffled กับกระพือของข้อของเธอ อรีล comedienne ยอดเยี่ยม ผลักดันกลยุทธ์การก่อการร้ายเป็นการเสียดสี แต่ตลกย้ายในทิศทางไหวพริบ: อรีลของทุกรูปแบบกล่าวว่า แฟชั่นนั้นเป็นธุรกิจ multibillion ดอลลาร์ซึ่งมารยาท (ยกเว้นเมื่อผู้กำกับที่มีชื่อเสียง) ได้กลายเป็น หรูทิ้ง มิรันดาเป็นมอนสเตอร์คำนวณ – เธอมี excised ร่องหางที่เหลือจาก temperament ของเธอ — แต่เธอเข้าใจบทบาทของเธอในแฟชั่นทั้งดังนั้นคุณไม่สามารถเปลี่ยนของเธอ ทั้งนี้ยังต้องประสิทธิภาพเจ้านายผู้หญิงเรื่องมากที่สุดในประวัติศาสตร์ภาพยนตร์ โดยการเปรียบเทียบ เฟย์ Dunaway hysterics ใน "เครือข่าย" มาออกเป็น freak-outs สนุก และช่างทอผ้า Sigourney ใน "ทำสาว" shouter หยาบ หนัง lunged"นางมารสวมปราด้า" บอกเรื่องราวที่คุ้นเคย และมันไม่เคยไปใต้พื้นผิวของมันมีอะไรจะบอกมาก ยังคง พื้นผิวใด สดใส และคม และตลก ภาพยนตร์เปลี่ยนจานเป็นศิลปะเช่น หรือ ไม่เป็นศิลปะ น้อยเป็นชนิดของร้านค้าบันเทิง ฮอลลีวูดที่ ในสมัยของจอร์จ Cukor หรือที่ Donen Stanley ใช้เปิดออก ผู้อำนวยการ ดาวิด Frankel ได้ทำคุณลักษณะเดียว 1995 "ไมราพโซดี แต่เขามีตรงหลายตอนของ"สิ่ง"และ"เพศและเมือง"ของเอชบีโอ และเขาแสดงให้เห็นถึงความเป็นมืออาชีพเรียบและ knowingness ที่แทบไม่ปรากฏในภาพยนตร์อเมริกัน สำหรับนี้ Frankel ได้สัมผัสสมบูรณ์แบบ เพิ่มขึ้นเป็นด้วย และล้อเล่นบ้าบิ่น ด้วยการเสียดสี เขาจะช่วยไป โดย Aline Brosh McKenna ของ screenplay ซึ่งนวนิยาย 2003 โดย Lauren Weisberger ที่ได้จากภาพยนตร์ที่ปรับปรุงอย่างมาก หลังจากทำงานหนักน้อยกว่าหนึ่งปีเป็นผู้ช่วยของแอนนาวินทัวร์ บรรณาธิการบริหารของ Vogue, Weisberger สร้างนิยาย trivially dramatizing ตนเองที่ยึดตามการทดลองของเธอ เพียง โดยขยับเสียงบรรยายจาก Weisberger ของนางเอก gabby แอนดี้แซคส์ การมีสภาพบุคคลที่สามนักการ กล้อง ภาพยนตร์ได้เพิ่มวัสดุการควบคุมและจุดการ์ตูน แอนน์แฮททาเวย์ ผู้เล่นแอนดี้ เป็นนักแสดงหญิงสูง สวยงาม ด้วยคุณสมบัติขนาดใหญ่ — ยิ้มกว้างกว่าสะพาน Brooklyn ตาข้างขวาน — และเธอแนะนำ มีไม่มากกว่าคร่าว ๆ sidelong panicky สิ่ง Weisberger หน้าจะอธิบาย ภาพยนตร์เห็นทั้งคน รวมถึงแอนดี้ ความไม่รู้และความรู้สึกต่อปมรับ slapped มากกว่าหนึ่งครั้งMcKenna has shaped Weisberger’s breathless iterations into a reliable plot—a primal Manhattan success story in the form of a fairy tale. Andy Sachs is the Cinderella figure. Instead of sleeping in ashes, she wears them: drab multi-blend sweaters and woollen skirts. Arriving at work as Miranda’s new assistant, she is ruthlessly examined by the boss and by the other young women in the office, who, like wicked stepsisters, make fun of her clothes and increase the exhausting labors that Miranda has already dumped on her. A high-minded college journalist who wants to do serious work, Andy hangs up Miranda’s coat and bag every morning after she flings them down on Andy’s desk; she runs and fetches, crisscrossing the city, tending to Miranda’s dog, her twin daughters, her dry cleaning. The rewards, initially, are low pay and no more than a distant touch of glamour. Andy won’t get to the ball. Miranda has a first assistant, Emily (Emily Blunt), a status-hungry Brit in awe of her boss, and she pointedly tells Andy that only she, Emily, will be at Miranda’s side during fashion week in Paris. In the last good high-fashion movie, Donen’s “Funny Face” (1957), Audrey Hepburn, as an ingénue who becomes a model, was surrounded by whimsically imperious couture types—including Kay Thompson’s tough, Diana Vreelandish editor—but that movie seems to have come out of a relatively gracious world. Hepburn wouldn’t have survived at Runway.
This movie races along with the latte-enhanced pulse of the world’s No. 1 power city. Frankel and his editor, Mark Livolsi, begin the picture with a perfectly calibrated montage of semi-starved beauties pulling on lingerie and clothes as they dress for work; it’s like the lock-and-load scenes of soldiers strapping on their weapons in war movies, and the girls hit the streets of the Lower East Side and the Meatpacking District ready for battle. The movie cuts back and forth between the stresses and mascara-dissolving snits at work and scenes of Andy relaxing with her Manhattan pals, including her gentle boyfriend, Nate (Adrian Grenier). Andy’s friends disapprove of the fashion world, but her scenes with them are a letdown—banal interludes. We’re eager, as she is, to get back to the wickedness at the magazine.


Runway is the engine of desire—not the desire for sex, which the movie regards as relatively unimportant, but for power and for very beautiful things. The severity of the movie’s good taste is awesome; Jess Gonchor’s production design features the chaste beiges and whites of impervious authority. The cars—silver or black Mercedes sports sedans—match the insolent panache of the clothes (Bill Blass, Dolce & Gabbana, Prada) assembled by the costume designer, Patricia Field. “The Devil Wears Prada” is bracingly candid about the role of money in fashion’s rituals. To outsiders, it is, after all, a strange business. A Chanel suit may be built to last, but the industrial side of fashion requires that many goods that seem perfect at a given moment look out of the question a few years later. Miranda Priestly is powerful because she makes definitive judgments that are meant to hold sway no longer than a season or two.

When Andy starts at Runway, she doesn’t care about any of this. Her indifference is an affront to the staff, and, early in the movie, McKenna gives Miranda a nasty but brilliant speech in which she explains the structural connection between a sample from a fashion house—a cerulean belt—that Andy laughs at and the frumpy sweater that Andy is wearing. It’s startling to hear the entire fashion world tied together as an economic unit—Adam Smith couldn’t have done better. Nigel (Stanley Tucci), Miranda’s second-in-command, completes Andy’s education. A superlative wit whose acid observations are infallibly correct, Nigel reaches into the magazine’s vast wardrobe room, where the samples are arrayed on racks, and dresses Andy in a Chanel jacket and boots and a Kristina Ti skirt. Narrowing his mouth and rolling his eyes, Tucci ventures into risky territory with this performance; his cackle and little dance when Nigel thinks that, at last, he has broken free of Miranda—whom he adores and loathes—is a classic moment. In scene after scene, Tucci brings out Hathaway’s confidence, both as actor and as character. Under Nigel’s guidance, and with the aid of Runway’s endless closet, Andy becomes a fashion princess. The rest of the movie asks whether she can assume this role without betraying herself.

It’s slightly hypocritical of the movie to warn us against the seductive allure of the very goods that it is, in fact, seducing us with, but, for the audience, glamour has sensuous rewards that elude moral judgment. This movie delivers an inordinate amount of pleasure, and, in the end, even Miranda escapes our censure. At a reception at the Metropolitan Museum, Streep wears a stunning off-the-shoulder black gown (by Valentino) that exposes a good deal of her beautiful pale flesh. As she turns her head sideways and points her sexy nose, she evokes John Singer Sargent’s most famous subject, the scandalous Madame X. At that moment, Miranda may still be a bitch, but she represents a distinct improvement: the haut-bourgeois ladies of the eighteen-eighties whom Sargent painted have been succeeded by professional women who look great and also run things.

The movie has everything but an adequate prince. As an opportunistic free-lance writer who pursues Andy, the Australian actor Simon Baker flaunts his golden-boy good looks, but he’s meant to be no more than a heavily facetious flirt. Instead of a prince, the movie offers Andy a commoner—Nate, who wants to be a chef, and who, in the person of mop-haired, spaniel-eyed Adrian Grenier, seems too slow for her. “The Devil Wears Prada” will create worldly wisdom in the younger part of the audience, but in one way it departs from worldliness. It presents the heroine’s career options as a simple choice between power and honor. It’s the same choice that “Wall Street” offered Charlie Sheen’s fledgling financier twenty years ago—either become vicious Gordon Gekko or hold on to your soul. “Working Girl” proposed that you can join the establishment without turning into a beast, but someday I’d like to see a film suggesting that you can be the boss without giving up your intellectual ideals, and that the alternative—rejecting power—has its corruptions, too.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

The Devil Wears Prada, "เมอรีลสตรีพเป็นอยู่ยงคงกระพันนิวยอร์กแฟชั่นบรรณาธิการมิแรนดาพระไม่เคยยกเสียงของเธอ เพื่อคำรามหรือตะโกนจะบ่งบอกว่าความต้านทานบางอำนาจของเธอที่มีอยู่และไม่มีใครไม่ ในทางที่เรื่องของความเป็นจริงมากที่สุดมิแรนดาได้ลดพนักงานของเธอไปสู่สถานะของความกลัว hyperventilating ที่สำนักงานของแฟชั่นรันเวย์หนารายเดือน, หญิงตั้งฉากใน Galliano จอห์นและการแข่งขันผ่านทางเดินส้นเท้าเช่นรถเครนกับประเด็น; ผู้หญิงคนหนึ่งวิ่งข้ามถนนไปทำธุระในความหมายได้รับการล้มลงโดยรถยนต์ แม้จะมีความพยายามที่หมดหวังเหล่านี้มิแรนดายืนยันว่าเธอเป็นเหยื่อของการง่วงสากล วันหลังจากวันที่เธองงโดยความโง่เขลาของพนักงาน ลดคางของเธอเล็กน้อยสตรีพจ้องที่หญิงสาวที่ทำงานให้กับเธอจนหัวเข่าของพวกเขาเคาะ; เธอพูดในเศษขี้งอนออกจากข้อมูลที่พวกเขาต้องการแล้วห้ามพนักงานงงงันกับกระพือของข้อมือของเธอ สตรีพ, นักแสดงตลกหญิงยอดเยี่ยมผลักดันกลยุทธ์กลัวเข้าไปเสียดสี แต่ตลกเคลื่อนไปในทิศทางที่ชาญฉลาด: Streep ทุกท่าทางบอกว่าแฟชั่นเป็นธุรกิจหลายพันล้านดอลลาร์ที่สุภาพ (ยกเว้นเมื่อผู้กำกับที่มีชื่อเสียง) ได้กลายเป็นความหรูหราที่ใช้แล้วทิ้ง . มิแรนดาเป็นคำนวณมอนสเตอร์ที่เธอได้พอ ๆ เหลือร่องรอยของความนุ่มนวลจากเธออารมณ์ แต่เธอเข้าใจบทบาทของเธอในแฟชั่นเพื่อให้ตระหนักว่าคุณไม่สามารถทำให้ความสนุกของเธอ ในทั้งหมดนี้จะต้องมีประสิทธิภาพการทำงานที่เจ้านายผู้หญิงที่ร้ายแรงที่สุดในประวัติศาสตร์ของภาพยนตร์ โดยเปรียบเทียบตีโพยตีพายเฟย์ดันนาเวย์ใน "เครือข่าย" ออกมาเป็นที่น่าขบขันประหลาดลึกหนาบางและ Sigourney Weaver ใน "สาวทำงาน" เป็นหยาบตะโกนหนัง lunged. "ปีศาจ Wears Prada" บอกว่าเป็นเรื่องที่คุ้นเคยและมันก็ไม่เคยไป ต่ำกว่าพื้นผิวของสิ่งที่มีที่จะบอก แต่ถึงกระนั้นสิ่งที่พื้นผิว! สดใสและคมชัดและตลกภาพยนตร์จะเปลี่ยนจานเป็นศิลปะหรือหากไม่ได้ค่อนข้างเป็นศิลปะแล้วอย่างน้อยเป็นชนิดของความบันเทิงในเชิงพาณิชย์พราวที่ฮอลลีวู้ดในสมัยของจอร์จ Cukor หรือสแตนเลย์ Donen ที่ใช้ในการเปิดออก ผู้อำนวยการเดวิดแฟรงเคิลได้ทำเพียงอย่างใดอย่างหนึ่งที่มีคุณลักษณะ 1995 "ไมอามี่ Rhapsody" แต่เขาได้กำกับหลายเอพของเอชบีโอ "Entourage" และ "Sex and the City" และเขาแสดงให้เห็นถึงความเป็นมืออาชีพได้อย่างราบรื่นและ knowingness ที่มีหายไปจริง จากภาพยนตร์อเมริกัน สำหรับวัสดุนี้แฟรงเคิลมีสัมผัสที่สมบูรณ์แบบเสริมสร้างความเข้มแข็งเล็กน้อยด้วยอารมณ์และล้อเล่นตัวเองที่สำคัญที่มีการเสียดสี เขาได้รับความช่วยเหลืออย่างมากโดย Aline Brosh McKenna บทภาพยนตร์ซึ่งช่วยเพิ่มนวนิยายปี 2003 โดยลอเรน Weisberger, ว่าหนังเรื่องนี้มาจาก หลังจากที่ทำงานหนักไม่น้อยกว่าหนึ่งปีเป็นผู้ช่วยแอนนา Wintour บรรณาธิการหัวหน้า Vogue, Weisberger สร้างนิยายกระตุ้นตัวเองนิด ๆ ขึ้นอยู่กับการทดลองของเธอ เพียงโดยขยับเสียงการเล่าเรื่องจากนางเอก Gabby Weisberger ของแอนดี้แซคส์เพื่อสังเกตการณ์สามคนเงียบกล้องถ่ายทำภาพยนตร์ได้เพิ่มขึ้นการควบคุมวัสดุและจุดการ์ตูน แอนน์แฮธาเวย์ผู้เล่นแอนดี้เป็นสูงนักแสดงที่สวยงามด้วยรอยยิ้มคุณสมบัติขนาดใหญ่กว้างกว่า Brooklyn Bridge, สีสรรค์ตาและเธอแนะนำไม่เกินได้อย่างรวดเร็วเอียงหวาดกลัวสิ่งที่ Weisberger หน้าใช้เวลาในการอธิบาย หนังเห็นคนทั้งรวมทั้งแอนดี้ที่มีความไม่รู้และความรู้สึกที่ยังไม่ถือของได้รับความเหนือกว่าตบมากกว่าหนึ่งครั้ง. McKenna มีรูปซ้ำ Weisberger หายใจเข้าไปในที่เชื่อถือได้พล็อตเรื่องที่ประสบความสำเร็จครั้งแรกแมนฮัตตันในรูปแบบของนิทาน แอนดี้แซคส์เป็นตัวเลขที่ Cinderella แทนการนอนหลับอยู่ในขี้เถ้าเธอสวมพวกเขาน่าเบื่อเสื้อกันหนาวหลายผสมผสานและกระโปรงทำด้วยผ้าขนสัตว์ เดินทางมาถึงที่ทำงานเป็นผู้ช่วยคนใหม่ของมิแรนดาเธอจะตรวจสอบโหดเหี้ยมโดยเจ้านายและหญิงสาวคนอื่น ๆ ในสำนักงานที่เช่นพี่เลี้ยงชั่วร้ายทำให้ความสนุกของเสื้อผ้าของเธอและเพิ่มแรงงานที่หลบหนีที่มิแรนดาได้แล้วทิ้งเธอ นักข่าววิทยาลัยสูงที่มีใจที่อยากจะทำผลงานอย่างจริงจังแอนดี้แฮงค์ขึ้นเสื้อมิแรนดาและกระเป๋าทุกเช้าหลังจากที่เธอเหวี่ยงพวกเขาลงบนโต๊ะทำงานของแอนดี้; เธอวิ่งและเรียก, ครอบคลุมเมืองพุ่งไปของสุนัขมิแรนดาลูกสาวฝาแฝดของเธอซักแห้งเธอ รางวัลแรกจ่ายต่ำและไม่เกินสัมผัสที่ห่างไกลของความเย้ายวนใจ แอนดี้จะไม่ได้รับไปยังลูก มิแรนดามีผู้ช่วยครั้งแรกที่เอมิลี่ (เอมิลี่บลันท์), บริตสถานะหิวในความกลัวของเจ้านายของเธอและเธอเขม็งแอนดี้บอกว่าเธอเพียงยายจะอยู่ที่ด้านข้างของมิแรนดาในช่วงสัปดาห์แฟชั่นในปารีส ในช่วงหนังแฟชั่นชั้นสูงที่ดี Donen ของ "ใบหน้าตลก" (1957), ออเดรย์เฮปเบิร์เป็นingénueที่กลายเป็นรูปแบบที่ถูกล้อมรอบด้วยตูเผด็จการสุ่มชนิดรวมทั้งเคย์ ธ อมป์สันที่ยากไดอาน่า Vreelandish บรรณาธิการ แต่หนังที่ดูเหมือนว่า ที่ได้ออกมาจากโลกค่อนข้างมีน้ำใจ เฮปเบิร์จะไม่รอดที่รันเวย์. การแข่งขันหนังเรื่องนี้พร้อมกับการเต้นของชีพจรลาเต้เพิ่มหมายเลข 1 ของเมืองพลังงานของโลก แฟรงเคิลและบรรณาธิการของเขามาร์ค Livolsi เริ่มต้นภาพที่มีการตัดต่อการสอบเทียบอย่างสมบูรณ์แบบของความงามกึ่งหิวโหยดึงชุดชั้นในและเสื้อผ้าที่พวกเขาแต่งกายสำหรับการทำงาน; มันก็เหมือนฉากล็อคและโหลดของทหารรัดอาวุธของพวกเขาในหนังสงครามและสาวตีถนนในฝั่งตะวันออกและย่าน Meatpacking พร้อมสำหรับการต่อสู้ หนังตัดไปมาระหว่างความเครียดและมาสคาร่าละลาย snits ในที่ทำงานและสถานที่เกิดเหตุแอนดี้ผ่อนคลายกับเพื่อน ๆ ของเธอแมนฮัตตันรวมทั้งแฟนของเธอที่อ่อนโยนเนท (เอเดรีย Grenier) เพื่อนของแอนดี้ไม่อนุมัติของโลกแฟชั่น แต่ฉากที่เธอกับพวกเขาลดลงซั่-ดาษดื่น เราอยากเป็นเธอที่จะได้รับกลับไปที่ความชั่วร้ายที่นิตยสาร. รันเวย์เป็นเครื่องมือของความปรารถนาไม่ปรารถนาทางเพศซึ่งนับถือเป็นหนังที่ค่อนข้างไม่สำคัญ แต่สำหรับการใช้พลังงานและสิ่งที่สวยงามมาก ความรุนแรงของรสชาติที่ดีของหนังเรื่องนี้จะน่ากลัว; การออกแบบการผลิต Jess Gonchor ของมี beiges บริสุทธิ์และคนผิวขาวของผู้มีอำนาจอนุญาต รถยนต์สีเงินหรือสีดำกีฬา Mercedes-รถเก๋งตรงกับการแต่งตัวสวยอวดดีของเสื้อผ้า (บิล Blass, Dolce & Gabbana, Prada) ประกอบโดยออกแบบเครื่องแต่งกาย, แพทริเซีฟิลด์ "ปีศาจ Wears Prada" เป็น bracingly ตรงไปตรงมาเกี่ยวกับบทบาทของเงินในพิธีกรรมแฟชั่น ให้กับบุคคลภายนอกมันเป็นหลังจากที่ทุกธุรกิจที่แปลก ชุดชาแนลอาจจะสร้างขึ้นเพื่อล่าสุด แต่ด้านอุตสาหกรรมแฟชั่นต้องว่าสินค้าหลายอย่างที่ดูเหมือนจะสมบูรณ์แบบในขณะที่กำหนดดูจากคำถามไม่กี่ปีต่อมา มิแรนดาพระที่มีประสิทธิภาพเพราะเธอทำให้คำตัดสินที่ชัดเจนว่าจะหมายถึงการถือแกว่งไปแกว่งมาไม่เกินฤดูกาลหรือสอง. เมื่อแอนดี้เริ่มต้นที่รันเวย์เธอไม่สนใจเกี่ยวกับการใด ๆ นี้ ไม่แยแสของเธอคือการเผชิญหน้ากับเจ้าหน้าที่และในช่วงต้นของภาพยนตร์ McKenna ให้มิแรนดาคำพูดที่น่ารังเกียจ แต่ที่ยอดเยี่ยมในการที่เธออธิบายการเชื่อมต่อระหว่างโครงสร้างตัวอย่างจากแฟชั่นบ้านฟ้าเข็มขัดที่แอนดี้หัวเราะและครึ เสื้อที่สวมใส่แอนดี้ มันเป็นเรื่องที่น่าตกใจที่ได้ยินโลกแฟชั่นทั้งหมดเชื่อมโยงกันในฐานะที่เป็นหน่วยเศรษฐกิจที่อดัมสมิ ธ ไม่ได้จะทำได้ดีกว่า ไนเจล (สแตนลี่ย์ทุคชี่), มิแรนดาที่สองในคำสั่งเสร็จสิ้นการศึกษาของแอนดี้ สุดยอดปัญญาที่มีข้อสังเกตเป็นกรดอย่างถูกต้องที่ถูกต้อง, ไนเจลเอื้อมมือเข้าไปในห้องตู้เสื้อผ้าขนาดใหญ่ของนิตยสารที่กลุ่มตัวอย่างที่มีการรบบนชั้นวางและแอนดี้ในชุดแจ็คเก็ตและรองเท้าชาแนลและคริสตินากระโปรง Ti ลดปากของเขาและกลิ้งดวงตาของเขา Tucci กิจการเข้าไปในดินแดนที่มีความเสี่ยงที่มีประสิทธิภาพนี้ พูดเหลวไหลและการเต้นรำเล็ก ๆ น้อย ๆ ของเขาเมื่อไนเจลคิดว่าที่ผ่านมาเขาได้หักฟรีมิแรนดา-คนที่เขารักและเบื่อเป็นช่วงเวลาที่คลาสสิก ในฉากหลังฉาก Tucci ออกมาแฮธาเวย์ของความเชื่อมั่นทั้งในฐานะนักแสดงและเป็นตัวอักษร ภายใต้การแนะนำของไนเจลและด้วยความช่วยเหลือของรันเวย์ของตู้เสื้อผ้าที่ไม่มีที่สิ้นสุด, แอนดี้กลายเป็นเจ้าหญิงแฟชั่น ส่วนที่เหลือของหนังเรื่องนี้ถามว่าเธอสามารถสวมบทบาทนี้โดยไม่ได้ทรยศต่อตัวเอง. มันเจ้าเล่ห์เล็กน้อยของหนังที่จะเตือนเรากับเสน่ห์เย้ายวนของสินค้ามากว่ามันเป็นในความเป็นจริงติดใจเราด้วย แต่สำหรับผู้ชม เย้ายวนใจมีผลตอบแทนที่หอมรัญจวนใจที่หลบหนีการตัดสินทางศีลธรรม หนังเรื่องนี้ให้จำนวนมากมายของความสุขและในท้ายที่สุดแม้มิแรนดาหนีออกมาตำหนิเรา ที่แผนกต้อนรับที่พิพิธภัณฑ์เมโทรโพลิแทน, สตรีพสวมสวยงามออกไหล่ชุดสีดำ (โดยวาเลนติโน่) ที่ exposes การจัดการที่ดีของเนื้อหนังอ่อนสวยของเธอ ขณะที่เธอหันหัวของเธอไปด้านข้างและชี้จมูกเซ็กซี่ของเธอเธอกระตุ้นจอห์นซิซาร์เจนท์ของเรื่องที่มีชื่อเสียงที่สุดมาดามเอ็กซ์อื้อฉาวในขณะที่มิแรนดาอาจจะยังคงเลว แต่เธอแสดงให้เห็นถึงการพัฒนาที่แตกต่าง: ผู้หญิง Haut-ของชนชั้นกลาง แปดสิบแปดคนวาดซาร์เจนท์ได้รับการประสบความสำเร็จโดยผู้หญิงมืออาชีพที่มองสิ่งที่ดีและทำงานยัง. ภาพยนตร์ที่มีทุกอย่าง แต่เจ้าชายที่เพียงพอ ในฐานะที่เป็นนักเขียนฟรีแลนซ์ที่ฉวยโอกาสแสวงหาแอนดี้นักแสดงออสเตรเลียไซมอนเบเกอร์ flaunts เด็กทองของเขาดูดี แต่เขาหมายถึงการเป็นไม่เกินเจ้าชู้ทะเล้นอย่างหนัก แทนที่จะเจ้าชายหนังมีแอนดี้สามัญ-เนทที่อยากจะเป็นเชฟและผู้ที่อยู่ในคนที่ซับผม, สแปเนียลตาเดรียนเกรเนียร์ที่ดูเหมือนว่าช้าเกินไปสำหรับเธอ "ปีศาจ Wears Prada" จะสร้างภูมิปัญญาทางโลกในส่วนของผู้ชมที่มีอายุน้อยกว่า แต่ในทางเดียวมันออกจาก worldliness จะนำเสนอตัวเลือกอาชีพของนางเอกเป็นทางเลือกที่ง่ายระหว่างอำนาจและเกียรติ มันเป็นทางเลือกเดียวกับที่ "วอลล์สตรีท" ที่นำเสนอเงินทุนประสบการณ์ของชาร์ลีชีนยี่สิบปีที่ผ่านมาทั้ง-กลายเป็นหินกอร์ดอนเก็คโคหรือยึดมั่นในจิตวิญญาณของคุณ "ผู้หญิงทำงาน" เสนอว่าคุณสามารถเข้าร่วมจัดตั้งโดยไม่ต้องกลายเป็นสัตว์ร้าย แต่สักวันหนึ่งผมอยากจะดูหนังเรื่องนี้แสดงให้เห็นว่าคุณสามารถเป็นเจ้านายโดยไม่ให้ขึ้นอุดมการณ์ทางปัญญาของคุณและที่ปฏิเสธทางเลือกพลังงานที่มี ความเสียหายของตนมากเกินไป

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

นางมารสวมปราด้า " เมอรีล สตรีปเป็นอยู่ยงคงกระพันนิวยอร์กบรรณาธิการแฟชั่นมิแรนด้า พริสลี่ ไม่เคยขึ้นเสียง . จะเห่าหรือร้อง จะบ่งบอกว่าต่อต้านอำนาจที่เธอมีอยู่ และไม่ทำ ในเรื่องของความเป็นจริงมากที่สุดอย่าง มิแรนด้า ได้ลดพนักงานของเธอกับภาวะหายใจเร็ว ความกลัว ที่สำนักงานของหนารายเดือนแฟชั่นรันเวย์จอห์น กัลลิอาโน และสาวตั้งฉากในส้นการแข่งขันผ่านทางเดินเหมือนปั้นจั่นบน จุด หนึ่งสาว วิ่งข้ามถนนที่ให้ความหมาย ถูกล้มลงโดยรถ แม้จะมีความพยายามเหล่านี้หมดหวัง มิแรนดา ยืนยันว่าเธอเป็นเหยื่อของสากล ซึมลง วันแล้ววันเล่า เธองงงวยโดยความโง่เขลาของพนักงาน ลดคางเล็กน้อยสตรีปจ้องมองหญิงสาวที่ทำงานของเธอจนเข่ากระแทก เธอพูดในเศษงอนออกจากข้อมูลที่พวกเขาต้องการ แล้วไล่งงงันพนักงานด้วยการกระพือปีกของข้อมือ สตรีปนักแสดงตลกหญิง , สดใส ดันความหวาดกลัวยุทธวิธีในการเสียดสี แต่ตลกเคลื่อนไหวในทิศทางที่แยบคาย :สตรีปทุกท่าทางว่าแฟชั่นเป็นธุรกิจทรัพย์สินหลายล้านดอลลาร์ในที่ความศิวิไลซ์ ( ยกเว้นตอนกำกับที่โด่งดัง ) ได้กลายเป็นความหรูหราที่ใช้แล้วทิ้ง มิแรนดาเป็นมอนสเตอร์ที่เธอมีการตัดเหลือร่องรอยของความอ่อนนุ่มจากอารมณ์ของเธอ แต่เธอเข้าใจบทบาทของเธอในแฟชั่นดังนั้นรุนแรงที่คุณสามารถไม่แกล้งเธอ ใน ทั้งหมดนี้จะต้องมีแรงที่สุดในประวัติศาสตร์ของเจ้านาย การแสดงภาพยนตร์ โดยการเปรียบเทียบ , เฟย์ ดันอะเวย์เป็นแล้วล่ะ " เครือข่าย " ออกมาเป็นลึกหนาบางสนุกประหลาด และ ซิกอร์นี่ย์วีเวอร์ใน " สาวทำงาน " เป็นหนังหยาบ lunged ผู้คำราม

" นางมารสวมปราด้า " บอกเล่าเรื่องราวที่คุ้นเคย และไม่เคยไปมากด้านล่างพื้นผิวของสิ่งที่ได้บอก แต่สิ่งที่พื้นผิว !สว่าง และคมชัดและตลก , หนังเปลี่ยนจานเป็นศิลปะ หรือ ถ้าไม่ค่อนข้างเป็นศิลปะ อย่างน้อยก็เป็นชนิดของพราวพาณิชย์ความบันเทิงที่ฮอลลีวู้ด ในยุคของจอร์จ คูเกอร์ หรือ สแตนลี่ย์ donen เคยเปลี่ยนไป ผู้กำกับ เดวิด แฟรงเคิล , มีเพียงหนึ่งคุณลักษณะ , 1995 " ไมอามี่ Rhapsody ," แต่เขาได้กำกับหลายตอนของ HBO " Entourage " และ " เพศและเมือง , " และเขาแสดงให้เห็นถึงความเป็นมืออาชีพและ knowingness เรียบที่แทบหายไปจากภาพยนตร์อเมริกัน สำหรับวัสดุนี้ , แฟรงเคิลได้สัมผัสสมบูรณ์แบบ เพิ่มเล็กน้อยกับอารมณ์ และแกล้งตนเองสำคัญด้วยการเหน็บแนมเขาจะช่วยอย่างมากโดย Aline brosh McKenna เป็นบทภาพยนตร์ ซึ่งช่วยเพิ่ม 2003 นวนิยายโดยลอเรน ไวซ์เบอร์เกอร์ ซึ่งหนังที่ได้มาจาก หลังจากทำงานไม่ถึงปีเป็นผู้ช่วย แอนนา วินทัวร์ บรรณาธิการในหัวหน้าของตนเองสมัย weisberger สร้างเล็กๆ น้อยๆ dramatizing นวนิยายอิงการทดลองของเธอเพียงโดยการเปลี่ยนเสียงจาก weisberger เรื่องเล่าของแก๊บบี้ นางเอก , Andy Sachs , เงียบ 3 คน สังเกตการณ์ กล้อง ผู้สร้างภาพยนตร์ ได้เพิ่มขึ้นเป็นวัสดุควบคุมและการ์ตูนจุด แอน แฮทธาเวย์ ที่รับบทเป็น แอนดี้ เป็นดาราสาวสวยที่มีขนาดใหญ่ สูง features-a ยิ้มกว้างกว่าสะพานบรู๊คลิน ฮาลิควินตา และเธอบอกไม่มีมากกว่ากลัวเอียงไปด้านข้างอย่างรวดเร็ว สิ่งที่ weisberger ใช้เวลาหน้าอธิบาย หนังที่เห็นคนทั้งหมด รวมถึง แอนดี้ มีความไม่รู้และการค้าที่เหนือกว่าความรู้สึกถูกตบอีก


น่ามีรูป weisberger ก็หอบซ้ำเป็นที่เชื่อถือได้ plot-a Primal แมนฮัตตันเรื่องราวความสำเร็จในรูปแบบของนิทาน Andy Sachs เป็นรูปซินเดอเรลล่าแทนที่จะนอนบนกองขี้เถ้า เธอสวมพวกเขา : จืดชืดหลายผสมผสานเสื้อกันหนาวและกระโปรงผ้าขนสัตว์ มาถึงงานใหม่เป็นผู้ช่วยของมิแรนด้า เธอค่อยตรวจ โดยเจ้านายและหญิงสาวอื่นในสำนักงาน , ที่ , ชอบคนชั่วที่พี่เลี้ยง ให้ความสนุกสนานของเสื้อผ้าของเธอและเพิ่มแรงงานที่หลบหนีมิได้ทิ้งเธอคนใจสูงวิทยาลัยนักข่าวที่ต้องการทำงานจริงจังแอนดี้วางสายของมิแรนด้าเสื้อและกระเป๋าทุกๆเช้าหลังจากที่เธอเหวี่ยงลงบนโต๊ะของแอนดี้ เธอจะหลุดหมด , crisscrossing เมืองพุ่งของมิแรนด้า สุนัข ลูกสาวฝาแฝดของเธอ ซักแห้งของเธอ รางวัล ตอนแรกจะจ่ายต่ำและไม่เกินไกล สัมผัสเสน่ห์ แอนดี้จะไม่ได้บอลมิแรนดา มีผู้ช่วย เอมิลี่ ( เอมิลี บลันต์ ) , Brit หิวสถานะในความหวาดกลัวของเจ้านายเธอ แล้วเธออย่างชัดเจนบอกแอนดี้ที่เธอ เอมิลี่ จะอยู่ที่ด้านข้างของมิแรนด้า ระหว่างสัปดาห์แฟชั่นในปารีส ในหนังเรื่องล่าสุดแฟชั่นสูงดี หน้าตลก donen " " ( 1957 ) , Audrey Hepburn เป็น ing éให้ใครมาเป็นนางแบบถูกล้อมรอบด้วยกำลังที่ครอบงำข้าวของเครื่องใช้ประเภทรวมทั้งของเค ทอมป์สัน เหนียว ไดอาน่า vreelandish บรรณาธิการ แต่หนังที่ดูเหมือนจะออกมาจากโลกที่ค่อนข้างสุภาพ เบิร์นก็จะไม่รอดจากรันเวย์

หนังเรื่องนี้แข่งพร้อมกับลาเต้เพิ่มชีพจรของเมืองพลังงานอันดับ 1 ของโลก แฟรงเคิลและบรรณาธิการ มาร์ค livolsi ของเขาเริ่มภาพกับกริบเทียบภาพตัดต่อกึ่งอดงามดึงชุดชั้นในและเสื้อผ้าที่พวกเขาแต่งงาน มันก็เหมือนล็อคและโหลดฉากของทหารรัดบนอาวุธของพวกเขาในสงคราม ภาพยนตร์ และ สาวตีถนนในฝั่งตะวันออกตอนล่างและมีทแพกกิ้ง อำเภอ พร้อมสำหรับการต่อสู้หนังตัดไปมาระหว่างความเครียดและมาสคาร่าละลาย snits ที่ทำงานและฉากของแอนดี้ ผ่อนคลายกับเพื่อนแมนฮัตตันของเธอ รวมทั้งแฟนของเธออ่อนโยน เนท ( เอเดรียน กรีเนีย ) แอนดี้เพื่อนไม่เห็นด้วยของโลกแฟชั่น แต่ฉากที่เธอกับพวกเขาจะลดลงจิ๊บจ๊อย interludes . เรากระตือรือร้น เป็นเธอ , กลับไปที่ความชั่วร้ายที่

นิตยสาร