RapunzelThere once lived a man and

Rapunzel
There once lived a man and a woman who always wished for a child, but could not have one. These people had a little window at the back of their house from which a splendid garden could be seen. The garden was full of the most beautiful flowers and herbs. It was, however, surrounded by a high wall, and no one dared to go into it because it belonged to an witch, who had great power and was feared by all the world.
One day the woman was standing by the window and looking down into the garden, when she saw a bed which was planted with the most tastyrapunzel. It looked so fresh and green that she longed for it and had the greatest desire to eat some. This desire increased every day. The woman knew that she could not get any of it and grew more pale and miserable each day.
Her husband was worried about her and asked "What is wrong my dear?"
"Ah," she replied, "if I can't eat some of the rapunzel from the garden behind our house I think I shall die."
The man, who loved her, thought, "Sooner than let my lovely wife die, I will bring her some of the rapunzel myself, no matter what the cost."
In the twilight of the evening, he climbed over the wall into the garden of the witch, hastily grabbed a handful of rapunzel and took it to his wife. She at once made herself a salad and ate it happily. She, however, liked it so much -- so very much, that the next day she longed for it three times as much as before. If he was to have any rest, her husband must once more descend into the garden. In the gloom of evening, therefore, he set out again; but when he had climbed over the wall he was terribly afraid, for he saw the witch standing before him.
"How dare you," she said with angry look, "sneak into my garden and steal my rapunzel like a thief? You shall suffer for this!"
"Ah," the frightened husband answered, "please have mercy, I had to have the rapunzel. My wife saw it from the window and felt such a longing for it that she would have died if she had not got some to eat."
Then the witch allowed her anger to be softened, and said to him, "If this is true, I will allow you to take as much as you like, only I make one condition. You must give me the baby daughter your wife will bring into the world; she shall be well treated, and I will care for it like a mother." The man in his fear consented and when the baby was born the witch appeared at once, gave the child the name of Rapunzel and took the baby away with her.
Rapunzel grew into the most beautiful child beneath the sun. When she was twelve years old, the witch shut her into a tower, which lay in a forest. The tower had no stairs or doors, but only a little window at the very top. When the witch wanted to go in, she stood beneath the window and cried,
"Rapunzel, Rapunzel,
Let down your hair."
Rapunzel had magnificent long hair, fine as spun gold, and when she heard the voice of the witch she wound her braids round one of the hooks of the window, and then the hair fell down the side of the tower and the witch climbed up by it.
After a year or two, it came to pass that the Prince rode through the forest and went by the tower. He heard a song which was so lovely that he stood still and listened. This was Rapunzel who in her loneliness passed her time singing. The Prince wanted to climb up to her, and looked for the door of the tower, but none was to be found. He rode home, but the singing had so deeply touched his heart, that every day he went out into the forest and listened to it.
Once when he was standing behind a tree listening to Rapunzel's song, he saw the witch come and heard how she cried,
"Rapunzel, Rapunzel,
Let down your hair."
Then Rapunzel let down the braids of her hair, and the witch climbed up to her.
"If that is the ladder by which one mounts, I will for once try my fortune," thought the Prince and the next day when it began to grow dark, he went to the tower and cried,
"Rapunzel, Rapunzel,
Let down your hair."
Immediately the hair fell down and the Prince climbed up.
At first Rapunzel was terribly frightened when a man such as her eyes had never seen, came to her; but the Prince began to talk to her quite like a friend and told her that his heart had been so stirred by her singing that it had let him have no rest. Then Rapunzel lost her fear, and when he asked her if she would take him for her husband -- and she saw that he was kind and handsome, she said yes, and laid her hand in his.
She said, "I will willingly go away with you, but I do not know how to get down. Bring a bit of silk with you every time you come and I will weave a ladder with it. When that is ready I will climb down and we shall escape together." They agreed that until that time he should come to her every evening, for the old woman came by day.
The witch knew nothing of this, until once Rapunzel said in her distraction, "Oh my, you are so much heavier when you climb than the young Prince."
"Ah! you wicked child," cried the witch "What do I hear thee say! I thought I had separated you from all the world but you have deceived me."
In her anger she clutched Rapunzel's beautiful hair, seized a pair of scissors -- and snip, snap -- cut it all off. Rapunzel's lovely braids lay on the ground but the witch was not through. She was so angry that she took poor Rapunzel into a desert where she had to live in great grief and misery.
The witch rushed back to the tower and fastened the braids of hair which she had cut off, to the hook of the window, and when the Prince came and cried,
"Rapunzel, Rapunzel,
Let down your hair,"
she let the hair down. The Prince climbed to the window, but he did not find his dearest Rapunzel above, but the witch, who gazed at him with a wicked and venomous look.
"Aha!" she cried mockingly, "You've come for Rapunzel but the beautiful bird sits no longer singing in the nest; the cat has got it and will scratch out your eyes as well. Rapunzel is banished and you will never see her again!"
The Prince was beside himself and in his despair he fell down from the tower. He escaped with his life, but the thorns into which he fell pierced his eyes. Then he wandered quite blind about the forest, ate nothing but roots and berries and did nothing but weep over the loss of his dearest Rapunzel.
In this way, the Prince roamed in misery for some months and at length came to the desert where the witch had banished Rapunzel. He heard a voice singing and it seemed so familiar to him that he went towards it. When he approached, Rapunzel knew him and fell into his arms and wept.
Two of her tears fell on his eyes and the Prince could see again. He led her to his kingdom where he was joyfully received, and they lived for a long time afterwards, happy and contented.

Rapunzel
There once lived a man and a woman who always wished for a child, but could not have one. These people had a little window at the back of their house from which a splendid garden could be seen. The garden was full of the most beautiful flowers and herbs. It was, however, surrounded by a high wall, and no one dared to go into it because it belonged to an witch, who had great power and was feared by all the world. 
One day the woman was standing by the window and looking down into the garden, when she saw a bed which was planted with the most tastyrapunzel. It looked so fresh and green that she longed for it and had the greatest desire to eat some. This desire increased every day. The woman knew that she could not get any of it and grew more pale and miserable each day. 
Her husband was worried about her and asked "What is wrong my dear?"
"Ah," she replied, "if I can't eat some of the rapunzel from the garden behind our house I think I shall die." 
The man, who loved her, thought, "Sooner than let my lovely wife die, I will bring her some of the rapunzel myself, no matter what the cost." 
In the twilight of the evening, he climbed over the wall into the garden of the witch, hastily grabbed a handful of rapunzel and took it to his wife. She at once made herself a salad and ate it happily. She, however, liked it so much -- so very much, that the next day she longed for it three times as much as before. If he was to have any rest, her husband must once more descend into the garden. In the gloom of evening, therefore, he set out again; but when he had climbed over the wall he was terribly afraid, for he saw the witch standing before him. 
"How dare you," she said with angry look, "sneak into my garden and steal my rapunzel like a thief? You shall suffer for this!"
"Ah," the frightened husband answered, "please have mercy, I had to have the rapunzel. My wife saw it from the window and felt such a longing for it that she would have died if she had not got some to eat." 
Then the witch allowed her anger to be softened, and said to him, "If this is true, I will allow you to take as much as you like, only I make one condition. You must give me the baby daughter your wife will bring into the world; she shall be well treated, and I will care for it like a mother." The man in his fear consented and when the baby was born the witch appeared at once, gave the child the name of Rapunzel and took the baby away with her.
Rapunzel grew into the most beautiful child beneath the sun. When she was twelve years old, the witch shut her into a tower, which lay in a forest. The tower had no stairs or doors, but only a little window at the very top. When the witch wanted to go in, she stood beneath the window and cried,
"Rapunzel, Rapunzel,
Let down your hair."
Rapunzel had magnificent long hair, fine as spun gold, and when she heard the voice of the witch she wound her braids round one of the hooks of the window, and then the hair fell down the side of the tower and the witch climbed up by it.
After a year or two, it came to pass that the Prince rode through the forest and went by the tower. He heard a song which was so lovely that he stood still and listened. This was Rapunzel who in her loneliness passed her time singing. The Prince wanted to climb up to her, and looked for the door of the tower, but none was to be found. He rode home, but the singing had so deeply touched his heart, that every day he went out into the forest and listened to it. 
Once when he was standing behind a tree listening to Rapunzel's song, he saw the witch come and heard how she cried,
"Rapunzel, Rapunzel,
Let down your hair."
Then Rapunzel let down the braids of her hair, and the witch climbed up to her. 
"If that is the ladder by which one mounts, I will for once try my fortune," thought the Prince and the next day when it began to grow dark, he went to the tower and cried,
"Rapunzel, Rapunzel,
Let down your hair."
Immediately the hair fell down and the Prince climbed up.
At first Rapunzel was terribly frightened when a man such as her eyes had never seen, came to her; but the Prince began to talk to her quite like a friend and told her that his heart had been so stirred by her singing that it had let him have no rest. Then Rapunzel lost her fear, and when he asked her if she would take him for her husband -- and she saw that he was kind and handsome, she said yes, and laid her hand in his. 
She said, "I will willingly go away with you, but I do not know how to get down. Bring a bit of silk with you every time you come and I will weave a ladder with it. When that is ready I will climb down and we shall escape together." They agreed that until that time he should come to her every evening, for the old woman came by day. 
The witch knew nothing of this, until once Rapunzel said in her distraction, "Oh my, you are so much heavier when you climb than the young Prince." 
"Ah! you wicked child," cried the witch "What do I hear thee say! I thought I had separated you from all the world but you have deceived me."
In her anger she clutched Rapunzel's beautiful hair, seized a pair of scissors -- and snip, snap -- cut it all off. Rapunzel's lovely braids lay on the ground but the witch was not through. She was so angry that she took poor Rapunzel into a desert where she had to live in great grief and misery.
The witch rushed back to the tower and fastened the braids of hair which she had cut off, to the hook of the window, and when the Prince came and cried,
"Rapunzel, Rapunzel,
Let down your hair,"
she let the hair down. The Prince climbed to the window, but he did not find his dearest Rapunzel above, but the witch, who gazed at him with a wicked and venomous look. 
"Aha!" she cried mockingly, "You've come for Rapunzel but the beautiful bird sits no longer singing in the nest; the cat has got it and will scratch out your eyes as well. Rapunzel is banished and you will never see her again!" 
The Prince was beside himself and in his despair he fell down from the tower. He escaped with his life, but the thorns into which he fell pierced his eyes. Then he wandered quite blind about the forest, ate nothing but roots and berries and did nothing but weep over the loss of his dearest Rapunzel. 
In this way, the Prince roamed in misery for some months and at length came to the desert where the witch had banished Rapunzel. He heard a voice singing and it seemed so familiar to him that he went towards it. When he approached, Rapunzel knew him and fell into his arms and wept. 
Two of her tears fell on his eyes and the Prince could see again. He led her to his kingdom where he was joyfully received, and they lived for a long time afterwards, happy and contented.

0/5000

จาก: -

เป็น: -

ผลลัพธ์ (ไทย) 1: [สำเนา]

คัดลอก!

ราพันเซลมีอาศัยมนุษย์และผู้หญิงที่มักจะปรารถนาเด็ก แต่อาจไม่มี การ คนเหล่านี้มีหน้าต่างเล็ก ๆ ด้านหลังของบ้านของพวกเขาซึ่งสามารถมองเห็นสวน สวนดอกไม้และสมุนไพรสวยงามได้ มัน เป็น อย่างไรก็ตาม ล้อมรอบ ด้วยกำแพงสูง และไม่มีใครกล้าไปมา เพราะมันอยู่กับแม่มดมี ผู้มีอำนาจมาก และไม่กลัว โดยโลกทั้งหมด วันหนึ่งผู้หญิงยืนอยู่ที่หน้าต่าง และมองลงในสวน เมื่อเธอเห็นเตียงซึ่งถูกปลูก ด้วย tastyrapunzel ส่วนใหญ่ มันดูดังนั้นเขียว ขจีที่เธอปรารถนานั้น และมีความปรารถนามากที่สุดกินบาง ความต้องการนี้เพิ่มขึ้นทุกวัน ผู้หญิงรู้ว่า เธอไม่สามารถรับมัน และเติบโตเอง และซีดมากแต่ละวัน สามีของเธอเป็นห่วงเธอ และถาม "เป็นรักของฉัน? ""อา เธอตอบ "ถ้าฉันไม่กินของราพันเซลจากสวนหลังบ้านคิดว่า ฉันจะตาย" คน รักเธอ คิดว่า "เร็วกว่าให้ตายภรรยาน่ารักของฉัน ฉันจะนำเธอของราพันเซลตัวเอง ไม่ว่าอะไรต้นทุน" In the twilight of the evening, he climbed over the wall into the garden of the witch, hastily grabbed a handful of rapunzel and took it to his wife. She at once made herself a salad and ate it happily. She, however, liked it so much -- so very much, that the next day she longed for it three times as much as before. If he was to have any rest, her husband must once more descend into the garden. In the gloom of evening, therefore, he set out again; but when he had climbed over the wall he was terribly afraid, for he saw the witch standing before him. "How dare you," she said with angry look, "sneak into my garden and steal my rapunzel like a thief? You shall suffer for this!""Ah," the frightened husband answered, "please have mercy, I had to have the rapunzel. My wife saw it from the window and felt such a longing for it that she would have died if she had not got some to eat." Then the witch allowed her anger to be softened, and said to him, "If this is true, I will allow you to take as much as you like, only I make one condition. You must give me the baby daughter your wife will bring into the world; she shall be well treated, and I will care for it like a mother." The man in his fear consented and when the baby was born the witch appeared at once, gave the child the name of Rapunzel and took the baby away with her.ราพันเซลเติบโตเป็นเด็กน่ารักมากที่สุดภายใต้ดวงอาทิตย์ เมื่อเธออายุ 12 ปี แม่มดปิดเธออยู่ในอาคาร ที่วางในป่า ทาวเวอร์ที่มีไม่มีบันได หรือประตู แต่เพียงหน้าต่างเล็ก ๆ ที่ด้านบนสุด เมื่อแม่มดอยากไป เธอยืนใต้หน้าต่าง และ ร้อง"ราพันเซล ราพันเซลให้ลงผมของคุณ"ราพันเซลมีผมยาวสวยงาม ดีปั่นทอง และ เมื่อเธอได้ยินเสียงของแม่มดเธอแผล อย่างใดอย่างเธอปัดตะขอของหน้าต่าง อย่างใดอย่างหนึ่งแล้วผมล้มลงด้านข้างของหอ และแม่มดปีนตามมันหลังจากปีสอง มันมาผ่านที่ขี่เจ้าป่า และไปตามหอ เขาได้ยินเพลงที่ดีเพื่อให้เขายืนยัง และฟัง นี้เป็นราพันเซลที่อยู่ในความเหงาของเธอผ่านการร้องเพลงของเธอเวลา เจ้าชายต้องไปเธอ และมองหาประตูหอ แต่ไม่พบ เขากำลังหน้าแรก แต่ร้องเพลงได้อย่างลึกซึ้งเพื่อสัมผัสหัวใจของเขา ที่พักเขาออกไปในป่า และฟังมัน เมื่อเขายืนอยู่หลังต้นไม้ฟังเพลงของราพันเซล เห็นแม่มดมา และได้ยินว่าเธอร้อง"ราพันเซล ราพันเซลให้ลงผมของคุณ"จากนั้น ราพันเซลให้ลงอย่างใดอย่างผมของเธอ และแม่มดปีนถึงเธอ "ถ้าเป็นบันไดที่หนึ่ง mounts จะการพยายามฟอร์จูนของฉัน คิดว่า เจ้าชาย และเมื่อมันเริ่มที่จะเติบโตเข้ม วันเขาไปที่หอ และ ร้อง"ราพันเซล ราพันเซลให้ลงผมของคุณ"ทันทีผมล้มลง และเจ้าชายปีนขึ้นที่ราพันเซลแรกถูกชะมัดกลัวเมื่อคนมาเช่นไม่เคยเห็นดวงตาของเธอ เพื่อเธอ แต่เจ้าชายเริ่มพูดคุยกับเธอมากเช่นเพื่อน และบอกเธอว่า หัวใจของเขาได้ถูกดังกวน โดยร้องเพลงของเธอที่จะได้ช่วยให้เขามีเหลือไม่ จากนั้น ราพันเซลหายกลัวเธอ และเมื่อเขาถามเธอถ้า เธอจะนำเขาสามี - และเธอเห็นว่า เขาหล่อ และดี เธอว่า ใช่ และวางมือของเธอในเขา เธอกล่าวว่า "ฉันจะอาศัยไปกับคุณ แต่ฉันไม่รู้ว่าจะลง นำบิตของไหมกับคุณทุกครั้งที่คุณมา และฉันจะทอบันไดด้วย เมื่อที่พร้อม ฉันจะปีนลง และเราจะหนีกัน" พวกเขายอมรับว่า จนที่ เวลาที่ควรมาเธอเย็น สำหรับหญิงชรามาตามวัน แม่มดรู้อะไรนี้ จนกระทั่งเมื่อราพันเซลว่า ดีของเธอ "โอ้ ฉัน คุณจะหนักมากเมื่อคุณปีนมากกว่าเจ้าชายน้อย" "อา คุณคนชั่วลูก ร้องแม่มด "ที่ทำฉันได้ยินท่านกล่าวว่า ฉันคิดว่า ฉันมีแยกคุณจากโลกทั้งหมด แต่ได้หลอกลวงฉัน"ในความโกรธของเธอ เธอคลัตช์ของราพันเซลผมสวย ยึดคู่ของกรรไกร - และตัด สแน็ปอิน - ตัดมันทั้งหมด ราพันเซลของอย่างใดอย่างดีวางบนพื้นดินแต่แม่มดไม่ถึง เธอจึงโกรธที่เธอเอาราพันเซลจนเป็นทะเลทรายที่เธอมีอยู่ในความทุกข์ยากและความเศร้าโศกมากThe witch rushed back to the tower and fastened the braids of hair which she had cut off, to the hook of the window, and when the Prince came and cried,"Rapunzel, Rapunzel,Let down your hair,"she let the hair down. The Prince climbed to the window, but he did not find his dearest Rapunzel above, but the witch, who gazed at him with a wicked and venomous look. "Aha!" she cried mockingly, "You've come for Rapunzel but the beautiful bird sits no longer singing in the nest; the cat has got it and will scratch out your eyes as by GoSave"> well. Rapunzel is banished and you will never see her again!" The Prince was beside himself and in his despair he fell down from the tower. He escaped with his life, but the thorns into which he fell pierced his eyes. Then he wandered quite blind about the forest, ate nothing but roots and berries and did nothing but weep over the loss of his dearest Rapunzel. In this way, the Prince roamed in misery for some months and at length came to the desert where the witch had banished Rapunzel. He heard a voice singing and it seemed so familiar to him that he went towards it. When he approached, Rapunzel knew him and fell into his arms and wept. Two of her tears fell on his eyes and the Prince could see again. He led her to his kingdom where he was joyfully received, and they lived for a long time afterwards, happy and contented.

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:[สำเนา]

คัดลอก!

ราพันเซล
มีเคยอาศัยอยู่ชายและหญิงที่อยากเสมอสำหรับเด็ก แต่ไม่สามารถมีหนึ่ง คนเหล่านี้มีหน้าต่างเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ด้านหลังของบ้านของพวกเขาจากการที่สวนที่สวยงามสามารถมองเห็นได้ สวนที่เต็มไปด้วยดอกไม้ที่สวยที่สุดและสมุนไพร มันเป็น แต่ล้อมรอบด้วยกำแพงสูงและไม่มีใครกล้าที่จะเข้าไปในมันเพราะมันเป็นแม่มดที่มีพลังอันยิ่งใหญ่และได้รับการกลัวทั่วโลก.
วันหนึ่งผู้หญิงคนกำลังยืนอยู่ริมหน้าต่างและมองลงมา เข้าไปในสวนเมื่อเธอเห็นเตียงซึ่งได้รับการปลูก tastyrapunzel มากที่สุด เพื่อให้มันดูสดและสีเขียวที่เธออยากให้มันและมีความปรารถนาที่ยิ่งใหญ่ที่สุดที่จะกินบาง ความปรารถนาที่เพิ่มขึ้นทุกวัน ผู้หญิงที่รู้ว่าเธอไม่สามารถรับใด ๆ ของมันอ่อนและเติบโตมากขึ้นและมีความสุขในแต่ละวัน.
สามีของเธอเป็นห่วงเกี่ยวกับเธอและถามว่า "เป็นอะไรที่รักของฉัน"
"อา" เธอตอบว่า "ถ้าผมไม่สามารถที่จะกิน บางส่วนของราพันเซลจากสวนหลังบ้านของเราผมคิดว่าผมจะตาย. "
คนที่รักเธอคิดว่า "ไม่ช้าก็เร็วกว่าปล่อยให้ภรรยาที่น่ารักของฉันตายฉันจะพาเธอบางส่วนของราพันเซลตัวเองไม่ว่าสิ่งที่ค่าใช้จ่าย . "
ในช่วงเย็นพลบค่ำของเขาปีนข้ามกำแพงเข้าไปในสวนของแม่มดที่รีบคว้ากำมือของราพันเซลและเอามันกับภรรยาของเขา เธอทำให้ตัวเองได้ในครั้งเดียวสลัดและกินมันอย่างมีความสุข เธอ แต่ชอบมันมาก - มากเลยว่าในวันรุ่งขึ้นเธออยากให้มันสามเท่าก่อน ถ้าเขาจะมีส่วนที่เหลือใด ๆ ที่สามีของเธออีกครั้งจะต้องลงไปในสวน ในความเศร้าโศกของเย็นดังนั้นเขาออกอีกครั้ง แต่เมื่อเขาได้ปีนขึ้นข้ามกำแพงเขากลัวชะมัดสำหรับเขาเห็นแม่มดยืนอยู่ตรงหน้าเขา.
"วิธีการที่คุณกล้า" เธอกล่าวด้วยรูปลักษณ์โกรธ "แอบเข้าไปในสวนของฉันและขโมยราพันเซลของฉันเหมือนขโมยหรือไม่คุณจะต้องทนทุกข์ทรมาน สำหรับเรื่องนี้! "
"อา" กลัวสามีตอบว่า "มีความเมตตากรุณา, ฉันจะต้องมีราพันเซล. ภรรยาของฉันเห็นมันจากหน้าต่างและรู้สึกเช่นความปรารถนามันว่าเธอจะต้องตายถ้าเธอไม่เคยมีบาง ที่จะกิน. "
จากนั้นได้รับอนุญาตให้แม่มดโกรธเธอที่จะชะลอตัวลงและบอกกับเขาว่า "ถ้าเป็นจริงผมจะช่วยให้คุณสามารถใช้เวลามากที่สุดเท่าที่คุณต้องการเพียง แต่ฉันจะทำให้หนึ่งเงื่อนไข. คุณต้องให้ฉันลูกสาว ภรรยาของคุณจะนำเข้ามาในโลก; เธอจะได้รับการปฏิบัติอย่างดีและผมจะดูแลมันชอบแม่ ". คนที่อยู่ในความกลัวของเขายินยอมและเมื่อทารกเกิดแม่มดปรากฏตัวในครั้งเดียวให้เด็กชื่อของราพันเซลและพาเด็กไปกับเธอ.
ราพันเซลเติบโตเป็นเด็กที่สวยที่สุดภายใต้ดวงอาทิตย์ เมื่อเธออายุได้สิบสองปีแม่มดปิดเธอเข้าไปในหอซึ่งวางอยู่ในป่า หอมีบันไดหรือประตู แต่เพียงหน้าต่างเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ด้านบนสุด เมื่อแม่มดอยากจะไปในที่เธอยืนอยู่ใต้หน้าต่างและร้องไห้
"ราพันเซล, ราพันเซล,
Let ลงเส้นผมของคุณ. "
ราพันเซลมีผมยาวงดงามปรับเป็นทองปั่นและเมื่อเธอได้ยินเสียงของแม่มดเธอแผลของเธอ braids รอบหนึ่งตะขอของหน้าต่างและจากนั้นผมก็ทรุดตัวลงด้านข้างของอาคารและแม่มดปีนขึ้นโดยมัน.
หลังจากปีหรือสองปีต่อมาว่าเจ้าชายขี่ม้าผ่านป่าและเดินตาม หอคอย เขาได้ยินเสียงเพลงที่เป็นที่น่ารักที่เขาลุกขึ้นยืนและยังคงฟัง นี่คือราพันเซลที่ในความเหงาของเธอเสียเวลาที่เธอร้องเพลง เจ้าชายต้องการที่จะปีนขึ้นไปของเธอและมองหาประตูหอรบ แต่ไม่มีใครที่จะพบ เขาขี่ม้าบ้าน แต่ร้องเพลงได้สัมผัสลึกหัวใจของเขาว่าทุกวันที่เขาเดินออกไปในป่าและฟังมัน.
เมื่อตอนที่เขากำลังยืนอยู่ข้างหลังต้นไม้ที่ฟังเพลงของราพันเซลเขาเห็นแม่มดมาและได้ยินว่าเธอ ร้องไห้
"ราพันเซล, ราพันเซล,
Let ลงเส้นผมของคุณ. "
ราพันเซลจากนั้นให้ลง braids ของผมของเธอและแม่มดปีนขึ้นกับเธอ.
"ถ้าเป็นบันไดโดยที่หนึ่งม้าผมจะเป็นครั้งแรกลองโชคของฉัน "คิดว่าเจ้าชายและในวันรุ่งขึ้นเมื่อมันเริ่มที่จะเติบโตมืดเขาไปหอคอยและร้องไห้
"ราพันเซล, ราพันเซล,
Let ลงเส้นผมของคุณ. "
ทันทีที่ผมล้มลงและเจ้าชายปีนขึ้นไป.
ตอนแรกราพันเซลเป็นชะมัด กลัวเมื่อคนเช่นดวงตาของเธอไม่เคยเห็นมาถึงเธอ แต่เจ้าชายเริ่มที่จะพูดคุยกับเธอเหมือนเพื่อนและบอกเธอว่าหัวใจของเขาได้รับการขยับได้โดยการร้องเพลงของเธอว่าได้ให้เขามีส่วนที่เหลือไม่มี ราพันเซลหายไปแล้วความกลัวของเธอและเมื่อเขาถามเธอว่าเธอจะพาเขาสำหรับสามีของเธอ -. และเธอเห็นว่าเขาเป็นคนใจดีและหล่อที่เธอบอกว่าใช่และวางในมือของเธอของ
เธอกล่าวว่า "ฉันเต็มใจที่จะไป ไปกับคุณ แต่ฉันไม่ทราบวิธีการที่จะได้ลง. นำบิตของผ้าไหมกับคุณทุกครั้งที่คุณและฉันจะสานบันไดกับมัน. เมื่อที่พร้อมที่ผมจะปีนลงมาและเราจะหนีกัน. " พวกเขาตกลงกันว่าจนกว่าจะถึงเวลาที่เขาควรจะมาถึงเธอทุกเย็นสำหรับหญิงชรามาโดยวัน.
แม่มดไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้จนครั้งหนึ่งราพันเซลกล่าวว่าในการเบี่ยงเบนความสนใจของเธอ "โอ้คุณมีมากหนักเมื่อคุณปีนขึ้นไปกว่า เจ้าชายหนุ่ม. "
"อา! คุณเด็กชั่วร้าย" ร้องไห้แม่มด "สิ่งที่ฉันจะฟังท่านบอกว่าฉันคิดว่าฉันได้แยกออกจากกันคุณจากโลกใบนี้ แต่คุณได้หลอกฉัน."
ในความโกรธเธอกำผมสวยของราพันเซล, คว้ากรรไกร - และตัดด้วยขากรรไกร, สแน็ป - ตัดมันออกทั้งหมด braids ที่น่ารักของราพันเซลที่วางอยู่บนพื้นดิน แต่แม่มดก็ไม่ผ่าน เธอจึงโกรธที่เธอราพันเซลที่ไม่ดีเข้าไปในทะเลทรายที่เธอต้องมีชีวิตอยู่ในความเศร้าโศกที่ดีและความทุกข์ยาก.
แม่มดรีบวิ่งกลับไปที่หอและยึด braids ของผมซึ่งเธอได้ตัดเพื่อเบ็ดของหน้าต่างและ เมื่อเจ้าชายมาร้องไห้
"ราพันเซล, ราพันเซล,
Let ลงเส้นผมของคุณ "
เธอปล่อยผมลง เจ้าชายปีนขึ้นไปที่หน้าต่าง แต่เขาไม่พบราพันเซลสุดที่รักของเขาข้างต้น แต่แม่มดที่จ้องมองมาที่เขาด้วยรูปลักษณ์ที่ชั่วร้ายและพิษ.
"อ้า!" เธอร้องไห้เย้ยหยัน "คุณมาราพันเซล แต่นกที่สวยงามนั่งร้องเพลงไม่ได้อยู่ในรัง.! แมวได้มีรอยขีดข่วนและจะออกจากตาของคุณเช่นเดียวกับราพันเซลถูกเนรเทศและคุณจะไม่เคยเห็นเธออีกครั้ง"
เจ้าชายข้างตัวเองและในความสิ้นหวังของเขาที่เขาล้มลงจากหอคอย เขาหนีกับชีวิตของเขา แต่หนามเป็นที่เขาลดลงเจาะดวงตาของเขา จากนั้นเขาก็เดินค่อนข้างตาบอดเกี่ยวกับป่ากินอะไร แต่รากและผลเบอร์รี่และไม่ได้ทำอะไร แต่ร้องไห้มากกว่าการสูญเสียของรักของราพันเซล.
ด้วยวิธีนี้เจ้าชายท่องไปในความทุกข์ยากเป็นเวลาหลายเดือนและในระยะเวลามาถึงทะเลทรายที่แม่มด ได้เนรเทศราพันเซล เขาได้ยินเสียงร้องเพลงและดูเหมือนเพื่อให้คุ้นเคยกับเขาว่าเขาไปต่อมัน เมื่อเขาเดินเข้ามาใกล้, ราพันเซลรู้ว่าเขาและตกอยู่ในอ้อมแขนของเขาและร้องไห้.
สองของน้ำตาของเธอลดลงในสายตาของเขาและเจ้าชายจะได้เห็นอีกครั้ง เขาพาเธอไปยังอาณาจักรของเขาที่เขาได้รับความสุขและพวกเขาอาศัยอยู่เป็นเวลานานหลังจากนั้นมีความสุขและเป็นที่พึงพอใจ

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:[สำเนา]

คัดลอก!

ราพันเซล
กาลครั้งหนึ่ง ผู้ชายและผู้หญิงที่ปรารถนาเสมอสำหรับเด็ก แต่อาจไม่ได้มีคนเดียว คนเหล่านี้มี หน้าต่างเล็กๆที่ด้านหลังของบ้าน ซึ่งเป็นสวนที่สวยงามสามารถมองเห็นได้ สวนที่เต็มไปด้วยดอกไม้ที่สวยที่สุด และสมุนไพร มันเป็น , อย่างไรก็ตาม , ล้อมรอบด้วยกำแพงสูง และไม่มีใครกล้าเข้าไป เพราะมันเป็นแม่มดที่มีพลังอันยิ่งใหญ่และน่ากลัว โดยทั่วโลก
วันนึงผู้หญิงยืนอยู่ที่หน้าต่างแล้วมองลงไปที่สวน เมื่อเธอเห็นเตียงซึ่งปลูกด้วย tastyrapunzel ที่สุด มันดูเขียวสดชื่นที่เธอปรารถนามันและมีความปรารถนาที่ยิ่งใหญ่ที่สุดที่จะกินบางอย่าง ความปรารถนานี้เพิ่มขึ้นทุกวันผู้หญิงที่รู้ว่าเธอไม่อาจเอาและเติบโตมากขึ้น ซีด และเป็นทุกข์ในแต่ละวัน
สามีของเธอเป็นห่วงเธอและถามว่า " มีอะไรที่รัก ?
" อ๊า " เธอตอบ " ถ้าฉันไม่สามารถกินของราพันเซลจากสวนหลังบ้าน ฉันคิดว่าฉันจะตาย "
ผู้ชายที่หลงรักเธอ คิดว่า " เร็วกว่าให้ตาย ภรรยาที่น่ารักของผม ผมจะเอาบางส่วนของราพันเซลเองไม่ว่ายังไงก็ตาม "
ในสนธยายามเย็น เขาปีนข้ามกำแพงเข้าไปในสวนของแม่มด รีบคว้ากำมือของราพันเซล และใช้เวลากับภรรยาของเขา เธอที่เคยทำให้ตัวเองสลัดและกินมันอย่างมีความสุข เธอ แต่ชอบมันมาก . . . มากว่า วันรุ่งขึ้น เธอโหยหามันสามเท่าก่อน ถ้าเขาได้พักสามีของเธอต้องอีกครั้งลงไปยังสวน ในความสลัวของเย็น ดังนั้น เขาออกอีก แต่เมื่อเขาได้ปีนข้ามกำแพงเขาโคตรกลัว เพราะเขาเห็นแม่มดยืนอยู่ต่อหน้าเขา
" กล้า " เธอกล่าวด้วยสีหน้าโกรธ " แอบเข้าไปในสวนของฉัน และขโมยราพันเซลฉันเหมือนโจรเหรอ ? คุณจะต้องนี้ ! "
" อ๊ะ . . " สามีตกใจ ตอบว่า " ได้โปรดเมตตาด้วยผมได้มี ราพันเซล ภรรยาของฉันเห็นมันจากหน้าต่างและรู้สึกเช่น เฝ้ารอว่าเธอจะตาย ถ้าเธอได้กินบ้าง "
แล้วแม่มดให้ความโกรธของเธอจะนิ่ม และตรัสกับเขาว่า " ถ้าเป็นจริง ผมจะช่วยให้คุณใช้เวลามากเท่าที่คุณต้องการเท่านั้น ผมให้เงื่อนไข คุณจะต้องให้ลูกสาวที่ภรรยาจะนำโลกเธอจะถูกดูแลเป็นอย่างดี และผมจะดูแลเหมือนแม่ ผู้ชายในความกลัวของเขายินยอมและเมื่อทารกเกิดแม่มดปรากฏตัวในครั้งเดียวให้เด็กชื่อของราพันเซล และเอาเด็กไปทิ้งเธอ ราพันเซลเติบโตในเด็ก
สวยงามมากที่สุดภายใต้ดวงอาทิตย์ เมื่อเธออายุได้สิบสองปี แม่มดปิดปากของเธอไปที่หอซึ่งอยู่ในป่าหอคอยมีบันไดหรือประตู แต่เป็นเพียงหน้าต่างที่ด้านบนมาก เมื่อแม่มดอยากไปไหน เธอยืนอยู่ใต้หน้าต่างและร้องไห้ ,
" Rapunzel ราพันเซลปล่อยผมของเธอลงมา
.
ราพันเซลได้งดงาม ผมยาว ได้ปั่นทอง และเมื่อเธอได้ยินเสียงของแม่มด เธอแผลเปียของเธอรอบหนึ่งของ hook ของหน้าต่างแล้วผมก็ล้มลงด้านข้างของหอคอยและแม่มดปีนขึ้นไปโดย
หลังจากปีหรือสองปี ต่อมาองค์ชายที่ขี่ผ่านป่าและไปที่หอ เขาได้ยินเสียงเพลงที่น่ารักมาก เขายืนนิ่ง และฟัง นี้คือราพันเซลที่ในความเหงาผ่านเวลาร้องเพลงของเธอ องค์ชายต้องการที่จะก้าวขึ้นมาและมองที่ประตูของหอคอยแต่ไม่มีใครที่จะพบ เขาขี่กลับบ้าน แต่ร้องเพลงได้ลึกเพื่อสัมผัสหัวใจของเขา ทุกๆ วัน เขาเข้าไปในป่า และรับฟังมัน
เมื่อตอนที่เขายืนอยู่หลังต้นไม้ฟังราพันเซลเป็นเพลง เขาได้เห็นแม่มดมาและได้ยินว่าเธอร้องไห้
" Rapunzel ราพันเซลปล่อยผมของเธอลงมา
.
แล้วราพันเซลปล่อยผมของเธอลง braids และแม่มดปีนขึ้นของเธอ
" ถ้าเป็นบันไดซึ่งหนึ่งเดือน ผมจะเคยลองโชคของฉัน " คิดว่าเจ้าชาย และวันถัดไป เมื่อมันเริ่มมืด เขาไปที่หอคอยและร้องไห้ ,
" Rapunzel ราพันเซลปล่อยผมของเธอลง

" ทันทีที่ผมล้มลงและเจ้าชาย ปีนขึ้น .
ตอนแรก ราพันเซลก็ตกใจแทบแย่เมื่อผู้ชาย เช่น ตาไม่เคยเห็นมาของเธอแต่เจ้าชายก็เริ่มคุยกับเธอเหมือนเพื่อนและบอกเธอว่า หัวใจเขาถูกกวนโดยการร้องเพลงของเธอ มันทำให้เขาไม่มีเวลาพักเลย จากนั้น ราพันเซลสูญเสียความกลัวของเธอ และเมื่อเขาถามเธอว่า เธอจะรับเขาเป็นสามีของเธอ ที่เธอเห็นว่าเขาเป็นคนดีและหล่อ เธอตอบตกลง เอามือของเธอในของเขา
เธอกล่าวว่า " ผมจะยอมหนีไปกับคุณแต่ไม่รู้วิธีลง นำบิตของผ้าไหมกับคุณทุกครั้งที่คุณมาผมจะสานบันไดด้วย เมื่อพร้อมแล้วผมจะปีนลงมา และเราจะหนีออกไปด้วยกัน พวกเขาตกลงกันว่า ถึงเวลาที่เขาจะมาทุกเย็นเธอ , หญิงชรามาทั้งวัน
แม่มด รู้อะไรแบบนี้ จนเมื่อราพันเซลพูดกวนเธอ โอ

การแปล กรุณารอสักครู่..

ภาษาอื่น ๆ

การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.