At the trial before Huddleston, B.,

At the trial before Huddleston, B., at the Devon and Cornwall Winter Assizes, November 7, 1884, the jury, at the suggestion of the learned judge, found the facts of the case in a special verdict which stated “that on July 5, 1884, the prisoners, Thomas Dudley and Edward Stephens, with one Brooks, all able-bodied English seamen, and the deceased also an English boy, between seventeen and eighteen years of age, the crew of an English yacht, a registered English vessel, were cast away in a storm on the high seas 1600 miles from the Cape of Good Hope, and were compelled to put into an open boat belonging to the said yacht. That in this boat they had no supply of water and no supply of food, except two 1 lb. tins of turnips, and for three days they had nothing else to subsist upon. That on the fourth day they caught a small [p. 274] turtle, upon which they subsisted for a few days, and this was the only food they had up to the twentieth day when the act now in question was committed. That on the twelfth day the turtle were entirely consumed, and for the next eight days they had nothing to eat. That they had no fresh water, except such rain as they from time to time caught in their oilskin capes. That the boat was drifting on the ocean, and was probably more than 1000 miles away from land. That on the eighteenth day, when they had been seven days without food and five without water, the prisoners spoke to Brooks as to what should be done if no succour came, and suggested that some one should be sacrificed to save the rest, but Brooks dissented, and the boy, to whom they were understood to refer, was not consulted. That on the 24th of July, the day before the act now in question, the prisoner Dudley proposed to Stephens and Brooks that lots should be cast who should be put to death to save the rest, but Brooks refused consent, and it was not put to the boy, and in point of fact there was no drawing of lots. That on that day the prisoners spoke of their having families, and suggested it would be better to kill the boy that their lives should be saved, and Dudley proposed that if there was no vessel in sight by the morrow morning the boy should be killed. That next day, the 25th of July, no vessel appearing, Dudley told Brooks that he had better go and have a sleep, and made signs to Stephens and Brooks that the boy had better be killed. The prisoner Stephens agreed to the act, but Brooks dissented from it. That the boy was then lying at the bottom of the boat quite helpless, and extremely weakened by famine and by drinking sea water, and unable to make any resistance, nor did he ever assent to his being killed. The prisoner Dudley offered a prayer asking forgiveness for them all if either of them should be tempted to commit a rash act, and that their souls might be saved. That Dudley, with the assent of Stephens, went to the boy, and telling him that his time was come, put a knife into his throat and killed him then and there; that the three men fed upon the body and blood of the boy for four days; that on the fourth day after the act had been committed the boat was picked up by a passing vessel, and the prisoners were rescued, still alive, but in the lowest state of prostration. That they were carried to the [p. 275] port of Falmouth, and committed for trial at Exeter. That if the men had not fed upon the body of the boy they would probably not have survived to be so picked up and rescued, but would within the four days have died of famine. That the boy, being in a much weaker condition, was likely to have died before them. That at the time of the act in question there was no sail in sight, nor any reasonable prospect of relief. That under these circumstances there appeared to the prisoners every probability that unless they then fed or very soon fed upon the boy or one of themselves they would die of starvation. That there was no appreciable chance of saving life except by killing some one for the others to eat. That assuming any necessity to kill anybody, there was no greater necessity for killing the boy than any of the other three men. But whether upon the whole matter by the jurors found the killing of Richard Parker by Dudley and Stephens be felony and murder the jurors are ignorant, and pray the advice of the Court thereupon, and if upon the whole matter the Court shall be of opinion that the killing of Richard Parker be felony and murder, then the jurors say that Dudley and Stephens were each guilty of felony and murder as alleged in the indictment.”

The learned judge then adjourned the assizes until the 25th of November at the Royal Courts of Justice. On the application of the Crown they were again adjourned to the 4th of December, and the case ordered to be argued before a Court consisting of five judges.

Dec. 4. …
Sir H. James, A.G. (A. Charles, Q.C., C. Mathews and Dankwerts with him), appeared for the Crown.

With regard to the substantial question in the case–whether the prisoners in killing Parker were guilty of murder–the law is that where a private person acting upon his own judgment takes the life of a fellow creature, his act can only be justified on the ground of self-defence–self-defence against the acts of the person whose life is taken. This principle has been extended to include the case of a man killing another to prevent him from committing some great crime upon a third person. But the principle has no application to this case, for the prisoners were not protecting themselves against any act of Parker. If he had had food in his possession and they had taken it from him, they would have been guilty of theft; and if they killed him to obtain this food, they would have been guilty of murder.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

คดีก่อน Huddleston บี เดวอนและคอร์นวอลล์หนาว Assizes, 7 พฤศจิกายน 1884 คณะ ที่คำแนะนำการเรียนรู้ผู้พิพากษา พบข้อเท็จจริงในคำพิพากษาพิเศษที่ "ที่ บน 5 กรกฎาคม 1884 นักโทษ Thomas Dudley และสตีเฟ่นส์เอ็ดเวิร์ด กับหนึ่งบรู๊คส์ ทั้งหมด able-bodied อังกฤษชาว และชีวิตยังเด็กเป็นภาษาอังกฤษ ระหว่าง 17 และสิบแปดปี ลูกเรือยอร์ชอังกฤษ เรืออังกฤษลงทะเบียน ถูกโยนไปในพายุในทะเล 1600 ไมล์จากแหลมกู๊ดโฮป และได้ถูกใส่ลงไปในเรือการเปิดของเรือดังกล่าว ว่า ในเรือลำนี้ พวกเขาไม่จัดหาน้ำและการไม่จัดหาอาหาร ยกเว้นสองปอนด์ 1 กระป๋องผลิต และสามวัน มีอะไรกับ subsist ตาม ว่า ในสี่ วันจะจับเต่า [p. 274] เล็ก ตามที่พวกเขา subsisted กี่วัน และนี้คือ อาหารเท่านั้นมีค่าถึงยี่สิบเมื่อพระราชบัญญัตินี้คำถามถูกส่ง ว่า ในวันสิบสอง เต่าทั้งหมดใช้ และ 8 วันถัดไป พวกเขามีอะไรจะกิน ว่า พวกเขามีน้ำไม่ ยกเว้นเช่นฝนเหล่านั้นเวลาติด capes oilskin ของพวกเขา ว่า เรือลอยในมหาสมุทร และ อาจจะมากกว่า 1000 ไมล์จากแผ่นดินนั้น ว่า ในวัน eighteenth เมื่อพวกเขาได้เจ็ดวันไม่ มีอาหารและน้ำห้า พูดนักโทษกับบรู๊คส์เป็นสิ่งที่ควรจะทำถ้าไม่ succour มา และแนะนำว่า ควรเสียสละบางบันทึกส่วนเหลือ แต่ dissented บรู๊คส์ และเด็ก ที่พวกเขาได้เข้าใจถึง ไม่ได้ขอคำปรึกษา ว่า ในที่ 24 กรกฎาคม วันก่อนกระทำขณะนี้คำถาม นักโทษ Dudley เสนอสตีเฟ่นส์และบรู๊คส์ที่จำนวนมากควรจะโยนที่ควรใส่ตายต้องเหลือ แต่ปฏิเสธความยินยอมบรู๊คส์ และมันไม่ได้ทำให้เด็ก และในจุดของความเป็นจริงมีจำนวนมากวาดไม่ ที่วันนั้นพูดนักโทษของการมีครอบครัว และแนะนำมันจะให้ฆ่าเด็กที่ควรบันทึกชีวิตของพวกเขา และ Dudley เสนอว่า ถ้ามีเรือไม่เห็น โดยช่วงเช้าเหล่า เด็กควรถูกฆ่า ว่า วันถัดไป ที่ 25 กรกฎาคม เรือไม่ปรากฏ Dudley บอกบรู๊คส์ที่เขาดีกว่าไปมีนอน และทำสัญญาณสตีเฟ่นส์และบรู๊คส์ที่เด็กดีถูกฆ่า นักโทษสตีเฟ่นส์ตกลงบัญญัติ แต่บรู๊คส์ dissented จาก เด็กกำลังนอนแล้วที่ด้านล่างของเรือค่อนข้าง กำพร้า และมากชะลอตัว ตามภาวะ และดื่มน้ำทะเล และสามารถสร้างความต้านทานใด ๆ ไม่ได้เขาเคยอนุมัติเขาฆ่า นักโทษ Dudley เสนอคำอธิษฐานที่ขอให้พวกเขาทั้งหมดถ้าอย่างใดอย่างหนึ่งของพวกเขาควรล่อลวงกระทำกระทำบุ่มบ่าม และวิญญาณของพวกเขาอาจถูกบันทึกไว้ ที่ Dudley กับ assent ของสตีเฟ่นส์ ไปเด็ก และบอกเขาว่า เวลาของเขาถูกมา ใส่มีดลงไปในคอของเขา และฆ่าเขาแล้วและมี ว่า ชายสามเลี้ยงร่างกายและเลือดของเด็กสี่วัน ว่า ในสี่ วันหลังจากที่ได้บัญญัติกำหนดเรือมารับเรือผ่าน และนักโทษได้ดู ยังมีชีวิต อยู่ แต่ ในสถานะต่ำสุดของกราบ ว่า พวกเขาได้ทำการพอร์ต [p. 275] ของฟัลเมาท์ และมุ่งมั่นในการทดลองที่เอ็กเซเตอร์ ที่ถ้าคนไม่ได้เลี้ยงตามร่างกายของเด็กชายที่พวกเขาจะคงไม่มีชีวิตรอดให้มากขึ้น และช่วย ได้จะภายในวัน 4 มีตายของภาวะ ว่า เด็กผู้ชาย ในมากแกร่งเงื่อนไข มีแนวโน้มที่จะมีการเสียชีวิตก่อนที่พวกเขา ว่า เมื่อพระราชบัญญัติในคำถาม มีเซลไม่เห็น ไม่มีโอกาสที่เหมาะสมของบรรเทา ซึ่งภายใต้สถานการณ์เหล่านี้มีปรากฏให้นักโทษน่าเป็นทุกที่ยกเว้นว่าพวกเขาแล้ว เลี้ยง หรือเลี้ยงเร็ว ๆ นี้ เมื่อเด็กผู้ชายหรือหนึ่งตัวเอง ก็จะตายความอดอยาก ที่มีโอกาสเห็นของบันทึกชีวิตยกเว้นโดยการฆ่าคนกินคน ว่า สมมติว่าความจำเป็นใด ๆ ที่จะฆ่าใคร มีความจำเป็นไม่มากฆ่าเด็กกว่าถึงสามคนอื่น ๆ แต่ว่า เมื่อเรื่องทั้งหมดโดย jurors พบฆ่าของริชาร์ดปาร์คเกอร์โดย Dudley ทสตีเฟ่นส์เป็น felony และฆาตกรรม jurors มีซะ และอธิษฐานคำแนะนำของศาล thereupon และถ้าเมื่อทั้งเรื่องศาลจะเห็นว่า การฆ่าของริชาร์ดปาร์คเกอร์เป็น felony และฆาตกรรม แล้ว jurors พูดที่ Dudley และสตีเฟ่นส์ได้ละ felony และฆาตกรรมถูกกล่าวหาในคำฟ้องร้องที่ผิด"The learned judge then adjourned the assizes until the 25th of November at the Royal Courts of Justice. On the application of the Crown they were again adjourned to the 4th of December, and the case ordered to be argued before a Court consisting of five judges.Dec. 4. …Sir H. James, A.G. (A. Charles, Q.C., C. Mathews and Dankwerts with him), appeared for the Crown.With regard to the substantial question in the case–whether the prisoners in killing Parker were guilty of murder–the law is that where a private person acting upon his own judgment takes the life of a fellow creature, his act can only be justified on the ground of self-defence–self-defence against the acts of the person whose life is taken. This principle has been extended to include the case of a man killing another to prevent him from committing some great crime upon a third person. But the principle has no application to this case, for the prisoners were not protecting themselves against any act of Parker. If he had had food in his possession and they had taken it from him, they would have been guilty of theft; and if they killed him to obtain this food, they would have been guilty of murder.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในการพิจารณาคดีก่อน Huddleston ที่บีที่เดวอนและคอร์นวอลล์วินเทพิจารณา, 7 พฤศจิกายน 1884 คณะลูกขุนคำแนะนำของผู้พิพากษาได้เรียนรู้พบว่าข้อเท็จจริงของคดีในคำตัดสินของศาลพิเศษที่ระบุว่า "วันที่ 5 กรกฎาคม 1884, นักโทษ, โทมัสดัดลีย์และเอ็ดเวิร์ดสตีเฟนส์กับบรูคส์ทุกลูกเรือภาษาอังกฤษฉกรรจ์และผู้ตายยังเป็นเด็กภาษาอังกฤษระหว่างเจ็ดและสิบแปดปีบริบูรณ์ลูกเรือของเรือยอชท์ภาษาอังกฤษเรืออังกฤษที่ลงทะเบียน ถูกทิ้งอยู่ในพายุในทะเลสูง 1,600 ไมล์จากแหลมกู๊ดโฮและถูกบังคับให้ใส่ลงไปในเรือที่เปิดอยู่ในเรือยอชท์กล่าวว่า ว่าในเรือลำนี้พวกเขามีอุปทานไม่มีน้ำและอุปทานของอาหารยกเว้นสองกระป๋อง£ 1 ของผักกาดและเป็นเวลาสามวันที่พวกเขาไม่ได้มีอะไรอื่นที่จะดำรงชีวิตอยู่กับ ว่าในวันที่สี่พวกเขาจับได้มีขนาดเล็ก [p 274] เต่าตามที่พวกเขา subsisted ไม่กี่วันและนี่คืออาหารที่เดียวที่พวกเขามีถึงวันที่ยี่สิบเมื่อการกระทำในตอนนี้คำถามที่มีความมุ่งมั่น ว่าในวันที่สิบสองเต่าที่ถูกบริโภคทั้งหมดและแปดวันต่อไปพวกเขาก็ไม่มีอะไรจะกิน ที่พวกเขาไม่มีน้ำจืดยกเว้นฝนเช่นที่พวกเขาเป็นครั้งคราวที่ติดอยู่ในเสื้อคลุมผ้าน้ำมันของพวกเขา ที่เรือได้รับการดริฟท์ในมหาสมุทรและอาจจะมากกว่า 1000 ห่างออกไปจากแผ่นดิน ว่าในวันที่สิบแปดเมื่อพวกเขาได้รับเจ็ดวันโดยไม่มีอาหารและห้าไม่มีน้ำนักโทษพูดกับบรูคส์เป็นสิ่งที่ควรจะทำหากไม่มีการช่วยเหลือมาและบอกว่าใครบางคนควรจะเสียสละเพื่อบันทึกส่วนที่เหลือ แต่บรูคส์ แย้งและเด็กเพื่อที่พวกเขาได้รับความเข้าใจที่จะอ้างไม่ได้รับการพิจารณา ว่าเมื่อวันที่ 24 กรกฎาคมวันก่อนที่จะกระทำในขณะนี้ในคำถามนักโทษดัดลีย์เสนอให้สตีเฟนส์และบรูคส์ที่จำนวนมากต้องถูกทิ้งที่ควรจะนำไปสู่ความตายที่จะบันทึกส่วนที่เหลือ แต่บรูคส์ปฏิเสธที่จะได้รับความยินยอมและมันก็ไม่ใส่ เพื่อเด็กและในจุดที่ความเป็นจริงมีภาพวาดของจำนวนมากไม่มี ว่าในวันนั้นนักโทษพูดถึงครอบครัวที่มีของพวกเขาและบอกว่ามันจะดีกว่าที่จะฆ่าเด็กผู้ชายคนนั้นชีวิตของพวกเขาจะถูกบันทึกไว้และดัดลีย์เสนอว่าถ้ามีเรือในสายตาไม่มีในตอนเช้าวันรุ่งขึ้นเด็กควรจะถูกฆ่าตาย ว่าวันรุ่งขึ้น 25 กรกฎาคมที่เรือไม่ปรากฏดัดลีย์บรูคส์บอกว่าเขามีดีกว่าที่ไปและมีการนอนหลับและทำป้ายบอกทางไปสตีเฟนส์และบรูคส์ว่าเด็กได้ดีกว่าที่จะถูกฆ่าตาย นักโทษสตีเฟนส์ตกลงที่จะกระทำ แต่บรูคส์แย้งจากมัน ว่าเด็กก็นอนอยู่ที่ด้านล่างของเรือทำอะไรไม่ถูกมากและลดลงอย่างมากด้วยการกันดารอาหารและดื่มน้ำทะเลและไม่สามารถที่จะทำให้ความต้านทานใด ๆ เขาก็ไม่เคยยินยอมที่จะถูกฆ่าตายของเขา นักโทษดัดลีย์นำเสนออธิษฐานขอการให้อภัยสำหรับพวกเขาทุกคนถ้าทั้งของพวกเขาควรจะถูกล่อลวงไปกระทำการกระทำผื่นและวิญญาณของพวกเขาอาจจะมีการบันทึกไว้ ที่ดัดลีย์ด้วยความยินยอมของสตีเฟนส์ไปเด็กและบอกเขาว่าเวลาของเขามาวางมีดลงไปในลำคอของเขาและฆ่าเขาแล้วและมี; ที่ทั้งสามคนเลี้ยงเมื่อร่างกายและเลือดของเด็กเป็นเวลาสี่วันนั้น ว่าในวันที่สี่หลังจากที่การกระทำที่ได้รับการมุ่งมั่นที่เรือถูกหยิบขึ้นมาโดยเรือผ่านและนักโทษได้รับการช่วยเหลือยังมีชีวิตอยู่ แต่ในรัฐต่ำสุดของการกราบ ว่าพวกเขากำลังดำเนินการกับ [p 275] ท่าเรือฟัลเมาท์และมุ่งมั่นสำหรับการทดลองที่เอ็กซีเตอร์ ว่าถ้าคนที่ไม่ได้เลี้ยงอยู่กับร่างกายของเด็กที่พวกเขาอาจจะไม่รอดที่จะหยิบขึ้นมาและเพื่อให้การช่วยเหลือ แต่ภายในสี่วันมีผู้เสียชีวิตจากความอดอยาก ว่าเด็กอยู่ในสภาพที่อ่อนแอมากมีแนวโน้มที่จะมีผู้เสียชีวิตก่อนหน้าพวกเขา ว่าในช่วงเวลาของการกระทำในคำถามไม่มีการแล่นเรือในสายตาหรือโอกาสที่เหมาะสมใด ๆ ของการบรรเทา ว่าภายใต้สถานการณ์เหล่านี้ดูเหมือนจะมีความน่าจะเป็นนักโทษทุกคนที่จนกว่าพวกเขาจะเลี้ยงแล้วหรือเลี้ยงในเร็ว ๆ นี้เมื่อเด็กหรือหนึ่งในตัวเองที่พวกเขาจะตายจากความอดอยาก ว่าไม่มีโอกาสเห็นการช่วยชีวิตด้วยการฆ่ายกเว้นบางคนสำหรับคนอื่น ๆ ที่จะกิน สมมติว่าจำเป็นใด ๆ ที่จะฆ่าใครก็ไม่มีความจำเป็นมากขึ้นสำหรับการฆ่าเด็กกว่าใด ๆ ของอีกสามคน แต่ไม่ว่าจะอยู่กับเรื่องทั้งหมดโดยคณะลูกขุนพบการฆ่าของริชาร์ดปาร์กเกอร์โดยดัดลีย์และสตีเฟนส์จะมีความผิดทางอาญาและการฆาตกรรมคณะลูกขุนไม่รู้และอธิษฐานคำแนะนำของศาลฉะนั้นและถ้าเมื่อเรื่องทั้งหมดที่ศาลต้องมีความเห็นว่า ฆ่าริชาร์ดปาร์คเกอร์เป็นความผิดทางอาญาและการฆาตกรรมแล้วคณะลูกขุนบอกว่าดัดลีย์และสตีเฟนส์แต่ละคนมีความผิดในความผิดทางอาญาและการฆาตกรรมเป็นที่ถูกกล่าวหาในคำฟ้อง. "ผู้พิพากษาได้เรียนรู้แล้วเลื่อนการพิจารณาจนถึง25 พฤศจิกายนที่สนามรอยัลยุติธรรม . ในใบสมัครของพระมหากษัตริย์ที่พวกเขาถูกเลื่อนออกไปอีกครั้งเพื่อที่ 4 ของเดือนธันวาคมและกรณีที่ได้รับคำสั่งให้เป็นที่ถกเถียงกันก่อนที่ศาลซึ่งประกอบด้วยผู้พิพากษาที่ห้า. ธันวาคม 4. ... เซอร์เจมส์เอช, AG (กชาร์ลส์, QC, ซีแมทธิวส์และ Dankwerts กับเขา) ปรากฏให้พระมหากษัตริย์. เกี่ยวกับคำถามที่สำคัญในกรณีไม่ว่าจะเป็นนักโทษในการฆ่าปาร์กเกอร์เป็นความผิดของการฆาตกรรม กฎหมาย -the คือว่าที่คนภาคเอกชนปฏิบัติตามการตัดสินใจของตัวเองใช้ชีวิตของเพื่อนมนุษย์การกระทำของเขาเท่านั้นที่สามารถเป็นธรรมบนพื้นดินของตัวเองป้องกันการป้องกันตัวเองกับการกระทำของบุคคลที่มีชีวิตที่มีการดำเนินการ หลักการนี้ได้รับการขยายรวมถึงกรณีของชายคนหนึ่งฆ่าอีกครั้งเพื่อป้องกันไม่ให้เขาจากการกระทำบางอาชญากรรมที่ดีเมื่อบุคคลที่สาม แต่หลักการที่มีการประยุกต์ใช้ในกรณีนี้ไม่มีสำหรับนักโทษที่ถูกไม่ได้ปกป้องตัวเองจากการกระทำของปาร์กเกอร์ใด ๆ ถ้าเขามีอาหารอยู่ในความครอบครองของเขาและพวกเขาได้รับจากเขาพวกเขาจะได้รับความผิดของการโจรกรรม; และถ้าพวกเขาฆ่าเขาที่จะได้รับอาหารนี้พวกเขาจะได้รับความผิดของการฆาตกรรม

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในการพิจารณาคดีก่อนที่ฮัดเดิลสเติ้น บี ที่เดวอนและคอร์นวอลล์ assizes ฤดูหนาว เมื่อวันที่ 7 พฤศจิกายน 1884 คณะลูกขุน ตามคำแนะนำของผู้พิพากษาได้พบข้อเท็จจริงของคดีในศาลพิเศษซึ่งระบุว่าในวันที่ 5 กรกฎาคม 1884 , นักโทษ , โทมัส ดัดลีย์และเอ็ดเวิร์ดเฟน กับ บรูคภาษาอังกฤษ , ลูกเรือฉกรรจ์ทั้งหมด และผู้ตายยังเป็นหนุ่มอังกฤษระหว่างอายุสิบเจ็ดสิบแปดปี ลูกเรือของเรือยอชท์ภาษาอังกฤษ , ลงทะเบียนภาษาอังกฤษเรือถูกโยนออกไปในพายุในทะเลสูง 1600 ไมล์จากแหลมกู๊ดโฮป และถูกบังคับให้ใส่ลงในเรือเปิดเป็นของบอกว่าเรือยอชท์ ที่เรือลำนี้ไม่มีการจัดหาน้ำและอุปทานของอาหาร ยกเว้นสองกระป๋อง 1 ปอนด์ของผักกาด ,และใน 3 วัน พวกเขาไม่มีอะไรจะตั้งอยู่บน ในวันที่สี่พวกเขาจับหน้าเล็ก [ 274 ] เต่าที่เมื่อพวกเขา subsisted ไม่กี่วัน และนี่เป็นเพียงอาหารที่พวกเขามีถึงวันที่ยี่สิบ เมื่อพระราชบัญญัตินี้ในคำถามคือความมุ่งมั่น เมื่อวันที่สิบสอง เต่า โดยทั้งหมดใช้ และอีก 8 วันก็ไม่มีอะไรจะกินที่พวกเขาไม่มีน้ำจืด ยกเว้นเช่นฝนเหมือนเวลาจับผ้าคลุมผ้าเคลือบมันใช้กันน้ำของพวกเขา ที่เรือลอยในทะเล และอาจจะมากกว่า 1 , 000 ไมล์ ห่างจากที่ดิน เมื่อสิบแปดวัน , เมื่อพวกเขาได้เจ็ดวันโดยไม่มีอาหารและ 5 ไม่มีน้ำ , นักโทษคุยกับบรูคส์ เป็นสิ่งที่ควรทำ ถ้าไม่ช่วยมาและเห็นว่าบางคนควรจะเสียสละเพื่อช่วยคนอื่น แต่ทน dissented และเด็กที่พวกเขาเข้าใจที่จะอ้างถึง ไม่ได้ปรึกษา ว่า ในวันที่ 24 กรกฎาคม ก่อนวันที่พระราชบัญญัตินี้ในคำถาม นักโทษดัดลีย์เสนอสตีเฟนบรูคส์ที่มากมายและต้องถูกทิ้ง คนที่น่าจะตายเพื่อช่วย เหลือ แต่ บรู๊คส์ ปฏิเสธไม่อนุญาตและมันก็ไม่ได้ทำให้เด็ก และในจุดของความเป็นจริง ไม่มีการวาดมาก ที่ในวันนั้น นักโทษได้มีครอบครัว และพบมันจะดีกว่าที่จะฆ่าเด็กที่ชีวิตของพวกเขาจะถูกบันทึกไว้ และดัดลีย์เสนอว่าถ้าไม่มีเรือในสายตา โดยวันรุ่งขึ้นเด็กควรถูกฆ่า ว่า วันต่อไป วันที่ 25 กรกฎาคม ไม่มีเรือ ปรากฏขึ้นดัดลีย์บอกบรูคส์ที่เขาต้องไป นอน และทำป้ายให้สตีเฟ่นกับบรู๊คส์ที่เด็กต้องถูกฆ่า นักโทษสตีเฟ่นตกลงที่จะกระทำ แต่ทน dissented จากมัน เด็กคนนั้นก็นอนอยู่ที่ด้านล่างของเรือค่อนข้างไร้ประโยชน์ และแสนอ่อนแอด้วยการกันดารอาหารและดื่มน้ำ และไม่สามารถสร้างความต้านทานใด ๆหรือเขาเคยยินยอมของเขาถูกฆ่าตาย นักโทษดัดลีย์เสนออธิษฐานขอให้ยกโทษให้พวกเขาทั้งหมดถ้าพวกเขาควรถูกล่อลวงไปกระทำบุ่มบ่าม และวิญญาณของพวกเขาจะถูกบันทึกไว้ ที่ดัดลีย์กับความยินยอมของสตีเฟ่นไปที่เด็ก และบอกกับเขาว่า เขามาเอามีดเข้าไปในคอของเขาและฆ่าเขา แล้วมีที่ชายทั้งสามกินเมื่อร่างกายและเลือดของเด็กสี่วัน แล้วในวันที่สี่ หลังก่อเหตุได้ก่อเรือถูกเลือกขึ้นโดยผ่านร่างทรง และนักโทษที่ได้รับการช่วยเหลือ ยังมีชีวิตอยู่ แต่ในรัฐต่ำสุดของการหมดกำลัง ที่พวกเขาถูกส่งไป [ หน้า 275 ] พอร์ต Falmouth , และก่อคดีใน Exeter .ที่ถ้าคนไม่ได้เลี้ยงตามร่างกายของเด็กที่พวกเขาอาจจะไม่รอด จะเลือกขึ้นและช่วยชีวิต แต่ภายในสี่วันตายจากความอดอยาก ว่าเด็กอยู่ในภาวะลดลงมาก ก็น่าจะตายก่อน ที่ในเวลาที่แสดงคำถามไม่มีแล่นเรือในสายตา หรือโอกาสที่เหมาะสมใด ๆชื้นที่ภายใต้สถานการณ์เหล่านี้มีปรากฏแก่นักโทษทุกความน่าจะเป็นที่จนกว่าพวกเขาจะได้รับอาหารแล้ว หรือ เร็ว ๆนี้ได้รับเมื่อเด็กหรือหนึ่งของพวกเขาจะตายจากความอดอยาก ไม่มีโอกาสเห็นได้ช่วยชีวิตของ ยกเว้น ฆ่าคนเพื่อให้คนอื่นกิน ที่สมมติว่ามีความจำเป็นที่จะฆ่าใครไม่มีความจำเป็นมากขึ้นสำหรับการฆ่าเด็กกว่าอีกสามคน แต่ไม่ว่าเรื่องทั้งหมดโดยคณะลูกขุนพบการฆ่าริชาร์ด พาร์คเกอร์ โดยดัดลีย์เป็นอาชญากรรมและฆาตกรรม และสตีเฟ่น คณะลูกขุนมีมารยาท และภาวนาให้คำแนะนำของศาล ดังนั้น ถ้าเรื่องทั้งหมดศาลจะให้ความเห็นว่า การฆ่าริชาร์ดปาร์กเกอร์เป็นอาชญากรรมและฆาตกรรมแล้วลูกขุนบอกว่าดัดลีย์สตีเฟ่นแต่ละคนและความผิดของอาชญากรรมและฆาตกรรมที่ถูกกล่าวหาในข้อกล่าวหา "

ได้ตัดสินแล้วเลื่อนการ assizes จนถึงวันที่ 25 พฤศจิกายนที่ศาลสถิตยุติธรรม . ในใบสมัครของมงกุฎพวกเขาอีกครั้งเลื่อนออกไป 4 ธันวาคม และกรณีสั่งให้ถกเถียงกันอยู่ก่อนที่ศาลประกอบด้วยห้าผู้พิพากษา

ธันวาคม 4 . . . . . . .
ครับ hเจมส์ , A.G . ( อ. ชาร์ลส์ , Q.C . และ C . แมทธิว dankwerts กับเขา ) ที่ปรากฏสำหรับมงกุฎ

การที่มากคำถามในกรณี–ไม่ว่านักโทษฆ่าปาร์คเกอร์ถูกผิด ( กฎหมายที่เอกชนทำเมื่อการตัดสินใจของเขาเอง คนใช้ชีวิตของเพื่อน สัตว์ประหลาดการกระทำของเขาเท่านั้นที่สามารถเป็นคนชอบธรรมบนพื้นดินของการป้องกันตัวเองและการต่อต้านการกระทำของคนที่ชีวิตเกิดขึ้น หลักการนี้ได้รับการขยายเพื่อรวมคดีคนฆ่าอีก ป้องกันเขาจากการกระทำบางอย่างดีอาชญากรรมเมื่อมีคนที่สาม แต่หลักการไม่ใช้คดีนี้สำหรับนักโทษที่ไม่ปกป้องตัวเองกับการกระทำใดๆ ของ ปาร์คเกอร์ ถ้าเขามี อาหารในความครอบครองของเขาและเขาได้เอามันไปจากเขา เขาก็มีความผิดฐานลักทรัพย์ ถ้าเขาฆ่าเขาเพื่อให้ได้อาหารที่พวกเขาจะได้รับความผิดของการฆาตกรรม