The adoption of ecological practice

The adoption of ecological practices aimed at strengthening trophic
relationships within agroecosystems for regulation of herbivores
is gaining prominence, especially in organic production
systems (Zehnder et al., 2007). Top-down forces such as predation
and parasitism directly influence agricultural communities, and
can be managed to reduce pest outbreaks (Stireman et al., 2005;
Macfadyen et al., 2009). From this perspective, the enhancement
of natural enemies through habitat manipulation and increasing
vegetational diversity can improve herbivore control (Landis
et al., 2000; Gurr et al., 2003) and is associated with enhanced
environmental heterogeneity which itself serves to sustain natural
enemies in the environment. Indeed, such plant diversity not only
functions as a refuge for many natural enemies, but can provide
food such as nectar, pollen and alternative prey (Bugg and Pickett,
1998; Frank et al., 2007; Jonsson et al., 2008), all of which enhance
natural enemy populations prior to pest arrival. However, natural
enemy – pest interactions are complex and non-crop vegetation
does not universally translate into improved levels of biological
control (see Landis et al., 2000). Thus, understanding the complex
interactions between natural enemies and non-crop resources
forms a critical framework for the implementation of sound conservation
biological control strategies.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ยอมรับแนวทางปฏิบัติระบบนิเวศมุ่งเสริมสร้าง trophicความสัมพันธ์ภายใน agroecosystems สำหรับระเบียบของ herbivoresกำลังได้รับความโดดเด่น โดยเฉพาะอย่างยิ่งในการผลิตอินทรีย์ระบบ (Zehnder et al., 2007) กองกำลังบนลงล่างเช่น predationและ parasitism ที่มีอิทธิพลต่อชุมชนการเกษตร โดยตรง และสามารถบริหารจัดการเพื่อลดการแพร่ระบาดศัตรูพืช (Stireman et al., 2005Macfadyen et al., 2009) จากมุมมองนี้ การเพิ่มประสิทธิภาพศัตรูธรรมชาติผ่านการจัดการที่อยู่อาศัยและการเพิ่มความหลากหลาย vegetational สามารถปรับปรุงตัวควบคุม herbivore (แลนดิสและ al., 2000 Gurr และ al., 2003) และเกี่ยวข้องกับปรับปรุงheterogeneity สิ่งแวดล้อมที่ตัวเองทำหน้าที่รักษาธรรมชาติศัตรูในสภาพแวดล้อม แน่นอน เช่นพืชหลากหลายไม่เท่านั้นฟังก์ชันเป็นกำบังสำหรับหลายศัตรูธรรมชาติ แต่สามารถให้อาหารเช่นน้ำหวาน ละอองเกสร และเหยื่ออื่น (Bugg และ Pickettปี 1998 Frank et al., 2007 Jonsson et al., 2008), ที่เพิ่มประชากรศัตรูธรรมชาติศัตรูพืชมาก่อน อย่างไรก็ตาม ธรรมชาติศัตรู – โต้ตอบศัตรูพืชมีความซับซ้อน และไม่ใช่พืชพืชไม่เกลียดชังแปลเป็นชีวภาพระดับปรับปรุงการควบคุม (ดูแลนดิสและ al., 2000) ดังนั้น ความเข้าใจซับซ้อนระหว่างทรัพยากรที่ไม่ใช่พืชและศัตรูธรรมชาติรูปแบบกรอบที่สำคัญสำหรับการดำเนินงานการอนุรักษ์เสียงกลยุทธ์การควบคุม

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การยอมรับของการปฏิบัติของระบบนิเวศที่มุ่งเสริมสร้างโภชนาการ
ความสัมพันธ์ภายใน agroecosystems สำหรับการควบคุมของสัตว์กินพืช
เป็นที่ดึงดูดความโดดเด่นโดยเฉพาะอย่างยิ่งในการผลิตอินทรีย์
ระบบ (Zehnder et al., 2007) กองกำลังจากบนลงล่างเช่นการปล้นสะดม
และปรสิตโดยตรงมีผลต่อชุมชนเกษตรกรรมและ
สามารถจัดการเพื่อลดการระบาดของศัตรูพืช (Stireman et al, 2005;.
. Macfadyen et al, 2009) จากมุมมองนี้การเพิ่มประสิทธิภาพ
ของศัตรูธรรมชาติผ่านการจัดการที่อยู่อาศัยและการเพิ่ม
ความหลากหลายของพืชผลสามารถปรับปรุงการควบคุมมังสวิรัติ (แลนดิส
et al, 2000;.. Gurr et al, 2003) และมีความเกี่ยวข้องกับการปรับปรุง
ความแตกต่างด้านสิ่งแวดล้อมที่ตัวเองทำหน้าที่ในการรักษาธรรมชาติ
ศัตรูใน สภาพแวดล้อม อันที่จริงความหลากหลายของพืชดังกล่าวไม่เพียง แต่
ทำหน้าที่เป็นที่หลบภัยของศัตรูธรรมชาติจำนวนมาก แต่สามารถให้
อาหารเช่นน้ำทิพย์เกสรและเหยื่อทางเลือก (Bugg และพิกเกต,
1998; et al, แฟรงก์ 2007;.. จอนส์สัน, et al, 2008) ทั้งหมดที่เพิ่ม
ประชากรศัตรูธรรมชาติก่อนเดินทางมาถึงศัตรูพืช แต่ธรรมชาติ
ของศัตรู - การโต้ตอบศัตรูพืชที่มีความซับซ้อนและพืชที่ไม่ใช่พืช
ไม่สากลแปลเป็นระดับที่ดีขึ้นของทางชีวภาพ
ควบคุม (. เห็นแลนดิส, et al, 2000) ดังนั้นการทำความเข้าใจความซับซ้อน
ปฏิสัมพันธ์ระหว่างศัตรูธรรมชาติและทรัพยากรที่ไม่ปลูกพืช
ในรูปแบบกรอบสำหรับการดำเนินงานที่สำคัญของการอนุรักษ์เสียง
กลยุทธ์การควบคุมทางชีวภาพ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การยอมรับในการปฏิบัติที่มุ่งเสริมสร้างความสัมพันธ์ครั้ง
ภายในพฤติกรรมการควบคุมพืช
ที่ดึงดูดความโดดเด่น โดยเฉพาะอย่างยิ่งในระบบการผลิต
อินทรีย์ ( ZEHNDER et al . , 2007 ) บังคับลงด้านบน เช่น การปล้นสะดม และปรสิต
มีอิทธิพลต่อชุมชนเกษตรและ
สามารถจัดการเพื่อลดการระบาดของศัตรูพืช ( stireman et al . , 2005 ;
macfadyen et al .2009 ) จากมุมมองนี้การเพิ่มประสิทธิภาพ
ศัตรูธรรมชาติผ่านการจัดการสิ่งแวดล้อมและเพิ่ม
ความหลากหลายพืชสามารถปรับปรุงการควบคุมสัตว์ที่กินพืชเป็นอาหาร ( Landis
et al . , 2000 ; เกอร์ et al . , 2003 ) และเกี่ยวข้องกับสิ่งแวดล้อมที่ตัวเองให้บริการสามารถปรับปรุง

ศัตรูในธรรมชาติเพื่อรักษาสภาพแวดล้อม แน่นอน เช่นพืชความหลากหลายไม่เพียง
ฟังก์ชั่นเป็นที่หลบภัยสำหรับศัตรูธรรมชาติมากมาย แต่สามารถให้
อาหาร เช่น น้ำหวานเกสรและทางเลือกของเหยื่อ และพิคเก็ท
บั๊ค , 1998 ; Frank et al . , 2007 ; จอนสัน et al . , 2008 ) ซึ่งทั้งหมดเพิ่ม
ประชากรศัตรูธรรมชาติก่อนที่จะมาถึงเพสท์ อย่างไรก็ตาม ธรรมชาติของแมลงศัตรู
และมีความซับซ้อนและไม่ใช่พืชที่ปลูกไม่เหมาะ

แปลลงในการปรับปรุงระดับของชีวภาพการควบคุม ( ดูแลนดิส et al . , 2000 ) ดังนั้น การเข้าใจปฏิสัมพันธ์ที่ซับซ้อนระหว่างศัตรูธรรมชาติและไม่ใช่พืช

รูปแบบกรอบทรัพยากรสำคัญสำหรับการใช้กลยุทธ์การควบคุมทางชีววิทยาการอนุรักษ์
เสียง