3 May. Bistritz. __Left Munich at 8

3 May. Bistritz. __Left Munich at 8:35 P. M, on 1st May, arriving at Vienna early next morning; should have arrived at 6:46, but train was an hour late. Buda-Pesth seems a wonderful place, from the glimpse which I got of it from the train and the little I could walk through the streets. I feared to go very far from the station, as we had arrived late and would start as near the correct time as possible.

The impression I had was that we were leaving the West and entering the East; the most western of splendid bridges over the Danube, which is here of noble width and depth, took us among the traditions of Turkish rule.

We left in pretty good time, and came after nightfall to Klausenburgh. Here I stopped for the night at the Hotel Royale. I had for dinner, or rather supper, a chicken done up some way with red pepper, which was very good but thirsty. (Mem. get recipe for Mina.) I asked the waiter, and he said it was called "paprika hendl," and that, as it was a national dish, I should be able to get it anywhere along the Carpathians.

I found my smattering of German very useful here, indeed, I don't know how I should be able to get on without it.

Having had some time at my disposal when in London, I had visited the British Museum, and made search among the books and maps in the library regarding Transylvania; it had struck me that some foreknowledge of the country could hardly fail to have some importance in dealing with a nobleman of that country.

I find that the district he named is in the extreme east of the country, just on the borders of three states, Transylvania, Moldavia, and Bukovina, in the midst of the Carpathian mountains; one of the wildest and least known portions of Europe.

I was not able to light on any map or work giving the exact locality of the Castle Dracula, as there are no maps of this country as yet to compare with our own Ordance Survey Maps; but I found that Bistritz, the post town named by Count Dracula, is a fairly well-known place. I shall enter here some of my notes, as they may refresh my memory when I talk over my travels with Mina.

In the population of Transylvania there are four distinct nationalities: Saxons in the South, and mixed with them the Wallachs, who are the descendants of the Dacians; Magyars in the West, and Szekelys in the East and North. I am going among the latter, who claim to be descended from Attila and the Huns. This may be so, for when the Magyars conquered the country in the eleventh century they found the Huns settled in it.

I read that every known superstition in the world is gathered into the horseshoe of the Carpathians, as if it were the centre of some sort of imaginative whirlpool; if so my stay may be very interesting. (Mem., I must ask the Count all about them.)

I did not sleep well, though my bed was comfortable enough, for I had all sorts of queer dreams. There was a dog howling all night under my window, which may have had something to do with it; or it may have been the paprika, for I had to drink up all the water in my carafe, and was still thirsty. Towards morning I slept and was wakened by the continuous knocking at my door, so I guess I must have been sleeping soundly then.

I had for breakfast more paprika, and a sort of porridge of maize flour which they said was "mamaliga", and egg-plant stuffed with forcemeat, a very excellent dish, which they call "impletata". (Mem.,get recipe for this also.)

I had to hurry breakfast, for the train started a little before eight, or rather it ought to have done so, for after rushing to the station at 7:30 I had to sit in the carriage for more than an hour before we began to move.

It seems to me that the further east you go the more unpunctual are the trains. What ought they to be in China?

All day long we seemed to dawdle through a country which was full of beauty of every kind. Sometimes we saw little towns or castles on the top of steep hills such as we see in old missals; sometimes we ran by rivers and streams which seemed from the wide stony margin on each side of them to be subject ot great floods. It takes a lot of water, and running strong, to sweep the outside edge of a river clear.

At every station there were groups of people, sometimes crowds, and in all sorts of attire. Some of them were just like the peasants at home or those I saw coming through France and Germany, with short jackets, and round hats, and home-made trousers; but others were very picturesque.

The women looked pretty, except when you got near them, but they were very clumsy about the waist. They had all full white sleeves of some kind or other, and most of them had big belts with a lot of strips of something fluttering from them like the dresses in a ballet, but of course there were petticoats under them.

The strangest figures we saw were the Slovaks, who were more barbarian than the rest, with their big cow-boy hats, great baggy dirty-white trousers, white linen shirts, and enormous heavy leather belts, nearly a foot wide, all studded over with brass nails. They wore high boots, with their trousers tucked into them, and had long black hair and heavy black moustaches. They are very picturesque, but do not look prepossessing. On the stage they would be set down at once as some old Oriental band of brigands. They are, however, I am told, very harmless and rather wanting in natural self-assertion.

It was on the dark side of twilight when we got to Bistritz, which is a very interesting old place. Being practically on the frontier--for the Borgo Pass leads from it into Bukovina--it has had a very stormy existence, and it certainly shows marks of it. Fifty years ago a series of great fires took place, which made terrible havoc on five separate occasions. At the very beginning of the seventeenth century it underwent a siege of three weeks and lost 13,000 people, the casualties of war proper being assisted by famine and disease.

Count Dracula had directed me to go to the Golden Krone Hotel, which I found, to my great delight, to be thoroughly old-fashioned, for of course I wanted to see all I could of the ways of the country.

I was evidently expected, for when I got near the door I faced a cheery-looking elderly woman in the usual peasant dress--white undergarment with a long double apron, front, and back, of coloured stuff fitting almost too tight for modesty. When I came close she bowed and said, "The Herr Englishman?"

"Yes," I said, "Jonathan Harker."

She smiled, and gave some message to an elderly man in white shirt-sleeves, who had followed her to the door.

He went, but immediately returned with a letter:

"My friend.--Welcome to the Carpathians. I am anxiously expecting you. Sleep well tonight. At three tomorrow the diligence will start for Bukovina; a place on it is kept for you. At the Borgo Pass my carriage will await you and will bring you to me. I trust that your journey from London has been a happy one, and that you will enjoy your stay in my beautiful land.--Your friend, Dracula."

4 May--I found that my landlord had got a letter from the Count, directing him to secure the best place on the coach for me; but on making inquiries as to details he seemed somewhat reticent, and pretended that he could not understand my German.

This could not be true, because up to then he had understood it perfectly; at least, he answered my questions exactly as if he did.

He and his wife, the old lady who had received me, looked at each other in a frightened sort of way. He mumbled out that the money had been sent in a letter, and that was all he knew. When I asked him if he knew Count Dracula, and could tell me anything of his castle, both he and his wife crossed themselves, and, saying that they knew nothing at all, simply refused to speak further. It was so near the time of starting that I had no time to ask anyone else, for it was all very mysterious and not by any means comforting.

Just before I was leaving, the old lady came up to my room and said in a hysterical way: "Must you go? Oh! Young Herr, must you go?" She was in such an excited state that she seemed to have lost her grip of what German she knew, and mixed it all up with some other language which I did not know at all. I was just able to follow her by asking many questions. When I told her that I must go at once, and that I was engaged on important business, she asked again:

"Do you know what day it is?" I answered that it was the fourth of May. She shook her head as she said again:

"Oh, yes! I know that! I know that, but do you know what day it is?"

On my saying that I did not understand, she went on:

"It is the eve of St. George's Day. Do you not know that to-night, when the clock strikes midnight, all the evil things in the world will have full sway? Do you know where you are going, and what you are going to?" She was in such evident distress that I tried to comfort her, but without effect. Finally, she went down on her knees and implored me not to go; at least to wait a day or two before starting.

It was all very ridiculous but I did not feel comfortable. However, there was business to be done, and I could allow nothing to interfere with it.

I tried to raise her up, and said, as gravely as I could, that I thanked her, but my duty was imperative, and that I must go.

She then rose and dried her eyes, and taking a crucifix from her neck offered it to me.

I did not know what to do, for, as an English Churchman, I have been taught to regard such things as in some measure idolatrous, and yet it seemed so ungracious to refuse an old lady meaning so well and in such a state of mind.

She saw, I suppose, the doubt in my face, for she put the rosary round my neck and said, "For your mother's sake," and went out of the room.

I am writing up this part of the diary whilst I am waiting for the coach, which is, of course, late; and the crucifix is still round my neck.

Whether it is the old lady's fear, or the many ghostly traditions of this place, or the cru

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

3 พฤษภาคม bistritz . __left มิวนิคที่ 8 : 35 โมงเย็นวันที่ 1 พฤษภาคม มาถึงเวียนนาเช้ารุ่งขึ้น ; ควรมาถึง 6:46 เป็นชั่วโมง แต่รถไฟสาย บูดา pesth ดูเหมือนว่าสถานที่ที่ยอดเยี่ยมจากเหลือบที่ผมได้มันจากรถไฟและเล็กน้อยที่ฉันสามารถเดินผ่านถนน ผมกลัวที่จะต้องไปไกลมาก จากสถานีเราได้เดินทางมาถึงแล้วและจะเริ่มใกล้เวลาที่ถูกต้องที่สุด

ประทับใจฉันได้ถูกว่าเรากำลังจะไปทางทิศตะวันตกและเข้าสู่ทิศตะวันออก ตะวันตกสุดของสะพานที่สวยงามเหนือแม่น้ำดานูบ ซึ่งที่นี่มีความกว้างและลึก โนเบิล พาเราระหว่างประเพณีของการปกครองของตุรกี .

พวกเราออกมาสวยดี และเวลามาหลังจากที่มืดเพื่อ klausenburgh .ฉันหยุดสำหรับคืนที่โรงแรม Royale ฉันมีอาหารค่ำหรือค่อนข้างเย็น ไก่ทำหาวิธีกับพริกสีแดง ซึ่งเป็นสิ่งที่ดีมาก แต่กระหายน้ำ ( แหม่ม เอาสูตรมินะ ฉันถามเขา เขาบอกว่า มันเรียกว่า " ปาปริก้า hendl " และว่า มันเป็นอาหารประจําชาติ , ฉันควรจะสามารถที่จะได้รับมันได้ทุกที่ตาม

เรื่องฉิบหายแล้วผมพบว่าคลื่นของเยอรมันมากประโยชน์ที่นี่จริงๆ ฉันไม่รู้ว่าฉันควรจะสามารถที่จะได้รับในโดยไม่ได้

มีเวลาในการจัดการเวลาในลอนดอน ผมได้เข้าเยี่ยมชมพิพิธภัณฑ์ และทำค้นหาในหนังสือและแผนที่ในห้องสมุดเกี่ยวกับ Transylvania ;มันหลงฉันว่าบางการมองเห็นอนาคตของประเทศแทบจะไม่ได้มีความสําคัญในการติดต่อกับขุนนางของประเทศนั้น

ผมพบว่าตำบลเขาชื่ออยู่ทางทิศตะวันออกสุดของประเทศ แค่ในเขตของ 3 รัฐ ทรานซิลเวเนีย มอลดาเวียและไม้บีช ในท่ามกลางของ เทือกเขาคาร์เพเธียน หนึ่งในส่วนที่น้อยที่สุดของ wildest และรู้จักยุโรป .

ฉันไม่สามารถแสงบนแผนที่ใด ๆหรือทำงานให้ท้องถิ่นที่แน่นอนของปราสาทแดร็กคูล่า ไม่มีแผนที่ของประเทศนี้ยังเปรียบเทียบกับแผนที่ของเรา ordance เองสำรวจ แต่ก็พบว่า เมืองที่ชื่อ bistritz , โพสต์โดย Count Dracula , เป็นสถานที่ที่ค่อนข้างเป็นที่รู้จักกันดี ผมจะเข้าไปที่นี่บางส่วนของบันทึกของฉันเช่นที่พวกเขาอาจจะรีเฟรชหน่วยความจำของฉัน เมื่อฉันพูดจบการเดินทางด้วย

มีน่าในประชากรของทรานซิลเวเนียมี 4 เชื้อชาติ : ชาวแซ็กซอนในภาคใต้ และผสมกับพวกเขา wallachs , ผู้ที่เป็นลูกหลานของ dacians ; magyars ในตะวันตก และ szekelys ในทิศตะวันออกและทิศเหนือ ฉันกำลังจะไปในที่หลัง ที่อ้างว่าสืบเชื้อสายมาจากอัตติลาและฮั่น นี้อาจจะใช่เมื่อ magyars ยึดครองประเทศในศตวรรษที่สิบเอ็ดพวกเขาพบเข้าตัดสินในนั้น

ผมอ่านที่ทุกคนรู้จักความเชื่อในโลกรวมตัวกันเป็นรูปเกือกม้าของ Carpathians ราวกับว่ามันคือศูนย์กลางของบางจัดเรียงของวังวนจินตนาการ ; ถ้าผมอยู่อาจจะน่าสนใจมาก ( แหม่ม ผมต้องถามนับทั้งหมดเกี่ยวกับพวกเขา )

ผมไม่ได้นอนดีแม้ว่าเตียงของฉันสบายพอ สำหรับผมทุกประเภทของเกย์ในความฝัน มีหมาหอนทั้งคืน ใต้หน้าต่าง ซึ่งอาจจะต้องทำอะไรบางอย่างกับมัน หรือมันอาจเป็น ปาปริก้า ฉันต้องดื่มน้ำทั้งหมดในโถ และยังกระหายน้ำ ต่อเช้า ผมหลับแล้วเพิ่งตื่น โดยการเคาะที่ประตูของฉันดังนั้นฉันคิดว่าฉันคงหลับสนิทแล้ว

ฉันมีอาหารเช้า ปาปริก้า และจัดเรียงของโจ๊กข้าวโพดแป้งซึ่งพวกเขากล่าวว่า " mamaliga " และพืชไข่ยัดไส้ forcemeat จานที่ยอดเยี่ยมมากซึ่งพวกเขาเรียกว่า " impletata " ( แหม่ม เอาสูตรนี้ )

ฉันต้องรีบอาหารเช้า สำหรับรถไฟ เริ่มน้อยๆก่อนแปดหรือมากกว่ามันควรจะทำหลังจากวิ่งถึงสถานีตอน 7.30 น. ผมต้องนั่งอยู่ในรถนานกว่าชั่วโมง ก่อนที่เราจะเริ่มย้าย

ดูเหมือนว่าตะวันออกต่อไปคุณไปไม่ตรงต่อเวลามากขึ้นเป็นรถไฟ สิ่งที่ควร พวกเขาอยู่ในประเทศจีน ?

วันทั้งวันเราก็มาผ่านดินแดนที่เต็มไปด้วยความงามทุกชนิดบางครั้งเราเห็นเมืองเล็กๆ หรือปราสาทบนเนินเขาสูงชัน เช่น เราเห็นใน missals เก่า บางครั้งเราก็วิ่งไปตามแม่น้ำและลำธาร ที่ดูจากขอบหินกว้างในแต่ละด้านของพวกเขากับเรื่อง OT เยี่ยมน้ำท่วม มันใช้เวลามากของน้ำ และไหลแรง กวาดขอบนอกของแม่น้ำใส

ทุกสถานี มีกลุ่มของคน บางครั้ง ฝูงชนและทุกประเภทของเครื่องแต่งกาย . บางส่วนของพวกเขาเป็นเหมือนชาวบ้านที่บ้านหรือที่ผมเห็นมา ผ่าน ฝรั่งเศส และ เยอรมนี กับ เสื้อ และหมวก กลม สั้น และกางเกงทำเอง แต่คนอื่นมีมากที่งดงาม

ผู้หญิงหน้าตาสวย ยกเว้นเมื่อคุณเข้าใกล้พวกเขา แต่พวกเขาเงอะงะมากเกี่ยวกับเอว มีทั้งสีขาวเต็มแขนของบางประเภทหรืออื่น ๆและส่วนใหญ่ของพวกเขามีเข็มขัดใหญ่มากแถบอะไรกระพือจากพวกเขาเช่นชุดบัลเล่ต์ แต่แน่นอนมีเสื้อชั้นในภายใต้พวกเขา .

ที่แปลกประหลาดที่เราเห็นตัวเลข Slovaks ที่ป่าเถื่อนมากกว่าส่วนที่เหลือของใหญ่วัวเด็กชายหมวกหลวมๆ กางเกงสีขาวที่สกปรกมาก เสื้อลินินสีขาว เข็มขัดหนังหนาและใหญ่เกือบฟุตกว้างทั้งหมดเป็น studded กับตะปูทองเหลือง พวกเขาใส่รองเท้าสูง กับกางเกงของพวกเขาอยู่ในพวกเขาและมีผมสีดำยาวและหนวดสีดำหนัก พวกเขามีความงดงาม แต่ไม่ได้ดูหล่อ . บนเวทีพวกเขาจะตั้งลงได้เป็นวงดนตรีตะวันออกเก่าของกลุ่ม . พวกเขามี แต่ฉันบอกมาก ไม่เป็นอันตราย และค่อนข้างบกพร่องในตนเองธรรมชาติยืนยัน

มันคือด้านมืดของสนธยา เมื่อเราต้อง bistritz ซึ่งเป็นสถานที่เก่าแก่ที่น่าสนใจมาก ถูกจริงที่ชายแดน -- สำหรับ Borgo ผ่านข้อมูลจากมันเป็น บูโควิน่า . . . มันมีตัวตนมาก พายุ และแน่นอนมันแสดงให้เห็นร่องรอยของมัน ห้าสิบปีก่อน ชุดไฟดีเอาสถานที่ซึ่งสร้างความหายนะร้ายแรงในห้าแยกครั้งที่จุดเริ่มต้นของศตวรรษที่สิบเจ็ดมันรับล้อมสามสัปดาห์และหายไป 13 , 000 คน ที่ได้รับบาดเจ็บจากสงครามที่เหมาะสมได้รับการช่วยเหลือจากความอดอยากและโรค

Count Dracula ได้นำฉันไปที่โกลเดนโครน โรงแรม , ที่ฉันได้พบเพื่อความสุขที่ดีของฉันได้ถี่ถ้วน ล้าสมัย สำหรับแน่นอน ฉันต้องการที่จะเห็นฉันในวิธีของประเทศ

ผมเห็นได้ชัดที่คาดไว้ เมื่อฉันได้อยู่ใกล้ประตูที่ผมประสบชื่นบานผู้สูงอายุมองผู้หญิงในชุดชาวนาปกติ -- สีขาวกางเกงยาวคู่กับผ้ากันเปื้อนด้านหน้าและหลัง สีอะไรที่เหมาะสมเกือบแน่นเกินไปสำหรับหิริ เมื่อฉันเข้าใกล้เธอก้มหัวและกล่าวว่า " คุณอังกฤษ ?

" ใช่ " ผมบอกว่า " โจนาธาน ฮาร์เกอร์ นะ

" เธอยิ้มและให้บางข้อความ ชายสูงอายุในแขนเสื้อเชิ้ตสีขาวที่เดินตามเธอไปที่ประตู

เขาไป แต่กลับทันทีด้วยตัวอักษร :

" เพื่อน . . . . ยินดีต้อนรับสู่เรื่องฉิบหายแล้ว ผมอย่างใจจดใจจ่อ รอคุณอยู่ ฝันดีนะคืนนี้ 3 พรุ่งนี้ ความขยันจะเริ่มบูโควิน่า เป็นสถานที่ที่มันจะถูกเก็บไว้สำหรับคุณ ที่ Borgo ผ่านรถม้าจะรอคุณอยู่ และจะพาเธอมาหาฉันผมเชื่อว่าการเดินทางจากลอนดอนได้มีความสุขและที่คุณจะเพลิดเพลินไปกับการเข้าพักในที่ดินของผม . . . . เพื่อนของคุณ , Dracula "

4 . . . ฉันพบว่าเจ้าของบ้านได้มีจดหมายจากนับกับเขาเพื่อรักษาความปลอดภัยสถานที่ที่ดีที่สุดในโค้ชสำหรับผม แต่ ในการสอบถามถึงรายละเอียดเขาดูค่อนข้างพูดน้อย และแกล้งทำเป็นไม่เข้าใจภาษาเยอรมันของผม

มันไม่เป็นจริง เพราะถึงตอนนั้นเขาเข้าใจมันอย่างถ่องแท้ อย่างน้อย เขาตอบคำถามของฉันเช่นเดียวกับถ้าเขา

เขาและภรรยาของเขา หญิงแก่ที่ได้รับฉันมองที่แต่ละอื่น ๆในการจัดเรียงน่ากลัวของทาง เขาพึมพำออกมาว่าเงินที่ได้รับการส่งในจดหมาย และนั่นคือทั้งหมดที่เขารู้ เมื่อฉันถามเขาว่าเขารู้จักเค้าท์แดรคคิวล่าและสามารถบอกอะไรของปราสาทของเขา เขาและภรรยาของเขาได้เอง และ บอกว่า พวกเขารู้ว่าไม่มีอะไรที่ทั้งหมด เพียงแค่ปฏิเสธที่จะพูดต่อไป มันก็ใกล้เวลาของการเริ่มต้นที่ผมไม่มีเวลาไปถามคนอื่น เพราะมันลึกลับมากและไม่ได้โดยวิธีใด ๆปลอบใจ

ก่อนที่ฉันจะออกไป หญิงชราเดินขึ้นไปที่ห้อง และบอกว่าในทางโรคประสาท :" ทำไมต้องไป ? โอ้ ! คุณหนุ่ม ต้องไป ? " เธออย่างตื่นเต้นว่าเธอดูเหมือนจะสูญเสียความมั่นใจของเธอว่า เยอรมัน เธอรู้ และผสมกันกับบางอื่น ๆภาษา ซึ่งผมไม่ได้รู้จักเลย ฉันก็สามารถที่จะติดตามเธอ โดยถามคำถามมากมาย เมื่อฉันบอกเธอว่าฉันต้องไปเดี๋ยวนี้ และที่ผมเป็นธุระในธุรกิจสำคัญ เธอถามอีก :

" คุณรู้มั้ยว่าวันนี้วันอะไร ? " ผมตอบว่า มันคือ 4 พฤษภาคม เธอส่ายหัวของเธอขณะที่เธอพูดอีกครั้ง :

" โอ้ ใช่ ! ฉันรู้ว่า ! ฉันรู้ แต่คุณรู้มั้ยว่าวันนี้เป็นวันอะไร ? "

พูดของฉันที่ฉันไม่เข้าใจ เธอเดินไปบน :

" มันคือวันของเซนต์ จอร์จ วัน คุณไม่รู้เหรอว่าต้องคืน เมื่อนาฬิกาตีบอกเวลาเที่ยงคืน เหล่าสิ่งต่างๆในโลกจะได้เต็มแกว่ง ?คุณรู้มั้ยว่าคุณจะไปและสิ่งที่คุณจะ ? เธออยู่ในความทุกข์ที่เห็นผมพยายามปลอบเธอ แต่ไม่มีผล ในที่สุด เธอก็ลงไปคุกเข่าอ้อนวอนไม่ให้ฉันไป อย่างน้อยต้องรออีกวันหรือสองวัน ก่อนที่จะเริ่ม

มันเป็นตลก แต่ฉันไม่ได้รู้สึกสบาย อย่างไรก็ตาม มีธุรกิจที่สามารถทำได้และผมจะให้อะไรที่จะไปยุ่งกับมัน

ฉันพยายามที่จะยกเธอขึ้นและกล่าวอย่างเคร่งขรึม ตามที่ฉันสามารถ ฉันขอบคุณเธอ แต่หน้าที่ของข้าคือขวาง และที่ฉันต้องไป . . .

เธอแล้ว โรส และ ตาแห้ง และเอาไม้กางเขนจากคอของเธอให้มัน ผม

ผมไม่ได้รู้ว่าสิ่งที่ต้องทำ เพราะเป็นพระที่โบสถ์ ภาษาอังกฤษ , ฉันได้รับการสอนให้พิจารณาสิ่งต่าง ๆในวัดใหญ่บาง ,แต่มันก็ไม่สุภาพที่จะปฏิเสธความหมายเก่าได้ดี และในเรื่องสภาพจิตใจ

เธอเห็น ฉันคิดว่า สงสัยหน้าผม เธอใส่สายประคำรอบคอของฉันและกล่าวว่า " สำหรับแม่ของคุณเอง " และเดินออกไปจากห้อง

ที่ผมเขียนขึ้นนี้ส่วนหนึ่งของไดอารี่ในขณะที่ฉันรอโค้ช ซึ่ง แน่นอน ช้า และไม้กางเขนอยู่

รอบคอของฉันไม่ว่าจะเป็น กลัว หญิงชรา หรือผีหลายประเพณีของที่นี่ หรือชล .