In form, "12 Angry Men" is a courtr

In form, "12 Angry Men" is a courtroom drama. In purpose, it's a crash course in those passages of the Constitution that promise defendants a fair trial and the presumption of innocence. It has a kind of stark simplicity: Apart from a brief setup and a briefer epilogue, the entire film takes place within a small New York City jury room, on "the hottest day of the year," as 12 men debate the fate of a young defendant charged with murdering his father.

The film shows us nothing of the trial itself except for the judge's perfunctory, almost bored, charge to the jury. His tone of voice indicates the verdict is a foregone conclusion. We hear neither prosecutor nor defense attorney, and learn of the evidence only second-hand, as the jurors debate it. Most courtroom movies feel it necessary to end with a clear-cut verdict. But "12 Angry Men" never states whether the defendant is innocent or guilty. It is about whether the jury has a reasonable doubt about his guilt.

The principle of reasonable doubt, the belief that a defendant is innocent until proven guilty, is one of the most enlightened elements of our Constitution, although many Americans have had difficulty in accepting it. "It's an open and shut case," snaps Juror No. 3 (Lee J. Cobb) as the jury first gathers in their claustrophobic little room. When the first ballot is taken, 10 of his fellow jurors agree, and there is only one holdout--Juror No. 8 (Henry Fonda).

This is a film where tension comes from personality conflict, dialogue and body language, not action; where the defendant has been glimpsed only in a single brief shot; where logic, emotion and prejudice struggle to control the field. It is a masterpiece of stylized realism--the style coming in the way the photography and editing comment on the bare bones of the content. Released in 1957, when Technicolor and lush production values were common, "12 Angry Men" was lean and mean. It got ecstatic reviews and a spread in Life magazine, but was a disappointment at the box office. Over the years it has found a constituency, however, and in a 2002 Internet Movie Database poll it was listed 23rd among the best films of all time.

The story is based on a television play by Reginald Rose, later made into a movie by Sidney Lumet, with Rose and Henry Fonda acting as co-producers and putting up their own money to finance it. It was Lumet's first feature, although he was much experienced in TV drama, and the cinematography was by the veteran Boris Kaufman, whose credits ("On the Waterfront," "Long Day's Journey into Night") show a skill for tightening the tension in dialogue exchanges.

The cast included only one bankable star, Fonda, but the other 11 actors were among the best then working in New York, including Martin Balsam, Lee J. Cobb, E. G. Marshall, Jack Klugman, Jack Warden, Ed Begley and Robert Webber. They smoke, they sweat, they swear, they sprawl, they stalk, they get angry.

In a length of only 95 minutes (it sometimes feels as if the movie is shot in real time), the jurors are all defined in terms of their personalities, backgrounds, occupations, prejudices and emotional tilts. Evidence is debated so completely that we feel we know as much as the jury does, especially about the old man who says he heard the murder and saw the defendant fleeing, and the lady across the street who says she saw it happen through the windows of a moving L train.

We see the murder weapon, a switch-blade knife, and hear the jurors debate the angle of the knife wound. We watch as Fonda imitates the shuffling step of the old man, a stroke victim, to see if he could have gotten to the door in time to see the murderer fleeing. In its ingenuity, in the way it balances one piece of evidence against another that seems contradictory, "12 Angry Men" is as meticulous as the summation of an Agatha Christie thriller.

But it is not about solving the crime. It is about sending a young man to die. The movie is timely in view of recent revelations that many Death Row convictions are based on contaminated evidence. "We're talking about somebody's life here," the Fonda character says. "We can't decide in five minutes. Supposing we're wrong?"

The defendant, when we glimpse him, looks "ethnic" but of no specific group. He could be Italian, Turkish, Indian, Jewish, Arabic, Mexican. His eyes are ringed with dark circles, and he looks exhausted and frightened. In the jury room, some jurors make veiled references to "these people." Finally Juror No. 10 (Ed Begley) begins a racist rant ("You know how these people lie. It's born in them. They don't know what the truth is. And let me tell you, they don't need any real big reason to kill someone, either...") As he continues, one juror after another stands up from the jury table and walks away, turning his back. Even those who think the defendant is guilty can't sit and listen to Begley's prejudice. The scene is one of the most powerful in the movie.

The vote, which begins as 11-to-1, shifts gradually. Although the movie is clearly in favor of the Fonda position, not all of those voting "guilty" are portrayed negatively. One of the key characters is Juror No. 4 (E. G. Marshall), a stockbroker wearing rimless glasses, who depends on pure logic and tries to avoid emotion altogether. Another Juror No. 7 (Jack Warden), who has tickets to a baseball game, grows impatient and changes his vote just to hurry things along. Juror No. 11 (George Voskovec), an immigrant who speaks with an accent, criticizes him: "Who tells you that you have the right to play like this with a man's life?" Earlier, No. 11 was attacked as a foreigner: "They come over and in no time at all they're telling us how to run the show."

The visual strategy of the movie is discussed by Lumet in Making Movies, one of the most intelligent and informative books ever written about the cinema. In planning the movie, he says, a "lens plot" occurred to him: To make the room seem smaller as the story continued, he gradually changed to lenses of longer focal lengths, so that the backgrounds seemed to close in on the characters.

"In addition," he writes, "I shot the first third of the movie above eye level, shot the second third at eye level and the last third from below eye level. In that way, toward the end the ceiling began to appear. Not only were the walls closing in, the ceiling was as well. The sense of increasing claustrophobia did a lot to raise the tension of the last part of the movie." In the film's last shot, he observes, he used a wide-angle lens "to let us finally breathe."

The movie plays like a textbook for directors interested in how lens choices affect mood. By gradually lowering his camera, Lumet illustrates another principle of composition: A higher camera tends to dominate, a lower camera tends to be dominated. As the film begins we look down on the characters, and the angle suggests they can be comprehended and mastered. By the end, they loom over us, and we feel overwhelmed by the force of their passion. Lumet uses closeups rarely, but effectively: One man in particular--Juror No. 9 (Joseph Sweeney, the oldest man on the jury)--is often seen in full-frame, because he has a way of cutting to the crucial point and stating the obvious after it has eluded the others.

For Sidney Lumet, born in 1924, "12 Angry Men" was the beginning of a film career that has often sought controversial issues. Consider these titles from among his 43 films: "The Pawnbroker" (the Holocaust), "Fail-Safe" (accidental nuclear war), "Serpico" (police corruption), "Dog Day Afternoon" (homosexuality), "Network" (the decay of TV news), "The Verdict" (alcoholism and malpractice), "Daniel" (a son punished for the sins of his parents), "Running on Empty" (radical fugitives), and "Critical Care" (health care). There are also comedies and a musical ("The Wiz"). If Lumet is not among the most famous of American directors, that is only because he ranges so widely he cannot be categorized. Few filmmakers have been so consistently respectful of the audience's intelligence.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ในแบบฟอร์ม "12 โกรธชาย" เป็นละคร courtroom ประสงค์ เป็นหลักสูตรความล้มเหลวในบรรดาทางเดินของรัฐธรรมนูญที่จำเลยคดีธรรมและข้อสันนิษฐานของความบริสุทธิ์ มีแบบของความเรียบง่ายสิ้นเชิง: นอกเหนือจากการตั้งค่าโดยสังเขปและวาทะ briefer ฟิล์มเกิดภายในห้องขนาดเล็กนิวยอร์กคณะ "วันร้อนแรงที่สุดของปี เป็น 12 คนอภิปรายของจำเลยหนุ่มโดนสังหารพ่อของเขาฟิล์มแสดงเราไม่ทดลองเองยกเว้นผู้พิพากษาขอไปที เกือบ เบื่อ ค่าธรรมเนียมให้คณะลูกขุน เสียงของเขาระบุว่า การตัดสิน สรุป foregone เราได้ยินไม่มีพนักงานอัยการหรือทนายความแก้ต่าง และเรียนรู้หลักฐานเฉพาะ second-hand เป็นการอภิปราย jurors มัน ภาพยนตร์ courtroom ส่วนใหญ่รู้สึกว่ามันต้องจบ ด้วยคำพิพากษาที่แน่ชัด แต่ "คนโกรธ 12" ไม่ระบุว่า จำเลยมีความผิด หรือผู้บริสุทธิ์ มันไม่เกี่ยวกับว่าคณะมีข้อสงสัยที่สมเหตุสมผลเกี่ยวกับความผิดของเขาหลักการของข้อสงสัยที่สมเหตุสมผล ความเชื่อที่ว่าจำเลยเป็นผู้บริสุทธิ์จนกว่าจะพิสูจน์ความผิด เป็นหนึ่งในองค์พุทธเจ้ามากที่สุดของรัฐธรรมนูญของเรา แม้ชาวอเมริกันจำนวนมากมีความยากลำบากในการยอมรับมัน "มันเป็นกรณีเปิด และปิด จัดชิด Juror หมายเลข 3 (Lee J. คด) เป็นคณะลูกขุนก่อนรวบรวมในการเข้าพักน้อย เมื่อดำเนินการลงคะแนนครั้งแรก ยอมรับ 10 jurors เพื่อนของเขา และมี holdout เดียว - Juror เลขที่ 8 (สมเด็จพระเจ้าเฮนรีฟอนดา)นี่คือภาพยนตร์ที่ความตึงเครียดมาจากบุคลิกภาพความขัดแย้ง การเจรจา และ ภาษากาย ไม่ดำเนินการ ที่จำเลยได้รับ glimpsed ในย่อเดียวยิง ซึ่งตรรกะ อารมณ์ และอคติต่อสู้เพื่อควบคุมฟิลด์ มันเป็นผลงานชิ้นเอกของสุกใสสมจริง - แบบมาในลักษณะการถ่ายภาพ และแก้ไขข้อคิดเห็นบนมุ่งเนื้อหา ออกใน 1957 เมื่อ Technicolor และค่าผลิตเขียวขจีมีทั่วไป "12 โกรธคน" ถูกแบบ lean และหมายถึง มันมีรีวิวสุขสันต์และการแพร่กระจายในนิตยสารชีวิต แต่เป็นความผิดหวังที่สำนักงานกล่อง ปีที่ พบซึ่งตนเป็น อย่างไรก็ตาม และในปี 2002 การ สำรวจอินเทอร์เน็ตฐานข้อมูลก็แสดง 23 ในภาพยนตร์ที่ดีที่สุดของเวลาทั้งหมดเรื่องจะขึ้นอยู่กับการเล่นโทรทัศน์ โดย Reginald Rose ภายหลังทำเป็นภาพยนตร์ โดยแขกห้องกว้าง กับโรสและเฮนรี่ฟอนดาทำหน้าที่เป็นผู้ผลิตร่วม และทำให้ค่าเงินของตนเองเพื่อเงินมัน มันเป็นคุณสมบัติแรกของแขก ถึงแม้ว่าเขามีประสบการณ์มากในละครโทรทัศน์ และแบบ cinematography ถูก โดยทหารผ่านศึกบอริ Kaufman แสดงทักษะสำหรับขันความตึงเครียดในการแลกเปลี่ยนพูดคุยการมีเครดิต ("บนเดอะวอเตอร์ฟร้อนท์ "เดินทางเป็นวันเป็นคืน")หล่อที่รวมดาว bankable เดียว ฟอน แต่นักแสดงที่ 11 อื่น ๆ ได้ดีที่สุดแล้ว ทำงานในนิวยอร์ก มาร์ติน Balsam, Lee J. คด ทุกมาร์แชลล์ แจ็ค Klugman ข่าวแจ็ค Ed Begley และโรเบิร์ตเวบเบอร์ ควันพวกเขา พวกเขาเหงื่อ พวกเขา สาบาน พวกเขานอนแผ่ พวก stalk พวกเขาได้รับโกรธในจำนวนเพียง 95 นาที (บางครั้งรู้สึกว่าภาพยนตร์จะถ่ายทำในเวลาจริง), jurors ในทั้งหมดไว้ความสับสน พื้นหลัง อาชีพ อคติ และอารมณ์ tilts ยังคงหลักฐานทั้งหมดที่เรารู้สึกว่า เรารู้มากเท่าที่คณะลูกขุนไม่ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเกี่ยวกับคนที่ว่า เขาฆ่าได้ยิน และเห็นจำเลยหลบหนี และผู้หญิงข้ามถนนที่กล่าวว่า เธอเห็นมันเกิดขึ้นผ่านหน้าต่างของ L ย้าย รถไฟเราเห็นฆาตกรรม อาวุธ มีดใบมีดสลับ และได้ยิน jurors อภิปรายมุมของมีดที่บาดแผล เราดูเป็นฟอน imitates ขั้น shuffling ของชาย เหยื่อจังหวะ เพื่อดูว่าเขาสามารถได้รับไปประตูในเวลาหาฆาตกรหนี ในการประดิษฐ์คิดค้น แบบ จะสมดุลหนึ่งชิ้นเป็นอย่างพิถีพิถันที่รวมของทริลเลอร์อกาธาคริสตีเป็นหลักฐานกับอีกที่ดูเหมือนขัดแย้ง "12 โกรธผู้ชาย"แต่มันไม่เกี่ยวกับการแก้ปัญหาอาชญากรรม เป็นการศึกษาเกี่ยวกับการส่งชายหนุ่มตาย ภาพยนตร์เป็นเวลามุมมองล่าสุดเปิดเผยว่า หลายตายเรียนจะยึดหลักฐานปนเปื้อน อักขระฟอนกล่าวว่า "เรากำลังพูดถึงของใครบางคนชีวิตที่นี่ "เราไม่สามารถตัดสินใจใน 5 นาที ถ้าเราไม่ถูกต้องหรือไม่"จำเลย เมื่อเรา glimpse เขาดู "ชาติพันธุ์" แต่กลุ่มที่ระบุ เขาอาจจะอิตาลี ตุรกี อินเดีย ชาวยิว อาหรับ เม็กซิกัน ตาของเขาจะช่วย ด้วยวงกลมสีดำ และเขาดูเหนื่อย และกลัว ในห้องตัดสิน jurors บางทำอ้างอิง veiled "คนเหล่านี้" สุดท้าย Juror หมายเลข 10 (Ed Begley) เริ่มต้นเช่าการเหยียดสีผิว ("คุณรู้ว่าวิธีเหล่านี้คนโกหก มันจะเกิดได้ พวกเขาไม่ทราบว่าความจริงคืออะไร และให้ฉันบอกคุณ พวกเขาไม่จำเป็นด้วยเหตุผลใด ๆ จริงใหญ่ฆ่าคน ทั้ง...") เป็นที่เขายังคง juror หนึ่งหลังจากที่อื่นหมายถึงค่าจากตารางคณะเดิน เปิดหลังของเขา แม้กระทั่งผู้ที่คิดว่า จำเลยมีความผิดไม่สามารถนั่ง และฟังอคติของ Begley เป็นฉากหนึ่งที่มีประสิทธิภาพมากที่สุดในภาพยนตร์คะแนน ที่เริ่มต้น 11 1 กะค่อย ๆ แม้ว่าภาพยนตร์จะชัดเจนสามารถตำแหน่งฟอน ไม่ทั้งหมดของผู้ลงคะแนนเสียงที่ "ผิด" จะสื่อถึงในเชิงลบ หนึ่งตัวละครสำคัญคือ Juror หมายเลข 4 (E. G. มาร์แชลล์), stockbroker ที่สวมแว่นตา rimless ซึ่งขึ้นอยู่กับตรรกะบริสุทธิ์ และพยายามหลีกเลี่ยงอารมณ์ทั้งหมด อื่น Juror หมายเลข 7 (ข่าวแจ็ค), ใครมีตั๋วเกมเบสบอล เติบโตสัมฤทธิผล และเสียงของเขาจะรีบสิ่งตามการเปลี่ยนแปลง หมายเลข 11 (จอร์จ Voskovec), การอพยพที่พูด ด้วยสำเนียง juror ถูกนับเขา: "ใครบอกคุณว่า คุณมีสิทธิ์ที่จะเล่นเช่นนี้กับชีวิตของคน" ก่อนหน้านี้ หมายเลข 11 ถูกโจมตีเป็นชาวต่างชาติ: "พวกเขามา และในเวลา ที่พวกเขากำลังบอกเราวิธีการเรียกใช้งาน"มีการกล่าวถึงกลยุทธ์ภาพของภาพยนตร์ โดยแขกทำภาพยนตร์ หนึ่งในหนังสือฉลาดที่สุด และข้อมูลที่เคยเขียนเกี่ยวกับโรงภาพยนตร์ ในภาพยนตร์ เขากล่าวว่า "เลนส์พล็อต" เกิดขึ้นกับเขา: เพื่อให้ห้องดูเล็กลงเป็นเรื่องต่อ เขาค่อย ๆ เปลี่ยนเลนส์ความยาวโฟกัสยาว เพื่อให้พื้นหลังดูเหมือนจะ ปิดในตัว"นอกจากนี้ เขาเขียน "ฉันยิงสามแรกของภาพยนตร์ระดับตา ยิงสามสองที่ตาที่สามสุดท้าย from below ตา วิธี ไปทางส่วนท้าย เพดานเริ่มปรากฏขึ้น ไม่เพียงถูกปิดในผนัง เพดานได้เช่นกัน ความรู้สึกของเพิ่ม claustrophobia ไม่มากจะเพิ่มความตึงเครียดของส่วนท้ายของภาพยนตร์" ในการถ่ายภาพล่าสุดของฟิล์ม เขาพิจารณา เขาใช้เลนส์มุมกว้าง "เพื่อให้เราหายใจในที่สุดก็"ภาพยนตร์เล่นเหมือนหนังสือเป็นกรรมการในการเลือกเลนส์มีผลต่ออารมณ์ โดยค่อย ๆ ลดกล้องของเขา แขกแสดงองค์ประกอบหลักอื่น: กล้องสูงมีแนวโน้มครอง กล้องต่ำกว่ามีแนวโน้มจะถูกครอบงำ เมื่อภาพยนตร์เริ่ม เรามองลงอักขระ และมุมแนะนำพวกเขาสามารถ comprehended และมาสเตอร์ สิ้นสุด พวกเขา loom เรา และเรารู้สึกจม ด้วยแรงตัณหาของพวกเขา แขกใช้ closeups บ่อย แต่มีประสิทธิภาพ: ชายคนหนึ่งโดยเฉพาะ - Juror หมายเลข 9 (โจเซฟ Sweeney คนเก่าแก่ที่สุดในคณะลูกขุน) - มักจะเห็นในเต็มเฟรม เนื่องจากเขามีวิธีการตัดจุดสำคัญ และระบุชัดเจนหลังจากมี eluded อื่นสำหรับแขกห้องกว้าง 1924 เกิด "คนโกรธ 12" เป็นจุดเริ่มต้นของอาชีพของฟิล์มที่ได้มักจะมีประเด็นแย้ง พิจารณาชื่อเหล่านี้จากภาพยนตร์ของเขา 43: "เดอะ Pawnbroker" (ฮอโลคอสต์), "Fail-Safe" (สงครามนิวเคลียร์โดยไม่ตั้งใจ), "Serpico" (ตำรวจทุจริต), "สุนัขวันบ่าย" (ทัศนะของ), "เครือข่าย" (ผุของข่าวโทรทัศน์), "เดอะพิพากษา" (ติดและ malpractice), "Daniel" (ลูกโทษความบาปของพ่อ), "รันบนว่าง" (รุนแรง fugitives), และ "สำคัญดูแล" (สุขภาพ) ยังมี comedies และดนตรี ("ตัวช่วย") ถ้าแขกไม่ได้อยู่ที่มีชื่อเสียงของกรรมการอเมริกัน ที่เขาช่วงอย่างกว้างขวางเพราะ เขาไม่สามารถจัดกลุ่ม ภาพยนตร์ไม่ได้ปัญญาของผู้ชมดังนั้นเกรงอย่างสม่ำเสมอ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในรูปแบบ "12 คนที่โกรธ" เป็นละครที่ห้องพิจารณาคดี ในวัตถุประสงค์มันเป็นหลักสูตรความผิดพลาดในทางเดินเหล่านั้นของรัฐธรรมนูญที่สัญญาว่าจำเลยมีการพิจารณาคดีที่เป็นธรรมและข้อสันนิษฐานของความไร้เดียงสา มันมีชนิดของความเรียบง่ายสิ้นเชิง: นอกเหนือจากการติดตั้งสั้นและวรรณกรรม briefer ฟิล์มทั้งหมดจะเกิดขึ้นภายในขนาดเล็กนิวยอร์กซิตี้ห้องคณะลูกขุนใน "วันที่ร้อนที่สุดของปี" ขณะที่ 12 คนอภิปรายชะตากรรมของ จำเลยหนุ่มด้วยข้อหาฆ่าพ่อของเขา. ภาพยนตร์เรื่องนี้แสดงให้เราเห็นอะไรของการทดลองตัวเองยกเว้นของผู้พิพากษาพอเป็นพิธี, เบื่อเกือบคิดค่าใช้จ่ายให้คณะลูกขุน เสียงของเสียงของเขาบ่งบอกถึงคำตัดสินของศาลเป็นข้อสรุปมาก่อน เราได้ยินทั้งทนายความอัยการหรือการป้องกันและเรียนรู้ของหลักฐานเพียงมือสองเป็นคณะลูกขุนอภิปรายมัน หนังห้องพิจารณาคดีรู้สึกว่ามันจำเป็นที่จะต้องจบลงด้วยคำตัดสินชัดเจน แต่ "12 Angry Men" ไม่เคยระบุว่าจำเลยเป็นผู้บริสุทธิ์หรือว่ามีความผิด มันเป็นเรื่องเกี่ยวกับคณะลูกขุนว่ามีเหตุอันควรสงสัยเกี่ยวกับความผิดของเขา. หลักการของเหตุอันควรสงสัยเชื่อว่าจำเลยเป็นผู้บริสุทธิ์จนกว่าจะพิสูจน์ได้ว่ามีความผิดเป็นหนึ่งในองค์ประกอบที่รู้แจ้งมากที่สุดของรัฐธรรมนูญของเราแม้ว่าชาวอเมริกันจำนวนมากมีความยากลำบากในการยอมรับ มัน "มันเป็นกรณีที่เปิดและปิด" ยึดตุลาการฉบับที่ 3 (ลีเจคอบบ์) ในฐานะคณะลูกขุนแรกที่รวบรวมอยู่ในห้องเล็ก ๆ น้อย ๆ ของพวกเขาอึดอัด . เมื่อลงคะแนนเสียงครั้งแรกถูกนำ, 10 ของคณะลูกขุนเพื่อนของเขาเห็นด้วยและมีเพียงหนึ่งยอมอ่อนข้อ - ตุลาการฉบับที่ 8 (เฮนรี่ฟอนดา) นี้เป็นภาพยนตร์ที่มาพร้อมความตึงเครียดจากความขัดแย้งบุคลิกภาพการเจรจาและภาษากายไม่ดำเนินการ; ที่จำเลยได้รับการมองเห็นเฉพาะในการยิงสั้น ๆ เดียว; ตรรกะที่อารมณ์ความรู้สึกและการต่อสู้อคติในการควบคุมข้อมูล มันเป็นผลงานชิ้นเอกของความสมจริงเก๋ - สไตล์มาในลักษณะการถ่ายภาพและการแก้ไขความเห็นเกี่ยวกับกระดูกเปลือยของเนื้อหา ปล่อยออกมาในปี 1957 เมื่อเท็และค่าการผลิตที่เขียวชอุ่มเป็นเรื่องปกติ "12 คนพิพากษา" เป็นลีนและหมายถึง มันมีความสุขความคิดเห็นและการแพร่กระจายในนิตยสารชีวิต แต่เป็นความผิดหวังที่บ็อกซ์ออฟฟิศ กว่าปีที่ผ่านมาก็พบว่ามีการเลือกตั้งอย่างไรและในปี 2002 ภาพยนตร์อินเทอร์เน็ตการสำรวจฐานข้อมูลมันเป็นรายการที่ 23 ในหมู่ภาพยนตร์ที่ดีที่สุดตลอดเวลา. เรื่องราวจะขึ้นอยู่กับการเล่นโทรทัศน์โดยเรจินัลโรสทำต่อมาเป็นภาพยนตร์โดยซิดนีย์ ลูเม็ตกับโรสและเฮนรี่ฟอนดาทำหน้าที่เป็นผู้ร่วมผลิตและวางขึ้นเงินของตัวเองเพื่อเป็นเงินทุนนั้น มันเป็นคุณลักษณะลูเม็ตแรกของแม้ว่าเขาจะมีประสบการณ์มากในละครโทรทัศน์และภาพยนตร์โดยทหารผ่านศึกบอริลิตรที่มีสินเชื่อ ("บนริมฝั่ง", "วันเดินทางเข้ามาในตอนกลางคืน") แสดงความสามารถสำหรับการกระชับความตึงเครียดใน การแลกเปลี่ยนบทสนทนา. บล็อกที่รวมเพียงหนึ่ง bankable ดาวฟอนดา แต่อีก 11 นักแสดงอยู่ในกลุ่มที่ดีที่สุดแล้วการทำงานในนิวยอร์กรวมทั้งมาร์ตินยาหม่องลีเจคอบบ์, EG มาร์แชลล์, แจ็คลุ้กแมน, แจ็คคุมเอ็ด Begley และโรเบิร์ต เว็บเบอร์ พวกเขาสูบบุหรี่พวกเขาเหงื่อพวกเขาสาบานที่พวกเขานอนแผ่พวกเขาก้านพวกเขาได้รับโกรธ. ในระยะเวลาเพียง 95 นาที (บางครั้งมันก็รู้สึกว่าหนังเรื่องนี้ถูกยิงในเวลาจริง), คณะลูกขุนได้รับการกำหนดไว้ในแง่ของพวกเขา บุคลิก, พื้นหลัง, อาชีพอคติและอารมณ์เอียง หลักฐานเป็นที่ถกเถียงกันเพื่อให้สมบูรณ์ที่เรารู้สึกว่าเรารู้มากที่สุดเท่าที่คณะลูกขุนไม่โดยเฉพาะอย่างยิ่งเกี่ยวกับชายชราคนหนึ่งที่บอกว่าเขาได้ยินฆาตกรรมและเห็นจำเลยหลบหนีและผู้หญิงข้ามถนนที่บอกว่าเธอเห็นมันเกิดขึ้นผ่านหน้าต่างของ การเคลื่อนย้ายรถไฟ L. เราเห็นอาวุธที่ใช้สังหาร, มีดสวิทช์ใบและได้ยินคณะลูกขุนอภิปรายมุมของแผลมีด เราดูเป็นฟอนดาเลียนแบบขั้นตอนสับของชายชราเหยื่อโรคหลอดเลือดสมองเพื่อดูว่าเขาจะได้รับไปที่ประตูในเวลาที่จะเห็นหนีฆาตกร ในความฉลาดของตนในทางที่มันสมดุลหนึ่งชิ้นส่วนของหลักฐานอื่นที่ดูเหมือนขัดแย้ง "12 คนที่โกรธ" เป็นอย่างพิถีพิถันเป็นผลรวมของหนังสยองขวัญ Agatha Christie. แต่มันไม่ได้เกี่ยวกับการแก้ปัญหาอาชญากรรม มันเป็นเรื่องเกี่ยวกับการส่งชายหนุ่มที่จะตาย ภาพยนตร์เป็นเวลาที่เหมาะสมในมุมมองของการเปิดเผยล่าสุดว่าความเชื่อมั่นแถวตายจำนวนมากจะขึ้นอยู่กับหลักฐานที่ปนเปื้อน "เรากำลังพูดถึงเกี่ยวกับชีวิตของคนที่นี่" ตัวละครดากล่าวว่า "เราไม่สามารถตัดสินใจในห้านาที. เผื่อว่าเราผิดหรือเปล่า?" จำเลยเมื่อเราเหลือบเขาดู "ชาติพันธุ์" แต่ไม่เฉพาะกลุ่ม เขาอาจจะเป็นอิตาลี, ตุรกี, อินเดีย, ยิว, อาหรับ, เม็กซิกัน ดวงตาของเขาจะถูกล้อมรอบด้วยวงกลมสีเข้มและเขาดูเหนื่อยและกลัว ในห้องคณะลูกขุนคณะลูกขุนบางส่วนทำให้การอ้างอิงสวมหน้ากากเป็น "คนเหล่านี้." สุดท้ายที่ลูกขุน 10 (เอ็ด Begley) เริ่มต้นพูดจาโผงผางชนชั้น ("คุณรู้ว่าคนเหล่านี้อยู่. มันเกิดในพวกเขา. พวกเขาไม่ได้รู้ว่าสิ่งที่ความจริงก็คือ. และให้ฉันบอกคุณพวกเขาไม่จำเป็นจริงใด ๆ เหตุผลใหญ่ที่จะฆ่าใครสักคนทั้ง ... ") ในขณะที่เขายังคงเป็นหนึ่งตุลาการหลังจากที่อื่นลุกขึ้นยืนจากตารางคณะลูกขุนและเดินออกไปหันหลังของเขา แม้แต่คนที่คิดว่าจำเลยมีความผิดไม่สามารถนั่งและฟังอคติ Begley ของ ที่เกิดเหตุเป็นหนึ่งในมีประสิทธิภาพมากที่สุดในหนังเรื่องนี้. ออกเสียงลงคะแนนซึ่งจะเริ่มขึ้นเป็น 11 ต่อ 1 กะค่อยๆ แม้ว่าหนังเรื่องนี้อย่างชัดเจนในความโปรดปรานของตำแหน่งฟอนดาไม่ได้ทั้งหมดของผู้ลงคะแนน "ผิด" เป็นภาพลบ หนึ่งในตัวละครสำคัญคือตุลาการฉบับที่ 4 (EG มาร์แชลล์) นายหน้าสวมแว่นตาที่ไม่มีขอบที่ขึ้นอยู่กับเหตุผลบริสุทธิ์และพยายามที่จะหลีกเลี่ยงความรู้สึกทั้งหมด อีกตุลาการฉบับที่ 7 (แจ็คผู้คุม), ผู้ที่มีบัตรเข้าชมการแข่งขันเบสบอลเติบโตใจร้อนและการเปลี่ยนแปลงการลงคะแนนเสียงของเขาเพียงจะรีบไปตามสิ่งที่ ตุลาการฉบับที่ 11 (จอร์จ Voskovec) ผู้อพยพที่พูดด้วยสำเนียง, บารมีเขา: "ใครบอกคุณว่าคุณมีสิทธิที่จะเล่นเช่นนี้กับชีวิตของมนุษย์ได้หรือไม่" ก่อนหน้านี้ที่ 11 ถูกโจมตีเป็นชาวต่างชาติ: "พวกเขามามากกว่าและในเวลาที่ไม่ทั้งหมดที่พวกเขากำลังบอกเราว่าวิธีการทำงานการแสดง." กลยุทธ์ภาพของหนังเรื่องนี้จะกล่าวถึงโดยลูเม็ตในการสร้างภาพยนตร์แห่งหนึ่งของ หนังสือที่ชาญฉลาดและให้ข้อมูลมากที่สุดที่เคยเขียนเกี่ยวกับภาพยนตร์ การวางแผนในภาพยนตร์เขากล่าวว่า "พล็อตเลนส์" ที่เกิดขึ้นกับเขาเพื่อให้ห้องดูมีขนาดเล็กเป็นเรื่องที่ต่อเนื่องเขาค่อยๆเปลี่ยนไปเป็นเลนส์ได้อีกต่อไปเพื่อให้ภูมิหลังที่ดูเหมือนจะปิดในตัวละคร"นอกจากนี้" เขาเขียน "ฉันยิงสามครั้งแรกของภาพยนตร์เหนือระดับตายิงสามครั้งที่สองในระดับสายตาและสุดท้ายที่สามจากต่ำกว่าระดับสายตา. ในวิธีการที่ในช่วงปลายเพดานเริ่มปรากฏให้เห็น ไม่เพียง แต่ถูกผนังปิดในฝ้าเพดานเป็นอย่างดี. ความรู้สึกของการเพิ่มทึบไม่มากที่จะยกระดับความตึงเครียดของส่วนสุดท้ายของภาพยนตร์ ". ในภาพยนตร์เรื่องนี้เป็นนัดสุดท้ายที่เขาตั้งข้อสังเกตเขาใช้เลนส์มุมกว้าง "เพื่อให้เราหายใจในที่สุด." ภาพยนตร์เล่นเหมือนตำรากรรมการสนใจในวิธีการทางเลือกเลนส์ที่มีผลต่ออารมณ์ โดยค่อยๆลดกล้องของเขาแสดงให้เห็นถึงหลักการลูเม็ตขององค์ประกอบอื่น: กล้องที่สูงขึ้นมีแนวโน้มที่จะครอง, กล้องที่ต่ำกว่ามีแนวโน้มที่จะถูกครอบงำ ในขณะที่ภาพยนตร์เรื่องนี้เริ่มต้นที่เรามองลงบนตัวอักษรและมุมที่แสดงให้เห็นว่าพวกเขาสามารถเข้าใจและเข้าใจ โดยท้ายที่สุดพวกเขาทอผ้ามากกว่าเราและเรารู้สึกจมโดยการบังคับของความรักของพวกเขา ลูเม็ตใช้ closeups ไม่ค่อย แต่มีประสิทธิภาพ: ชายคนหนึ่งโดยเฉพาะอย่างยิ่ง - ตุลาการฉบับที่ 9 (โจเซฟสวีนีย์เป็นคนที่เก่าแก่ที่สุดในคณะลูกขุน) - มักจะเห็นในกรอบเต็มเพราะเขามีวิธีการตัดไปยังจุดที่สำคัญ และระบุชัดหลังจากที่มันได้เลือนหายไปคนอื่น ๆ . สำหรับซิดนีย์ลูเม็ตเกิดในปี 1924 "12 คนที่โกรธ" เป็นจุดเริ่มต้นของอาชีพของหนังเรื่องนั้นได้พยายามที่มักประเด็นขัดแย้ง ชื่อเหล่านี้พิจารณาจากหมู่ 43 ภาพยนตร์ของเขาว่า "ผู้รับจำนำ" (หายนะ), "ไม่ปลอดภัย" (สงครามนิวเคลียร์อุบัติเหตุ), "Serpico" (ตำรวจทุจริต), "บ่ายวันหมา" (รักร่วมเพศ), "เครือข่าย" ( การสลายตัวของข่าวทีวี), "คำตัดสิน" (โรคพิษสุราเรื้อรังและทุจริตต่อหน้าที่), "แดเนียล" (ลูกชายลงโทษสำหรับความผิดของพ่อแม่ของเขา), "ทำงานบนที่ว่างเปล่า" (ผู้ลี้ภัยรุนแรง) และ "การดูแลที่สำคัญ" (การดูแลสุขภาพ ) นอกจากนี้ยังมีคอเมดี้และดนตรี ("กรอง") ถ้าลูเม็ตเป็นไม่อยู่ในกลุ่มที่มีชื่อเสียงที่สุดของกรรมการชาวอเมริกันที่เป็นเพียงเพราะเขาช่วงอย่างกว้างขวางว่าเขาไม่สามารถแบ่งได้ ผู้สร้างภาพยนตร์ไม่กี่ได้รับความเคารพอย่างต่อเนื่องเพื่อให้หน่วยสืบราชการลับของผู้ชม

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในรูปแบบ " 12 คนโกรธ " เป็นศาลของละคร ในจุดประสงค์ของหลักสูตรความผิดพลาดในเรื่องของรัฐธรรมนูญ ที่สัญญาว่า จำเลยได้รับการพิจารณาคดีอย่างเป็นธรรมและข้อสันนิษฐานของความไร้เดียงสา มันมีชนิดของตาร์คความเรียบง่าย : นอกเหนือจากการตั้งค่าที่สั้นและเป็นบทส่งท้ายย่นย่อ ฟิล์ม ทั้งหมดจะเกิดขึ้นภายในขนาดเล็กนิวยอร์กซิตี้คณะลูกขุนห้อง " วันที่ร้อนที่สุดของปี" เป็นผู้ชาย 12 คน อภิปรายชะตากรรมของหนุ่มจำเลยข้อหาฆ่าพ่อ

หนังแสดงให้เราเห็นอะไรจากการทดลองเอง ยกเว้น ตัดสินแค่ เกือบจะเบื่อ ประจุคณะลูกขุน น้ำเสียงของเขาเสียงบ่งบอกคำตัดสินเป็นข้อสรุปมาก่อน . เราได้ยินทั้งอัยการและทนายจำเลย และเรียนรู้ของหลักฐาน เพียง มือสอง เป็นลูกขุนอภิปรายมันภาพยนตร์ courtroom ส่วนใหญ่รู้สึกมันต้องจบลงด้วยคำตัดสินที่ชัดเจน แต่ " 12 คนโกรธ " ไม่ระบุว่าจำเลยเป็นผู้บริสุทธิ์ หรือมีความผิด มันคือประมาณว่าคณะลูกขุนมีข้อสงสัยเกี่ยวกับความผิดของเขา . . . . . .

หลักการของข้อสงสัย , ความเชื่อว่าจำเลยเป็นผู้บริสุทธิ์จนกว่าจะพิสูจน์ความผิด เป็นหนึ่งใน ที่สุด แล้วองค์ประกอบของรัฐธรรมนูญของเราถึงแม้ชาวอเมริกันจำนวนมากมีปัญหาในการยอมรับมัน มันเป็นกรณีการเปิด และปิด " snaps ลูกขุนหมายเลข 3 ( อี เจ คอบบ์ ) ขณะที่คณะลูกขุนก่อนรวบรวมในห้องเล็กๆ ที่แคบ เมื่อลงคะแนนครั้งแรกเป็นที่ 10 ของคณะลูกขุนเพื่อนของเขาเห็นด้วยและมีเพียงหนึ่งไม่ยอมอ่อนข้อ -- ลูกขุนหมายเลข 8 ( เฮนรี่ ฟอนด้า ) .

นี่เป็นหนังที่แรงมาจากความขัดแย้งทางบุคลิกภาพ บทสนทนา และภาษากายไม่ใช่การกระทำ ที่จำเลยถูกมองผ่านๆเพียงในครั้งเดียวสั้นยิง ซึ่งเหตุผล อารมณ์และอคติการต่อสู้เพื่อควบคุมภาคสนาม มันเป็นผลงานชิ้นเอกของสุกใสสัจนิยม -- สไตล์มาในทางการถ่ายภาพและแก้ไขความคิดเห็นที่กระดูกเปลือยของเนื้อหา เปิดตัวในปี 1957 เมื่อเทคนิคัลเลอร์และการผลิตอันมีค่าร่วมกัน " 12 คนโกรธ " เป็นยันและหมายถึงมีรีวิวปลาบปลื้มยินดี และการแพร่กระจายในนิตยสารชีวิต แต่ผิดหวังในบ็อกซ์ออฟฟิศ ปี นั้นพบว่ามีเลือกตั้ง อย่างไรก็ตาม ใน 2002 และฐานข้อมูลภาพยนตร์อินเทอร์เน็ตโพลล์มันอยู่ที่ 23 ของภาพยนตร์ที่ดีที่สุดของเวลาทั้งหมด .

เรื่องราวจะขึ้นอยู่กับละครโดยเรจินัลด์ กุหลาบ ต่อมากลายเป็นหนังของ คริสโตเฟอร์ โนแลน ,ด้วยกุหลาบและเฮนรี่ ฟอนด้า ในฐานะผู้ผลิต Co และเอาเงินของตัวเองเพื่อการเงินมัน มันเป็นคุณสมบัติแรก ลูเมต , แม้ว่าเขามีประสบการณ์มากในละครโทรทัศน์ และภาพยนตร์ โดยทหารผ่านศึก บอริส คอฟแมน ซึ่งหน่วยกิต ( " ริมฝั่งน้ำ " , " นานวันเข้าการเดินทางตอนกลางคืน " ) แสดงทักษะขันแรงในการสนทนาแลกเปลี่ยน .

โดยรวมเพียงหนึ่งซึ่งเก็บเงินไว้ให้บางคนดาว ฟอนด้า แต่อีก 11 นักแสดงในหมู่ที่ดีที่สุดแล้วทำงานในนิวยอร์ก รวมถึง มาร์ติน จาก ลี เจค๊อบ เช่น มาร์แชล แจ็คคลักเมิ่น แจ็ค พัศดี เอ็ดเบ็กลีย์ กับ โรเบิร์ต เวบเบอร์ พวกเขาสูบบุหรี่ พวกเขาเหงื่อที่พวกเขาสาบาน พวกเขาแผ่มันตามพวกเขาโกรธ

ในความยาว 95 นาที ( บางครั้งรู้สึกเหมือนหนังที่ถ่ายทำในเวลาจริง )คณะลูกขุนทั้งหมดที่กำหนดไว้ในแง่ของบุคลิกของพวกเขา , พื้นหลัง , อาชีพ , อคติและเอียงทางอารมณ์ หลักฐานคือการถกเถียงเพื่อให้สมบูรณ์ที่เรารู้สึกว่าเรารู้ตามที่คณะลูกขุนไม่ได้ โดยเฉพาะเรื่องของชายชรา ที่บอกว่า ได้ยินเสียงและเห็นจำเลยหลบหนีคดี และผู้หญิงข้ามถนนที่บอกว่าเธอเห็นผ่านทางหน้าต่างของรถไฟย้าย l .

เราเจออาวุธที่ใช้ฆาตกรรม สวิตช์ใบมีด และได้ยินคณะลูกขุนอภิปรายมุมมีดแผล เราดูเป็น Fonda เลียนแบบสับก้าวของชายแก่ จังหวะเหยื่อ เพื่อดูว่าเขาจะได้รับไปที่ประตูในเวลาที่เห็นคนร้ายหลบหนีไป ในความฉลาดในวิธีดุลหนึ่งชิ้นส่วนของหลักฐานอื่นที่ดูเหมือนจะตรงกันข้ามกัน" 12 คนโกรธ " เป็นพิถีพิถันเป็นผลรวมของ Thriller Agatha Christie .

แต่มันไม่ได้เกี่ยวกับการแก้อาชญากรรม มันเกี่ยวกับการส่งคนหนุ่มไปตาย หนังที่เหมาะในมุมมองของสัญญาณที่ผ่านมานั้นถือว่าความตายแถวมากมายอยู่บนพื้นฐานของหลักฐานที่ปนเปื้อน . เรากำลังพูดถึงความเป็นความตาย " ตัวละคร ฟอนดาบอกว่า " . เราไม่สามารถตัดสินใจได้ใน 5 นาทีสมมติว่าเราผิด ? "

ของจำเลย เมื่อเราเหลือบไปดู " ชาติ " แต่ไม่เฉพาะกลุ่ม เขาอาจเป็นอิตาลี , ตุรกี , อินเดีย , ยิว , ภาษาอาหรับ , เม็กซิกัน ตาของเขาเป็นวงแหวน มีวงกลมสีเข้ม และเขาดูเหนื่อยและตกใจ ในห้องตัดสิน มีคณะลูกขุนให้ปกคลุมอ้างอิงถึง " คนเหล่านี้ " ในที่สุด ตุลาการไม่10 ( เอ็ดเบ็กลีย์ ) เริ่มพูดคุยเหยียดผิว ( " คุณรู้ว่าคนพวกนี้โกหก มันเกิดในพวกเขา พวกเขาไม่รู้ว่าอะไรคือความจริง และให้ฉันบอกคุณ พวกเขาไม่ต้องมีเหตุผลอะไรหรอก ฆ่าใครบางคนด้วย . . . . . . . " เขายังคงหนึ่งตุลาการอีกลุกขึ้นจากโต๊ะ และเดินทางไปกลับเขาแม้แต่คนที่คิดว่า จำเลยไม่สามารถนั่งฟังเบ็กลีย์ของอคติ ฉากเป็นหนึ่งในมีประสิทธิภาพมากที่สุดในหนัง

โหวต ซึ่งเริ่มต้นที่ 11-to-1 กะค่อย ๆ แม้ว่าภาพยนตร์จะชัดเจนในความโปรดปรานของตำแหน่ง Fonda , ไม่ทั้งหมดของผู้โหวต " ผิด " เป็น ภาพลบ หนึ่งในตัวละครหลักเป็นลูกขุนหมายเลข 4 ( เช่น มาร์แชล )นายหน้าสวมแว่นตา rimless ที่ขึ้นอยู่กับบริสุทธิ์ตรรกะและพยายามที่จะหลีกเลี่ยงอารมณ์ทั้งหมด ตุลาการอีกหมายเลข 7 ( แจ็ค พัศดี ) ใครมีตั๋วดูเบสบอล เติบโตใจร้อนและเปลี่ยนแปลงการโหวตแค่อะไรเพิ่ม ลูกขุนหมายเลข 11 ( จอร์จ voskovec ) ผู้อพยพที่พูดด้วยสำเนียง วิจารณ์เขา" ใครบอกคุณว่า คุณมีสิทธิที่จะเล่นแบบนี้กับชีวิตของมนุษย์ ? ก่อนหน้านี้ หมายเลข 11 ที่ถูกโจมตีเป็นชาวต่างชาติ : " พวกเขามาและในเวลาที่ไม่ทั้งหมด พวกเขาบอกเราว่าวิ่งโชว์ "

กลยุทธ์ภาพของหนังกล่าวถึง ลูเมตในการทำหนังที่ฉลาดที่สุดและข้อมูลเท่าที่เคยเขียนหนังสือเกี่ยวกับภาพยนตร์ ในการวางแผนดูหนัง เขาบอกว่า" พล็อต " เลนส์เกิดขึ้นกับเขาไป ทำให้ห้องดูเล็กลงเป็นข่าวอย่างต่อเนื่อง เขาค่อยๆเปลี่ยนเลนส์อีกต่อไปความยาวโฟกัสเพื่อให้พื้นหลังที่ดูเหมือนจะปิดในบนตัวละคร

" นอกจากนี้ " เขาเขียน " ผมยิงประตูแรกที่สามของภาพยนตร์เหนือระดับตา ยิงสามวินาทีที่ระดับสายตา และช่วงที่สามจากล่าง ระดับตา ในวิธีนี้ไปสิ้นสุดที่เพดานก็เริ่มปรากฏ ไม่เพียง แต่เป็นผนังปิดใน เพดานก็เช่นกัน ความรู้สึกของ claustrophobia เพิ่มไม่มากที่จะเพิ่มความตึงเครียดในส่วนสุดท้ายของหนัง ในหนังตอนสุดท้ายที่เขาสังเกต เขาใช้เลนส์มุมกว้าง เพื่อให้เราได้ " หายใจ "

หนังเล่นเหมือนตำราสำหรับกรรมการที่สนใจในวิธีการเลือกเลนส์มีผลต่ออารมณ์โดยค่อยๆลดกล้อง แสดงให้เห็นถึงอีก ลูเม็ตหลักองค์ประกอบศิลป์ : กล้องสูงกว่ามีแนวโน้มที่จะครองกล้องต่ำมีแนวโน้มที่จะครอบงำ เป็นภาพยนตร์ที่เริ่มต้นเราดูถูกตัวละครและมุมที่แสดงว่าพวกเขาสามารถถือปฏิบัติ และเข้าใจ ในตอนท้าย มันกี่ มากกว่าเรา และเรารู้สึกจมโดยแรงตัณหาของตน ใช้ ลูเม็ต closeups ไม่ค่อยแต่ประสิทธิภาพ : ชายหนึ่งโดยเฉพาะ -- ลูกขุนหมายเลข 9 ( โจเซฟ สวีนี่ คนโตผู้ชายในคณะลูกขุน ) -- จะเห็นบ่อยในกรอบเต็ม เพราะเขามีวิธีการตัดไปยังจุดที่สําคัญและระบุที่ชัดเจนหลังจากที่ได้ eluded ผู้อื่น

สำหรับ คริสโตเฟอร์ โนแลน , เกิดในปี 1924 , " 12 คนโกรธ " เป็นจุดเริ่มต้นของอาชีพฟิล์ม ที่มักแสวงหาประเด็นขัดแย้งพิจารณาชื่อเหล่านี้มาจากของเขา 43 ภาพยนตร์ : " ชุดว่ายน้ำ " ( ความหายนะ ) , " ล้มเหลวปลอดภัย " ( สงครามนิวเคลียร์อุบัติเหตุ ) , " เซอร์ปิโก้ " ( ตำรวจคอรัปชั่น ) " สุนัขวันบ่าย " ( รักร่วมเพศ ) , " เครือข่าย " ( การเสื่อมสลายของข่าวโทรทัศน์ ) , " คำตัดสิน " ( โรคพิษสุราเรื้อรังและผิดพลาด ) , " แดเนียล " ( ลูกชายลงโทษสำหรับบาปของพ่อแม่ของเขา ) " กำลังจะว่าง " ( หัวรุนแรงผู้หลบหนี ) และ " การวิจารณ์ " ( ดูแลสุขภาพ )ยังมีคณะตลกและดนตรี ( " วิซ " ) ถ้า ลูเมตไม่ได้เป็นหนึ่งในที่มีชื่อเสียงที่สุดของ บริษัท อเมริกัน เป็นเพียงเพราะเขาช่วงกันอย่างแพร่หลายดังนั้นเขาไม่สามารถจัดหมวดหมู่ บางรุ่นมีให้อย่างเคารพสติปัญญาของผู้ชม