Sleeping BeautyOnce there was a roy

Sleeping Beauty
Once there was a royal couple who grieved excessively because they had no children. When at last, after long waiting, the queen presented her husband with a little daughter, his majesty showed his joy by giving a christening feast, so grand that the like of it was never known. He invited all the fairies in the land—there were seven altogether—to stand godmothers to the little princess; hoping that each might bestow on her some good gift, as was the custom of good fairies in those days.
After the ceremony, all the guests returned to the palace, where there was set before each fairy-godmother a magnificent covered dish, with an embroidered table-napkin, and a knife and fork of pure gold, studded with diamonds and rubies. But alas! as they placed themselves at table, there entered an old fairy who had never been invited, because more than fifty years since she had left the king’s dominion on a tour of pleasure, and had not been heard of until this day. His majesty, much troubled, desired a cover to be placed for her, but it was of common delf, for he had ordered from his jeweller only seven gold dishes for the seven fairies aforesaid. The elderly fairy thought herself neglected, and muttered angry menaces, which were overheard by one of the younger fairies, who chanced to sit beside her. This good godmother, afraid of harm to the pretty baby, hastened to hide herself behind the tapestry in the hall. She did this, because she wished all the others to speak first—so that if any ill gift were bestowed on the child, she might be able to counteract it.
The six now offered their good wishes—which, unlike most wishes, were sure to come true. The fortunate little princess was to grow up the fairest woman in the world; to have a temper sweet as an angel; to be perfectly graceful and gracious; to sing like a nightingale; to dance like a leaf on a tree; and to possess every accomplishment under the sun. Then the old fairy’s turn came. Shaking her head spitefully, she uttered the wish that when the baby grew up into a young lady, and learned to spin, she might prick her finger with the spindle and die of the wound.
At this terrible prophecy all the guests shuddered; and some of the more tender-hearted began to weep. The lately happy parents were almost out of their wits with grief. Upon which the wise young fairy appeared from behind the tapestry, saying cheerfully “Your majesties may comfort yourselves; the princess shall not die. I have no power to alter the ill-fortune just wished her by my ancient sister—her finger must be pierced; and she shall then sink, not into the sleep of death, but into a sleep that will last a hundred years. After that time is ended, the son of a king will find her, awaken her, and marry her.”
Immediately all the fairies vanished.
The king, in the hope of avoiding his daughter’s doom, issued an edict, forbidding all persons to spin, and even to have spinning-wheels in their houses, on pain of instant death. But it was in vain. One day, when she was just fifteen years of age, the king and queen left their daughter alone in one of their castles, when, wandering about at her will, she came to an ancient donjon tower, climbed to the top of it, and there found a very old woman—so old and deaf that she had never heard of the king’s edict—busy with her wheel.
“What are you doing, good old woman?” said the princess.
“I’m spinning, my pretty child.”
“Ah, how charming! Let me try if I can spin also.”
She had no sooner taken up the spindle than, being lively and obstinate, she handled it so awkwardly and carelessly that the point pierced her finger. Though it was so small a wound, she fainted away at once, and dropped silently down on the floor. The poor frightened old woman called for help; shortly came the ladies in waiting, who tried every means to restore their young mistress, but all their care was useless. She lay, beautiful as an angel, the colour still lingering in her lips and cheeks; her fair bosom softly stirred with her breath: only her eyes were fast closed. When the king her father and the queen her mother beheld her thus, they knew regret was idle—all had happened as the cruel fairy meant. But they also knew that their daughter would not sleep for ever, though after one hundred years it was not likely they would either of them behold her awakening. Until that happy hour should arrive, they determined to leave her in repose. They sent away all the physicians and attendants, and themselves sorrowfully laid her upon a bed of embroidery, in the most elegant apartment of the palace. There she slept and looked like a sleeping angel still.
When this misfortune happened, the kindly young fairy who had saved the princess by changing her sleep of death into this sleep of a hundred years, was twelve thousand leagues away in the kingdom of inMataqu. But being informed of everything, she arrived speedily, in a chariot of fire drawn by dragons. The king was somewhat startled by the sight, but nevertheless went to the door of his palace, and, with a mournful countenance, presented her his hand to descend.
The fairy condoled with his majesty, and approved of all he had done. Then, being a fairy of great common sense and foresight, she suggested that the princess, awakening after a hundred years in this ancient castle, might be a good deal embarrassed, especially with a young prince by her side, to find herself alone. Accordingly, without asking any one’s leave, she touched with her magic wand the entire population of the palace—except the king and queen; governesses, ladies of honour, waiting-maids, gentlemen ushers, cooks, kitchen-girls, pages, footmen—down to the horses that were in the stables, and the grooms that attended them, she touched each and all. Nay, with kind consideration for the feelings of the princess, she even touched the little fat lap-dog, Puffy, who had laid himself down beside his mistress on her splendid bed. He, like all the rest, fell fast asleep in a moment. The very spits that were before the kitchen-fire ceased turning, and the fire itself went out, and everything became as silent as if it were the middle of the night, or as if the palace were a palace of the dead.
The king and queen—having kissed their daughter and wept over her a little, but not much, she looked so sweet and content—departed from the castle, giving orders that it was to be approached no more. The command was unnecessary; for in one quarter of an hour there sprung up around it a wood so thick and thorny that neither beasts nor men could attempt to penetrate there. Above this dense mass of forest could only be perceived the top of the high tower where the lovely princess slept.
A great many changes happen in a hundred years. The king, who never had a second child, died, and his throne passed into another royal family. So entirely was the story of the poor princess forgotten, that when the reigning king’s son, being one day out hunting and stopped in the chase by this formidable wood, inquired what wood it was and what were those towers which he saw appearing out of the midst of it, no one could answer him. At length an old peasant was found who remembered having heard his grandfather say to his father, that in this tower was a princess, beautiful as the day, who was doomed to sleep there for one hundred years, until awakened by a king’s son, her destined bridegroom.
At this, the young prince, who had the spirit of a hero, determined to find out the truth for himself. Spurred on by both generosity and curiosity, he leaped from his horse and began to force his way through the thick wood. To his maazement the stiff branches all gave way, and the ugly thorns sheathed themselves of their own accord, and the brambles buried themselves in the earth to let him pass. This done, they closed behind him, allowing none of his suite to follow: but, ardent and young, he went boldly on alone. The first thing he saw was enough to smite him with fear. Bodies of men and horses lay extended on the ground; but the men had faces, not death-white, but red as peonies, and beside them were glasses half filled with wine, showing that they had gone to sleep drinking. Next he entered a large court, paved with marble, where stood rows of guards presenting arms, but motionless as if cut out of stone; then he passed through many chambers where gentlemen and ladies, all in the costume of the past century, slept at their ease, some standing, some sitting. The pages were lurking in corners, the ladies of honour were stooping over their embroidery frames, or listening apparently with polite attention to the gentlemen of the court, but all were as silent as statues and as immoveable. Their clothes, strange to say, were fresh and new as ever: and not a particle of dust or spider-web had gathered over the furniture, though it had not known a broom for a hundred years. Finally the astonished prince came to an inner chamber, where was the fairest sight his eyes had helever bed.
A young girl of wonderful beauty lay asleep on an embroidered bed, and she looked as if she had only just closed her eyes. Trembling, the prince approached and knelt beside her. Some say he kissed her, but as nobody saw it, and she never told, we cannot be quite sure of the fact. However, as the end of the enchantment had come, the princess awakened at once, and looking at him with eyes of the tenders regard, said drowsily, “Is it you, my prince? I have waited for you very long.”
Charmed with these words, and still more with the tone in which they were uttered, the prince assured her that he loved her more than his life. Nevertheless, he was the most embarrassed of the two; for, thanks to the kind fairy, the princess had plenty of time to dream of him during her century of slumber, while he had never even heard of her till an hour before. For a long time did they sit conversing, and yet had not said half enough.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เจ้าหญิงนิทราเมื่อคู่รักรอยัลที่ grieved มากเกินไป เพราะจะมีเด็กไม่ได้ เมื่อในที่สุด หลังจากรอนาน ราชินีแสดงสามีบุตรสาวน้อย พระแสดงให้เห็นความสุขของเขาให้ christening งานฉลอง แกรนด์ดังว่า เหมือนของไม่เคยรู้จัก เขาเชิญนางฟ้าทั้งหมดในแผ่นดินซึ่งมีกันเจ็ดตัวยืน godmothers เจ้าหญิงน้อย หวังว่าที่แต่ละอาจอำนวยกับเธอของขวัญบางอย่างดี เป็นที่กำหนดเองของนางฟ้าที่ดีในวันนั้นหลังพิธี วัง กลับพักมีที่ตั้งก่อนละ fairy godmother จานปกคลุมสวยงาม การปักตารางผ้าเช็ด ปาก และมีด และส้อมทองคำบริสุทธิ์ studded ด้วยเพชรและทับทิม แต่อนิจจา ขณะที่พวกเขาวางไว้เองในตาราง มีป้อนมีแฟรี่เก่าที่ได้เคยรับเชิญ เพราะกว่าห้าสิบปีนับตั้งแต่เธอได้ทิ้งพระเองของความสุข และก็ไม่ได้ได้ยินจนกระทั่งวันนี้ พระ ปัญหามาก ต้องครอบคลุมการวางสำหรับเธอ แต่มันเป็นของทั่วไป delf สำหรับเขาสั่งจาก jeweller ของเขาเพียงเจ็ดนางฟ้าเจ็ด aforesaid ทองอาหาร นางฟ้าผู้สูงอายุคิดว่า ตัวเองที่ถูกละเลย และ muttered โกรธ menaces ซึ่งถูก overheard หนึ่งอายุน้อยกว่านางฟ้า ที่ประจวบเหมาะกับไปนั่งข้างเธอ Hastened นี้ดี godmother กลัวอันตรายเด็กสวย ซ่อนตัวเองอยู่เบื้องหลังพรมแขวนผนังในห้องโถง เธอทำอย่างนี้ เพราะเธอปรารถนาอื่น ๆ พูดก่อน — นั้นถ้าขวัญใดป่วยถูกประทานในเด็ก เธออาจจะต้องถอนก็6 ขณะนี้เสนอความปรารถนาดีของพวกเขา — ซึ่งแตกต่างจากความต้องการมากที่สุด ถูกต้องเป็นจริง เจ้าหญิงน้อยที่โชคดีได้เติบโตเป็นผู้หญิงในโลก มีอารมณ์หวานเป็นเทวดา สง่างามอย่างสมบูรณ์แบบ และ เมตตา การร้องเพลงเช่นไนติงเกล การเต้นรำเช่นใบไม้บนต้นไม้ และมีความสำเร็จทุกภายใต้ดวงอาทิตย์นี้ แล้ว นางฟ้าของเก่าเปิดมา เธอพูดว่า เมื่อทารกเติบโตขึ้นเป็นหญิงสาว และเรียนรู้วิธีการหมุน เธออาจ prick นิ้วของเธอกับสปินเดิลและตายของบาดแผลต้องสั่นศีรษะของเธอ spitefullyคำทำนายนี้น่ากลัวที่ พัก shuddered และบางมีวิธีการชำระเงินต้อนรับของคนเริ่มร้อง พ่อแม่มีความสุขเมื่อเร็ว ๆ นี้ได้เกือบหมดปัญญาของพวกเขาด้วยความเศร้าโศก ตามที่ นางฟ้าที่หนุ่มฉลาดปรากฏพอพรมแขวนผนัง พูด cheerfully "วโรกาสฉลิมพระชนมพรรษาของคุณอาจสบายเอง เจ้าหญิงจะไม่อยู่ ฉันไม่มีอำนาจในการเปลี่ยนแปลงโชคร้ายที่เพียงปรารถนาเธอ โดยน้องโบราณ — นิ้วเธอต้องทะลุ และเธอจะแล้ว จม ไม่ เข้านอนหลับตาย แต่นอนที่จะร้อยปี หลังจากสิ้นสุดเวลาที่ บุตรของกษัตริย์จะพบเธอ ปลุกเธอ และแต่งงานกับเธอ"ทันทีที่นางฟ้าทั้งหมดศาสดาThe king, in the hope of avoiding his daughter’s doom, issued an edict, forbidding all persons to spin, and even to have spinning-wheels in their houses, on pain of instant death. But it was in vain. One day, when she was just fifteen years of age, the king and queen left their daughter alone in one of their castles, when, wandering about at her will, she came to an ancient donjon tower, climbed to the top of it, and there found a very old woman—so old and deaf that she had never heard of the king’s edict—busy with her wheel.“What are you doing, good old woman?” said the princess.“I’m spinning, my pretty child.”“Ah, how charming! Let me try if I can spin also.”She had no sooner taken up the spindle than, being lively and obstinate, she handled it so awkwardly and carelessly that the point pierced her finger. Though it was so small a wound, she fainted away at once, and dropped silently down on the floor. The poor frightened old woman called for help; shortly came the ladies in waiting, who tried every means to restore their young mistress, but all their care was useless. She lay, beautiful as an angel, the colour still lingering in her lips and cheeks; her fair bosom softly stirred with her breath: only her eyes were fast closed. When the king her father and the queen her mother beheld her thus, they knew regret was idle—all had happened as the cruel fairy meant. But they also knew that their daughter would not sleep for ever, though after one hundred years it was not likely they would either of them behold her awakening. Until that happy hour should arrive, they determined to leave her in repose. They sent away all the physicians and attendants, and themselves sorrowfully laid her upon a bed of embroidery, in the most elegant apartment of the palace. There she slept and looked like a sleeping angel still.เมื่อเรื่องนี้เกิดขึ้น นางฟ้าสาวกรุณาที่มีบันทึกเจ้าหญิง โดยการนอนหลับของเธอตายนี้นอนร้อยปี เปลี่ยน ได้สองหมื่นสิบสองโยชน์อยู่ในอาณาจักร inMataqu แต่จะทราบทุกอย่าง เธอมาถึงตัว ราชวาด โดยมังกรไฟ กษัตริย์ค่อนข้างถูก startled โดยสายตา แต่อย่างไรก็ตามไปที่ประตูพระราชวัง และ กับสนับสนุน mournful แสดงเธอมือของเขาลงมานางฟ้าที่ condoled กับพระ และได้รับอนุมัติทั้งหมดที่เขาทำ แล้ว นางฟ้าดีสามัญสำนึกและมองอนาคต เธอแนะนำว่า เจ้าหญิง ตื่นขึ้นหลังจากหนึ่งร้อยปีในปราสาทโบราณนี้ อาจอายการจัดการที่ดี โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับเจ้าหนุ่มเคียงข้างเธอ ค้นหาตัวเองคนเดียว ตาม โดยไม่ต้องถามใดของลา เธอสัมผัสกับไม้กายสิทธิ์ของประชากรทั้งหมดของพระราชวัง — ยกเว้นฟ้า ฝ่ายเกียรติ แม่ บ้านรอ ushers ในสุภาพบุรุษ พ่อครัว ครัวสาว หน้า footmen, governesses — ลงไปม้าที่อยู่ในการอสังหาริม และบางกลุ่มที่พวกเขา เธอสัมผัสแต่ละและทั้งหมด นาย กับพิจารณาประเภทสำหรับความรู้สึกของเจ้าหญิง เธอได้สัมผัสน้อยไขมันตักสุนัข Puffy ผู้ทรงมีตัวเองลงข้างเล็กของเขาบนเตียงของเธอสวยงาม เขา เช่นเหลือ ล้มหลับอย่างรวดเร็วในช่วง Spits มากที่ก่อนไฟไหม้ห้องครัวเพิ่มเปิด และไฟไหม้ตัวเองออกไป และทุกอย่างก็เงียบเป็นนั้นตอนกลางคืน หรือเป็นวังพระราชวังของคนตายThe king and queen—having kissed their daughter and wept over her a little, but not much, she looked so sweet and content—departed from the castle, giving orders that it was to be approached no more. The command was unnecessary; for in one quarter of an hour there sprung up around it a wood so thick and thorny that neither beasts nor men could attempt to penetrate there. Above this dense mass of forest could only be perceived the top of the high tower where the lovely princess slept.A great many changes happen in a hundred years. The king, who never had a second child, died, and his throne passed into another royal family. So entirely was the story of the poor princess forgotten, that when the reigning king’s son, being one day out hunting and stopped in the chase by this formidable wood, inquired what wood it was and what were those towers which he saw appearing out of the midst of it, no one could answer him. At length an old peasant was found who remembered having heard his grandfather say to his father, that in this tower was a princess, beautiful as the day, who was doomed to sleep there for one hundred years, until awakened by a king’s son, her destined bridegroom.At this, the young prince, who had the spirit of a hero, determined to find out the truth for himself. Spurred on by both generosity and curiosity, he leaped from his horse and began to force his way through the thick wood. To his maazement the stiff branches all gave way, and the ugly thorns sheathed themselves of their own accord, and the brambles buried themselves in the earth to let him pass. This done, they closed behind him, allowing none of his suite to follow: but, ardent and young, he went boldly on alone. The first thing he saw was enough to smite him with fear. Bodies of men and horses lay extended on the ground; but the men had faces, not death-white, but red as peonies, and beside them were glasses half filled with wine, showing that they had gone to sleep drinking. Next he entered a large court, paved with marble, where stood rows of guards presenting arms, but motionless as if cut out of stone; then he passed through many chambers where gentlemen and ladies, all in the costume of the past century, slept at their ease, some standing, some sitting. The pages were lurking in corners, the ladies of honour were stooping over their embroidery frames, or listening apparently with polite attention to the gentlemen of the court, but all were as silent as statues and as immoveable. Their clothes, strange to say, were fresh and new as ever: and not a particle of dust or spider-web had gathered over the furniture, though it had not known a broom for a hundred years. Finally the astonished prince came to an inner chamber, where was the fairest sight his eyes had helever bed.A young girl of wonderful beauty lay asleep on an embroidered bed, and she looked as if she had only just closed her eyes. Trembling, the prince approached and knelt beside her. Some say he kissed her, but as nobody saw it, and she never told, we cannot be quite sure of the fact. However, as the end of the enchantment had come, the princess awakened at once, and looking at him with eyes of the tenders regard, said drowsily, “Is it you, my prince? I have waited for you very long.”Charmed with these words, and still more with the tone in which they were uttered, the prince assured her that he loved her more than his life. Nevertheless, he was the most embarrassed of the two; for, thanks to the kind fairy, the princess had plenty of time to dream of him during her century of slumber, while he had never even heard of her till an hour before. For a long time did they sit conversing, and yet had not said half enough.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เจ้าหญิงนิทราเมื่อมีพระราชคู่ที่เสียใจมากเกินไปเพราะพวกเขาไม่มีลูก
เมื่อในที่สุดหลังจากที่รอนานสมเด็จพระราชินีที่นำเสนอสามีของเธอมีลูกสาวเล็ก ๆ น้อย ๆ ของเขาแสดงให้เห็นว่าพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวทรงมีความสุขของเขาโดยการให้งานฉลองพิธีดังนั้นแกรนด์ที่ชอบมันก็ไม่เคยรู้จักกัน เขาได้รับเชิญนางฟ้าทั้งหมดในที่ดินที่มีเจ็ดทั้งหมดไปยืน godmothers กับเจ้าหญิงน้อย; หวังว่าแต่ละคนอาจจะมอบให้กับเธอบางส่วนของขวัญที่ดีเช่นเดียวกับที่กำหนดเองของนางฟ้าที่ดีในวันนั้น.
หลังจากพิธีแขกทุกคนกลับไปยังพระราชวังที่มีการกำหนดไว้ก่อนที่แต่ละนางฟ้าแม่ทูนหัวจานงดงามปกคลุมด้วย ปักโต๊ะผ้าเช็ดปากและมีดและส้อมของทองคำบริสุทธิ์เรียงรายด้วยเพชรและทับทิม แต่อนิจจา! ขณะที่พวกเขาวางไว้ที่โต๊ะตัวเองมีป้อนนางฟ้าเก่าที่ไม่เคยได้รับเชิญเพราะกว่าห้าสิบปีนับตั้งแต่ที่เธอได้ออกจากการปกครองของกษัตริย์ในการเดินทางของความสุขและไม่ได้รับการได้ยินจนทุกวันนี้ พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวของเขามีความสุขมากที่ต้องการปกจะวางสำหรับเธอ แต่มันก็เป็นเรื่องธรรมดาของ DELF สำหรับเขาได้รับคำสั่งจากเพชรพลอยของเขาเท่านั้นที่เจ็ดจานทองเจ็ดนางฟ้าดังกล่าว นางฟ้าผู้สูงอายุคิดว่าตัวเองถูกทอดทิ้งและพึมพำ menaces โกรธที่ถูกได้ยินโดยหนึ่งในนางฟ้าน้องที่บังเอิญไปนั่งข้างๆเธอ นี้แม่ทูนหัวดีกลัวอันตรายต่อทารกสวยรีบเร่งที่จะซ่อนตัวเองอยู่เบื้องหลังพรมในห้องโถง เธอทำอย่างนี้เพราะเธออยากให้คนอื่น ๆ ทั้งหมดที่จะพูดเป็นครั้งแรกเพื่อที่ว่าถ้าของขวัญที่ไม่ดีใด ๆ ที่ถูกมอบให้กับเด็กที่เธออาจจะสามารถที่จะรับมือกับมัน.
หกในขณะนี้นำเสนอความปรารถนาซึ่งดีของพวกเขาแตกต่างจากความปรารถนามากที่สุดมั่นใจว่า ที่จะเป็นจริงขึ้นมา เจ้าหญิงน้อยที่โชคดีก็จะเติบโตขึ้นหญิงโสภาในโลก; ที่จะมีอารมณ์หวานเป็นทูตสวรรค์นั้น จะเป็นที่ดีที่สุดที่สง่างามและสง่างาม; ที่จะร้องเพลงเหมือนไนติงเกล; การเต้นเหมือนใบไม้บนต้นไม้; และจะมีความสำเร็จที่ทุกคนภายใต้ดวงอาทิตย์ จากนั้นเปิดนางฟ้าเก่ามา เขย่าหัวของเธออย่างอาฆาตแค้นเธอพูดความปรารถนาที่เมื่อทารกเติบโตขึ้นมาเป็นหญิงสาวและเรียนรู้ที่จะหมุนเธออาจทิ่มนิ้วของเธอกับแกนและตายจากแผล.
ที่นี้คำทำนายที่น่ากลัวแขกทุกคนสั่น; และบางส่วนของอื่น ๆ จิตใจอ่อนโยนเริ่มร้องไห้ มีความสุขพ่อแม่เมื่อเร็ว ๆ นี้ก็เกือบจะออกจากปัญญากับความเศร้าโศกของพวกเขา ตามที่นางฟ้าสาวฉลาดปรากฏตัวขึ้นมาจากด้านหลังพรมพูดอย่างมีความสุข "พระบาทของคุณอาจปลอบใจตัวเอง; เจ้าหญิงจะไม่ตาย ผมไม่มีอำนาจในการเปลี่ยนแปลงโชคไม่ดีเพียงแค่อยากให้เธอด้วยนิ้วน้องสาวของเธอโบราณของฉันจะต้องเจาะ; และเธอก็จะจมลงไม่ได้เข้ามาในการนอนหลับของการเสียชีวิต แต่เข้ามาในการนอนหลับที่จะมีอายุเป็นร้อยปีที่ผ่านมา หลังจากที่เวลาที่สิ้นสุดวันที่บุตรชายของพระมหากษัตริย์ที่จะได้พบกับเธอตื่นขึ้นมาเธอและแต่งงานกับเธอ.
"ทันทีนางฟ้าทั้งหมดที่หายไป.
พระมหากษัตริย์ในความหวังในการหลีกเลี่ยงการลงโทษลูกสาวของเขาที่ออกคำสั่งที่ห้ามทุกคนในการหมุน และแม้จะมีการปั่นล้อในบ้านของพวกเขาเกี่ยวกับความเจ็บปวดของการเสียชีวิตทันที แต่มันก็เป็นในไร้สาระ วันหนึ่งเมื่อเธออายุเพียงสิบห้าปีบริบูรณ์กษัตริย์และพระราชินีที่เหลือลูกสาวของพวกเขาอยู่คนเดียวในหนึ่งในปราสาทของพวกเขาเมื่อหลงเกี่ยวกับที่จะเธอมาถึงหอคอยหอคอยโบราณปีนขึ้นไปด้านบนของมันและ มีพบผู้หญิงคนหนึ่งให้เก่าเก่ามากและหูหนวกว่าเธอไม่เคยได้ยินของกษัตริย์ของคำสั่งยุ่งกับล้อของเธอ.
"คุณกำลังทำอะไรดีหญิงชรา?" กล่าวว่าเจ้าหญิง.
"ฉันปั่นเด็กสวยของฉัน .
"" อาว่ามีเสน่ห์! ผมขอลองถ้าผมยังสามารถหมุน.
"เธอได้ไม่เร็วขึ้นกว่าแกนเป็นที่มีชีวิตชีวาและดื้อรั้นเธอจัดการมันจึงเชื่องช้าและลวกที่จุดเจาะนิ้วของเธอ แม้ว่ามันจะเป็นแผลขนาดเล็กเพื่อให้เธอเป็นลมไปในครั้งเดียวและลดลงอย่างเงียบ ๆ ลงบนพื้น กลัวหญิงชรายากจนเรียกเพื่อขอความช่วยเหลือ ไม่นานมาผู้หญิงในการรอคอยที่พยายามทุกวิถีทางที่จะเรียกคืนเป็นที่รักของหนุ่มสาวของพวกเขา แต่ทั้งหมดดูแลของพวกเขาก็ไม่มีประโยชน์ เธอวางสวยงามเป็นนางฟ้าสียังคงอ้อยอิ่งริมฝีปากและแก้มของเธอ อกของเธอยุติธรรมกวนเบา ๆ กับลมหายใจของเธอเพียงดวงตาของเธอถูกปิดอย่างรวดเร็ว เมื่อพระมหากษัตริย์และพระราชินีพ่อแม่ของเธอเธอเธอเห็นทำให้พวกเขารู้ว่าเสียใจก็ไม่ได้ใช้งานทั้งหมดที่เกิดขึ้นเป็นนางฟ้าหมายถึงโหดร้าย แต่พวกเขาก็รู้ว่าลูกสาวของพวกเขาจะได้นอนหลับไปตลอดกาล แต่หลังจากที่หนึ่งร้อยปีมันก็ไม่ได้มีแนวโน้มที่พวกเขาทั้งสองของพวกเขาจะตื่นดูเถิดเธอ จนถึงที่ชั่วโมงแห่งความสุขควรจะมาถึงพวกเขามุ่งมั่นที่จะปล่อยให้เธออยู่ในความสงบ พวกเขาส่งออกไปแพทย์ทั้งหมดและผู้เข้าร่วมประชุมและตัวเองเศร้าของเธอวางบนที่นอนของเย็บปักถักร้อยในอพาร์ทเม้นที่หรูหราที่สุดของพระราชวัง ที่นั่นเธอได้นอนหลับและมองเหมือนทูตสวรรค์ยังคงนอนหลับ.
เมื่อความโชคร้ายที่เรื่องนี้เกิดขึ้นนางฟ้าหนุ่มกรุณาที่ได้บันทึกไว้เจ้าหญิงโดยการเปลี่ยนการนอนหลับของเธอตายไปสู่การนอนหลับของร้อยปีนี้เป็นหมื่นสองพันไมล์ไปในอาณาจักรของ inMataqu แต่ได้รับแจ้งจากทุกสิ่งที่เธอมาถึงอย่างรวดเร็วในรถเพลิงคันวาดโดยมังกร กษัตริย์ก็ต้องสะดุ้งบ้างโดยสายตา แต่ยังคงเดินไปที่ประตูของพระราชวังของเขาและด้วยสีหน้าเศร้าที่นำเสนอของเธอมือของเขาจะลงมา.
นางฟ้าสงสารกับพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวและได้รับการอนุมัติของทุกอย่างที่เขาเคยทำมา จากนั้นเป็นนางฟ้าของสามัญสำนึกที่ดีและมองการณ์ไกลที่เธอบอกว่าเจ้าหญิง, ตื่นนอนหลังจากร้อยปีในปราสาทโบราณนี้อาจจะมีการจัดการที่ดีอายโดยเฉพาะอย่างยิ่งกับเจ้าชายหนุ่มข้างของเธอที่จะพบว่าตัวเองอยู่คนเดียว ดังนั้นโดยไม่ต้องขอลาของคนใด ๆ ที่เธอได้สัมผัสกับความมหัศจรรย์ของเธอคันประชากรทั้งหมดของพระราชวังยกเว้นกษัตริย์และพระราชินี; governesses ผู้หญิงเกียรติรอ-สาวสุภาพบุรุษพา, พ่อครัวและแม่ครัว, ห้องครัวสาวหน้าทหารราบลงกับม้าที่อยู่ในคอกม้าและม้าที่เข้าร่วมพวกเขาเธอสัมผัสแต่ละคนและทุก แต่ว่ามีการพิจารณาชนิดสำหรับความรู้สึกของเจ้าหญิงเธอแม้สัมผัสไขมันน้อยตักสุนัขอ้วนที่ได้วางลงข้างตัวเองที่รักของเขาอยู่บนเตียงที่สวยงามของเธอ เขาเช่นเดียวกับส่วนที่เหลือทั้งหมดผล็อยหลับไปอย่างรวดเร็วในช่วงเวลาที่ ถ่มน้ำลายมากที่อยู่ก่อนครัวไฟหยุดหมุนและไฟของตัวเองออกไปและทุกอย่างกลายเป็นเงียบเป็นราวกับว่ามันเป็นช่วงกลางของคืนหรือเป็นถ้าวังเป็นพระราชวังของตาย.
กษัตริย์และ ควีนมีจูบลูกสาวของพวกเขาและร้องไห้เธอเล็กน้อย แต่ไม่มากเพื่อให้เธอดูหวานและเนื้อหาออกจากปราสาทออกคำสั่งว่ามันจะได้รับการทาบทามไม่มาก คำสั่งไม่จำเป็น; สำหรับในหนึ่งในสี่ของชั่วโมงมีผุดขึ้นมารอบ ๆ ไม้เพื่อให้หนาและมีหนามที่สัตว์มิได้คนอาจพยายามที่จะเจาะมี ดังกล่าวข้างต้นนี้มวลหนาแน่นของป่าเท่านั้นที่จะได้รับรู้ว่าด้านบนของอาคารสูงที่น่ารักเจ้าหญิงนอน.
เปลี่ยนแปลงมากมายเกิดขึ้นในหนึ่งร้อยปี พระมหากษัตริย์ที่ไม่เคยมีลูกคนที่สองเสียชีวิตและบัลลังก์ของเขาผ่านเข้ามาในพระราชวงศ์อื่น ดังนั้นทั้งหมดเป็นเรื่องราวของเจ้าหญิงยากจนลืมว่าเมื่อบุตรชายของกษัตริย์ที่ครองราชย์เป็นหนึ่งวันออกล่าสัตว์และการหยุดในการไล่ล่าโดยไม้ที่น่ากลัวนี้สอบถามสิ่งที่ไม้มันเป็นและสิ่งที่เป็นอาคารเหล่านั้นที่เขาเห็นที่ปรากฏออกมาจาก ท่ามกลางนั้นไม่มีใครสามารถตอบเขา ที่ความยาวชาวนาเก่า ๆ ได้ถูกพบที่จำได้เมื่อได้ยินคุณปู่ของเขาพูดกับพ่อของเขาที่อยู่ในหอคอยนี้เป็นเจ้าหญิงที่สวยงามเป็นวันที่ถูกถึงวาระที่จะนอนที่นั่นเป็นเวลาหนึ่งร้อยปีจนกระทั่งตื่นขึ้นมาโดยโอรสของกษัตริย์ของเธอ ลิขิตเจ้าบ่าว.
ที่นี้เจ้าชายหนุ่มที่มีจิตวิญญาณของการเป็นวีรบุรุษที่มุ่งมั่นที่จะค้นหาความจริงให้กับตัวเอง ด้วยกับทั้งความเอื้ออาทรและความอยากรู้เขากระโดดจากหลังม้าของเขาและเริ่มที่จะบังคับทางของเขาผ่านไม้หนา เพื่อ maazement ของเขาแข็งสาขาทั้งหมดให้ทางและหนามน่าเกลียดเปลือกของตัวเองสอดคล้องของตัวเองของพวกเขาและหนามฝังตัวเองในแผ่นดินที่จะให้เขาส่งผ่าน นี้ทำพวกเขาปิดอยู่ข้างหลังเขาช่วยให้ไม่มีชุดของเขาที่จะปฏิบัติตาม แต่ความกระตือรือร้นและหนุ่มสาวเขาไปอย่างกล้าหาญในการอยู่คนเดียว สิ่งแรกที่เขาเห็นก็เพียงพอที่จะแทงเขาด้วยความกลัว ร่างกายของคนและม้าขยายวางอยู่บนพื้นดิน; แต่ชายที่มีใบหน้าไม่ตายสีขาว แต่เป็นสีแดงดอกโบตั๋นและด้านข้างพวกเขาเต็มไปครึ่งแก้วไวน์แสดงให้เห็นว่าพวกเขาได้ไปนอนดื่ม ถัดไปเขาเข้าไปในศาลขนาดใหญ่ปูด้วยหินอ่อนที่ยืนอยู่แถวของอังกฤษนำเสนอแขน แต่นิ่งเช่นถ้าตัดออกจากหิน จากนั้นเขาเดินผ่านห้องที่หลายท่านสุภาพบุรุษและสุภาพสตรีทั้งหมดในเครื่องแต่งกายของศตวรรษที่ผ่านมานอนหลับอยู่ที่ความสะดวกของพวกเขายืนบางนั่งบาง หน้าถูกซุ่มซ่อนในมุมของการให้เกียรติผู้หญิงถูกก้มมากกว่าเฟรมเย็บปักถักร้อยของพวกเขาหรือฟังเห็นได้ชัดว่ามีความสนใจที่สุภาพสุภาพบุรุษของศาล แต่ทุกคนเงียบเหมือนรูปปั้นและ immoveable เสื้อผ้าของพวกเขาแปลกที่จะบอกว่ามีความสดและใหม่เช่นเคยและไม่ได้เป็นอนุภาคของฝุ่นละอองหรือแมงมุมเว็บได้รวบรวมกว่าเฟอร์นิเจอร์แม้ว่ามันจะไม่เป็นที่รู้จักไม้กวาดหลายร้อยปี ในที่สุดเจ้าชายประหลาดใจมาให้ในห้องชั้นในที่เป็นสายตาโสภาตาของเขามีเตียง helever.
เด็กสาวที่ยอดเยี่ยมของความงามนอนหลับบนเตียงปักและเธอดูราวกับว่าเธอมีแค่ปิดตาของเธอ ตัวสั่นเจ้าชายเดินเข้ามาใกล้และคุกเข่าอยู่ข้างๆเธอ บางคนบอกว่าเขาจูบเธอ แต่ไม่มีใครเห็นมันและเธอไม่เคยบอกเราไม่สามารถจะค่อนข้างแน่ใจว่าของความเป็นจริง แต่เป็นจุดสิ้นสุดของความลุ่มหลงที่ได้มาเจ้าหญิงตื่นขึ้นมาในครั้งเดียวและมองเขาด้วยสายตาของเรื่องการประมูลกล่าวว่าซึมกะทือ "มันคือคุณเจ้าชายของฉันได้อย่างไร ฉันได้รอคอยนานมาก.
"โชคดีที่มีคำเหล่านี้และยังคงมากขึ้นด้วยเสียงที่พวกเขากำลังพูดของเจ้าชายมั่นใจเธอว่าเขารักเธอมากกว่าชีวิตของเขา แต่เขาเป็นคนอายมากที่สุดของทั้งสอง; สำหรับขอบคุณนางฟ้าชนิด, เจ้าหญิงมีเวลาเหลือเฟือที่จะฝันของเขาในช่วงศตวรรษที่การนอนหลับของเธอในขณะที่เขาไม่เคยได้ยินแม้แต่ของเธอจนถึงหนึ่งชั่วโมงก่อน เป็นเวลานานพวกเขานั่งคุยกันและยังไม่ได้กล่าวว่าครึ่งพอ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เจ้าหญิงนิทรา
เมื่อมีพระราชคู่ที่เศร้ามากเกินไป เพราะพวกเขาไม่มีบุตร เมื่อในที่สุด หลังจากที่ยาวรอราชินีเสนอสามีกับลูกสาวคนเล็ก ฝ่าบาททรงแสดงความสุขของเขา โดยให้ขนานนามเทศกาล ดังนั้น แกรนด์ ที่เหมือนมันไม่เคยที่รู้จักกันเขาเชิญนางฟ้าทั้งหมดในแผ่นดินมีอยู่เจ็ดทั้งหมดยืน godmothers กับเจ้าหญิงน้อย หวังว่าแต่ละอาจจะมอบให้เธอบางดีของขวัญ เพราะธรรมเนียมของนางฟ้าที่ดีในวันเหล่านั้น
หลังพิธีการ แขกทั้งหมดเดินทางกลับวัง ที่ถูกตั้งไว้ก่อนที่แต่ละนางฟ้าเป็น งดงามปกคลุมจานกับปักตารางผ้าเช็ดปากและมีดและส้อมของทองคำบริสุทธิ์ , studded กับเพชรและทับทิม แต่อนิจจา ! ตามที่พวกเขาวางเองที่โต๊ะ มีป้อนแก่นางฟ้าที่ไม่เคยได้รับเชิญเพราะกว่าห้าสิบปีนับตั้งแต่เธอออกจากการปกครองของกษัตริย์ในทัวร์ของความสุข และไม่เคยได้ยิน จนทุกวันนี้ ฝ่าบาท , มากปัญหา ฝาครอบถูกวางไว้ที่เธอต้องการ แต่มันเป็น ทั่วไป เดล์ฟ ,เขาสั่งจากเพชรพลอยของเขาเพียงเจ็ดทองอาหารสำหรับเจ็ดนางฟ้าดังกล่าวข้างต้น นางฟ้าผู้สูงอายุคิดว่าตัวเองถูกทอดทิ้ง และพึมพำ menaces โกรธที่ถูกได้ยินโดยหนึ่งในนางฟ้าสาว ที่ได้นั่งข้างเธอ อุปถัมภ์ดี กลัวอันตรายกับเด็กน่ารัก รีบซ่อนตัวเองอยู่หลังม่านในห้องโถง เธอทำแบบนี้เพราะ อยากให้คนอื่นพูดก่อนแล้วว่า ถ้าไม่ดี ของขวัญถูกมอบให้กับเด็ก เธออาจจะต่อต้านมัน .
6 ตอนนี้เสนอความปรารถนาดีของพวกเขา ซึ่งแตกต่างจากความปรารถนาที่สุดแน่ใจว่าเป็นจริง องค์หญิงน้อยโชคดีได้เติบโตขึ้นเป็นผู้หญิงที่น่ากลัวที่สุด ในโลก ได้อารมณ์หวาน เป็นเทวดา เป็นอย่างสมบูรณ์ที่สง่างามและสง่างาม ;ร้องเหมือนนกไนติงเกล ; เต้นเหมือนใบไม้บนต้นไม้ และครอบครองทุกความสำเร็จภายใต้ดวงอาทิตย์ แล้วเปิดเก่านางฟ้ามา spitefully สั่นศีรษะ เธอพึมพำว่าเมื่อทารกเติบโตขึ้นเป็นหญิงสาว และได้เรียนรู้ที่จะหมุน เธออาจจะทิ่มนิ้วของเธอกับแกนหมุน และตายจากบาดแผล
ที่คำทำนายนี้น่ากลัวแขกตัวสั่น ;และบางส่วนของจิตใจอ่อนโยนมากขึ้นเริ่มที่จะร้องไห้ เมื่อเร็ว ๆ นี้ มีความสุข พ่อแม่เกือบขาดสติกับความโศกเศร้า ซึ่งเมื่อนางฟ้าเด็กปัญญาปรากฏจากหลังผ้าม่าน พูดอย่างร่าเริง " ฝ่าบาทอาจปลอบใจตัวเอง ; เจ้าหญิงจะไม่ตาย ผมไม่มีอำนาจที่จะเปลี่ยนโชคชะตาของเธอป่วย ขอให้พี่สาวของฉันโบราณที่นิ้วเธอต้องเจาะ ;เธอจะจมไม่ลง นอนเสียชีวิต แต่เข้าไปนอน จะอยู่เป็นร้อยปี หลังจากนั้นเวลาจะสิ้นสุด โอรสของกษัตริย์จะพบของเธอปลุกเธอ และจะแต่งงานกับเธอ "

นางฟ้าทันทีทั้งหมดหายไป กษัตริย์ในความหวังของการหลีกเลี่ยงการลงโทษของลูกสาว ออกพระราชกฤษฎีกา ห้ามทุกคนไปปั่น และแม้จะมีการปั่นล้อในบ้าน ,ประหารทันที แต่มันก็ไร้ประโยชน์ วันนึงเมื่อเธออายุสิบห้าปี กษัตริย์และราชินี ทิ้งลูกสาวคนเดียวในหนึ่งของปราสาท เมื่อเดินตามเธอ เธอมาถึงหอคอยป้อมปราการชั้นในโบราณ ปีนขึ้นไปบนนั้น แล้วเจอผู้หญิงแก่มาก แก่และหูหนวก เธอ ไม่เคย ได้ยินคำสั่งของกษัตริย์ยุ่ง
ล้อเธอ" คุณจะทำอะไร ผู้หญิงเก่าดี ? " เจ้าหญิงพูด .
" ผมปั่นลูกที่น่ารักของฉัน "
" อ๊ะ มีเสน่ห์อย่างไร ให้ฉันลองถ้าผมปั่นยัง . "
เธอไม่เร็วขึ้นแกนมากกว่าการมีชีวิตชีวาและดื้อดึง เธอจัดการมันเก้ๆกังๆและลวกที่จุดแทงที่นิ้วเธอ แม้ว่ามันช่างเล็ก บาดแผล เธอหมดสติไปทันที และทำอย่างเงียบ ๆ ลงบนพื้นคนจน กลัวหญิงชราเรียกช่วย ไม่นานมาสุภาพสตรีในรอ ที่พยายามทุกวิถีทางที่จะเรียกคืนนายหญิงของพวกเขา แต่การดูแลของพวกเขาไร้ประโยชน์ เธอนอนที่สวยงามเป็นนางฟ้า สีที่ยังค้างคาอยู่ในริมฝีปากและแก้มเธอเบา ๆที่อกยุติธรรม ; กวนกับลมหายใจของเธอเท่านั้น เธอหลับตาอย่างรวดเร็วปิด เมื่อพระราชาและราชินีแม่ของเธอเห็นเธอจึงพวกเขารู้ว่าเสียใจคือไม่ได้ใช้งานทั้งหมดที่เกิดขึ้นอย่างโหดร้าย นางฟ้า หมายถึง แต่พวกเขาก็รู้ว่าลูกสาวของพวกเขาจะไม่นอนเป็นนิตย์ แม้หลังจาก 100 ปี มันไม่อาจจะให้พวกเขาเห็นกระตุ้นเธอ จนช่วงเวลาแห่งความสุขจะมาถึง พวกเขาตัดสินใจที่จะปล่อยให้เธออยู่ในอารมณ์สงบ พวกเขาส่งทั้งหมดแพทย์และพนักงานและตัวเองเศร้าโศกวางเธอบนเตียงของเย็บปักถักร้อย , อพาร์ทเม้นที่หรูหราที่สุดของพระราชวัง เธอนอนเหมือนหลับ เทวดายัง .
เมื่อความโชคร้ายนี้เกิดขึ้น , กรุณาเด็กนางฟ้าที่ช่วยเจ้าหญิง โดยเปลี่ยนนอนเธอเสียชีวิตในการนอนหลับของร้อยปี คือ 12 , 000 ไมล์ไปในอาณาจักรของ inmataqu .แต่ได้รับแจ้งทุกอย่าง เธอมาถึงอย่างรวดเร็วในราชรถเพลิงวาดโดยมังกร พระราชาก็ค่อนข้างตกใจกับภาพที่เห็น แต่ก็เดินไปที่ประตูวังของตน ด้วยสีหน้าเศร้าโศก นำเสนอของเธอ มือของเขาให้ลงมา
นางฟ้า condoled กับฝ่าบาท และยอมรับสิ่งที่เขาทำ แล้วมีนางฟ้าของสามัญสำนึกและมองการณ์ไกลมาก ,เธอแนะนำว่าเจ้าหญิง ตื่นหลังในปราสาทโบราณนี้เป็นร้อยๆ ปี อาจเป็นข้อเสนอที่ดีอาย โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับเจ้าชายหนุ่มข้างกายของเธอ เธอ คนเดียว ตาม โดยไม่ต้องถามใครก่อน เธอสัมผัสกับไม้กายสิทธิ์ ประชากรทั้งหมดของวัง นอกจากพระราชาและพระราชินี ; governesses สุภาพสตรีแห่งเกียรติยศ รอแม่บ้าน พนักงานต้อนรับ สุภาพบุรุษ ,กุ๊กครัว , ผู้หญิง , หน้า , ทหารราบลงม้าที่อยู่ในคอก และเจ้าบ่าวที่ใส่ใจ เธอสัมผัสแต่ละคนและทุก แต่กับชนิดพิจารณาความรู้สึกของเจ้าหญิง เธอสัมผัสแม้แต่น้อย ตักไขมันสุนัข ตุ๊ ที่ลงนอนข้างๆนายของเขาบนเตียงที่สวยงามของเธอ เขาเหมือนส่วนที่เหลือทั้งหมดก็หลับไปอย่างรวดเร็ว ในช่วงเวลานั้น