- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
A fortnight later, we returned to L
A fortnight later, we returned to London, and I began to prepare for my battle with the Count, was now early May and the rental agreement for his house ended in June. In my new happiness with Laura (to whom we never mentioned the Count's name), I was sometimes tempted to change my mind and to leave things as they were. But she still had dreams, terrible dreams that made her cry out in her sleep, and I knew I had to go on.
First, I tried to find out more about the Count. Marian told me that he had not been back to Italy for many years. Had he been obliged to leave Italy for political reasons, I wondered? But Marian also said that at Blackwater Park he had received official-looking letters with Italian stamps on, which would seem to contradict this idea. Perhaps he was a spy, I thought. That might explain why he had stayed in England so long after the successful completion of his plot. Who could I ask who might know something? Another Italian, perhaps - and I suddenly thought of my old friend, Professor Pesca.
Before I did that, I decided to have a look at the Count, as up to this time I had never once set eyes on him. So one morning I went to Forest Road, St John's Wood, and waited near his house. Eventually, he came our and I followed behind him as he walked towards the centre of London. Marian had prepared me for his enormous size and fashionable clothes, but not for the horrible freshness and cheerfulness and energy of the man.
Near Oxford Street he stopped to read a sign announcing an opera, and then went into the opera ticket office, which was nearby. I went over to read the sign. The opera was being performed that evening, and it seemed likely that the Count would be in the audience.
If I invite Pesca to the opera, I thought, I can point the Count out to him and find out if he knows him. So I bought two tickets myself, sent Pesca a note, and that evening called to take him with me to the opera.
The music had already started when we went in, and all the seats were filled. However, there was room to stand at the sides. I looked around and saw the Count sitting in a seat half-way down, so I placed myself exactly on a line with him, with Pesca standing at my side. When the first part finished, the audience, including the Count, rose to look about them.
When the Count was looking in our direction, I nudged Pesca with my elbow. 'You see that tall fat man? Do you know him?'
'No,' said Pesca. 'Is he famous? Why do you point him out?
Because I have a reason for wanting to know more about him. He's an Italian, and his name is Count Fosco. Do you know that name? Look — stand on this step so that you can see him better.'
A slim, fair-haired man, with a scar on his left cheek, was standing near us. I saw him look at Pesca, and then follow the direction of his eyes to the Count. Pesca repeated that he did not know him, and as he spoke, the Count looked our way again.
The eyes of the two Italians met.
In that second I was suddenly convinced that, while Pesca may not have known the Count, the Count certainly knew Pesca!
Not only knew him, but - more surprising still - feared him as well. The Count's face had frozen into a dreadful stillness, the cheeks as pale as death, the cold grey eyes staring in terror.
Nearby, the man with the scar also seemed to be watching with interest the effect that Pesca had had on the Count.
'How the fat man stares!' Pesca said, looking round at me. 'But I've never seen him before in my life.'
As Pesca looked away, the Count turned, moving quickly towards the back of the theatre, where the crowd was thickest. I caught Pesca's arm and, to his great surprise, hurried him with me after the Count. The slim man with the scar had apparently also decided to leave, and was already ahead of us. By the time Pesca and I reached the entrance neither the Count nor the slim man was in sight.
'Pesca,' I said urgently, I must speak to you in private. May we go to your lodgings to talk?'
'What on earth is the matter?' cried Pesca.
I hurried him on without answering. The way the Count had left the theatre, his extraordinary anxiety to avoid Pesca, made me fear that he might go even further - and out of my reach.
In Pesca's lodgings, I explained everything as fast as I could, while Pesca stared at me in great confusion and amazement.
'He knows you - he's afraid of you. He left the theatre to escape you/ I said. 'There must be a reason, Pesca! Think of your own life before you came to England. You left Italy for political reasons. I don't ask what they were. But could that man's terror be connected with your past in some way?'
To my inexpressible surprise, these harmless words seemed to terrify Pesca. His face went white and he started to tremble.
'Walter!' he whispered. 'You don't know what you ask.'
I stared at him. 'Pesca, forgive me, I didn't mean to cause you pain. I spoke only because of what my wife has suffered from that man's cruel actions. You must forgive me.'
I rose to go. He stopped me before I reached the door.
'Wait/ he said. 'You saved my life once. You have a right to hear from me what you want to know, even though I could be killed for it. I only ask that, if you find the connection between my past and that man Fosco, you do not tell me.1
Then, his face still pale as the memories of the past crowded in on him, he told me the story.
'In my youth I belonged - and still belong - to a secret political society. Let's call it the Brotherhood, I can't tell you its real name. But I took too many risks and did something which put other members in danger. So I was ordered to go and live in England and to wait, I went — I have waited — I still wait. I could be called away tomorrow, or in ten years. I cannot know.
'The purpose of the Brotherhood is to fight for the rights of the people. There is a president in Italy, and presidents abroad. Each of these has his secretary. The presidents and secretaries know the members, but members don't know each other, until it's considered necessary. Every member of the Brotherhood is identified by a small round mark burnt into the skin, high up on the inside of their left arm.'
He rolled up his sleeve and showed me his own mark.
'If anyone betrays the Brotherhood,' he went on, 'he is a dead man. Another member, a distant stranger or a neighbour, will be ordered to kill him. No one can leave the society — ever.'
Pesca paused then continued. 'In Italy I was chosen to be secretary. The members at that time were brought face to face with the president, and were also brought face to face with me. You understand me - I see it in your face. But tell me nothing, I beg you! Let me stay free of a responsibility which horrifies me.
I do not know the man at the opera,' he said finally. 'If he knows me, he is so changed, or disguised, that I do not know him. Leave me now, Walter. I have said enough.'
'T thank you with all my heart, Pesca,' T said. 'You will never, never regret the trust you have placed in me.'
Walking home, my heart beat with excitement. Here at last, surely, was my weapon against the Count! I was convinced he was a member of the Brotherhood, had betrayed it, and believed that he had been recognized tonight. His life was now in danger. What else could explain his extreme terror at seeing Pesca?
And what would he do next? Leave London as fast as he could. If I went to his house and tried to stop him, he would not hesitate to kill me. To protect myself, I had to make his safety depend on mine. I hurried home and wrote this letter to Pesca:
The man at the opera, Fosco, is a member of your society and has betrayed it. Go instantly to his house at 5 Forest Road, St John's Wood. I am already dead. Use your power against him without delay.
I signed and dated the letter, and wrote on the envelope: Keep until nine o'clock tomorrow morning. If you do not hear from me before then, open the envelope and read the contents.
I then found a messenger, told him to deliver the letter and bring back a note from Professor Pesca to say he had received it. Twenty minutes later I had the note, and as I was leaving, Marian came to the door, looking anxious.
'It's tonight, isn't it?' she said. 'You're going to the Count.'
'Yes, it's the last chance, and the best.'
Oh, "Walter, not alone! Let me go with you. Don't go alone!'
No, Marian. You must stay here and guard Laura for me. Then I will be easy in my mind when I face the Count.'
First, I tried to find out more about the Count. Marian told me that he had not been back to Italy for many years. Had he been obliged to leave Italy for political reasons, I wondered? But Marian also said that at Blackwater Park he had received official-looking letters with Italian stamps on, which would seem to contradict this idea. Perhaps he was a spy, I thought. That might explain why he had stayed in England so long after the successful completion of his plot. Who could I ask who might know something? Another Italian, perhaps - and I suddenly thought of my old friend, Professor Pesca.
Before I did that, I decided to have a look at the Count, as up to this time I had never once set eyes on him. So one morning I went to Forest Road, St John's Wood, and waited near his house. Eventually, he came our and I followed behind him as he walked towards the centre of London. Marian had prepared me for his enormous size and fashionable clothes, but not for the horrible freshness and cheerfulness and energy of the man.
Near Oxford Street he stopped to read a sign announcing an opera, and then went into the opera ticket office, which was nearby. I went over to read the sign. The opera was being performed that evening, and it seemed likely that the Count would be in the audience.
If I invite Pesca to the opera, I thought, I can point the Count out to him and find out if he knows him. So I bought two tickets myself, sent Pesca a note, and that evening called to take him with me to the opera.
The music had already started when we went in, and all the seats were filled. However, there was room to stand at the sides. I looked around and saw the Count sitting in a seat half-way down, so I placed myself exactly on a line with him, with Pesca standing at my side. When the first part finished, the audience, including the Count, rose to look about them.
When the Count was looking in our direction, I nudged Pesca with my elbow. 'You see that tall fat man? Do you know him?'
'No,' said Pesca. 'Is he famous? Why do you point him out?
Because I have a reason for wanting to know more about him. He's an Italian, and his name is Count Fosco. Do you know that name? Look — stand on this step so that you can see him better.'
A slim, fair-haired man, with a scar on his left cheek, was standing near us. I saw him look at Pesca, and then follow the direction of his eyes to the Count. Pesca repeated that he did not know him, and as he spoke, the Count looked our way again.
The eyes of the two Italians met.
In that second I was suddenly convinced that, while Pesca may not have known the Count, the Count certainly knew Pesca!
Not only knew him, but - more surprising still - feared him as well. The Count's face had frozen into a dreadful stillness, the cheeks as pale as death, the cold grey eyes staring in terror.
Nearby, the man with the scar also seemed to be watching with interest the effect that Pesca had had on the Count.
'How the fat man stares!' Pesca said, looking round at me. 'But I've never seen him before in my life.'
As Pesca looked away, the Count turned, moving quickly towards the back of the theatre, where the crowd was thickest. I caught Pesca's arm and, to his great surprise, hurried him with me after the Count. The slim man with the scar had apparently also decided to leave, and was already ahead of us. By the time Pesca and I reached the entrance neither the Count nor the slim man was in sight.
'Pesca,' I said urgently, I must speak to you in private. May we go to your lodgings to talk?'
'What on earth is the matter?' cried Pesca.
I hurried him on without answering. The way the Count had left the theatre, his extraordinary anxiety to avoid Pesca, made me fear that he might go even further - and out of my reach.
In Pesca's lodgings, I explained everything as fast as I could, while Pesca stared at me in great confusion and amazement.
'He knows you - he's afraid of you. He left the theatre to escape you/ I said. 'There must be a reason, Pesca! Think of your own life before you came to England. You left Italy for political reasons. I don't ask what they were. But could that man's terror be connected with your past in some way?'
To my inexpressible surprise, these harmless words seemed to terrify Pesca. His face went white and he started to tremble.
'Walter!' he whispered. 'You don't know what you ask.'
I stared at him. 'Pesca, forgive me, I didn't mean to cause you pain. I spoke only because of what my wife has suffered from that man's cruel actions. You must forgive me.'
I rose to go. He stopped me before I reached the door.
'Wait/ he said. 'You saved my life once. You have a right to hear from me what you want to know, even though I could be killed for it. I only ask that, if you find the connection between my past and that man Fosco, you do not tell me.1
Then, his face still pale as the memories of the past crowded in on him, he told me the story.
'In my youth I belonged - and still belong - to a secret political society. Let's call it the Brotherhood, I can't tell you its real name. But I took too many risks and did something which put other members in danger. So I was ordered to go and live in England and to wait, I went — I have waited — I still wait. I could be called away tomorrow, or in ten years. I cannot know.
'The purpose of the Brotherhood is to fight for the rights of the people. There is a president in Italy, and presidents abroad. Each of these has his secretary. The presidents and secretaries know the members, but members don't know each other, until it's considered necessary. Every member of the Brotherhood is identified by a small round mark burnt into the skin, high up on the inside of their left arm.'
He rolled up his sleeve and showed me his own mark.
'If anyone betrays the Brotherhood,' he went on, 'he is a dead man. Another member, a distant stranger or a neighbour, will be ordered to kill him. No one can leave the society — ever.'
Pesca paused then continued. 'In Italy I was chosen to be secretary. The members at that time were brought face to face with the president, and were also brought face to face with me. You understand me - I see it in your face. But tell me nothing, I beg you! Let me stay free of a responsibility which horrifies me.
I do not know the man at the opera,' he said finally. 'If he knows me, he is so changed, or disguised, that I do not know him. Leave me now, Walter. I have said enough.'
'T thank you with all my heart, Pesca,' T said. 'You will never, never regret the trust you have placed in me.'
Walking home, my heart beat with excitement. Here at last, surely, was my weapon against the Count! I was convinced he was a member of the Brotherhood, had betrayed it, and believed that he had been recognized tonight. His life was now in danger. What else could explain his extreme terror at seeing Pesca?
And what would he do next? Leave London as fast as he could. If I went to his house and tried to stop him, he would not hesitate to kill me. To protect myself, I had to make his safety depend on mine. I hurried home and wrote this letter to Pesca:
The man at the opera, Fosco, is a member of your society and has betrayed it. Go instantly to his house at 5 Forest Road, St John's Wood. I am already dead. Use your power against him without delay.
I signed and dated the letter, and wrote on the envelope: Keep until nine o'clock tomorrow morning. If you do not hear from me before then, open the envelope and read the contents.
I then found a messenger, told him to deliver the letter and bring back a note from Professor Pesca to say he had received it. Twenty minutes later I had the note, and as I was leaving, Marian came to the door, looking anxious.
'It's tonight, isn't it?' she said. 'You're going to the Count.'
'Yes, it's the last chance, and the best.'
Oh, "Walter, not alone! Let me go with you. Don't go alone!'
No, Marian. You must stay here and guard Laura for me. Then I will be easy in my mind when I face the Count.'
0/5000
สั้น ๆ ภายหลัง เรากลับไปลอนดอน และเริ่มเตรียมของฉันต่อสู้กับการนับจำนวน คือตอนนี้ ต้นเดือนพฤษภาคม และสิ้นสุดสัญญาเช่าบ้านของเขาในเดือนมิถุนายน ในความสุขของฉันใหม่กับลอร่า (ที่เราไม่เคยบอกชื่อของจำนวน), ผมบางครั้งล่อ เพื่อเปลี่ยนแปลงจิตใจของฉัน และปล่อยสิ่งพวกเขา แต่เธอยังมีความฝัน ความฝันน่ากลัวที่ทำเธอร้องไห้ออกมาในการนอนหลับของเธอ และฉันรู้ฉันได้ไปครั้งแรก ฉันพยายามหาข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับการตรวจนับ มาเรียนบอกฉันว่า เขาไม่เคยไปอิตาลีมาหลายปี มีเขาแล้ว obliged ไปอิตาลีด้วยเหตุผลทางการเมือง ฉันสงสัยว่า แต่มาเรียนยังกล่าวว่า ปาร์ค Blackwater เขาได้รับมองทางจดหมายพร้อมแสตมป์อิตาลีบน ซึ่งดูเหมือนจะขัดแย้งกับความคิดนี้ บางทีเขาเป็นสายลับ ผมคิดว่า ที่อาจอธิบายทำไมเขามาพักอาศัยอยู่ในอังกฤษนาน หลังจากความสำเร็จของแผนของเขา ซึ่งสามารถฉันถามที่อาจรู้อะไร อื่นอิตาลี ที - และฉันก็คิดว่า ของเก่าเพื่อน ศาสตราจารย์ Pescaก่อนฉันไม่ว่า ฉันตัดสินใจให้ดูที่การนับ ตามจนถึงขณะนี้ ผมได้เคยตั้งตาบนเขา เช้าวันหนึ่งดังนั้นฉันไปไม้ป่า Road เซนต์จอห์นส์ และรอใกล้บ้านของเขา ในที่สุด เขามาของเรา และ I ตามหลังเขาเขาเดินเข้าไปหาศูนย์กลางของลอนดอน มาเรียนได้เตรียมฉัน สำหรับความยิ่งใหญ่ของเขาและเสื้อผ้าแฟชั่น แต่ไม่น่ากลัวสด และ cheerfulness และพลังงานของมนุษย์พักหยุดการอ่านเครื่องหมายประกาศเป็นโอเปร่า และจากนั้น เดินเข้าไปในโอเปร่าตั๋ว ซึ่งเป็นบริเวณใกล้เคียง ผมก็ผ่านไปอ่านเครื่องหมาย โอเปร่ากำลังทำคืนนั้น และมันดูเหมือนมีแนวโน้มว่า จะเป็นจำนวนผู้ชมถ้าผมขอเชิญ Pesca ไปโอเปร่า คิด ฉันสามารถชี้นับเขา และค้นหาถ้าเขารู้เขา ดังนั้นฉันซื้อตั๋วสองตัวเอง ส่ง Pesca หมายเหตุ และเย็นที่เรียกว่านำเขากับฉันไปโอเปร่าเพลงได้เริ่มต้นแล้วเมื่อเลย และเต็มไปทุกที่นั่ง อย่างไรก็ตาม มีห้องยืนด้านข้าง ผมมองรอบ ๆ และเห็นจำนวนที่นั่งที่นั่งครึ่งวิธีลง ดังนั้นฉันทำเองตรงบรรทัดกับเขา มี Pesca ยืนที่ข้างของฉัน ส่วนแรกเสร็จ ผู้ชม จำนวน รวมถึงกุหลาบดูบ้างเมื่อการนับถูกมองในทิศทางของเรา ฉัน nudged Pesca กับศอกของฉัน ' คุณดูคนที่ไขมันสูงหรือไม่ คุณรู้จักเขาไหม "'ไม่ Pesca กล่าว ' เขามีชื่อเสียง ทำไมทำคุณชี้ให้เขาเห็นหรือไม่เนื่องจากสาเหตุของการต้องการทราบข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับเขาแล้ว เป็นภาษาอิตาลี และชื่อของเขาเป็นจำนวน Fosco คุณรู้ชื่อ ดู — ยืนบนขั้นตอนนี้เพื่อให้คุณสามารถดูเขาดี'Fair-haired บางคน มีรอยแผลเป็นบนแก้มซ้ายของเขา ยืนใกล้เรา ผมเห็นเขาดู Pesca และทำ ตามทิศทางของตาเพื่อตรวจนับ Pesca ซ้ำว่า เขาไม่รู้เขา และเป็นพูด นับดู วิธีของเราอีกครั้งตรงตามสายตาของชาวอิตาลีสองในวินาทีนั้น ฉันถูกก็มั่นใจว่า ในขณะที่ Pesca อาจไม่มีรู้จักการนับจำนวน จำนวนที่แน่นอนรู้ Pescaไม่รู้เขา แต่ -อื่น ๆ ประหลาดใจยังคง - กลัวเขาเหมือนกัน การนับจำนวนหน้ามีแช่แข็งเป็นความนิ่งที่ dreadful แก้มซีดเป็นเป็นตาย ตาสีเทาเย็นจ้องมองในความหวาดกลัวคนที่ มีแผลยังดูเหมือนจะ ได้ดู ด้วยสนใจผลที่ Pesca ได้มีการตรวจนับ'วิธีชายอ้วน stares ' Pesca กล่าวว่า มองรอบที่ผม 'แต่พันธุ์เขาก่อนในชีวิต'เป็น Pesca มองไป นับเปิด ย้ายไปทางด้านหลังของโรงละคร ฝูงชนที่ถูกเซลล์อย่างรวดเร็ว ผมจับแขนของ Pesca ก ให้เขาประทับใจ รีบเขากับฉันหลังจากการตรวจนับ บางคนที่ มีแผลที่ได้เห็นได้ชัดว่ายังตัดสินใจจะออก และถูกแล้วก่อนเรา Pesca และเข้าถึงการ นับหรือบางคนไม่ถูกในสายตา'Pesca ฉันกล่าวอย่างเร่งด่วน ฉันต้องพูดกับคุณส่วนตัว เราอาจไปการเดินทางของคุณพูด?''ในโลกเป็นอะไรไป ' ร้อง Pescaฉันรีบเขาบนไม่ตอบ วิธีตรวจนับมีซ้ายโรงละคร ความวิตกกังวลของเขาวิสามัญเพื่อหลีกเลี่ยงการ Pesca ได้ฉันกลัวว่า เขาจะไป ยิ่ง - และพ้น จากมือของฉันในการเดินทางของ Pesca ฉันอธิบายทุกอย่างเป็นอย่างที่ฉันสามารถ ในขณะที่ Pesca จ้องไปที่ฉันสับสนมากและความประหลาดใจ' เขารู้คุณ - เขาจะกลัว เขาออกจากโรงละครหนีคุณ / ผมพูด ' ต้องมีเหตุผล Pesca คิดว่า ชีวิตของคุณเองก่อนมาอังกฤษ คุณซ้ายอิตาลีด้วยเหตุผลทางการเมือง ฉันไม่ต้องถามอะไรพวกเขา แต่ไม่สามารถก่อการร้ายของมนุษย์ที่เชื่อมต่อกับอดีตในบางวิธีหรือไม่ 'จะแปลกใจของฉัน inexpressible คำอันตรายเหล่านี้ดูเหมือนหลอก Pesca หน้าก็ขาว และเขาเริ่มสั่นเครือ'Walter "เขากระซิบ 'คุณไม่ทราบสิ่งที่คุณถาม'ผมจ้องไปที่เขา ' Pesca ยกโทษให้ฉัน ฉันไม่ได้เจตนาทำ คุณอาการปวด ฉันพูดก็ เพราะว่าภรรยาได้รับความเดือดร้อนจากการกระทำโหดร้ายของผู้ชายคนนั้น คุณต้องยกโทษให้ฉันด้วย "ผมโรไป เขาหยุดฉันก่อนที่ฉันไปถึงประตู' รอ / เขากล่าวว่า ' คุณบันทึกชีวิตครั้ง คุณมีสิทธิที่จะได้ยินจากฉันสิ่งที่คุณต้องรู้ แม้ว่าฉันจะฆ่ามัน ผมเพียงถามว่า หากคุณพบการเชื่อมต่อระหว่างฉันและผู้ชายคนนั้น Fosco คุณบอก me.1แล้ว หน้าซีดยังคงเป็นความทรงจำของอดีตที่แออัดในบนเขา เขาเล่าเรื่องราว' ในเยาวชนของฉัน ฉัน อยู่ - และยัง อยู่ในสังคมการเมืองความลับ เราเรียกว่าภราดรภาพ ฉันไม่สามารถบอกชื่อจริง แต่ผมเอาความเสี่ยงมากเกินไป และไม่ได้บางสิ่งบางอย่างที่ใส่สมาชิกคนอื่น ๆ ตกอยู่ในอันตราย ผมสั่งไป และอยู่ ในประเทศอังกฤษ และรอ ยิ้ม — ฉันรอ — ฉันยังรอ ฉันสามารถเรียกเก็บพรุ่งนี้ หรือสิบปีนั้น ฉันไม่รู้' วัตถุประสงค์ของภราดรภาพคือการ ต่อสู้เพื่อสิทธิของประชาชน มีประธานในอิตาลี และประธานฝ่ายต่างประเทศ แห่งนี้มีเลขานุการของเขา ประธานาธิบดีและเรื่องสมาชิกทราบ แต่สมาชิกไม่รู้จักกัน จนกระทั่งว่าจำเป็น ระบุทุกสมาชิกของภราดรภาพเล็กกลมเครื่องเผาเข้าสู่ผิว สูงค่าภายในแขนซ้ายของพวกเขา 'เขาสะสมตามแขนของเขา และแสดงให้ฉันเห็นเครื่องหมายของเขาเอง'ถ้าใคร betrays ภราดรภาพ เขาก็, ' เขาเป็นคนตาย จะจัดสมาชิกอื่น คนแปลกหน้าที่ไกล หรือเพื่อน บ้าน ฆ่า ไม่มีใครสามารถออกจากสังคมซึ่งเคยได้ 'Pesca หยุดชั่วคราว แล้วต่อ ' อิตาลี ผมถูกเลือกให้เป็นเลขานุการ สมาชิกที่ถูกนำ face to face with ประธาน และยังถูกนำ face to face with ฉัน คุณเข้าใจฉัน - ฉันเห็นหน้าคุณ แต่บอกอะไร ขอให้คุณ ให้ฉันพักความรับผิดชอบที่ horrifies ฉันไม่รู้คนโอเปร่า เขากล่าวว่า ในที่สุด ' ถ้าเขารู้ฉัน เขาดังนั้นการเปลี่ยนแปลง หรือปลอม แปลง ที่ผมไม่รู้ว่าเขา ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้ Walter ได้ว่า เพียงพอ 'ไม่ขอขอบคุณกับทุกหัวใจของฉัน Pesca,' T กล่าวว่า ' คุณจะไม่เคย ไม่เคยเสียใจแทนคุณทำฉัน.'เดินหน้าแรก หัวใจของฉันเต้น ด้วยความตื่นเต้น ที่นี่ที่สุด แน่นอน ถูกอาวุธของฉันนับ ฉันไม่เชื่อเขาเป็นสมาชิกของภราดรภาพ ทรยศมัน และเชื่อว่า เขาได้รับรู้คืนนี้ ชีวิตของเขาตอนนี้ตกอยู่ในอันตราย อะไรจะอธิบายเขาร้ายมากที่เห็น Pescaและที่เขาทำต่อไปหรือไม่ ปล่อยให้เป็นอย่างที่เขาสามารถลอนดอน ถ้าผมไปที่บ้านของเขา และพยายามที่จะหยุดเขา เขาจะไม่ลังเลที่จะฆ่าฉัน เพื่อป้องกันตัวเอง ผมต้องการความปลอดภัยขึ้นอยู่กับฉัน รีบบ้าน และเขียนจดหมายนี้เพื่อ Pesca:คนโอเปร่า Fosco เป็นสมาชิกของสังคม และได้ทรยศ ทันทีไปยังบ้านของเขาที่ 5 Forest Road เซนต์จอห์นของไม้ ฉันแล้วตาย ใช้อำนาจของเขาโดยไม่ชักช้าผมเซ็นชื่อลงตัวอักษร และเขียนบนซองจดหมาย: ให้จนถึงเก้าโมงเช้าวันพรุ่งนี้ ถ้าคุณไม่ได้ยินจากฉันก่อนแล้ว เปิดซอง และอ่านเนื้อหาแล้วพบร่อซู้ล บอกเขาส่งจดหมาย และนำกลับมาบันทึกจากศาสตราจารย์ Pesca ว่าเขาได้รับมัน 20 นาทีภายหลังมีเหตุ และฉันถูกทิ้ง มาเรียนมาประตู กำลังกังวล"ก็คืนนี้ ไม่ได้หรือไม่' ก็ 'คุณจะนับ"'ใช่ มันเป็นโอกาสสุดท้าย และดีสุด'โอ้ "Walter ไม่ได้คนเดียว ผมไปกับคุณ อย่าไปคนเดียว!'ไม่มี มาเรียน คุณต้องอยู่ที่นี่ และลอร่าปกป้องฉัน แล้วฉันจะง่ายในจิตใจของฉันเมื่อฉันหน้านับ '
การแปล กรุณารอสักครู่..
A fortnight later, we returned to London, and I began to prepare for my battle with the Count, was now early May and the rental agreement for his house ended in June. In my new happiness with Laura (to whom we never mentioned the Count's name), I was sometimes tempted to change my mind and to leave things as they were. But she still had dreams, terrible dreams that made her cry out in her sleep, and I knew I had to go on.
First, I tried to find out more about the Count. Marian told me that he had not been back to Italy for many years. Had he been obliged to leave Italy for political reasons, I wondered? But Marian also said that at Blackwater Park he had received official-looking letters with Italian stamps on, which would seem to contradict this idea. Perhaps he was a spy, I thought. That might explain why he had stayed in England so long after the successful completion of his plot. Who could I ask who might know something? Another Italian, perhaps - and I suddenly thought of my old friend, Professor Pesca.
Before I did that, I decided to have a look at the Count, as up to this time I had never once set eyes on him. So one morning I went to Forest Road, St John's Wood, and waited near his house. Eventually, he came our and I followed behind him as he walked towards the centre of London. Marian had prepared me for his enormous size and fashionable clothes, but not for the horrible freshness and cheerfulness and energy of the man.
Near Oxford Street he stopped to read a sign announcing an opera, and then went into the opera ticket office, which was nearby. I went over to read the sign. The opera was being performed that evening, and it seemed likely that the Count would be in the audience.
If I invite Pesca to the opera, I thought, I can point the Count out to him and find out if he knows him. So I bought two tickets myself, sent Pesca a note, and that evening called to take him with me to the opera.
The music had already started when we went in, and all the seats were filled. However, there was room to stand at the sides. I looked around and saw the Count sitting in a seat half-way down, so I placed myself exactly on a line with him, with Pesca standing at my side. When the first part finished, the audience, including the Count, rose to look about them.
When the Count was looking in our direction, I nudged Pesca with my elbow. 'You see that tall fat man? Do you know him?'
'No,' said Pesca. 'Is he famous? Why do you point him out?
Because I have a reason for wanting to know more about him. He's an Italian, and his name is Count Fosco. Do you know that name? Look — stand on this step so that you can see him better.'
A slim, fair-haired man, with a scar on his left cheek, was standing near us. I saw him look at Pesca, and then follow the direction of his eyes to the Count. Pesca repeated that he did not know him, and as he spoke, the Count looked our way again.
The eyes of the two Italians met.
In that second I was suddenly convinced that, while Pesca may not have known the Count, the Count certainly knew Pesca!
Not only knew him, but - more surprising still - feared him as well. The Count's face had frozen into a dreadful stillness, the cheeks as pale as death, the cold grey eyes staring in terror.
Nearby, the man with the scar also seemed to be watching with interest the effect that Pesca had had on the Count.
'How the fat man stares!' Pesca said, looking round at me. 'But I've never seen him before in my life.'
As Pesca looked away, the Count turned, moving quickly towards the back of the theatre, where the crowd was thickest. I caught Pesca's arm and, to his great surprise, hurried him with me after the Count. The slim man with the scar had apparently also decided to leave, and was already ahead of us. By the time Pesca and I reached the entrance neither the Count nor the slim man was in sight.
'Pesca,' I said urgently, I must speak to you in private. May we go to your lodgings to talk?'
'What on earth is the matter?' cried Pesca.
I hurried him on without answering. The way the Count had left the theatre, his extraordinary anxiety to avoid Pesca, made me fear that he might go even further - and out of my reach.
In Pesca's lodgings, I explained everything as fast as I could, while Pesca stared at me in great confusion and amazement.
'He knows you - he's afraid of you. He left the theatre to escape you/ I said. 'There must be a reason, Pesca! Think of your own life before you came to England. You left Italy for political reasons. I don't ask what they were. But could that man's terror be connected with your past in some way?'
To my inexpressible surprise, these harmless words seemed to terrify Pesca. His face went white and he started to tremble.
'Walter!' he whispered. 'You don't know what you ask.'
I stared at him. 'Pesca, forgive me, I didn't mean to cause you pain. I spoke only because of what my wife has suffered from that man's cruel actions. You must forgive me.'
I rose to go. He stopped me before I reached the door.
'Wait/ he said. 'You saved my life once. You have a right to hear from me what you want to know, even though I could be killed for it. I only ask that, if you find the connection between my past and that man Fosco, you do not tell me.1
Then, his face still pale as the memories of the past crowded in on him, he told me the story.
'In my youth I belonged - and still belong - to a secret political society. Let's call it the Brotherhood, I can't tell you its real name. But I took too many risks and did something which put other members in danger. So I was ordered to go and live in England and to wait, I went — I have waited — I still wait. I could be called away tomorrow, or in ten years. I cannot know.
'The purpose of the Brotherhood is to fight for the rights of the people. There is a president in Italy, and presidents abroad. Each of these has his secretary. The presidents and secretaries know the members, but members don't know each other, until it's considered necessary. Every member of the Brotherhood is identified by a small round mark burnt into the skin, high up on the inside of their left arm.'
He rolled up his sleeve and showed me his own mark.
'If anyone betrays the Brotherhood,' he went on, 'he is a dead man. Another member, a distant stranger or a neighbour, will be ordered to kill him. No one can leave the society — ever.'
Pesca paused then continued. 'In Italy I was chosen to be secretary. The members at that time were brought face to face with the president, and were also brought face to face with me. You understand me - I see it in your face. But tell me nothing, I beg you! Let me stay free of a responsibility which horrifies me.
I do not know the man at the opera,' he said finally. 'If he knows me, he is so changed, or disguised, that I do not know him. Leave me now, Walter. I have said enough.'
'T thank you with all my heart, Pesca,' T said. 'You will never, never regret the trust you have placed in me.'
Walking home, my heart beat with excitement. Here at last, surely, was my weapon against the Count! I was convinced he was a member of the Brotherhood, had betrayed it, and believed that he had been recognized tonight. His life was now in danger. What else could explain his extreme terror at seeing Pesca?
And what would he do next? Leave London as fast as he could. If I went to his house and tried to stop him, he would not hesitate to kill me. To protect myself, I had to make his safety depend on mine. I hurried home and wrote this letter to Pesca:
The man at the opera, Fosco, is a member of your society and has betrayed it. Go instantly to his house at 5 Forest Road, St John's Wood. I am already dead. Use your power against him without delay.
I signed and dated the letter, and wrote on the envelope: Keep until nine o'clock tomorrow morning. If you do not hear from me before then, open the envelope and read the contents.
I then found a messenger, told him to deliver the letter and bring back a note from Professor Pesca to say he had received it. Twenty minutes later I had the note, and as I was leaving, Marian came to the door, looking anxious.
'It's tonight, isn't it?' she said. 'You're going to the Count.'
'Yes, it's the last chance, and the best.'
Oh, "Walter, not alone! Let me go with you. Don't go alone!'
No, Marian. You must stay here and guard Laura for me. Then I will be easy in my mind when I face the Count.'
First, I tried to find out more about the Count. Marian told me that he had not been back to Italy for many years. Had he been obliged to leave Italy for political reasons, I wondered? But Marian also said that at Blackwater Park he had received official-looking letters with Italian stamps on, which would seem to contradict this idea. Perhaps he was a spy, I thought. That might explain why he had stayed in England so long after the successful completion of his plot. Who could I ask who might know something? Another Italian, perhaps - and I suddenly thought of my old friend, Professor Pesca.
Before I did that, I decided to have a look at the Count, as up to this time I had never once set eyes on him. So one morning I went to Forest Road, St John's Wood, and waited near his house. Eventually, he came our and I followed behind him as he walked towards the centre of London. Marian had prepared me for his enormous size and fashionable clothes, but not for the horrible freshness and cheerfulness and energy of the man.
Near Oxford Street he stopped to read a sign announcing an opera, and then went into the opera ticket office, which was nearby. I went over to read the sign. The opera was being performed that evening, and it seemed likely that the Count would be in the audience.
If I invite Pesca to the opera, I thought, I can point the Count out to him and find out if he knows him. So I bought two tickets myself, sent Pesca a note, and that evening called to take him with me to the opera.
The music had already started when we went in, and all the seats were filled. However, there was room to stand at the sides. I looked around and saw the Count sitting in a seat half-way down, so I placed myself exactly on a line with him, with Pesca standing at my side. When the first part finished, the audience, including the Count, rose to look about them.
When the Count was looking in our direction, I nudged Pesca with my elbow. 'You see that tall fat man? Do you know him?'
'No,' said Pesca. 'Is he famous? Why do you point him out?
Because I have a reason for wanting to know more about him. He's an Italian, and his name is Count Fosco. Do you know that name? Look — stand on this step so that you can see him better.'
A slim, fair-haired man, with a scar on his left cheek, was standing near us. I saw him look at Pesca, and then follow the direction of his eyes to the Count. Pesca repeated that he did not know him, and as he spoke, the Count looked our way again.
The eyes of the two Italians met.
In that second I was suddenly convinced that, while Pesca may not have known the Count, the Count certainly knew Pesca!
Not only knew him, but - more surprising still - feared him as well. The Count's face had frozen into a dreadful stillness, the cheeks as pale as death, the cold grey eyes staring in terror.
Nearby, the man with the scar also seemed to be watching with interest the effect that Pesca had had on the Count.
'How the fat man stares!' Pesca said, looking round at me. 'But I've never seen him before in my life.'
As Pesca looked away, the Count turned, moving quickly towards the back of the theatre, where the crowd was thickest. I caught Pesca's arm and, to his great surprise, hurried him with me after the Count. The slim man with the scar had apparently also decided to leave, and was already ahead of us. By the time Pesca and I reached the entrance neither the Count nor the slim man was in sight.
'Pesca,' I said urgently, I must speak to you in private. May we go to your lodgings to talk?'
'What on earth is the matter?' cried Pesca.
I hurried him on without answering. The way the Count had left the theatre, his extraordinary anxiety to avoid Pesca, made me fear that he might go even further - and out of my reach.
In Pesca's lodgings, I explained everything as fast as I could, while Pesca stared at me in great confusion and amazement.
'He knows you - he's afraid of you. He left the theatre to escape you/ I said. 'There must be a reason, Pesca! Think of your own life before you came to England. You left Italy for political reasons. I don't ask what they were. But could that man's terror be connected with your past in some way?'
To my inexpressible surprise, these harmless words seemed to terrify Pesca. His face went white and he started to tremble.
'Walter!' he whispered. 'You don't know what you ask.'
I stared at him. 'Pesca, forgive me, I didn't mean to cause you pain. I spoke only because of what my wife has suffered from that man's cruel actions. You must forgive me.'
I rose to go. He stopped me before I reached the door.
'Wait/ he said. 'You saved my life once. You have a right to hear from me what you want to know, even though I could be killed for it. I only ask that, if you find the connection between my past and that man Fosco, you do not tell me.1
Then, his face still pale as the memories of the past crowded in on him, he told me the story.
'In my youth I belonged - and still belong - to a secret political society. Let's call it the Brotherhood, I can't tell you its real name. But I took too many risks and did something which put other members in danger. So I was ordered to go and live in England and to wait, I went — I have waited — I still wait. I could be called away tomorrow, or in ten years. I cannot know.
'The purpose of the Brotherhood is to fight for the rights of the people. There is a president in Italy, and presidents abroad. Each of these has his secretary. The presidents and secretaries know the members, but members don't know each other, until it's considered necessary. Every member of the Brotherhood is identified by a small round mark burnt into the skin, high up on the inside of their left arm.'
He rolled up his sleeve and showed me his own mark.
'If anyone betrays the Brotherhood,' he went on, 'he is a dead man. Another member, a distant stranger or a neighbour, will be ordered to kill him. No one can leave the society — ever.'
Pesca paused then continued. 'In Italy I was chosen to be secretary. The members at that time were brought face to face with the president, and were also brought face to face with me. You understand me - I see it in your face. But tell me nothing, I beg you! Let me stay free of a responsibility which horrifies me.
I do not know the man at the opera,' he said finally. 'If he knows me, he is so changed, or disguised, that I do not know him. Leave me now, Walter. I have said enough.'
'T thank you with all my heart, Pesca,' T said. 'You will never, never regret the trust you have placed in me.'
Walking home, my heart beat with excitement. Here at last, surely, was my weapon against the Count! I was convinced he was a member of the Brotherhood, had betrayed it, and believed that he had been recognized tonight. His life was now in danger. What else could explain his extreme terror at seeing Pesca?
And what would he do next? Leave London as fast as he could. If I went to his house and tried to stop him, he would not hesitate to kill me. To protect myself, I had to make his safety depend on mine. I hurried home and wrote this letter to Pesca:
The man at the opera, Fosco, is a member of your society and has betrayed it. Go instantly to his house at 5 Forest Road, St John's Wood. I am already dead. Use your power against him without delay.
I signed and dated the letter, and wrote on the envelope: Keep until nine o'clock tomorrow morning. If you do not hear from me before then, open the envelope and read the contents.
I then found a messenger, told him to deliver the letter and bring back a note from Professor Pesca to say he had received it. Twenty minutes later I had the note, and as I was leaving, Marian came to the door, looking anxious.
'It's tonight, isn't it?' she said. 'You're going to the Count.'
'Yes, it's the last chance, and the best.'
Oh, "Walter, not alone! Let me go with you. Don't go alone!'
No, Marian. You must stay here and guard Laura for me. Then I will be easy in my mind when I face the Count.'
การแปล กรุณารอสักครู่..
สองสัปดาห์ต่อมา เรากลับมาที่ลอนดอน และฉันเริ่มที่จะเตรียมความพร้อมสำหรับการต่อสู้ของฉันกับนับ ตอนนี้ต้นเดือนพฤษภาคม และข้อตกลงเช่าบ้านเขาสิ้นสุดในเดือนมิถุนายน ความสุขใหม่ของฉันกับลอร่า ( ที่เราไม่เคยพูดถึงชื่อของนับ ) บางครั้งผมก็อยากเปลี่ยนใจจากสิ่งที่พวกเขาเป็น แต่เธอยังคงมีความฝัน ความฝันที่น่ากลัวที่ทำให้เธอร้องไห้ออกมาในการนอนหลับของเธอและฉันก็รู้ว่าฉันต้องไป
ครั้งแรก ฉันพยายามที่จะหาข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับการนับ มาเรียน บอกว่า เขาไม่ได้กลับไปอิตาลีเป็นเวลาหลายปี เขาถูกบังคับให้ทิ้งอิตาลี ด้วยเหตุผลทางการเมือง ผมสงสัย ? แต่มาเรียน ยังกล่าวว่าใน Blackwater Park เขาได้รับอย่างเป็นทางการมองตัวอักษรกับแสตมป์อิตาลี ซึ่งดูเหมือนจะขัดแย้งกับความคิดนี้ บางทีเขาอาจเป็นสายลับ ฉันคิดนั่นอาจอธิบายได้ว่าทำไมเขาถึงได้อยู่ในอังกฤษนาน หลังจากความสำเร็จของแผนของเขา ฉันจะถามใครใครอาจจะรู้อะไรบางอย่าง อีกอิตาลี , บางที - และฉันก็คิดว่าเพื่อนเก่าอาจารย์เพลิน .
ก่อนที่ฉันจะทำอย่างนั้น ฉันตัดสินใจที่จะมีลักษณะที่ นับ เป็น ถึงเวลานี้ ผมไม่เคยเห็นเขา ในเช้าวันหนึ่งฉันไปถนนเซนต์จอห์นไม้ , ป่ารอใกล้ๆบ้านเขา ในที่สุดเขาก็ของเรา ฉันเดินตามหลังเขา ขณะที่เขาเดินเข้าไปสู่ศูนย์กลางของลอนดอน มาเรียนได้เตรียมผมสำหรับขนาดและเสื้อผ้าแฟชั่นของเขา แต่ไม่ใช่เพื่อความสดชื่นอย่างร่าเริงและพลังงานของมนุษย์ .
ใกล้ Oxford Street เขาหยุดอ่านป้ายประกาศ โอเปร่า แล้วเข้าไปในอุปรากรตั๋วสำนักงาน ซึ่งอยู่บริเวณใกล้เคียงฉันไปอ่านป้าย Opera ถูกแสดงในตอนเย็น และดูเหมือนว่าจะนับอยู่ในกลุ่มผู้ชม
ถ้าฉันชวนเพลินไปดูโอเปร่า ฉันคิดว่า ฉันสามารถจุดนับออกมาให้เขาดู ถ้าเขารู้เขา ฉันซื้อตั๋วสองใบเอง ส่งเพลินหมายเหตุ และเย็นวันนั้นโทรไป เอาเขาไปกับฉันไปดูโอเปร่า
เพลงได้เริ่มขึ้นแล้ว เมื่อเราเข้าไปและที่นั่งทั้งหมดถูกเติมเต็ม อย่างไรก็ตาม มีห้องที่ยืนอยู่ด้านข้าง ผมมองไปรอบ ๆและเห็นนับนั่งอยู่ในที่นั่งครึ่งทางลงดังนั้นฉันวางเองตรงบนบรรทัด กับเขา กับเพลินที่ยืนอยู่ข้างๆ เมื่อส่วนแรกเสร็จแล้ว ผู้ชม รวมถึงการนับ โรสมองเกี่ยวกับพวกเขา .
เมื่อนับถูกมองในทิศทางของเรา ผมสะกิดเพลินกับข้อศอกของฉัน' คุณเห็นว่าสูงไขมันผู้ชาย คุณรู้จักเขา ?
' ' เพลิน ' เขามีชื่อเสียง ? ทำไมคุณถึงจุด เขาออก ?
เพราะเหตุผลที่ต้องการทราบเพิ่มเติมเกี่ยวกับเขา เขาเป็นชาวอิตาลี และชื่อของเขาคือ นับ fosco . คุณรู้จักชื่อนั้น ? ดู - ยืนในขั้นตอนนี้เพื่อให้คุณสามารถเห็นเขาดีกว่า '
บางงานผมชายที่มีแผลเป็นที่แก้มซ้ายของเขายืนอยู่ใกล้ๆเรา ผมเห็นเขาดูเพลิน ,แล้วตามทิศทางของสายตาของเขาไปที่นับ เพลินย้ำว่าเขาไม่ได้รู้จักเขา และเขาพูด นับดูเราอีก สายตาของชาวอิตาลีสองคน
เจอกัน ในวินาทีนั้นผมก็เชื่อว่าในขณะที่เพลินอาจไม่ได้รู้จักนับ , นับแน่นอนรู้เพลิน !
ไม่ใช่แค่รู้จัก แต่ที่น่าแปลกใจมากขึ้นก็ยังกลัวเขาเช่นกันของนับหน้ามีแช่แข็งในความเงียบสงบที่น่าสะพรึงกลัว แก้มซีดเป็นดั่งมัจจุราช ดวงตาสีเทาเย็นชาจ้องมองในความหวาดกลัว .
ใกล้เคียง ผู้ชายที่มีแผลเป็นยังดูเหมือนจะเฝ้าดูด้วยความสนใจผลที่เพลินมีนับถอยหลัง .
' จ้อง ' อ้วน ! เพลินพูด มองรอบๆ ที่ฉันได้ แต่ผมไม่เคยเห็นเขามาก่อนเลยในชีวิต เป็น '
เพลินมองไปที่ นับ หันไปเคลื่อนที่อย่างรวดเร็วไปยังด้านหลังของโรงละครที่ฝูงชนนั้นหนามาก ผมจับแขนของเพลินและแปลกใจที่ดีของเขารีบเค้ามาด้วย หลังจากนับ คนผอม มีแผลเป็นคงยังตัดสินใจที่จะออกไปและอยู่ข้างหน้าของพวกเรา โดยเวลาเพลินและฉันถึงทางเข้าไม่นับหรือคนผอมในสายตา 'pesca
' ผมบอกด่วนฉันต้องคุยกับเธอเป็นการส่วนตัว เราอาจจะไปที่พักคุย ?
'what บนโลกเหรอ ? ร้องเพลิน .
ฉันรีบเขาโดยไม่ตอบ วิธีนับออกจากโรงละคร ความกังวลที่ไม่ธรรมดาของเขาเพื่อหลีกเลี่ยงเพลินทำให้ผมกลัวว่าเขาอาจไปไกลกว่าและออกจากการเข้าถึงของฉัน .
ในเพลิน lodgings ฉันอธิบายทุกอย่างให้เร็วที่สุดเท่าที่ฉันทำได้ในขณะที่เพลินจ้องผมสับสนมาก และความประหลาดใจ เขารู้ว่าคุณ
- เค้ากลัวคุณ เขาออกจากโรงละครหนีคุณ / ฉันบอกว่า . . . มันต้องมีเหตุผล เพลิน ! คิดถึงชีวิตของคุณเองก่อนที่จะมาอังกฤษ คุณทิ้งอิตาลี ด้วยเหตุผลทางการเมือง ฉันไม่ถามอะไรพวกเขา แต่ความกลัวของมนุษย์จะเกี่ยวข้องกับอดีตของคุณในบางวิธี ?
แปลกใจซึ่งไม่สามารถบรรยายได้ของฉันคำพูดอันตรายเหล่านี้ดูเหมือนจะสยองเพลิน . ใบหน้าของเขาซีดเผือด เขาเริ่มสั่น 'walter '
! เขากระซิบที่ข้างหู . . . คุณไม่รู้หรอกว่าคุณถาม '
' ฉันมองไปที่เขา เพลิน ยกโทษให้ฉันด้วย ฉันไม่ได้ตั้งใจจะทำให้คุณเจ็บปวด ฉันพูดเพียงเพราะสิ่งที่ภรรยาของฉันได้รับความเดือดร้อนจากการกระทำของมนุษย์ที่โหดร้าย . คุณต้องยกโทษให้ฉัน . '
ผมเพิ่มขึ้นไป เขาหยุดฉันก่อนที่จะถึงประตู . . .
'wait / เขากล่าวว่า' คุณเคยช่วยชีวิตฉันไว้ คุณมีสิทธิที่จะได้ยินจากฉันสิ่งที่คุณต้องการทราบ ถึงแม้ว่าฉันอาจจะตาย ฉันแค่ถามว่าถ้าคุณพบการเชื่อมต่อระหว่างอดีต และคนที่ fosco คุณไม่ได้บอกมา 1
แล้วใบหน้าของเขาก็ซีดเป็นความทรงจำของอดีตที่แออัดในเขา เขาเล่าให้ฉันฟังแล้ว ถ้าผมเป็นเยาวชนของฉัน
- และยังคงเป็นของ - ความลับทางการเมือง สังคมลองโทรไปสิพี่น้อง ผมบอกคุณไม่ได้ชื่อของมันจริง แต่ฉันเอาความเสี่ยงมากเกินไป และทำบางอย่างซึ่งทำให้สมาชิกคนอื่น ๆในอันตราย ผมถูกสั่งให้ไปอยู่ในอังกฤษ และจะรอฉันไป - ฉันรอ ฉันยังคงรอ ผมอาจจะโทรไปพรุ่งนี้ หรือ อีกสิบปี ผมไม่สามารถรู้ได้ วัตถุประสงค์ของพี่น้อง
" คือการต่อสู้เพื่อสิทธิของคนมีประธานาธิบดีในอิตาลี และประธานต่างประเทศ แต่ละเหล่านี้มีเลขาของเขา ประธานาธิบดีและรัฐมนตรีว่าสมาชิก แต่สมาชิกไม่รู้จักกัน ก็ถือว่าจำเป็น สมาชิกทุกคนของกลุ่มจะถูกระบุ ด้วยเครื่องหมายกลมเล็ก เผาเข้าไปในผิวสูง ขึ้นบนด้านในของแขนซ้ายของพวกเขา . '
เขารีดขึ้นที่แขนของเขาและเอาของตัวเอง
เครื่องหมายถ้าใครหักหลังพวกพ้อง ' เขา ' เขาเป็นคนที่ตายไปแล้ว สมาชิกท่านอื่น เป็นคนแปลกหน้าที่ห่างไกลหรือเพื่อนบ้านจะสั่งให้ฆ่าเขา ไม่มีใครสามารถออกจากสังคมเคย '
' เพลินชะงักแล้วอย่างต่อเนื่อง ในอิตาลี ผมได้รับเลือกเป็นเลขาธิการ สมาชิกที่เข้ามาเผชิญหน้ากับประธานาธิบดี และมาเผชิญหน้ากับผมคุณเข้าใจผม ผมเห็นมันในใบหน้าของคุณ แต่บอกอะไรผม ผมขอร้อง ! ให้ฉันพักฟรีของความรับผิดชอบที่เธอทำให้ฉันขะแขยง .
ไม่รู้ผู้ชายที่โอเปร่า ' ' เขากล่าวในที่สุด ถ้าเขารู้จักฉัน เขาจึงเปลี่ยนไป หรือ ปลอม ซึ่งผมไม่ได้รู้จักเขา ทิ้งฉันไปตอนนี้ วอลเตอร์ ฉันบอกว่าพอ '
ขอบคุณคุณด้วยหัวใจทั้งหมดของฉัน , เพลิน , T ' ' กล่าวว่า คุณจะไม่มีวันไม่เสียใจที่ไว้วางใจคุณได้วางไว้ในฉัน . '
เดินกลับบ้าน หัวใจของฉันเต้นแรงด้วยความตื่นเต้น ในที่สุด ย่อมเป็นอาวุธของฉันกับนับ ฉันมั่นใจว่า เขาเป็นสมาชิกของภราดรภาพ หักหลัง และเชื่อกันว่าเขาได้รับรู้คืนนี้ ชีวิตของเขาอยู่ในอันตราย แล้วจะอธิบายความหวาดกลัวสุดขีดของเขาที่เห็นเพลิน ?
แล้วเขาจะทำอะไรต่อไป ?ออกจากลอนดอนให้เร็วที่สุดเท่าที่เขาสามารถ ถ้าฉันไปที่บ้านของเขาและพยายามที่จะหยุดเขาได้ เขาจะไม่ลังเลที่จะฆ่าฉัน เพื่อปกป้องตัวเอง ฉันต้องทำให้ความปลอดภัยของเขาขึ้นอยู่กับฉัน ฉันรีบกลับบ้านและเขียนจดหมายฉบับนี้เพื่อเพลิน :
ผู้ชายที่โอเปร่า fosco เป็นสมาชิกของสังคมและทรยศมัน ไปทันที ที่บ้านตอน 5 ถนนป่า , เซนต์ จอห์น ไม้ ฉันตายไปแล้วใช้พลังของคุณ กับเขาโดยไม่ชักช้า .
ผมลงนามและวันที่ในจดหมายและเขียนบนซองจดหมาย : เก็บจนถึงเก้าโมงเช้าพรุ่งนี้ ถ้าคุณไม่ฟังผมก่อนแล้วเปิดซองจดหมายและอ่านเนื้อหา .
ผมแล้วพบสาร บอกให้เขาส่งจดหมายและนำกลับมาบันทึกจากอาจารย์เพลินพูด เขาได้รับมัน ยี่สิบนาทีต่อมาผมได้ทราบและที่ฉันกำลังจะไป มาเรียน มาที่หน้าประตู ดูกังวล .
' มันคืนนี้ ใช่มั้ย ? เธอบอกว่า . . . คุณจะต้องนับ '
" นี่เป็นโอกาสสุดท้าย และดีที่สุด . . .
อ้อ " วอลเตอร์ ไม่โดดเดี่ยว ให้ผมไปกับคุณ ไม่ได้ไปคนเดียว !
ไม่ น . คุณต้องอยู่ที่นี่และเฝ้าลอร่าสำหรับฉัน จากนั้นก็จะง่ายในความคิดของฉันเมื่อฉันเผชิญนับ '
.
ครั้งแรก ฉันพยายามที่จะหาข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับการนับ มาเรียน บอกว่า เขาไม่ได้กลับไปอิตาลีเป็นเวลาหลายปี เขาถูกบังคับให้ทิ้งอิตาลี ด้วยเหตุผลทางการเมือง ผมสงสัย ? แต่มาเรียน ยังกล่าวว่าใน Blackwater Park เขาได้รับอย่างเป็นทางการมองตัวอักษรกับแสตมป์อิตาลี ซึ่งดูเหมือนจะขัดแย้งกับความคิดนี้ บางทีเขาอาจเป็นสายลับ ฉันคิดนั่นอาจอธิบายได้ว่าทำไมเขาถึงได้อยู่ในอังกฤษนาน หลังจากความสำเร็จของแผนของเขา ฉันจะถามใครใครอาจจะรู้อะไรบางอย่าง อีกอิตาลี , บางที - และฉันก็คิดว่าเพื่อนเก่าอาจารย์เพลิน .
ก่อนที่ฉันจะทำอย่างนั้น ฉันตัดสินใจที่จะมีลักษณะที่ นับ เป็น ถึงเวลานี้ ผมไม่เคยเห็นเขา ในเช้าวันหนึ่งฉันไปถนนเซนต์จอห์นไม้ , ป่ารอใกล้ๆบ้านเขา ในที่สุดเขาก็ของเรา ฉันเดินตามหลังเขา ขณะที่เขาเดินเข้าไปสู่ศูนย์กลางของลอนดอน มาเรียนได้เตรียมผมสำหรับขนาดและเสื้อผ้าแฟชั่นของเขา แต่ไม่ใช่เพื่อความสดชื่นอย่างร่าเริงและพลังงานของมนุษย์ .
ใกล้ Oxford Street เขาหยุดอ่านป้ายประกาศ โอเปร่า แล้วเข้าไปในอุปรากรตั๋วสำนักงาน ซึ่งอยู่บริเวณใกล้เคียงฉันไปอ่านป้าย Opera ถูกแสดงในตอนเย็น และดูเหมือนว่าจะนับอยู่ในกลุ่มผู้ชม
ถ้าฉันชวนเพลินไปดูโอเปร่า ฉันคิดว่า ฉันสามารถจุดนับออกมาให้เขาดู ถ้าเขารู้เขา ฉันซื้อตั๋วสองใบเอง ส่งเพลินหมายเหตุ และเย็นวันนั้นโทรไป เอาเขาไปกับฉันไปดูโอเปร่า
เพลงได้เริ่มขึ้นแล้ว เมื่อเราเข้าไปและที่นั่งทั้งหมดถูกเติมเต็ม อย่างไรก็ตาม มีห้องที่ยืนอยู่ด้านข้าง ผมมองไปรอบ ๆและเห็นนับนั่งอยู่ในที่นั่งครึ่งทางลงดังนั้นฉันวางเองตรงบนบรรทัด กับเขา กับเพลินที่ยืนอยู่ข้างๆ เมื่อส่วนแรกเสร็จแล้ว ผู้ชม รวมถึงการนับ โรสมองเกี่ยวกับพวกเขา .
เมื่อนับถูกมองในทิศทางของเรา ผมสะกิดเพลินกับข้อศอกของฉัน' คุณเห็นว่าสูงไขมันผู้ชาย คุณรู้จักเขา ?
' ' เพลิน ' เขามีชื่อเสียง ? ทำไมคุณถึงจุด เขาออก ?
เพราะเหตุผลที่ต้องการทราบเพิ่มเติมเกี่ยวกับเขา เขาเป็นชาวอิตาลี และชื่อของเขาคือ นับ fosco . คุณรู้จักชื่อนั้น ? ดู - ยืนในขั้นตอนนี้เพื่อให้คุณสามารถเห็นเขาดีกว่า '
บางงานผมชายที่มีแผลเป็นที่แก้มซ้ายของเขายืนอยู่ใกล้ๆเรา ผมเห็นเขาดูเพลิน ,แล้วตามทิศทางของสายตาของเขาไปที่นับ เพลินย้ำว่าเขาไม่ได้รู้จักเขา และเขาพูด นับดูเราอีก สายตาของชาวอิตาลีสองคน
เจอกัน ในวินาทีนั้นผมก็เชื่อว่าในขณะที่เพลินอาจไม่ได้รู้จักนับ , นับแน่นอนรู้เพลิน !
ไม่ใช่แค่รู้จัก แต่ที่น่าแปลกใจมากขึ้นก็ยังกลัวเขาเช่นกันของนับหน้ามีแช่แข็งในความเงียบสงบที่น่าสะพรึงกลัว แก้มซีดเป็นดั่งมัจจุราช ดวงตาสีเทาเย็นชาจ้องมองในความหวาดกลัว .
ใกล้เคียง ผู้ชายที่มีแผลเป็นยังดูเหมือนจะเฝ้าดูด้วยความสนใจผลที่เพลินมีนับถอยหลัง .
' จ้อง ' อ้วน ! เพลินพูด มองรอบๆ ที่ฉันได้ แต่ผมไม่เคยเห็นเขามาก่อนเลยในชีวิต เป็น '
เพลินมองไปที่ นับ หันไปเคลื่อนที่อย่างรวดเร็วไปยังด้านหลังของโรงละครที่ฝูงชนนั้นหนามาก ผมจับแขนของเพลินและแปลกใจที่ดีของเขารีบเค้ามาด้วย หลังจากนับ คนผอม มีแผลเป็นคงยังตัดสินใจที่จะออกไปและอยู่ข้างหน้าของพวกเรา โดยเวลาเพลินและฉันถึงทางเข้าไม่นับหรือคนผอมในสายตา 'pesca
' ผมบอกด่วนฉันต้องคุยกับเธอเป็นการส่วนตัว เราอาจจะไปที่พักคุย ?
'what บนโลกเหรอ ? ร้องเพลิน .
ฉันรีบเขาโดยไม่ตอบ วิธีนับออกจากโรงละคร ความกังวลที่ไม่ธรรมดาของเขาเพื่อหลีกเลี่ยงเพลินทำให้ผมกลัวว่าเขาอาจไปไกลกว่าและออกจากการเข้าถึงของฉัน .
ในเพลิน lodgings ฉันอธิบายทุกอย่างให้เร็วที่สุดเท่าที่ฉันทำได้ในขณะที่เพลินจ้องผมสับสนมาก และความประหลาดใจ เขารู้ว่าคุณ
- เค้ากลัวคุณ เขาออกจากโรงละครหนีคุณ / ฉันบอกว่า . . . มันต้องมีเหตุผล เพลิน ! คิดถึงชีวิตของคุณเองก่อนที่จะมาอังกฤษ คุณทิ้งอิตาลี ด้วยเหตุผลทางการเมือง ฉันไม่ถามอะไรพวกเขา แต่ความกลัวของมนุษย์จะเกี่ยวข้องกับอดีตของคุณในบางวิธี ?
แปลกใจซึ่งไม่สามารถบรรยายได้ของฉันคำพูดอันตรายเหล่านี้ดูเหมือนจะสยองเพลิน . ใบหน้าของเขาซีดเผือด เขาเริ่มสั่น 'walter '
! เขากระซิบที่ข้างหู . . . คุณไม่รู้หรอกว่าคุณถาม '
' ฉันมองไปที่เขา เพลิน ยกโทษให้ฉันด้วย ฉันไม่ได้ตั้งใจจะทำให้คุณเจ็บปวด ฉันพูดเพียงเพราะสิ่งที่ภรรยาของฉันได้รับความเดือดร้อนจากการกระทำของมนุษย์ที่โหดร้าย . คุณต้องยกโทษให้ฉัน . '
ผมเพิ่มขึ้นไป เขาหยุดฉันก่อนที่จะถึงประตู . . .
'wait / เขากล่าวว่า' คุณเคยช่วยชีวิตฉันไว้ คุณมีสิทธิที่จะได้ยินจากฉันสิ่งที่คุณต้องการทราบ ถึงแม้ว่าฉันอาจจะตาย ฉันแค่ถามว่าถ้าคุณพบการเชื่อมต่อระหว่างอดีต และคนที่ fosco คุณไม่ได้บอกมา 1
แล้วใบหน้าของเขาก็ซีดเป็นความทรงจำของอดีตที่แออัดในเขา เขาเล่าให้ฉันฟังแล้ว ถ้าผมเป็นเยาวชนของฉัน
- และยังคงเป็นของ - ความลับทางการเมือง สังคมลองโทรไปสิพี่น้อง ผมบอกคุณไม่ได้ชื่อของมันจริง แต่ฉันเอาความเสี่ยงมากเกินไป และทำบางอย่างซึ่งทำให้สมาชิกคนอื่น ๆในอันตราย ผมถูกสั่งให้ไปอยู่ในอังกฤษ และจะรอฉันไป - ฉันรอ ฉันยังคงรอ ผมอาจจะโทรไปพรุ่งนี้ หรือ อีกสิบปี ผมไม่สามารถรู้ได้ วัตถุประสงค์ของพี่น้อง
" คือการต่อสู้เพื่อสิทธิของคนมีประธานาธิบดีในอิตาลี และประธานต่างประเทศ แต่ละเหล่านี้มีเลขาของเขา ประธานาธิบดีและรัฐมนตรีว่าสมาชิก แต่สมาชิกไม่รู้จักกัน ก็ถือว่าจำเป็น สมาชิกทุกคนของกลุ่มจะถูกระบุ ด้วยเครื่องหมายกลมเล็ก เผาเข้าไปในผิวสูง ขึ้นบนด้านในของแขนซ้ายของพวกเขา . '
เขารีดขึ้นที่แขนของเขาและเอาของตัวเอง
เครื่องหมายถ้าใครหักหลังพวกพ้อง ' เขา ' เขาเป็นคนที่ตายไปแล้ว สมาชิกท่านอื่น เป็นคนแปลกหน้าที่ห่างไกลหรือเพื่อนบ้านจะสั่งให้ฆ่าเขา ไม่มีใครสามารถออกจากสังคมเคย '
' เพลินชะงักแล้วอย่างต่อเนื่อง ในอิตาลี ผมได้รับเลือกเป็นเลขาธิการ สมาชิกที่เข้ามาเผชิญหน้ากับประธานาธิบดี และมาเผชิญหน้ากับผมคุณเข้าใจผม ผมเห็นมันในใบหน้าของคุณ แต่บอกอะไรผม ผมขอร้อง ! ให้ฉันพักฟรีของความรับผิดชอบที่เธอทำให้ฉันขะแขยง .
ไม่รู้ผู้ชายที่โอเปร่า ' ' เขากล่าวในที่สุด ถ้าเขารู้จักฉัน เขาจึงเปลี่ยนไป หรือ ปลอม ซึ่งผมไม่ได้รู้จักเขา ทิ้งฉันไปตอนนี้ วอลเตอร์ ฉันบอกว่าพอ '
ขอบคุณคุณด้วยหัวใจทั้งหมดของฉัน , เพลิน , T ' ' กล่าวว่า คุณจะไม่มีวันไม่เสียใจที่ไว้วางใจคุณได้วางไว้ในฉัน . '
เดินกลับบ้าน หัวใจของฉันเต้นแรงด้วยความตื่นเต้น ในที่สุด ย่อมเป็นอาวุธของฉันกับนับ ฉันมั่นใจว่า เขาเป็นสมาชิกของภราดรภาพ หักหลัง และเชื่อกันว่าเขาได้รับรู้คืนนี้ ชีวิตของเขาอยู่ในอันตราย แล้วจะอธิบายความหวาดกลัวสุดขีดของเขาที่เห็นเพลิน ?
แล้วเขาจะทำอะไรต่อไป ?ออกจากลอนดอนให้เร็วที่สุดเท่าที่เขาสามารถ ถ้าฉันไปที่บ้านของเขาและพยายามที่จะหยุดเขาได้ เขาจะไม่ลังเลที่จะฆ่าฉัน เพื่อปกป้องตัวเอง ฉันต้องทำให้ความปลอดภัยของเขาขึ้นอยู่กับฉัน ฉันรีบกลับบ้านและเขียนจดหมายฉบับนี้เพื่อเพลิน :
ผู้ชายที่โอเปร่า fosco เป็นสมาชิกของสังคมและทรยศมัน ไปทันที ที่บ้านตอน 5 ถนนป่า , เซนต์ จอห์น ไม้ ฉันตายไปแล้วใช้พลังของคุณ กับเขาโดยไม่ชักช้า .
ผมลงนามและวันที่ในจดหมายและเขียนบนซองจดหมาย : เก็บจนถึงเก้าโมงเช้าพรุ่งนี้ ถ้าคุณไม่ฟังผมก่อนแล้วเปิดซองจดหมายและอ่านเนื้อหา .
ผมแล้วพบสาร บอกให้เขาส่งจดหมายและนำกลับมาบันทึกจากอาจารย์เพลินพูด เขาได้รับมัน ยี่สิบนาทีต่อมาผมได้ทราบและที่ฉันกำลังจะไป มาเรียน มาที่หน้าประตู ดูกังวล .
' มันคืนนี้ ใช่มั้ย ? เธอบอกว่า . . . คุณจะต้องนับ '
" นี่เป็นโอกาสสุดท้าย และดีที่สุด . . .
อ้อ " วอลเตอร์ ไม่โดดเดี่ยว ให้ผมไปกับคุณ ไม่ได้ไปคนเดียว !
ไม่ น . คุณต้องอยู่ที่นี่และเฝ้าลอร่าสำหรับฉัน จากนั้นก็จะง่ายในความคิดของฉันเมื่อฉันเผชิญนับ '
.
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- ในบ้านของฉันเราอยู่ด้วยกัน4คน
- If not its ok
- I should not do that.
- Back in Hua Hin? Making grades of studen
- Niche
- ประสบควาสำเร็จ
- The current is " HE " not you ! , unders
- ห้ามทักเด็กแรกเกิดหรือเด็กที่ยังเล็กว่าน
- Limitedidetion
- Industrialization, health care, sanitati
- เดี๋ยวฉันส่งที่อยู่ไปให้ในเมสเสด
- คนกดไลค์บอกฝันดี
- ฉันไม่แน่ใจว่าฉันเชี่ยวชาญ
- แต่งกายสุภาพ
- ฉันไม่ชอบพูดคุยเรื่องแบบนี้
- ขอบคุณทุกสิ่งทุกอย่างที่ค่อยอยู่เคียงข้า
- ทำอย่างไร
- แชะ แชะ กับ ต้นคริสมาส
- พายเรือ
- ตอนนี้ ฉันอยุ่ที่ร้านของฉัน
- Across the street
- Your symptoms do not improve
- คุณทำกับข้าวเป็น?
- have faith believe in yourself
