THE SEXTON stood in the porch of Mi

THE SEXTON stood in the porch of Milford meetinghouse, pulling busily at the bell rope. The old people of the village came stooping along the street. Children, with bright faces, tripped merrily beside their parents, or mimicked a graver gait, in the conscious dignity of their Sunday clothes. Spruce bachelors looked sidelong at the pretty maidens, and fancied that the Sabbath sunshine made them prettier than on weekdays. When the throng had mostly streamed into the porch, the sexton began to toll the bell, keeping his eye on the Reverend Mr. Hooper's door. The first glimpse of the clergyman's figure was the signal for the bell to cease its summons.

"But what has good Parson Hooper got upon his face?" cried the sexton in astonishment.

All within hearing immediately turned about, and beheld the semblance of Mr. Hooper, pacing slowly his meditative way toward the meetinghouse. With one accord they started, expressing more wonder than if some strange minister were coming to dust the. cushions of Mr. Hooper's pulpit.

"Are you sure it is our parson?" inquired Goodman Gray of the sexton.

"Of a certainty it is good Mr. Hooper," replied the sexton. "He was to have exchanged pulpits with Parson Shute, of Westbury; but Parson Shute sent to excuse himself yesterday, being to preach a funeral sermon."

The cause of so much amazement may appear sufficiently slight. Mr. Hooper gentlemanly person, of about thirty, though still a bachelor, was dressed with due clerical neatness, as if a careful wife had starched his band, and brushed the weekly dust from his Sunday's garb. There was but one thing remarkable in his appearance. Swathed about his forehead, and hanging down over his face, so low as to be shaken by his breath Mr. Hooper had on a black veil. On a nearer view it seemed to consist of two folds of crepe, which entirely concealed his features, except the mouth and chin, but probably did not intercept his sight, further than to give a darkened aspect to all living and inanimate things. With this gloomy shade before him, goad Mr. Hooper walked onward, at a slow and quiet pace, stooping somewhat, and looking on the ground, as is customary with abstracted men, yet nodding kindly to those of his parishioners who still waited on the meetinghouse steps. But so wonderstruck were they that his greeting hardly met with a return.

"I can't really feel as if good Mr. Hooper's face was behind that piece of crape," said the sexton.

"I don't like it," muttered an old woman, as she hobbled into the meetinghouse. "He has changed himself into something awful, only by hiding his face."

"Our parson has gone mad!" cried Goodman Gray, following him across the threshold.

A rumor of some unaccountable phenomenon had preceded Mr. Hooper into the meetinghouse, and set all the congregation astir. Few could refrain from twisting their heads toward the door; many stood upright, and turned directly about while several little boys clambered upon the seats, and came down again with a terrible racket. There was a general bustle, a rustling of the women's gowns and shuffling of the men's feet, greatly at variance with that hushed repose which should attend the entrance of the minister. But Mr. Hooper appeared not to notice the perturbation of his people. He entered with an almost noiseless step, bent his head mildly to the pews on each side, and bowed as he passed his oldest parishioner, a whitehaired great-grandsire, who occupied an armchair in the center of the aisle. It was strange to observe how slowly this venerable man became conscious of something singular in the appearance of his pastor. He seemed not fully to partake of the prevailing wonder, till Mr. Hooper had ascended the stairs, and showed himself in the pulpit, face to face with his congregation, except for the black veil. That mysterious emblem was never once withdrawn. It shook with his measured breath, as he gave out the psalm; it threw its obscurity between him and the holy page, as he read the Scriptures; and while he prayed, the veil lay heavily on his uplifted countenance. Did he seek to hide it from the dread Being whom he was addressing?

Such was the effect of this simple piece of crepe, that more than one woman of delicate nerves was forced to leave the meetinghouse. Yet perhaps the pale-faced congregation was almost as fearful a sight to the minister, as his black veil to them.

Mr. Hooper had the reputation of a good preacher, but not an energetic one; he strove to win his people heavenward by mild, persuasive influences, rather than to drive them thither by the thunders of the Word. The sermon which he now delivered was marked by the same characteristics of style and manner as the general series of his pulpit oratory. But there was something, either in the sentiment of the discourse itself, or in the imagination of the auditors, which made it greatly the most powerful effort that they had ever heard from their pastor's lips. It was tinged, rather more darkly than usual, with the gentle gloom of Mr. Hooper's temperament. The subject had reference to secret sit, and those sad mysteries which we hide from our nearest and dearest and would fain conceal from our own consciousness, even forgetting that the Omniscient can de tect them. A subtle power was breathed into his words. Each member of the congregation, the most innocent girl, and the man of hardened breast, felt as if the preacher had crept upon them, behind his awful veil, and discovered their hoarded iniquity of deed or thought. Many spread their clasped hands on their bosoms. There was nothing terrible in what Mr. Hooper said, at least no violence; and yet, with every tremor of his melancholy voice, the hearers quaked. An unsought pathos came hand in hand with awe. So sensible were the audience of some unwonted attribute in their minister, that they longed for a breath of wind to blow aside the veil, almost believing that a stranger's visage would be discovered, though the form, gesture, and voice were those of Mr. Hooper.

At the close of the services, the people hurried out with indecorous confusion, eager to communicate their pent-up amazement, and conscious of lighter spirits the moment they lost sight of the black veil. Some gathered in little circles, huddled closely together, with their mouths all whispering in the center; some went homeward alone, wrapt in silent meditation; some talked loudly, and profaned the Sabbath day with ostentatious laughter. A few shook, their sagacious heads, intimating that they could penetrate the mystery; while one or two affirmed that there was no mystery at all, but only that Mr. Hooper's eyes were so weakened by the midnight lamp as to require a shade. After a brief interval, forth came good Mr. Hooper also, in the rear of his flock. Turning his veiled face from one group to another, he paid due reverence to the hoary heads, saluted the middle-aged with kind dignity as their friend and spiritual guide, greeted the young with mingled authority and love, and laid his hands on the little children's heads to bless them. Such was always his custom on the Sabbath day. Strange and bewildered looks repaid him for his courtesy. None, as on former occasions, aspired to the honor of walking by their pastor's side. Old Squire Saunders, doubtless by an accidental lapse of memory, neglected to invite Mr. Hooper to his table, where the good clergyman had been wont to bless the food, almost every Sunday since his settlement. He returned, therefore, to the parsonage, and, at the moment of closing the door, was observed to look back upon the people, all of whom had their eyes fixed upon the minister. A sad smile gleamed faintly from beneath the black veil, and flickered about his mouth, glimmering as he disappeared. "How strange," said a lady, "that a simple black veil, such as any woman might wear on her bonnet, should become such a terrible thing on Mr. Hooper's face."

"Something must surely be amiss with Hooper's intellects," observed her husband, the physician of the village. "But the strangest part of the affair is the effect of this vagary, even on a sober-minded man like myself. The black veil, though it covers only our pastor's face, throws its influence over his whole person, and makes him ghostlike from head to foot. Do you not feel it so?"

"Truly do I," replied the lady; "and I would not be alone with him for the world. I wonder he is not afraid to be alone with himself!"

"Men sometimes are so," said her husband.

The afternoon service was attended with similar circumstances. At its conclusion, the bell tolled for the funeral of a young lady. The relatives and friends were assembled in the house, and the more distant acquaintances stood about the door, speaking of the good qualities of the deceased, when their talk was interrupted by the appearance of Mr. Hooper, still covered with his black veil. It was now an appropriate emblem. The clergyman stepped into the room where the corpse was laid, and bent over the coffin, to take a last farewell of his deceased parishioner. As he stooped, the veil hung straight down from his forehead, so that, if her eyelids had not been dosed forever, the dead maiden might have seen his face. Could Mr. Hooper be fearful of her glance, that he so hastily caught back the black veil? A person who watched the interview between the dead and the living scrupled not to affirm, that, at the instant when the clergyman's features were disclosed, the corpse had slightly shuddered, rustling the shroud and muslin cap, though the countenance retained the composure of death. A superstitious old woman was the only witness of this prodigy. From the coffin Mr. Hooper passed into the chamber of the mourners, and thence to the head of the staircase, to make the funeral prayer. It was a tender and heart-dissolving prayer, full of sorrow, yet so imbued with celestial hopes, that the music of a heavenly harp, swept by the fingers of the dead, seemed faintly to be hear

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

SEXTON ยืนอยู่ในระเบียงของดพา meetinghouse ดึงเชือกระฆังยุ่ง คนเก่าของหมู่บ้านมา stooping ไปตามถนน เด็ก หน้าใส tripped merrily ข้างพ่อ หรือ mimicked เดินที่ graver ในศักดิ์ศรีสติของเสื้อผ้าของพวกเขาวันอาทิตย์ ปริญญาตรีแค่มอง sidelong ที่เมเดนสวย และ fancied ที่ซันไชน์วันสะบาโตทำได้สวยกว่าวันธรรมดา เมื่อมีการส่งกระแสข้อมูลนั่งมีส่วนใหญ่เป็นระเบียง sexton การเริ่มโทรเบลล์ รักษาตาของเขาบนประตูของ Reverend นายรับ ค้นหารูปของ clergyman แรกถูกสัญญาณสำหรับเบลล์เซาของเอสเธอร์"แต่อะไรดีรับ Parson มีตามใบหน้าของเขา" ร้อง sexton ใน astonishmentภายในได้ยินทันทีเปิดเกี่ยวกับ และ beheld semblance ของนายรับ pacing ช้าเขาเข้าฌานไป meetinghouse พรึบก็เริ่ม กำลังเพิ่มเติมสงสัยมากกว่า ว่ารัฐมนตรีบางแปลกมาปัดฝุ่น เบาะรองนั่งแท่นเทศน์รับนาย"คุณแน่ใจเป็น parson ของเรา" ทูลเทาคลาของ sexton"แน่นอนมันเป็นดีนายรับ ตอบกลับ sexton "พระองค์ได้แลกเปลี่ยน pulpits Parson Shute ของ Westbury แต่ Parson Shute ส่งไปขอโทษตัวเองเมื่อวานนี้ การเทศน์เทศน์งานศพ"The cause of so much amazement may appear sufficiently slight. Mr. Hooper gentlemanly person, of about thirty, though still a bachelor, was dressed with due clerical neatness, as if a careful wife had starched his band, and brushed the weekly dust from his Sunday's garb. There was but one thing remarkable in his appearance. Swathed about his forehead, and hanging down over his face, so low as to be shaken by his breath Mr. Hooper had on a black veil. On a nearer view it seemed to consist of two folds of crepe, which entirely concealed his features, except the mouth and chin, but probably did not intercept his sight, further than to give a darkened aspect to all living and inanimate things. With this gloomy shade before him, goad Mr. Hooper walked onward, at a slow and quiet pace, stooping somewhat, and looking on the ground, as is customary with abstracted men, yet nodding kindly to those of his parishioners who still waited on the meetinghouse steps. But so wonderstruck were they that his greeting hardly met with a return."I can't really feel as if good Mr. Hooper's face was behind that piece of crape," said the sexton."I don't like it," muttered an old woman, as she hobbled into the meetinghouse. "He has changed himself into something awful, only by hiding his face.""Our parson has gone mad!" cried Goodman Gray, following him across the threshold.A rumor of some unaccountable phenomenon had preceded Mr. Hooper into the meetinghouse, and set all the congregation astir. Few could refrain from twisting their heads toward the door; many stood upright, and turned directly about while several little boys clambered upon the seats, and came down again with a terrible racket. There was a general bustle, a rustling of the women's gowns and shuffling of the men's feet, greatly at variance with that hushed repose which should attend the entrance of the minister. But Mr. Hooper appeared not to notice the perturbation of his people. He entered with an almost noiseless step, bent his head mildly to the pews on each side, and bowed as he passed his oldest parishioner, a whitehaired great-grandsire, who occupied an armchair in the center of the aisle. It was strange to observe how slowly this venerable man became conscious of something singular in the appearance of his pastor. He seemed not fully to partake of the prevailing wonder, till Mr. Hooper had ascended the stairs, and showed himself in the pulpit, face to face with his congregation, except for the black veil. That mysterious emblem was never once withdrawn. It shook with his measured breath, as he gave out the psalm; it threw its obscurity between him and the holy page, as he read the Scriptures; and while he prayed, the veil lay heavily on his uplifted countenance. Did he seek to hide it from the dread Being whom he was addressing?Such was the effect of this simple piece of crepe, that more than one woman of delicate nerves was forced to leave the meetinghouse. Yet perhaps the pale-faced congregation was almost as fearful a sight to the minister, as his black veil to them.Mr. Hooper had the reputation of a good preacher, but not an energetic one; he strove to win his people heavenward by mild, persuasive influences, rather than to drive them thither by the thunders of the Word. The sermon which he now delivered was marked by the same characteristics of style and manner as the general series of his pulpit oratory. But there was something, either in the sentiment of the discourse itself, or in the imagination of the auditors, which made it greatly the most powerful effort that they had ever heard from their pastor's lips. It was tinged, rather more darkly than usual, with the gentle gloom of Mr. Hooper's temperament. The subject had reference to secret sit, and those sad mysteries which we hide from our nearest and dearest and would fain conceal from our own consciousness, even forgetting that the Omniscient can de tect them. A subtle power was breathed into his words. Each member of the congregation, the most innocent girl, and the man of hardened breast, felt as if the preacher had crept upon them, behind his awful veil, and discovered their hoarded iniquity of deed or thought. Many spread their clasped hands on their bosoms. There was nothing terrible in what Mr. Hooper said, at least no violence; and yet, with every tremor of his melancholy voice, the hearers quaked. An unsought pathos came hand in hand with awe. So sensible were the audience of some unwonted attribute in their minister, that they longed for a breath of wind to blow aside the veil, almost believing that a stranger's visage would be discovered, though the form, gesture, and voice were those of Mr. Hooper.At the close of the services, the people hurried out with indecorous confusion, eager to communicate their pent-up amazement, and conscious of lighter spirits the moment they lost sight of the black veil. Some gathered in little circles, huddled closely together, with their mouths all whispering in the center; some went homeward alone, wrapt in silent meditation; some talked loudly, and profaned the Sabbath day with ostentatious laughter. A few shook, their sagacious heads, intimating that they could penetrate the mystery; while one or two affirmed that there was no mystery at all, but only that Mr. Hooper's eyes were so weakened by the midnight lamp as to require a shade. After a brief interval, forth came good Mr. Hooper also, in the rear of his flock. Turning his veiled face from one group to another, he paid due reverence to the hoary heads, saluted the middle-aged with kind dignity as their friend and spiritual guide, greeted the young with mingled authority and love, and laid his hands on the little children's heads to bless them. Such was always his custom on the Sabbath day. Strange and bewildered looks repaid him for his courtesy. None, as on former occasions, aspired to the honor of walking by their pastor's side. Old Squire Saunders, doubtless by an accidental lapse of memory, neglected to invite Mr. Hooper to his table, where the good clergyman had been wont to bless the food, almost every Sunday since his settlement. He returned, therefore, to the parsonage, and, at the moment of closing the door, was observed to look back upon the people, all of whom had their eyes fixed upon the minister. A sad smile gleamed faintly from beneath the black veil, and flickered about his mouth, glimmering as he disappeared. "How strange," said a lady, "that a simple black veil, such as any woman might wear on her bonnet, should become such a terrible thing on Mr. Hooper's face.""Something must surely be amiss with Hooper's intellects," observed her husband, the physician of the village. "But the strangest part of the affair is the effect of this vagary, even on a sober-minded man like myself. The black veil, though it covers only our pastor's face, throws its influence over his whole person, and makes him ghostlike from head to foot. Do you not feel it so?""Truly do I," replied the lady; "and I would not be alone with him for the world. I wonder he is not afraid to be alone with himself!""Men sometimes are so," said her husband.The afternoon service was attended with similar circumstances. At its conclusion, the bell tolled for the funeral of a young lady. The relatives and friends were assembled in the house, and the more distant acquaintances stood about the door, speaking of the good qualities of the deceased, when their talk was interrupted by the appearance of Mr. Hooper, still covered with his black veil. It was now an appropriate emblem. The clergyman stepped into the room where the corpse was laid, and bent over the coffin, to take a last farewell of his deceased parishioner. As he stooped, the veil hung straight down from his forehead, so that, if her eyelids had not been dosed forever, the dead maiden might have seen his face. Could Mr. Hooper be fearful of her glance, that he so hastily caught back the black veil? A person who watched the interview between the dead and the living scrupled not to affirm, that, at the instant when the clergyman's features were disclosed, the corpse had slightly shuddered, rustling the shroud and muslin cap, though the countenance retained the composure of death. A superstitious old woman was the only witness of this prodigy. From the coffin Mr. Hooper passed into the chamber of the mourners, and thence to the head of the staircase, to make the funeral prayer. It was a tender and heart-dissolving prayer, full of sorrow, yet so imbued with celestial hopes, that the music of a heavenly harp, swept by the fingers of the dead, seemed faintly to be hear

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เซกซ์ตันยืนอยู่ที่ระเบียงของอาคารประชุมฟอร์ด, การดึงเชือกที่ยุ่งระฆัง คนเก่าของหมู่บ้านมาก้มไปตามถนน เด็กที่มีใบหน้าที่สดใสสนุกสนานสะดุดข้างพ่อแม่ของพวกเขาหรือเลียนแบบการเดินแกะสลักในศักดิ์ศรีความใส่ใจของเสื้อผ้าวันอาทิตย์ ตรีโก้มองเอียง ๆ ที่สาวสวยและ fancied ว่าแสงแดดวันสะบาโตทำให้พวกเขาสวยกว่าในวันธรรมดา เมื่อฝูงชนได้ส่วนใหญ่เป็นสตรีมไปที่ระเบียงเซกซ์ตันเริ่มที่จะโทรระฆัง, การรักษาตาของเขาในประตูของนายนายฮูเปอร์ เหลือบแรกของรูปพระที่เป็นสัญญาณสำหรับระฆังที่จะยุติการเรียกของมัน. "แต่สิ่งที่ดีมีพระฮูเปอร์ได้เมื่อใบหน้าของเขา?" เฮียร้องไห้ในความประหลาดใจ. ทั้งหมดภายในได้ยินทันทีหันและเห็นรูปร่างหน้าตาของนายฮูเปอร์ที่เดินไปเดินมาอย่างช้า ๆ ทางสมาธิของเขาที่มีต่ออาคารประชุม สอดคล้องกับหนึ่งในพวกเขาก็เริ่มแสดงความสงสัยมากกว่าว่าบางส่วนรัฐมนตรีว่าการกระทรวงแปลกที่กำลังจะมาถึงผงคลี เบาะรองนั่งบนธรรมาสน์ของนายฮูเปอร์. "คุณแน่ใจว่าเป็นพระของเราหรือไม่" ถามสามีสีเทาของเซกซ์ตัน. "ของแน่นอนมันเป็นสิ่งที่ดีนายฮูเปอร์" ตอบเซกซ์ตัน "เขาเป็นคนที่จะมีการแลกเปลี่ยนแท่นพูดกับพระ Shute ของ Westbury แต่พระ Shute ส่งไปแก้ตัวตัวเองเมื่อวานนี้เป็นไปเทศน์เทศน์งานศพ." สาเหตุของความประหลาดใจมากที่อาจปรากฏขึ้นเล็กน้อยพอ นายฮูเปอร์คนเป็นสุภาพบุรุษของประมาณสามสิบแม้ว่าจะยังคงตรีถูกคลุมด้วยความเรียบร้อยเนื่องจากพระเช่นถ้าภรรยาระวังได้แป้งวงดนตรีของเขาและปัดฝุ่นสัปดาห์จากเครื่องแต่งกายของเขาในวันอาทิตย์ มีสิ่งหนึ่ง แต่ก็โดดเด่นในลักษณะของเขา swathed เกี่ยวกับหน้าผากของเขาและห้อยลงมาบนใบหน้าของเขาต่ำเพื่อที่จะได้รับการสั่นลมหายใจของเขานายฮูเปอร์ได้ในม่านสีดำ เมื่อใกล้จะดูดูเหมือนจะประกอบด้วยสองเท่าของเครปซึ่งปกปิดคุณสมบัติทั้งหมดของเขายกเว้นปากและคาง แต่อาจจะไม่ได้ตัดสายพระเนตรของพระองค์ไกลเกินกว่าที่จะให้แง่มุมที่มืดเพื่อสิ่งมีชีวิตและไม่มีชีวิตทั้งหมด ด้วยเฉดสีที่มืดมนนี้ก่อนที่เขายุนายฮูเปอร์เดินเป็นต้นไปที่ก้าวช้าและเงียบสงบก้มบ้างและมองบนพื้นดินที่เป็นจารีตประเพณีกับคนใจลอย แต่พยักหน้ากรุณาบรรดานักบวชของเขาที่ยังคงรอคอยใน ขั้นตอนที่อาคารประชุม แต่เพื่อให้พวกเขา wonderstruck ที่อวยพรเขาแทบจะไม่ได้พบกับการกลับมา. "ฉันไม่สามารถจริงๆรู้สึกว่าใบหน้าที่ดีนายฮูเปอร์อยู่เบื้องหลังชิ้นส่วนของเครปที่" กล่าวว่าเซกซ์ตัน. "ฉันไม่ชอบมัน" พึมพำ หญิงชราคนหนึ่งขณะที่เธอเข้ามาในอาคารประชุม hobbled "เขามีการเปลี่ยนแปลงตัวเองเป็นสิ่งที่น่ากลัวเพียงโดยการซ่อนใบหน้าของเขา." "พระของเราได้ไปบ้า!" ร้องไห้กู๊ดแมนเกรย์ต่อไปนี้เขาข้ามธรณีประตู. ข่าวลือของปรากฏการณ์รับผิดชอบบางส่วนได้นำนายฮูเปอร์เข้าไปในอาคารประชุมและตั้งค่าทุกการชุมนุมเคลื่อนไหวไปมา ไม่กี่สามารถละเว้นจากการบิดหัวของพวกเขาที่มีต่อประตู; หลายคนลุกขึ้นยืนตรงและหันโดยตรงเกี่ยวกับในขณะที่ชายน้อยหลายปีนอยู่บนที่นั่งและเสด็จลงมาอีกครั้งกับไม้ที่น่ากลัว มีความคึกคักโดยทั่วไปทำให้เกิดเสียงกรอบแกรบของชุดของผู้หญิงและสับเท้าของผู้ชายเป็นอย่างมากโดยขัดกับที่สงบเงียบที่ควรเข้าร่วมทางเข้าของรัฐมนตรีว่าการกระทรวงเป็น แต่นายฮูเปอร์ปรากฏจะไม่สังเกตเห็นการก่อกวนของคนของเขา เขาเข้ากับขั้นตอนที่ไม่มีเสียงเกือบก้มศีรษะของเขาอย่างอ่อนโยนเพื่อม้านั่งในแต่ละด้านและโค้งคำนับในขณะที่เขาผ่านลูกบ้านที่เก่าแก่ที่สุดของเขา whitehaired ดีปู่ที่ครอบครองเก้าอี้ในใจกลางของทางเดินที่ มันเป็นเรื่องแปลกที่จะสังเกตเห็นว่าคนที่เคารพช้านี้กลายเป็นจิตสำนึกของบางสิ่งบางอย่างเอกพจน์ในลักษณะของบาทหลวงของเขา ดูเหมือนว่าเขาไม่ได้มีส่วนร่วมอย่างเต็มที่เพื่อความสงสัยที่เกิดขึ้นจนนายฮูเปอร์ได้เสด็จขึ้นบันไดและแสดงให้เห็นตัวเองอยู่ในมุขที่เผชิญหน้ากับการชุมนุมของเขายกเว้นผ้าคลุมหน้าสีดำ สัญลักษณ์ที่ลึกลับก็ไม่เคยถอนตัวออกมาครั้งเดียว มันสั่นด้วยลมหายใจที่วัดได้ในขณะที่เขาให้ออกบทสวดนั้น มันโยนความสับสนระหว่างเขาและหน้าศักดิ์สิทธิ์ในขณะที่เขาอ่านคัมภีร์; และในขณะที่เขาอธิษฐานม่านอย่างหนักในการวางสีหน้า uplifted ของเขา เขาพยายามที่จะซ่อนมันไว้จากความกลัวซึ่งเขาอยู่? ดังกล่าวเป็นผลของชิ้นง่ายของเครปที่มากกว่าผู้หญิงคนหนึ่งของเส้นประสาทที่ละเอียดอ่อนที่ถูกบังคับให้ออกจากอาคารประชุม แต่อาจจะเป็นที่ชุมนุมซีดเผือดกลัวเกือบจะเป็นสายตาที่รัฐมนตรีเป็นผ้าคลุมหน้าสีดำของเขาให้กับพวกเขา. นาย ฮูเปอร์มีชื่อเสียงของนักเทศน์ที่ดี แต่ไม่ได้เป็นหนึ่งในพลัง; เขาพยายามที่จะชนะคนของเขาสวรรค์โดยอ่อนอิทธิพลโน้มน้าวใจมากกว่าที่จะขับไล่พวกเขาไปที่นั่นโดยฟ้าร้องของคำว่า เทศน์ซึ่งตอนนี้เขาส่งถูกทำเครื่องหมายด้วยลักษณะเดียวกันของรูปแบบและลักษณะที่เป็นแบบทั่วไปของคำปราศรัยของเขาเทศน์ แต่มีบางสิ่งบางอย่างอย่างใดอย่างหนึ่งในความเชื่อมั่นของวาทกรรมของตัวเองหรือในจินตนาการของผู้สอบบัญชีซึ่งทำให้มันมากความพยายามที่มีประสิทธิภาพมากที่สุดที่พวกเขาเคยได้ยินจากปากของพวกเขาเป็นบาทหลวง มันได้รับการแต่งแต้มค่อนข้างลึกลับมากขึ้นกว่าปกติด้วยความเศร้าโศกอารมณ์อ่อนโยนของนายฮูเปอร์ เรื่องที่มีการอ้างอิงถึงนั่งลับและความลึกลับที่น่าเศร้าเหล่านั้นที่เราซ่อนตัวจากที่ใกล้ที่สุดของเราและรักและใคร่จะปกปิดจากจิตสำนึกของเราเองแม้ว่าลืมว่ารอบรู้สามารถ de Tect พวกเขา พลังงานที่ลึกซึ้งได้สูดลมหายใจเข้าไปในคำพูดของเขา แต่ละสมาชิกของชุมนุมสาวบริสุทธิ์มากที่สุดและคนที่มีเต้านมแข็งที่รู้สึกราวกับว่านักเทศน์ได้พุ่งเมื่อพวกเขาอยู่เบื้องหลังม่านอันยิ่งใหญ่ของเขาและค้นพบความชั่วช้าของสะสมของพวกเขาจากการกระทำหรือความคิด หลายคนแพร่กระจายประสานมือของพวกเขาในหน้าอกของพวกเขา ไม่มีอะไรที่น่ากลัวอยู่ในสิ่งที่นายฮูเปอร์กล่าวว่าอย่างน้อยไม่มีความรุนแรง และยังมีการสั่นสะเทือนของเสียงเศร้าโศกของเขาทุกคนที่ได้ยินได้ฟัง quaked น่าเศร้าไม่ได้ขอมาจับมือกันด้วยความกลัว ดังนั้นที่เหมาะสมเป็นผู้ชมบางส่วนแอตทริบิวต์ไม่เคยชินในรัฐมนตรีของพวกเขาว่าพวกเขาอยากให้ลมหายใจของลมที่จะระเบิดกันม่านเกือบเชื่อว่าใบหน้าของคนแปลกหน้าจะถูกค้นพบว่ารูปแบบท่าทางและเสียงเหล่านั้นนาย ฮูเปอร์. ที่ใกล้ชิดของการบริการที่ผู้คนรีบออกมาพร้อมกับความสับสนกาลเทศะกระตือรือร้นที่จะสื่อสารความประหลาดใจถูกกักของพวกเขาและจิตสำนึกของวิญญาณเบาขณะที่พวกเขาหายไปจากสายตาของผ้าคลุมหน้าสีดำ บางคนมารวมตัวกันในวงการเล็ก ๆ น้อย ๆ huddled กันอย่างใกล้ชิดกับปากของพวกเขาทั้งหมดกระซิบในศูนย์; บางคนก็ไปกลับบ้านคนเดียว wrapt ในการทำสมาธิเงียบ; บางคนพูดคุยกันเสียงดังและลบหลู่วันสะบาโตโอ้อวดด้วยเสียงหัวเราะ ไม่กี่ส่ายหัวไหวพริบของพวกเขา intimating ว่าพวกเขาสามารถเจาะลึกลับ; ในขณะที่หนึ่งหรือสองยืนยันว่ามีความลึกลับที่ไม่ทั้งหมด แต่เพียงว่านายฮูเปอร์ตาถูกลดลงได้โดยโคมไฟเที่ยงคืนเป็นที่จะต้องใช้สี หลังจากช่วงเวลาสั้น ๆ ออกมาดีนายฮูเปอร์ยังอยู่ในด้านหลังของฝูงแกะของเขา เปิดใบหน้าสวมหน้ากากของเขาจากกลุ่มหนึ่งไปยังอีกที่เขาจ่ายเคารพเนื่องจากการที่หัวผมหงอกเคารพวัยกลางคนมีศักดิ์ศรีชนิดเป็นเพื่อนและให้คำแนะนำทางจิตวิญญาณของพวกเขาได้รับการต้อนรับหนุ่มสาวที่มีอำนาจผสมและความรักและวางพระหัตถ์บนเล็ก ๆ น้อย ๆ หัวของเด็กที่จะอวยพรให้พวกเขา ดังกล่าวก็มักจะกำหนดเองของเขาในวันสะบาโต รูปลักษณ์ที่แปลกและสับสนชำระคืนเขามารยาทของเขา ไม่มีเป็นครั้งอดีตแรงบันดาลใจให้เกียรติในการเดินเคียงข้างพระของพวกเขา เก่านายแซนเดออย่างไม่ต้องสงสัยโดยพ้นจากอุบัติเหตุของหน่วยความจำที่ถูกทอดทิ้งที่จะเชิญนายฮูเปอร์ไปที่โต๊ะของเขาที่นักบวชที่ดีได้รับการเคยชินที่จะอวยพรอาหารเกือบทุกวันอาทิตย์ตั้งแต่การตั้งถิ่นฐานของเขา เขากลับมาดังนั้นเพื่อกุฏิและในช่วงเวลาของการปิดประตูที่ถูกตั้งข้อสังเกตมองย้อนกลับไปเมื่อคนทุกคนที่มีสายตาของพวกเขาคงอยู่กับรัฐมนตรีว่าการกระทรวง รอยยิ้มเศร้า gleamed จากใต้รางม่านสีดำและ flickered เกี่ยวกับปากของเขาในขณะที่เขาวามหายไป "วิธีการที่แปลก" ผู้หญิง "ที่ผ้าคลุมสีดำที่เรียบง่ายเช่นสาว ๆ อาจจะสวมใส่บนฝากระโปรงของเธอควรจะเป็นนั้นเป็นสิ่งที่น่ากลัวบนใบหน้าของนายฮูเปอร์." กล่าวว่า"อะไรบางอย่างแน่นอนจะต้องเหมาะสมกับภูมิปัญญาฮูเปอร์" สังเกตเห็นสามีของเธอแพทย์ของหมู่บ้าน "แต่ส่วนที่แปลกประหลาดของเรื่องนี้คือผลของความไม่แน่นอนนี้แม้ในคนที่มีสติมีใจเหมือนตัวเอง. ม่านสีดำแม้ว่ามันจะครอบคลุมใบหน้าเพียงบาทหลวงของเราพ่นอิทธิพลของตนเหนือคนทั้งของเขาและทำให้เขา ghostlike จาก . หัวถึงเท้าคุณไม่รู้สึกว่ามันดังนั้น "?" จริงฉัน "ตอบผู้หญิง; "และฉันจะไม่เป็นคนเดียวกับเขาสำหรับโลก. ผมสงสัยว่าเขาไม่กลัวที่จะเป็นคนเดียวกับตัวเอง!" "ผู้ชายบางครั้งจึงกล่าวว่า" สามีของเธอ. บริการช่วงบ่ายได้เข้าร่วมกับสถานการณ์ที่คล้ายกัน ในช่วงท้ายของระฆังดังกังวานสำหรับศพของหญิงสาว ญาติและเพื่อน ๆ รวมกันในบ้านและคนรู้จักห่างไกลมากขึ้นเกี่ยวกับการยืนอยู่ที่ประตูพูดในคุณภาพที่ดีของผู้ตายเมื่อพูดคุยของพวกเขาถูกขัดจังหวะด้วยการปรากฏตัวของนายฮูเปอร์ที่ยังคงปกคลุมด้วยผ้าคลุมสีดำ ตอนนี้มันเป็นสัญลักษณ์ที่เหมาะสม พระก้าวเข้าไปในห้องที่ศพถูกวางและก้มลงโลงศพที่จะอำลาครั้งสุดท้ายของลูกบ้านผู้ตาย ในขณะที่เขาก้ม, ม่านแขวนตรงลงมาจากหน้าผากของเขาเพื่อที่ว่าถ้าเปลือกตาของเธอไม่ได้รับยาตลอดไปหญิงสาวที่ตายแล้วอาจได้เห็นใบหน้าของเขา นายฮูเปอร์อาจจะกลัวได้อย่างรวดเร็วของเธอว่าเขาติดดังนั้นรีบกลับผ้าคลุมหน้าสีดำ? คนที่เฝ้าดูการให้สัมภาษณ์ระหว่างที่ตายแล้วและมีชีวิตอยู่ไม่ได้ scrupled เพื่อยืนยันว่าในทันทีเมื่อคุณสมบัตินักบวชที่ได้รับการเปิดเผยศพได้สั่นเล็กน้อยทำให้เกิดเสียงกรอบแกรบผ้าห่อศพและฝามัสลิน แต่สีหน้ายังคงความสงบของการตาย . ผู้หญิงคนเก่าที่เชื่อโชคลางเป็นพยานเพียงคนเดียวของอัจฉริยะนี้ จากโลงศพนายฮูเปอร์ผ่านเข้ามาในห้องของผู้มาร่วมไว้อาลัยและที่นั่นไปที่หัวของบันไดที่จะทำให้คำอธิษฐานศพ มันเป็นความนุ่มและสวดมนต์หัวใจละลายเต็มไปด้วยความเศร้าโศก แต่ตื้นตันใจเพื่อให้มีความหวังเกี่ยวกับท้องฟ้าที่เพลงพิณสวรรค์กวาดนิ้วมือของผู้ตายที่ดูเหมือนรางที่จะได้ยิน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เซกซ์ตันที่ยืนอยู่ในระเบียงของฟอร์ดที่กระดิ่ง Meetinghouse ดึงเป็นเกลียวเชือก ผู้เฒ่าผู้แก่ของหมู่บ้านมาก้มลงไปตามถนน เด็กหน้าใส สะดุดกันอย่างสนุกสนาน นอกจากพ่อแม่ หรือเป็นนักแกะสลักการเดิน mimicked ในศักดิ์ศรีสติของเสื้อผ้าของพวกเขาวันอาทิตย์ . ต้นสน - มองริมทางที่หญิงสาวสวยชอบแสงแดดและว่าวันสะบาโตให้สวยกว่าในวันธรรมดา เมื่อฝูงชนมีทำในส่วนระเบียง เซกซ์ตันเริ่มโทรระฆัง รักษาตาของเขาเกี่ยวกับบาทหลวงของนายฮูเปอร์ ประตู แวบแรกของนักบวชรูปเป็นสัญญาณระฆังยุติหมายเรียก .

" แต่สิ่งที่ดี พาร์ นเปอร์ได้บนใบหน้าของเขา ? เซกซ์ตันร้อง

ด้วยความประหลาดใจทั้งหมดภายในได้ยินทันที หัน และทอดพระเนตรเห็นรูปร่างหน้าตาของนาย Hooper , เดินช้าๆ เขาเข้าฌานตรง Meetinghouse . พร้อมใจกันพวกเขาเริ่มแสดงสงสัยมากกว่าว่าแปลกๆ รัฐมนตรีจะมาปัดฝุ่น . เบาะของนายฮูเปอร์ ธรรมาสน์

" คุณแน่ใจนะว่ามันคือบาทหลวงของเรา ? " สอบถาม กู๊ดแมนสีเทาของเซกซ์ตัน

" แน่นอนมันเป็นสิ่งที่ดีคุณ ฮูปเปอร์ตอบเฮียกง” เขาต้องแลกกับพระธรรมาสน์ Shute ของเบอรี่ แต่บาทหลวง Shute ส่งขอตัวไปเมื่อวาน โดนเทศน์เทศน์งานศพ "

สาเหตุของความประหลาดใจมากอาจปรากฏขึ้นเล็กน้อยพอสมควร นายเปอร์สุภาพบุรุษคน อายุประมาณ 30 ปี แต่ยังโสด ถูกแต่งด้วยเนื่องจากเสมียน ความเรียบร้อย เช่น ถ้าเป็นเมียระวังมีต้นวงดนตรีของเขาและแปรงฝุ่นรายสัปดาห์จากเครื่องแบบของเขา วันอาทิตย์ มี แต่สิ่งหนึ่งที่โดดเด่นในรูปลักษณ์ของเขา swathed เรื่องหน้าผากของเขา และลอยลงบนใบหน้าของเขา ดังนั้นการจะหวั่นไหวลมหายใจของเขานายเปอร์มีผ้าคลุมหน้าสีดำ บนๆดูเหมือนจะประกอบด้วยสองเท่าของเครปซึ่งทั้งหมดซ่อนคุณสมบัติของเขา นอกจากปากและคางแต่อาจจะไม่ขัดขวางการมองเห็น มากกว่าที่จะให้มืดด้านการมีชีวิตกับไม่มีสิ่ง เรื่องนี้เศร้าเงาก่อนที่เขายั่วนายเปอร์ก็เดินมุ่งหน้าไปที่ก้าวช้าและเงียบดูบ้าง และมองบนพื้นดิน เป็นจารีตประเพณีด้วยสรุปผู้ชายยังพยักหน้ากรุณาพวกของเขาที่ยังคงรอในลูกวัด Meetinghouse ขั้นตอนแต่แล้ว วอนเดอร์ รักเป็นคำทักทายของเขาแทบจะไม่ได้เจอกับคืน

" ฉันไม่สามารถจริงๆรู้สึกว่าดี ของนายฮูเปอร์ หน้าหลัง ชิ้น , " กล่าวว่าเซกซ์ตัน

" ฉันไม่ชอบมัน " พึมพำหญิงชรา เธอโขยกเข้าสถานที่ชุมนุมหรือรวมตัวกัน " เขาได้เปลี่ยนแปลงตัวเองเป็นสิ่งที่น่าสะพรึงกลัว เท่านั้น โดยปิดบังใบหน้าของเขา . "

" บาทหลวงของเราได้ไปบ้า ! " ร้องไห้ กู๊ดแมนสีเทาต่อไปนี้เขาข้ามธรณีประตู .

ข่าวลือบางอย่างไม่สามารถอธิบายได้ปรากฏการณ์ทคุณเปอร์ใน Meetinghouse และตั้งค่าทั้งหมดชุมนุม astir . ไม่กี่สามารถละเว้นจากการบิดหัวไปทางประตู มากมาย ยืนตัวตรง และเปิดโดยตรง ขณะที่หนุ่มน้อยหลาย clambered บนที่นั่งและมาอีกครั้งด้วยเสียงดังน่ากลัว มีความวุ่นวายทั่วไปเป็นเสียงของชุดผู้หญิงและผู้ชายก็สับเท้าอย่างที่ความแปรปรวนที่เงียบสงบ ซึ่งควรไปทางเข้าของรัฐมนตรี แต่นายเปอร์ปรากฏไม่สังเกตเห็นความสับสนวุ่นวายของผู้คนของเขา เขาเข้ากับขั้นตอนเกือบหงิมๆโค้งศีรษะอย่างอ่อนโยน เพื่อ pews ในแต่ละด้าน และคำนับเขาผ่านคณะศรัทธาเก่าแก่ของเขา whitehaired ปู่ / ตาใหญ่ ,ใครว่างที่นั่งตรงกลางของทางเดิน มันแปลกๆนะ สังเกตว่า ชายท่านนี้ค่อยๆกลายเป็นจิตสำนึกของบางสิ่งบางอย่างเอกพจน์ในลักษณะของบาทหลวงของเขา เขาดูไม่เต็มที่ เพื่อเสวยในขณะนั้นว่า จนกระทั่ง นายฮูเปอร์ได้เสด็จบันได และพบตัวเองในการเทศนา เผชิญหน้ากับชุมนุมของเขา ยกเว้น ม่านสีดำ