Wheat production involves a huge ar

Wheat production involves a huge area in South Asia where 78 million tonnes were produced annually on 34.5 million ha during the period 1993-1995. The wheat-producing countries are India, Pakistan, Nepal, Bangladesh and Myanmar in order of importance. The greatest amount of wheat is produced in the Ganges and Nurmada basins of India and the Indus River Valley of Pakistan. Much of the wheat in India and Pakistan is irrigated, while in Nepal and Bangladesh it is mostly rainfed. White grain cultivars are preferred and are primarily of spring habit, but usually sown in November and December and harvested in April and May. All countries in South Asia are net importers of wheat. Consumption is highest in Pakistan at 141 kg/caput and lowest in Myanmar at 3 kg/caput (Table 1.1).

India is one of the largest wheat producers in the world with about 25 million ha under production and averaging almost 60 million tonnes in recent years. More than 90 percent of the area is sown to bread wheat, which is grown throughout the country. Durum or macaroni wheat accounts for around 8 percent of the area. The crop is grown in most parts of the country, but nearly 70 percent lies in the northern plains and 20 percent in central India. India has achieved remarkable progress in increasing wheat production and productivity. Over the 1967-1990 period, wheat area expanded at an annual rate of 2.5 percent, production by 5.2 percent and productivity (tonnes/ha) by 3.1 percent (Tandon, 1993).

High-yielding, semidwarf cultivars from Mexico were introduced into India in 1962 when the average annual production for the country was about 11 million tonnes. With their resistance to lodging and improved disease resistance, these introduced cultivars took advantage of improved cultural practices, including heavier fertilizer application. In succeeding years, production increased as the semidwarf cultivars were further improved for disease resistance, productivity and response to more intensive cropping systems. Irrigated wheat is grown in a system where cropping intensity is 200 percent or more. A rice-wheat rotation is the dominant cropping sequence. Crops other than rice that precede wheat are also used, particularly in the central and southern regions. In the large wheat research and development programme in India, much germplasm is screened for important biotic and abiotic stresses. Important biotic pests include the rusts, Karnal bunt, foliar blight, powdery mildew, common bunt, flag smut and nematode and insect pests. Salt, heat and drought are the major abiotic stresses. Large amounts of NPK fertilizers are used to produce the wheat crop in India (Tandon, 1993).

Over the past three decades, increased agricultural productivity in Pakistan occurred largely due to the deployment of high-yielding cultivars, increased fertilizer use and greater availability of irrigation water. By the mid-1980s, semidwarf wheat cultivars had been adopted on almost all irrigated land, and over 100 kg/ha on average of fertilizer was being applied to wheat. Pakistan production aver-aged 16.1 million tonnes on 8.2 million ha each year during the period 1993-1995 (Table 1.1). Rice-wheat, berseem-wheat and cotton-wheat are major systems of intense cropping in Pakistan (Aslam et al., 1989).

Nepal has shared similar results of improved wheat production as those for Pakistan and northern India and for essentially the same reasons. Wheat production figures for Bangladesh increased dramatically from 1966 to 1985. At that time, wheat was grown on 126 000 ha with an average yield of 1 tonne/ha. Wheat area increased to more than 600 000 ha by 1985 with a 2.16 tonnes/ha yield. However, wheat area, production and yield decreased slightly during the period 1985-1995.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ข้าวสาลีผลิตเกี่ยวข้องกับพื้นที่ขนาดใหญ่ในภูมิภาคเอเชียใต้ที่ 78 ล้านตันผลิตเป็นรายปีบน 34.5 ล้านฮา ช่วงปี 1993-1995 ประเทศผลิตข้าวสาลีเป็นอินเดีย ปากีสถาน เนปาล บังกลาเทศ และพม่าตามลำดับความสำคัญ ยอดสุดของข้าวสาลีผลิตในอ่างล่างหน้าคงคาและ Nurmada เอยูรเวริเวอร์วัลเลย์ของปากีสถานและอินเดีย มากของข้าวสาลีในอินเดียและปากีสถานเป็นชลประทาน ในขณะที่ในเนปาลและบังคลาเทศ ก็ rainfed ส่วนใหญ่ พันธุ์ข้าวขาวเป็นที่ต้องการ และมีหลักของสปริงนิสัย แต่มักจะหว่านในเดือนพฤศจิกายนและธันวาคม และเก็บเกี่ยวในเดือนเมษายนและพฤษภาคม ทุกประเทศในเอเชียใต้เป็นผู้นำเข้าสุทธิของข้าวสาลี ปริมาณการใช้จะสูงที่สุดในปากีสถาน caput 141 กิโลกรัม และต่ำสุดในพม่าที่กก. 3 caput (ตาราง 1.1)อินเดียเป็นหนึ่งในผู้ผลิตข้าวสาลีที่ใหญ่ที่สุดในโลกมีประมาณ 25 ล้านฮา ภายใต้การผลิตและการหาค่าเฉลี่ยเกือบ 60 ล้านตันในปีที่ผ่านมา กว่า 90 เปอร์เซ็นต์ของพื้นที่เป็นหว่านเพื่อขนมปังข้าวสาลี ซึ่งปลูกทั่วประเทศ ข้าวสาลี durum หรือมักกะโรนีบัญชีประมาณ 8 เปอร์เซ็นต์ของพื้นที่ พืชจะปลูกส่วนใหญ่ของประเทศ ได้เกือบร้อยละ 70 อยู่ในภาคเหนือที่ราบและร้อยละ 20 ในอินเดียกลาง อินเดียได้รับความก้าวหน้าโดดเด่นในการเพิ่มผลผลิตข้าวสาลี ในช่วงปี 1967-1990 ข้าวสาลีตั้งขยายที่มีอัตราร้อยละ 2.5 ต่อปี ผลิต โดยร้อยละ 5.2 และผลผลิต (ตัน/ฮา) โดยร้อยละ 3.1 (Tandon, 1993)สูงผลผลิต พันธุ์ semidwarf จากเม็กซิโกถูกนำเข้าสู่อินเดียในปี 1962 เมื่อผลิตต่อปีเฉลี่ยในประเทศมีประมาณ 11 ล้านตัน มีความต้านทานต่อการซักและต้านทานโรคดีขึ้น พันธุ์เหล่านี้นำเอาข้อดีของการปรับปรุงปฏิบัติวัฒนธรรม รวมทั้งปุ๋ยหนัก ในแผ่นปี การผลิตเพิ่มขึ้นเป็นพันธุ์ semidwarf ถูกปรับปรุงเพิ่มเติมสำหรับต้านทานโรค ผลผลิต และตอบสนองต่อการเร่งรัดเพิ่มเติมระบบครอบ ยามข้าวสาลีที่ปลูกในระบบเข้มข้นครอบ 200 เปอร์เซ็นต์หรือมากกว่า การหมุนเวียนข้าวข้าวสาลีคือ โดดเด่นครอบลำดับ พืชนอกเหนือจากข้าวที่นำข้าวสาลียังใช้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในภาคกลาง และภาคใต้ด้วย ข้าวสาลีขนาดใหญ่การวิจัยและพัฒนาโครงการในประเทศอินเดีย ฉาย germplasm มากสำหรับ biotic และ abiotic เครียดสำคัญ ศัตรูพืช biotic สำคัญได้แก่ rusts, Karnal bunt, foliar โรค ลักษณะ bunt ทั่วไป ธง smut และนีมาโทดา และแมลงศัตรูพืช เกลือ ความร้อนและภัยแล้งได้เครียด abiotic หลัก ปุ๋ย NPK จำนวนมากที่ใช้ในการผลิตเพาะปลูกข้าวสาลีในประเทศอินเดีย (Tandon, 1993)กว่า 3 ทศวรรษ ผลผลิตทางการเกษตรเพิ่มขึ้นในปากีสถานเกิดขึ้นส่วนใหญ่เนื่องจากการใช้พันธุ์ผลผลิตสูง ใช้ปุ๋ยเพิ่มขึ้น และมีอยู่มากกว่าน้ำชลประทาน ตามกลาง- ได้รับการรับรองพันธุ์ข้าวสาลี semidwarf บนที่ดินเกือบทุกยาม และ 100 กิโลกรัม/ฮา โดยเฉลี่ยของปุ๋ยถูกนำไปใช้ข้าวสาลี ปากีสถานผลิต aver aged 16.1 ล้านตันบน 8.2 ล้านฮา ทุกปีช่วงปี 1993-1995 (ตาราง 1.1) ข้าวข้าวสาลี-, berseem-ข้าวสาลีและฝ้ายข้าวสาลีเป็นระบบหลักของครอบรุนแรงในปากีสถาน (Aslam et al., 1989)เนปาลได้ร่วมคล้ายผลผลิตข้าวสาลีที่ดีที่ประเทศปากีสถานและอินเดียตอนเหนือ และเป็นเหตุผลเดียวกัน ตัวเลขการผลิตข้าวสาลีในประเทศบังกลาเทศเพิ่มขึ้นอย่างมากจาก 1966-1985 ในขณะนั้น ข้าวสาลีที่ปลูกใน 126 000 ฮา กับมีผลผลิตเฉลี่ย ของ 1 tonne/ฮา ตั้งข้าวสาลีเพิ่มขึ้นกว่า 600 000 ฮา โดย กับ ตัน 2.16/ฮา ปี 1985 ผลผลิต อย่างไรก็ตาม ตั้งข้าวสาลี การผลิต และผลผลิตลดลงเล็กน้อยช่วงปี 1985-1995

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การผลิตข้าวสาลีที่เกี่ยวข้องกับพื้นที่ขนาดใหญ่ในภูมิภาคเอเชียใต้ที่ 78 ล้านตันกำลังผลิตปีละ 34,500,000 ฮ่าในช่วงเวลา 1993-1995 ประเทศที่ผลิตข้าวสาลีเป็นอินเดียปากีสถานเนปาลบังคลาเทศและพม่าในลำดับความสำคัญ จำนวนมากที่สุดของข้าวสาลีที่ผลิตในแม่น้ำคงคาและอ่าง Nurmada ของอินเดียและแม่น้ำลุ่มแม่น้ำสินธุปากีสถาน มากของข้าวสาลีในประเทศอินเดียและปากีสถานเป็นในเขตชลประทานในขณะที่ในประเทศบังคลาเทศเนปาลและมันเป็นส่วนใหญ่อาศัยน้ำฝน พันธุ์ข้าวขาวเป็นที่ต้องการและส่วนใหญ่จะมีนิสัยฤดูใบไม้ผลิ แต่หว่านมักจะอยู่ในเดือนพฤศจิกายนและธันวาคมและเก็บเกี่ยวในเดือนเมษายนและพฤษภาคม ทุกประเทศในเอเชียใต้เป็นผู้นำเข้าสุทธิของข้าวสาลี การบริโภคที่สูงที่สุดในปากีสถานที่ 141 กก. / หัวและต่ำสุดในพม่าที่ 3 กก. / หัว (ตารางที่ 1.1). อินเดียเป็นหนึ่งในที่ใหญ่ที่สุดผู้ผลิตข้าวสาลีในโลกที่มีประมาณ 25 ล้านเฮกเตอร์ภายใต้การผลิตและค่าเฉลี่ยเกือบ 60 ล้านตันในปีที่ผ่านมา ปี มากกว่าร้อยละ 90 ของพื้นที่หว่านข้าวสาลีขนมปังซึ่งเป็นที่ปลูกทั่วประเทศ หรือบัญชี durum ข้าวสาลีมักกะโรนีประมาณ 8 เปอร์เซ็นต์ของพื้นที่ พืชที่ปลูกในพื้นที่ส่วนใหญ่ของประเทศ แต่เกือบร้อยละ 70 อยู่ในที่ราบภาคเหนือและร้อยละ 20 ในภาคกลางของอินเดีย อินเดียได้ประสบความสำเร็จความก้าวหน้าที่โดดเด่นในการผลิตข้าวสาลีที่เพิ่มขึ้นและการผลิต ในช่วงระยะเวลา 1967-1990 พื้นที่ข้าวสาลีขยายตัวในอัตราต่อปีจากร้อยละ 2.5 การผลิตร้อยละ 5.2 และการผลิต (ตัน / ไร่) ร้อยละ 3.1 (Tandon, 1993). ผลผลิตสูงพันธุ์ semidwarf จากเม็กซิโกที่ถูกนำเข้ามาในประเทศอินเดีย ในปี 1962 เมื่อการผลิตเฉลี่ยต่อปีสำหรับประเทศประมาณ 11 ล้านตัน มีความต้านทานของพวกเขาไปที่พักและความต้านทานโรคที่ดีขึ้น, พันธุ์แนะนำเหล่านี้ใช้ประโยชน์จากการปรับปรุงการปฏิบัติทางวัฒนธรรมรวมทั้งใส่ปุ๋ยหนัก ในปีที่ประสบความสำเร็จในการผลิตเพิ่มขึ้นเป็นสายพันธุ์ที่ได้รับการปรับปรุง semidwarf ต่อไปสำหรับความต้านทานโรคการผลิตและการตอบสนองต่อเข้มข้นมากขึ้นระบบการปลูกพืช ข้าวสาลีชลประทานปลูกในระบบการปลูกพืชที่เข้มเป็นร้อยละ 200 หรือมากกว่า หมุนข้าวข้าวสาลีเป็นลำดับการปลูกพืชที่โดดเด่น พืชอื่น ๆ กว่าข้าวที่นำหน้าข้าวสาลียังใช้โดยเฉพาะอย่างยิ่งในพื้นที่ภาคกลางและภาคใต้ ในโครงการวิจัยข้าวสาลีที่มีขนาดใหญ่และการพัฒนาในประเทศอินเดียพันธุกรรมมากจะคัดกรองสิ่งมีชีวิตที่สำคัญและความเครียด abiotic ศัตรูพืชที่สำคัญรวมถึงสิ่งมีชีวิตสนิมที่กรนาลแรงทำลายทางใบ, โรคราแป้ง, แรงทั่วไปเขม่าธงและไส้เดือนฝอยและแมลงศัตรูพืช เกลือความร้อนและภัยแล้งเป็นความเครียด abiotic ที่สำคัญ จำนวนมากของปุ๋ย NPK ใช้ในการผลิตข้าวสาลีในประเทศอินเดีย (Tandon, 1993). ในช่วงสามทศวรรษที่ผ่านมาเพิ่มขึ้นผลผลิตทางการเกษตรในประเทศปากีสถานที่เกิดขึ้นส่วนใหญ่เนื่องจากการใช้งานของสายพันธุ์ที่ให้ผลผลิตสูงการใช้ปุ๋ยที่เพิ่มขึ้นและความพร้อมใช้งานที่มากขึ้นของ น้ำชลประทาน โดยในช่วงกลางทศวรรษที่ 1980, พันธุ์ข้าวสาลี semidwarf ได้รับการรับรองในที่ดินในเขตชลประทานเกือบทุกคนและกว่า 100 กก. / ไร่โดยเฉลี่ยปุ๋ยถูกนำไปใช้ข้าวสาลี ปากีสถานยืนยันการผลิตวัย 16,100,000 ตันใน 8,200,000 ฮ่าในแต่ละปีในช่วงระยะเวลา 1993-1995 (ตารางที่ 1.1) ข้าวสาลี berseem ข้าวสาลีฝ้ายและข้าวสาลีเป็นระบบที่สำคัญของการปลูกพืชที่รุนแรงในปากีสถาน (Aslam et al., 1989). เนปาลได้ใช้ร่วมกันผลที่คล้ายกันของการผลิตข้าวสาลีปรับตัวดีขึ้นเป็นที่สำหรับปากีสถานและภาคเหนือของอินเดียและเป็นหลักด้วยเหตุผลเดียวกัน . ตัวเลขการผลิตข้าวสาลีสำหรับบังคลาเทศที่เพิ่มขึ้นอย่างมากจากปี 1966 ปี 1985 ในขณะที่ข้าวสาลีที่ปลูกใน 126 000 ฮ่าที่มีอัตราผลตอบแทนเฉลี่ยของ 1 ตัน ​​/ ไร่ พื้นที่ข้าวสาลีเพิ่มขึ้นถึงกว่า 600 000 ฮ่า 1985 โดยมี 2.16 ตัน / เฮกแตผลผลิต อย่างไรก็ตามพื้นที่ข้าวสาลีการผลิตและผลผลิตลดลงเล็กน้อยในช่วงเวลา 1985-1995

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การผลิตข้าวเกี่ยวข้องกับพื้นที่ขนาดใหญ่ในเอเชียใต้ที่ 78 ล้านตันผลิต 34.5 ล้านไร่ ทุกปีในช่วงพ.ศ. 2536-2538 . ข้าวสาลี ประเทศที่ผลิตในอินเดีย ปากีสถาน เนปาล บังกลาเทศ และพม่า ในลำดับความสำคัญ จำนวนเงินที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของข้าวสาลีที่ผลิตในแม่น้ำคงคาและลุ่มแม่น้ำสินธุ nurmada ของอินเดียและหุบเขาของปากีสถานมากของข้าวสาลีในอินเดีย และปากีสถาน เป็นหลัก ในขณะที่ในเนปาลและบังคลาเทศเป็นส่วนใหญ่อาศัยน้ำฝน . พันธุ์เมล็ดขาวที่ต้องการ และเป็นหลักของนิสัย สปริง แต่มักจะหว่านในเดือนพฤศจิกายนและธันวาคม และเก็บเกี่ยวในเดือนเมษายนและพฤษภาคม ทุกประเทศในเอเชียใต้จากเข้าของข้าวสาลีการบริโภคที่สูงที่สุดในประเทศปากีสถานที่ 141 กก. / caput และต่ำสุดในพม่าที่ 3 กิโลกรัม / ศีรษะ ( ตารางที่ 1.1 ) .

อินเดียเป็นหนึ่งในผู้ผลิตที่ใหญ่ที่สุดในโลกด้วยข้าวสาลีประมาณ 25 ล้านไร่ ภายใต้การผลิตและเฉลี่ยเกือบ 60 ล้านตันในปีที่ผ่านมา กว่า 90 เปอร์เซ็นต์ของพื้นที่ปลูกข้าวสาลีขนมปัง ที่ปลูกทั้งประเทศDurum ข้าวสาลีหรือมักกะโรนีบัญชีประมาณร้อยละ 8 ของพื้นที่ พืชที่ปลูกในพื้นที่ส่วนใหญ่ของประเทศ แต่เกือบร้อยละ 70 อยู่ในที่ราบภาคเหนือ และร้อยละ 20 ในภาคกลางของอินเดีย อินเดียได้รับความคืบหน้าโดดเด่นในการผลิตข้าวสาลีและการเพิ่มผลผลิต กว่า 1967-1990 ระยะเวลาพื้นที่ข้าวสาลีขยายตัวในอัตราปีละ 2.5 เปอร์เซ็นต์ ผลิตด้วย 52 เปอร์เซ็นต์ และผลผลิต ( ตัน / ไร่ ) โดยร้อยละ 3.1 ( แทนเดิ่น , 1993 ) .

สูงให้ผลผลิต semidwarf สายพันธุ์เม็กซิโกถูกแนะนำในอินเดียในปี 1962 เมื่อเฉลี่ยการผลิตในประเทศประมาณ 11 ล้านตัน ที่มีความต้านทานของพวกเขาเพื่อการเกษตรกรรม และการปรับปรุงพันธุ์ต้านทานโรคเหล่านี้นำเอาประโยชน์ของการปฏิบัติทางวัฒนธรรมขึ้นรวมทั้งหนักใส่ปุ๋ย ความสำเร็จที่ปีผลิตเพิ่มขึ้นเป็น semidwarf เพิ่มเติมการปรับปรุงพันธุ์ต้านทานโรค , ผลผลิตและการตอบสนองจะเข้มข้นมากขึ้น การปลูกพืชระบบ ปลูกข้าวสาลีที่ปลูกในระบบการปลูกพืชที่ความเข้มข้น 200 เปอร์เซ็นต์หรือมากกว่า การหมุนข้าวสาลีข้าวเป็นเด่น การปลูกพืชตามลำดับพืชนอกจากข้าวที่นำหน้าข้าวสาลียังใช้โดยเฉพาะในภาคกลางและภาคใต้ ในขนาดใหญ่ข้าวสาลีการวิจัยและการพัฒนาโครงการในอินเดีย พันธุ์มากจากความเครียด มีชีวิตและไม่มีชีวิตได้อย่างเหมาะสม ที่สำคัญ ศัตรูพืชทางชีวภาพที่สำคัญ ได้แก่ โรคใบสนิม , ตีอย่างแรง , การ์นาล , powdery mildew ทั่วไป ตีธง และไส้เดือนฝอย หนังโป๊ และแมลงศัตรูพืช เกลือความร้อนและความแห้งแล้งเป็นหลัก การทดลองหน่วยแรง ขนาดใหญ่ปริมาณของปุ๋ยที่ใช้ในการผลิตข้าวสาลีที่ปลูกในอินเดีย ( แทนเดิ่น , 1993 ) .

กว่าสามทศวรรษที่ผ่านมา , เพิ่มผลผลิตทางการเกษตรในปากีสถานเกิดขึ้นส่วนใหญ่เนื่องจากการใช้พันธุ์ที่ให้ผลผลิตสูง , การใช้ปุ๋ย และการเพิ่มความพร้อมของน้ำชลประทาน โดย mid-1980s ,semidwarf ข้าวสาลีพันธุ์ได้ถูกประกาศใช้ในเกือบทั้งหมดไม่มีแผ่นดิน และ มากกว่า 100 กิโลกรัม / ไร่ โดยเฉลี่ยปุ๋ยถูกใช้ข้าวสาลี การผลิตปากีสถานยืนยันอายุ 16.1 ล้านตันใน 8.2 ล้านไร่ ในแต่ละปีในช่วงพ.ศ. 2536-2538 ( ตารางที่ 1.1 ) ข้าวสาลีข้าวสาลีข้าวสาลีและฝ้าย berseem เป็นระบบหลักของการรุนแรงในปากีสถาน ( aslam et al . , 1989 ) .

เนปาลได้ใช้ผลที่คล้ายกันผลิตข้าวสาลีดีขึ้นเช่น ปากีสถานและอินเดียตอนเหนือ และหลักเหตุผลเดียวกัน . ตัวเลขการผลิตข้าวสาลีสำหรับบังคลาเทศเพิ่มขึ้นอย่างมาก ในปี 1966 เพื่อ 1985 ในเวลานั้น , ข้าวสาลีที่ปลูกใน 126 , 000 ฮ่ากับผลผลิตเฉลี่ย 1 ตัน / ไร่ พื้นที่ข้าวสาลีเพิ่มขึ้นกว่า 600 , 000 เฮกตาร์ ในปี 1985 กับผลผลิต 2.16 ตัน / เฮกตาร์ อย่างไรก็ตามพื้นที่ข้าวสาลี ผลผลิตลดลงเล็กน้อยในช่วง 1985-1995 .