“That we give a vision of something

“That we give a vision of something...it can actually
also work...but I have completely accepted
that you are not thinking of it now (i15).”
It can be time-consuming to inspire hope in others,
according to one participant. When a patient is suffering
from physical unease and unable to verbalize why he/she
engages in self-harm, it is difficult for him/her to understand
that his/her need to self-harm can be reduced or stopped.
According to the participant, this entails being a cotraveler
during repeat hospital/care admissions and guiding the
patient’s recovery as a process or a learning situation for the
patient:
“It is difficult to converse when they do not know
anything else than anger... a lump in the stomach
or something like that. But what I can also say here
is that there is help available. Try to create hope
that there can be improvement in the future. But
it can take time then (i12).”
4.1.3. Being in a Reflective Dialogue to Promote the Patient’s
Verbal Expressions. The participants spent time with each
patient and engaged the patient in a dialogue about the
patient’s situation: what signs appear when a patient feels
the urge to self-harm, and whether the patient should
communicate with nurses before or after an act of self-harm.
They were clearly focused on having a reflective dialogue that
could promote the patients’ verbal expressions.
The participants experienced that a patient can learn to
manage his/her emotional fluctuations in other ways than
through self-harm. They sought to help patients verbalize
those feelings related to the self-harm situation. Patients are
vulnerable and the participants demonstrated sensitivity to
patients’ various forms of communication. As a consequence,
they therefore sought to help patients articulate their feelings
through dialogue instead of self-harm:
“It is a type of helplessness in the relationship. The
feelings...you cannot express yourself. You are not
capable of sorting and everything is chaos. They
need help putting it into words (i8).”
Patients are vulnerable and watchful for transgressions,
so it is therefore important that MHNs do not reject patients

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

"เราให้วิสัยทัศน์ของสิ่งที่...สามารถจริง ๆนอกจากนี้ยัง ทำงาน...แต่ทั้งหมดยอมรับไม่คิดว่าตอนนี้ (i15) "มันอาจใช้เวลานานเพื่อสร้างความหวังในผู้อื่นตามตำแหน่ง เมื่อผู้ป่วยเป็นทุกข์จากจริง unease และไม่ verbalize ทำไมเขาเกี่ยวในทำร้ายตนเอง มันเป็นเรื่องยากสำหรับเขาให้เธอเข้าใจเขา/เธอต้องทำร้ายตนเองสามารถจะลดลง หรือหยุดตามผู้เข้าร่วม ซึ่งกระบวนการ cotraveler เป็นรับสมัครพยาบาลดูแลซ้ำและแนะนำการกู้คืนข้อมูลของผู้ป่วยเป็นกระบวนการหรือสถานการณ์การเรียนรู้ในการผู้ป่วย:"ก็ยากที่จะสนทนาเมื่อพวกเขาไม่ทราบอะไรมากกว่าโกรธ...ก้อนในท้องหรือสิ่งที่ต้องการที่ แต่สิ่งที่ฉันสามารถยังพูดต่อคือ ว่า มีวิธีใช้ พยายามสร้างความหวังว่า สามารถมีการปรับปรุงในอนาคต แต่มันสามารถใช้เวลานั้น (i12)"4.1.3. อยู่ในบทสนทนาที่สะท้อนแสงเพื่อส่งเสริมให้ผู้ป่วยนิพจน์ด้วยวาจา เมื่อใช้ร่วมกับแต่ละผู้ป่วยและผู้ป่วยในการพูดคุยกันเกี่ยวกับการสถานการณ์ของผู้ป่วย: สิ่งสัญญาณแสดงเมื่อผู้ป่วยรู้สึกกระตุ้นให้ตนเอง และไม่ว่าผู้ป่วยควรสื่อสารกับพยาบาลก่อน หรือ หลังการกระทำของตนเองเสียหายพวกเขาได้อย่างชัดเจนเน้นการสะท้อน dialogue ที่มีสามารถส่งเสริมการนิพจน์ด้วยวาจาของผู้ป่วยผู้เข้าร่วมพบว่า ผู้ป่วยสามารถเรียนรู้เพื่อจัดการความผันผวนทางอารมณ์เขา/เธอในรูปแบบอื่น ๆ กว่าผ่านอันตรายด้วยตนเอง พวกเขาพยายามที่จะช่วยให้ผู้ป่วย verbalizeความรู้สึกเหล่านั้นเกี่ยวข้องกับสถานการณ์ที่เป็นอันตรายต่อตนเอง ผู้ป่วยมีเสี่ยง และผู้เข้าร่วมแสดงความไวต่อการแบบฟอร์มต่าง ๆ ของผู้ป่วยของการสื่อสาร ผลพวกเขาจึงพยายามที่จะช่วยให้ผู้ป่วยบอกความรู้สึกของพวกเขาผ่านบทสนทนาแทนที่จะเป็นอันตรายต่อตนเอง:"มันเป็นชนิดของ helplessness ในความสัมพันธ์ ที่ความรู้สึก...ไม่สามารถแสดงตัวเองได้ คุณจะไม่ความสามารถในการเรียงลำดับและทุกอย่าง เป็นความวุ่นวาย พวกเขาได้ช่วยทำให้เป็นคำ (i8)"ผู้ป่วยเสี่ยง และจับสำหรับ transgressionsดังนั้นจึงเป็นสิ่งสำคัญว่า MHNs ปฏิเสธผู้ป่วย

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

"การที่เราให้การมองเห็นบางสิ่งบางอย่าง ...
มันจริงที่สามารถทำงาน...
แต่ฉันได้รับการยอมรับอย่างสมบูรณ์ว่าคุณไม่ได้คิดว่าการได้ในขณะนี้(I15)." มันอาจจะใช้เวลานานในการสร้างแรงบันดาลใจหวังในผู้อื่นตามให้เป็นหนึ่งในผู้เข้าร่วม เมื่อผู้ป่วยมีความทุกข์ทรมานจากความไม่พอใจทางกายภาพและไม่สามารถที่จะเป็นคำพูดที่ว่าทำไมเขา / เธอเข้าร่วมในการทำร้ายตัวเองมันเป็นเรื่องยากสำหรับเขา/ เธอจะเข้าใจว่า/ เธอต้องทำร้ายตัวเองของเขาจะลดลงหรือหยุด. ตามที่ผู้เข้าร่วม นี้สร้างความเป็น cotraveler ในระหว่างการรับสมัครโรงพยาบาลซ้ำ / การดูแลและแนวทางการกู้คืนของผู้ป่วยเป็นกระบวนการหรือสถานการณ์การเรียนรู้สำหรับผู้ป่วย: "มันเป็นเรื่องยากที่จะพูดคุยเมื่อพวกเขาไม่ทราบสิ่งอื่นมากกว่าความโกรธ ... ก้อนที่ กระเพาะอาหารหรือสิ่งที่ต้องการ แต่สิ่งที่ฉันยังสามารถพูดได้ว่านี่คือว่ามีความช่วยเหลือที่มีอยู่ พยายามที่จะสร้างความหวังว่าอาจมีการปรับปรุงในอนาคต แต่อาจต้องใช้เวลาแล้ว (I12). "4.1.3 อยู่ในการสนทนาเพื่อส่งเสริมการสะท้อนแสงของผู้ป่วยการแสดงออกทางวาจา ผู้เข้าร่วมประชุมใช้เวลาอยู่กับแต่ละผู้ป่วยและการมีส่วนร่วมของผู้ป่วยในการเจรจาเกี่ยวกับการที่สถานการณ์ของผู้ป่วย: สิ่งที่อาการปรากฏขึ้นเมื่อผู้ป่วยรู้สึกกระตุ้นที่จะทำร้ายตัวเองและไม่ว่าผู้ป่วยควรสื่อสารกับพยาบาลก่อนหรือหลังการกระทำของตัวเองทำร้าย. พวกเขาได้มุ่งเน้นอย่างชัดเจนที่จะมีการเจรจาการสะท้อนแสงที่สามารถส่งเสริมผู้ป่วยแสดงออกทางวาจา. ผู้เข้าร่วมมีประสบการณ์ที่ผู้ป่วยสามารถเรียนรู้ที่จะจัดการ / ความผันผวนทางอารมณ์ของตนในรูปแบบอื่นที่ไม่ใช่ผ่านการทำร้ายตัวเอง พวกเขาพยายามที่จะช่วยให้ผู้ป่วยเป็นคำพูดความรู้สึกของผู้ที่เกี่ยวข้องกับสถานการณ์การทำร้ายตัวเอง ผู้ป่วยที่มีความเสี่ยงและผู้เข้าร่วมแสดงให้เห็นถึงความไวต่อผู้ป่วยในรูปแบบต่างๆของการสื่อสาร เป็นผลให้พวกเขาจึงพยายามที่จะช่วยให้ผู้ป่วยเป็นปล้องความรู้สึกของตนผ่านการสนทนาแทนการทำร้ายตัวเอง: "มันเป็นประเภทของการทำอะไรไม่ถูกในความสัมพันธ์ ความรู้สึก ... คุณไม่สามารถแสดงตัวเอง คุณไม่ได้เป็นความสามารถในการเรียงลำดับและทุกอย่างเป็นความสับสนวุ่นวาย พวกเขาต้องการความช่วยเหลือวางมันลงไปในคำ (i8). "ผู้ป่วยที่มีความเสี่ยงและที่จับตามองสำหรับการละเมิด, ดังนั้นมันจึงเป็นสิ่งสำคัญที่ MHNs ไม่ปฏิเสธผู้ป่วย

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

" ที่เราให้มองเห็นอะไรบางอย่าง . . . มันก็จริง
ยังทำงาน . . . . . . แต่ ฉัน ได้ รับ สมบูรณ์
ที่คุณไม่ได้คิดอยู่ตอนนี้ ( อบ ) "
มันสามารถใช้เวลานานเพื่อจุดประกายความหวังในผู้อื่น
ตามหนึ่งเข้าร่วม เมื่อผู้ป่วยมีอาการ
จากความไม่สบายใจทางกายภาพและไม่สามารถพูด ทำไมเขา / เธอ
เกี่ยวทำร้ายตนเอง มันเป็นเรื่องยากสำหรับเขา / เธอเข้าใจ
ที่เขา / เธอต้องการที่จะเป็นอันตรายต่อตนเอง สามารถลดหรือหยุด .
ตามผู้เข้าร่วม นี้ใช้เป็น cotraveler
ในระหว่างย้ำโรงพยาบาล / ดูแลการรับสมัครและชี้นำการฟื้นตัวของผู้ป่วย
กระบวนการหรือสถานการณ์การเรียนรู้สำหรับผู้ป่วย :

" มันเป็นเรื่องยากที่จะพูดคุยเมื่อพวกเขาไม่ทราบว่า
อะไรที่มากกว่าโกรธ . . . . . . . ก้อนในท้อง
หรือบางสิ่งบางอย่างเช่นเดียวกับที่แต่สิ่งที่ผมจะพูดที่นี่
คือมีให้พร้อม พยายามที่จะสร้างความหวัง
ที่สามารถมีการปรับปรุงในอนาคต แต่ก็สามารถใช้เวลาแล้ว
( i12 ) "
4.1.3 . เป็นบทสนทนาที่สะท้อนแสง เพื่อส่งเสริมการแสดงออกทางวาจาของ
คนไข้ ผู้ที่ใช้เวลากับคนไข้ และคนไข้แต่ละ
ร่วมในการเจรจาเกี่ยวกับ
สถานการณ์คนไข้ :แล้วสัญญาณจะปรากฏขึ้นเมื่อผู้ป่วยรู้สึก
อยากทำร้ายตนเอง และว่า ผู้ป่วยควร
สื่อสารกับพยาบาล ก่อนหรือหลังการกระทำที่เป็นอันตรายต่อตนเอง
พวกเขาเน้นอย่างชัดเจนในการสนทนาสะท้อนแสงที่
จะส่งเสริมผู้ป่วยด้วยวาจา สีหน้า
ผู้เข้าร่วมมีประสบการณ์ที่ผู้ป่วยสามารถเรียนรู้

จัดการ ของเขา / เธออารมณ์ผันผวนในทางอื่นมากกว่า
ผ่านเป็นอันตรายต่อตนเองพวกเขาพยายามที่จะช่วยให้ผู้ป่วยสามารถพูด
ความรู้สึกเหล่านั้นเกี่ยวข้องกับตนเองอันตรายสถานการณ์ ผู้ป่วยมีความเสี่ยง และผู้เข้าร่วมแสดงความไว


ผู้ป่วยรูปแบบต่างๆของการสื่อสาร ด้วยเหตุนี้พวกเขาจึงพยายามที่จะช่วยให้ผู้ป่วย

บอกความรู้สึกของตนผ่านการเจรจาแทนที่จะทำร้ายตนเอง :
" มันเป็นชนิดของ helplessness ในความสัมพันธ์
. . .คุณสามารถโปรแกรม express ด้วยตัวคุณเอง คุณไม่ได้
ความสามารถ การเรียงลำดับ และทุกอย่างจะวุ่นวาย พวกเขาต้องการให้วางมันลงในคำ

( ถูก ) " ผู้ป่วยมีความเสี่ยง และจับตามองเมิด
ดังนั้นมันจึงเป็นสิ่งสำคัญที่ mhns ไม่ปฏิเสธผู้ป่วย