Given the limited positive predicti

Given the limited positive predictive value of both genetic and
environmental risk factors for the later diagnosis of schizophrenia,
recent studies have focused on other methods for detecting individuals
at high risk for conversion to psychosis. For example, in treatmentseeking
individuals with prodromal symptoms of schizophrenia, about
one-third will convert to psychosis over the next several years.
However, about two-thirds of treatment-seeking individuals who have
two or more of certain characteristics (e.g. genetic risk with recent
deterioration in function, high levels of unusual thought content or
paranoia, social impairment or history of substance use) will convert
(Cannon et al., 2008). Other lines of evidence suggest that deviations
from normal developmental trajectories in task-related patterns of
brain activation (Gee et al., 2012) or the presence of neurophysiological
alterations known to be associated with schizophrenia (Shaikh
et al., 2012; Ziermans et al., 2012) predict conversion. These studies
represent important examples of the progress being made in identifying
at-risk individuals, and in predicting conversion to clinical
schizophrenia, but further studies are needed before pre-emptive
interventions can be reliably applied, especially if those interventions
carry potential for adverse medical effects or stigma.

The future of preemptive interventions for schizophrenia
The successful use of preemptive interventions for schizophrenia
requires not only the ability to indentify at-risk individuals, but also
knowledge of when and how to intervene. Consider, for example, the
potential contribution of a deficient number of dendritic spines on
DLPFC layer 3 pyramidal neurons to the deficits in working memory
that are present before the onset of psychosis. If these spine deficits
reflect a failure in the normal exuberant spine proliferation during the
third trimester of gestation or early childhood, then preemptive
interventions might need to be delivered quite early in life and targeted
to molecular pathways that regulate spine formation. Alternatively, if
spine deficits reflect excessive spine pruning during late childhood–
adolescence (Feinberg, 1982; Hoffman & Dobscha, 1989), then
preemptive interventions could be delivered later and directed at
molecular pathways that regulate spine maintenance. The idea that a
deficit in the excitatory connectivity of DLPFC layer 3 pyramidal
neurons, which is critical for normal working memory function
(Goldman-Rakic, 1995), arises during late childhood–adolescence is
consistent with evidence that individuals who are later diagnosed with
schizophrenia have normal working memory function at age 7 years,
but then fail to show the typical age-related improvement in working
memory performance (Reichenberg et al., 2010). In addition, teenagers
at high risk for schizophrenia, especially those who later became
psychotic, had poorer performance on neurocognitive measures than
comparison subjects, although this dysfunction was milder than in
individuals in their first psychotic episode (Seidman et al., 2010).
Finally, many studies indicate that high-risk subjects who convert to
schizophrenia have greater reductions in PFC gray matter volume
during adolescence than do non-converters (Pantelis et al., 2003;
Borgwardt et al., 2007; Sun et al., 2009; McIntosh et al., 2011;
Mechelli et al., 2011), an expected finding if spines are being
excessively pruned. Furthermore, the expression of gene products that
have been implicated in spine maintenance are altered in schizophrenia,
providing both a potential molecular basis for excessive spine
pruning and novel drug targets (Hill et al., 2006; Ide & Lewis, 2010).
The design of preemptive interventions directed against spine deficits
might also be informed by knowledge of the types of spines that are
affected. Spines have distinct morphologies that reflect different types of
synaptic plasticity; small, thin (learning) spines are considered to be
transient and critical for rapid plasticity, whereas large, mushroomshaped
(memory) spines are thought to be stable and essential for longterm
plasticity (Kasai et al., 2003). Thin spines have been proposed to be
key elements in ‘dynamic network connectivity’, an ongoing and rapid
strengthening or elimination of excitatory connections in the DLPFC
that provides the mental flexibility characteristic of working memory
(Arnsten et al., 2010). Consistent with this hypothesis, thin spine
density in monkey DLPFC is positively correlated with working
memory ability (Dumitriu et al., 2010). If a lower density of thin spines
in the DLPFC contributes to impaired working memory in individuals
with schizophrenia, then it may be possible to reverse this deficit through
pharmacological means. For example, estrogen treatment increases thin
spine density in monkey DLPFC (Tang et al., 2004; Hao et al., 2007),
and estrogen receptor modulators have been reported to improve
symptoms in postmenopausal women with schizophrenia (Kulkarni
et al., 2010; Usall et al., 2011).
The decrease in presynaptic GAD67 (Curley et al., 2011) and
postsynaptic GABAA a1 subunit-containing receptors (Glausier &
Lewis, 2011) at PV basket neuron inputs to layer 3 pyramidal neurons
in schizophrenia suggest that PV basket cell inhibition is lower in
schizophrenia. Such a reduction in inhibition has been hypothesized to
represent a compensatory response to an upstream deficit in layer 3
pyramidal cell excitation (due to their dendritic spine deficit) that
would help re-balance DLPFC excitation and inhibition (Lewis et al.,
2012). The presynaptic downregulation of GAT1 (Woo et al., 1998)
and the postsynaptic upregulation of GABAA a2 subunit-containing
receptors (Volk et al., 2002) at PV chandelier cell–pyramidal cell
inputs are also thought to be compensatory to the spine deficit,
because in ‘quiet’ circuits GABA inputs from chandelier cells can be
excitatory (Woodruff et al., 2011). Consistent with this hypothesis, in
proof-of-concept studies a novel compound that enhances GABA
neurotransmission at GABAA receptors containing a2 subunits was
associated with improved working memory performance in subjects
with schizophrenia (Lewis et al., 2008) and in an animal model of the
cognitive deficits of schizophrenia (Castner et al., 2010), although a
larger clinical trial in chronically ill subjects with schizophrenia did
not show evidence of benefit (Buchanan et al., 2011). The possibility
that this or a related therapeutic strategy would be of benefit at an early
stage of the illness, especially prior to the onset of psychosis, remains
to be determined (Lewis, 2011).
The alterations in cortical circuits that underlie the cognitive
abnormalities in schizophrenia might also be targeted through
behavioral interventions. For example, recent studies using different
behavioral approaches have reported functional improvements in
individuals with schizophrenia. Subjects with chronic schizophrenia
who participated in 80 hours of computerized training of cognitive
processes, compared with those engaged in a computer games control
condition, exhibited improvement in reality monitoring and improved
social functioning 6 months later (Subramaniam et al., 2012). Relative
to patients with chronic schizophrenia who received standard treatment
alone, those who also received up to 18 months of cognitive
therapy focused on correcting dysfunctional beliefs and adapted for
neurocognitive impairments exhibited improvements in global functioning
and reductions in both avolition and positive symptoms (Grant
et al., 2012). A 2-year trial of cognitive enhancement therapy, which
combines computer-assisted neurocognitive training and group-based
social cognition exercises, was associated with both improvement in
social cognition and greater preservation of gray matter volume in
patients with schizophrenia treated within the first 5 years of onset of
psychosis (Eack et al., 2010). The effectiveness of these interventions
might actually be greater if used in individuals at risk, but before the
onset of psychosis, as the intervention would be delivered at a stage of
life when the targeted neural circuits normally have greater plasticity,
and before the function of these circuits has borne the brunt of illness
chronicity. In addition, relative to pharmacological approaches,
behavioral interventions offer potential advantages in terms of a
lower risk of adverse side-effects and less stigma.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

กำหนดค่าบวกงานที่จำกัดทั้งพันธุกรรม และปัจจัยเสี่ยงด้านสิ่งแวดล้อมสำหรับการวินิจฉัยของโรคจิตเภท ภายหลังการศึกษาล่าสุดได้เน้นวิธีอื่น ๆ สำหรับการตรวจสอบบุคคลที่มีความเสี่ยงสูงสำหรับแปลงเป็นหมอ ใน treatmentseeking ตัวอย่างบุคคลที่ มีอาการของโรคจิตเภท prodromal เกี่ยวกับหนึ่งในสามจะแปลงให้หมอหลายปีถัดไปอย่างไรก็ตาม ประมาณสองในสามของบุคคลที่แสวงหาการรักษาที่มีบางลักษณะ (เช่นพันธุกรรมความเสี่ยงล่าสุดอย่างน้อยสองเสื่อมสภาพในฟังก์ชัน เนื้อหาความคิดระดับสูงผิดปกติ หรือทโป ผลทางสังคม หรือประวัติการใช้สาร) จะแปลง(ปืนใหญ่ร้อยเอ็ด al., 2008) อื่น ๆ รายการหลักฐานแนะนำที่เบี่ยงเบนจากปกติ trajectories ที่พัฒนาในรูปแบบที่เกี่ยวข้องกับงานของสมองเปิด (Gee et al., 2012) หรือสถานะของ neurophysiologicalเปลี่ยนแปลงจะสัมพันธ์กับโรคจิตเภท (อัลกุรอานร้อยเอ็ด al., 2012 Ziermans et al., 2012) ทำนายว่า แปลง การศึกษานี้แสดงตัวอย่างสำคัญของความคืบหน้าการทำในการระบุบุคคลที่มีความเสี่ยง และ ในการทำนายการแปลงทางคลินิกโรคจิตเภท แต่การศึกษามีความจำเป็นก่อน pre-emptiveงานวิจัยได้ใช้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าผู้รักษามีโอกาสส่งผลต่อแพทย์หรือภาพดอกไม้อนาคตของงานวิจัย preemptive โรคจิตเภทมาตรา preemptive ใช้ประสบความสำเร็จในโรคจิตเภทต้องไม่เพียงแต่ความสามารถในการผ่านบุคคลที่มีความเสี่ยง แต่ยังความรู้วิธีการแทรกแซงและเมื่อ พิจารณา ตัวอย่าง การส่วนศักยภาพของจำนวน spines dendritic บนขาดสารDLPFC ชั้น neurons pyramidal 3 การขาดดุลในการทำงานหน่วยความจำที่มีอยู่ก่อนที่จะเริ่มมีอาการของหมอ ถ้าขาดดุลกระดูกสันหลังเหล่านี้สะท้อนถึงความล้มเหลวในการขยายกระดูกสันหลังแห่งความสนุกสนานรื่นเริงปกติในระหว่างการไตรมาสที่สามของครรภ์หรือปฐมวัย preemptive แล้วการรักษาอาจจำเป็นต้องจัดส่งก่อนในชีวิต และเป้าหมายค่อนข้างหลักการโมเลกุลที่ควบคุมการก่อตัวของกระดูกสันหลัง หรือ ถ้ากระดูกสันหลังขาดดุลสะท้อนตัดกระดูกสันหลังมากเกินไปในช่วงปลายวัยเด็ก –วัยรุ่น (Feinberg, 1982 แมน & Dobscha, 1989), จากนั้นมาตรา preemptive สามารถส่งในภายหลัง และมนต์ระดับโมเลกุลที่ควบคุมบำรุงรักษากระดูกสันหลัง ความคิดที่เป็นขาดดุลในการเชื่อมต่อ DLPFC ชั้น 3 pyramidal excitatoryneurons ซึ่งมีความสำคัญสำหรับฟังก์ชั่นหน่วยความจำทำงานปกติ(โกลด์แมน Rakic, 1995) เกิดขึ้นในช่วงวัยเด็กวัยรุ่นตอนปลายเป็นสอดคล้องกับหลักฐานที่ผู้อยู่ภายหลังการวินิจฉัยด้วยโรคจิตเภทมีปกติทำงานหน่วยความจำฟังก์ชันอายุ 7 ปีแต่ไม่แสดงการปรับปรุงที่เกี่ยวข้องกับอายุโดยทั่วไปในการทำงานหน่วยความจำประสิทธิภาพ (Reichenberg et al., 2010) นอกจากนี้ วัยรุ่นที่มีความเสี่ยงสูงสำหรับโรคจิตเภท โดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้ที่ภายหลังกลายเป็นpsychotic มีประสิทธิภาพย่อมมาตรการ neurocognitive กว่าเปรียบเทียบหัวข้อ แม้ว่าที่ทำนี้เป็นพะแนงกว่าในบุคคลในการตอน psychotic แรก (Seidman et al., 2010)สุดท้าย หลายการศึกษาบ่งชี้ว่า อิกเรื่องที่แปลงโรคจิตเภทได้มากกว่าลดปริมาณเทาเรื่อง PFCในช่วงวัยรุ่นมากกว่าไม่ทำแปลง (Pantelis et al., 2003Borgwardt et al., 2007 Al. ซันร้อยเอ็ด 2009 แมคอินทอชและ al., 2011Mechelli et al., 2011), การค้นหาที่คาดไว้ถ้า spines กำลังล้างมากเกินไป นอกจากนี้ นิพจน์ของยีนที่เกี่ยวข้องการเปลี่ยนแปลงในกระดูกสันหลัง บำรุงรักษาในโรคจิตเภทให้ทั้งสองเป็นโมเลกุลพื้นฐานสำหรับกระดูกสันหลังมากเกินไปตัดและนวนิยายยาเป้าหมาย (ฮิลล์และ al., 2006 Ide และลูอิส 2010)การออกแบบ preemptive แทรกแซงโดยตรงกับกระดูกสันหลังขาดดุลอาจทราบได้ โดยความรู้ชนิด spines ที่ยังมีผลกระทบ Spines มี morphologies แตกต่างที่สะท้อนให้เห็นถึงชนิดต่าง ๆ ของsynaptic plasticity ขนาดเล็ก บาง (เรียน) spines จะถือเป็นชั่วคราว และที่สำคัญสำหรับ plasticity อย่างรวดเร็ว ในขณะที่ mushroomshaped ใหญ่spines (หน่วยความจำ) เป็นความคิดที่จะมั่นคง และจำเป็นสำหรับตนplasticity (คาไซและ al., 2003) Spines บางได้รับการเสนอให้องค์ประกอบที่สำคัญใน 'เชื่อมต่อเครือข่ายแบบไดนามิก' อันต่อเนื่อง และอย่างรวดเร็วเพิ่มหรือตัดออกเชื่อมต่อ excitatory ใน DLPFCที่ให้ความยืดหยุ่นจิตลักษณะของหน่วยความจำในการทำงาน(Arnsten et al., 2010) สอดคล้องกับสมมติฐานนี้ กระดูกสันหลังบางความหนาแน่นในลิง DLPFC เป็นบวก correlated กับทำงานหน่วยความจำความสามารถ (Dumitriu et al., 2010) ถ้าความหนาแน่นต่ำของ spines บางใน DLPFC การจัดสรรหน่วยความจำทำงานพิการในแต่ละบุคคลกับโรคจิตเภท อาจสามารถกลับขาดดุลนี้ผ่านวิธี pharmacological ตัวอย่าง การรักษาฮอร์โมนหญิงเพิ่มบางความหนาแน่นของกระดูกสันหลังในลิง DLPFC (Tang et al., 2004 เฮ้าส์ เอ็ด al., 2007),และรายงานเพื่อปรับปรุงข้อตัวรับฮอร์โมนหญิงอาการในผู้หญิง postmenopausal กับโรคจิตเภท (Kulkarniร้อยเอ็ด al., 2010 Usall et al., 2011)ลดลง presynaptic GAD67 (Curley et al., 2011) และpostsynaptic GABAA a1 ประกอบด้วยย่อย receptors (Glausier &ลูอิส 2011) ที่อินพุตเซลล์ประสาทตะกร้า PV ไปชั้น 3 pyramidal neuronsในโรคจิตเภทแนะนำว่า ยับยั้งเซลล์ตะกร้า PV ต่ำในโรคจิตเภท เช่นลดยับยั้งได้ถูกตั้งสมมติฐานว่าการแสดงการตอบสนองชดเชยการขาดดุลขั้นต้นน้ำในชั้น 3ในการกระตุ้นเซลล์ pyramidal (เนื่องจากการขาดดุลของสไปน์) ที่จะช่วยในการกระตุ้น DLPFC ดุลใหม่และยับยั้ง (Lewis et al.,2012) . downregulation presynaptic ของ GAT1 (เกี้ยวพานและ al., 1998)และ upregulation postsynaptic GABAA a2 ย่อยบรรจุreceptors (โฟล์คและ al., 2002) ที่เซลล์เซลล์ – pyramidal โคมระย้าวิศวกรรมอินพุตยังคิดว่า จะชดเชยการขาดดุลของกระดูกสันหลังเนื่องจากในน้ำนมข้าวกล้องงอก 'เงียบ' วงจร อินพุตจากโคมระย้าเซลล์สามารถexcitatory (Woodruff et al., 2011) สอดคล้องกับสมมติฐานนี้ ในหลักฐานของแนวคิดศึกษานวนิยายผสมที่ช่วยเพิ่มน้ำนมข้าวกล้องงอกneurotransmission GABAA receptors ประกอบด้วย a2 subunits ที่ถูกเกี่ยวข้องกับการทำงานปรับปรุงประสิทธิภาพหน่วยความจำในเรื่องโรคจิตเภท (Lewis et al., 2008) และ ในแบบจำลองสัตว์ของขาดดุลที่รับรู้ของโรคจิตเภท (Castner et al., 2010), แม้ว่าการได้ทดลองทางคลินิกขนาดใหญ่ในเรื่องป่วยโรคเรื้อรังกับโรคจิตเภทไม่แสดงหลักฐานของสวัสดิการ (buchanan ทำยอด et al., 2011) เป็นไปได้ว่านี่หรือกลยุทธ์รักษาที่เกี่ยวข้องจะเป็นประโยชน์ที่เป็นต้นระยะของการเจ็บป่วย โดยเฉพาะอย่างยิ่งก่อนที่จะเริ่มมีอาการของหมอ ยังคงจะกำหนด (Lewis, 2011)เปลี่ยนแปลงในวงจรเนื้อแน่นที่อยู่ภายใต้การรับรู้ความผิดปกติของโรคจิตเภทอาจยังมีการกำหนดเป้าหมายผ่านการแทรกแซงพฤติกรรม ตัวอย่าง การศึกษาล่าสุดที่ใช้แตกต่างกันแนวทางพฤติกรรมได้รายงานการปรับปรุงงานในบุคคลที่ มีโรคจิตเภท เรื่องกับโรคจิตเภทเรื้อรังผู้เข้าร่วม 80 ชั่วโมงของการฝึกอบรมคอมพิวเตอร์ของรับรู้กระบวนการ การเปรียบเทียบกับผู้ที่ควบคุมเกมคอมพิวเตอร์เงื่อนไข ปรับปรุงการจัดแสดงในความเป็นจริงการตรวจสอบ และปรับปรุงสังคมทำงาน 6 เดือนหลัง (Subramaniam et al., 2012) ญาติกับผู้ป่วยด้วยโรคจิตเภทเรื้อรังที่ได้รับการรักษามาตรฐานคนเดียว ผู้ที่ยัง ได้รับของรับรู้ถึง 18 เดือนการรักษามุ่งเน้นแก้ไขความเชื่อนบา และดัดแปลงสำหรับneurocognitive ไหวสามารถจัดแสดงการปรับปรุงในการทำงานทั่วโลกและลด avolition และบวกอาการ (เงินช่วยเหลือร้อยเอ็ด al., 2012) ทดลอง 2 ปีของการบำบัดปรับปรุงรับรู้ ซึ่งneurocognitive รวมคอมพิวเตอร์ช่วยฝึกอบรม และ ตามกลุ่มแบบฝึกหัดสังคมประชาน เชื่อมโยงกับการพัฒนาทั้งในประชานทางสังคมและการอนุรักษ์มากกว่าของวอลุ่มเรื่องสีเทาผู้ป่วยรับการรักษาภายใน 5 ปีแรกของการเริ่มมีอาการของโรคจิตเภทหมอ (Eack et al., 2010) ประสิทธิผลของมาตรการเหล่านี้จริงอาจมากกว่าถ้าใช้ในบุคคลที่มีความเสี่ยง แต่ก่อนเริ่มมีอาการของหมอ เป็นการแทรกแซงจะจัดส่งในขั้นตอนของชีวิตเมื่อวงจรประสาทเป้าหมายมี plasticity มากขึ้นและ ก่อนการทำงานของวงจรเหล่านี้กำเนิด brunt เจ็บป่วยchronicity นอกจากนี้ เมื่อเทียบกับวิธี pharmacologicalการแทรกแซงพฤติกรรมให้เกิดประโยชน์ในแง่ของการเสี่ยงต่ำ ผลร้ายข้างเคียง และ ไม่คาว

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ให้จำกัด บวกค่าพยากรณ์ของทั้งพันธุกรรมและปัจจัยความเสี่ยงด้านสิ่งแวดล้อมสำหรับวินิจฉัย

ต่อมาของโรคจิตเภท , การศึกษาล่าสุดได้เน้นวิธีการอื่น ๆเพื่อตรวจสอบบุคคล
ความเสี่ยงสูงสำหรับการแปลงโรคจิต ตัวอย่างเช่น ใน treatmentseeking
บุคคลกับอาการของโรคจิตเภท prodromal เกี่ยวกับ
,หนึ่งในสามจะแปลงโรคจิตมากกว่าหลายปีถัดไป .
แต่ประมาณสองในสามของการแสวงหาบุคคลที่มี
2 หรือมากกว่าของลักษณะบางอย่าง ( เช่นความเสี่ยงทางพันธุกรรมกับการเสื่อมสภาพล่าสุด
ในฟังก์ชั่นระดับสูงผิดปกติคิดว่าเนื้อหาหรือ
หวาดระแวงสังคมบกพร่อง หรือประวัติของการใช้สารเสพติด จะแปลง
( ปืนใหญ่และ al . , 2008 )สายอื่น ๆของหลักฐานที่ชี้ให้เห็นว่า จากวิถีกระสุนเบี่ยงเบน
พัฒนาการปกติในงานที่เกี่ยวข้องกับรูปแบบของการกระตุ้นสมอง
( Gee et al . , 2012 ) หรือมีการดัดแปลง neurophysiological
รู้จักที่จะเกี่ยวข้องกับโรคจิตเภท ( เชค
et al . , 2012 ; ziermans et al . , 2012 ) คาดการณ์การแปลง เหล่านี้การศึกษา
เป็นตัวแทนตัวอย่างสำคัญของความก้าวหน้าในการกระทำระบุ
เลือกบุคคลและใช้ในการแปลงโรคจิตเภทคลินิก
, แต่การศึกษาจำเป็นก่อนก่อน emptive
การแทรกแซงสามารถเชื่อถือได้ประยุกต์ โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าการแทรกแซงทางการแพทย์ที่มีศักยภาพสำหรับผลกระทบเหล่านั้น
ถือทวนหรือคาว

อนาคตของการแทรกแซงเชิงรุกสำหรับผู้ป่วยจิตเภท
ใช้มาตรการเชิงรุกเพื่อจิตเภท
ประสบความสำเร็จต้องไม่เพียง แต่ความสามารถในการศึกษาที่มีความรู้ของบุคคล แต่ยัง
เมื่อและวิธีการแทรกแซง พิจารณาตัวอย่างเช่น
สนับสนุนศักยภาพของจำนวนที่ขาดของเงี่ยงเดนไดรติก บนชั้น dlpfc
3 เสี้ยมเซลล์ประสาทจะขาดดุลในหน่วยความจำการทำงาน
ที่มีอยู่ก่อนที่จะเริ่มมีอาการของโรคจิต ถ้ากระดูกสันหลังเกิด
สะท้อนให้เห็นถึงความล้มเหลวในการกระดูกสันหลังปกติคึกช่วงไตรมาสที่ 3 ของการตั้งครรภ์ หรือ

( ปฐมวัย แล้วเกิดต้องส่งมากก่อนในชีวิต และเป้าหมายที่จะควบคุมการเกิดโมเลกุล
กับกระดูกสันหลัง หรือถ้ากระดูกสันหลังเกิดสะท้อนการตัดกระดูกสันหลังมากเกินไป

ช่วงวัยเด็กและวัยรุ่น ( ไฟน์เบิร์ก , 1982 ;ฮอฟแมน& dobscha , 1989 ) ,
( preemptive ได้ในภายหลัง และกำกับที่
โมเลกุลที่จะควบคุมรักษากระดูกสันหลัง ความคิดที่ว่า
ดุลในการเชื่อมต่อ excitatory ของ dlpfc ชั้น 3 เสี้ยม
เซลล์ประสาทซึ่งเป็นสิ่งสำคัญสำหรับหน่วยความจำทำงาน
ปกติฟังก์ชัน ( Goldman rakic , 1995 ) เกิดขึ้นในช่วงวัยเด็กและวัยรุ่นคือ
สายสอดคล้องกับหลักฐานว่าบุคคลที่ภายหลังการวินิจฉัย
โรคจิตเภทมีฟังก์ชันทำงานหน่วยความจำปกติที่อายุ 7 ปี ,
แต่ล้มเหลวที่จะแสดงการปรับปรุงประสิทธิภาพของหน่วยความจำโดยทั่วไปในการทำงาน
( reichenberg et al . , 2010 ) นอกจากนี้ วัยรุ่น
ความเสี่ยงสูงสำหรับผู้ป่วยจิตเภท โดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้ที่ต่อมากลายเป็น
ทางจิตมีความสามารถในการวัด neurocognitive ยากจนกว่า
เปรียบเทียบวิชา แม้ว่าความผิดปกตินี้ก็รุนแรงกว่า
บุคคลในตอนจิตแรก ( ไซด์เมิน et al . , 2010 ) .
ในที่สุด หลายการศึกษาบ่งชี้ว่า กลุ่มเสี่ยงที่แปลง
จิตเภทมีมากขึ้น ( PFC เกรย์เรื่องปริมาณ
ช่วงวัยรุ่นมากกว่า ( ไม่มีตัวแปลง pantelis et al . , 2003 ;
borgwardt et al . , 2007 ; Sun et al . , 2009 ; แมคอินทอช et al . , 2011 ;
mechelli et al . , 2011 ) คาดว่าจะได้พบ ถ้าหนามถูก
มากเกินไป pruned . และการแสดงออกของยีนที่เกี่ยวข้องกับผลิตภัณฑ์
ได้รับในการบํารุงรักษากระดูกสันหลังมีการเปลี่ยนแปลงในโรคจิตเภท ,
ให้ทั้งศักยภาพโมเลกุลพื้นฐานสำหรับการตัดแต่งกิ่งใบ
มากเกินไปและเป้าหมายของยาใหม่ ( เนินเขา et al . , 2006 ; IDE &ลูอิส