At its most basic the concept of re

At its most basic the concept of recognition simply relates to our interaction with our fellow man: it is a double acknowledgment of our shared common humanity and the particular needs, wants, and perspectives of individuals. It is an
idea that will be familiar to many through the story of the Good Samaritan When the priest and the Levite ignored the cries of the wounded traveler, they did so for a number of reasons—they were too busy or scared or bound by social norms to help—but primarily they failed to help because they did not recognize the man as human. He was an inconvenience, a nuisance, an obstacle to be avoided; but he was not a human being worthy of help and compassion. Only the Samaritan recognized his distinctly human suffering, and in doing so, came to a closer understanding of his own human essence. Indeed Jesus chose a Samaritan as the unlikely hero of the parable almost certainly because the character himself would have been understood (and misrecognized) as a label rather than a human being.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ที่เป็นพื้นฐาน แนวคิดของการรับรู้เพียงเกี่ยวข้องกับการติดต่อกับเพื่อนมนุษย์ของเรา: เป็นยอมรับคู่ของมนุษยชาติของเราทั่วไปที่ใช้ร่วมกัน และความต้องการเฉพาะ ต้องการ และมุมมองของบุคคล มันเป็นการความคิดที่จะคุ้นเคยกับมากมายผ่านเรื่องราวของสะมาเรียใจดีเมื่อปุโรหิตและคนเลวี ละเว้นเพราะเสียงร้องของนักท่องเที่ยวได้รับบาดเจ็บ พวกเขาดังนั้นสำหรับจำนวนเหตุผล — ก็วุ่นวายเกินไป หรือกลัว หรือถูกผูกไว้ โดยบรรทัดฐานทางสังคมจะช่วย — แต่ส่วนใหญ่พวกเขาไม่ช่วย เพราะพวกเขาไม่รู้จักคนที่เป็นมนุษย์ เขามีโอกาส ความรำคาญ กำแพงหลีกเลี่ยง แต่เขาก็ไม่ได้เป็นมนุษย์สมควรที่จะช่วยเหลือและความเมตตา เฉพาะชาวสะมาเรียใจรู้จักทุกข์มนุษย์อย่างเห็นได้ชัดของเขา และในการทำเช่นนั้น มาเข้าใจสาระสำคัญของตัวเองมนุษย์อย่างใกล้ชิด อันที่จริงพระเยซูเลือกซามาเรียเป็นพระเอกน่าของอุปมาเกือบแน่นอน เพราะตัวเองจะได้เข้าใจ (และรู้จำผิด) เป็นป้ายแทนที่เป็นมนุษย์

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ที่พื้นฐานที่สุดแนวคิดของการรับรู้เพียงเกี่ยวข้องกับการทำงานร่วมกันของเรากับเพื่อนมนุษย์ของเรา: มันเป็นความรับรู้คู่ของมนุษยชาติร่วมกันของเราใช้ร่วมกันและความต้องการเฉพาะที่ต้องการและมุมมองของบุคคล มันเป็น
ความคิดที่ว่าจะคุ้นเคยกับหลาย ๆ ผ่านเรื่องราวของพลเมืองดีเมื่อปุโรหิตและคนเลวีไม่สนใจเสียงร้องของนักท่องเที่ยวที่ได้รับบาดเจ็บที่พวกเขาทำเช่นนั้นสำหรับจำนวนของเหตุผลที่พวกเขากำลังยุ่งเกินไปหรือกลัวหรือผูกพันตามสังคม บรรทัดฐานที่จะช่วย แต่ส่วนใหญ่พวกเขาล้มเหลวที่จะช่วยเพราะพวกเขาไม่รู้จักคนที่เป็นมนุษย์ เขาเป็นความไม่สะดวกรำคาญเป็นอุปสรรคที่ต้องหลีกเลี่ยง; แต่เขาก็ไม่ได้เป็นมนุษย์คุณค่าของความช่วยเหลือและความเห็นอกเห็นใจ เพียงพลเมืองได้รับการยอมรับความทุกข์ของมนุษย์อย่างเห็นได้ชัดของเขาและในการทำเช่นนั้นมาถึงความเข้าใจอย่างใกล้ชิดของสาระสำคัญของมนุษย์ของเขาเอง อันที่จริงพระเยซูเลือกพลเมืองเป็นพระเอกไม่น่าอุปมาเกือบจะแน่นอนเพราะตัวละครที่ตัวเองจะได้รับความเข้าใจ (และ misrecognized) เป็นฉลากมากกว่ามนุษย์