Slapstick comedy derives its name f

Slapstick comedy derives its name from the flat double paddle (like a flattened, oversized castanet) that, when struck against another performer, produced a satisfyingly big noise but only a small amount of actual discomfort. This battacio , or slapstick, traditionally wielded by male performers, is said to have evolved from a symbolic phallus (Chamberlain); certainly the habitual association of slapstick comedy with male comics might be seen to bear out this symbolism. While early cinema slapstick boasted performers of both genders, including famous slapstick queen Mabel Normand (1892–1930) ( Tillie's Punctured Romance , 1914), early flapper Colleen Moore (1900–1988) ( Ella Cinders , 1926), and heroines of the 1930s screwball comedy genre, such as Carole Lombard (1908–1942) ( Twentieth Century , [1934] and Nothing Sacred , [1937]), who was not afraid to take pratfalls amidst the glossy art deco sets of the genre, almost all major slapstick comedians since then have been male. Perhaps there is a reluctance on the part of female comedians to align themselves with a form of humor that relies so much on mess, violence, and pain; when female comics become involved in slapstick's routine business of physical humiliation this seems to be more as a punishment than a chosen route. For example, in Doris Day's

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ละครชวนหัวล้วนมาจากชื่อพายคู่แบน (เช่นบี้ Castanet ขนาดใหญ่) ว่าเมื่อหลงกับนักแสดงอีกคนหนึ่งที่ผลิตเสียงขนาดใหญ่ที่พอใจ แต่เพียงจำนวนเล็ก ๆ ของความรู้สึกไม่สบายที่เกิดขึ้นจริง battacio นี้หรือเจ็บตัว, อาวุธแบบดั้งเดิมโดยนักแสดงชายบอกว่าจะมีวิวัฒนาการมาจากลึงค์สัญลักษณ์ (มหาดเล็ก); แน่นอนสมาคมเคยชินของละครชวนหัวกับการ์ตูนชายอาจจะเห็นที่จะแบกออกสัญลักษณ์นี้ ในขณะที่โรงภาพยนตร์ชวนหัวต้นโตนักแสดงของทั้งสองเพศรวมทั้งที่มีชื่อเสียงหวัวพระราชินีมาเบลปรกติ (1892-1930) (ทิลลี่ของเจาะโรแมนติก, 1914), ลูกนกในช่วงต้นของคอลลีนมัวร์ (1900-1988) (เอลล่า Cinders, 1926) และนางเอกของช่วงทศวรรษที่ 1930 ประเภทเซี้ยวตลกเช่นแคโรลลอมบาร์ด (1908-1942) (Twentieth Century [1934] และไม่มีอะไรศักดิ์สิทธิ์ [1937]) ที่ไม่ได้กลัวที่จะใช้ pratfalls ท่ามกลางมันวาวชุดอาร์ตเดโคของประเภทเกือบทั้งหมดหวัวสำคัญ ตลกตั้งแต่นั้นได้รับเพศชาย บางทีอาจจะมีความไม่เต็มใจในส่วนของนักแสดงตลกหญิงที่จะปรับตัวเองด้วยรูปแบบของอารมณ์ขันที่อาศัยมากในระเบียบความรุนแรงและความเจ็บปวดนั้น เมื่อหญิงการ์ตูนกลายเป็นที่เกี่ยวข้องในธุรกิจประจำหวัวของความอัปยศอดสูทางกายภาพนี้ดูเหมือนว่าจะมีมากขึ้นเป็นโทษมากกว่าเป็นเส้นทางที่เลือก ยกตัวอย่างเช่นในดอริสวัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ละครชวนหัวมาจากชื่อของพายคู่แบน ( เหมือนแบนขนาดใหญ่กรับสเปน ) ที่เมื่อหลงกับนักแสดงอื่น ผลิตเสียงใหญ่อย่างพึงพอใจแต่เพียงเล็กน้อยของที่แท้จริงไม่ นี้ battacio หรือตลกแบบดั้งเดิมใช้โดยนักแสดงชาย กล่าวกันว่า ได้มาจากอวัยวะเพศชายเป็นสัญลักษณ์ ( มหาดเล็ก ) ; แน่นอนนิสัยสมาคมละครชวนหัวกับการ์ตูนผู้ชายอาจจะเห็นหมีออกสัญลักษณ์นี้ ในขณะที่ภาพยนตร์นักแสดงตลกก่อนโตของทั้งสองเพศ รวมทั้งชื่อเสียงขบขันราชินีมาเบล นอร์แมนด์ ( 1889 – 1930 ) ( ทิลลี่ถูกเจาะโรแมนติก , 1914 ) , ต้น flapper คอลลีนมัวร์ ( 1900 – 2531 ) ( เอลล่า cinders 1926 ) และนางเอกของช่วงทศวรรษที่ 1930 เซี้ยวประเภทตลก เช่น แคโรลลอมบาร์ด ( 1908 – 1942 ) ( ศตวรรษที่ 20 [ 1934 ] ไม่มีอะไรศักดิ์สิทธิ์ ( 1937 ) , ผู้ที่ไม่กลัวที่จะ pratfalls ท่ามกลาง Art Deco เคลือบชุดของประเภทเกือบทุกสาขาตลกตลก จากนั้นมีชาย บางทีอาจเป็นครั้งแรกในส่วนของนักแสดงตลกหญิงที่จะจัดตัวเองกับอารมณ์ขันที่อาศัยมากในเรื่องความรุนแรงและความเจ็บปวด เมื่อหญิงกลายเป็นที่เกี่ยวข้องในการ์ตูนตลกตามปกติธุรกิจของความอัปยศอดสูทางกายภาพนี้ดูเหมือนว่าจะเป็นโทษ มากกว่าเลือกเส้นทาง ตัวอย่างเช่นในดอริสวัน