The ethical dimension of this reali

The ethical dimension of this reality is obvious and is an inevitable conclusion
for any person with a minimum of humanity. It is also a motivation for solidarity,
since aid and consciousness raising are always the starting point to change things.
The tangible result of this solidarity can be estimated in the amount of development
aid, which is∼0.3% of the GDP of the developed countries (a sixth of the agricultural
subsidies disbursed in rich countries according to the World Bank, 2002), far from
the 0.7% promised at the Rio Summit in 1992. Still, such a ratio is only a third of the
amount dedicated by the colonial metropolis in 1960 (Bairoch, 1971). It is clear that
an ethical mentalitybyitselfhas severe limitations in finding a solution totheproblem
of underdevelopment. If the effort is not conducted so as to search for synergieswith
economical rationality, it will drive people in UDCs to frustration.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

มิติทางจริยธรรมของความเป็นจริงนี้เป็นที่ชัดเจน และเป็นบทสรุปที่หลีกเลี่ยงไม่ได้สำหรับบุคคลใด ๆ อย่างน้อยมนุษย์ เป็นแรงจูงใจสำหรับความสามัคคีตั้งแต่ช่วยเหลือและยกระดับจิตสำนึกเป็นจุดเริ่มต้นการเปลี่ยนแปลงสิ่งต่าง ๆ เสมอสามารถประเมินผลของความสามัคคีนี้เป็นเงินพัฒนาช่วยเหลือ ที่ is∼0.3% ของ GDP ของประเทศพัฒนาแล้ว (ที่หกของการเกษตรเงินอุดหนุนเบิกในประเทศร่ำรวยตามธนาคารโลก 2002), จาก0.7% สัญญาที่ซัมมิท Rio ในปี 1992 ยังคง อัตราส่วนดังกล่าวเป็นเพียงหนึ่งในสามของการจำนวนเฉพาะ โดยเมืองโคโลเนียลใน 1960 (Bairoch, 1971) ชัดที่มีข้อจำกัดรุนแรง mentalitybyitselfhas จริยธรรมหา totheproblem โซลูชันของ underdevelopment ถ้าไม่มีดำเนินความพยายามเพื่อที่จะค้นหา synergieswithเหตุผลประหยัด มันจะขับรถคนใน UDCs ความยุ่งยาก

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

มิติทางจริยธรรมของความเป็นจริงนี้เป็นที่ชัดเจนและเป็นข้อสรุปที่หลีกเลี่ยงไม่ได้
สำหรับบุคคลใดที่มีขั้นต่ำของมนุษยชาติ นอกจากนี้ยังเป็นแรงจูงใจสำหรับความเป็นปึกแผ่นให้
ตั้งแต่การช่วยเหลือและการสร้างจิตสำนึกอยู่เสมอเป็นจุดเริ่มต้นที่จะเปลี่ยนแปลงสิ่ง.
ผลที่เป็นรูปธรรมของความสามัคคีนี้สามารถประมาณจำนวนของการพัฒนา
ความช่วยเหลือซึ่ง is~0.3% ของ GDP ของประเทศที่พัฒนาแล้ว (ที่หกของการเกษตร
อุดหนุนการเบิกจ่ายในประเทศที่อุดมไปด้วยตามที่ World Bank, 2002) ห่างไกลจาก
0.7% สัญญาในการประชุมสุดยอดริโอในปี 1992 ยังคงเช่นอัตราส่วนเป็นเพียงหนึ่งในสามของ
จำนวนเงินที่ถวายโดยเมืองโคโลเนียล ในปี 1960 (Bairoch, 1971) เป็นที่ชัดเจนว่า
ข้อ จำกัด mentalitybyitselfhas จริยธรรมอย่างรุนแรงในการหาวิธีการแก้ปัญหา totheproblem
ของการด้อยพัฒนา หากความพยายามที่จะไม่ดำเนินการเพื่อให้เป็นไปค้นหา synergieswith
เหตุผลประหยัดก็จะขับรถคนใน UDCs ไปสู่ความขุ่นมัว